Niðurlægður

  Ég átti erindi í Ikea.  Þar er veitingastaður.  Af mörgum ljúffengum réttum er lax girnilegastur.  Ekki skemmir fyrir að máltíðirnar eru á hóflegu verði í samanburði við aðra matsölustaði.  

   Mig langaði í laxinn.  Er ég tölti inn í veitingastaðinn fékk ég góða hugmynd.  Mér datt skyndilega í hug að losa mig við eitthvað af klinki sem hafði hlaðist upp í vösum mínum.  Til að tefja ekki röðina við afgreiðslukassann ákvað ég að vera tilbúinn með rétta upphæð.
   Ég seildist eftir klinki úr tveimur vösum og lagði það í lófa minn.  Þar taldi ég og sorteraði myntina.  Eitthvað vantaði upp á rétta upphæð;  ég seildist eftir fleiri krónum.  Þá vatt sér að mér ung kona.  Hún lagði 1000 kall í lófa minn.  Ég spurði í forundran:  "Hvað?  Var ég að missa þennan seðil í gólfið?"

  Hún svaraði:  "Nei,  ég er að gefa þér hann,  Ég sé að þú ert í vandræðum með að nurla saman fyrir máltíð."

  Ég leiðrétti hana.  Sagðist vera borgunarmaður fyrir mat;  ég ætlaði bara að losna við klink.  "En takk samt!"

  Ég rétti henni seðilinn.  Nærstaddir flissuðu.  Konan góða tók við honum niðurlút og sagði:  "Úps!  Sorry.  Þetta er virkilega vandræðalegt."

Aldeilis furðulegt nudd

  Ég varð fyrir því að annar fóturinn bólgnaði um of og varð óþægilega aumur.  Ráðið var að fara í sjúkranudd.  Hugmynd mín um nudd reyndist allt önnur en raunveruleikinn.  Ég var látinn leggjast á bekk.  Þétt upp við bólguna var lagt tæki sem líktist Mackintosh (Quality Street) konfektdós.  Nema það var ekki skrautlegt á litinn.  Það var tengt við annað tæki sem líktist nettum ísskáp.

  Nuddarinn ýtti á takka,  settist niður og tók að skrifa á blað.  Mig grunar að hann hafi verið að yrkja ljóð.  Að nokkrum tíma liðnum kvartaði ég undan því að ekkert væri að gerast.  Nuddarinn svaraði:  "Þannig á það að vera.  Þú átt ekki að finna neitt."

  Að liggja í hálftíma í nuddi án þess að finna að maður sé í sjúkranuddi þykir mér klént.  Hönnuður tækisins hefur greinilega enga þekkingu á sálfræði.  Ef tækið á að virka sannfærandi þarf það að gefa frá sér ýmis hljóð,  svo sem píphljóð.  Einnig lítil blikkljós.  Jafnvel titra örlítið af og til og senda frá sér smá hita.

  Eftir "nuddið" fann ég engan mun á fætinum.  "Alveg eins og það á að vera,"  fullyrti "nuddarinn" og bætti við:  "Ég þarf að rukka þig um 15 þúsund og bóka þig í næsta tíma."  Ég afþakkaði næsta tíma.  

  

 

Kallinn sem reddar

  Öll þekkjum við kallinn sem reddar málunum.  Þennan sem getur lagað alla hluti sem farið hafa úrskeiðis.  Einnig getur hann sett saman hluti af öllu tagi án þess að skoða leiðarvísi.  Sama hvort það eru IKEA innréttingar eða tölvur eða hvað sem er.  Hann getur meira að segja græjað sundlaug eins og hendi sé veifað.

  Einkenni reddarans er að hann sniðgengur fagurfræði hlutanna.  Hann er meira fyrir klastur;  að hluturinn virki.  Sjón er sögu ríkari.

  

Hrakfarir strandaglóps

  Fyrir nokkru átti ég erindi til Akureyrar.  Dvaldi þar á gistiheimili.  Þegar ég hugði á heimferð spurði kona við innritunarborðið hvort strandaglópur mætti fljóta með suður.  Um unglingspilt var að ræða.   Nokkru áður hafði hann hitt akureyrska stelpu á Músíktilraunum í Reykjavík.  Í kjölfarið keypti hann eldgamla bíldruslu til að heimsækja dömuna.  Fjármálin voru reyndar í klessu.  Hann átti aðeins 25 þús kall í vasanum.  Engin kort.  Þetta hlyti að reddast einhvernvegin.    

