Lulla frænka og lögreglan

  Lulla frænka var það sem kallast "góðkunningi lögreglunnar".  Ekki vegna þess að hún væri í neinum afbrotum.  Það var hún ekki.  Alls ekki.  Ekki þannig lagað.  Lulla frænka var strangheiðarleg.  Hitt er annað mál að hún hafði annan skilning á umferðarlögum en flestir.  Hún tók lítið mark á umferðarljósum,  umferðarskiltum og öðru slíku.  Hún var svipt ökuréttindum.  Það breytti engu.  Hún ók eftir sem áður.  Svo fékk hún ökuskírteinið aftur.  Á sjöunda og áttunda áratugnum var mun meira umburðarlyndi gagnvart því að ökumenn túlkuðu umferðarlög frjálslega en er í dag. 

  Á þessum árum voru gangandi lögregluþjónar áberandi á gatnamótum.  Einkum í miðbænum.  Þegar Lulla ók yfir á rauðu ljósi eða virti ekki stöðvunarskyldu hlupu lögregluþjónarnir á eftir bíl Lullu og veifuðu ákaft.  Lulla veifaði á móti og flautaði til að endurgjalda þessa vinalegu kveðju frá þeim.  Hún var upp með sér af því:  "Ég er í miklu uppáhaldi hjá lögreglunni.  Hvert sem ég keyri þá veifa og veifa lögregluþjónarnir mér eins og ég sé gömul skólasystir þeirra eða eitthvað."   

  Þegar ég var í heimavistarskóla á Laugarvatni fékk ég einstaka sinnum bæjarleyfi.  Þá heimsótti ég alltaf Lullu frænku.  Það var svo gaman.  Í einu bæjarleyfi fékk ég Lullu til að skutla mér og Viðari Ingólfs frá Reyðarfirði,  skólabróður mínum,  á hljómleika í félagsmiðstöðinni Tónabæ.  

  Á leiðinni ókum við frammá mann sem gekk yfir merkta gangbraut.  Lulla sló hvergi af né beygði framhjá manninum.  Hún ók harkalega utan í hann.  Hann flaug í götuna.  Mér var brugðið og hrópaði í undrun og taugaveiklun á Lullu:  "Þú keyrðir manninn niður!"  

  Ég ætlaðist til að Lulla stöðvaði bílinn svo við gætum hugað að slösuðum manninum.  Lulla ók áfram og svaraði sallaróleg eins og ekkert væri eðlilegra:  "Hann á náttúrulega ekkert með það að vaða svona í veg fyrir umferðina."  

----------------------------

Fleiri sögur af Lullu frænku:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1328591/

„Hef ekkert á móti lögreglunni“

Lulla frænka komst í hann krappan

  Lulla frænka var stundum á dagdeild stofnunar sem heitir Hvítabandið á Skólavörðustíg.  Öryrkjabíll sótti hana á morgnana og hún föndraði þarna yfir daginn.  Bjó til ávaxtaskálar úr trépinnum samskonar þeim sem eru í íspinnum.  Og eitthvað svoleiðis.  Þessar skálar og fleira dót gaf Lulla í jólapakka.  Um kvöldið var Lullu ekið heim til sín.  Hún talaði um þetta sem vinnuna sína.

  Einn daginn gerði brjálað veður.  Kafaldsbylur og gríðarleg niðurkoma lamaði allt höfuðborgarsvæðið.  Það var ófært.  Fólk komst ekki til vinnu.  Skólastarf og bara allt lagðist niður.  Það sá ekki handaskil utan húss.

  Um kvöldið hringdi Lulla í mig og sagði:  "Ég lenti í þvílíku puði í dag.  Öryrkjabíllinn sótti mig ekki í vinnuna.  Ég varð sjálf að keyra í Hvítabandið."

  Ég skil ekki hvernig henni tókst það.  Hún var ekki góður bílstjóri og átti gamlan Skoda.

