Þegar pönkið var ekki pönk

  sex pistols

  Það er ekki gott að staðsetja nákvæmlega hvenær saga breska pönksins hófst.  Sex Pistols komu fyrst fram opinberlega í nóvemberbyrjun 1975.  Fleiri sem áttu eftir að setja mark sitt á bresku pönkbyltinguna voru farnir að hasla sér völl í rokkinu sama ár eða fyrr.  Til að mynda The StranglersUndertonesBoomtown RatsSqueeze og menn sem síðar voru í The ClashThe Damned og Generation X.

  Vorið 1976 bættust The Buzzcocks og Slaughter & The Dogs við.  Í júlíbyrjun slógust The Clash og The Damned í hópinn.  Eftir það voru þær tvær hljómsveitir í forystu pönkbylgjunnar ásamt Sex Pistols og The Buzzcocks.  Næstu vikur og mánuði komu nýjar pönksveitir fram á sjónarsviðið eins og á afkastamiklu færibandi:  Tom Robinson BandWireXTCSiouxie & The BansheesFlowers of RomanceThrobbing GristleThe JamThe VibratorsSham 69Generation XThe Adverts og ótal fleiri sem ekki urðu eins áberandi.

  Það sem færri vita í dag er að framan af var breska pönkið ekki kallað pönk heldur pöbba-rokk.  Á sama tíma var orðið pönk notað yfir annarskonar fyrirbæri:  Bandaríska músík sem þótti ekki merkileg að gæðum en tilheyrði ekki einum músíkstíl fremur en öðrum.  Hún var hrá og einföld en átti ekki margt sameiginlegt þar fyrir utan.  Þetta var ekkert síður róleg músík en hröð.  Þetta voru flytjendur á borð við Patti Smith,  Blondie,  Television. Talking Heads, Pere Ubu, Residents og Devo. 

  Á forsíðu desemberhefti New York´s Punk tímaritsins 1975 er eftirfarandi nöfnum slegið upp:  Brando,  Ramones,  Girls og Lou Reed.  Breska þungarokksblaðið Sounds var með sérstaka "4 Page Punk Special" úttekt á pönki seinni partinn í júlí 1976 og minntist ekki á bresku pönkhljómsveitirnar.  Þess í stað snérist greinin um "lélegar" bandarískar hljómsveitir á sjöunda áratugnum.

  Í júlíhefti breska tímaritsins Sniffin´ Glue Fanzine For Punks þetta sama ár,  1976,  var ekki heldur nein umfjöllun um breska pönkið.  Þar var einungis fjallað um hljómsveitir á borð við Blue Öyster Cult,  The Flamin´ Groovies og The Hammersmith Gorillas.

  Á þessum tíma var pönk hugtak yfir gamaldags illa spilað bandarískt rokk eða popp af hvaða tagi sem var,  hrátt og einfalt.  Breska pönkið féll ekki undir þennan hatt því að það var hratt pöbbarokk með glamrokk keim. 

  Þessu breytti Caroline Coon,  blaðakona hjá breska poppblaðinu Melody Maker.  Hún tók eftir því að nýja breska pöbbarokkbylgjan stóð fyrir nýrri hugmyndafræði og skar sig verulega frá eldri pöbbarokkurum.  Nýja hugmyndafræðin var byggð á reiði út í yfirvöld,  þjóðfélagið,  rasisma,  fegurðardýrkun,  karlrembu,  hommafóbíu og ekki síst hippa og hippahljómsveitir. 

  Caroline bar undir liðsmenn The Clash og The Damned hvort hún mætti kalla nýju bylgjuna pönk.  Þeim þótti pönk hugtakið of neikvætt til að byrja með.  En svo föttuðu þeir kaldhæðnina í þessu.

  Í ágúst 1976 notaði Caroline í Melody Maker í fyrsta skipti orðið pönk yfir nýju bylgjuna.  Seint í september spiluðu allar helstu nýju hljómsveitirnar á 2ja daga hljómleikahátíð,  100 Club Punk Festival.  Það var ekki aftur snúið.  Eftir þetta notuðu allir orðið pönk yfir nýju bresku bylgjuna. 

  Það ruglaði og ruglar enn marga í ríminu að orðið pönk skuli fyrst hafa verið notað yfir bandarískar hljómsveitir sem spiluðu innbyrðis ólíka músíkstíla.  Ekki varð það til að auka mönnum skilning að ein af bandarísku hljómsveitunum,  Ramones,  spilaði surf-rokk sem hljómaði keimlíkt breska pönkinu og átti eftir að laga sig algjörlega að því.  Patti Smith færði sig sömuleiðis úr ljóðalestri í humátt að breska pönkinu.  1976 fór Patti Smith tvívegis í hljómleikaferð til Bretlands og túraði í bæði skiptin með The Stranglers.      

  Við þetta allt bætist að bandarískir söguskýrendur hafa lagt sig í líma við að skrifa söguna þannig að pönkið hafi orðið til í Bandaríkjunum og smitast þaðan yfir til Bretlands og síðan út um allan heim.  Sem er rangt eins og að ofan greinir.  Breska pönkið tók ekkert mið af bandaríska pönkinu og var ekki undir neinum áhrifum frá því. 

 theclash


« Síðasta færsla | Næsta færsla »

Athugasemdir

1 Smámynd: Magnús Geir Guðmundsson

Uppfræðandi ertu sem oft áður Kammerat Jens!

Þekki auðvitað sjálfur af gömlu grúski, að pönkið sem slíkt eða ætti ég að segja "útlit þess að hluta og svolítið tónlistarlega líka" er upprunnið þarna á New York svæðinu,en hið ALVÖRPÖNK sem menningarfyrirbrigði mótaðist í Bretlandi að sjálfsögðu!

Eitt kemur mér á óvart varðandi þá sem duttu inn í amerisku pönkskilgreininguna, þ.e. Eric Bloom og Co. í Blue Oyester Cult! Þeir voru nú nær því að vera suðurrðíkjabandsrokkdæmi frekar en flest annað, þó ekki væru þeir úr þeirri senu!

Svo bara vegna þess að ég hreifst svo mikið af þeim, þá heðfi ég viljað láta eina sveit til flóta með, sem ekki hvað síst var rammpólitísk um ástandið á N-Írlandi t.d. og reyndist ekki hvað síst líka vera með þeim betri tónlistarlega til lengri tíma litið,Stiff Little Finger!

En meira af slíkum fræðigreinum!

Magnús Geir Guðmundsson, 1.1.2008 kl. 23:39

2 identicon

Gaman af þessu,... er einmitt að rifja upp þessa gömlu góðu daga. Það má kannski segja að ásamt því að vera með rokk og ról í blóðinu þá beri leiðindabönd eins og ABBA t.d ábyrgð á því að maður kynnti sér þessa skemmtilegu tónlist, því hún var gott móteitur við Öbbunni... og árið Jens.

Bubbi J. (IP-tala skráð) 1.1.2008 kl. 23:44

3 identicon

Maggi, ég mundi nú seint segja að Blue Öyster Cult hafi verið nálagt því að flokkast sem suðurríkjarokk

Bubbi J. (IP-tala skráð) 1.1.2008 kl. 23:50

4 Smámynd: Jens Guð

  Það er orðið nokkuð langt síðan ég hef hlustað á Blue Öyster Cult.  Eldri bróðir minn átti eitthvað af elstu plötum þeirra á sínum tíma.  Ég minnist þess að músík BÖC var stundum kölluð gáfumanna-rokk eða mótorhjóla-metall.

