Skemmtilegar öðruvísi brúðkaupsmyndir

  Brúðkaupsmyndir eru í föstum skorðum.  Þær eru yfirleitt teknar af atvinnuljósmyndara.  Fagmennska og hefð ráða för.  Brúðhjónin stilla sér upp hlið við hlið - eða að konan situr en maðurinn stendur hjá - og eru í sínum fínasta skrúða.  Karlar í jakkafötum og skartar blómi í hnappagati á kraganum.  Konur í brúðarkjóli og oft með slör.  Þau brosa breitt. 

  Vegna þess hve hefðin er rótgróin og ráðandi þá stinga undantekningarnar skemmtilega í stúf.  Þarna er greinilega um utanhússuppstillingu að ræða.  Af regnhlífinni að ráða hefur byrjað að rigna.  Gretta mannsins og hvernig hann eins og stendur í kút styðja þá kenningu.  Konan nær hinsvegar að brosa sínu breiðasta.  En hann heldur pönk-kúlinu.  

 

  Það er ekkert pönk í hefðbundnu brúðkaupi og hefðbundinni brúðkaupsmynd.  Þessi pönkari stígur hálft skref.  Hann hefur ekki tímt að fórna hanakambinum heldur flaggar honum með ýktum gulum og grænum lit.  Hann er með lokk í neðrivör,  hundaól um hálsinn og þar fyrir utan hengilás í grófri keðju.  Þó að daman laðist að pönkaranum þá heldur hún sig við borgaralegu hefðina í klæðaburði og brosi. 

 

  Þarna er allt samkvæmt hefðinni.  Nema þessi Vandetta-gríma sem karlinn ber ásamt sleggju.  Ég held að Vandettu-gríman standi fyrir uppreisn og einhverskonar anarkisma.  Það er engin uppreisn og enginn anarkismi í hefðbundnu brúðkaupi og hefðbundinni brúðkaupsmynd. 

 

  Það er ekki gott að ráða í þetta.  Kallinn hampar tveimur rifflum.   Konan hylur andlitið algjörlega með slæðu.  Ég reyndi að grafast fyrir um uppruna myndarinnar.  Án árangurs.  Enda með ótrúlega takmarkaða tölvukunnáttu.  Mig grunar að myndin sé frá Mið-Austurlöndum - eða þar í grennd.  Þar um slóðir er hefð að skjóta úr rifflum upp í loftið í brúðkaupsveislum.  Bandarískir hermenn á þessum slóðum eru ekki upplýstir um þessa hefð.  Fyrir bragðið slátra þeir heilu brúðkaupsveislunum á einu bretti:  Brúðhjónum og gestum þeirra.  Í bókhaldi Bandaríkjahers og í fréttatilkynningum er uppátækið skráð sem vel heppnuð árás á skæruliða.  Eftir ítrekaðar slátranir á brúðhjónum og gestum þeirra fá bandarískir hermenn orðu,  Purple Haze,  fyrir djarflega slátrun á skæruliðum.      

  Algengt er að aukabrúðkaupsmynd sýni brúðhjón skera í sameiningu sneið af brúðkaupstertu.  Oftast undir breiðu brosi.  Þarna setur konan aftur á móti upp hryllingssvip og karlinn er krítískur á svip. 

 

  Algengt er að brúðkaupsmynd sýni brúðhjón kyssast.  Ég átta mig ekki á hvað er í gangi með konuna lengst til hægri.  Hún heldur á opinni öskju í vinstri hendi og treður með hægri hendi einhverju niður á milli brjósta nýgiftu konunnar.   

  Sérkennilegustu brúðkaupsmyndir sem ég hef séð eru af parinu sem hafði ekki efni á að kaupa sér föt.  Brúðkaupsveislan var svo dýr.  Þau létu bara vaða klæðalaus.  

 

Lulla frænka um fallega hárið á sér

  Lullu föðursystur minni datt margt í hug.  Hana rangminnti um suma atburði.  Aðra atburði túlkaði hún á sinn hátt.  Oft töluvert fjarri raunveruleika.  Fáir urðu til að leiðrétta hana.  Lulla átti það til að vera sjálfhælin.  Samt án rembings eða hroka.  Það var einhvernvegin frekar eins og hreinskilni og einlægni.

