Litríkt samfélag

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Eitt af mörgu skemmtilegu við fjölmenningu er gott úrval fjölbreytilegra veitingastaða.  Vissulega er alltaf gaman að snæða á veitingastöðum sem selja kæsta skötu, kjötsúpu og plokkfisk. Mörgum þótti góð tilbreyting þegar bættust við matsölustaðir sem seldu þýskar kjötsamlokur (hamborgara), ítalskar fátæklinga-flatbökur með matarafgöngum og arabískar pítur.

  Á allra síðustu áratugum hafa bæst við allra handa asískir matsölustaðir.  Þar á meðal kínverskir, thailenskir, víetnamskir og filippseyskir.  Líka mið-austurlenskir kebab-staðir,  svo fátt eitt sé nefnt.  

  Einn margra Asíustaða er á Grensásvegi.  Hann heitir Tían.  Þar er boðið upp á klassískt kínverkst hlaðborð á 1790 kr. í hádeginu. Einnig er hægt að velja tvo rétti úr borði á 1590 kr. eða þrjá á 1690.  

  Allt starfsfólk er af asískum uppruna.  Það talar íslensku og er alveg sjálfbjarga.  Á öllum borðum er plaststandur með fallegri litprentaðri auglýsingu.  Þar segir:

Eftirrétt eftir matinn

Kínverskt djúpsteiktar bannani með ís

  Þetta er skemmtilega krúttlegt. 

  Íslenska býður upp á margt broslegt.  Til dæmis að taka orðatiltækið um að setja kíkinn fyrir blinda augað.  Það er ljóðræn myndlíking;  lýsir þeim sem veit af broti en ákveður að þykjast ekki vita af því.

  Rammíslensk þingkona tók snúning á þessu orðatiltæki í útvarpsviðtali í vikunni.  Þar sakaði hún seðlabankastjóra um að hafa látið hjá líða að stöðva saknæmt athæfi þáverandi ráðherra.  Hann setti höndina fyrir blinda augað,  sagði hún.

  

Magnaðar myndir

  Íþróttafólk og íþróttaáhorfendur koma oft einkennilega fyrir á ljósmynd.  Ja,  og reyndar bara yfirleitt.  Hér eru nokkur frábær skot frá Ólympíuleikunum í Ríó í Brasilíu.  Sjón er sögu ríkari. Smellið á myndirnar til að stækka þær.  Þannig eru þær MIKLU áhrifaríkari.  Betur sjá augu en eyru. 

 

 

Þetta er ekki toppurinn

Mjólkurþamb

  Fyrsta verk splunkunýrra, farsælla og ástsælla forsetahjóna,  Guðna Th. Jóhannessonar og Elizu Reid,  var að heimsækja Sólheima.  Þar er rekið vistheimili fyrir skemmtilegt fólk með allskonar þroskafrávik. Að óreyndu mátti ætla að með þessu væru forsetahjónin að votta vistmönnum virðingu sína.  Sem áreiðanlega var meiningin.  

  Þá bregður svo við að tvær þekktar fatlaðar konur fordæma heimsóknina.  Lýsa henni sem svo að vistmenn á Sólheimum séu gerðir að sýningargripum og blessun lögð yfir aðskilnað fatlaðra frá "heilbrigðum".  Sjónarmið út af fyrir sig.

  Í fréttum Stöðvar 2 var sagt frá heimsókninni.  Vistmaður var inntur eftir því hvernig honum lítist á nýju forsetahjónin. Svarið var þetta vel rímaða gullkorn: "Gott fólk sem drekkur mikla mjólk!"

  

Breytingar á Bessastöðum

Sítt að aftan

  Á níunda áratugnum blossaði upp tískufyrirbæri sem kallast "sítt að aftan".  Það var útþynnt afsprengi tónlistarfyrirbærisins "nýbylgju" (new wave) sem spratt upp úr bresku pönkbyltingunni.  Afsprengið gekk undir rangnefninu "ný-rómantík".  Hérlendis kallað "kuldarokk".  Þetta var léttvægt tölvupopp.  Ekki alltaf vont.  En oft.  Flytjendur iðulega stelpulegir strákar með andlitsfarða og blásið hár; sítt í hnakka en styttra að framan og um eyru.  Erlendis heitir það "mullet".

  Breski bítillinn Paul McCartney var frumherji "sítt að aftan" tískunnar á seinni hluta sjöunda áratugarins.  Landi hans,  David Bowie,  tók skrefið lengra.  Ýkti stílinn.  Eflaust voru "ný-rómanarnir" undir áhrifum frá Bowie án þess að ganga eins langt.

 

  Á tíunda áratugnum varð fjandinn laus.  Þá fór "sítt að aftan" eins og stormsveipur um suðurríki Bandaríkja Norður-Ameríku.  Rauðhálsarnir (red necks) kunnu sér hvergi hóf.  Kántrý-boltarnir fóru þar framarlega í flokki.  Það er góð skemmtun að fletta upp á ljósmyndum frá þessu tímabili.  

