Var John Lennon góður gítarleikari?

  Gróf skilgreining á rhythma-gítarleik er sú að hann haldi utan um takt og hljómagang í dægurmúsík.  Slái takt með trommaranum og "strömmi" samtímis hljómaganginn á meðan sólógítarleikarinn leikur lausum hala.  Eða einhver annar í sólóhlutverki.  Gott dæmi er Addi Sigurbjörns í Glugganum með Flowers.

  Þrátt fyrir mikilvægi rhythma-gítarleikara stendur hann jafnan í skugga þeirra sem spila sóló.  Sólógítarleikari fær að troða sér framarlega á sviðið á meðan hann afgreiðir sólóið.  Jafnvel troðast fram fyrir söngvarann (ég hef lent í þessu).

  John Lennon var rhythma-gítarleikari Bítlanna. Hann var aldrei í skugga vegna þess að hann samdi flest lög Bítlanna,  söng mörg þeirra og var í huga margra - þar á meðal annarra Bítla - forsprakki hljómsveitarinnar.  Þar að auki einn besti söngvari og textahöfundur rokksögunnar.  Margt fleira gott mætti segja um hann annað en að hann lamdi fyrri eiginkonu sína,  einnig bassaleikara sína,  Paul og Stu Sutcliffe,  trommuleikarann sinn í Querrymen og marga fleiri.

  Flottur sólógítarleikari Bítlanna var George Harrison.  Paul McCartney var einnig góður gítarleikari.  Í upphafi ferils Bítlanna kom til ágreinings um hvor ætti að afgreiða sólógítarinn.  Það var þegar Stu helltist úr lestinni.  Leikar fóru þannig að Paul varð að sætta sig við að George væri betri sólógítaleikari.  

  John Lennon fór ekki troðnar slóðir í gítarleik fremur en öðru.  Í einu af fyrstu Bítlalögum,  All My Loving,  stelur hann senu með óvæntu og nýstárlegu gítarspili.  Þar hamrar hann hratt í gegnum lagið - eins og í kapphlaupi - í stað þess að fylgja trommutaktinum. 

  Blessunarlega voru Bítlarnir - allir - lausir við sólórembing.  Bassaleikarinn Paul trommaði í stöku lagi.  Ekki til að gera betur en Ringo.  Bara halda takti.  John og Paul tóku mörg gítarsóló á síðustu plötum Bítlanna.  Þar á meðal spilaði John sólógítar lagsins Get Back á lokakonserti Bítlanna á Abbey Road.  Síðar sagðist hann hafa farið í hlutverkaleik,  eins og þeir Paul gerðu svo oft.  Í þessu tilfelli þóttist hann vera George.  Spilaði sólógítarleik eins og George hefði gert. 

  John var meiriháttar flottur kssagítarplokkari. Fór samt einkennilega sparlega með það.  Hann var meira í rokkinu.

.

  John var eldfljótur að læra á hvaða hljóðfæri sem var.  Hann var dúndurgóður munnhörpuleikari.  Alls spilaði hann á fast að tuttugu hljóðfæri.  Vegna óþolinmæði og athyglisbrests nennti hann aldrei að æfa hljóðfæraleik.  Hann glamraði oft á hljómborð - bæði með Bítlum og ennfremur á sólóferli - en vissi aldrei hvað hljómarnir hétu sem hann spilaði. 

  John var uppátækjasamur frá fyrstu tíð.  Hann var knúinn áfram af takmarkalausri sköpunargleði. Til að mynda notaði hann endurkast sem inngang í I Feel Fine.  1964 hafði svoleiðis ekki heyrst áður.  Sömuleiðis samdi hann gítar-riffið sem gengur í gegnum lagið.

  Mestu varðaði að gítarleikur Johns skipti iðulega sköpum fyrir stemmningu lagsins. 

   Hér má heyra hvað gítarleikur Johns vó þungt í flutningi Bítlanna.  Á mínútu 2:58 hleypur áheyrandi upp að honum.  Hann fipast og sleppir úr nokkrum töktum.  Við það fellur krafturinn og botninn úr flutningnum.

            

Athugasemdir

[Stefán (IP-tala skráð) 31.5.2020 kl. 00:49]

Þegar Paul hafði kennt John að stilla gítar, þá lærði John hratt að spila rétt og vel. Varð góður alhliða gítarleikari, sem þróaðist í aðrar áttir en George, varð bæði grófari og kraftmeiri (líklega spilaði karakterinn þar eitthvað inn í). Það að Paul var multi-hljóðfæraleikari Bítlanna gerði það að verkum, að hann kom einnig sterkur inn sem gítarleikari í sumum lögum og saman mynduðu þeir þrír magnaða og þétta gítarsveit. Paul varð fljótt einstakur bassaleikari og lærði að eigin sögn einna mest af því að hlusta á bassaleikarana Brian Wilson og Motown bassaleikarann James Jamerson. Margir aðrir frægir og frábærir bassaleikarar nefna Jamerson sem fyrirmynd, s.s. John Entwistle, Jack Bruce, John Paul Jones, Rick Danko, Gedda Lee, Sting, Jaco Pastorius og Stanley Clarke, svo einhverjir séu nefndir. Þegar maður hlustar á tónlist Bítlanna frá a-ö, þá má heyra frábæran, framsækinn og áhrifamikinn gítarleik hjá þeim öllum, George, John og Paul, sama hvort þeir fara hamförum á rafmagns eða kassagítara. Þar að auki mynduðu þeir besta söngtríó rokksins, ekki satt ?

[Jens Guð, 31.5.2020 kl. 18:11]

Stefán,  takk fyrir fróðleikinn.  Jú,  vissulega voru þeir besta söngtríó rokksins.  Keith Richard sagði við Paul:  Bítlarnir höfðu alla þessa söngvara en Rolling Stones höfðu bara Mick Jagger. 

[Guðmundur Jónsson, 1.6.2020 kl. 09:14]

Já,Jhon var góður gítarleikari. Mín skoðun er að það hafi verið verið hans rhythmi á gítarnum á fyrstu árum Bítlana sem bjó að mestu til soundið sem varð Bítlarnir.

https://www.youtube.com/watch?v=Fb8YNfr9fFM&t=1162s

[Jens Guð, 1.6.2020 kl. 11:50]

Guðmundur,  sammála!  Og takk fyrir áhugavert myndband.

[Stefán (IP-tala skráð) 1.6.2020 kl. 15:51]

Það má segja að John hafi keyrt tónlist Bítlanna áfram með sínum rhytmagítarleik eins og Keith keyrði tónlist Rolling Stones áfram, þeir þó ólíkir gítarleikarar vissulega. En í báðum hljómsveitum voru svo afar taktfastir trommuleikarar sem voru límið í hljómsveitunum. 

[Jens Guð, 1.6.2020 kl. 16:29]

Stefán,  ég kvitta undir þetta.

[Sigurður I B Guðmundsson, 1.6.2020 kl. 17:50]

 Takk fyrir þennan fróðleik.

[Jens Guð, 1.6.2020 kl. 18:33]

Sigurður I B,  takk fyrir innlitið.

[Björn. (IP-tala skráð) 2.6.2020 kl. 07:21]

Góður pistill Jens.Annað dæmi um góðan rhytma player er The Shadows þar sem Bruce Welch ber hitan og þungan nánast á öllum þeirra lögum, á meðan Hank gutlar nokkur stef sem allir meðaljónar gætu leikið eftir.

[Jens Guð, 2.6.2020 kl. 09:33]

Björn,  góð ábending.