  Þegar ég hóf nám í Myndlista- og handíðaskóla Íslands kom Lulla því að við hvern sem heyra vildi að ég hefði erft teiknihæfileika frá henni.  Hún sýndi fólki teikningar eftir sig því til sönnunar.  Teikningar Lullu voru líkastar teikningum fjögurra ára barna af Óla priki (punktur, punktur, komma, strik).  Teikningarnar áttu að vera af tilteknu frægu fólki.  Það var ekki séns að geta sér til um hver var hvaða Óli prik.

  Systir Lullu var eiginlega eina manneskjan sem leiðrétti hana og benti á villur.  Þær systur voru gestkomandi ásamt mér og fleirum heima hjá systurdóttur mömmu.   Systurnar fóru að rifja upp atburði frá æskuárum sínum.  Lulla sagði:  "Ég var með óvenju fallegt hár sem barn og unglingur.  Ég var með fallegasta hár af öllum í sveitinni.  Ég var með þykkasta hárið og lengsta hárið.  Það var tinnusvart og liðað.  Það stirndi á það.  Allir dáðust að hárinu á mér."

  Lóa systir hennar gerði athugasemd:  "Dæmalaus della.  Það voru allar stelpur í sveitinni með þykkt og sítt hár.  Þitt hár var ekkert öðruvísi en þeirra hár."

  Lulla bakkaði ekki.  Hún kom með óverjandi gullmola:  "Þú getur nú barasta spurt pabba heitinn að þessu.  Sumarið áður en hann dó viðurkenndi hann að ég hafi verið með einstaklega fallegt hár sem barn og unglingur." 

--------------------------------------------------

Fleiri sögur af Lullu frænku:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1366492/

--------------------------------------------------

   

  Það er skelfilegt að heyra þennan 5 ára gutta segja frá sinni stuttu ævi.  Hann segist vera fastur í fangelsi eftir að hafa skotið mann,  til þess eins að sjá hann deyja.  Það er svo langt síðan guttinn sá til sólar að hann man ekki eftir því.  

Lulla frænka forðaði sér

  Eins og áður hefur komið fram í upprifjun minni af Lullu frænku þá var hún dugleg að heimsækja systkini sín.  Þau bjuggu öll á Norðurlandi en Lulla í Reykjavík.  Í heimsóknum sínum norður til systkinanna dvaldi Lulla vikum saman á hverjum bæ.  Öllum til mikillar gleði og ánægju.  Lulla var svo skemmtileg.  

  Norðurreisa Lullu fékk óvæntan endi eitt sumarið.  Hún mætti til bróðir síns að kvöldi dags.  Er leið að háttatíma gekk heimilisfólkið og Lulla til hvílu.  Morguninn eftir var Lullu og bíl hennar hvergi að finna.  Á þessum árum var símasamband með öðru sniði en í dag.  Aðeins var möguleiki á að hringja út fyrir sína sveit í einn eða tvo klukkutíma snemma morguns og eða að kvöldi til.  Um kvöldið var gerð tilraun til að hringja í síma Lullu í Reykjavík.  Hún svaraði.  Sagðist hafa vaknað óvænt snemma nætur.  Þá mundi hún skyndilega eftir því að hestalest átti að fara úr Reykjavík norður í land einhverja næstu daga.  Lullu hugnaðist ekki að lenda inni í hestaþvögu.  Hún spratt þegar í stað á fætur,  rauk út í bíl og brunaði suður til Reykjavíkur - án þess að kveðja kóng né prest eða skilja eftir sig orðsendingu.  Mikilvægara var að komast hjá hestaþvögunni.    

  Nú leita ég til þín,  kæri lesandi,  eftir hjálp við að staðsetja hestalestina - upp á seinni tíma sagnfræði (Bókaforlag hefur óskað eftir því að fá að gefa út sögurnar af Lullu frænku í bókarformi).  Þetta var einhvern veginn þannig að hestalest flutti póst á milli landshluta af einhverju sérstöku tilefni.  Frímerkjasafnarar sættu lagi,  sendu póst og náðu þar póststimpli sem aðeins var notaður í þessari einu póstlest.   

------------

Fleiri sögur af Lullu frænku: http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1360372/

        

Lulla frænka og Sophia Loren

  Lulla frænka var ekki alltaf fyrirsjáanleg.  Hvorki í orðum né gjörðum.  Hún átti þrjú systkini á Norðurlandi.  Sjálf bjó hún í Reykjavík.  Hún var dugleg að heimsækja systkini sín og frændfólk.  Dvaldi þá dögum saman hjá hverjum og einum.  Það var alltaf mjög gaman þegar Lulla var í heimsókn.  Hún skipti sér meira af okkur börnunum en flest annað fullorðið fólk.  Spjallaði mikið við okkur alveg frá því að við lærðum að tala.  Hún söng fyrir okkur í ítölskum óperustíl og jóðlaði heilu ósköpin.  Hún kenndi okkur að húlla.  Það var einhverskonar dans með stórri gjörð um mittið.  

