Eivör breytir mannanafnalögum

  Í huga Íslendinga er færeyska álfadísin Eivör eiginlega íslensk.  Það er staðfest með því að hinar ýmsu akademíur hafa ítrekað verðlaunað og eða nefnt Eivöru og tónlist hennar til íslenskra verðlauna af margvíslegu tagi;  allt frá "Besta íslenska söngkonan" til "Besta íslenska leikverkstónlistin" Jafnframt hefur Eivör verið hluti af Íslensku dívunum.

 Í huga Íslendinga er Eivör líka færeyska drottningin.  Eða færeyska álfadrottningin.  

  Vinsældir Eivarar eru það miklar og langvarandi að nafn hennar er orðið íslenskt.  Mannanafnanefnd hefur nú formlega kveðið upp úrskurð þar um.  Ekki seinna vænna.  Íslenskir foreldrar vilja gefa dætrum sínum nafnið Eivör.

  Í aldir hefur einstaka íslensk kona borið nafnið Eyvör.  Það þýðir heill Vör!  Vör er vitur og spurul gyðja í ásatrú.

  Nafnið Eivör hefur aðra merkingu.  Það þýðir ávallt verndandi.  Í Færeyjum er nafnið borið fram sem Ævör.  Þannig höfum við einnig vanist því á Íslandi.

  

   

Spaugilegar fjölskyldumyndir

  Fyrir daga farsíma með innbyggðri myndavél og snjallsíma var ekki kastað til höndum er kom að ljósmyndatöku. Við hátíðleg tækifæri mættu fjölskyldur spariklæddar á ljósmyndastofur.  Þar var eftir kúnstarinnar reglum stillt upp ljósalömpum og öll lýsing mæld út með ljósmæli.  Ekki var smellt af fyrr en allir voru með sitt hlutverk á hreinu.  Hver ljósmynd kostaði drjúgan skilding.

  Eins og gerist og gengur hafði fólk ólíkan skilning og smekk fyrir því hvernig rándýra ljósmyndin átti að vera.  Einnig slæddust með mistök. Einkum þegar ung börn föttuðu ekki út á hvað dæmið gekk. 

  Hér eru nokkur skondin dæmi (ungt fólk fattar ekki hvað þetta er broslegt) 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Hér náði allt barnastóðið að setja upp sparisvip.  En á sama tíma og sprenglærður ljósmyndarinn smellti af brast flótti á ungan gutta sem er skelfingu lostinn yfir uppstillingunni. 

 

 

 

 

 

 

 

  Fyrir vestan haf eru strandmyndir vinsælar.  Það er í fínu lagi og gaman að sveifla börnum til á ströndinni.  Spurning um að draga línuna réttu megin við strikið. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

   Vinaleg og snyrtileg fjölskylda.  Karlarnir í eins skyrtu.  Af hverju heldur sonurinn um mömmuna eins og hann sé í þann mund að kyrkja hana? 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

   Ótrúlegt en satt:  Allir í fjölskyldunni eru skjólstæðingar sömu hárgreiðsludömunnar. 

 . 

 

 

 

 

 

 

 

Þessi mynd var jólakort. Klæðnaður - eða ðllu heldur klæðaleysi - húsbóndans er spurningarmerki.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Trúlofunarmynd feimna fólksins.  Að giftingu afstaðinni ætla þau að taka stóra skrefið og prófa að haldast í hendur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Heppnasta fjölskylda í heimi.  Hún datt inn á útsölu og fann svartar peysur með bleikum skrautborðum og herðakústum.  Þær voru til í öllum stærðum sem pössuðu fjölskyldunni. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Gárungarnir kalla fjölskylduna "Græna gengið".  Það er út af því að fjölskyldubíllinn er grænn.  Líka íbúðarhúsið að utan.  Já, og að innan.

