Sekir eru saklausir

Siggi var sauðdrukkinn úti í haga,

sullandi í rommi lengst austur í mó.

Valtur um holtin kaus hann að kjaga

kengfullur út um allt þversum hann spjó.

"Agg, gagg, gagg," sagði tófan a grjóti.

"Agg, gagg, gagg," sagði Siggi á móti.

Göróttum augunum trúi ég hann gjóti.

Greyið hann Siggi, hann þorir ekki heim.

 

  Samkvæmt mínum heimildum er Al-Thani bróðir sinn.  

 

 

Brotin þaulskipulögð og ófyrirleitin

Egg og beikon og svívirðileg verðlagning

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Um margra ára skeið var veitingastaður í Ármúla 7,  Vitaborgarinn. Þar fékk ég mér stundum egg og beikon.  Síðast þegar ég gerði mér þess háttar erindi þangað þá var ég upplýstur um að þarna væri kominn nýr veitingastaður,  Joe´s Diner.  Á matseðlinum var ekki lengur "egg og beikon".  

  Ungur afgreiðslumaður rétti mér matseðil Joe´s Diner. Ég renndi augum yfir hann.  En sagði dapur á svip að þar væri ekkert sem mig langaði í.  

  Afgreiðslumaðurinn sagðist harma það.  En fyrst að ég hafi spurt um egg og beikon þá væri svo sem hægt að græja svoleiðis.  Þeir væru hvort sem er að selja hamborgara með beikoni og eggi.  Það væri ekki vandamál að afgreiða egg og beikon án hamborgara.  "Hvað viltu margar beikonsneiðar?" spurði hann.  

  Ég:  "Á Vitaborgaranum voru þær 12"

  Afgreiðsludrengurinn:  "Eitt eða tvö egg?"

  Ég bað um tvö egg.  Drengurinn sagði:  "Ég veit ekki hvernig ég á að verðleggja þetta.  Hvað rukkaði Vitabarinn fyrir þetta?"  

  Mig minnti að það hafi verið um 800 kall.  Jafnframt lét ég þess getið að þar hafi einnig fylgt með ristaðar brauðsneiðar og smjör.  En ég hefði engan áhuga á því meðlæti.  

  Afgreiðslumaðurinn stakk upp á 600 kalli.  Þetta var til fyrirmyndar.   

  Anna Margrét Valgeirsdóttir skrifaði fésbókarfærslu um öðru vísi afgreiðslu í Herjólfi á eggi og beikoni. Vegna fæðuofnæmis gat hún ekki pantað sér neitt af matseðlinum.  Hún bað um að vikið væri frá matseðlinum og snúið upp á egg og beikon.  Því var mætt með afgreiðslu á hamborgara án brauðs og án hamborgara.  En með eggi og beikoni.  Fyrir þetta var hún rukkuð um 200 kall fyrir beikon + 200 kall fyrir egg + 1490 fyrir hamborgara.  Hamborgara sem var ekki með í pakkanum.  En egg (tvö) og beikon (sex sneiðar) kostaði 1890 kall.  Fyrir sömu upphæð er hægt að fá nokkuð veglega máltíð á þokkalegu veitingahúsi.  Til að mynda bjóða mörg asísk veitingahús upp á glæsilegt hlaðborð fyrir mun lægri upphæð.     

  Fyrir ofan er mynd sem Anna Margrét tók af 1890 kr. beikoninu og eggi.  Ef smellt er á myndina þá stækkar hún og kvittunin verður læsileg.  

  

Þess vegna heitir það ruslfæði

  Einhverra hluta vegna er til fólk sem kaupir og snæðir ruslfæði (junk food).  Jafnvel ótilneytt.  Þú ert það sem þú borðar ("Ha?  Er ég mús?"  spyr kisi).  Fínna nafn yfir ruslfæði er skyndibiti.  Nafnið er dregið af því að ruslfæðið er afgreitt í hendingskasti á færibandi.  Lágt launaðir unglingar eru pískaðir áfram miskunnarklaust.  Þeir þurfa að vera á þönum,  stöðugum hlaupum eins og hamstrar í hlaupahjóli.  Undir þeim kringumsstæðum er ekkert svigrúm til að vanda sig.  Skoðum nokkur dæmi.  Þessi kjötsamloka var keypt á McDonalds.  Hún er undir sterkum áhrifum frá kjötlausri kjötböku í Borgarnesi

 

 

 

 

 

 

 

Það borgar sig ekki að byðja um aukaskammt af mayonesi á langlokuna á Subway.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Það þarf ekki að biðja sérstaklega um hníf með langlokunni á Subway.  Hann getur fylgt með sem aukaálegg.  Svo er starfsfólkið alltaf jafn hissa þegar allir hnífarnir eru týndir.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Aðgát skal höfð þegar beðið er um aukabréf af sterkri sósu.  Þumalputtareglan er að lesa vel og vandlega utan á pakkninguna.  Það er alveg eins líklegt að aukabréfið innihaldi skúringasápu.