  Ástæða þess að BÖC voru tengdir við pönkið var sennilega sú að þeir voru í slagtogi með CBGB´s liðinu.  Patti Smith bjó með orgelleikaranum á þessum árum og samdi slatta af ljóðrænum textum á plötum þeirra.  Einnig samdi ljóðskáldið og upptökustjórinn Sandy Pearlman (stjórnaði upptökum á Give ´Em Enough Ropemeð The Clash) helling af textum fyrir BÖC.

  Ég man ekki hversu flinkir hljóðfæraleikarar BÖC voru (og eru.  Ég held að hljómsveitin starfi ennþá).  Hugsanlega stóðu þeir langt að baki til að mynda Led Zeppelin og Deep Purple. 

  Stiff Little Fingers komu eiginlega ekki til sögunnar fyrr en á seinni hluta ársins 1978,  þegar pönkið var að fjara út - eða réttara sagt breytast í nýbylgju.  Að vísu var hljómsveitin stofnuð 1977 en fáir urðu varir við hana fyrr en hún spilaði í London haustið ´78,  John Peel fékk áhuga á hljómsveitinni í kjölfarið og hún sendi frá sér smáskífuna Alternative Ulster,  sem enn í dag er þeirra þekktasta lag.  Áður höfðu SLF gefið út eina smáskífu sem seldist í 1000 eintökum.

  Ég á margar plötur með SLF og kann vel við hljómsveitina.  Eins og flestar pönksveitir þessara ára. 

  Bubbi,  offramboð á leiðinlegri músík þessara ára og skortur á spennandi rokki var sá jarðvegur sem pönkið þurfti til að komast upp á yfirborðið.  Bæði í Bretlandi ´76/´77 og Íslandi 1980.    

Jens Guð, 2.1.2008 kl. 00:55

5 Smámynd: Einar Bragi Bragason.

punkið dó og kemur ekki aftur

Einar Bragi Bragason., 2.1.2008 kl. 01:45

6 identicon

hver sagði þér það Einar?

Birkir (IP-tala skráð) 2.1.2008 kl. 02:01

7 Smámynd: Magnús Geir Guðmundsson

Ha!?

VAr Saxi að segja eitthvað þarna upp í skýjaturninum sínum!

En með BOC, þá er þetta nú samt eitt af vþí sem t.d. breska liðið á Kerrang! hefur bendlað þá við auk þess sem mörg þeirra þekktustu laga eru samin að minnsta kosti í anda suðurríkjastefnunnar, með hægri og stigmagnandi uppbyggingu er nær svo hámarki í millikafla og/eða rís til enda með krafti! Mér koma í hug lög eins og þeirra eflaust frægasta Don´t Fear (The Reaper) og önnur á borð við Joan Craford og lagið sem Metallica tóku (man ekki nafnið núna.) En sumir hafa líka stimplað þá öllu verr, í hinn miður eftirsótta flokk iðnaðarrokks, t.d. með Foreigner og Journey m.a.

Geta menn deilt um svona sklgreiningar út í eitt, en við verðum bara að vera sammála um að vera ósammála ef ekki vill betur!

Þakka Jens fyrir þetta með SLF, það sem ég ahfði annars í huga er góð seinni tíma umfjöllun um þá í ljósi sögunnar, fyrst og síðast tónlistarlega, sem líkt og hippatímabilið skildi fyrst og síðast eftir sig tónlistaruppsprettu, sem blessaður drengurinn hann Saxi lifir í miklum misskilningi um að haf i bara dottið niður dautt!

En þið hinir spekingarnir tveir getið "tuskað hann betur til og faglegar" en ég kann!

Magnús Geir Guðmundsson, 2.1.2008 kl. 02:06

8 Smámynd: Magnús Geir Guðmundsson

Og kraftmikill söngvari að austan farin að blanda sér í þetta líka sýnist mér, gott mál!

Magnús Geir Guðmundsson, 2.1.2008 kl. 02:10

9 Smámynd: Einar Bragi Bragason.

Hafið þið eitthvað orðið var við það.......ekki ég.......ég hafði lúmskt gaman af sumu frá td sex pistols.....fannst Tom Robinson band töff.......og Ian Dury....en þetta lifir ekki áfram eins og margt annað.....

Pönkið fór ofaní skúffu......læsta skúffu. 

Einar Bragi Bragason., 2.1.2008 kl. 02:19

10 Smámynd: Einar Bragi Bragason.

Gleymdi Clash sorrý

Einar Bragi Bragason., 2.1.2008 kl. 02:20

11 Smámynd: Jens Guð

  Breska pönkbylgjan var rétt nýbúin að stimpla sig inn þegar tilteknir fjölmiðlamenn,  bæði hérlendis og erlendis,  slógu því fram og reyndu að rökstyðja þá kenningu að pönkið væri dautt.  Þessir menn voru hallir undir diskóið.  Það ruddi sér til rúms á sama tíma.  Þarna var um óskhyggju í bland við blindu að ræða.  Þessir menn stóðu í miðju auga diskóhvirfilbylsins og fylgdust með honum magnast.  Þeir stóðu í þeirri trú að uppgangur diskósins drægi úr vaxtamöguleikum pönksins. 

  1977 hömruðu þessir menn á því að pönkið væri dautt.  Á sama tíma fjölgaði pönkhljómsveitum í Bretlandi og víðar með ógnarhraða.  Söluháum pönkplötum fjölgaði að sama skapi.  Hlutur pönks á vinsældalistum stækkaði stöðugt.  Megas byrjaði að pönka hér á Íslandi.

  1978 hélt jarmið áfram um að pönkið væri dautt.  Engu að síður hélt pönkbyltingin í Bretlandi bara áfram að eflast og nema ný lönd og fór að geta af sér ótal pönkafbrigði sem kölluðust samheitinu nýbylgja.

  Hérlendis var hamrað á því í Dagblaðinu að pönkið væri dautt.  Samt byrjuðu erlendar pönkhljómsveitir að spila á Íslandi.  Þar á meðal The Stranglers sem fylltu Laugardalshöllina.  Sama ár byrjuðu íslensk ungmenni að stofna pönkhljómsveitir.  Ein þeirra,  Fræbbblarnir,  er ennþá starfandi.

  Sala á útlendum pönkplötum hófst fyrir alvöru þetta ár.  Hún hélt áfram að vaxa næstu ár þrátt fyrir áframhaldandi fullyrðingar í Dagblaðinu um að pönkið væri dautt.

  Söngurinn um að pönkið væri dautt hélt áfram 1979 en þagnaði um nokkurra ára skeið hérlendis þegar íslenska pönkbyltingin breiddist út eins og eldur í senu 1980 og stóð í hámarki næstu ár.

  Af og til má heyra rykið dustað af klisjunni um að pönkið sé dautt.  Og enn í dag stangast fullyrðingin á við staðreyndir.  Pönkið gekk í endurnýjun lífdaga í "grugginu" á tíunda áratugnum og fór eins og stormsveipur um heiminn.  Einnig í fönk-pönki Rage Against the Machine og skyldra hljómsveita um svipað leyti.

