Sprenging í sölu á Föroya Bjór Gulli

 

  Íslendingar kunna vel að meta hinn bragðgóða færeyska bjór Föroya Bjór Gull.   Í vörulista Áfengis- og tóbaksverslunar ríkisins (ÁTVR) er honum lýst þannig:  "Gullinn,  ósætur,  meðalfylling,  meðalbeiskja.  Korn,  baunir,  malt,  humar."  Ég lýsi bragðinu sem skörpu,  ósætu og að eftirbragð sé gott.  Hann kippir vel í,  um 6%.  

  Það er stutt síðan Íslendingar almennt vissu af tilvist Föroya Bjór Gulls.  Þó hefur hann verið framleiddur í hálfan fjórða áratug og verið seldur á Íslandi lengst af.  Lengst af þeim tíma hefur hann verið seldur á Íslandi.  Hinsvegar hefur aldrei verið gert neitt átak í kynningu á honum.  Það hafa helst verið Færeyingar á Íslandi sem sótt hafa í heilsudrykkinn,  svo og Íslendingar sem hafa heimsótt Færeyjar.

  Í síðustu viku brá svo við að Föreyja Bjór Gull barst í tal í íslenskum fjölmiðlum.  Ástæðan var afskaplega hrokafullt og ósvífið bréf sem forstjóri Ölgerðarinnar Agli Skallagrímssyni sendi forstjóra Föroya Bjór.  Við þau tíðindi rann á Íslendinga Gull-æði.  Sala á Föroya Bjór Gulli á Íslandi óx um 1200%.  Söluaukningin hefði orðið ennþá meiri ef hann hefði ekki selst upp í sumum vínbúðum.  Þar toguðustu menn á um síðustu dósirnar þannig að víða lá við stimpingum.  Mörg dæmi voru um að menn keyptu Föroya Bjór Gull tvo og upp í þrjá daga í röð.  Þá hafa margir lýst því yfir á Fésbók og á bloggsíðum að héðan í frá kaupi þeir engan bjór annan en Föroya Bjór Gull.  Þetta sé besti bjór í heimi.  

  Samkvæmt upplýsingum á heimasíðu ÁTVR eru í dag til örfáar kippur í aðeins þessum þremur verslunum:  Heiðrúnu (20 kippur + 1 dós),  Akureyri (26 kippur) og Hafnarfirði (51 kippa + 5 dósir).    

   

Broslegar ljósmyndir teknar á hárréttu augnabliki

  Þegar ég var í Myndlista- og handíðaskóla Íslands á áttunda áratugnum var ein mánaðarönn lögð undir ljósmyndun.  Við nemendurnir þurftum staurblankir að kaupa rándýrar myndavélar.  Ekki var um annað að ræða.  Þetta var fyrir daga einnota myndavéla og farsíma með myndavél.  Það var allt dýrt í kringum þetta:  Filmur,  framköllunarvökvi,  ljósmyndapappír... 

  Eflaust gerði okkur myndlistanemendum gott að fá innsýn í heim ljósmyndarinnar.  Ein setning kennarans situr í mér.  Hún var á þá leið að besti ljósmyndarinn væri sá sem tæki margar myndir.  Fyrr eða síðar myndi hann fyrir tilviljun lenda á rétta augnablikinu.  Því náði sá sem tók mynd af þessum hestum.  Sá til hægri fer yfir og felur andlit manneskju.  Fyrir bragðið virðist hún vera með hestshaus.  Og kannski var hún það. 

 

 

  Páfagaukur gengur inn á myndina og auga hans hittir sem staðgengill auga mannsins. 

  Neðri hluti barborðsins er spegill.  Viðskiptavinurinn,  kona í pilsi,  virðist vera neðri hluti barþjónsins. 

  Skott kattanna mynda skemmtilegt hjartalaga mynstur. 

  Manneskjan sem klifrar á hæðinni virðist prumpa stóru skýi.  Kannski gerði hún það eftir að hafa komist í bakaðar baunir frá Mexíkó?

