Jón Þorleifs og krimmarnir á Hlemmi

 

  Jón Þorleifsson,  rithöfundur og verkamaður,  bjó lengi í leiguíbúð við Hlemm.  Einu sinni sem oftar átti sonur minn - þá þrettán ára - leið um Hlemm ásamt nokkrum vinum sínum 1999.  Þeir mæta Jóni og strákurinn kastar kveðju á Jón.  Drengnum til mikillar undrunar tók Jón ekki undir kveðjuna heldur setti undir sig hausinn,  herti hraustlega á göngu sinni og nánast hljóp við fót í burtu.

  Jón var heimagangur hjá okkur.  Hann hafði dálæti á sonum mínum og þeir á honum.  Frá því að þeir fæddust var hann duglegur að leika við þá.  Hann skreið á fjórum fótum,  velti sér um gólfið og lék við þá eins og jafningi tímunum saman.  Þrátt fyrir þröngan fjárhag þá hlóð hann á þá dýrum gjöfum af ýmsu tilefni.  Ekki bara afmælis- og jólagjöfum heldur einnig páskaeggjum,  sumardagsgjöfum,  verðlauna þá fyrir námsárangur o.s.frv.  Jón reyndi alltaf að toppa.  Til að mynda kom hann með stærstu páskaeggin og spurði jafnan hvort að þetta væru ekki stærstu páskaegg sem drengirnir hefðu fengið það árið.      

  Það voru ætíð fagnaðarfundir þegar Jón kom í heimsókn.     

  Næst þegar Jón kom í heimsókn sagði ég honum frá því að stráknum mínum hefði þótt leiðinlegt að ekki var tekið undir kveðju hans.  Jón kom af fjöllum.  Kannaðist ekkert við að hafa mætt honum.  Þegar ég upplýsti Jón betur um stað og stund kom skýringin.  Jón sagði:

  "Ég er logandi hræddur við krimmana á Hlemmi.  Þeir eru sturlaðir af eiturlyfjaneyslu.  Ganga með hnífa og ganga í skrokk á fólki.  Þegar ég sé þessa ógæfumenn þá bjarga ég mér á flótta.  Ég gef mér ekki tíma til virða þá fyrir mér.  Það kemst ekkert annað að en að forða sér."

  Jón hafði að óathuguðu máli haldið að sonur minn og kunningjar hans væru krimmar á Hlemmi.  Þeir voru í dauðapönkssveitinni Gyllinæð,  allir nær 2 metrum á hæð og dáldið dauðapönkslegir.  

  Mér þótti verra að Jón væri svona hræddur við gesti og gangandi í og við Hlemm.  Ég benti honum á að það væru engin glæpagengi á Hlemmi.  Hlemmur sé strætómiðstöð.  Starfsmenn á Hlemmi gæti þess að gestir séu ekki áreittir.  Hlemmur er við hliðina á Lögreglustöðinni.  Það er fljótgert að fá lögregluna til að fjarlægja vandræðagemsa.  Hlemmur er í raun öruggara svæði fyrir gangandi en flestir aðrir staðir.

  Jón blés á þetta.  Hann sagðist vita um hvað hann væri að tala.  Hann hefði sjálfur lent í leiðindum er hann gekk framhjá Hlemmi.  Þá vék sér að honum maður með frekju.  Jón lýsti því þannig:  "Þetta var ungur maður í leðurjakka.  Allur hlaðinn keðjum og göddum.  Afskaplega ófrýnilegur drengur,  hálf rangeygur af eiturlyfjaneyslu,  hás af óreglu og ógnandi.  Hann spurði hvort að ég gæti bjargað honum um 500 kall.  Ég sagði að ef ég ætti 500 kall þá myndi ég frekar nota hann fyrir skeinispappír heldur en láta eiturlyfjapésa fá hann.  Svo varð ég að forða mér eins hratt og ég gat því að þessi ofbeldismaður var til alls vís."   

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

--------------------------------------------

Fleiri sögur af Jóni Þorleifs:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1398305/

Tóku lögin í sínar hendur

Athugasemdir

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 29.6.2014 kl. 01:47]

Þú ert skrýtin skrúfa rétt eins og ég Jens minn, og þar af leiðandi kynnist þú skrýtnum skrúfum sem eru eiginlega ómissansi í samfélaginu, því miður hefður þeim fækkað verulega því öllum er troðið í ákveðna kassa til að móta þá samkvæmt viðhlýtandi mynd samfélagsins, vildi að menn hefðu meira umburðarlyndi fyrir skrýtnum skrúfum.

[Jens Guð, 1.7.2014 kl. 00:06]

Ásthildur Cesil, vissulega hef ég áhuga á litríku fólki sem bindur bagga sína ekki sömu hnútum og samferðamenn. Sumir sniðganga þannig fólk. Og ég kannast við nokkur tilfelli þar sem fólk skammast sín fyrir þannig ættingja.

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 1.7.2014 kl. 00:58]

Já og þeirra er skömminn. Hver erum við eiginlega og hvað er það sem leyfir okkur að sýna hroka og yfirgang yfir öðru fólki?