  Pönk hefur aldrei selst betur í heiminum en í dag.  Síðustu ár hafa bandarískar pönksveitir farið mikinn,  toppað vinsældalista og selt plötur í milljóna upplögum,  undir forystu Green Day.  Á hæla þeim eru Rancid,  Offspring,  Blink 182,  Bad Riligion,  NOFX og margar fleiri.  Einnig harðari pönksveitir á borð við AFI.

  Það sem kannski slær ryki í augu þeirra sem ekki fylgjast þeim mun betur með þá greinist pönkið í marga flokka í dag.  Fyrir utan þá stíla sem ég hef þegar nefnt þá eru það Oi!,  hardcore,  noisecore,  metalcore,  emo,  tölvupönk,  ska-pönk,  skate pönk o.s.frv.

  Á síðustu 9 - 10 árum hefur harðkjarnasenan verið öflug á Íslandi.  Hæst hefur nafn Mínusar borið, en einnig I Adapt,  Dys og margar fleiri.

  Í fyrra skrapp ég til Berlínar.  Þar er pönksenan öflug.  Meðal annars er þar keðja plötubúða sem selur einungis pönkrokk. 

  Það er um áratugur síðan pönkið barst til Færeyja.  Í dag er ein vinsælasta hljómsveit eyjanna pönksveitin 200 og fleiri hafa tekið til starfa með góðum árangri.

  Þannig gæti ég haldið áfram að þylja upp dæmi um að pönkið sé ekki dautt.  Fjarri því.   

Jens Guð, 2.1.2008 kl. 03:15

12 identicon

Sammála Jens.

Að vísu voru inni í pubrokksmyndinni svona frekar þreytt bönd svo sem Brinsley Schwarz, Eddie And The Hot Rods, Graham Parker and the Rumour , Nick Lowe og Love Sculpture forsprakkinn Dave Edmunds og allt sem var í kringum það dæmi.

Punkið er við góða heilsu: Það sanna ofantaldar hljómsveitir að viðbættum The Toy Dolls ( Bresk) snilldar spilarar www.thetoydolls.com   Butthole Surfers (USA)  og mörgum fleiri

Hvað innlendu punki viðvíkur þá þótti mér Vonbrigði vera þó nokkuð lífleg á skjánum, síðan í sumar á tónleikunum á Klambratúni. Flott band og er í miklu uppáhaldi hjá oss. Vor mikli meistari Raymond Douglas Davies er talinn af þó nokkrum vera guðfaðir punksins og hann hefur verið coveraður af nokkuð mörgum "punk" sveitum. Sem dæmi Stranglers sem höfðu ekki coverað eitt einasta lag þá skýrðu fyrstu "live" plötuna: All live and all of the night.

Innlendis hefur punkið ekki svo mikið sem blundað, alltaf hafa gömlu böndin komið saman með reglulegu millibili, og er því miður skarð fyrir skildi í þeim hópi, þar sem vantar einn fyrsta punkmenntaða íslendinginn Steinþór heitinn Stefánsson, hver átti pláss í þeim æði mörgum ( Fræbblarnir, Q4U, Hún Andar, T42, Dá, Kvöl nágrannans, o.fl.

Nokkur spennandi afbrigði hafa skotið upp kollinum: Dægurlagapönksveitin Húfan er snilld, og von bráðar birtist Konnntrypönkarinn Skeetee Broke

Gleðilegt ár

Dan Electro gítarvirtúós (misskilinn)   

Þorleifur S Ásgeirsson (IP-tala skráð) 2.1.2008 kl. 09:14

13 identicon

Ég sá nokkrar af ofantöldum hljómsveitum á hljómleikum t.d. Blue Öyster Cult, Tom Robinson Band og Clash og þar af voru þeir fyrstu bestir tæknilega séð á allan hátt. Hörkugóðir hljóðfæraleikarar sem spiluðu allir fimm  á gítara í einu laginu og svo voru þeir með flottustu lasergeislauppákomu sem ég hef séð. Í upphafi voru plötur BÖC undir mestum áhrifum frá Black Sabbath með þungu gítarspili og látum, en á fimmtu plötunni sem geymir hið gífurlega vinsæla lag Don't Fear (The Reaper) poppuðu þeir sig nokkuð niður og duttu svo inn í hið ömurlega bandaríska iðnaðarrokk. Í laginu Don't fear radda þeir eins og The Byrds og sögðu sumir gagnrýnendur sögðu það vera flottasta ,, Byrds lagið ". Og af því að Þorleifur nefnir meistara Ray Davies hér að ofan, þá var það einmitt áberandi hversu enskir punkarar báru mikla virðingu fyrir honum og The Kinks, svo sem Tom Robinson, Stranglers og The Jam, sem líka tóku Kinks lag á plötu. Meistara Lou Reed má hinsvegar tvímælalaust kalla afa punksins, vegna þeirra miklu áhrifa sem hann hafði á New York Dolls, Patty Smith, Television og aðra ameríska forvera enska punksins.    

Stefán (IP-tala skráð) 2.1.2008 kl. 10:16

14 identicon

Auðvitað er pönkið ekki dautt... ég kaupi ekki mikið af íslenskri tónlist, hún er yfir höfuð ekki að heilla, þó með nokkrum heiðarlegum undantekningum að sjálfsögðu. (Er kannski að missa af einhverju voða merkilegu). En einhverra hluta vegna eltist ég við íslenskt pönk, hljómsveitir eins og Morðingjarnir, Spírandi baunir, Niturbasarnir Kóngulóarbandið og Gleðisveitin Döðlurnar að austan og nú síðast Blái hnefinn héðan frá Akureyri, þar sem Kristján Pétur fyrrum söngspíra Hún andar og Kamarorghesta þenur raddbönd, þessu hef ég lúmskt gaman af. Sennilega eru það áhrif frá íslensku sprengingunni sem var í kringum 1980, þá var nú gaman að lifa, en það var skondið hvað við hér á klakanum voru lengi að taka við okkur í þessum efnum.

Bubbi J. (IP-tala skráð) 2.1.2008 kl. 11:21

15 identicon

já og ekki vil ég gleyma Fræbbblunum sem enn eru að, og Rass

Bubbi J. (IP-tala skráð) 2.1.2008 kl. 11:34

16 identicon

Já á meðan ég man. Ekki er um auðugan garð að grisja í þeim punkplötum sem á boðstólum eru í Skífunni.

Mér tókst aldrei að ná mér í eintak af gæðadiski frá hljómsveit sem hét ( heitir) Ríkið og leitaði mikið.

Ég versla alla mína diska orðið á netinu sem og blessaðann vínylinn, sem sándar aldrei betur en núna eftir að ég fékk nýja Shure pickuppið á EBAY, og laumaði því í Transcriptorinn.

Fræbbblarnir spila að eilífu Helgi,

Kveðja

Skeetee Broke ( Launsonur Hank Williams)

Þorleifur S Ásgeirsson (IP-tala skráð) 2.1.2008 kl. 13:35

17 Smámynd: Jens Guð

  Platan með Ríkinu fæst sennilega í 12 tónum.  Ríkið lenti í stríði við ríkið á sínum tíma út af virðisaukaskatti.  Þurfti að punga út fyrir virðisaukaskatti þegar platan barst til landsins.  En náði ekki að fá hann endurgreiddan vegna þess að hljómsveitin var ekki rekin sem fyrirtæki með vsk-númer.  12 tónar hlupu undir bagga,  yfirtók lagerinn og græjaði þetta vsk-stríð.