Jón Þorleifs og símahleranir

  Einn góðan veðurdag fékk Jón Þorleifsson,  verkamaður og rithöfundur, þá flugu í höfuðið að bandaríska leyniþjónustan,  CIA,  fylgdist með sér.  Ég geri mér ekki grein fyrir því hvenær honum datt þetta í hug.  Mig grunar að það hafi verið í kjölfar þess að systir mín og hennar fjölskylda flutti til útlanda fyrir aldarfjórðungi eða svo.  Fyrstu símtölin að utan voru úr lélegum símasjálfsölum.  Á sama tíma varð Jón þess var að pakkar að utan voru greinilega opnaðir á Tollpóststofunni.

  Grunur og vissa Jóns um þessar njósnir urðu þráhyggja.  Hann velti sér upp úr þessu.  Það var í aðra röndina eins og honum þætti upphefð af því að vera undir eftirliti CIA.  

  Sumir urðu til að fullyrða við Jón að þetta væri hugarburður hjá honum.  "Hvers vegna ætti leyniþjónusta vestur í Ameríku svo mikið sem vita af íslenskum eftirlaunþega þó að hann gefi út fjölritaðar bækur í örfáum eintökum?"  var spurt.    

  Jón svaraði:  "Það er merkilegt að leyniþjónustan hafi svona miklar áhyggjur af bókunum mínum.  Orð geta verið beittari en sverð."

  Jón gerði sér nokkrar ferðir til Símans í Ármúla.  Þar krafðist hann þess að Síminn hætti umsvifalaust að leyfa CIA að hlera síma sinn.  Kunningi minn sem vann hjá Símanum sagði að heimsóknir Jóns vektu kátínu þar á bæ.  

  Jón taldi sig merkja af viðbrögðum starfsmanna Símans að þeir vissu upp á sig skömmina.  Þeir urðu lúpulegir og missaga.

  Svo fór að starfsmaður Símans heimsótti Jón.  Sagðist vera að rannsaka þessar hleranir.  Jón sagðist hafa verið fljótur að sjá í gegnum það leikrit.  "Maðurinn var ósköp vinalegur.  Hann ræddi við mig um flest annað en símhleranirnar.  Vildi vita hvernig heilsa mín væri og hvaðan ég væri af landinu.  Hann tók aðeins upp símtólið til að heyra sóninn.  Hann hafði ekki einu sinni rænu á að þykjast leita að hlerunarbúnaði.  Enda vissi hann jafn vel og ég að hlerunarbúnaðurinn er staðsettur í húsakynnum Símans eða Sendiráði Bandaríkjanna."  

 

 Fleiri sögur af Jóni: hér 

Mannanafnalöggan

  Eitt fáránlegasta fyrirbæri forræðishyggju er mannanafnalöggan.  Foreldrum er treyst til að velja fatnað á börn sín.  Þeim er treyst til að ráða hárgreiðslu og klippingu barna sinna.  Þeim er treyst til að velja morgunmat og annað fæði barna sinna. En þegar kemur að nafni barnsins þá kemur "stóri bróðir" og grípur í taumana.  Hann fer yfir málið og hafnar eða samþykkir nafngiftina.  

  Þetta er kolgeggjað.  

  Víðast um heim eru foreldrar blessunarlega lausir við þessa forræðishyggju. Án vandræða.  Mannanafnalög í Bretlandi eru frjálsleg.  Þar bættust við 2013 drengjanöfnin Tiger,  Luck,  Lohan,  Geordie, Victory, Dior og Dallas.  Einnig stúlkunöfnin Rosielee,  Tea,  Nirvana,  Olympia,  Phoenix,  Reem,  Paradise,  Vogue,  Pinky,  Peppa  og Puppy.  Bara flott nöfn.

  Tiger var nefndur í höfuðið á bandarískum golf-meistara.  Rosielee er gælunafn yfir tebolla.  Nirvana var nefnd í höfuðið á uppáhaldshljómsveit foreldranna.  Olympia var getin á Olympíuleikunum í London 2012.

