Örstutt saga

  Það liggur vel á Berta. Rosa vel. Hann flautar lagstúf og hlakkar til kvöldsins. Ekkert smá. Að hugsa sér: Að hann, fátækur fertugur bóndi í afskekktri sveit í Hjaltadal, skuli vera búinn að ná fallegustu og vinsælustu 16 ára stelpunni á Sauðárkróki á stefnumót. Hvernig hafði hann þorað að bjóða Evu á stefnumót? Eins rosalega feiminn og hann er. Henni sem er alltaf umsetin af sætustu og vinsælustu strákunum. Henni sem getur valið hvern sem hún vill.

  Kannski var það gruggóttur landinn sem hann drakk á leiðinni á dansleikinn. Kannski hafði landinn gefið honum kjark til að ganga til Evu og spyrja: "Hæ, sæta! Hvenær má ég bjóða þér út?"

  Hún hló vinalega svo skein í mjallhvítar tennurnar og spurði á móti: "Hvenær viltu bjóða mér út?"

  Áður en hann vissi hafði hann misst út úr sér: "Þú mátt bara fara út núna ef þú vilt!" Svo áttaði hann sig í tæka tíð á að þetta hljómaði ekki nógu vel og leiðrétti sig afsakandi: "Sorrý. Smá grín. Ég á við; mig langar að bjóða þér út næsta laugardag."

  "Ókey, díll," svaraði hún áhugasöm. Þau sömdu um að hann myndi sækja hana klukkan 7. Og nú var stóra stundin að renna upp. Hann er búinn að undirbúa kvöldið vandlega. Hann er búinn að fara yfir það aftur og aftur í huganum. Þó farið sé að hausta ætlar hann að grilla úti. Grilla eitthvað alveg spes. Eitthvað eftirminnanlegt.

  Berti sest brosandi á hlaðvarpann og tekur smalahundinn Snata í fangið.

- Já, Snati minn. Heldurðu ekki að ég eigi eftir að heilla Evu upp úr skónum? Ætli hún endi ekki sem húsfrúin hérna?

  Snati sleikir vinalega á honum aðra höndina. Með hinni hendinni klórar Berti Snata hlýlega aftan á hálsinn.  Eftir nokkra stund laumar hann snöru varlega um háls Snata og herðir síðan snöggt að. Snati ýlfrar og berst um. Berti hefur snöruna á loft og bindur hana á snúrustaur. Hundurinn spriklar og rétt nær að snerta jörðina með afturfótunum. Berti nær í prik og lemur Snata í höfuðið. "Þetta fær adrenalínið til að dælast út í vöðvana," hugsar Berti og veit að þannig verður kjötið stinnara.

  Þegar hundurinn gefur upp öndina tekur Berti hann niður, flær af honum skinnið og heggur kjötið niður í bita. Hellir yfir það grillolíu og fer þar næst í bað. Klæðir sig svo í sparifötin og ekur út á Sauðárkrók.

  Það kemur hik á Evu þegar Berti segist ætli að bjóða henni í grillveislu upp í sveit. - Ég hélt að þú ætlaðir að bjóða mér á veitingastað og svo færum við á ball á eftir, mótmælir hún.

  Berti lofar henni að hún muni ekki sjá eftir grillveislunni. Þau geta farið á ball á eftir. - Ég skal meira að segja kveikja glæsilegasta varðeld sem þú hefur séð, spaugar hann.

  Eva fellst á þetta með semingi gegn loforði um að fá að skreppa á hestbak í leiðinni.

  Þau aka í hlað og Berti kveikir upp í grillinu. "Það er best að þú bregðir þér á hestbak á meðan ég elda veislumat," stingur hann upp á. Sörli er í haganum. Það er fljótgert að ná honum og leggja á. Sörli er gamall og þægur hestur. Eva ríður honum um hlaðið á meðan Berti grillar kjötið af Snata, sýður rófur og hitar brúna lauksósu. Svo ber hann plastborð og stóla út á hlað og sækir borðbúnað, landaflösku og kók. Landinn er betri þegar hann er blandaður gosi.

  - Hvar er varðeldurinn? spyr Eva stríðnislega þegar þau setjast niður við borðið.  

  - Ja, það er nú það. Hann getur svo sem verið hvar sem er, svarar Berti vandræðalegur.  Eftir smá umhugsun stekkur hann á fætur og segir: "Ég redda varðeldi."