  Strákurinn virðist vera með tagl.  Þegar vel er að gáð má sjá í fótabúnað stelpu sem hleypur við hlið hans.  Hún er með taglið sem guttinn virðíst vera með. 

Spaugilega misheppnaðar myndir af börnum

  Í dag eiga flestir farsíma eða snjallsíma með myndavél.  Það auðveldar foreldrum að varðveita í myndaformi skemmtileg augnablik með börnum sínum.  Þetta var öðruvísi fyrir nokkrum áratugum.  Þá pöntuðu foreldrar með góðum fyrirvara tíma á ljósmyndastofu.  Þangað var síðan mætt með barnið. 

  Það var heilög stund þegar sprenglærður ljósmyndarinn smellti mynd af barninu - eftir að hafa raðað upp ljósaskermum,  mælt ljósmagn,  stillt fókus og það allt saman.  Það var ekkert verið að smella af að óþörfu.  Filmur voru rándýrar.  Ljósmyndapappír líka.  Allt  þessu tengt var rándýrt.

  Mörgum dögum síðar var hringt frá ljósmyndastofunni og tilkynnt að búið væri að framkalla myndina.  Það var hátíð í bæ þegar myndin var komin í hús og allir fengu að skoða hana.  Svo var hún römmuð inn og hengd upp á vegg á áberandi stað í stofunni.

  Eins og gengur var ljósmyndurum mislagðar hendur.  Það var ekki öllum gefið að laða fram fallegasta bros barnsins.

  Einkum var það erfitt þegar börnin voru tvö.  Þá gat annað barnið sett upp sparisvip eitt augnablik.  Það augnablik var fangað.  En á kostnað hins barnsins.

   

  Vandinn tvöfaldast þegar börnin eru fjögur.

 

  Svo ekki sé talað um vandann þegar hópurinn er miklu fjölmennari. 

 

  Munum að vandamálið er líka til staðar þó að barnið sé aðeins eitt. 

 ---------------------------------------------

  Á upphafsárum rokksins á sjötta áratugnum voru margir hressir.  Þar á meðal Little Richard,  Elvis Presley,  Jerry Lee Lewis,  Chuck Berry,  Bunker Hill og Link Wray.  Link flutti síðar til Danmerkur og bjó þar fram á dauðadag (sem var fyrir nokkrum árum).  Hann starfaði m.a. með dönsku hljómsveitinni Sorte Sol.  En þarna á upphafsárum rokksins í Bandaríkjum Norður-Ameríku spilaði hann m.a. með Bunker Hill.  Textinn er snilld.  Bunker upplýsir að stelpan sem er umtöluð fyrir að kunna ekki að dansa sé kærastan sín.  

 

Hver er tvífari þinn?

  Ótrúlegt en satt.  Og hefur verið fært til bókar og staðfest:  Nánast allt fólk á tvífara,  sér alls óskylda.  Að minnsta kosti óskylda í tíu ættliði.  En einhver fjarskyldari gen hljóta að koma við sögu lengra aftur í ættir og afgreiða tvífara.  Því er jafnvel haldið fram að ekki þurfi fjölmennara úrtak óskyldra (hljóta samt að vera fjarskyldra) ættingja en 500 manns til að finna tvífara.

  Hér er dæmi þar sem ekki hefur samt tekist að rekja saman skyldleika:

  Þessir herramenn eru kannski fjarskyldir.  Hafa verið rangfeðraðir eða eitthvað svoleiðis.  Þegar þeir urðu á vegi ljósmyndara voru þeir með samskonar derhúfu.  En ekki í skyrtu í sama lit.  Samt eru skyrturnar í sömu stöðu hjá þeim. 

 

  Vissulega er hárlitur þessara  "óskyldu" kvenna ekki sá sami.  En allt annað:  Augabrúnir,  augnsvipur, nef, kinnar,  tennur, haka...

