Útilokað að olía finnist í íslenskri lögsögu

Ég fylgist reglulega með leit Færeyinga að olíu í færeyskri lögsögu.  Líkur á að olía finnist í færeyskri lögsögu eru komnar niður í 10%.  Sem er svo sem ekkert lágt hlutfall.  Enn er von. Sumir Færeyinqar eru andvígir þessu olíubrölti vegna margvíslegra neikvæðra hliðarverkana.   

  Forstjóri færeyska olíkuleitarfélagsins Faroe Petrolum,  Nils Sörensen,  hefur kveðið upp úr með það að fullreynt sé að olía finnist á íslenskum grunni.  Líkur á olíufundi í íslenskri lögsögu séu 0%.

  Niðurstaðan er ekki verri en svo að á síðustu tveimur árum er  ferðamannatraffíl til Íslands að skila íslensku samfélagi meiri gjaldeyri en sjávarútvegur (kvótakónganna).  Íslendingar eru um 300.ooo. Túristar eru 1,100 milljón.  Og hvergi sér fyrir enda á.  Við höfum ekkert með olíu að gera.

 

Stórtækt minnisleysi

  Það er margt að í Héraðsdómi Reykjavíkur.  Hugsanlega er það kaffið þar. Hugsanlega er það drykkjarvatnið.  Hugsanlega hefur það eitthvað að gera með vonda rafmagnaða strauma.  Vandamálið er það að þegar dómsstólar taka fyrir bankarán síðusutu ára þá tapa bankaræningjarnir minni umsvifalaust á sama tíma og þeir mæta í dómssal. Þeir lamast og skilja hvorki upp né niður. Þeir sturlast og kannast ekki við neitt.  Allt er þurrkað út.  Þeir ofan koma af fjöllum eins og Andrés utangátta.

 

„Ég man ekkert eftir þessu“

Borgum þjórfé

  Í löndum þar sem tíðkast að borga þjórfé er þjórféð laun starfsmannsins. Vinnuveitandinn borgar honum afar lág grunnlaun.  Uppistaðan af launum starfsmannsins er þjórfé.  Sá sem borgar ekki þjórfé er í raun að stela af launum starfsmannsins.

  Alltof oft hef ég heyrt Íslendinga hæla sér af því að hafa á ferðalagi erlendis þóst ekki fatta að borga þjórfé.  Sumir Íslendingar þykjast vera Þjóðverjar.  Þjóðverjar eru þekktir fyrir að borga ekki þjórfé.  Á útlendum ferðamannastöðum er umburðarlyndi gagnvart því að þessi fjölmennasta þjóð Evrópu kunni ekki og viti ekki og skilji ekki þjórfé.  

  Í löndum þar sem þjórfé tíðkast er fólk í þjónustustörfum láglaunafólk.  Þrátt fyrir þjórfé eru mánaðartekjur lágar.  Þetta er fólkið sem rétt svo skrimtir og munar um hverja krónu.  Þjónar á veitingstöðum,  pizzusendlar,  töskuberar,  klósettverðir og skúringafólk á hótelum og leigubílstjórar.

  Í bandarísku dagblaði var viðtal við nokkra þarlendra starfsmenn skyndibitastaða.  Viðtalinu fylgdu "komment" frá lesendum.  Ótrúlega margir upplýstu að föstum viðskiptavinum sem eru nískir á þjórfé sé refsað.  Það er hrækt í matinn þeirra. Af viðtölunum og "kommentum" má ráða að þetta sé allt að því regla.     

  Þrátt fyrir bankahrunið 2008 og það allt þá eru Íslendingar í hópi ríkustu jarðarbúa.  Við eigum með bros á vör,  stolt og af reisn að borga lágmark 10 - 15% þjórfé.  Það er að segja þegar við erum á ferðalagi í landi þar sem tíðkast að borga þjórfé.  

 

Snuðuðu pítsasendil um þjórfé og fengu það óþvegið

Lægri laun, hærri ráðstöfunartekjur, eldra whiský

  Því lægri sem launahækkun til handa skófluskrílnum verður þeim mun meira aukast ráðstöfunartekjur heimilanna.  Þetta liggur í augum úti.  Það þarf ekki útreikning Samtaka atvinnulífsins til.  Þetta segir sig sjálft.  

  Töluverður áhugi er fyrir því að ganga skrefi lengra og lækka launin.  Það verður að fara varlega.  Ráðstöfunartekjur heimilanna myndu aukast óhóflega.  Við það er stutt í verðbólgu.  Ennþá styttra er þá í að launalækkunin éti sig upp.  

