Hólmavík

  Ég skrapp til Hólmavíkur um helgina.  Ferðin var hin ánægjulegasta. 

  Verra þótti mér að vegir þarna eru eins og að hverfa 40 ár aftur í tímann.  Einbreiðir malarvegir alsettir holum og grjóti.  Samt er þetta þjóðvegur.  Sumstaðar þurfti ég að keyra á allt að 160 km.  hraða til að slá á hristing á bílnum.  Ítrekað skransaði bíllinn hálfur út af í beygjum.  Þetta er stórhættulegt.  Í erfiðustu beygjunni missti ég bæði sígarettuna mína og farsímann.  Sem var bagalegt því að ég var í miðju áríðandi símtali við Sigga Lee Lewis.  Mér tókst ekki að fiska símann upp fyrr en næstum kílómeter síðar við illan leik.  En tókst að ljúka símtalinu.   Sígarettuna lét ég eiga sig.  Hún var að mestu reykt.  Dagblaðið sem hún kveikti í var ég búinn að lesa.  Var að vísu í miðju kafi við að ráða So Duko gátuna í blaðinu - til að stytta mér stundir við einhæfan aksturinn.   En það er til nóg af fleiri þannig gátum.  Og það hlýnaði í bílnum á meðan blaðið fuðraði upp.  Ansi notalegt. 

  Það lá við að ég setti á mig öryggisbeltið þegar verst lét.  Það skvettist oftar en einu sinni úr bjórglasinu mínu með tilheyrandi subbuskapi.  Sem betur fer tók ég með mér föt til skiptanna. 

Athugasemdir

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 30.4.2007 kl. 08:56]

[Jens Guð, 1.5.2007 kl. 00:07]

Ég þori því varla sjálfur.  En á meðan ég fæ ekki far með öðrum þá verð ég að láta sjálfan mig duga.  Reyndar keyri ég sjaldan út af.  Varla oftar en 2 - 3 á ári.  Þar af velti ég bíl aðeins í um það bil fjórða hvert skipti.