  Vinsælustu nöfnin eru drengjanafnið Jack og stelpunafnið Amella.    

Jón Þorleifsson og bandaríska leyniþjónustan

  Jón Þorleifsson,  rithöfundur og verkamaður,  beit í sig sannfæringu um að vera undir smásjá bandarísku leyniþjónusturinnar CIA.  Það var ekki ótrúlegra en margt annað sem tekið hefur verið upp á af embættismönnum CIA.  Nema að fátt benti til að Jón væri þar undir eftirliti.  Tekið skal fram að Jón var enginn bjáni.  Þvert á móti.  Hann var klár náungi.  En eitthvað skransaði til hjá honum á gamals aldri varðandi þetta.

  Þegar Júlía systir mín og hennar fjölskylda flutti til útlanda fyrir hátt í þremur áratugum sendu þau Jóni pakka fyrir jól og afmælisdag hans.  Pakkarnir lentu iðulega í tollskoðun.  Jón kom með pakkana í heimsókn til mín.  Sýndi mér að bandaríska leyniþjónustan uppi á Höfða hafi hnusað í pakkana.  "Þetta lið er svo heimskt að það kann ekki einu sinni að fela verksummerkin,"  sagði Jón og vísaði til þess að pakkarnir voru límdir aftur með límbandi merktu Tollinum á Íslandi.

  Þegar stafrænum símanúmerum var fjölgað í 7 stafi fór Jón á flug.  Hann var til að byrja með fastur í sex stafa símanúmerunum.  Þá greip sjálfvirkur símsvari inn í og minnti á 7 stafa númer.  "Vinsamlegast munið eftir 7 stafa símanúmerum".

  Jón sagði:  "CIA njósnararnir eru svo spenntir að vita hvert ég er að hringja að þeir geta ekki á sér setið þegar ég gleymi breytingunni yfir í 7 stafa númer.  Þá gjamma þeir um 7 stafa númer."

  Ég:  "Hvað segir þú?  Kalla þeir á þig og benda á að búið sé að breyta númerakerfinu?"

  Jón:  "Já,  þeir geta ekki á sér setið fyrir forvitni.  Það er allt í lagi.  Ég les þeim pistilinn.  Læt þá heyra það á ómengaðri íslensku."

  Ég:  "Hverju svara þeir?"

  Jón:  "Þetta er svo heimskt að það getur engu svarað.  Þeir halda bara áfram að tönglast á því að ég eigi að muna eftir 7 stafa símanúmerum."  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Fleiri sögur af Jóni Þorleifs:  Hér

   

Jón Þorleifs og símhleranir

 

  Jón Þorleifsson,  verkamaður og rithöfundur,  var góðum gáfum gæddur.  Hann var fjölfróður.  Ótrúlega fjölfróður miðað við stutta skólagöngu og kunni ekkert erlent tungumál,  sér til lestrar og fróleiks.  Honum dugði að fylgjast vel með íslenskum dagblöðum og tímaritum.  

  Á gamals aldri gerðist Jón rithöfundur.  Sendi frá sér tugi bóka af ýmsu tagi.  Þetta voru ljóðabækur,  sjálfsævisaga og hugleiðingar um heimsmál.  

  Jón var gagnrýninn á menn og málefni í þessum bókum.  Bækurnar seldust ótrúlega vel miðað við að Jón seldi þær "maður á mann".  Hann seldi 400 - 600 eintök af hverri bók. 

  Á þessum tíma,  áttunda og níunda áratugnum,  voru heimilissímar allsráðandi.  Þar heyrðust stundum smellir og skruðningar.  Einkum í eldri símtækjum.  Jón brást ókvæða við slíkum óhljóðum.  Hann hætti þegar í stað að beina orðum að viðmælanda.  Þess í stað hellti hann sér yfir meinta njósnara og símhleranadólga bandarísku leyniþjónustunnar CIA. Las þeim pistilinn tæpitungulaust.  