  Aftur á móti hef ég á einhvern hátt tapað plötu Gleðisveitarinnar Daðlanna.  Hennar er sárt saknað.  En ég el þá von í brjósti að eintak af henni dúkki upp í Kolaportinu,  Hjá Valda eða Góða hirðinum þegar minnst varir.

Jens Guð, 2.1.2008 kl. 13:46

18 identicon

Ég á Döðlurnar og Niturbasana,

ég held að ég gæti skrifað handa þér eintak án þess að nokkur skaðist alvarlega. Þetta er súper efni, Kúkaðu á mig og Sjúgum rass eru í miklu uppáhaldi.

 Góði Hirðirinn kippir markverðu efni undan og neitar að selja það, Það er skítlegt. Ég sá 45ara sem mig sárvantar með Mosa Frænda ( Katla Kalda,  eitt besta popplag á Hólmanum og Ástin sigrar )

Þorleifur S Ásgeirsson (IP-tala skráð) 2.1.2008 kl. 14:13

19 Smámynd: Jens Guð

  Ég er svo sérvitur að diska eins og með Döðlunum vil ég eiga með umslagi og öllu.  Ég þekki Bikka Brútal sem var trommuleikari Daðlanna (og síðar Bisundar og Stjörnukisa og er núna söngvari I Adapt).  Þannig að ég er ekki í vandræðum með skrifað eintak.  En bestu þakkir samt fyrir boðið. 

Jens Guð, 2.1.2008 kl. 14:28

20 identicon

Ég sakna þess oft hvað lítið heyrist af gömlum góðum sveitum í þessari línu, t.d. Undertones, örugglega ekki heyrt hana í útvarpi í tvo áratugi. 

Ég upplifði pönkið á Íslandi, en svona eftir á þá fanns mér fái mjög góðir, nokkrir þokkalegir, en restin rusl.

Varðandi sögufalsanir, eins og að Ramones séu guðfeður pönksins, þá er einnig búið að dreifa því að hugtakið Britpop, hafi ekki orðið til fyrr en á tíunda áratugnum.

Britpop var mikið notað, t.d. yfir tónlist Echo and the Bunnymen og fleiri, í lok áttunda áratugarins, en orðið er raunar enn eldra. Það fyndna er að það er notað yfir tónlist á tíunda áratugnum sem var nauðalík samnefndri tónlist sem spratt upp rétt á eftir breska pönkinu.... Ef það er orðið svo að þetta eigi almennt við 90s tónlist í dag, þá verður að geta þess að orðið er sannarlega ekkert nýyrði og hafði aðra merkingu.

Sjá http://en.wikipedia.org/wiki/Britpop 

Eins hafa ungir fáfróðir  amerískir poppskrípentar spyrnt öllum níunda áratugnum undir rusl tölvupopp, þó er sá áratugur ásamt þeim sjöunda þeir frjóustu frá upphafi.

Ragnar (IP-tala skráð) 2.1.2008 kl. 14:54

21 Smámynd: Jens Guð

  Ragnar,  á Reykjavík FM101,5 var fastur dagskrárliður á milli kl.  17 - 18 alla virka dag.  Þar var þetta gamla dót spilað.  En nú er sá þáttur ekki lengur á dagskrá.

  Ég á nokkur hundruð diska frá upphafsárum bresku pönkbylgjunnar.  Allar plötur með öllum þessum helstu hljómsveitum.  Ég þarf þess vegna ekki á útvarpinu að halda til að heyra þau lög.

  Þeir eru nokkuð margir sem hafa verið kallaðir guðfeður pönksins,  afar pönksins og annað í þá veru.  Ramones voru hluti af bandarísku pönkdeildinni og fléttuðust einna best allra úr þeirri deild saman við upphaf bresku pönkbyltingarinnar.  Ég tel réttmætt að skilgreina Ramones í hóp frumherja pönksins.  Í þeirra tilfelli þarf ekki að skilja á milli breska og bandaríska pönksins.

  Það er mikið rétt og góð ábending sem þú segir um Britpoppið.

Jens Guð, 2.1.2008 kl. 18:30

22 identicon

Ég heyrði nú klassíska klukkutímann í dag á RVKFM. Ég hélt að ætti að leggja stöðina af?

Takk f. góðan fróðleik annars, enn og aftur.

Ari (IP-tala skráð) 3.1.2008 kl. 00:41

23 Smámynd: Magnús Geir Guðmundsson

Afbragðsumræða, sýnir og sannar bestu hliðar bloggsins, hvað það getur í raun og veru verið skemmtilegt, fræðandi og vitsmunalegt!

Og Jens, af vþí Bubbi var svo sniðugur aðs egja hér frá Bláa hnefanum, þá má bæta því við, að ég fékk hana frá honum og þetta er ansi skemmtileg skífa!

Dúndrað á allt og alla í heimahéraðinu í smellnum textum hennar undirnafninu "Klandurbæ"!

Magnús Geir Guðmundsson, 3.1.2008 kl. 01:53

24 identicon

Pönk er ekkert annað en rokk í sinni tærustu mynd, hrátt, agressive og sexy.  Sex Pistols og The Clash eru rokk eins og Buddy Holly, bara hrárri, agressivari og sexyari, með skvettu af þjóðfélagsgagnrýni.  Pönkið var afturhvarf, ekki framför, en má vissulega kalla afturhvarf til framfara.  Tilfellið er að alþýðutónlist á það til að verða ofskreytt og tilgerðarleg, tapa kraftinum og frumleikanum sem fellst í einfaldleikanum.  Þá kemur hráa rokkið aftur, og aftur, og aftur, einfalt hrátt rokk.  Vissulega tónlist sem mótast af tíðarandanum, grallaraleg, gröð eða gagnrýnin, en er í grunninn fyrst og fremst hrátt rokk, stútfullt af krafti og sköpunargleði sem kemur af götunni, ekki úr stúdíóinu.  Það er það og ekkert annað sem er heillandi við þessa tónlist.

bjarni (IP-tala skráð) 4.1.2008 kl. 00:14

25 identicon

Einar. Ég get fulvissað þig um að pönkið er svo sannarlega ekki dáið.

Þó svo að maður hættur að grúska í eða lesa um pönk í blöðum þýðir það ekki að það sé dautt.

Birkir (IP-tala skráð) 4.1.2008 kl. 01:25

26 Smámynd: Jens Guð

  Ari,  í dag var endanlega slökkt á Reykjavík FM 101,5.  Einn af síðustu útsendingum stöðvarinnar í gær var viðtal við mig.  Bara gama af því.

  Maggi,  ég verð að redda mér plötu Bláa hnefans. Ef ég skil rétt þá er þar á ferð reiður ungur sjálfstæðisflokksmaður í uppreisn. Hljómar vel.

  Bjarni,  hárrétt hjá þér.  Breska pönkið var í raun afturhvarf til einfaldleika frumrokksins.  Með nýrra,  graðara og "fössaðra" gítarsándi.  Þú kemst vel að orði þegar þú skilgreinir breska pönkið sem kraft og sköpunargleði rokkarans á götunni.  Sem einmitt gerði uppreisn gegn stúdíó-pælingum.  Fyrsta plata Clash og eina alvöru plata Sex Pistols komu því yndislega vel til skila.