   

Heitt íste

  Ég kom við í kaffihúsi í miðbæ Reykjavíkur.  Þangað kom líka par sem talaði - að ég held - frönsku áður en það fór að skoða matseðilinn.  Svo pantaði það sér drykki í hálfgerðum tungumálaörðugleikum.  Strákurinn spurði á bjagaðri ensku hvort að hægt væri að fá heitt íste (Ice Tea).  Þetta hljómar eins og mótsögn.  Ég er ekki nógu mikill heimsborgari né vel að mér í tedrykkju til að átta mig á því hvort að tedrykkjufólk tekur almennt svona til orða.

 

Smásagan Veiðiferð. Bönnuð börnum!

  Hvað er betra í heiminum en að vera aleinn uppi í óbyggðum í heila viku;  með veiðistöng og nóg af köldum bjór?  Þetta hugsar Brandur um leið og hann sporðrennur ljúffengri nýgrillaðri bleikju.  Klukkutíma áður synti hún hamingjusöm í nálægum lækjarhyl ásamt nánustu ættingjum og æskuvinum.

  Brandur stendur upp, ropar og skolar mataráhöld í hylnum.  Hann gengur frá grillinu og kemur því fyrir í farangursgeymslu húsbílsins.  Það fer að rökkva innan skamms.  Þrátt fyrir bjór í maga þá sest hann undir stýri og ekur af stað.  Hann verður hvort sem er ekki kominn til byggða fyrr en upp úr miðnætti.

  Ferðin gengur eins og í sögu.  Hann leggur í bílastæðið fjarri húsinu.  Konan er greinilega sofnuð.  Myrkur grúfir yfir.  Hann vill ekki vekja hana.  Læðist hljóðlega inn,  afklæðist og leggst upp í rúm þétt við frúna.  Svefninn sækir strax á.  Hjónarúmið er miklu mýkra og betra en beddinn í húsbílnum.  Í þann mund sem hann er að svífa inn í draumaland þá vaknar lostakústur.  Eftir vikufríið vill hann sitt.  Í svefnrofanum hlýðir Brandur kallinu og bregður sér á bak.  Það er hvorki tölt né brokkað heldur þeysireið á harðastökki með kröftugum rykkjum og hnykkjum í allar áttir.  Hamagangurinn er slíkur að stæðilegt rúmið leikur á reiðiskjálfi.

  Að leik loknum leggst Brandur á bakið og blæs eins og hvalur.  Hann er alveg búinn á því.  Munnurinn er þurr og þorsti sækir á.  Hann læðist fram í eldhús og fær sér vatnssopa.  Út undan sér tekur hann eftir veikum bláum bjarma í hálflokuðum stofudyrunum.  Hann læðist að og stingur höfði varlega inn um dyragættina.  Við stofuborðið situr eiginkonan.  Hún er með fartölvu fyrir framan sig.  Hún kemur strax auga á Brand, rífur af sér heyrnartól og kallar hálf hvíslandi:  "Hæ, elskan!  Ég heyrði þig ekki koma.  Amma í Kanada kom áðan í heimsókn.  Hún ætlar að vera hjá okkur í nokkra daga áður en hún fer norður.  Hún er orðin svo hrum,  97 ára,  skökk og stirð og bakveik að ég leyfði henni að sofa í hjónarúminu. Við sofum bara í gestaherberginu á meðan." 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

_______________________

  Fleiri smásögur HÉR.

   

              

Heimska fólkið fer á kostum

  Það er ekki öllum gefið að hafa verksvit.  Sumir synda í gegnum lífið eins og hálf sofandi.  Lengst af er líkt og þeir gangi ekki á öllum "cylindrum". Eða eins og máltækið segir:  "Margur er sljór þó hann sé mjór."  Þetta á ekki síst við í flatbökubransanum þar sem almúganum er selt ítalskt fátækrafæði á uppsprengdu verði.  Kátínu vakti um verslunarmannahelgi auglýsing um opnunartíma einnar flatbökusjoppunnar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Önnur flatbökugerð komst í kastljósinu.  Skjáskot af netsamtali gengur manna á meðal.  Flatbökusalinn ruglar saman nöfnunum Sighvatur og Frank.  Það er eðlilegt.  Bæði nöfnin innihalda sjaldgæfu stafina a og r. Til að sjá textann betur þarf að smella á skjáskotið.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Margir hafa ofnæmi fyrir jarðhnetum.  Þess vegna er á umbúðum sumra matvæla merkt að þau innihaldi jarðhnetur.  Til að ekkert fari á milli mála hefur þótt ástæða til að merkja við jarðhneturekka í matvöruverslun að jarðhnetur innihaldi jarðhnetur.  Í Bandaríkjum Norður-Ameríku er ástæða til að passa upp á svona lagað.  Kæruglaðar lögfræðistofur gera út á að hanka verslanir sem gulltryggja sig ekki með bæði belti og heilgalla. 

  Vínberalaus vínber.  Heimskinginn hefur líkast til ætlað að koma því á framfæri að vínberin séu steinlaus. 

 

Túrhestarnir bjarga sér

  Ljósmyndir sem Garðar Valur Hallfreðsson tók á bílaþvottaplani á Egilsstöðum hafa vakið athygli.  Þær hafa farið eins og hvítur stormsveipur um netheima.  Á þeim sjást kviknaktir erlendir ferðamenn skola af sér ferðarykið,  gestum og gangandi til skemmtunar og nokkurrar undrunar.  