 Örfáum vikum eftir að Jón féll frá voru stórfelldar símhleranir á Íslandi afhjúpaðar  Fátt bendir til þess að Jón hafi verið hleraður.  Ekkert bendir heldur til þess að hann hafi ekki verið hleraður.  Næsta víst er að Jón hefði fagnað fréttunum af símhlerunum.  Sigri hrósandi hefði hann sagt eitthvað á þessa leið:  "Hvað sagði ég ekki?  Svo var því haldið fram að ég væri ímyndunarveikur og geggjaður."  

 

 

Fleiri sögur af Jóni: Hér  

Skaut besta vin sinn

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

   Byssur drepa engan,  að sögn margra.  Ekki fremur en hnífar,  sprengjur eða sinnepsgas.  Engu að síður geta byssur verið varasöm leikföng.  Það fengu tveir nánir vinir,  Philip og Ian, að sannreyna á dögunum.  Báðir höfðu þeir dálæti á byssum,  hermennsku,  stríði og þess háttar.  

  Philip kíkti inn í verslun í London sem höndlar með allskonar stríðsdót.  Þar keypti hann meðal annars skothelt vesti.  Hann varð þegar í stað gríðarlega montinn yfir vestinu.  Hann státaði sig af því við hverja einustu manneskju sem hann hitti.  Líka fólk sem hann þekkti ekkert en varð á vegi hans.

  Suma bað hann um að skjóta sig.  Enginn vildi það þann daginn.  Samt fullyrti Philip að það yrði ekkert nema gaman.  Algjörlega skaðlaus skemmtun.  Vestið væri, jú, skothelt.

  Dagur kom að kveldi.  Philip gat varla beðið eftir því að fara á hverfispöbbinn til að flagga vestinu.  Philip til mikilla vonbrigða uppveðraðist enginn á barnum yfir vestinu.  Og enginn fékkst til að skjóta hann.  Fyrr en besti og nánasti vinur hans,  Ian,  mætti.  Sá var dolfallinn af hrifningu yfir vestinu.  Það þurfti ekki að mana hann til að skjóta vin sinn.  Hann henti hugmyndina umsvifalaust á lofti.  Hann dró upp byssuna sína,  þeir fóru út á tún og Ian skaut Philip.  Hann lést úr innvortis meiðslum.

  Ian hefur nú fengið sjö ára dóm fyrir sína þátttöku í leiknum.  Þar af er helmingurinn óskilorðsbundinn.  Dómarinn hafði samúð með Ian.  Trúði því að hann væri niðurbrotinn eftir leikinn.  Gráti stöðugt og fái hryllilegar martraðir á nóttunni.  Hann hefði jafnframt þegar í stað ekið með Philip á Slysó.  Hinsvegar hafi hann viljugur tekið þátt í heimskulegum og lífshættulegum glannaskap:  Að skjóta vin sinn úr nokkurra feta fjarlægð.  Menn eiga að skjóta óvini,  samkvæmt skilgreiningu ríkisins,  en ekki vini sína.  

  Dómarinn fyrirskipaði að byssa Ians verði gerð upptæk og eyðilögð.  Hún sé greinilega hættulegt leikfang.  

   Við rannsókn málsins kom í ljós að skothelda vestið var ekki vandað alvöru skothelt vesti heldur eftirlíking.

  Myndin að ofan er af Philip heitnum.  Myndin hér er af banamanni hans og besta vini.

      

Sjónvarpið og Jón Þorleifs

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Jón Þorleifsson,  verkamaður og rithöfundur,  hafði margt gott til brunns að bera.  Hann var góðum gáfum gæddur;  hagyrtur,  skrifaði góða íslensku (þrátt fyrir stutta skólagöngu),  glöggur og fjölfróður.  Oft sat hann heima hjá mér þegar spurningaþættir voru í sjónvarpinu,  svo sem Útsvar og Gettu betur.  Mig grunar að hann hafi í og með stílað upp á að sjá þessa þætti;  vitandi að ég fylgdist með þeim.