  Birkir,  því fer fjarri að Blink 182 eða Offspring skemmti mér.  Því síður umfjöllun um þannig pönksveitir.  Ég get þó ekki litið framhjá eða afskrifað að Green Day eru að selja 6 - 10 milljónir eintaka af plötu síðustu ár.  Til samanburðar var söluhæsta pönkhljómsveit bresku pönkbylgjunnar,  The Clash, að selja 2 - 4 milljónir eintaka af plötu.  Jafnframt var það ekki fyrr en 1991 sem lag með The Clash,  Should I Stay or Should I Go,  náði 1. sæti flestra evrópskra vinsældalista.  Meðal annars þess breska.  Ég nenni ekki að "gúgla" dæmið en mig minnir að The Clash hafi hætt 1985.  Gott ef Rock the Casbah með The Clash fór ekki líka hamförum á vinsældalistum 1991. 

  Fram að þeim tíma hafði The Clash náð hæst í 2. sæti breska vinsældalistans með plötunni Give ´Em Enough Rope 1978.      

Jens Guð, 4.1.2008 kl. 01:56

27 Smámynd: Magnús Geir Guðmundsson

Veit ekki hversu mikil uppreisn þetta er, en allaveega er fáum hlíft í textunum hjá Guðmundi E. Erlendssyni!

Nú auk fjölistamannsins Kristjáns péturs við hljóðneman eru þarna dáðadrengirnir Röggi O Valur úr Hvanndalsbræðrum, en þeir kumpánar hafa auk þess komið ansi víðar við, bæði sundur og saman. Raunar svo langt síðan Röggi og Kristján vlru t.d. saman í hinni fornfrægu LOST, að ég man það vart, en áreiðanlega komin um 20 ár ef ekki meir!

Magnús Geir Guðmundsson, 4.1.2008 kl. 06:37

28 identicon

Ég skil það vel að þær skemmti þér ekki. En ég er að tala um pönk en ekki Green Day og Offspring. Þó að fjölmiðlapönk sé dái þá er pönkið það ekki. Með fjölmiðlapönki er ég ekki að segja að tónlistin sé léleg, heldur bara afkimi rokktónlistar sem fjölmiðlar tóku að sér að skíra og fjalla um þangað til að það henntaði þeim að hætta að fjalla um það og snúa sér að öðru.

Pönkið hefur aldrei dáið og hefur lifað ótrúlega mögnuðu lífi síðan þessi stóru bönd sem þið nefnið voru og hétu. Skna samt Stiff Little Fingers í upptalningunni þinni. Fannst þeir betri en Pistols og í sama gæðaflokki og The Clash.

Birkir (IP-tala skráð) 4.1.2008 kl. 16:44

29 identicon

Ég hef verið að fylgjast með pönki síðan 1979 og til dagsins í dag og ég efast um að það hafi nokkur tímann verið jafn öflugur hjartsláttur í pönkinu eins og í dag , það er bara slökkt á hjartalínuritinu (fjölmiðlum) þannig að þeir sem hafa áhuga á pönkinu þurfa bara að leggja höndina á púlsinn og þá fer ekki á milli mála að pönkið er sprelllifandi !!!!

Það er nefnilega þannig með pönkið að þeir sem aðhillast því einu sinni af alvöru snú ekki við því bakinu af því að pönkið er lífstíll en td. diskóið var tískubylgja enda flestir sem komu nálægt því búnir að brenna öll sönnunargögn.

Röggi (IP-tala skráð) 5.1.2008 kl. 12:51

30 identicon

"Það sem færri vita í dag er að framan af var breska pönkið ekki kallað pönk heldur pöbba-rokk" .... þetta er ekki rétt. Það varð til sena á stór London svæðinu sem breyddist hægt út sem varð kölluð pub rock og samanstóð af sveitum sem ekki höfðu burði til að halda uppi tónleikum í stærri húsum en gerðu allt vitlaust á minni stöðum. Það að spila tónlit á litlum stöðum ruddi brautina fyrir pönkið. Án pub rocks hefði pönk senan líklega orðið önnur. En svo er öll þessi umræða um stefnur óttalega barnaleg. Tónlist er tónlist án einhverra formerkja. En gleymum svo ekki að hefði ekki orðið til r'n'b tónlist uppúr 1950 hefði tónlist líka orðið eitthvað öðrvísi. Svo meigum við aldrei gleyma að þeir sem hafa mestu áhrifin á tónlistarsöguna eru blaðamenn - og þeir skifa mest um það sem gefur bestu auglýsingatekjurnar - óháð öðrum raunverulegri hlutum. Og þessu þessu til stuðings stuttur kvóti ír Classic Rock bllaðinu í lauslegri þýðingu: Var David Bowie hæfileikaríkur? Algjörlega. En hefði hann orðið jafn vinsæll og hann er ef hann hefði ekki hitt Mick Ronson? Mjög líklega ekki.

Finnbogi Marinosson (IP-tala skráð) 5.1.2008 kl. 13:44

31 identicon

Röggi er greinilega gömul kempa sem talar af sanngirni, yfirvegun og þekkingu. Tek hattinn ofan fyrir honum. Pönkið lifir vel og hressilega þó svo að meiginstraums fjölmiðlar séu ekki að gera því skil og segja okkur hvort það sé við líði eður ei.

Birkir (IP-tala skráð) 5.1.2008 kl. 15:48

32 Smámynd: Jens Guð

Birkir, Stiff Little Fingers eru ekki í upptalningunni í færslunni vegna þess að þar er ég að telja upp hljómsveitir sem slógu í gegn ´76/´77. Stiff Little Fingers slógu ekki í gegn fyrr en 1978 (þó hljómsveitin hafi verið stofnuð ´77).

Röggi, þetta með að þeir sem aðhyllast eitt sinn pönk taki upp pönk lífsstíl til frambúðar á sennilega við um marga. En undantekningarnar eru margar. Ég kolféll fyrir pönkinu á sínum tíma (´77/´78), fór að gefa út pönkblöð, setti á laggir pönkplötubúð, flutti inn pönkboli, stóð fyrir pönkhljómleikum, tók þátt í pönkplötuútgáfum og svo framvegis. En ég get ekki merkt að ég hafi tekið upp neinn pönklífsstíl.

Á þessum fyrstu árum pönksins stóð vinahópur minn að uppistöðu til af fólki sem hlustaði á pönk. Sumir þeirra eru hættir að hlusta á pönk og hafa snúið sér að léttpoppi.

Jens Guð, 5.1.2008 kl. 21:45

33 Smámynd: Jens Guð

  Finnbogi, þegar bresku poppblöðin skrifuðu um hljómleika fyrstu þarlendra pönkhljómsveita þá kölluðu þau þær pöbba-rokkara (stundum reyndar rythma-blús sveitir). Pönkararnir sjálfir töldu sig vera pöbba-rokkara (sumir töldu sig að vísu vera glam-rokkara). Enda voru skilin óljós til að byrja með þó þau yrðu skarpari þegar frá leið.

