Lennon eða McCartney

  Þegar ég byrjaði að blogga fyrir næstum 3 mánuðum setti ég í gang skoðanakönnun.  Spurningin var hvor væri í meira uppáhaldi:  John Lennon eða Paul McCartney.  Sjálfur tók ég fram að ég geri ekki upp á milli þessara 2ja höfuðsnillinga poppsögunnar.  Hinsvegar láðist mér að setja með möguleikann um að þannig væri farið með fleiri en mig.

  Kominn á sextugsaldur hef ég ósjaldan heyrt aðdáendur annars hvors þeirra Bítla reyna að sannfæra aðra um að sinn maður sé betri en hinn.  Oft hef ég líka verið spurður að því hvorn ég telji vera betri tónlistarmann.  Þess vegna lék mér forvitni á að vita hvernig blogglesendur myndu svara spurningunni:  Lennon eða McCartney.

  Nánast strax urðu hlutföllin 70/30,  Lennon í vil.  Einn daginn reyndar varð hlutfallið skyndilega 50/50.  Það var á meðan fá atkvæði höfðu verið greidd.  Einhver grallari með aðgang að mörgum tölvum brá greinilega á leik.  Fljótlega sótti í fyrra far.  Hlutfallið 70/30 hélst svo gott sem óbreytt hvort sem greidd atkvæði voru 300,  500 eða 1000.  Niðurstaða var fengin og ný skoðanakönnun hefur verið sett í gang.   

Athugasemdir

[Guðmundur (IP-tala skráð) 7.5.2007 kl. 21:37]

Mér er alveg óskiljanlegt hvernig Lennon var valinn. Hann var miklu síðri söngvari, áberandi versti hljóðfæraleikarinn í bítlunum og stórlega ofmetinn lagasmiður. Hann var heppinn að fá að hanga í rófunni á Paul. Hans helsta afrek var að rífa kjaft og giftast til frægðar.

[Jens Guð, 7.5.2007 kl. 22:46]

  Þetta eru algeng rök og að einhverju leyti réttmæt.  Mér þykir gaman að velta þessu fyrir mér.  Paul var raddsterkari og fagurfræðilega betri söngvari.  Samt munar ekki mjög miklu.  Á móti kemur að söngstíll Johns var að sumu leyti "töffaðri" vegna þess að hann var óagaðri.  Gleggsta dæmið um áhrifaríkan söng Lennons er í "Twist and Shout". 

  Svipað má segja um hljóðfæraleik hans.  Þar vóg töffaraskapurinn þyngra en flinkheit.  Dæmi um "töff" gítarleik hans er til að mynda í "All My Loving".  Í upphafi setti ágætur munnhörpuleikur Johns sterkan svip á músík Bítlanna.  Það var einmitt munnhörpuleikur hans sem heillaði Brian Epstein og eitt af því sem leiddi til þess Bítlarnir fengu plötusamning hjá EMI.

  Þegar frá leið setti gítarleikur Johns sterkan svip á músík Bítlanna.  Hann var með þennan einfalda hrjúfa og stundum "fössaða" gítarstíl sem rokkaði músíkina. 

  Paul var aftur á móti flinki hljóðfæraleikarinn.  Viðar kunningi minn er mér ósammála um að Paul sé tæknilega góður bassaleikari.  Það er sennilega vegna þess að við notum hugtakið tæknilegur hljóðfæraleikari ekki á sama hátt.  Viðar notar það sennilega yfir einhvern er notar svo flóknar og erfiðar aðferðir að mikla leikni þarf til að leika eftir. 

  Ég nota hugtakið eins og gert er í myndlist:  Þegar listamaðurinn hefur náð fullkomnu valdi á verkfærinu og beitir því samkvæmt sínu lögmáli,  sinni uppskrift,  á þann hátt að útkoman ber af. 

  Munurinn á túlkun okkar Viðars - að ég hygg -  liggur í því að hann skilgreinir tæknilega góðan hljóðfæraleik eftir aðferðinni en ég eftir útkomunni.  Eftir stendur að við erum báðir hrifnir af bassaleik hans.

  Að John hafi verið ofmetinn lagasmiður stenst enga skoðun.  Hann - eins og Paul - sömdu lög ofan í aðra flytjendur.  Allt varð að gulli.  Þegar John lagði Elton John lið við lagasmíðar sló Elton loks í gegn í Bandaríkjunum.  Sama gerðist þegar hann lagði Bowie lið.

  Iðulega kepptu John og Paul (í góðu) hvor þeirra gæti samið betra A-hliðar lag fyrir næstu smáskífu.  Þar hallaði ekki á John.       