 Það var gaman að fylgjast með spurningaþáttunum með Jón sér við hlið.  Hann gaf keppendum ekkert eftir við að svara spurningum rétt. Meira að segja spurningum um djass (sem Jón hafði óbeit á) og spurningum um rokkmúsík (sem Jón hlustaði ekki á).  Hann kom mér ítrekað á óvart með þekkingu sinni.  

  Sjálfur var hann lengst af sjónvarpslaus.  Meira en það.  Hann marglýsti yfir andúð sinni á sjónvarpi.  Það væri heimskandi,  höfðaði til lægstu hvata mannsins,  uppfullt af ofbeldi og ósiðum af ýmsu tagi.  Dagskráin væri að mestu bandarískur áróður með það eina hlutverk að sljóvga og heimska almenning.

  Líkast til hafði Jón lítil kynni af sjónvarpi áður en hann fór að venja komur inn á mitt heimili á seinni hluta áttunda áratugarins.  Hann tók kvikmyndum að einhverju leyti sem raunveruleika.  Einhverskonar heimildarþáttum fremur en leiknu efni.

  Eitt sinn horfði ég á kvikmynd í sjónvarpinu er Jón bar að garði.  Hann horfði á myndina með mér.  Áður en á löngu leið hófst slagsmálasena í myndinni á milli tveggja manna.  Annar fór halloka fyrir miklum hrotta.  Jóni varð svo um að hann spratt á fætur. Hann titraði og skalf af geðshræringu og hrópaði:  "Viðbjóðslegur fantur.  Tökumaðurinn er samsekur að hjálpa ekki vesalings drengnum!  Hann heldur bara áfram að mynda og gerir ekki neitt!"

  Ég tók undir gagnrýni Jóns og hann var lengi að róast.  Svo skrökvaði ég því að honum að eftir að myndin var tekin til sýningar í kvikmyndahúsum þá hafi bæði ofbeldismaðurinn og tökumaðurinn verið dæmdir í fangelsi.  "Að sjálfsögðu," svaraði Jón og var létt.    

  Í annað skipti gerðist það að Jón var rétt nýkominn í hús þegar kynlífssenu brá fyrir í sjónvarpinu.  Jón hrökk við og eins og snöggreiddist.  "Hvur djöfullinn.  Eru þeir að sýna klám í sjónvarpinu?" spurði hann hneykslaður.

  Í stríðni skrökvaði ég:  "Ég veit ekki hvaða rugl þetta er.  Þetta er barnatíminn hjá henni Bryndísi Schram."

  Við þessi tíðindi gat Jón ekki setið kyrr. Hann óð um stofuna og fordæmdi hörðum orðum Bryndísi og allt hennar fólk.  Ekki síst tengdaföður hennar,  Hannibal Valdemarsson.  Sagðist alltaf hafa haft óbeit á honum.  Í kjölfar fór hann á flug við að segja sögur af kauða.  Þar á meðal sagði hann að sér væri nuddað um nasir að deilu sína á Hannibal mætti rekja til þess að Hannibal hafi sængað hjá stúlku sem Jón hafði augastað á.  Jón sagðist ekki hafa neinar sannanir fyrir því að Hannibal hafi sængað hjá þessari dömu. En hafi hún sloppið við ágengni Hannibals þá væri hún undantekning á öllum Vestfjörðum.          

  Þess á milli hótaði hann því að kæra Bryndísi fyrir klám.  Jafnframt taldi hann brýnt að koma henni út úr sjónvarpinu.  

  Án þess að ég viti það þá tel ég líklegt að Jón hafi hringt í yfirmenn sjónvarpsins og kvartað undan kláminu.

