Hugmyndafræði pönksins

  Pönkbyltingin á seinni hluta áttunda áratugarins var uppreisn gegn ráðandi öflum í dægurlagaiðnaðinum:  Plöturisunum,  umboðsmönnum sem stýrðu dæminu,  stóru prog-hljómsveitunum,  þreytta hippaliðinu með löngu gítarsólóin, taktskiptingar og svo framvegis.  Pönkið var afturhvarf til einfalda rokksins.  Líka áskorun til þess að rokkarar "kýldu á það",  gerðu hlutina sjálfir (Do-It-Yourself).  Allir máttu vera með:  Að gera þó að eitthvað vantaði upp á að geta.  Það útilokaði samt ekki flinka tónlistarmenn frá því að vera með.  Allir máttu vera með.  

  Ég set spurningamerki við það að njörva pönkið niður í bás hugmyndafræðinnar.  Pönkið táknar frelsi.  Frelsi til að gera það sem þér dettur í hug.  Vera þátttakandi í pönki án þess að þurfa að uppfylla alla reiti uppskriftar pönksins.

  Það er ekkert nema gaman að sonur þeirra sem hönnuðu pönkið,  Malcolms McLarens og Viviennar,  skuli gera róttæka uppreisn gegn fortíðarhyggju gagnvart pönki.  Allt svona mætir mótsögn.  Þetta beinir athygli að pönki og rifjar upp pönkbyltinguna.  Gróflega.  

  Eftir stendur að fátt er skemmtilegra en pönk.  Það er góð skemmtun.    

 

  

Alvöru pönk hér á ferð