 

 

 

 

 

 

 

 

Eitt sinn fengum við bróðir minn okkur að borða á Nings.  Við keyptum sama réttinn.  Ég bað um hálfan skammt.  Bróðir minn um heilan skammt.  Þegar við settumst niður kom í ljós að skammtarnir voru nákvæmlega jafn stórir.  Eini munurinn var sá að sjálfur diskurinn sem bróðir minn fékk var töluvert stærri en minn diskur.  Fyrir það þurfti hann að borga 400 kr. aukalega. 

  Þessu er líkt farið þegar valið stendur á milli lítillar tortillu (small), stórrar (large) eða extra stórrar (XL).  Eini munurinn liggur í stærð sjálfrar hveitikökunnar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þegar keypt er ostsamloka er happa og glappa hversu vel tekst til með að skorða ostsneiðina á milli brauðsneiðanna.

 

Fegurð íslenskra kvenna er auðlind

                                                                                    Fegurð íslenskra kvenna er margrómuð og víðfræg.  Enda lifa þær á súrsuðum hrútspungum,  vel kæstum hákarli og ennþá kæstari skötu með hnoðmör,  kafloðnum af myglu. Þess á milli kroppa þær augu úr sviðakjömmum og sporðrenna þeim ásamt eyrum og tungu.  

  Útlendir ferðamenn hrökkva iðulega í kút þegar við þeim blasir almenn fegurð íslenskra kvenna.  Þeir verða svo hissa að tungan lafir út úr þeim.  Heimkomnir tala þeir við vini og vandamenn um fátt annað en fallega íslenska kvenfólkið.  Þetta á í dag drjúgan þátt í því að útlendingar eru farnir að venja komu sína til Íslands.  Nú er lag að gera þetta að féþúfu;  skatta ferðalanga með náttúrupassa.  Það er út í hött að leyfa þeim að horfa ókeypis á íslenskar konur.

  Náttúrupassinn þarf ekki að kosta mikið í byrjun.  Kannski 1500 kall eða svo til að byrja með.  Svo má hækka verðið svo lítið beri á (virðisaukaskatturinn byrjaði sem 2% söluskattur.  Það hefur enginn tekið eftir því þegar hann mjakast upp í 11 - 24%).  Náttúrupassinn getur gilt í þrjú ár og tvær vikur.  Þá kemur útlendingurinn aftur og aftur á tímabilinu.  Hann vill ekki láta passann renna út næstum ónotaðan.  Annað er óábyrg meðferð á verðmætum.  

  Samkvæmt lögum má ekki mismuna útlendingum og Íslendingum (nema í Bláa lóninu).  Það er sanngirni.  Það er líka atvinnuskapandi.  10% Íslendinga fá vinnu við að njósna um náungann,  komast að því hvort að menn séu að stelast til að njóta fegurðar íslenskra kvenna án náttúrupassa.  Þetta verður harðsnúinn náttúrunjósnahópur.  Heppileg sekt er 15 þúsund kall eða 2 dagar í fangelsi.   

  Við skulum ekki hafa hátt um það en færeyskar konur eru - ótrúlegt en satt - jafnvel fallegri en íslenskar konur.  Og er þá mikið sagt.  Þar munar um skerpukjötið.

 

Hvers vegna eru íslenskar konur svona sætar?

Íslenskar vörur mokast út

  Bankahrunið á Íslandi í árslok 2008 var ekki að öllu leyti óheppilegt.  Fall er fararheill.  Íslenska krónan rýrnaði um helming.  Það gerði útflutning á íslenskum vörum girnilegri (kvótagreifum og fleirum til gríðarmikillar kæti).  Útlendingar fengu íslenskar vörur á hálfvirði.  Það kætti þá.

  Grænlendingar eru búnir að uppgötva þetta.  Þeir eru farnir að hamstra íslenskar vörur.  Áður keyptu þeir allar vörur frá Danmörku.  Það lá beinast við.  Grænland er hluti af danska sambandríkinu (ásamt Færeyjum).  Innkaup frá dönskum heildsölum eru þess vegna einföld eins og hver önnur innanlandsviðskipti.