  Berti hleypur eftir bensínbrúsa sem hann geymir í bílnum, gusar bensíninu yfir forstofugólf íbúðarhússins og hendir logandi eldspítu á gólfið. Það skíðlogar samstundis. Eldurinn er fljótur að læsa sig í úlpur og annað lauslegt.

  - Ertu geðveikur? spyr Eva með skelfingarsvip og er verulega brugðið.

  -  Ég veit það ekki. Hef aldrei farið í geðrannsókn,  útskýrir Berti afskandi. 

- Hringdu strax á slökkviliðið! öskrar Eva í móðursýkiskasti.

  - Nei, þessi varðeldur er bara fyrir okkur tvö. Ég fer ekkert að hringja og bjóða fleiri áhorfendum, segir Berti ákveðinn. 

 - Ég er hrædd. Keyrðu mig heim strax, biður Eva og fer að gráta.

 - Já, þegar við erum búin að borða, lofar Berti.

  - Nei, núna strax. Gerðu það. Mér er flökurt," öskrar Eva skipandi og hágrátandi.

  - Ókey, ég geri flest sem þú biður mig um.

  Þau setjast inn í bílinn. Berta langar samt að horfa aðeins lengur á varðeldinn. Eldtungurnar eru farnar að teygja sig út um glugga. Þetta er tilkomumikil sjón.

  - Æ, keyrum af stað áður en líður yfir mig, biður Eva og hristist í ekkasogum.

  Berti hlíðir. Þau tala lítið saman á leiðinni. Berti spyr hvort það hafi ekki verið gaman að fara á hestbak.

- Æ, ég er í sjokki. Ekki tala við mig núna. Ég vil bara komast heim sem fyrst.

  Þegar Berti beygir inn í  innkeyrsluna heima hjá Evu man hann eftir nýju vandamáli:

- Heyrðu, er ekki eitthvert gistiheimili hérna í kaupstaðnum. Mig vantar nefnilega gistingu vegna þess að húsið mitt er að brenna.

- Ha? Já, auðvitað. Jú það er gistiheimili hérna í næstu götu fyrir ofan. Þú finnur það strax. Það er vel merkt.

- Gott. Þá er það vandamál leyst.

Bíllinn stöðvar og Eva opnar dyrnar.- Takk fyrir kvöldið þrátt fyrir allt. Þetta var geðveikt, segir hún og hoppar fegin út.

- Heyrðu, ég var að fá nýja hugmynd, segir Berti og ljómar. – Ég get náttúrulega sofið hjá þér í nótt. Þá spara ég gistikostnað.

- Ég er ekki viss um að það sé góð hugmynd. Við þekkjumst ekkert. Samt líst mér vel á þig. Annars hefði ég ekki farið á stefnumót með þér. Reyndar hef ég ekkert riðið í meira en viku, svo það er kannski bara fínt að fá kall í bólið.

- Þetta er ekki rétt hjá þér. Þú reiðst Sörla mínum áðan,  leiðréttir Berti.   

  Þau fara bæði að skellihlæja og hugsa það sama: "Þetta er skemmtilegt kvöld!"

Athugasemdir

[Maja Solla (IP-tala skráð) 20.7.2007 kl. 08:30]

Þú ert steiktur...
Eða ætti ég kannski að segja grillaður?

[Ásta Gunnlaugsdóttir, 20.7.2007 kl. 09:26]

Haha, þú ættir að reyna að selja þetta sem stuttmynd, held ég bara.

[Árni Halldór (IP-tala skráð) 20.7.2007 kl. 09:28]

Já, þetta var skemmtileg lesning, ætli þetta sé sönn saga ?

Bíð óþreyjufullur eftir part II.

Go Jens Go :)

[Ásgeir Kristinn Lárusson, 20.7.2007 kl. 09:28]

Væri ekki betra að stelpan væri 18 ára - þá væri þetta allt löglegt - fyrir útgáfuna!

[S. Lúther Gestsson, 20.7.2007 kl. 11:34]

Ég hef grun um að stúlkan hafi átt að vera svona ung viljandi hjá Jens. Hvað er kallinn að fara núna? Hef grun um að þetta sé vísir að einhverri sprengju.