  Lulla hélt áfram:  "Ég þurfti að gera allt á Hvítabandinu.  Ég þurfti að sjá um símann.  Ég þurfti að hella upp á kaffið og ég þurfti að sjá um allar kaffiveitingar.  Ég þurfti að leggja á borð, setja í uppþvottavélina og ganga frá. Það lenti öll vinna á mér.  Ég þurfti að sjá um alla föndurvinnu.  Ég var alein þarna.  Sem betur fer hringdi síminn aldrei.  Ég kann ekkert á símkerfið.  Ég hefði lent í vandræðum ef einhver hefði hringt."  

---------------------------------

Fyrri færslur um Lullu frænku:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1326639/ 

   

  

Lulla frænka - II

  Um daginn kynnti ég til sögunnar á þessum vettvangi Lullu,  föðursystur mína.  Áður en lengra er haldið ráðlegg ég þér að fletta upp á þeirri færslu svo ég þurfi ekki að endurskrifa þá kynningu:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1301441/

  Lulla átti það til að hafa allt á hornum sér gagnvart tilteknum manneskjum.  Það þurfti lítið sem ekkert til.  Þá málaði Lulla upp sterka og neikvæða mynd af viðkomandi og ýkti verulega allt sem að þeim snéri.  Þetta átti einungis við um fólk sem var Lullu alls óskylt og ótengt fjölskylduböndum. 

  Í gegnum svilkonu sína kynntist Lulla systrum sem bjuggu saman.  Lulla tók upp á því að heimsækja þær af og til.  Ekki mjög oft.  Kannski 3 - 4 sinnum á ári.  Systurnar voru afskaplega gestrisnar og lögðu á borð fyrir gesti veglega veislu.  Þær vissu að Lulla eldaði sjaldan eða aldrei heitan mat fyrir sig eina heima fyrir.  Þess vegna lögðu þær sig fram um að tína til og útbúa heitan mat handa Lullu - þrátt fyrir að hún kæmi ætíð í heimsókn utan matmálstíma.

  Eitt sinn kom Lulla í heimsókn til svilkonu sinnar.  Það var ólund í Lullu.  Hún hóf upptalningu á öllu því sem henni datt í hug systrunum til vansa.  Svilkonan brást til varnar og sagði hvasst:  "Að þú skulir leyfa þér að tala illa um systurnar.  Þær hafa aldrei sýnt þér annað en vinsemd.  Þú ert ekki fyrr komin inn úr dyrum hjá þeim en þær eru farnar að tína til allt það besta matarkyns sem þær eiga og útbúa veislumáltíð fyrir þig."

  Það hnussaði í Lullu af vandlætingu og hún sagði:  "Þær nota mig nú bara fyrir ruslafötu.  Henda í mig leifunum!"

  

Það er svo undarlegt með unga menn í bakgrunni

  Það er ekki alltaf nægilegt að "pósa",  stilla sér upp fyrir ljósmyndatöku.  Það þarf að hyggja að fleiru.  Til að mynda öðru fólki.  Fólkinu í bakgrunni sem veit ekki af fyrirhugaðri myndatöku.  Það er sérlega skætt.  En það er jafnframt það sem gerir marga ljósmyndina bráðskemmtilega þegar betur er að gáð. 

   Manninum í bakgrunninum er greinilega illa brugðið við að sjá tvær huggulegar dömur kyssast innilega.  Hann gapir af undrun og augun standa á stiklum. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Hvað er maðurinn í bakgrunni að gera?  Miðað við hvernig skyrtubolurinn lyftist og hvernig lúkurnar snúa virðist sem gaurinn sé í frjálsu falli.  Ég hef séð mann drepast áfengisdauða á nákvæmlega þennan hátt.

 

   Drengurinn neðst til vinstri á myndinni virðist vera að leita að einhverju sem hann hefur týnt.

   

 

 

 

 

 

 

   Maðurinn montar sig af upphandleggsvöðvunum.  Stelpan tekur ekki eftir því.  Enda upptekin við að kasta upp.

 

  Hvað ergir drenginn?  Varla er bjórinn svona vondur.