 

  Lulla sagðist vera ein örfárra Íslendinga sem kynni að jóðla og kynni tökin á húlla.  Gat sér til um að hún væri flinkasti húlla-dansari Íslands.  Kannski var það rétt hjá henni.  Við höfðum engan samanburð.  Nema,  jú,  við krakkarnir gáfum henni lítið eftir þegar á reyndi.  Kannski er húlla-hæfileikinn ættgengur.

  Lulla taldi sig vera tvífara þekktrar ítalskrar leikkonu,  Sophiu Loren.  Henni dauðbrá, að sögn,  stundum þegar hún leit í spegil.  Í speglinum blasti við andlit Sophiu Loren.  Hana grunaði sterklega að þegar hún væri á gangi niðri í bæ þá héldi fólk að þar færi Sophia Loren.  

  Lulla vissi ekki til að þær Sophia Loren væru skyldar.  Engu að síður taldi hún augljóst að um æðar sér rynni suðrænt blóð.  Hún gat ekki staðsett hvort hún væri af ítölskum,  frönskum eða spænskum ættum.  Það kom til greina að eiga ættir að rekja til allra þessara landa.  Með orðum Lullu:  "Sennilega er ég komin af einhverju fínu fólki í þessum löndum."  Vísbendingarnar sem hún hafði fyrir sér voru meðal annars þær að þegar hún hélt á bolla þá lyftist litli putti ósjálfrátt út í loftið.  Einnig skar hún skorpuna af smurbrauðsneiðum og leifði skorpunni.  Hvorutveggja einkennandi fyrir kónga og annað fyrirfólk í suðrænum löndum, að sögn Lullu.

  Lulla var svarthærð með svartar augabrúnir og stór augu.  Með einbeittum vilja mátti merkja að eitthvað væri svipað með andlitsdráttum þeirra Sophiu Loren.  En þær voru ekki tvífarar.  Það var lítil hætta á að fólk ruglaði þeim saman. 

  Á æskuheimili mínu,  sveitabæ í útjaðri Hóla í Hjaltadal,  var oft fjölmennt á sumrin.  Einkum í sumarfrísmánuðinum júní.  Þá komu ættingjar og vinir foreldra minna í heimsókn.  Flestir stoppuðu í marga daga eða vikur.  Foreldrum mínum og okkur krökkunum þótti þetta rosalega gaman.  Þegar best lét voru hátt í 30 næturgestir til viðbótar við 9 heimilisfasta.  Þá var slegið upp tjaldi úti á hlaðvarpanum.  Jafnframt man ég eftir tilfellum þar sem við nokkrir krakkar sváfum úti í hlöðu.  Það var mikið ævintýri og góð skemmtun.  

  Lulla var eitt sinn í heimsókn þegar gestum fjölgaði.  Einhverra hluta vegna var hún ósátt við það.  Hugsanlega fannst henni þrengt að svefnstað sínum.  Mér dettur það í hug vegna þess að hún tók upp á því að vaka fram á nótt eftir að aðrir voru lagstir til hvílu.  Hún sat þá alein í eldhúsinu,  drakk svart kaffi og keðjureykti.  

  Snemma nætur renndi nýr bíll í hlað.  Lulla spratt til dyra.  Úti fyrir stóð vinafólk okkar,  langt að komið.  Daginn eftir tilkynnti Lulla okkur að hún hafi verið snögg að snúa þessu fólki við.  Hún hafi sagt þeim að það væri ekki smuga á næturgistingu fyrir þau.  Það væri þvílíkt stappað að fjöldi manns svæfi á eldhúsgólfinu og sjálf þyrfti hún að sofa í baðkarinu.  

  Hvorutveggja var ósatt.  Það svaf enginn í eldhúsinu og því síður í baðkarinu.  Næturgestir voru ekkert það margir í þetta skiptið þó að þeir væru margir.  Það var alveg pláss fyrir fleiri.  Foreldrum mínum þótti miður að Lulla hefði vísað vinafólkinu á brott.  Fannst samt fyndið að Lulla skyldi skrökva þessu með baðkarið.  Lullu þótti ekkert fyndið við það.  Hún sagði alvörugefin:  "Þetta var það eina sem mér datt í hug.  Og það hreif.  Fólkið snéri við í dyrunum og fór.  Ég fór að sofa og hef sjaldan sofið betur."   

