Leikhúsdómur

 

Leikverk:  Ástin er diskó,  lífið er pönk

Höfundur:  Hallgrímur Helgason

Leikstjóri:  Gunnar Helgason

Leikhús:  Þjóðleikhúsið

Einkunn: **1/2 (af 5)

  Mér hefur alltaf þótt diskómúsík leiðinleg og flest sem henni tengist.  Hinsvegar kann ég vel við pönk og margt sem því tengist.  Ég gerði mér þess vegna fyrirfram grein fyrir því að diskóhluti söngleiksins yrði ekki mín bjórdós en pönkhlutinn myndi vega upp á móti.  Sú varð raunin.

  Ástin er diskó,  lífið er pönk er ágæt kvöldskemmtun.  Sagan er þunn og framvindan fyrirsjáanleg klisja.  Sem skiptir litlu máli.  Það sem skiptir máli er að leikverkinu er ætlað að fanga stemmninguna á Íslandi 1980:  Stemmningu þar sem tveir ólíkir heimar,  diskó og pönk,  mættust í óvild og andúð hvor á öðrum.  Leikverkið kemur þessum sérstæða tíðaranda bærilega til skila.  Dregnar eru fram broslegustu hliðar beggja fyrirbæranna,  diskósins og pönksins,  og þær kryddaðar léttum bröndurum 

   Skemmtilegustu augnablik leikverksins - fyrir minn smekk - eru pönklögin:  Hiroshima og Ég vil ekki stelpu eins og þig (Utangarðsmenn),  Í nótt (Fræbbblarnir),  Ó,  Reykjavík (Vonbrigði) og Af því að pabbi vildi´ða (Jonee Jonee).  Einnig Skítandi júní og Ísland er fokk,  sem voru sérstaklega samin fyrir leikverkið. 

  Það var gaman að kitla fortíðarhyggjuna með því að rifja upp gömlu tíkallasímana,  risastóru tölvuhlunkana,  veðurfréttir sjónvarpsins og svo framvegis.  

  Sveppi fer á kostum í hlutverki Danna diskó.  Frábær leikari sem gerir mikið fyrir sýninguna.  Þar er réttur maður í sínu hlutverki.  Honum fer jafn vel að túlka diskóboltann hvort sem hann er í hlutverki stjörnunnar eða "lúsersins".  

  Áhorfendur úti í sal skemmtu sér afskaplega vel.  Þeir veltust um af hlátri og klöppuðu ákaft í tíma og ótíma.  Hópurinn var á öllum aldri.  Frá ungum börnum og upp í roskið fólk.  Það mátti ekki á milli sjá hvaða aldurshópur skemmti sér best.  Ég hvet foreldra til að fara með afkvæmi sín á barns- eða unglingsaldri á þessa sýningu.  Unga fólkið hefur gott af að skyggnast inn í þennan tíðaranda sem réði ríkjum á Íslandi um og upp úr 1980. 

Athugasemdir

[Gunnar Helgi Eysteinsson, 25.5.2008 kl. 21:07]

[Ómar Ingi, 25.5.2008 kl. 21:49]

Sveppi er að leika í fullorðinsleikriti.

Fer ekki á þetta.

[Markús frá Djúpalæk, 25.5.2008 kl. 22:31]

Held að maður verði nú að berja sýningu þessa augum. Það er samt pínulítið skelfilegt þegar æska manns er komin á safn, samanber sýningu tengdum þeim tíma á Árbæjarsafni og í nostalgíuleikhús samanber þetta verk. Kvikmyndin Grease var gerð árið 1978 og átti að fanga ungæðislegt andrúmsloft gullaldartíma rokksins, tuttugu árum áður. Mér sýnist hlutverk þessa leikrits vera hið sama nema hvað, ótrúlegt en satt, er lengra síðan gullöld pönks og diskós gekk yfir. I feel old.

[Linda Linnet Hilmarsdóttir, 25.5.2008 kl. 23:05]

Ég er sammála þér Jensinn minn pönkið er skemmtilegra en diskóiðtakk fyrir þetta ég ætti kannski að skella mér á þetta með stelpurnar mínar,knús knús og yndislegar kveðjur til þín Jensinn minn og hafðu það sem best elsku vinur

[Gunnar Th. Gunnarsson, 26.5.2008 kl. 01:03]

Þetta er misskilningur hjá þér Jens, þegar þú segir "diskó og pönk,  mættust í óvild og andúð hvor á öðrum". Pönkurum var vissulega uppsigað við diskóið, en það voru fleiri sem höfðu óbeit á diskóinu, þ.e.a.s. allir hljóðfæraleikarar og tónlistarmenn almennt, því þeir höfðu lítið að gera á "diskó-árunum". Ég man ekki eftir að neinn kallaði sig "Diskó-ari", og þess vegna var ekkert slíkt fyrir hendi. Hins vegar var almenningsálitið ekki hrifið af pönkinu, sem eðlilegt er, því það hlýtur alltaf að vera lítill minnihlutahópur sem hefur ánægju af öskrum og hávaða og að hlusta á hæfileikalitla hljóðfæraleikara misþyrma hljóðfærum sínum.