  Á fyrstu mótunarmánuðum pönksins voru "cover" lög eftir The Who, Small Faces, Thin Lizzy,  Bo Diddley og Chuck Berry.  Á dagskrá Sex Pistols voru til að mynda 4 Small Faces lög ásamt lögum frá Who og fleirum.  Þær upptökur sem hafa varðveist af "cover" lögum pönksveitanna frá þessum tíma hljómar ekkert öðruvísi en lélegt pöbba-rokk.

  Pönksveitir og pöbba-bönd héldust hönd í hönd fyrstu skrefin ef svo má segja. Alehouse var pöbba-band sem breyttist í pönksveitina XTC. Eddie & The Hot Rods var lengst af pöbba-band en reyndi og tókst að staðsetja sig í pönk-deildinni.  Söngvarinn og gítarleikarinn Joe Strummer var í pöbba-bandinu The 101´Ers áður en hann stofnaði pönkbandið The Clash. 

  The 101´Ers og Eddie & The Hot Rods bókuðu sig iðulega saman og bresku blöðin skrifuðu um þessar hljómsveitir sem björtustu vonir pöbba-rokksins.  Sex Pistols hituðu upp fyrir Eddie & The Hot Rods í Marquee klúbbnum í London.  Sá klúbbur var á sínum tíma heimavöllur Who,  Yardbirds og fleiri mod/rythma-blús banda.  

  Sex Pistols hituðu sömuleiðis í þrígang upp fyrir 101´Ers. Frægasta pöbba-bandið,  Dr.  Feelgood,  fléttaðist inn í pönksenuna.  Margar pönk-safnplötur innihalda lag þeirra "Milk & Alcohol".

  Þegar Joe Strummer lagði 101´Ers niður og stofnaði The Clash fékk hann Sex Pistols til að hlaupa í skarðið og afgreiða hljómleika sem 101´Ers voru bókaðir á.  Joe tók með sér yfir í The Clash ýmis lög sem hann hafði samið og eða sungið með 101´Ers.  Flutningur 101´Ers og The Clash á þessum lögum hljómar í flestum tilfellum keimlíkur.  Enda sami söngvari og gítarleikari.

  Þó að ég hafi verið áskrifandi að NME,  Melody Maker og Sounds á þessum tíma þá man ég ekki eftir umfjöllun þeirra um pönkið þarna í blábyrjun.  En ég á margar bækur um pönkið og les þær aftur og aftur mér til gamans.  Ég er svo áhugasamur um þetta tímabil.  Úr þessum bókum hef ég þá lýsingu sem ég hef sett hér um það að breska pönkið hafi ekki verið kallað pönk fyrr en haustið 1976.  Fram að þeim tíma hafi það verið skilgreint með pöbba-rokki. 

  Fyrir áhugasaman pönkara eins og mig er fróðlegt að vita hvar þú heyrðir breska pönkið vera staðsett fyrir haustið 1976. 

Jens Guð, 5.1.2008 kl. 22:35

34 Smámynd: Steingrímur Helgason

Mér hefur alltaf leiðst draslmúzzíg.   Hver fílar til dæmis málara sem að telur sína vinnu vera að sletta málníngu út um allt, eða pípara sem að er með allt sitt á útopnu, í stað þess að viðkomandi atvinnumenn sýni sóma sinn í því að skila sínu verki vel af hendi ?

Pönkið var líklega nauðsyn á þeim tíma til að koma á framfæri ákveðinni nýrri pólitískri hugsun, kennda við stjórnleysi & eins & oft áður í sögunni, var brúkuð tónlist sem verkfærið sem að náði hlustum almenníngs.

Bara hið fínasta mál, enda margir melódískir snillar runnu upp úr öskunni sinni & gerðust músíkantar, & þorðu því, af því að þeir voru bara að spila 'pönk'. en ekki tónlist.  Montið var um hvaða gítarleikari kunni fæstu F5 gripin & 'mollar' voru náttúrlega bara fyrir keddlíngar & Abba fíkla.

En þetta er nú mér jafn grafin nostalgía & diskóið, þó að það lifi nú mun lengur í spilun, STEFlega séð.

Steingrímur Helgason, 5.1.2008 kl. 23:14

35 Smámynd: Jens Guð

  Steingrímur,  ég er þér ósammála með að diskóið hafi staðist betur tímans tönn en pönkið,  STEF-lega séð.  Ég vísa bara í sölutölur á plötum síðustu áratugi.  Hérlendis vorum við svo blessunarlega heppin að einungis eitt diskófyrirbæri,  Ég & þú,  náði árangri.  En pönksveitirnar teljast í tugum.  Enn í dag. 

Jens Guð, 5.1.2008 kl. 23:25

36 Smámynd: Steingrímur Helgason

Jens, þegar við hættum að vera ósammála um tónlist, þá hættum við að vera bloggvinir.  Þá líka erum við hættir að hafa gaman af þrætum okkar á bogginu.

En, það er meira diskó í mörgu öðru en Gunnari Þórðarsyni & "Þú & Ég"  Þarna er þér nú verulega að misminna viljandi.

Öll nýbylgjan sem á eftir kom er til dæmis í 4/4 eða 8/4 takti, ha, vorum við ekki á sama tíma í Hollý hérna um árið ?

Geiri Sæm, Rikshaw, Bara Flokkurinn, Hebbi Gúmm, Bó, Ljósin i Bænum, Rúnni Júl, Lónlí Blú Bojs & margir fleiri, er þeirra mússíg óSTEFjuð ?

Eða er þetta bara Sjálfsfróunin um þau Vonbrigði að pönkið varð aldrei múzzíg til neinnar frambúðar ?

En það kom alveg fínt gott rokk upp úr því....

Steingrímur Helgason, 6.1.2008 kl. 01:31

37 identicon

Röggi, pönk er ekki lífstíll, heldur tónlist, og þarf ekkert meira.  Þeir sem hleyptu pönkinu af stað á sínum tíma eru orðnir rígfullorðnir og ef þeir hefuðu litið á pönk sem lífstíl væru þeir og þær löngu dauð úr ólifnaði.  Þú getur verið pönkari og skrifstofublók með yfirgreiddan skalla algjörlega án þess að skammast þín.  Pönk er tónlist! ekki lífstíll!

bjarni (IP-tala skráð) 6.1.2008 kl. 01:43

38 Smámynd: Jens Guð

  Steingrímur,  ég hef alltaf sérstaka ánægju af að skiptast á skoðunum við þig um músík.  Enda erum við báðir á heimavelli þar.  BARA-flokkurinn var aldrei diskó.  Ég kalla minn góða vin,  Ásgeir Jónsson, söngvara BARA-flokksins til vitnis um það.  Við Ásgeir diskóterum oft um það.  Geiri Sæm er annar vinur minn sem mun seint gangast við því að hafa verið diskóbolti.  Hann var meira inn á Prince-dæminu.  Ég tel mig líka geta útilokað vini mína í Richshow frá diskódæminu.  Þeir voru í nýrómantíkinni sem að vísu var á stundum næsti bær við diskóið.  En hvorki ég né þeir "gúddera" að Richshow hafi verið diskó. Engilbert Jensen gengst við diskódaðri en aðrir í Lonlí Blú Boys hafna diskói hljómsveitarinnar ef undan er skilið lagið Fagrar litla diskódís.   

