Sjónvarpið og Jón Þorleifs

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Jón Þorleifsson,  verkamaður og rithöfundur,  hafði margt gott til brunns að bera.  Hann var góðum gáfum gæddur;  hagyrtur,  skrifaði góða íslensku (þrátt fyrir stutta skólagöngu),  glöggur og fjölfróður.  Oft sat hann heima hjá mér þegar spurningaþættir voru í sjónvarpinu,  svo sem Útsvar og Gettu betur.  Mig grunar að hann hafi í og með stílað upp á að sjá þessa þætti;  vitandi að ég fylgdist með þeim.

 Það var gaman að fylgjast með spurningaþáttunum með Jón sér við hlið.  Hann gaf keppendum ekkert eftir við að svara spurningum rétt. Meira að segja spurningum um djass (sem Jón hafði óbeit á) og spurningum um rokkmúsík (sem Jón hlustaði ekki á).  Hann kom mér ítrekað á óvart með þekkingu sinni.  

  Sjálfur var hann lengst af sjónvarpslaus.  Meira en það.  Hann marglýsti yfir andúð sinni á sjónvarpi.  Það væri heimskandi,  höfðaði til lægstu hvata mannsins,  uppfullt af ofbeldi og ósiðum af ýmsu tagi.  Dagskráin væri að mestu bandarískur áróður með það eina hlutverk að sljóvga og heimska almenning.

  Líkast til hafði Jón lítil kynni af sjónvarpi áður en hann fór að venja komur inn á mitt heimili á seinni hluta áttunda áratugarins.  Hann tók kvikmyndum að einhverju leyti sem raunveruleika.  Einhverskonar heimildarþáttum fremur en leiknu efni.

  Eitt sinn horfði ég á kvikmynd í sjónvarpinu er Jón bar að garði.  Hann horfði á myndina með mér.  Áður en á löngu leið hófst slagsmálasena í myndinni á milli tveggja manna.  Annar fór halloka fyrir miklum hrotta.  Jóni varð svo um að hann spratt á fætur. Hann titraði og skalf af geðshræringu og hrópaði:  "Viðbjóðslegur fantur.  Tökumaðurinn er samsekur að hjálpa ekki vesalings drengnum!  Hann heldur bara áfram að mynda og gerir ekki neitt!"

  Ég tók undir gagnrýni Jóns og hann var lengi að róast.  Svo skrökvaði ég því að honum að eftir að myndin var tekin til sýningar í kvikmyndahúsum þá hafi bæði ofbeldismaðurinn og tökumaðurinn verið dæmdir í fangelsi.  "Að sjálfsögðu," svaraði Jón og var létt.    

  Í annað skipti gerðist það að Jón var rétt nýkominn í hús þegar kynlífssenu brá fyrir í sjónvarpinu.  Jón hrökk við og eins og snöggreiddist.  "Hvur djöfullinn.  Eru þeir að sýna klám í sjónvarpinu?" spurði hann hneykslaður.

  Í stríðni skrökvaði ég:  "Ég veit ekki hvaða rugl þetta er.  Þetta er barnatíminn hjá henni Bryndísi Schram."

  Við þessi tíðindi gat Jón ekki setið kyrr. Hann óð um stofuna og fordæmdi hörðum orðum Bryndísi og allt hennar fólk.  Ekki síst tengdaföður hennar,  Hannibal Valdemarsson.  Sagðist alltaf hafa haft óbeit á honum.  Í kjölfar fór hann á flug við að segja sögur af kauða.  Þar á meðal sagði hann að sér væri nuddað um nasir að deilu sína á Hannibal mætti rekja til þess að Hannibal hafi sængað hjá stúlku sem Jón hafði augastað á.  Jón sagðist ekki hafa neinar sannanir fyrir því að Hannibal hafi sængað hjá þessari dömu. En hafi hún sloppið við ágengni Hannibals þá væri hún undantekning á öllum Vestfjörðum.          