[Guðmundur (IP-tala skráð) 26.5.2008 kl. 11:55]

Gunnar, eitthvað virðist þessi litli minnihlutahópur sem hrífst af öskrum kaupa margar plötur, því listarnir yfir söluhæstu tónlistarmenn sögunnar eru yfirfullir af öskrurum, frá Elvis, bítlunum, Led Zep til Guns, Nirvana og á síðustu árum Green Day og Linkin Park.

Varðandi hávaðan, þá getur maður á vel flestum hljómflutningsgræjum stillt á einfaldan máta hve hátt maður vill hlusta á tónlistina. Sú tækni er líka til í nýjustu græjunum, ss. Ipod.

Svo væri nú sniðugt að kynna sér betur hljóðfæraleik pönksins, þar má finna marga af bestu hljóðfæraleikurum samtímans. En svo er það með tónlist eins og íþróttir 'það er ekki það sem maður getur, heldur það sem maður gerir'. Það er ekki alltaf liðið sem spilar fallegasta boltann sem vinnur, ekki satt?

[Jens Guð, 26.5.2008 kl. 12:02]

  Gunnar Helgi,  takk fyrir innlitið.

  Ómar,  ég veit ekki hvort að rétt sé að kalla umrætt leikverk fullorðinsleikrit.  Þetta er eiginlega fjölskylduleikrit,  eins og merkja mátti af samsetningu áhorfendahópsins.

  Markús,  mér þykir stórkostlegt að hluti af fortíð minni sé komin á fornminjasafn og söngleik sem túlkar 28 ára gamlan tíðaranda.

  Linda,  það er áreiðanlega forvitnilegt fyrir dætur þínar að kynnast þessu tímabili.

  Gunnar Th.,  unga diskóliðið hélt hópinn.  Það mætti niður í bæ (aðallega í námunda við Hlemm) til að lemja pönkara.  Reyndar man ég aldrei eftir mjög hrottalegum barsmíðum í anda þess sem stundum kom upp í viðureikn pönkara og lögreglu.

  Átök diskóliðsins og pönkara einkenndist frekar af hrindingum,  smá tuski og hrækingum.

  Ég veit ekki hvort að einhver kallaði sig "diskóara".  Aðrir töluðu frekar um diskólið eða diskópakk og nafngreindir úr þeim hópi báru viðurnefnið "diskó" (Stjáni diskó,  Nonni diskó o.s.frv.).  

  Almenningsálitið var upp að einhverju marki jákvætt gagnvart pönki.  Pönkhljómleikar voru jafnan vel sóttir þó að framboð væri mikið.  Það voru næstum daglega pönkhljómleikar þvers og kruss um höfuðborgarsvæðið.  Allstaðar fullt hús.  Jafnvel þó boðið væri upp á pönk á stærri stöðum á borð við Laugardalshöllina.

  Margar pönkplötur seldust í þúsundum eintaka.  Ég setti upp plötubúðina Stuð sem seldi einungis pönkplötur.  Það var troðið út úr dyrum flesta daga.  Margir af rótgrónari rokkurum tóku mið af pönkinu og nýbylgjunni.  Ragga Gísla hætti í Brimkló og stofnaði Grýlurnar.  Pálmi Gunnars hætti í Brunaliðinu og stofnaði Friðryk.  Þeysarar lögðu popp og prog á hilluna og einhentu sér í pönkað nýrokk. Þursarnir tóku pönk inn í sína dagskrá.  Þannig mætti áfram telja.

  Gáðu að því að það var og er ekki markmið í pönki að hljóðfæraleikarar séu hæfileikalitlir og misþyrmi hljóðfærum sínum.  Það er misskilningur byggður á því að í pönki er ekki gerð sérstök krafa um mikla leikni á hljóðfæri.  Pönkið er öllum opið.  Það er kostur sem ýmis önnur músíkform bjóða ekki upp á.