[Jakob Smári Magnússon, 8.5.2007 kl. 10:20]

Ég er nú enginn sérfræðingur í Bítlunum. En það hvíslaði því einhver að mér að á meðan Lennon var í því að vera fullur og dópaður töffari hafi það verið Paul sem sinnti tónlistinni. Hann hafi jafnvel farið í stúdíó í skjóli nætur og spilað inn það sem illa hafði tekist. Jafnvel trommur. Ég sel þetta þó ekki dýrara en ég keypti það. En það verður ekki tekið frá Lennon að hann samdi flott lög og var skemmtilegur söngvari. Það sem gerir mig að Paul-manni er þó kannski fyrst og fremst bassaleikurinn. Hann var flottur. Paul hafði sinn eigin stíl og sitt sánd. Það vegur milku meira að mínu mati en að geta spilað margar nótur á mínútu. Paul hefur haft mikil áhrif á bassaleikara sem á eftir honum komu. Það þykir hins vegar meira töff að vera Lennon-maður. "Everybody loves you when you´re dead".

[Stefán (IP-tala skráð) 8.5.2007 kl. 15:17]

Ég held að bassasnillingurinn Jakob Smári komi hér með einfalda en raunar pottþétta og rökfasta skoðun á niðurstöðum þessarar Lennon/McCartney skoðanakönnunar. Kanski hefði hún verið jafnari eða öfug ef það hefði verið Paul sem var myrtur en ekki John. Svo er auðvitað töff að kjósa mesta töffarann og þann kjaftforasta. Sjálfur hef ég aldrei getað gert upp á milli þessara miklu meistara. Þetta er eins og að gera upp á milli Mozart og Beethoven. Paul og Mozart sömdu meira af aðgengilegu léttmeti sem hefur öðlast meiri útvarpsspilun í heiminum en tónlist nokkura annara tónlistarmanna. Tónlist John og Beethoven er á köflum ekki eins aðgengileg og endurspeglar líka þær miklu skapofsasveiflur sem einkenndu líf þeirra síðarnefndu. Meirihluti allrar þeirrar tónlistar sem liggur eftir þessa fjóra miklu meistara er samt einstök snilld sem mun lifa lengi.

Stefán 

[Gilbaugur (IP-tala skráð) 8.5.2007 kl. 20:07]

Ég hef alltaf verð Paul maður... hinsvegar var John verulega góður tónistarmaður líka og þeir smellpössuðu saman í söng og í lagasmíðum. Þeir fóru reyndar að semja sitt í hvoru lagi snemma á þessum 10 ára ferli (eða hvað hann var nú nákvæmlega langur) en báru lögin undir hvor annan og fengu og gáfu ráðleggingar. Góð er sagan þegar Paul var að semja Michelle...Paul komst ekki lengra með lagið og spurði John. "Hvað geri ég nú?" John svaraði "Af hverju segir þú ekki bara I love you, I love you, I love you?" og þá var lagið komið. Ég eignilega, þó ég sé Paul maður, vil ekki líta á John sem einhvern keppinaut við Paul (þó kannski hafi samband þeirra þróast þannig) heldur þykir mér mjög vænt um lögin hans John líka og einnig það sem hann gerði eftir Bítlana.

[Jens Guð, 8.5.2007 kl. 22:14]

  Það er rétt,  Jakob, að Lennon var meira og minna hálfur út úr heiminum vegna gífurlegrar dópneyslu frá u.þ.b. ´66 og framyfir endalok Bítlanna.  Paul tók þá að sér að halda utan um hljómsveitina (Ringo og George til takmarkaðrar gleði).  Paul er vinnualki og mátti ekki alltaf vera að því að bíða eftir að hinir létu sjá sig í hljóðverið.

  Þannig er Paul einn flytjandi lagsins "Why Don´t We Do It in the Road":  Syngur og spilar á bassa,  gítar,  píanó og trommur.  Í "The Ballad of John and Yoko" spilar John á gítar og syngur.  Paul spilar á önnur hljóðfæri:  Bassa,  trommur,  píanó og maracas.

[Stefán (IP-tala skráð) 9.5.2007 kl. 11:47]

Sennilega hefur Paul verið allt að því ofvirkur í studiovinnu fyrir Bítlana. Fræg er saga af honum þegar hann 1969 mætti eldsnemma í Abbey Road og aðeins upptökumaður var þar mættur. Paul settist við píanóið og samdi lag og texta á örskotsstundu. Þetta var lagið Come And Get IT. Með hjálp upptökumannsins tók hann svo upp demo af laginu á aðeins einum klukkutíma. Söng og spilaði undir á trommur, bassa, píanó og maracas. Þegar svo hinir bítlarnir mættu til vinnu, þá lofaði hann þeim að heyra hvað hann hafði verið að dunda við á meðan hann beið eftir þeim. Paul lét svo hljómsveitina Badfinger hafa lagið og tók það upp með þeim. Lagið Come And Get It hafnaði í fimmta sæti á enska vinsældalistanum. 

Stefán