  Þess á milli hótaði hann því að kæra Bryndísi fyrir klám.  Jafnframt taldi hann brýnt að koma henni út úr sjónvarpinu.  

  Án þess að ég viti það þá tel ég líklegt að Jón hafi hringt í yfirmenn sjónvarpsins og kvartað undan kláminu.

  Fleiri sögur af Jóni Þorleifs:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1529603/  

----------------------------------

  Ein mest lesna fréttin í Færeyjum í gær og dag:  http://www.in.fo/news-detail/news/foeroysk-aettarbond-ovast-a-islendska-tonatindinum/?sword_list[]=Bjartmar&no_cache=1    

  

Jón Þorleifsson og slagsmál

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

   Jón Þorleifsson,  verkamaður og rithöfundur,  var mikil barnagæla.  Sjálfur eignaðist hann engin börn.  Hann var einhleypur alla ævi.  Börn löðuðust að Jóni.  Hann kom fram við þau eins og jafningja og gat endalaust leikið við þau.  Þó að hann væri orðinn háaldraður þá lét hann sig ekki muna um að velta sér um gólf eða skríða á fjórum fótum þegar það hentaði leiknum.  Synir mínir og systkinabörn mín elskuðu Jón.  Það var ætíð fagnaðarfundur þegar Jón kíkti í heimsókn.  Skipti þá engu máli þó að hann kæmi stundum dag eftir dag. 

  Einhverju sinni var leikurinn þannig að litlir plastkallar voru látnir slást.  Hvort að þeir hétu Action Man,  He-Man,  Hulk eða eitthvað annað.  Synir mínir stýrðu sitthvorum plastkallinum.  Jón þeim þriðja.  Hans kall var fyrst og fremst í því hlutverki að verja sig í stað þess að sækja fram.  Sennilega var það þess vegna sem sonur minn spurði Jón:  "Hefur þú aldrei verið í slagsmálum?"

  Jón svaraði strangur á svip:  "Nei,  aldrei.  Ég hef óbeit á öllu ofbeldi.  Slagsmál eru andstyggð!"

  Ég blandaði mér í umræðuna.  Sagðist hafa heyrt af slagsmálum Jóns við nasista á Eyrarbakka eða þar um slóðir.

  Jón spratt á fætur og andlitið ljómaði við upprifjunina.  Hann lagði handarbakið á barkann á sér og sagði hróðugur:  "Ég sló nasistann með spýtu af alefli á barkann.  Hann steinlá og var ekki til frekari stórræða þann daginn!"

__________________________________________

Fleiri sögur af Jóni:

http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1409699/

Jólasveinar

  Ég skrapp í Bykó í gær og smakkaði þar á glæsilegu jólahlaðborði.  Það er tvöfalt girnilegra en jólahlaðborð Húsasmiðjunnar.  Samt 190 kr. ódýrara.  Þar sem ég sat í rólegheitum - snæddi hangikjöt og maulaði laufabrauð með - gekk ungt par framhjá ásamt lítilli stelpu.  Sú var á að giska 2ja eða 3ja ára.  Hún snarstoppaði við hliðina á mér,  benti vísifingri á mig og kallaði hátt til mömmu sinnar:  "Sjáðu!"  Mamman fór að hlæja og dró stelpuna frá mér.  Ég heyrði þær nefna jólasveininn.  

  Fólkið settist við borð skammt frá.  Stelpan var sett í háan barnastól.  Hún tók varla augun af "jólasveininum".  Ég glotti til hennar.  En hún starði alvörugefin og undrandi á mig.  Eins og hún væri hissa á að sjá jólasveininn.

  Þetta er hvorki í fyrsta né síðasta sinn sem börn taka mér sem jólasveini eftir að skeggið á mér hvítnaði.  Fyrir nokkrum árum gerði systir mín sér áramótaferð úr sveitinni til Reykjavíkur.  Með í förum var um það bil 4ra ára sonur hennar.  Sá hafði ekki áður séð mig.  Ég kíkti til þeirra.  Hafði ekki verið þar lengi þegar sími systur minnar hringdi.  Strákurinn svaraði.  Eldri bróðir hans var á línunni.  Sá yngri hóf samtalið með því að segja:  "Jólasveinninn þekkir mömmu.  Hann er í heimsókn hjá okkur!"  