Töfrar ljósmyndarinnar

  Ljósmyndir eru merkilegt fyrirbæri.  Það er hægt að ljúga með þeim.  Það er ennþá auðveldara eftir að "fótósjopp" kom til sögunnar.  Ljósmyndir geta líka lýst raunveruleikanum betur en margt annað.  Þær geta varðveitt augnablikið;  komið tíðarandanum og stemmningunni rækilega til skila.  Meðfylgjandi eru nokkrar skemmtilegar para- og fjölskyldumyndir sem staðfesta þetta.

  Efsta myndin er auðsjáanlega samsett úr tveimur myndum af sama parinu.  

  Næst efsta myndin er af gæfum vatnafiski sem heitir Som.  Það er ónákvæmt að kalla hann og dömuna eiginlegt par.  Meira svona vini.  

  Neðsta myndin segir stærstu eða skrítnustu söguna.   

 

Sannleikurinn á bak við „fyrir og eftir“ myndir

Hvað er að gerast með unga fólkið í dag?

  Nýverið hlustaði ég á Útvarp Sögu.  Reyndar hlusta ég á Útvarp Sögu á hverjum degi.  Í þessu tiltekna dæmi sagði maður nokkur (að mig minnir Kristinn Snæland.  Kannski einhver annar)  áhugaverða sögu.  Hún var af vini sögumanns.  Vinurinn fékk það skemmtilega verkefni að sækja afadóttur sína,  12 ára stelpu,  reglulega úr einhverju námskeiði og skutla henni heim.  Afinn hlakkaði til að fá þetta tækifæri til þátttöku í lífi stelpunnar.  Hann sá fram á mörg skemmtileg samtöl.

  Þegar á reyndi varð lítið um spjall.  Stelpan var aldrei fyrr sest inn í bílinn hjá afa en hún dró upp síma og hamaðist stöðugt á lyklaborði hans.  Hún mátti ekkert vera að því að spjalla við afa.  Síminn átti allan hennar hug.  

  Þessi frásögn rifjaðist upp fyrir mér í dag.  Þá átti ég erindi í matvöruverslun.  Mig langaði í kalt Malt.  Á stéttinni fyrir utan urðu á vegi mínum þrjár unglingsstúlkur.  Þær voru á leið inn í verslunina.  En hömuðust allar steinþegjandi á síma sína.  Það vakti undrun mína hvað þær gengu hratt og örugglega þrátt fyrir að vera með augu límd á símaskjái.  

  Eins og oft vill verða þegar farið er inn í matvöruverslun ílengdist ég örlítið.  Mér varð á að kaupa fleira en Malt þegar upp var staðið.  Þegar ég hélt að afgreiðslukassa lenti ég í röð á eftir stelpunum.  Þær voru ennþá að hamast á símunum.  Rétt á meðan þær borguðu fyrir sælgæti og gosdrykki fékk síminn smá frí.  Við það tækifæri skiptust þær á örfáum orðum.  Það sannaði að þær voru ekki mállausar.  Samt þögðu þær á leið út,  allar að hamast á símanum.

  Er þetta það sem koma skal?  Hættir fólk að tjá sig munnlega?  Færist spjall og önnur samskipti fólks inn í síma og tölvur?

 

 

 

 

 

 

 

 

   Ég held að það hafi verið 1998 eða 1987 sem ég var staddur í Kaupmannahöfn.  Þar rölti ég eftir gangstétt.  Við hlið mér gekk  ókunnugur danskur maður.  Það voru ekki fleiri staddir þarna nálægt.  Við röltum nánast hlið við hlið.  Skyndilega heilsar Daninn á dönsku.  Ég tók undir kveðjuna.  Hann spurði hvað væri títt.  Ég svaraði að ég segði allt gott.  Áfram hélt spjallið í smá stund.  Mér þótti einkennilegt að Daninn horfði aldrei til mín.  En spjallið hélt áfram.  Ég horfði á Danann þegar ég svaraði honum.  Svo tók ég allt í einu eftir því að hann var með tól á eyranu og þráð sem hékk þaðan niður í brjóstvasa.  Það var í fyrsta skipti sem ég sá það sem kallast handfrjálsan búnað.  Daninn var að tala í síma - við einhvern annan en mig.  

