Hátíðlegt sumarljóð

  Nú þegar vorið er að baki,  sumarið er í blóma og haustið framundan fór andinn á flug.  Áður en ég vissi af var ég orðinn háfleygari og hátíðlegri en mér er tamt.  Fullskapað ljóð rann úr penna mínum í ósjálfráðri skrift.  Við frekari yfirlegu hef ég ekki þurft að umskrifa neinn hluta ljóðsins.  Að vísu var ég í hálfa mínútu að hugsa um að bæta viðlagi við.  Það er á þessa leið:

 

  Tra-la-la-læ og ló.  Hó!  (endurtekið 7 sinnum,  bæði á undan og á eftir aðal erindinu).

.

  Við nánari umhugsun varð mér ljóst að viðlagið myndi draga úr virðulegum blæ og hátíðleika ljóðsins.  Ég er þess vegna hlynntur því að sleppa viðlaginu - nema sérstaklega standi á. Eða hvað finnst ykkur?  Ljóðið er eftirfarandi og það hljómar best ef það er framborið líkt og verið sé að tala frönsku,  hægt og með seyðandi röddu:

.

  Vorið er komið

og farið. 

Athugasemdir

[Wilhelm Emilsson, 24.7.2007 kl. 20:56]

Án viðlagsins er þetta mjög í anda hinna japönsku haiku meistara. Bravó!

[Englaspjallarinn (IP-tala skráð) 24.7.2007 kl. 21:46]

Þetta er mun ljóðrænna og betra afturábak:

Farið og komið
er vorið.

[Jóna Á. Gísladóttir, 24.7.2007 kl. 22:24]

bara snilld Jens. Stendur bara eitt og sér

[Jón Steinar Ragnarsson, 24.7.2007 kl. 22:35]

Hvað með: "Hey, hey og hoppsasa og falleraddiræ? " Það hefur virðulegri blæ.  Englaspjallarinn hefur ekki séð að þetta eru sléttubönd.

[Jens Guð, 24.7.2007 kl. 23:07]

  Tillagan er góð,  Jón Steinar.  Ef ég myndi nota "Hey, hey og hoppsasa og falleraddiræ." þá myndi ég bæta við einu orði og hafa það: "Hey, hey og hoppsasa og falleraddiræ.  Hæ!"  Þá er bæði kominn virðulegri blær og afgerandi endahnútur með áherslu og örrími. 

  Tillaga Englaspjallarans er ekki út í hött en búin að stilla upp dæmi sem jaðrar við að kalla á seinnipart og gera þetta að óþægilega knappri og óhefðbundinni ferskeytlu.  Ég ræð ekki við svoleiðis.  Ég ræð þó alveg við hefðbundnar ferskeytlur.

  Eitt sinn heimsótti ég föður minn í sumarbústað.  Þegar ég ætlaði að skrifa í gestabók staðarins kvartaði pabbi undan því hvað kvittanir í gestabókina væru kjánalegar.  Eintómar veðurlýsingar og að viðkomandi hefðu farið í sund eða berjamó.  Ég spurði hvað hann skrifaði í svona gestabækur.  Hann sagðist alltaf þakka gestgjöfum fyrir móttökur og benda á kosti og galla sumarbústaðarins.  Þá hrökk úr penna mínum í gestabókina:

  Þökkum skal nú þrykkt á blað.

Það er góður siður.

  Hér er sturta.  Hér er bað.

Og hægt að sturta niður.

  Þetta árið var nefnilega vandræðagangur á vatnssalernum sumarbústaða víða um land vegna vatnsskorts eins og núna.  Ef ég hefði ekki verið í galsaskapi hefði þó farið betur á að hafa síðustu línuna: "Hér er ró og friður." 

  En aftur að sumarljóðinu góða.  Í því heiðra ég fyrsta íslenska dægurlagið sem var bannað í íslensku útvarpi.  Það var með Hallgerði Bjarnadóttur og hefst á orðunum "Vorið er komið / og grundirnar gróa."

[Maja Solla (IP-tala skráð) 24.7.2007 kl. 23:25]

Bravó.

[Jón Steinar Ragnarsson, 24.7.2007 kl. 23:36]