 

----------------------------------------------------

Íslenska jólatréð tekur sig vel út í Þórshöfn í Færeyjum:

 

 

     

Föndurdagatal Hurðaskellis og Skjóðu

Sprenging í sölu á Föroya Bjór Gulli

 

  Íslendingar kunna vel að meta hinn bragðgóða færeyska bjór Föroya Bjór Gull.   Í vörulista Áfengis- og tóbaksverslunar ríkisins (ÁTVR) er honum lýst þannig:  "Gullinn,  ósætur,  meðalfylling,  meðalbeiskja.  Korn,  baunir,  malt,  humar."  Ég lýsi bragðinu sem skörpu,  ósætu og að eftirbragð sé gott.  Hann kippir vel í,  um 6%.  

  Það er stutt síðan Íslendingar almennt vissu af tilvist Föroya Bjór Gulls.  Þó hefur hann verið framleiddur í hálfan fjórða áratug og verið seldur á Íslandi lengst af.  Lengst af þeim tíma hefur hann verið seldur á Íslandi.  Hinsvegar hefur aldrei verið gert neitt átak í kynningu á honum.  Það hafa helst verið Færeyingar á Íslandi sem sótt hafa í heilsudrykkinn,  svo og Íslendingar sem hafa heimsótt Færeyjar.

  Í síðustu viku brá svo við að Föreyja Bjór Gull barst í tal í íslenskum fjölmiðlum.  Ástæðan var afskaplega hrokafullt og ósvífið bréf sem forstjóri Ölgerðarinnar Agli Skallagrímssyni sendi forstjóra Föroya Bjór.  Við þau tíðindi rann á Íslendinga Gull-æði.  Sala á Föroya Bjór Gulli á Íslandi óx um 1200%.  Söluaukningin hefði orðið ennþá meiri ef hann hefði ekki selst upp í sumum vínbúðum.  Þar toguðustu menn á um síðustu dósirnar þannig að víða lá við stimpingum.  Mörg dæmi voru um að menn keyptu Föroya Bjór Gull tvo og upp í þrjá daga í röð.  Þá hafa margir lýst því yfir á Fésbók og á bloggsíðum að héðan í frá kaupi þeir engan bjór annan en Föroya Bjór Gull.  Þetta sé besti bjór í heimi.  

  Samkvæmt upplýsingum á heimasíðu ÁTVR eru í dag til örfáar kippur í aðeins þessum þremur verslunum:  Heiðrúnu (20 kippur + 1 dós),  Akureyri (26 kippur) og Hafnarfirði (51 kippa + 5 dósir).    

   

Broslegar ljósmyndir teknar á hárréttu augnabliki

  Þegar ég var í Myndlista- og handíðaskóla Íslands á áttunda áratugnum var ein mánaðarönn lögð undir ljósmyndun.  Við nemendurnir þurftum staurblankir að kaupa rándýrar myndavélar.  Ekki var um annað að ræða.  Þetta var fyrir daga einnota myndavéla og farsíma með myndavél.  Það var allt dýrt í kringum þetta:  Filmur,  framköllunarvökvi,  ljósmyndapappír... 

  Eflaust gerði okkur myndlistanemendum gott að fá innsýn í heim ljósmyndarinnar.  Ein setning kennarans situr í mér.  Hún var á þá leið að besti ljósmyndarinn væri sá sem tæki margar myndir.  Fyrr eða síðar myndi hann fyrir tilviljun lenda á rétta augnablikinu.  Því náði sá sem tók mynd af þessum hestum.  Sá til hægri fer yfir og felur andlit manneskju.  Fyrir bragðið virðist hún vera með hestshaus.  Og kannski var hún það. 

 

 

  Páfagaukur gengur inn á myndina og auga hans hittir sem staðgengill auga mannsins. 