  Þessar dömur eru ekki aðeins með sama andlitsfall.  Þær eru með sömu hárgreiðslu.  Nákvæmlega.  Mesta undrun ljósmyndarans vakti að þær voru í alveg eins skyrtubol. 

 

  Eins og annað fólk þá á fræga fólkið tvífara.  Margir tvífarar fræga fólksins hafa atvinnu af því að þykjast vera fræga manneskjan.

 

  Bandarískum kvikmyndaleikara,  Will Ferrell,  og trommuleikara rokkhljómsveitarinnar Red Hot Chili Peppers er oft ruglað saman.  Eins og með fleiri tvífara er fatasmekkur sá sami. Kvikmyndaleikarinn er liðtækur trommuleikari. 

Lulla frænka og Jón Þorleifs

 

  Jón Þorleifs,  rithöfundur,  og Lulla frænka áttu ekki skap saman.  Þau voru bæði það sem kalla má heimagangar hjá mér.  Og einnig hjá Júlíu systur minni.  Oft bar þau að á svipuðum tíma.  Enda komu þau helst að kvöldi til.  Stundum fyrr um helgar.  

  Einhverra hluta vegna virtu þau hvort annað vart viðlits.  Lulla hafði engan áhuga á frásögnum Jóns af óréttlæti heimsins og þeirri baráttu sem hann stóð í við verkalýðsforingja.  Hún tók aldrei undir neitt sem hann sagði né sýndi önnur viðbrögð.  Það var frekar að hún snéri tali að einhverju allt öðru.  Greip þá stundum orðið af Jóni og fór að tala um drauga eða eitthvað annað.  Jón lét eins og hann heyrði ekki í henni.  Þagði á meðan hún talaði.  Þegar hún þagnaði hélt hann áfram að tala um Gvend Jaka og Eðvarð Sigurðsson.

  Lulla og Jón bjuggu á sama blettinum.  Hann við Hlemm og hún á Skúlagötu fyrir neðan Hlemm.  Jón var bíllaus.  Ótal oft,  einkum þegar kalt var í veðri,  var stungið upp á því að Jón fengi far með Lullu heim á leið.  Nei,  það kom aldrei til greina af hálfu Jóns.  Hann kaus heldur að ganga - þó að leiðin væri margir kílómetrar;  alveg frá Skipasundi eða Ásgarði.  

  Ég tel víst að Lulla hafi lítið skilið í því sem Jón talaði mest um.  

  Eitt sinn var afmælisveisla heima hjá systur minni.  Ég og mitt fólk mætti.  Líka Lulla og Jón.  Þegar sest var við veisluborð kveikti Lulla sér í sígarettu.  Eftir smá stund spratt Jón óvenju snöggur í hreyfingum fram í eldhús.  Að vörmu spori kom hann með öskubakka,  lagði hann á borðið fyrir framan Lullu og tilkynnti:  "Hér er öskubakki fyrir þig."   Öskubakkinn kom sér vel því að Lulla keðjureykti að venju.  

  Síðar,  þegar Lulla og fleiri gestir,  höfðu kvatt sagði systir mín við Jón:  "Takk fyrir að sýna Lullu frænku þessi almennalegheit;  að sækja fyrir hana öskubakka."

  Það hnussaði í Jóni og hann svaraði:  "Ég var ekkert að sýna henni nein almennalegheit.  Ég sá að konubjálfinn hafði enga rænu á að slá ösku af sígarettunni.  Ég var að bjarga gólfteppinu." 

-----------------------

Fleiri sögur af Jóni:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1396811/

Of af Lullu frænku:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1390234/

 

Lulla frænka kaus

  Lulla föðursystir mín fylgdist ekkert með stjórnmálum.  Var að mestu áhugalaus um þau - ef undan er skilið að hún gætti þess vandlega að mæta ætíð á kjörstað.  Þar kaus hún Sjálfstæðisflokkinn,  eins og bræður sínir og fleiri ættingjar.  Hún lét Sjálfstæðisflokkinn sjá um pólitíkina;  þá þurfti hún þess ekki sjálf.  Einu áhyggjurnar sem hún hafði voru af því hvort að hún myndi gleyma að kjósa eða kjósa vitlaust fyrir klaufaskap eða ógilda kjörseðilinn.