  Bíllinn gaf upp öndina í Hrútafirði.  Stráksi lét það ekki á sig fá.  Sá að vísu eftir því að hann var nýbúinn að fylla á bensíntankinn.  Hann reyndi án árangurs að fá far á puttanum.  Að vörmu spori stoppaði rúta hjá honum.  Þetta var áætlunarbíll á leið til Akureyrar. 

  Kominn til Akureyrar bankaði hann upp hjá stelpunni.  Hún var ekki heima.  Hann spurði foreldra hennar hvort hann mætti hinkra eftir henni.  Nei.  Ekki var von á henni heim fyrr en eftir tvo tíma eða síðar. 

  Úti var rok og grenjandi rigning.  Stráksi fann litla matvöruverslun.  Þar hímdi hann í góða stund uns búðin lokaði.  Þá færði hann sig yfir í sjoppu.  Hann var ekki með síma.  Að þremur tímum liðnum bankaði hann aftur upp heima hjá stelpunni.  Hún var komin heim.  Þau spjölluðu saman í forstofunni í góða stund.  Að því kom að hann spurði hvort það væri nokkuð mál að gista hjá henni.  Hún snöggreiddist.  Spurði hvort hann væri klikkaður.  Þau þekktust ekki neitt og hún hefði enga aðstöðu til að hýsa ókunnuga. 

  Þetta kom ferðalangnum í opna skjöldu.  Hann var fæddur og uppalinn í litlu sjávarþorpi.  Þar er til siðs að hýsa gesti.  Jafnvel í nokkra daga.  Stelpan benti á að í miðbænum væru ýmsir gistimöguleikar.  Hún bað hann um að ónáða sig ekki aftur. 

  Þetta var ástæðan fyrir því að hann varð staurblankur strandaglópur á gistiheimilinu.  Þegar ég tók hann með suður hafði hann ekkert borðað í tvo daga.

  Er við ókum framhjá bilaða bílnum spurði ég hvort hann vilji stoppa við hann.  Nei,  hann sagðist ekki vilja sjá drusluna framar.

  Ég benti honum á að búið væri að brjóta annað framljósið og stuðara.  "Ég braut það óvart.  Ég ætlaði að keyra nokkrar vegastikur niður.  Ég hélt að þær væru úr timbri.  Þær eru úr járni."       

  Hann bætti við að þetta væri ekki fyrsti bíllinn til vandræða.  Er hann var nýkominn með bílpróf æfði hann sig í að hringspóla á heimilisbílnum í gamalli sandgryfju.  Svo var fótboltakeppni fyrir utan þorpið.  Fjöldi áhorfenda.  Kauði ákvað að hringspóla á malarveginum þarna.  Ekki tókst betur til en svo að bíllinn sveif útaf veginum og sat pikkfastur ofan í skurði.  

  "Mjög niðurlægjandi því allir þekktu mig," viðurkenndi hann.

  Talið barst að sjómannsferli hans.  Hann sagði hana reyna á taugarnar.  Sem dæmi hefði skipstjórinn verið að öskra á hann út af litlu sem engu.  Ósjálfrátt grýtti hann fiski í kallinn.  

  - Hvernig brást hann við?  spurði ég.

  - Hann rak mig.  Það var óheppilegt.  Ég fékk enga vinnu í þorpinu.  Þess vegna neyddist ég til að flytja til Reykjavíkur og vinna á bónstöð í Kringlunni.  

  Skyndilega æpti drengurinn er við renndum inn í Reykjavík:  "Andskotinn!  Ég gleymdi að allt geisladiskasafnið mitt er í skottinu á bílnum!"      

  Nokkrum dögum síðar átti ég erindi í Kringluna.  Ákvað að heilsa upp á gaurinn.  Þá var búið að reka hann - fyrir að skrópa dagana sem hann var strandaglópur.

Breytti bíl í mótorhjól

  Franskur rafvirki lét langþráðan draum rætast er hann brunaði um Marokkóska eyðimörk.  Fararskjótinn var Citroen 2CV,  uppnefndur bragginn.  Í eyðimörkinni eru engar umferðareglur.  Kappinn naut frelsisins.  Hann leyfði sér að stíga þungt á bensínpedalann.  Þá gerðist óhappið.  Bíllinn skall ofan á steinhellu.  Undirvagninn mölbrotnaði ásamt mörgum öðrum hlutum bílsins..