  Neðri hluti barborðsins er spegill.  Viðskiptavinurinn,  kona í pilsi,  virðist vera neðri hluti barþjónsins. 

  Skott kattanna mynda skemmtilegt hjartalaga mynstur. 

  Manneskjan sem klifrar á hæðinni virðist prumpa stóru skýi.  Kannski gerði hún það eftir að hafa komist í bakaðar baunir frá Mexíkó?

  Strákurinn virðist vera með tagl.  Þegar vel er að gáð má sjá í fótabúnað stelpu sem hleypur við hlið hans.  Hún er með taglið sem guttinn virðíst vera með. 

Spaugilega misheppnaðar myndir af börnum

  Í dag eiga flestir farsíma eða snjallsíma með myndavél.  Það auðveldar foreldrum að varðveita í myndaformi skemmtileg augnablik með börnum sínum.  Þetta var öðruvísi fyrir nokkrum áratugum.  Þá pöntuðu foreldrar með góðum fyrirvara tíma á ljósmyndastofu.  Þangað var síðan mætt með barnið. 

  Það var heilög stund þegar sprenglærður ljósmyndarinn smellti mynd af barninu - eftir að hafa raðað upp ljósaskermum,  mælt ljósmagn,  stillt fókus og það allt saman.  Það var ekkert verið að smella af að óþörfu.  Filmur voru rándýrar.  Ljósmyndapappír líka.  Allt  þessu tengt var rándýrt.

  Mörgum dögum síðar var hringt frá ljósmyndastofunni og tilkynnt að búið væri að framkalla myndina.  Það var hátíð í bæ þegar myndin var komin í hús og allir fengu að skoða hana.  Svo var hún römmuð inn og hengd upp á vegg á áberandi stað í stofunni.

  Eins og gengur var ljósmyndurum mislagðar hendur.  Það var ekki öllum gefið að laða fram fallegasta bros barnsins.

  Einkum var það erfitt þegar börnin voru tvö.  Þá gat annað barnið sett upp sparisvip eitt augnablik.  Það augnablik var fangað.  En á kostnað hins barnsins.

   

  Vandinn tvöfaldast þegar börnin eru fjögur.

 

  Svo ekki sé talað um vandann þegar hópurinn er miklu fjölmennari. 

 

  Munum að vandamálið er líka til staðar þó að barnið sé aðeins eitt. 

 ---------------------------------------------

  Á upphafsárum rokksins á sjötta áratugnum voru margir hressir.  Þar á meðal Little Richard,  Elvis Presley,  Jerry Lee Lewis,  Chuck Berry,  Bunker Hill og Link Wray.  Link flutti síðar til Danmerkur og bjó þar fram á dauðadag (sem var fyrir nokkrum árum).  Hann starfaði m.a. með dönsku hljómsveitinni Sorte Sol.  En þarna á upphafsárum rokksins í Bandaríkjum Norður-Ameríku spilaði hann m.a. með Bunker Hill.  Textinn er snilld.  Bunker upplýsir að stelpan sem er umtöluð fyrir að kunna ekki að dansa sé kærastan sín.  

 

Hver er tvífari þinn?

  Ótrúlegt en satt.  Og hefur verið fært til bókar og staðfest:  Nánast allt fólk á tvífara,  sér alls óskylda.  Að minnsta kosti óskylda í tíu ættliði.  En einhver fjarskyldari gen hljóta að koma við sögu lengra aftur í ættir og afgreiða tvífara.  Því er jafnvel haldið fram að ekki þurfi fjölmennara úrtak óskyldra (hljóta samt að vera fjarskyldra) ættingja en 500 manns til að finna tvífara.

  Hér er dæmi þar sem ekki hefur samt tekist að rekja saman skyldleika:

  Þessir herramenn eru kannski fjarskyldir.  Hafa verið rangfeðraðir eða eitthvað svoleiðis.  Þegar þeir urðu á vegi ljósmyndara voru þeir með samskonar derhúfu.  En ekki í skyrtu í sama lit.  Samt eru skyrturnar í sömu stöðu hjá þeim. 