  Fleiri sögur af Jóni Þorleifs:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1529603/  

----------------------------------

  Ein mest lesna fréttin í Færeyjum í gær og dag:  http://www.in.fo/news-detail/news/foeroysk-aettarbond-ovast-a-islendska-tonatindinum/?sword_list[]=Bjartmar&no_cache=1    

  

Jón Þorleifsson og slagsmál

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

   Jón Þorleifsson,  verkamaður og rithöfundur,  var mikil barnagæla.  Sjálfur eignaðist hann engin börn.  Hann var einhleypur alla ævi.  Börn löðuðust að Jóni.  Hann kom fram við þau eins og jafningja og gat endalaust leikið við þau.  Þó að hann væri orðinn háaldraður þá lét hann sig ekki muna um að velta sér um gólf eða skríða á fjórum fótum þegar það hentaði leiknum.  Synir mínir og systkinabörn mín elskuðu Jón.  Það var ætíð fagnaðarfundur þegar Jón kíkti í heimsókn.  Skipti þá engu máli þó að hann kæmi stundum dag eftir dag. 

  Einhverju sinni var leikurinn þannig að litlir plastkallar voru látnir slást.  Hvort að þeir hétu Action Man,  He-Man,  Hulk eða eitthvað annað.  Synir mínir stýrðu sitthvorum plastkallinum.  Jón þeim þriðja.  Hans kall var fyrst og fremst í því hlutverki að verja sig í stað þess að sækja fram.  Sennilega var það þess vegna sem sonur minn spurði Jón:  "Hefur þú aldrei verið í slagsmálum?"

  Jón svaraði strangur á svip:  "Nei,  aldrei.  Ég hef óbeit á öllu ofbeldi.  Slagsmál eru andstyggð!"

  Ég blandaði mér í umræðuna.  Sagðist hafa heyrt af slagsmálum Jóns við nasista á Eyrarbakka eða þar um slóðir.

  Jón spratt á fætur og andlitið ljómaði við upprifjunina.  Hann lagði handarbakið á barkann á sér og sagði hróðugur:  "Ég sló nasistann með spýtu af alefli á barkann.  Hann steinlá og var ekki til frekari stórræða þann daginn!"

__________________________________________

Fleiri sögur af Jóni:

http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1409699/

Jólasveinar

  Ég skrapp í Bykó í gær og smakkaði þar á glæsilegu jólahlaðborði.  Það er tvöfalt girnilegra en jólahlaðborð Húsasmiðjunnar.  Samt 190 kr. ódýrara.  Þar sem ég sat í rólegheitum - snæddi hangikjöt og maulaði laufabrauð með - gekk ungt par framhjá ásamt lítilli stelpu.  Sú var á að giska 2ja eða 3ja ára.  Hún snarstoppaði við hliðina á mér,  benti vísifingri á mig og kallaði hátt til mömmu sinnar:  "Sjáðu!"  Mamman fór að hlæja og dró stelpuna frá mér.  Ég heyrði þær nefna jólasveininn.  

  Fólkið settist við borð skammt frá.  Stelpan var sett í háan barnastól.  Hún tók varla augun af "jólasveininum".  Ég glotti til hennar.  En hún starði alvörugefin og undrandi á mig.  Eins og hún væri hissa á að sjá jólasveininn.

  Þetta er hvorki í fyrsta né síðasta sinn sem börn taka mér sem jólasveini eftir að skeggið á mér hvítnaði.  Fyrir nokkrum árum gerði systir mín sér áramótaferð úr sveitinni til Reykjavíkur.  Með í förum var um það bil 4ra ára sonur hennar.  Sá hafði ekki áður séð mig.  Ég kíkti til þeirra.  Hafði ekki verið þar lengi þegar sími systur minnar hringdi.  Strákurinn svaraði.  Eldri bróðir hans var á línunni.  Sá yngri hóf samtalið með því að segja:  "Jólasveinninn þekkir mömmu.  Hann er í heimsókn hjá okkur!"  

 

----------------------------------------------------

Íslenska jólatréð tekur sig vel út í Þórshöfn í Færeyjum:

 

 

     

Föndurdagatal Hurðaskellis og Skjóðu