  Eina vörnin í þeirri stöðu er að hækka verulega laun hátekjufólks.  Vandamálið er að strembið verður að fá hátekjufólk til að taka þátt í þeim leik - svona stuttu eftir síðustu 30-50% launahækkanir þess.  Til að liðka fyrir er ráð að dekstra það með hlunnindum:  Skattaívilnunum,  bílafríðindum,  utanlandsferðum og þorramat.  

Minna skilar meiru

Íslensk tónlist í Dublin

 

  Á ferðum mínum í útlöndum gleðst ég ætíð gríðarlega yfir því að vera áhugalaus um búðaráp.  Ég skil ekki ferðamenn sem verja dvöl sinni í útlöndum að uppistöðu til inni í fataverslunum,  snyrtivöruverslunum,  skóbúðum og svo framvegis.  Snúa svo aftur heim til Íslands,  klyfjaðir töskum troðfullum af dóti sem er ódýrara að kaupa í íslenskum búðum.  Og borga að auki 5000 kall undir hverja tösku við innritun.  

  Mér þykir skemmtilegra að taka því rólega á veitingastöðum;  smakka ýmsa rétti,  lesa dagblöðin og ræða við heimamenn.  Þess á milli er nauðsynlegt að fara á pöbbarölt;  prófa nýjar bjórtegundir og spjalla við heimamenn.  Skemmtilegast er að hitta á pöbba með "lifandi" tónlist.

  Þegar líður á dvöl hellist yfir mig löngun í að kanna úrval íslenskrar tónlistar í þarlendum plötubúðum.  Í Dublin kíkti ég inn í þrjár plötubúðir.  Þær eru sama marki brenndar og flestar plötubúðir í miðbæ:  Úrvalið er óspennandi.  Fyrst og fremst er boðið upp á plöturnar sem tróna í efstu sætum vinsældalista ásamt plötum frægustu nafna dægurlagasögunnar (Bítlarnir,  Rolling Stóns,  Bob Dylan,  Presley,  Clash,  Bob Marley...).  Plötur lítið þekktra tónlistarmanna finnast varla í plötubúðum í dag.  Ólíkt því sem áður var (fyrir daga netsins).  Þessi þróun hefur dregið úr aðdráttarafli plötubúða.  Á móti vegur að hún gefur úrvali íslenskra platna í erlendum plötubúðum aukið vægi.

  Í öllum plötubúðum sem ég hef heimsótt í útlöndum til margra ára er gott úrval af plötum Bjarkar, Sigur Rósar og Emilíönu Torrini.  Írskar plötubúðir eru þar engin undantekning.  Ég keypti eintak af plötu Sykurmolanna  Too Good To Be True.  Ég var búinn að týna gamla eintakinu mínu. Í Dublin kostaði eintakið um 1200 kall.  

  Aðrar íslenskar plötur í Dublin:  Tveir titlar með Ásgeiri Trausta eru í boði.  Annar er þriggja platna pakki. Í búðunum voru mörg eintök af pakkanum í rekkanum.  Það bendir til þess að sala á honum sé góð.      

 Að auki er hægt að kaupa plötur með Hafdísi Huld svo og allsherjargoða Ásatrúarfélagsins og Alex-verðlaunahafanum, Hilmari Erni Hilmarssyni.  Ég vissi að Hafdís Huld er þokkalega vinsæl í Englandi.  En ég vissi ekki að hún væri einnig vinsæl á Írlandi.  

  Ég skimaði eftir plötum með Of Monster And Men og Ólöfu Arnalds.  Án árangurs.  Hinsvegar hitti ég bæði bandaríska konu og ítalskan mann sem dvöldu á sama hóteli og ég í Dublin;  þau hafa dálæti á OMAM en vissu ekki að hljómsveitin væri íslensk.

  Plötur Ólafar Arnalds njóta vinsælda í Skotlandi og Englandi.  Þær vinsældir virðast ekki hafa teygt sig til Írlands.

  Íslenskir þátttakendur í Söngvakeppni evrópskra sjónvarpsstöðva virðast ekki ná hilluplássi í evrópskum plötubúðum.  

Ólund vegna vatnsskatts

 

  Það er töluverður urgur í Írum yfir svokölluðum vatnsskatti.  Innheimta hans hefst á þessu ári.  Í stað þess að borga vatnsskattinn með reisn setja margir Írar upp hundshaus og eiginlega "stræka" á að borga.  