 

  Vissulega er hárlitur þessara  "óskyldu" kvenna ekki sá sami.  En allt annað:  Augabrúnir,  augnsvipur, nef, kinnar,  tennur, haka...

  Þessar dömur eru ekki aðeins með sama andlitsfall.  Þær eru með sömu hárgreiðslu.  Nákvæmlega.  Mesta undrun ljósmyndarans vakti að þær voru í alveg eins skyrtubol. 

 

  Eins og annað fólk þá á fræga fólkið tvífara.  Margir tvífarar fræga fólksins hafa atvinnu af því að þykjast vera fræga manneskjan.

 

  Bandarískum kvikmyndaleikara,  Will Ferrell,  og trommuleikara rokkhljómsveitarinnar Red Hot Chili Peppers er oft ruglað saman.  Eins og með fleiri tvífara er fatasmekkur sá sami. Kvikmyndaleikarinn er liðtækur trommuleikari. 

Lulla frænka og Jón Þorleifs

 

  Jón Þorleifs,  rithöfundur,  og Lulla frænka áttu ekki skap saman.  Þau voru bæði það sem kalla má heimagangar hjá mér.  Og einnig hjá Júlíu systur minni.  Oft bar þau að á svipuðum tíma.  Enda komu þau helst að kvöldi til.  Stundum fyrr um helgar.  

  Einhverra hluta vegna virtu þau hvort annað vart viðlits.  Lulla hafði engan áhuga á frásögnum Jóns af óréttlæti heimsins og þeirri baráttu sem hann stóð í við verkalýðsforingja.  Hún tók aldrei undir neitt sem hann sagði né sýndi önnur viðbrögð.  Það var frekar að hún snéri tali að einhverju allt öðru.  Greip þá stundum orðið af Jóni og fór að tala um drauga eða eitthvað annað.  Jón lét eins og hann heyrði ekki í henni.  Þagði á meðan hún talaði.  Þegar hún þagnaði hélt hann áfram að tala um Gvend Jaka og Eðvarð Sigurðsson.

  Lulla og Jón bjuggu á sama blettinum.  Hann við Hlemm og hún á Skúlagötu fyrir neðan Hlemm.  Jón var bíllaus.  Ótal oft,  einkum þegar kalt var í veðri,  var stungið upp á því að Jón fengi far með Lullu heim á leið.  Nei,  það kom aldrei til greina af hálfu Jóns.  Hann kaus heldur að ganga - þó að leiðin væri margir kílómetrar;  alveg frá Skipasundi eða Ásgarði.  

  Ég tel víst að Lulla hafi lítið skilið í því sem Jón talaði mest um.  

  Eitt sinn var afmælisveisla heima hjá systur minni.  Ég og mitt fólk mætti.  Líka Lulla og Jón.  Þegar sest var við veisluborð kveikti Lulla sér í sígarettu.  Eftir smá stund spratt Jón óvenju snöggur í hreyfingum fram í eldhús.  Að vörmu spori kom hann með öskubakka,  lagði hann á borðið fyrir framan Lullu og tilkynnti:  "Hér er öskubakki fyrir þig."   Öskubakkinn kom sér vel því að Lulla keðjureykti að venju.  

  Síðar,  þegar Lulla og fleiri gestir,  höfðu kvatt sagði systir mín við Jón:  "Takk fyrir að sýna Lullu frænku þessi almennalegheit;  að sækja fyrir hana öskubakka."

  Það hnussaði í Jóni og hann svaraði:  "Ég var ekkert að sýna henni nein almennalegheit.  Ég sá að konubjálfinn hafði enga rænu á að slá ösku af sígarettunni.  Ég var að bjarga gólfteppinu." 