  Úr vöndu var að ráða.  Ekkert símasamband.  Engir aðrir bílar á ferð.  Enginn vissi af manninum þarna.  32 kílómetrar til byggða.  Til allrar lukku var hann með mat og drykk sem gátu dugað til tíu daga ef sparlega var farið með.  Vonlaust var að rogast með næringuna í fanginu í brennheitri sólinni.  Hún var alltof þung. 

  Frakkinn fékk hugmynd:  Hugsanlega var mögulegt að tjasla saman einhverju heillegu úr bílnum.  Hanna frumstætt mótorhjól.  Verra var að nothæf verkfæri voru fá í bílnum.  Hann hafði takmarkaða þekkingu á bílum og mótorhjólum. 

  Eftir engu var að bíða.  Hann puðaði langan vinnudag við að átta sig á aðstæðum.  Verkið tók tólf daga.  Ekki mátti seinna vera.  Er hann loks náði að koma mótorhjólinu í gang átti hann aðeins hálfan lítra af vatni eftir.  Hjólið skilaði honum til byggða.  Þar vakti það mikla athygli.  Rafvirkinn hafði fundið upp ýmsar lausnir sem mótorhjólaframleiðendur tileinkuðu sér þegar í stað.

         

Togast á um utanlandsferðir og dagpeninga

  Utanlandsferðir hafa löngum freistað opinberra embættismenn ríkis og bæja.  Togast er á um setu í nefndum,  ráðum og æðri embættum.  Öllum brögðum er beitt til að komast í utanlandsferðir.  Þær eru bitlingur.  Ekki aðeins er sport að fara í utanlandsferðir sem almenningur borgar heldur fylgja drjúgir dagpeningar með í pakkanum.

  Undantekning frá reglunni var borgarstjóratíð Ólafs F.  Magnússonar.  Hann beitti ströngu aðhaldi í rekstri borgarinnar.  Hann fór aðeins í eina utanlandsferð í embætti.  Hún var til Færeyja í boði Færeyinga.  Þetta var svo óvenjulegt að illar tungur komu af stað lygasögu um að Ólafur væri flughræddur.  

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

26 ferðir til útlanda á þessu kjörtímabili

Vegg stolið

  Í miðbæ Þórshafnar,  höfuðborgar Færeyja,  er starfræktur írskur pöbb.  Hann heitir Glitnir.  Nafnið er ekki sótt í samnefndan íslenskan banka sem fór á hausinn.  Nafnið er sótt í hýbýli norræns guðs.  Sá er Forseti.

  Færeyski Glitnir er notalegur pöbb.  Á góðviðriskvöldum sitja viðskiptavinirnir úti á stétt.  Allir deila borðum og sætum með öllum.  Stundum taka menn lagið.  

  Á dögunum gerðist undarlegt atvik.  Um það leyti sem starfsfólk lagði drög að því að loka þá uppgötvaðist að búið var að stela vegg sem þar var innandyra.  Vitni telja sig hafa séð útundan sér tvo menn rogast í burtu með vegginn.  Vegna ölgleði fylgdist enginn sérlega vel með þjófunum.  

  Líklegt þykir sem þarna hafi verið um góðlátlegt grín að ræða fremur en bíræfinn stuld.  Færeyingar eru ekki alvöru þjófar.

 

 

Neyðarlegt

  Á unglingsárum vann ég í álverinu í Straumsvík.  Þar vann einnig maður sem seint verður kallaður mannvitsbrekka.  Hann var barnslegur einfeldningur.  Hann átti sextugs afmæli.  Hann bauð völdum vinnufélögum í afmælisveislu heima hjá sér.  Hann átti ekki nána fjölskyldu.  Veislan var fámenn og einungis sterkt áfengi í boði.  Allt gott um það að segja.  Ég hef verið í fjörlegri veislu.  Þó var gripið í spil og leiðinleg músík spiluð af segulbandi. 

  Er á leið sagði kallinn okkur frá trillu sem hann átti.  Jafnframt átti hann ofan í kjallara hið fallegasta trilluhús.  Hann sýndi okkur það stoltur á svip.  Hann mátti vera það.  Húsið var með opnanlegum gluggum og ýmsu skrauti.  Meðal annars skemmtilega útskornu munstri og táknum úr norrænni goðafræði. 

  Eftir að allir höfðu hlaðið lofsorði á húsið varð einum að orði:  "Hvernig kemur þú húsinu út úr kjallaranum?"  Eina sjáanlega útgönguleið úr kjallaranum voru þröngar steinsteyptar tröppur upp á jarðhæð. 