Allavega skemmtileg lesning, já er það ekki klikkað að maður segi skemmtileg lesning miða við innihaldið?

Lúther

[tomas (IP-tala skráð) 20.7.2007 kl. 14:11]

hehehe..Algjör snilld.

[Þorkell Sigurjónsson, 20.7.2007 kl. 15:00]

'Eg segi nú ekki annað ,  það er hundur í mér. Lýsingin á drápi hundsins er eitthvað sem gerir það að verkum , að sagan fer á bannlista . Ef þú góði maður ert að reyna að ganga fram af fólki þá tókst þér það, allavega gagnvart mér.

[Sóknarbörnin (IP-tala skráð) 20.7.2007 kl. 15:11]

Þetta er falleg og geðþekk saga með trúarlegu ívafi. Kveikir örugglega í einhverjum og lyftir öllu safnaðarstarfi á hærra plan hér í sveitinni. Haf þú þökk fyrir, Jens minn góður, og megi óeigingjarnt starf þitt verða eins farsælt í framtíðinni og það hefur verið alla síðustu öld, öðrum til hvatningar og yndisauka.

[Ragnheiður , 20.7.2007 kl. 15:51]

  

[Guðrún Magnea Helgadóttir, 20.7.2007 kl. 17:47]

Oj bara. Dreymdi þig þessa sögu eða lætirðu þig dreyma um þvílíkan viðbjóð?

[Pálmi Gunnarsson, 20.7.2007 kl. 18:42]

vegir Guðs eru alveg órannsakaðir - helv. flott saga - búum til stuttmynd

[Jens Guð, 20.7.2007 kl. 21:20]

  Ásgeir,  ég hef aldur stúlkunnar eins lágan og hægt er til að skerpa á valdahlutföllum þeirra.  Saklaus 16 ára stelpa er varnarlausari gagnvart ófyrirsjáanlegum uppátækjum sérviturs fertugs einbúa en sjóuð 18 ára kona sem er öllu vön.  Aðstæður eru þannig að þau eru 2 ein uppi í afdal og stelpan er lent í aðstæðum sem vekja henni hræðslu og skelfingu.

  Ég er ekki alveg viss en ég held að það sé ennþá 16 ára aldurstakmark á sveitaböllum. 

  Þorkell,  hundar eru drepnir á þennan hátt í Kóreu.  Mér er sagt að þeir séu herramannsmatur.  Kúnstin er að hæghengja þá til að fá adrenalínflæði út í vöðvana.  Þannig verður kjötið þéttara.

  Guðrún Magnea,  eflaust birtast ómeðvitað í sögunni einhverjir órar sögumanns.  Þó ekki sé nema sjúkur húmor.  Þetta er þó fyrst og fremst dæmisaga með boðskap,  að hætti spámannsins í Nýja testamentinu.  Ég er ekki búinn að átta mig á boðskapnum.  En hann er áreiðanlega fallegur.  Ef ekki væri til neitt ljótt þá væri heldur ekki til fegurð.      

  Öðrum þakka ég jákvæð komment.    

[Jens Guð, 20.7.2007 kl. 22:39]

  Árni Halldór.  Það má vera að sagan sé sönn.  Ef svo er þá gerðist hún ekki í Skagafirði.  Að vísu brann æskuheimili mitt í Hjaltadal til grunna á áttunda áratugnum.  En það var við aðrar aðstæður.  Mamma var að steikja kleinur.  Það kviknaði í steikingarpottinum og eldtungur teygðu sig í nærliggjandi rafmagnstöflu. 

[Jóna Á. Gísladóttir, 20.7.2007 kl. 23:49]

 Verð að viðurkenna að þú komst mér verulega á óvart þegar karlhelvítið fór úr því að klappa hundinum í að hengja hann og berja.

[Jens Guð, 21.7.2007 kl. 00:16]

  Það er trixið:  Að láta framvinduna taka óvæntar beygjur.  Skipta úr fallegri stemningu yfir í óhugnað.  Einn kunningi minn, sem ekki hefur kommentað hér á söguna,  segist hafa farið að hlakka til að fá framvindu þar sem stelpan færi að borða hundakjötið.  Hann varð rosalega spældur yfir að það gerðist ekki.  En það er einmitt annað trix:  Að láta eitthvað allt annað gerast en búist er við.