  Í írska lýðveldinu býr um hálf fimmta milljón.  Heimili eru hálf önnur milljón.  Börn eru undanskilin skattinum.  Það er einkennilegt.  Þar með fá börn þau röngu skilaboð að eitthvað sé ókeypis.  

  Heimili með eina fullorðna manneskju er gert að borga um 25 þúsund króna árgjald.  Heimili með tvo fullorðna borgar um 40 þúsund kall.  Rukkað er fyrir þriggja mánaða tímabil í einu.

  Heimilum var boðið að gera greiðslusamning við Vatnsveituna í nóvember í fyrra.  Þá fengu þau afslátt. Í dag hefur hálf milljón heimila ekki gert greiðslusamning.  Margir segjast ekki ætla að borga vatnsskattinn.  Þeir láta sverfa til stáls.  Ýmsir eru með stórar yfirlýsingar um að ókeypis aðgangur að vatni sé mannréttindi.  Þeir vilja meina að vatnsskatturinn standist ekki lög.  

 Andstaða við vatnsskattinn kom ráðamönnum á Írlandi í opna skjöldu.  Þeir töldu að hann myndi mæta skilningi og jafnvel fögnuði.  Í leiðurum írskra dagblaða er viðruð sú skoðun að ríkisstjórninni sé vandi á höndum.  Ef hún lúffi fyrir andstöðunni og endurskoði dæmið verði það metið sem veikleikamerki. Það skiptir máli.  Ímynd skiptir máli.  Það er líka vond staða að halda til streitu óvinsælli skattheimtu.  En sýnir staðfestu.           

  

Stórmarkaðir til fyrirmyndar

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Íslenskir stórmarkaðir mættu taka sér írska stórmarkaði til fyrirmyndar.  Þeir eru til fyrirmyndar um margt.  Kannski ekki allir.  En margir af þeim sem tilheyra stærstu stórmarkaðskeðjunum.  Ég man ekki nöfnin á nema Tesco og Lidl.  Þessar verslanir hafa ekkert óhollt sælgæti nálægt afgreiðslukössunum.  Þess í stað er þar að finna þurrkaða ávexti,  hnetur og eitthvað í þá veru.

  Út af fyrir sig er ekkert að því að fólk narti í nammi.  Um að gera fyrir þá sem hafa smekk fyrir nammi.  Hinsvegar er vond siðfræði að glenna nammi framan í veikgeðja í biðröð við afgreiðslukassa.  Oft fólk með barn í fanginu.  Og það byrjar að suða og suða um nammið.  Það er nú meiri ósköpin hvað blessuð börnin suða og fatta ekki sölutrixið, gildruna sem þau hafa verið veidd í.

     

Bónus blekkir neytendur gróflega

  Netmiðill Atla Fannars Bjarkasonar, Nútíminn,  vekur í dag athygli á því að í verslunum Bónus sé nú fyrir jól á boðstólum Bónus-konfekt í kílóa öskjum.  Svo einkennilega vill til að umbúðirnar eru stæling á kílóa öskjum af konfekti frá Nóa  (http://nutiminn.is/bonus-konfekt-likist-noa-konfekti-neytendastofa-kannar-malid/ ).  Ekki aðeins er framhlið umbúða stæling heldur líka er lögun (stans) kassans sá sami.    

  Á vesturlöndum er neytendavernd víðast í þokkalegu horfi.  Ódýrar eftirlíkingar af hágæðavörum eru ólöglegar.  Þegar gengið er svo langt með eftirlíkinguna að hún er skreytt vörumerki fyrirmyndarinnar þá er hún ekki tollafgreidd heldur fargað.  Jafnframt er innflytjandinn sektaður.

  Í öðrum tilfellum kemur til kasta Neytendastofu eða systurstofnana hennar að taka snöfurlega á eftirlíkingadæmum.  Oft í kjölfar þess að Neytendasamtök eða systursamtök hafa skoðað málið og fellt sinn úrskurð.

 Hérlendis hafa Neytendasamtökin staðið sig með prýði í svona eftirlíkingamálum.  Það sama verður ekki sagt um Neytendastofu.  Nægir í því sambandi að benda á að til fjölda ára hefur heildsalan Eggert Kristjánsson ehf fengið átölulaust að selja ódýrt hvítt ginseng í umbúðum sem eru stæling á umbúðum Rauðs Eðal Ginsengs.  Og það þrátt fyrir ítrekaðar kærur og ábendingar um vörusvik og augljósar blekkingar varðandi innihaldslýsingar,  vöruumbúðir og margt fleira.