  Sjálfsfróun og Vonbrigði eru aftur á móti klassík.  En ég vísa þó ennfremur til Mínusar og I Adapt. 

Jens Guð, 6.1.2008 kl. 01:55

39 Smámynd: Steingrímur Helgason

Jensi, þessir vinir þínir & mínir voru bara diskóendur á þeim tíma, mátt kalla það nýrómantík fyrir mér...

Still dizcó....

Steingrímur Helgason, 6.1.2008 kl. 02:03

40 identicon

Annars ágæt samlíking hjá Steingrími þetta með málarann og má yfirfæra það á listmálarann sem í enhverjum fílabeinsturni telur sig hafa skapað ódauðlega list með einhverju klessuverki sem er öllum óskiljanleg nema þeim sem hafa phd í nútímalist.  Fram koma pönkaranir með sinn hrá einfaldleika og skapa ekki minni list sem á sér hliðstæðu í hellamálverkum frummanna.  Einfalt og hrátt, ekki uppskrúfað og tilgerðarlegt tel ég vera boðskap pönksins.

bjarni (IP-tala skráð) 6.1.2008 kl. 02:05

41 Smámynd: Jens Guð

  Steingrímur,  ég get alveg fallist á að sumt sem var skilgreint sem nýrómantík á sínum tíma er í dag hægt að fella undir diskó.  Mínir góðu vinir í Q4U og Richshow munu þó seint skrifa undir það.

  Bjarni,  ég afgreiddi Myndlista- og handíðaskóla Íslands á tilskyldum tíma,  4 árum (´76-´80).  Svindlaði reyndar smá,  eins og gerist og gengur.

Jens Guð, 6.1.2008 kl. 02:29

42 Smámynd: Magnús Geir Guðmundsson

Alveg makalaust umræða og hefur aðeins versnað eftir að ég í gleði minni prísaði hana og lofaði svo mjög þó eftir 25 - 30 athugasendir!

Með allri virðingu fyrir diskóinu hans steing´rims, þá held ég nú að minnsta kostií Evrópu hafi nýrómantíkin fætt af sér eða innnihaldið merkari tónlistarmenn til lengri tíma heldur en diskóið, menn á borð við David Sylvian m.a. í Japan og Midge Ure í Ultravox!Fínar söngkonur á borð við Alison Moyet og Annie Lennox spruttu þar ungar líka fram á sjónarsviðið og hafa báðaqr markað sér merka ferla síðan þá!

En eins og stundum fyrr, held ég að Hr. S. ahfi rekið höfuðið í með sumu sem hann gusar út úr sér, samanber þessum "andskota" að troða diskóstimpli á BARA-flokkinn!?

Human League og Duran he´ldu að vissu vissu marki uppi diskóímyndinni auk einstakra laga sem skýrskotuðu í það, enáhrif víðar frá í kuldarokksmeistara á borð við Japan, Kraftverk o.fl. blönduðust líka inn í held ég megi segja svo þessar og fleiri nýrómantíkursveitir eru ekki í mínum huga nærri diskólínunni.

Hætti mér hins vegar ekki mikið út í fagur- eða sérfræði hvað takt og tóngreiningu snertir, en minni nú á að sá góði meistari og ljúfmenni, Ingimar heitin Eydal treysti sér til að snúa nánast hverri tónsmíð sem er upp á aðra og skipti þá litlu hvar hún átti upphaflega heima í skilgreiningarfræðunum!

Magnús Geir Guðmundsson, 6.1.2008 kl. 03:32

43 identicon

Ég átti ekki við að þeir sem stungu nælu í gegnum kinnina á sér í kringum 1980 séu með hana þar enn.

Heldur að þeir sem kynntust þessari hugsun sem einkenndi pönkið séu ekki sama fólkið og er að kafna í lífsgæðakapphlaupinu , það á allaveg við um félaga mína frá þessu tímabili , þeir einfaldlega hugsa öðruvísi.

Og Bjarni !!! Mjög margir af upphafs mönnum og konum pönksins eru einmitt enn að og það sem meira er langflestir þeirra eru að spila pönk eða eitthvað náskylt ,

Röggi (IP-tala skráð) 6.1.2008 kl. 10:24

44 identicon

Jo - Fyrir þá sem vilja fræðast um pub-rock þá má benda á hina súper góðu bók Will Birch - No sleep till Canvey Island (2003)

Og svo má benda á að hljómsveitin sem lagði grunnin að hinu svokalla New York pönki heitir Dr. Feelgood :-)

kv.  Finnbogi

Finnbogi Marinosson (IP-tala skráð) 6.1.2008 kl. 17:28

45 identicon

Ég styð Rögga fullkomlega Punk er lífsstíll, og ég aðhyllist hann.

Í kring um punkið á sínum tíma var mikil menning og hún virðist lifa nokk vel í dag þó að sá angi sé ekki mjög commercial. Í kring um CRASS kommúnuna var margt gert fleira en að spila, svo sem ljóðagerð ritstörf, Kvikmyndagerð myndlist og fleira sem aðrar tónlistarstefnur tóku ekki inn. Í framhaldi af því var punk notað sem formertki fyrir róttæka listamenn sem vildu koma skoðunum sínum á framfæri með myndlist ( oft collage úr fréttablöðum ) og líka performance dæmum, sumum nokkuð ógnvekjandi. 

Við Röggi erum Toy Dolls aðdáendur, en enginn hér virðist hafa heyrt á þá minnst. Þar heyrist að sú eðal tónlisttarstefna er við bestu heilsu. Olga hefur verið spurður að því hvort að tónlist hans sé ekki bara rokk, þá svarar hann oftast að hann spili punk. Og þá kemur stunan;"Punk is dead" Og svarið kemur um hæl; "No I am alive and well"

Ég gæti móðgað einhverja með eftirfarandi athugasemd sem er ekki fyrir viðkvæma.

Mín tilfinning er sú að án Punks værum við ekki að fá upp svona snilldarbönd eins og: Hundur í óskilum, Hvanndalsbræður, Ljótu hálfvitarnir, Húfan, Helgi og hljóðfæraleikararnir,  Ríkið svo eitthvað sé nefnt.

Þórleifur Ásgeirsson (IP-tala skráð) 6.1.2008 kl. 19:14

46 identicon

Pönk er ekki lífstíll og þetta CRASS-dæmi var bara sönnun þess.  Það sem pönkarar hötuðu mest voru hippar, kannski að undanskildum diskó-bjánunum.  Svo birtist þetta Crass-kjaftæði eins og snýtt útúr nösunum á hippahreyfingunni og þykist vera pönk!  Ljóðalestur og ritstörf!?  Gif mí a fökking breik!!!

bjarni (IP-tala skráð) 7.1.2008 kl. 01:33

47 identicon

Ágætis punktar en full mikil einföldun.

Það sem einum finnst pönk finnst öðrum kannski vera eitthvað allt annað.

Fyrir suma er pönk klárlega lífstíll. Ég þekki það af eigin raun. Ekki að ég sé að titla sjálfan mig pönkara.

Varðandi Crass þá er það pönk og pælingar sem eru mér meira að skapi en hefbundna fyrstu kynslóðar pönkið. Mun meira til a- sökkva tönnunum í, bæði niðurrif og uppbygging sem og nýjar hugmyndir og auðvitað uppfærðar hippahugmyndir.