  Lulla gerði ráðstafanir í tæka tíð til að tryggja að ekkert færi úrskeiðis.  Hún samdi við einhvern um að fylgja sér á kjörstað.  Eitt sinn fylgdi henni kona sem var afar stríðin og mikill stuðbolti.  Hún fylgdi Lullu að kjörklefanum svo langt sem það mátti.  Þetta var á áttunda áratugnum og reglur frjálslegri en í dag.  Njósnarar frá stjórnmálaflokkunum sátu við kjörklefann og skráðu hjá sér hverjir mættu á kjörstað og hvenær.  

  Fylgi stjórnmálaflokka var fastara í hendi en í dag.  Kjósendur fylgdu sínum flokki fram í rauðan dauðann hvað sem á gekk.  Þetta var eins og trúarbrögð eða áhang við fótboltalið.  Þeir sem mættu seint á kjörstað fengu upphringingu frá sínum flokki og voru hvattir til að drífa sig.  Þeim var boðin aðstoð í formi aksturs eða annars liðsinnis.   

  Lulla staulaðist inn í kjörklefann.  Síðan leið og beið.  Hún kom ekki aftur út úr honum.  Allir viðstaddir urðu langeygir.  Þeir horfðu með undrunar- og ráðaleysissvip hver á annan.  Svo mændu þeir á fylgdarkonu Lullu eins og hún gæti leyst málið.  Hún brosti glaðlega á móti og þótti biðin brosleg.

  Að mörgum mörgum mínútum liðnum heyrðist Lulla kalla hátt og snjallt:  "Er það D eins og drottinn?"

  Stríðna fylgdarkonan svaraði um hæl af hvatvísi:  "G eins og guð!" 

  Sumir viðstaddra hvesstu reiðilega augu að fylgdarkonunni.  Einn sýndi henni manndrápssvip.  Allir voru mjög alvörugefnir.  Henni þótti það gera hrekkinn við Lullu ennþá fyndnari.  Höfuðandstæðingur Sjálfstæðisflokksins,  Alþýðubandalagið,  var með listabókstafinn G.  Sjálf nýtti hún ekki kosningarétt sinn.  

  Nú gengu hlutir hraðar fyrir sig.  Lulla skilaði sér glaðbeitt að vörmu spori út úr kjörklefanum og stakk kjörseðlinum í kjörkassann.

  Þegar þær stöllurnar voru komnar út og sestar inn í bíl sagði Lulla:  "Það er skelfilega ruglingslegt að Sjálfstæðisflokkurinn sé ekki X-S.  Það ruglar mann í ríminu að hann sé með einhvern annan staf.  Ég var alveg á nálum.  Ég var svo hrædd um að kjósa vitlaust út af þessu rugli með stafinn!"   

--------------------

  Fleiri sögur af Lullu frænku:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1382276/

--------------------

Staðgengill borgarstjóra hefur afnot af bíl hans

Kettir

  Kettir eru eina húsdýrið sem valdi sjálft að verða húsdýr.  Kettir eru eiginhagsmunaseggir út í eitt.  Hjá köttum er ekkert til sem heitir trygglyndi.  Allt er á þeirra eigin forsendum út frá þeirra hagsmunum.

  Auglýst eftir týndum ketti.   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Köttur á priki.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Köttur laumast í inniskó. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Köttur horfir yfir snjóruðning.

 Köttur með gorm á höfði.

 

Lulla frænka og karlamál

  Lulla frænka bjó alla tíð ein.  Þess á milli dvaldi hún á geðdeildum ýmissa stofnana.  Hún nefndi oft hversu fögur hún væri.  Sagðist vera svo lík ítölsku leikkonunni Sophiu Loren að fólk þekkti þær ekki í sundur.  Lulla nefndi oft að hún hefði verið með fallegasta hár allra í Skagafirði.  Sítt,  svart og þykkt hár sem allir dáðust að.