 Vörusvik hafa þann eina tilgang að svindla á neytandanum.  Blekkja hann til að kaupa lakari vöru.  

  Hver er ávinningur seljandans af því að blekkja viðskiptavini til að kaupa lakari vöru?  Hann er fjárhagslegur gróði.  Lakari varan er miklu ódýrari í framleiðslu (ódýr og léleg hráefni notuð í stað dýrra hágæða hráefna). Það stundar enginn svona svindl nema verðmunur sé mikill.  Þess vegna getur svindlarinn jafnan verðlagt svikavöruna aðeins lægra verði en fyrirmyndina.  Viðskiptavinurinn er þess vegna ginnkeyptari út á það eitt.  Hann telur sig hafa komið auga á hagstæðara verð á vörunni.  

  Fyrirtæki sem framleiða og selja ódýrar eftirlíkingar afhjúpa eðli sitt og viðhorf gagnvart viðskiptavininum.  Viðskiptavinurinn er ekki annað en tækifæri til að svindla á.  Í lok dags er salan gerð upp og hlegið að viðskiptavininum alla leið í bankann.

---------------------------

  Í þessi samhengi má rifja upp að Atli Fannar var söngvari yndislegrar hljómsveitar,  Haltrar hóru:  

         

Snobb og heimska

  Ég átta mig ekki að öllu leyti á fólki sem borgar á aðra milljón króna fyrir úr.  Né heldur á fólki sem borgar á sjöunda hundrað króna fyrir eftirlíkingu af Rolex-úri. Ég hef aldrei átt úr sem kostar meira en 10 þúsund kall. Ég veit að vísu ekki hvað úrið kostaði sem ég fékk í fermingargjöf fyrir 44 árum. Það var ekkert dýrt.  Í dag á ég ekki úr.  Bara farsíma sem kostaði 4000 kall.  

  Úr er bara lítið tæki sem sýnir manni hvað klukkan er.  Útlit þess skiptir litlu máli.  Ef hægt er að kaupa úr á 2000 kall og það dugir í 10 - 15 ár þá er það góður kostur.  Það er bull að kaupa milljón króna úr sem endist ævilangt.

 Fyrir nokkrum áratugum pantaði kunningi minn sér frá Tælandi ódýra eftirlíkingu af Rolax úri.  Þegar hann hitti ókunnugt fólk var hann stöðugt að taka um úrið,  líta á það og best fannst honum ef tíminn barst í tal.  Þá sagði hann:  "Rolaxinn segir að klukkan sé...".  Ég varð aldrei var við að nokkur manneskja áttaði sig á því í hvað hann var að vísa.  Að minnsta kosti nefndi enginn úrið við hann.  

 Fyrir aldarfjórðungi eða svo kom á markað bílasími.  Hann var stór hlunkur með mörgum ljósum og var áberandi í innréttingu bílsins.  "Rolex" vinurinn keypti þá ódýra eftirlíkingu.  Ég giska á að miðað við verðlag í dag hafi hún kostað kannski 10.000 - 15.000 kall.  Ljósin á eftirlíkingunni voru áberandi.  En eftirlíkingin var ekki sími.

  Það er kannski gróft að kalla svona snobb heimsku.  Viðkomandi er ekki heimskur.  En snobb er ekki gáfulegt.  Og það er dýrt.  

    

Sá strax að úrið var falsað

Ofbeldi og níðingsháttur

  Fyrir nokkrum árum bloggaði ég ítrekað um deilu tónlistarmannsins Hebba Guðmunds við nágranna sína í sömu raðhúsalengju við Prestbakka.  Sjá m.a. http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1226373/ Vegna þessa máls fer Hebbi í gjaldþrot í komandi jólamánuði ljóss og friðar. 

  Eins og sést á stöðu innheimtumáls vegna ósanngjarnar kröfu um þátttöku Hébba í þakviðgerðum nágranna sinna er hann nú krafinn um næstum 11 milljónir króna. Þar af eru dráttarvextir næstum 4 millur + vextir af kostnaði 630 þús kr.  Innheimtuþóknun er 530 þús kall.  Og svo framvegis.  Sjálf krafan er 3,6 millur.  En þegar öllu hinu hefur verið smurt ofan á er upphæðin komin í 10,6 millur.  Svona er Ísland í dag.  Þetta er geggjað. Þetta er ofbeldi.    

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

___________________________

  Þetta var vinsælasta lagið á Íslandi á sjötta áratugnum.