--------------------------------

Meira af Lullu frænku:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1358050/

Lulla frænka og bíllinn hennar í vonsku veðri

  Lulla frænka, föðursystir mín, átti það til að vera óþarflega neikvæð út í hlutina.  Þegar sá gállinn var á henni miklaði hún það neikvæða fyrir sér.

  Einu sinni sem oftar var verið að útskrifa Lullu af geðdeild.  Í þetta skipti dvaldi hún stutt á deildinni í kjölfar þess að hafa tekið inn of stóran skammt af pillum.

  Fullorðin frænka okkar bauð Lullu að búa heima hjá sér á meðan hún væri að ná áttum.  Frænkan bjó í stóru húsi.  Börnin flutt að heiman og nóg pláss.  Hún bauð Lullu að hafa risið út af fyrir sig.  Þar voru tvö kvistherbergi og sér baðherbergi. 

  Komin inn til frænku okkar hringdi Lulla í mig.  Erindið var að hana vantaði bílinn sinn.  Hann stóð á Skólavörðuholti.  Lulla vildi hafa hann nær sér þó að hún væri of slöpp til að aka á næstunni.

  Ég spurði Lullu hvort að ekki færi vel um hana hjá frænkunni.  Nei,  Lulla sagðist vera nánast í spennitreyju þarna í risinu.  Það væri svo þröngt að hún gæti varla snúið sér við öðruvísi en að rekast í allt.

  Þetta kom mér á óvart.  Þarna höfðu börnin á heimilinu alist upp og að því er manni skildist við góðan kost.  Ég leyndi ekki undrun minni:  "Nú?  Eru þetta ekki alveg tvö herbergi sem þú hefur til umráða og baðherbergi?"

  Það hnussaði í Lullu:  "Ég get ekki kallað þetta herbergi.  Þetta eru skápar.  Þú sérð það þegar þú sækir bíllyklana til mín."

  Ég sótti bíllyklana og við blöstu rúmgóð herbergi.  Hvort um sig 10 - 12 fm. "Þetta eru engir skápar,"  sagði ég.  "Þetta eru virkilega fín herbergi."

  Lulla gaf sig ekki:  "Ég þakka guði fyrir að vera ekki hærri í loftinu en þetta.  Stærri manneskja yrði að skríða eftir gólfinu til að athafna sig í þessum skápum."  Lulla benti á hallandi kvistloftið þar sem lægst var til lofts, ranghvolfdi augunum og hristi hneyksluð höfuðið.  Stærsti hluti herbergjanna var með fullri lofthæð.  Lulla var rösklega meðalmanneskja á hæð.  Það var vel rúmt um hana þarna og miklu stærri manneskja hefði ekki þurft að kvarta undan þrengslum. 

  Þegar ég sótti bílinn hennar kom ég að honum með báðar framdyr opnar.  Næstum því upp á gátt eða rúmlega að hálfu.  Þannig hafði bíllinn staðið í marga daga.  Kannski hálfan mánuð eða eitthvað.  Það var furða að hvorki börn né útigangsmenn hefðu lagt bílinn undir sig.  Sennilega bjargaði langvarandi frostharka og kuldatíð því að fáir áttu gönguleið um holtið.  Aðeins hafði fennt framan á bílinn.  Það var dálítill snjór innan í honum.  Ekki samt meiri en svo að lítið mál var að moka honum út með höndunum. 

  Er ég skilaði bílnum og lyklunum til Lullu spurði ég hana út í opnu dyrnar.  Lulla horfði stórum augum á mig undrandi yfir skilningsleysi mínu:  "Ég vil ekki að hurðirnar frjósi fastar.  Ef það gerist þá kemst ég ekki inn í bílinn."   

---------------------------------

Hér er hægt að rekja sig áfram í gegnum fleiri sögur af Lullu frænku:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1351524/

---------------------------------

Yoko Ono þykir - eins og öðrum - söngkonuna Adele skorta flest til að koma söngvum sómasamlega til skila.  Yoko tók sig til á dögunum og hélt sýnikennslu fyrir Adele um það hvernig á að gera þetta.  Spennandi verður að vita hvort að kennslan komst nógu vel til skila þannig að Adele sendi frá sér frambærilega sungið lag í framtíðinni. 