Anna á Hesteyri og bíllinn hennar

  Anna frænka á Hesteyri var orðin nokkuð fullorðin þegar hún tók bílpróf og áskotnaðist Skoda bifreið.  Mig minnir að frændi okkar,  útgerðarmaður,  hafi gefið Önnu bílinn og bílprófið.  Eða alla vega verið henni innanhandar með hvorutveggja.  Bíllinn reyndist Önnu mikið ævintýri.  Hún skrifaði mömmu bréf og lýsti bílnum eins og um undur væri að ræða sem fáir hefðu séð með eigin augum.

  Bílinn skoðaði Anna í bak og fyrir.  Meðal annars vegna þess að hún þurfti að vita hvar einhver takki var í bílnum.  Ég man ekki hvort að það var takki til að opna bensínlok,  húdd eða skottlok.  Anna og vinnukarl hennar skiptu liði og leituðu skipulega að takkanum.  Karlinn leitaði inni í bílnum.  Anna leitaði utan á bílnum.  Þar á meðal skreið Anna undir bílinn.  Það var afrek út af fyrir sig.  Anna var það mikil um sig.  Hún sagði þannig frá:  "Það var aldeilis heppni að ég skyldi leita undir bílnum.  Þar fann ég nefnilega varadekk.  Ef ég hefði ekki leitað undir bílnum hefði mér aldrei dottið í hug að þar væri varadekk."

  Bíllinn entist Önnu í mörg ár.  Þó þjösnaðist hún á honum eins og um sterkbyggða dráttarvél væri að ræða.  Á móti kom að bíllinn var aldrei mikið ekinn í kílómetrum talið.  Að því kom að bíllinn gafst upp.  Þá var Anna að keyra á honum yfir á með stórgrýttum botni.  Anna hringdi miður sín í mömmu mína og sagði ótíðindin.  Mamma spurði hvort bíllinn hafi lent á stórum steini sem hefði skemmt eitthvað undir bílnum.  Anna andvarpaði, dæsti og svaraði döpur:  "Nei,  það er afar ólíklegt.  Ég hef oft keyrt yfir stærri steina sem hafa bankað miklu fastar undir bílinn án þess að hann hafi drepið á sér.  Það er einhver önnur ástæða fyrir því að bíllinn stoppaði." 

Fleiri frásagnir af Önnu frænku:  http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1290123/

Hræsnari

 

  Rámi breski söngvarinn Rod Stewart sendi nýverið frá sér plötuna Time.  Áður hafði hann ekki nennt að semja neina söngva til fjölda ára.  Raulaði bara einhverjar krákur (cover songs).  Á Time er að finna lagið Brighton Beach.  Þar syngur Rámur um fyrstu kærustu sína,  Suzönnu.  Þau voru 16 ára.  Hún er jafnframt barnsmóðir elsta barns hans,  Söru.  Í Brighton Beach syngur Rámur um það hvað hann elskaði Suzönnu heitt og hversu þungbært var fyrir hann er hún yfirgaf hann.  

  Suzanna er jafnaldri Rods,  68 ára.  Hún ber honum illa söguna.  Sakar hann um að hafa gufað upp um leið og hún tjáði honum að barn væri komið undir belti.  Hann lét hana ekki ná á sér eftir það áratugum saman.  Suzanna lýsir Rod sem ómerkilegum hræsnara.  Hann hafi aldrei skipt sér af dóttir þeirra og það hafi farið mjög illa með þær mæðgur.  Núna sjái hann aftur á móti eitthvað söluvænlegt við það að syngja væminn fortíðarhyggjusöng um ástarsambandið.  Verra er að hann snúi þar sögunni sjálfum sér í vil.  Það sé vænlegt til vinsælda að gera út á samúð fólks með fórnarlambi.