  Kallinn varð vandræðalegur og tautaði niðurlútur:  "Það er vandamálið.  Ég gleymdi að hugsa út í það.  Ég kem þessu ekki út úr kjallaranum.  Það er grábölvað." 

     

Hlálegur misskilningur

  Fyrir næstum hálfri öld átti ungur Íslendingur erindi til Lundúnaborgar.  Á þessum árum voru menn ekkert að ferðast til útlanda bara að gamni sínu.  Enda ferðalög dýr,  sem og hótelgisting og uppihald.

  Sameiginlegur kunningi okkar ákvað að nýta tækifærið.  Hann bað vininn um að kaupa fyrir sig Labb-rabb tæki.  Þau voru nýlega komin á markað og kostuðu mikið á Íslandi.  Sögur fóru af því að þau væru mun ódýrari í Bretlandi. Labb-rabb eru handhægar talstöðvar með nokkurra kílómetra drægni.

  Er Íslendingurinn snéri heim voru engin Labb-rabb tæki meðferðis.  Hafði kappinn þó þrætt samviskusamlegar allar verslanir í London sem voru líklegar til að selja tækin.  Enginn kannaðist við Labb-rabb.  

  Þetta vakti undrun í vinahópnum.  Eftir miklar vangaveltur kom í ljós að ferðlangurinn hafði ekki áttað sig á að Labb-rabb er íslensk þýðing á enska heitinu Walkie Talkie!   

 

Ótrúleg ósvífni

  Kunningi minn,  Nonni,  bætti við sig áfanga í skóla fyrir nokkrum árum.  Til að fagna  ákvað hann að blása til matarveislu.  Sá hængur er á að hann kann ekki að matreiða.  Vandamálið er ekki stærra en svo að á höfuðborgarsvæðinu eru ótal veitingastaðir.  Þar á meðal einn asískur í göngufæri frá vinnustað Nonna. 

  Hann mætti á staðinn og spurði eftir yfirmanni.  Sá birtist brosandi út að eyrum og einstaklega góðlegur á svip.  Hann sagðist heita Davíð og vera eigandi.

  Nonni bar upp erindið;  hann væri að leita tilboða í 20 manna veislu.  Davíð brosti breiðar og sagði:  "Þú þarft ekki að leita tilboða.  Ég gef þér tilboð sem undirbýður öll önnur veitingahús.  Þú velur einn tiltekinn rétt fyrir hópinn og ég gef þér 50% afslátt!  Til að það gangi upp erum við að tala um pappírslaus viðskipti."

  Nonni gekk að þessu.  Þeir innsigluðu samkomulagið með handabandi og Davíð knúsaði þennan nýja vin sinn.

  Nokkrum dögum síðar mætti Nonni með gesti sína.  Þeim var vísað til sætis og matur borinn fram:  Væn hrúga af hrísgrjónum og örfáir munnbitar af svíni í sósu.

  Afgreiðsludaman tilkynnti ítrekað að gestir með sérrétt mættu ekki fá sér af nálægu hlaðborði.

  Í lok máltíðar grínuðust menn með að vera enn glorhungraðir eftir þennan litla "barnaskammt".  Nonni hnippti í afgreiðsludömuna og spurði hvort möguleiki væri á ábót fyrir þá sem væru ennþá svangir.  Hún tók erindinu vel.  Snaraðist inn í eldhús og sótti stóran hrísgrjónapott.  Spurði hvort einhver vildi aukaskammt af hrísgrjónum.  Einhverjir þáðu það en nefndu að löngun væri meiri í kjötbita.  Það var ekki í boði. 

  Með ólund rétti Nonni afgreiðsludömunni 29000 kall.  "Nei,  pakkinn er 58000 kall,"  mótmælti daman.  "Davíð samdi um 50% afslátt,"  útskýrði hann.  Hún fullyrti á móti að það væri aldrei gefinn afsláttur.  Eftir þref bað hann dömuna um að hringja í Davíð.  Nonni skildi ekki asíumálið en þótti undarlegt að konan hló og flissaði.   Eftir símtalið sagði hún Davíð ráma í að hafa boðið 10% afslátt.Nonni þyrfti því að borga "aðeins" 52200 kall.

  Þungt var í Nonna er hann gekk heim.  Hann er sannfærður um að Davíð hafi sviðsett leikrit.  Ekki síst núna þegar Davíð er opinberlega sakaður um mansal og fleiri glæpi.