 

   

Fundu mannlausan bíl í gangi

Lulla frænka og jólin - 2. hluti

 

  Lulla frænka var góður kokkur.  Það var gaman þegar hún bauð í mat.  Þá var alvöru veisla.  Ein jólin bauð hún mér og minni frú,  svo og systir minni og hennar manni, í hangikjöt á annan í jólum.  Á miðju stofugólfi stóð reisulegt jólatré,  glæsilega skreytt í bak og fyrir.  Lulla hóf þegar að leggja á borð í stofunni.  Systir mín settist í stakan stól með háu baki.  Skömmu síðar steyptist hún út í kláða á bakinu og kvartaði undan því.  Lulla útskýrði það eins og ekkert væri sjálfsagðra:  

  "Það er út af englahárinu.  Ég slétti það út á stólbakinu áður en ég setti það á jólatréð.  Það er svo voðalega mikið af glerflísum í englahárinu.  Þess vegna glitrar það svona fallega á jólatrénu."

  Vissulega var rétt hjá Lullu að englahár var samsett úr bómull og glerflísum.  Þess vegna gætti fólk þess að láta englahárið ekki snerta neitt nema jólatré.  Ég held að englahár sé ekki lengur selt.  En kláðinn hélt áfram að angra systir mína þó að hún skipti þegar í stað um sæti.  Kláðinn eyðilagði dálítið fyrir henni kvöldi. 

  Lulla frænka var ekki nísk þegar hún bauð í mat.  Alls ekki.  En hún var barnslega opin og hreinskilin.  Þegar hún bar á borð fat með nýsoðnu hangikjöti kallaði hún til okkar:

  "Sjáið þessa örfáu hangikjötsbita.  Hvað haldið þið að þeir hafi kostað?  Ég veit að þið getið ekki giskað á það.  Þeir eru miklu dýrari en þið haldið.  Mér alveg krossbrá þegar ég sá verðið.  Það lá við að ég hætti við að kaupa þá.  Ég hefði hætt við það ef ég hefði ekki verið búin að bjóða ykkur í hangikjöt."

  Lulla frænka upplýsti okkur um verðið á hangikjötsbitunum.  Það var hátt.  Þetta var 1977.  Ég man ekki upphæðina.  Við gestirnir fengum nett samviskubit yfir að að setjast við veisluborðið upplýst um þessi útgjöld fátæks öryrkja.  Það var ekki ætlun Lullu.  Hún var ætíð höfðingi heim að sækja og í engu til sparað.  Fimm manna veisluborðið hefði mettað fjölmennari hóp og samt verið nóg eftir.

  Í annað sinn bauð Lulla frænka sama hópi í glæsilega kjötbolluveislu.  Kjötbollurnar hennar voru hnossgæti.  Þegar allir höfðu borðað sig pakksadda og lagt frá sér hnífapör hvatti Lulla til frekara áts:

  "Fáið ykkur endilega meira.  Nóg er til.  Þetta eru góðar kjötbollur,  þó að ég segi sjálf frá."

  Mágur minn,  stór og mikill,  ýtti frá sér disknum og sagði:  "Þetta eru bestu kjötbollur sem ég hef smakkað.  Ég er áreiðanlega búinn að torga 10 eða 12 og er gjörsamlega sprunginn."

  Lulla leiðrétti hann:  "Nei,  þú ert búinn að borða sjö."   

----------------------------

  Fyrri hluti af jólum Lullu frænku: 

http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1349700/  

---------------------------

Hjarðhegðun:

 

   

  

Lulla frænka á jólunum

  Jól og áramót voru Lullu frænku oft erfið andlega.  Stundum fór hún svo langt niður á milli jóla og nýárs að hún var vistuð inni á Klepp eða geðdeild Borgarspítalans.  Læknar sögðu hana upplifa einsemd sterkar á þessum árstíma en oftast annars.  Jólin eru svo mikil barna- og fjölskylduhátíð.  Engu að síður voru ættingjar og vinir Lullu duglegir að senda henni jólakort, jólagjafir og hringja í hana.  Henni var líka boðið í jólakaffi og jólamat.  Hún fékk einnig heimsóknir.  

  Ég veit ekki hvort eða hvernig það spilaði saman við annað að Lulla var mjög óánægð með nánast allar jólagjafir sem henni bárust.  Það átti hún sameiginlegt með föður sínum,  afa mínum.  