  Suzanna álasar Rod ekki fyrir að stinga af á sínum tíma.  Hann hafi verið ungur og vitlaus með stóra framtíðardrauma.  Hinsvegar er hún grútspæld yfir framkomu hans eftir að hann komst til vits og ára.  En á sínum tíma særði brotthlaup og svik Rods hana djúpu sári.  Það var ekki auðvelt að vera 17 ára einstæð móðir á Englandi 1964.  Það var svo erfitt að fyrir tilstilli barnaverndarnefndar var dótturinni,  Söru,  komið í fóstur hjá vandalausum.  Það tókst ekki betur en svo að barnið flæktist næstu árin eins og jó-jó á milli fósturheimila.

  Sarah fékk ekki að vita hver faðir hennar var fyrr en hún var orðin 19 ára.  Eftir það talaði hún um fátt annað en Rod föður sinn.  Hún hengdi upp plaköt af honum á svefnherbergisveggi hjá sér,  keypti allar bækur um hann og keypti öll blöð sem fjölluðu um hann.  En stelpan var einnig svekkt út í kallinn fyrir afskiptaleysið.  Það toguðust á í henni einhverskonar ástar-hatur tilfinningar í garð föður síns.  Móðir hennar vill meina að þessi staða hafi eyðilagt margt í lífi Söru.  Þráhyggja á háu stigi fyrir því að vita sem mest um föður sinn hafi meira að segja eyðilagt ástarsambönd hennar.  Hún fór í ruglið (sennilega vímuefnaneyslu) og gekk illa að fóta sig í lífinu. 

  Suzanna er búsett í Frakklandi.  Hún skrifaði Rod nokkur bréf með áskorun um að hann hefði samband við dóttir sína.  Án árangurs.  Að lokum leitaði Suzanna Rod uppi þegar hann hélt hljómleika í París.  Þá loks lét Rod undan þrýstingnum og hafði samband við dóttir sína.  Hún þá komin á sextugsaldur.  Það var eins og við manninn mælt að Sara fann loks frið í sinni sál.  Rámur virðist einnig hafa fengið eitthvað út úr því að kynnast dóttir sinni.  Hann er duglegur að hringja í hana og spjalla.  Kynni hans af dótturinni virðast hafa orðið vítamínssprauta í sköpunargleði.  Hann fékk innblástur til að semja söngva á ný,  samanber  Brighton Beach.  

 

Stewart var háður sterum

Fátækleg minningarorð um Ingólf Júlíusson

  Marg verðlaunaði ljósmyndarinn og gítarleikari hljómsveitarinnar Q4U,  Ingó (Ingólfur Júlíusson), kvaddi þennan heim núna.  Kannski ekki óvænt.  En samt fyrr en svartsýnustu lýsingar á veikindum hans gáfu til kynna.  

  Á síðasta ári greindist Ingó með bráðahvítblæði.  Hann var þegar í stað settur í meðferð til að ráða bug á því.  Hann svaraði ekki meðferð.  Alls gekk hann í gegnum þrjár meðferðir.  Þær voru sársaukafullar og erfiðar í alla staði.  Eftir að þriðja meðferð reyndist árangurslaus fyrr á þessu ári var áætlað að Ingó ætti eftir eitt ár ólifað.

  Ingó tók niðurstöðunni af ótrúlegu æðruleysi.  Hann hafði húmor fyrir henni og gerði gott úr öllu.  Sagði það vera forréttindi að fá að vita kveðjustund og fá svigrúm til að ganga frá lausum endum.  Eftir að meðferðum lauk á Landspítalanum og Ingó dvaldi heima sagðist hann hafa uppgötvað hvað vinna hans sem "free-lance" ljósmyndara hafi haldið honum löngum að heiman.  Það var honum kærkomið að fá að dvelja heima með ungum dætrum sínum og eiginkonu í stað þess að þeytast út um allt land og erlendis fjarri þeim í ljósmyndaverkefnum.  "Þetta er yndislegur tími," sagði Ingó um dvölina heima.  Hann sagðist vera þakklátur fyrir að fá þetta tækifæri til að verja tímanum með fjölskyldunni.  Fyrir veikindin áttaði hann sig ekki á því hvað hann var mikið fjarverandi.