  Danskar vörur geta samt sem áður ekki keppt við íslenskar í verði og gæðum. Sem dæmi þá kostar mjólkurlítri frá Danmörku 140 kall.  Mjólkurlítri frá Íslandi kostar aðeins 60 kr.  Hugsanlega er hann niðurgreiddur af íslenskum skattgreiðendum.    

  Lítið er um kýr á Grænlandi.  Grænlendingar eru háðir innflutningi á mjólk og mjólkurvörum.  En nýhafinn innflutningur Grænlendinga frá Íslandi er ekki bundinn við mat og drykk heldur allskonar.  Þeir kaupa frá Íslandi allt steini léttara. 

Útilokað að olía finnist í íslenskri lögsögu

Ég fylgist reglulega með leit Færeyinga að olíu í færeyskri lögsögu.  Líkur á að olía finnist í færeyskri lögsögu eru komnar niður í 10%.  Sem er svo sem ekkert lágt hlutfall.  Enn er von. Sumir Færeyinqar eru andvígir þessu olíubrölti vegna margvíslegra neikvæðra hliðarverkana.   

  Forstjóri færeyska olíkuleitarfélagsins Faroe Petrolum,  Nils Sörensen,  hefur kveðið upp úr með það að fullreynt sé að olía finnist á íslenskum grunni.  Líkur á olíufundi í íslenskri lögsögu séu 0%.

  Niðurstaðan er ekki verri en svo að á síðustu tveimur árum er  ferðamannatraffíl til Íslands að skila íslensku samfélagi meiri gjaldeyri en sjávarútvegur (kvótakónganna).  Íslendingar eru um 300.ooo. Túristar eru 1,100 milljón.  Og hvergi sér fyrir enda á.  Við höfum ekkert með olíu að gera.

 

Stórtækt minnisleysi

  Það er margt að í Héraðsdómi Reykjavíkur.  Hugsanlega er það kaffið þar. Hugsanlega er það drykkjarvatnið.  Hugsanlega hefur það eitthvað að gera með vonda rafmagnaða strauma.  Vandamálið er það að þegar dómsstólar taka fyrir bankarán síðusutu ára þá tapa bankaræningjarnir minni umsvifalaust á sama tíma og þeir mæta í dómssal. Þeir lamast og skilja hvorki upp né niður. Þeir sturlast og kannast ekki við neitt.  Allt er þurrkað út.  Þeir ofan koma af fjöllum eins og Andrés utangátta.

 

„Ég man ekkert eftir þessu“

Borgum þjórfé

  Í löndum þar sem tíðkast að borga þjórfé er þjórféð laun starfsmannsins. Vinnuveitandinn borgar honum afar lág grunnlaun.  Uppistaðan af launum starfsmannsins er þjórfé.  Sá sem borgar ekki þjórfé er í raun að stela af launum starfsmannsins.

  Alltof oft hef ég heyrt Íslendinga hæla sér af því að hafa á ferðalagi erlendis þóst ekki fatta að borga þjórfé.  Sumir Íslendingar þykjast vera Þjóðverjar.  Þjóðverjar eru þekktir fyrir að borga ekki þjórfé.  Á útlendum ferðamannastöðum er umburðarlyndi gagnvart því að þessi fjölmennasta þjóð Evrópu kunni ekki og viti ekki og skilji ekki þjórfé.  

  Í löndum þar sem þjórfé tíðkast er fólk í þjónustustörfum láglaunafólk.  Þrátt fyrir þjórfé eru mánaðartekjur lágar.  Þetta er fólkið sem rétt svo skrimtir og munar um hverja krónu.  Þjónar á veitingstöðum,  pizzusendlar,  töskuberar,  klósettverðir og skúringafólk á hótelum og leigubílstjórar.

  Í bandarísku dagblaði var viðtal við nokkra þarlendra starfsmenn skyndibitastaða.  Viðtalinu fylgdu "komment" frá lesendum.  Ótrúlega margir upplýstu að föstum viðskiptavinum sem eru nískir á þjórfé sé refsað.  Það er hrækt í matinn þeirra. Af viðtölunum og "kommentum" má ráða að þetta sé allt að því regla.     

  Þrátt fyrir bankahrunið 2008 og það allt þá eru Íslendingar í hópi ríkustu jarðarbúa.  Við eigum með bros á vör,  stolt og af reisn að borga lágmark 10 - 15% þjórfé.  Það er að segja þegar við erum á ferðalagi í landi þar sem tíðkast að borga þjórfé.  

 

Snuðuðu pítsasendil um þjórfé og fengu það óþvegið

Lægri laun, hærri ráðstöfunartekjur, eldra whiský

  Því lægri sem launahækkun til handa skófluskrílnum verður þeim mun meira aukast ráðstöfunartekjur heimilanna.  Þetta liggur í augum úti.  Það þarf ekki útreikning Samtaka atvinnulífsins til.  Þetta segir sig sjálft.  