  Þegar ég heimsótti hana um jól þá sýndi hún mér jólagjafirnar með útskýringum:

  "Foreldrar þínir gáfu mér þennan náttlampa.  Ég skil ekki hvernig þeim datt það í hug.  Ég er ekki með neitt náttborð.  Ég les aldrei uppi í rúmi.  Ég get hvergi haft lampann nema á eldhúsborðinu.  Þar er hægt að stinga honum í samband.  En það hefur enginn náttlampa á eldhúsborðinu.  Ég verð að athlægi.  Náttlampinn er bara til vandræða.  Ekkert nema vandræða."

  Og:  "Frænka þín gaf mér þessa bók.  Ég er ekki með neina bókahillu.  Ég hef enga aðstöðu fyrir bækur.  Alveg dæmalaust að einhverjum detti í hug að gefa mér bók."

  Ég:  "Það eru allir að tala um að þessi bók sé mjög skemmtileg."

  Lulla:  "Já,  það má hafa gaman af henni.  Ég hef gluggað í hana.  En ég er í algjörum vandræðum með að leggja hana frá mér.  Eini staðurinn sem ég get lagt hana frá mér er svefnherbergisgólfið.  Það geymir enginn bækur á gólfinu.  Bókin er alveg fyrir mér á gólfinu þegar ég skúra."

  Fljótlega eftir að ég flutti til Reykjavíkur reyndi ég að gleðja Lullu frænku með jólagjöfum.  Mér tekst ekki að rifja upp hvað varð fyrir valinu.  Aftur á móti man ég að Lulla setti út á valið.  Ég kippti mér ekkert upp við það.  Þekkti viðbrögðin,  bæði hjá henni og afa.  Þau áttu það jafnframt sameiginlegt að taka sumar gjafirnar síðar í sátt.  Og jafnvel verða ánægð með þær.  

  Í tilfelli afa voru upprunalegu óánægjuviðbrögð hans útskýrð af foreldrum mínum sem spennufall.  Hann hlakkaði alltaf svo rosalega mikið til jólanna að þegar hann pakksaddur eftir aðfangakvöldsveisluna fór að taka upp pakka þá réði taugakerfið ekki lengur við spennuna.  Hann hafði allt á hornum sér gegn öllum jólapökkum sem hann fékk.  Ég tel að foreldrar mínir hafi haft rétt fyrir sér með spennufallið.

  Ég veit ekki hvort að sama skýring nær yfir viðbrögð Lullu.  Ég varð ekki var við sama spenning hjá henni fyrir jólunum og hjá afa.  Kannski er það ekkert að marka.  Lulla var á allskonar lyfjum og synti áfram í rólegheitum í vímu þeirra meðala sem hún tók inn.  

  Þegar ég kvæntist áttaði konan sig fljótlega á því hvaða jólagjöf gæti glatt Lullu.  Konan vann í sjoppu.  Hún smalaði saman í stóran pakka þverskurð af sælgætinu í sjoppunni.  Þetta hitti í mark.  Lulla hringdi í mig á jóladag og lék við hvurn sinn fingur.  Hún skammtaði sér hóflegan skammt fyrir hvern dag.  Naut hvers bita og náði að láta nammið endast yfir marga daga.  

  Á annan í jólum hringdi Lulla aftur í mig.  Hún hafði fundið súkkulaðistykkjum á borð við Bounti og Snickers nýtt hlutverk.  Hún skáskar stykkin þannig að hver sneið leit út eins og tertusneið:  Þykk í annan endann og örþunn í hinn endann.  Lulla sagði:

  "Ég raða sneiðunum á lítinn disk.  Örfáum í einu.  Fjórum sneiðum eða fimm.  Svo geymi ég diskinn inni í ísskáp.  Í kaffitíma helli ég mér í kaffibolla og næ í diskinn.  Þá þykist ég vera með alvöru tertusneiðar.  Fæ mér bita af þeim með litlum gaffli.  Litla bita.  Þetta er svo gaman.  Sneiðarnar líta út alveg eins og alvöru tertusneiðar með kremi og öllu."  

------------------------------------

Meira af Lullu frænku:   http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1335376/

Lulla frænka í umferðinni

  Lulla frænka var tíður gestur á tilteknu bílaverkstæði.  Aðallega var gert við smádældir sem einkenndu iðulega bílinn hennar.  Hún rauk ekki með bílinn á verkstæði þó að ein og ein dæld og rispa bættist við.  Það var ekki fyrr en ljós brotnuðu líka eða stuðari losnaði eða eitthvað slíkt bættist við.