  Ég kynntist Ingó fyrst þegar við vorum samtímis í Færeyjum 2002.  Ingó var að gera myndbönd fyrir færeysku hljómsveitina Tý.  Áður þekkti ég vel eldri bróðir hans,  Árna Daníel,  hljómborðsleikara Q4U.  Þrátt fyrir að Ingó væri töluvert yngri en ég þá hitti ég fyrir í honum einskonar sálufélaga.  Við hlustuðum á sömu músík,  vorum báðir í Ásatrúarfélaginu,  elskuðum Færeyjar og þannig mætti áfram telja.  Við urðum góðir vinir og brölluðum margt saman.  Fórum m.a. nokkrum sinnum saman til Færeyja og tókum ítrekað þátt í færeyskum fjölskyldudögum á Stokkseyri. 

  Ósjaldan sátum við á vinnustofu Ingós í JL-húsinu við Hringbraut,  sötruðum bjór og hlustuðum á músík.   Inn á milli spilaði Ingó lög með systurbörnum sínum í Nóru og lög með Q4U.  

  Ingó var einstaklega skemmtilegur ferðafélagi.  Ingó sá alltaf broslegar hliðar á öllu.  Hann sá aldrei neitt neikvætt við neitt.  Jafnvel þó að hitt og þetta sem við áætluðum klúðraðist þá gerði Ingó gott úr öllu og sá aðeins spaugilega hlið á hlutunum.  

  Eins og sorgin er mikil að kveðja Ingó þá ylja minningarnar um hann.  Góðmennska hans,  húmor,  æðruleysi gagnvart veikindunum og hvað hann var yndisleg manneskja í alla staði skilja eftir þakklæti fyrir að hafa kynnst þessum frábæra manni.  Eiginlega frábærustu manneskju sem ég hef kynnst.  Þessa lýsingu á Ingó hef ég sagt frá því löngu áður en hann veiktist.  Ég veit að allir sem kynntust Ingó hafa sömu sögu að segja. 

  Frá fyrsta degi sem ég kynntist Ingó hef ég skilgreint hann sem einn minn albesta vin.  Ofur skemmtilegur náungi sem mátti aldrei neitt aumt sjá öðru vísi en hlaupa undir bagga.  Mjög upptekinn við að hjálpa öllum og öllu.  Alltaf að redda hlutum fyrir aðra fyrir horn.  Hann vann á Fréttatímanum,  Fréttablaðinu og DV.  Þetta var eins með umbrot á bókum.  Hann tók að sér verkefni og það sem á öðrum bæjum var 2ja mánaða vinna afgreiddi Ingó á hálfum mánuði.  Að vísu með því að vinna 16 tíma á sólarhring. 

     Ég votta fjölskyldu Ingós dýpstu samúð.  

  

  Myndband frá Ingó:   

  Hér er myndband sem Victor Orri Valgarðsson tók á hljómleikum er haldnir voru nýverið til fjáröflunar fyrir Ingó og fjölskyldu.  Fyrir ókunnuga kann það að virka sem ósmekklegt að birta þetta myndband í kjölfar fráfalls hans.  En fyrir okkur sem þótti ofur vænt um Ingó þá er það nákvæmlega svona sem við viljum minnast hans:  Rifja upp jákvæðni hans, glaðværð og húmor.  Alltaf að gera gott úr öllu.  Sjá aðeins broslegar hliðar á þessari sorglegu niðurstöðu. 

      

Ráð frá Ráðgjafahorni heimilanna: Gestasæti

  Allir kannast við það að fá stundum í heimsókn leiðinlegan gest.  Gest sem skemmir góða og afslappaða kvöldstund í faðmi fjölskyldunnar.   Það er til ráð við þessu.  það er að koma sér upp góðu og hlýlegu sæti á afskektum stað í húsinu. Til að mynda við hliðina á stiga.  Þar er leiðinlega gestinum boðið sæti.  Honum er fært mjólkurglas og kannski kexkaka.  Svo er hann bara skilinn eftir þar.  Á meðan kemur heimilisfólkið sér fyrir í stofunni og horfir á eitthvað skemmtilegt í sjónvarpinu án þess að skipta sér af gestinum sem situr aleinn við hliðina á stiganum allt kvöldið.