-----------------------

Fleiri sögur af Jóni:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1396811/

Of af Lullu frænku:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1390234/

 

Lulla frænka kaus

  Lulla föðursystir mín fylgdist ekkert með stjórnmálum.  Var að mestu áhugalaus um þau - ef undan er skilið að hún gætti þess vandlega að mæta ætíð á kjörstað.  Þar kaus hún Sjálfstæðisflokkinn,  eins og bræður sínir og fleiri ættingjar.  Hún lét Sjálfstæðisflokkinn sjá um pólitíkina;  þá þurfti hún þess ekki sjálf.  Einu áhyggjurnar sem hún hafði voru af því hvort að hún myndi gleyma að kjósa eða kjósa vitlaust fyrir klaufaskap eða ógilda kjörseðilinn.

  Lulla gerði ráðstafanir í tæka tíð til að tryggja að ekkert færi úrskeiðis.  Hún samdi við einhvern um að fylgja sér á kjörstað.  Eitt sinn fylgdi henni kona sem var afar stríðin og mikill stuðbolti.  Hún fylgdi Lullu að kjörklefanum svo langt sem það mátti.  Þetta var á áttunda áratugnum og reglur frjálslegri en í dag.  Njósnarar frá stjórnmálaflokkunum sátu við kjörklefann og skráðu hjá sér hverjir mættu á kjörstað og hvenær.  

  Fylgi stjórnmálaflokka var fastara í hendi en í dag.  Kjósendur fylgdu sínum flokki fram í rauðan dauðann hvað sem á gekk.  Þetta var eins og trúarbrögð eða áhang við fótboltalið.  Þeir sem mættu seint á kjörstað fengu upphringingu frá sínum flokki og voru hvattir til að drífa sig.  Þeim var boðin aðstoð í formi aksturs eða annars liðsinnis.   

  Lulla staulaðist inn í kjörklefann.  Síðan leið og beið.  Hún kom ekki aftur út úr honum.  Allir viðstaddir urðu langeygir.  Þeir horfðu með undrunar- og ráðaleysissvip hver á annan.  Svo mændu þeir á fylgdarkonu Lullu eins og hún gæti leyst málið.  Hún brosti glaðlega á móti og þótti biðin brosleg.

  Að mörgum mörgum mínútum liðnum heyrðist Lulla kalla hátt og snjallt:  "Er það D eins og drottinn?"

  Stríðna fylgdarkonan svaraði um hæl af hvatvísi:  "G eins og guð!" 

  Sumir viðstaddra hvesstu reiðilega augu að fylgdarkonunni.  Einn sýndi henni manndrápssvip.  Allir voru mjög alvörugefnir.  Henni þótti það gera hrekkinn við Lullu ennþá fyndnari.  Höfuðandstæðingur Sjálfstæðisflokksins,  Alþýðubandalagið,  var með listabókstafinn G.  Sjálf nýtti hún ekki kosningarétt sinn.  

  Nú gengu hlutir hraðar fyrir sig.  Lulla skilaði sér glaðbeitt að vörmu spori út úr kjörklefanum og stakk kjörseðlinum í kjörkassann.

  Þegar þær stöllurnar voru komnar út og sestar inn í bíl sagði Lulla:  "Það er skelfilega ruglingslegt að Sjálfstæðisflokkurinn sé ekki X-S.  Það ruglar mann í ríminu að hann sé með einhvern annan staf.  Ég var alveg á nálum.  Ég var svo hrædd um að kjósa vitlaust út af þessu rugli með stafinn!"   

--------------------

  Fleiri sögur af Lullu frænku:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1382276/

--------------------

Staðgengill borgarstjóra hefur afnot af bíl hans

Kettir

  Kettir eru eina húsdýrið sem valdi sjálft að verða húsdýr.  Kettir eru eiginhagsmunaseggir út í eitt.  Hjá köttum er ekkert til sem heitir trygglyndi.  Allt er á þeirra eigin forsendum út frá þeirra hagsmunum.

  Auglýst eftir týndum ketti.   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Köttur á priki.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Köttur laumast í inniskó. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Köttur horfir yfir snjóruðning.

 Köttur með gorm á höfði.