  Á meðan gert var við bílinn sat Lulla inni í honum og fylgdist með.  Hún skráði af nákvæmni í bók hvenær vinna við bílinn hófst og hvenær henni lauk.  Í hvert sinn sem viðgerðarmaður brá sér frá í kaffi,  mat,  síma (þetta var fyrir daga farsíma) eða annað þá tók Lulla tímann og skráði niður.  Með þessu afstýrði Lulla því að vera rukkuð um of.  Hún taldi sig merkja einbeittan vilja verkstæðisins til ofrukkunar.  Það réð hún meðal annars af því hvað starfsmenn þar lögðu hart að henni að koma út úr bílnum;  bíða frekar á kaffistofunni hjá þeim eða þá að þeir buðust til að skutla henni heim.   Lulla lét ekki plata sig.  Þó að viðgerð tæki 2 eða 3 daga þá var hún mætt í bílinn sinn á slaginu klukkan 8 að morgni og stóð vaktina til klukkan 18.00.     

  Afturendinn á bíl Lullu varð helst fyrir hnjaski.  Ég uppgötvaði einn daginn hvernig á því stóð.  Þannig var að Lulla bjó í bakhúsi við Laugaveg.  Að húsinu lá nokkurra metra löng innkeyrsla.  Við húsið lagði Lulla bíl sínum.  Pláss var ekki nægilegt til að snúa bílnum þarna.  Það þurfti að bakka til baka og út á Laugaveg þegar ekið var frá húsinu.  

  Svo vildi það til að ég var farþegi hjá Lullu er hún ók að heiman.  Hún leit ekki aftur fyrir sig né í spegla á meðan hún bakkaði út á Laugaveginn.  Þess í stað horfði hún aðeins fram fyrir sig og reykti af ákafa.  Hún bakkaði bílnum löturhægt á bíl sem ók niður Laugaveginn.  Hvorugur bíllinn varð fyrir eiginlegum skaða.  En það voru skrifaðar tjónaskýrslur.  Að því loknu nefndi ég við Lullu að hún þyrfti að gá aftur fyrir sig áður en hún bakki út á Laugaveginn.  Hún yrði að ganga úr skugga um að enginn bíll sé fyrir á Laugaveginum.  

  Lulla svaraði í rólegheitum:  "Nei,  ég hef prófað það.  Þá þarf maður að bíða svo lengi." 

  Fleiri sögur af Lullu frænku:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1332896/

Forvitnilegir fróðleiksmolar um þakkargjörðardaginn

  Öldum saman út um allan heim hafa bændur fagnað uppskerulokum með veisluhöldum.   Á mínum uppvaxtarárum í Skagafirði var veislan kölluð töðugjöld.  Ég hef grun um að töðugjöld hafi lagst af eftir að heyskapur vélvæddist gróflega.  

  Önnur íslensk uppskeruhátíð,  slægjur,  lagðist af um þarsíðustu aldamót.  Við af slægjum tók almennt skemmtanahald sem kallast haustfagnaður.  Með því að smella á eftirfarandi slóð má lesa um elstu heimild um slægjur:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1331030/

.

.

  Í Norður-Ameríku fögnuðu frumbyggjar, indíánar,  haustuppskerunni með kalkúnaveislu löngu áður en þeir kynntust evrópskum nýbúum.   

  Á 17. öld flúði hópur breskra pjúritana undan trúarofsóknum til Norður-Ameríku.  Indíánar kenndu þeim að rækta korn og koma því í hlöðu fyrir veturinn.  Indíánarnir kenndu þeim matreiðslu.  Þar á meðal að matreiða kalkúna.       

  Um haustið héldu indíánarnir og ensku pjúritanarnir sameiginlega uppskeruhátíð.  Pjúritanarnir þekktu til hliðstæðrar uppskeruhátíðar meðal mótmælendatrúar á Englandi.  Fyrstu árin sem indíánar og pjúritanar héldu sameiginlega uppskeruhátíð var veislan einfaldlega kölluð uppskeruhátíð.  Löngu síðar var farið að kalla hana þakkargjörðardag.   

.

  Þakkargjörðardagur hafði þá verið haldinn hátíðlegur árlega í Kanada frá því á 16. öld.  Þar var ekki um uppskeruhátíð að ræða heldur fögnuð enskra sæfara yfir því að hafa náð landi í Kanada eftir miklar hrakningar á sjó.   