Hippar eru fínir... hvað er þetta.

hehehehe

Birkir (IP-tala skráð) 7.1.2008 kl. 19:48

48 Smámynd: Jens Guð

  Maggi,  ég kvitta undir hvert þitt orð.

  Röggi,  ég held að þú ofmetir þegar þú segir að upphafsmenn pönksins séu enn að spila pönk.  En þeir eru margir ennþá að.  Og bara gaman að því.  Liðsmenn Sham 69,  komnir á sextugsaldur,  ennþá að syngja um samstöðu unga fólksins (If the Kids are United).  Fyrir mér er pönkið orðið "klassík".  En margir af frumkvöðlum bresku pönkbylgjunnar eru líka farnir að spila kántrý og sitthvað annað fjarlægt pönki.

  Finnbogi,  nú ertu kominn í grín-gír.  Breska pöbba-sveitin Dr.  Feelgood blandaðist inn í mótunarmánuði bresku pönkbylgjunnar en ég hef aldrei heyrt um bandaríska samnefnda hljómsveit.  Hafi hún lagt grunn að New York pönkinu þá hefur það farið frekar hljótt.

  Þórleifur,  ég hafði/hef mjög gaman að Crass.  Þau á Crass búgarðinum gáfu út í Bretlandi Kuklið á sínum tíma og útgáfufyrirtækið One Little Indian, angi af Crass-dæminu, tók þátt í að koma Sykurmolum og Björk á kortið.  Ég pældi aldrei djúpt í anarkista-pólitík Crass.  Fyrir mér var þetta bara flott hljómsveit sem gerði fín lög og fínar plötur.  Ég kunni vel að meta að pönk Crass var heldur harðara en poppaða pönkið.

  Bjarni,  ljóðalestur náði alveg ágætlega inn í pönkið.  Ef við færum okkur yfir í New York pönkið þá var Patti Smith framan af fyrst og fremst ljóðskáld.  Ljóð hennar voru tekin inn í bandaríska menntakerfið sem kennsludæmi um nútíma ljóðagerð.

  Hérlendis brugðu pönkarar oft á ljóðalestur.  Minn góði vinur,  Siggi Pönkari í Sjálfsfróun,  gerði að hluta út á ljóðalestur með hljómsveitinni Biafra Restaurant.  Hann las líka með hljómsveitinni Beatnecks upp úr Kóreu-skýrslunni um stríðsglæpi Bandaríkjahers í Kóreu.  Didda,  Jón Gnarr og Einar Már Guðmundsson lásu að auki upp ljóð á pönkhljómleikum.  Auk þess kvað Sveinbjörn Beinteinsson rímur á hljómleikum Purrks Pillnikks,  Þeys og fleiri pönk/nýokkssveita. 

  Birkir,  ég deili ekki með þér miklum áhuga á hippum.  Það var mér mikið gleðiefni að pönkið kom til sögunnar og ég þurfti að endurmeta hippadæmið.   

Jens Guð, 7.1.2008 kl. 23:33

49 identicon

Jens...Finnbogi er ekki að grínast með Dr. Feelgood, og hann er að tala um þá einu og sönnu frá Canvey eyju, sem tóku nafn sitt af lagi Johnny Kidd and the Pirates...annars svarar hann þessu örugglega sjálfur, er best hæfur til þess.

Bubbi J. (IP-tala skráð) 7.1.2008 kl. 23:50

50 identicon

Jens: ég hef áhuga á öllum.

Birkir Viðarsson (IP-tala skráð) 8.1.2008 kl. 00:31

51 identicon

Jæja - gallinn við menn eins og þig Jens er að þú ert með of margar girðingar í kollinum. Ég vil ekki ganga svo langt að kalla þetta fordóma en fullyrði að þú sért fastur í ferkantaðir hugsun. Ég veit að þú veist hvað ég á við og fer þess vegna ekki nánar úr í það. En að efninu ... Gary Valentine sem var í Blondie í upphafi segir frá: Clive Burke fór í sex vikna ævintýraferð til London og kom til baka með fyrstu plötu Dr. Feelgoood (já þessarar Bresku - ekkert skilt við einhver Ameríska sveit og alls ekki Mötley Crue :-) )Og í tilefni að heimkomunni hélt Clive party og þangað komu allir - Johnny Thunder, Jerry Nolan, Rivhard Hell, Ramones drengirnir, drengirnir í Dictators, Talking Heads, og sennilega vantaði eingan nema Patti Smith og Tom Verlaine. Þessi fyrsta plata Dr. Feelgood var spiluð í tætur þetta kvöld og var öllum mikil kvating til að halda áfram. M.ö.o. þetta beinharða rythma blús rokk þeirra Canvey Island drengja hafði mikil áhrif á þá sem sköpuðu New York pönk senuna. Og fyrir þá sem hengja í að ekkert sé að marka neitt nema það sé skrifað í eitthvert tímarit eða tónlistarblað þá er þessi saga meðal annars skráð í hið áður ágæta Mojo.

Og talandi um Mojo. Þegar blaðið valdi 100 áhrifa mestu gítarleikara allra tíma fyrir nokkrum árum sat Jimi í fyrsta sæti en sá sem settist í annað sætið var öllu minna þekktur af flestum. Hann heitir Steve Cropper. Hver er maðurinn ?  Og af því að Talking Heads bar á góma þá má spyrja - hvaða meðlimur TH bjó á íslandi í 2 ár ? Humm og fyrst við erum í stuði þá má líka spyrja hvað heitir hljómsveitin sem hefur spilað inná fleiri hittlög en Bítar, Prestley, Beach Boys og Rolling Stones samanlagt ?

Love - Peace - Finnbogi

Finnbogi Marinosson (IP-tala skráð) 8.1.2008 kl. 19:54

52 Smámynd: Jens Guð

  Ég er með svo ferkantaða hugsun að ég gekk út frá því sem vísu að þú værir að tala um bandaríska hljómsveit sem héti Dr.  Feelgood og hefði verið forsprakki New York pönksins í upphafi.  Hafði ekki rænu á að fatta þann möguleika að þú værir að tala um plötu með bresku hljómsveitinni.

  Ég kannast við gítarleikarann Steve Cropper,  sem átti eða var hátt settur hjá Stax útgáfunni, var í The Blues Brothers og spilaði inn á rokkslagara-plötu Johns Lennons.  Áreiðanlega hefur hann gert margt fleira og merkilegt en ég nenni að "gúgla" hann upp fremur en svarið við spurningunni um það hver hefur spilað inn á þennan bunka af hitturum.  Reikna með að það sé einhver session/undirleikara hljómsveit.  Því síður nenni ég að "gúgla" upp hvaða liðsmaður TH bjó á Íslandi.  Þó svörin séu áhugaverð.    

  Hinsvegar veit ég af einum sem er búsettur á Íslandi og átti eitt af þekktustu pönklögunum í bresku pönkbygljunni.

Jens Guð, 8.1.2008 kl. 21:23

Bæta við athugasemd

Ekki er lengur hægt að skrifa athugasemdir við færsluna, þar sem tímamörk á athugasemdir eru liðin.

Innskráning

Ath. Vinsamlegast kveikið á Javascript til að hefja innskráningu.

Hafðu samband