  Ég geri mér ekki grein fyrir því en ég held að Lulla hafi alveg verið nokkuð myndaleg.  Eitt sinn spurði ég hana að því hvort að hún hafi aldrei átt kærasta.  "Jú, ég átti kærasta sem hét Óli," svaraði Lulla.

  "Hvað varð um hann?"  spurði ég:  "Hann var vitleysingur," svaraði Lulla og gaf ekkert frekar út á það. 

  Ég:  "Af því að þú varst svona falleg þá hljóta karlmenn að hafa verið stöðugt að reyna við þig."

  Lulla:  "Já.  Þá gaf ég þeim svoleiðis á kjaftinn að þeir reyndu það ekki aftur."

-------------

Fleir sögur af Lullu frænku:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1374813/

Lulla frænka og jólaöl

  Þegar ég var í Myndlista- og handíðaskólanum á áttunda áratugnum var stranglega bannað að selja bjór á Íslandi (nema á Keflavíkurvelli).  Þingheimur taldi bjór vera stórhættulegan drykk sem myndi tortíma mannkyninu.  Ég hafði efasemdir og bruggaði dökkan bjór.  Líka vegna þess að námslánin dugðu ekki til að ég gæti styrkt ríkiskassann með myndarlegum fjárframlögum í gegnum vínbúðir ÁTVR.  Þrautalending var að brugga bjór.  

  Svo bar við eitt sunnudagskvöld að ég tappaði bjórnum á flöskur.  Allt var á kafi í snjó (úti,  vel að merkja) og ófærð.  Þá birtist Lulla frænka skyndilega í útidyrunum hjá mér.  Hún var alveg ónæm fyrir muni á færð og ófærð.  Það vissi enginn til þess að hún hefði einhvertíma lent í vandræðum á Skodanum sínum vegna ófærðar.  Þó hlýtur það að hafa gerst.  Ég hef áður sagt frá því þegar öll umferð lá niðri í Reykjavík vegna brjálaðs veðurs.  Allt lamaðist.  Fólk komst hvorki til vinnu né í skóla.  Öryrkjabíllinn fór hvergi.  En Lulla brunaði á sínum bíl frá Skúlagötu til Hvíta bandsins efst á Skólavörðustíg.  Og aftur til baka um kvöldið.  Eins og ekkert væri.

  Jæja,  nema það að komin inn á gólf hjá mér rak Lulla augu í bjórinn.  Það hýrnaði heldur betur yfir kellu.  Hún klappaði saman höndum og hrópaði í fögnuði:  "Þetta lýst mér á!  Húrra!  Ég hef ekki fengið jólaöl frá því að ég var krakki.  Nú ber vel í veiði.  Ég verð að fá glas af jólaöli hjá ykkur."

  Ég vildi ekki upplýsa Lullu um að þetta væri bjór.  Lögreglan hafði alltaf töluverð afskipti af Lullu og aldrei að vita hvað hún segði laganna vörðum í ógáti.  Það var,  jú,  ólöglegt að brugga áfengan bjór.  Ég brá á það ráð að segja Lullu að ölið væri ókælt og ekki tilbúið til drykkjar.   En Lulla var viðþolslaus af löngun og sagði að það gerði ekkert til.  Jólaöl væri það besta sem hún fengi hvort sem það væri kælt eða ókælt.

  Ég hellti í hálft glas.  Lulla skellti því í sig í einum teyg og ískraði af ánægju:  "Helltu almennilega í glasið,  drengur!   Þú átt nóg af þessu.  Þetta er sælgæti."   Lulla var ekki vön að vera frek.  Nú lá rosalega vel á henni.  Ég hlýddi.  En hafði nettar áhyggjur af þessu.  Lulla hafði aldrei bragðað áfengi.  Hún hafði óbeit á því.  