  Franskir nýbúar í Kanada héldu hinsvegar uppskeruhátíð. 

.

  Á 19. öld varð uppskeruhátíðin,  þakkargjörðardagurinn,  opinber frídagur í Kanada og Bandaríkjunum.  Í Kanada er hann annan mánudag í október.  Í Bandaríkjunum er hann síðasta fimmtudag í nóvember. 

  Víða um heim er uppskeruhátíðin kennd við þakkargjörð. 

  Í Þýskalandi er uppskeruhátíðin kölluð emtedankfest (þakkargjörðarhátíð).  Hluti af hátíðarhöldunum er bjórhátíðin Oktoberfest.

  Í Grenada er þakkargjörðardagurinn 25. október opinber frídagur.  Uppruni hans er að minnsta kosti jafn gamall og uppskeruhátíðirnar í Kanada og Bandaríkjunum.

  Í Japan heitir dagurinn verkalýðs-þakkargjörðardagurinn.  Hann er opinber frídagur 23. nóv.

  Í Líberíu er þakkargjörðardagurinn fyrsta fimmtudag í nóvember.

  Þannig mætti áfram telja.

.

  Íslenskar verslanir og veitingastaðir hafa valið bandaríska þakkargjörðardaginn sem fyrirmynd.  Bæði dagsetninguna, kalkúnann og meðlætið.  Það sem vantar inn í íslensku útgáfuna er að í Kanada og Bandaríkjunum er þakkargjörðarhelgin samverustund stórfjölskyldunnar.  Safnast er saman heima hjá ættarhöfðingjum fjölskyldunnar (nema um annað sé samið).  Hefðin er svo sterk að þeir yngri ferðast um langan veg til að sameinast stórfjölskyldunni. 

 

  Annar bandarískur siður, tengdur þakkargjörðarhelginni,  er svarti föstudagurinn.  Hann er að ryðja sér til rúms hérlendis.  Hann er daginn eftir þakkargjörðardaginn.  Þá byrja jólainnkaup með látum.  Verslanir bjóða upp á verulegan afslátt.  Lengst af voru verslanir opnaðar snemma á föstudeginum.  Á allra síðustu árum hefur opnunartíminn færst sífellt framar.  Undanfarin ár hefur verið miðnæturopnun aðfaranætur föstudags.  Í ár þjófstörtuðu verslanir að kvöldi þakkargjörðardags.  

 

  Trix verslananna er að bjóða aðeins örfá eintök af hinum ýmsu vörum á veglegu afsláttarverði.  Þetta skilar sér í því að múgurinn safnast saman fyrir framan verslanirnar mörgum klukkutímum fyrir opnun.  Þegar opnað er verður allt brjálað.  Fólk slæst,  stingur hvert annað með hnífum.  kýlir,  brýtur bein og er æst.  Öryggisverðir standa í ströngu.  Það hentar Íslendingum vel að troðast út af lækkuðu verði á minnislykli úr 980 kr. í 890 kr.         

 

Kalkúnninn sprakk í loft upp

Þegar Lulla frænka fór til útlanda

  Lulla frænka hélt að hún væri altalandi á dönsku og ensku.  Það var misskilningur.  Að vísu kunni hún nokkur orð í þessum tungumálum.  En hún var ekki með réttan skilning á þeim öllum.  Til að mynda hélt hún að "spiser du dansk?" þýddi "talar þú dönsku?" (í stað "borðar þú dönsku?").  Þetta kom ekki að sök.  Útlendingar urðu lítið sem ekkert á vegi Lullu frænku.  Þangað til eitt árið að hún fór í utanlandsreisu með skipi.  Það var til Englands og Hollands. 

  Í Hollandi keypti Lulla helling af litlum styttum af vindmillum.  Þær fengu ættingjar í jólagjöf næstu ár.  Fallegar og vel þegnar litlar skrautstyttur.  Í Englandi keypti Lulla fátt.  Ástæðan var tungumálaörðugleikar.  Lulla sagði þannig frá:

  "Það kom mér á óvart hvað Englendingar eru lélegir í ensku.  Það var ekki hægt að ræða við þá.  Þeir skilja ekki ensku.  Ég reyndi að versla af þeim.  Það gekk ekki neitt.  Hollendingar eru skárri í ensku.  Samt eru þeir líka óttalega lélegir í ensku.  En mér tókst að versla af þeim með því að tala hægt og benda á hluti."

----------------------

  Fleiri sögur af Lullu frænku:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1330749/