  Fyrir nokkrum dögum átti ég erindi að bensínstöð Neins í Fossvogi.  Ég þurfti að yfirfara loftþrýsting í dekkjum.  Á bílaþvottaplaninu birtist bíll eins og þruma úr heiðskýru lofti.  Út snöruðust tveir ungir menn.  Þeir töluðu útlensku.  Þeir báru út á planið handfylli af óhreinum borðbúnaði:  Djúpum og grunnum glerdiskum, skálum í ýmsum stærðum,  glös,  bolla,  hnífapör,  ausur, sleifar,  sax og sitthvað fleira.  Jafnframt stóran tóman bala.  Svo hófust þeir handa:  Tóku bílaþvottaburstana og skrúbbuðu leirtauið hátt og lágt.  Balann fylltu þeir af vatni og sprautuðu uppþvottasápu í.  Þangað stungu þeir uppvaskinu að þvotti loknum.  Að endingu skoluðu þeir allt og þurrkuðu samviskusamlega.  

  Túrhestarnir bjarga sér.  Þeir þurfa ekki uppþvottavél.

  Einn kom inn í kaffihús á dögunum og pantaði heitt íste (Can I have a hot ice tea?). 

   

Áríðandi að hafa í huga

  Margir kunna ekki fótum sínum forráð.  Þeir kaupa skó á kolvitlausum tíma.  Til að mynda þegar haldið er í sumarfrí til útlanda eða hringinn í kringum Ísland.  Eða hitt:  Að fólk fer til útlanda í ónýtum skóm til að láta sitt fyrsta verk í útlandinu vera að endurnýja skóbúnað.

  Vandamálið er að oft og tíðum þarf að ganga skó til.  Þó að þeir séu í réttri stærð þá eru fletir á þeim sem þrengja að hér og þar fyrstu dagana;  nuddast á húð og valda særindum.  Við það bólgnar fóturinn.  Þá nuddast hann ennþá meira.  Á faraldsfæti er fátt til ráða annað en láta þetta yfir sig ganga.  Og sumarfríið ónýtt.  Er undirlagt aumum og sárum fótum.

  Kunningi minn átti erindi til Asíu.  10 daga ferðalag.  Hann fjárfesti í nýjum skóm degi áður.  Um nóttina hófst ferðalagið á því að hann ók niður á Umferðamiðstöðina til að taka flugrútuna til Keflavíkur.  

  Skórnir voru strax til vandræða.  Það kostaði illindi að troðast í þá með aðstoð skóhorns.  Kominn í flugrútuna varð hann að taka af sér skóna vegna sársauka. Í flugstöðinni komst hann ekki í skóna.  Hann lét sig hafa það að ganga á sokkunum um hana og út í vél.  Í flugvélinni sofnaði hann skólaus og vær.  Síðla rumskaði hann við það að bornar voru fram veitingar.  Þá stal hann hnífnum;  vitandi að hans þyrfti við til að komast í skóna á áfangastað.  Veitti ekki af.

  Næstu daga tóku við fundarhöld.  Skórnir sem áttu að gangast til gerðu það ekki. Þeir þrengdust með hverjum degi.  Maðurinn sparaði þá.  Gekk á sokkunum meira en góðu hófi gegndi.  Þegar hann neyddist til að troðast í skóna (vegna rigningar) þá varð hann að beita undarlegu göngulagi til að lágmarka sársaukann.  Hann staulaðist á þeim upp á rönd þannig að iljar snéru inn.

  Hann var félaus að mestu.  Þetta var í árdaga greiðslukorta.  Kortið hans virkaði ekki í Asíu þegar á reyndi. Hann var aðeins með lágmarks gjaldeyri meðferðis.  Ekkert svigrúm til að kaupa nýja skó.

  Ferðin sem átti að vera ævintýri í framandi heimsálfu varð kvöl og pína.  Maðurinn var aldrei glaðari en þegar hann loks skjögraði hálf skríðandi inn um útidyrnar heima hjá sér.  Eiginkonan tók honum fagnandi opnum örmum og spurði:  "Af hverju fórstu í mínum skóm?"

   

Móðursýki

  Ég skil ekki ákafan áhuga fólks á boltaleikjum.  Nenni ekki að horfa á þá.  Mér er svo slétt sama um það hvort að einhver skori mark.  Ennþá meira sama um það hverjir skora mark.  Undarlegast þykir mér þegar boltalið er hyllt sem hetjur fyrir að tapa leik 5 - 2.  

  Hvað með öll þessi öskrandi andlit inni á vellinum?  Hverskonar hegðun er það?

  Hitt er skemmtilegt:  Að fylgjast með boltaáhugamanni fylgjast með boltaleik.  Gott dæmi um það má sjá með því að smella HÉR og smella síðan á örina á myndbandinu.  Takið eftir því að æsingurinn er slíkur að gaurinn kófsvitnar á bakinu.  

Hundruð hylltu strákana á Reykjanesbraut