  Lulla drakk frekar hratt úr fulla glasinu og vildi meira.  Hún fékk aftur í glasið.  Drakk heldur hægar úr því.  Að því loknu sagði hún:  "Ég er kominn með svima."  Hún var orðin þvoglumælt.  Ég notaði tækifærið og sagði:  "Það borgar sig ekki að drekka meira af ölinu.  Það er ekki alveg tilbúið til drykkjar."  

  Lulla féllst á það.  Sagðist ætla að koma sér heim.  "Þetta er ekkert óþægilegur svimi," útskýrði hún.  "En ég ætla samt heim og leggja mig."  

  Eftir að hafa kvatt heimilisfólkið og þakkað fyrir sig fór Lulla fram í forstofu og tróð sér í stígvél.  Það gekk brösulega.  Lulla vaggaði óstöðug yfir stígvélunum og slagaði utan í vegg.  "Þetta er furðulegt,"  tautaði hún.  "Það er eins og fæturnir hitti ekki í stígvélin.  Ég vona að ég sé ekki að fá matareitrun." 

  Áhyggjur mínar jukust.  Það hvarflaði að mér að hvetja Lullu til að taka leigubíl.  Jafnharðan vissi ég að enga leigubíla var að fá í þessari ófærð.  Að lokum komst Lulla í bæði stígvélin eftir heilmikið puð.  Hún slagaði út í bílinn sinn.  Ég fylgdist með út um glugga.  Lulla kveikti sér í sígarettu um leið og hún settist inn í bílinn.  Hún setti bílinn ekki í gang næstu 40 mínútur.  Keðjureykti bara inni í bílnum.  Loks ræsti hún bílinn og brunaði af stað í gegnum snjóskaflana.

  Þegar ég áætlaði að Lulla væri komin heim til sín hringdi ég í hana.  Mér til óblandinnar gleði svaraði hún í heimasímann.  Heimförin hafði gengið vel.  Ég spurði hvernig sviminn væri.  Lulla svaraði:  "Hann er notalegur.  Ég ætla að leggjast en ekki sofna strax."  

--------------------------------------- 

   Fleiri sögur af Lullu frænku:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1371568/

--------------------------------------- 

   Hans klaufi

    

--------------------------------------

  Fyrir þremur áratugum eða svo stýrði Bryndís Schram ofur vinsælum barnatíma Sjónvarpsins.  Fjölmiðlakannanir mældu mjög gott áhorf.  Það einkennilega var að uppistaðan af áhorfendum voru miðaldra og eldri karlmenn. 

  Líkt þessu er hlustendakönnun á vinsælum barnatíma í færeyska útvarpinu.

 

Lulla frænka fann upp nýja aðferð

  Síðustu árin bjó Lulla frænka á Skúlagötu.  Hún var tíður gestur á heimili vinafólks á Leifsgötu.  Það er ekki löng akstursleið þar á milli.  Eitt sinn hringdi Lulla í mig.  Hún var dálítið drjúg yfir því að vera búin að finna upp aðferð til að keyra þessa leið án þess að þurfa að stoppa á leiðinni:  "Ég keyri bara mjög hægt alla leið," sagði hún.  "Stoppa aldrei.  Keyri á jöfnum hraða.  Þannig kemst ég alla leið án þess að stoppa."

  Ég spurði:  "En þegar kemur að ljósunum á Hverfisgötu?  Þú verður að stoppa þar ef að það er rautt ljós."

  Lulla hélt nú ekki:  "Nei, ég keyri löturhægt yfir á rauðu ljósi.  Ef að bílar eru fyrir og stopp þá beygi ég framhjá þeim og held áfram.  Bílarnir sem keyra upp og niður Hverfisgötuna stoppa þegar þeir sjá að ég held mínu striki yfir götuna. "

--------------------------------

  Fleiri sögur af Lullu frænku:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1369024/