  Töluverður áhugi er fyrir því að ganga skrefi lengra og lækka launin.  Það verður að fara varlega.  Ráðstöfunartekjur heimilanna myndu aukast óhóflega.  Við það er stutt í verðbólgu.  Ennþá styttra er þá í að launalækkunin éti sig upp.  

  Eina vörnin í þeirri stöðu er að hækka verulega laun hátekjufólks.  Vandamálið er að strembið verður að fá hátekjufólk til að taka þátt í þeim leik - svona stuttu eftir síðustu 30-50% launahækkanir þess.  Til að liðka fyrir er ráð að dekstra það með hlunnindum:  Skattaívilnunum,  bílafríðindum,  utanlandsferðum og þorramat.  

Minna skilar meiru

Íslensk tónlist í Dublin

 

  Á ferðum mínum í útlöndum gleðst ég ætíð gríðarlega yfir því að vera áhugalaus um búðaráp.  Ég skil ekki ferðamenn sem verja dvöl sinni í útlöndum að uppistöðu til inni í fataverslunum,  snyrtivöruverslunum,  skóbúðum og svo framvegis.  Snúa svo aftur heim til Íslands,  klyfjaðir töskum troðfullum af dóti sem er ódýrara að kaupa í íslenskum búðum.  Og borga að auki 5000 kall undir hverja tösku við innritun.  

  Mér þykir skemmtilegra að taka því rólega á veitingastöðum;  smakka ýmsa rétti,  lesa dagblöðin og ræða við heimamenn.  Þess á milli er nauðsynlegt að fara á pöbbarölt;  prófa nýjar bjórtegundir og spjalla við heimamenn.  Skemmtilegast er að hitta á pöbba með "lifandi" tónlist.

  Þegar líður á dvöl hellist yfir mig löngun í að kanna úrval íslenskrar tónlistar í þarlendum plötubúðum.  Í Dublin kíkti ég inn í þrjár plötubúðir.  Þær eru sama marki brenndar og flestar plötubúðir í miðbæ:  Úrvalið er óspennandi.  Fyrst og fremst er boðið upp á plöturnar sem tróna í efstu sætum vinsældalista ásamt plötum frægustu nafna dægurlagasögunnar (Bítlarnir,  Rolling Stóns,  Bob Dylan,  Presley,  Clash,  Bob Marley...).  Plötur lítið þekktra tónlistarmanna finnast varla í plötubúðum í dag.  Ólíkt því sem áður var (fyrir daga netsins).  Þessi þróun hefur dregið úr aðdráttarafli plötubúða.  Á móti vegur að hún gefur úrvali íslenskra platna í erlendum plötubúðum aukið vægi.

  Í öllum plötubúðum sem ég hef heimsótt í útlöndum til margra ára er gott úrval af plötum Bjarkar, Sigur Rósar og Emilíönu Torrini.  Írskar plötubúðir eru þar engin undantekning.  Ég keypti eintak af plötu Sykurmolanna  Too Good To Be True.  Ég var búinn að týna gamla eintakinu mínu. Í Dublin kostaði eintakið um 1200 kall.  

  Aðrar íslenskar plötur í Dublin:  Tveir titlar með Ásgeiri Trausta eru í boði.  Annar er þriggja platna pakki. Í búðunum voru mörg eintök af pakkanum í rekkanum.  Það bendir til þess að sala á honum sé góð.      

 Að auki er hægt að kaupa plötur með Hafdísi Huld svo og allsherjargoða Ásatrúarfélagsins og Alex-verðlaunahafanum, Hilmari Erni Hilmarssyni.  Ég vissi að Hafdís Huld er þokkalega vinsæl í Englandi.  En ég vissi ekki að hún væri einnig vinsæl á Írlandi.  

  Ég skimaði eftir plötum með Of Monster And Men og Ólöfu Arnalds.  Án árangurs.  Hinsvegar hitti ég bæði bandaríska konu og ítalskan mann sem dvöldu á sama hóteli og ég í Dublin;  þau hafa dálæti á OMAM en vissu ekki að hljómsveitin væri íslensk.

  Plötur Ólafar Arnalds njóta vinsælda í Skotlandi og Englandi.  Þær vinsældir virðast ekki hafa teygt sig til Írlands.

  Íslenskir þátttakendur í Söngvakeppni evrópskra sjónvarpsstöðva virðast ekki ná hilluplássi í evrópskum plötubúðum.