Íslenskt jólarokk

  Frumsamin íslensk jólarokklög eru ekki á hverju strái.  Reyndar ótrúlega sjaldgæf með hliðsjón af því að jólin njóta vinsælda og margir Íslendingar hafa unun af rokkmúsík.  Hér er skemmtilegt dæmi um íslenskt jólarokk.  Flytjendur eru:  Þórður Bogason (söngvari Foringjanna,  Þreks,  Skyttnanna,  Rickshow),  Gústi (trommari Start og EC),  Guðmundur Höskuldsson (gítarleikari EC og Álbandsins),  Vignir Ólafsson (gítar) og Kjartan Guðnason (bassi).  Reyndar er þetta frekar rólegt rokklag.  Enda engin ástæða til að vera með mikinn æsing um jólin.

Frábær útvarpsþáttur: Plötuskápurinn á rás 2

  Rás 2 hefur lengi búið að þeirri gæfu að þar hafa safnast saman dagskrárgerðarmenn með góða þekkingu á tónlist og hæfileika til að miðla sínum fróðleiksmolum til hlustenda.  Nægir að nefna Óla Palla,  Guðna Má,  Andreu Jónsdóttur,  Magnús Einarsson,  Frey Eyjólfs,  Kristján Pálsson,  Matta,  Þossa,  Ásgeir Eyþórs,  Arnar Eggert og marga sem ég er að gleyma í augnablikinu.  Nema þó ekki snillingnum Andra Frey og Gunnu Dís.  Móðir mín á níræðisaldri sagði mér að hún sé alveg "hooked" á Þessum morgunþætti.  Andri Freyr sé svo fyndinn og konan hafi sig alla að halda aftur af honum.  "Það er ævintýralega líflegt og yndislegt að hlusta á þau," sagði mamma sem vill alltaf hafa hasar í öllu.  Og ekki lýgur hún.  Né heldur vissi hún að ég hef þekkt Andra Frey frá því að sá grallari fæddist,  son eins  besta vinar míns.  Trommuleikara Frostmarks,  Jarla og fleiri hljómsveita.  Viðars Júlí Ingólfssonar á Reyðarfirði,  vinsælasta plötusnúðar (DJ) á Austurlandi.

  Nú hefur hafið göngu sína á rás 2 meiriháttar góður þáttur sem heitir Plötuskápurinn.  Þar fara þeir Gunnlaugur Sigfússon,  Sigurður Sverrisson og Halldór Ingi Andrésson á kostum.  Hver um sig er alfræðiorðabók í músík.  Þátturinn er á dagskrá á föstudagskvöldum.  En það er einnig hægt að hlusta á hann hlaðvarpi.  Jafnvel aftur og aftur.

  Í kvöld fjallaði Halldór Ingi Andrésson um forvera Bobs Dylans,  Dylan sjálfan og sporgöngumenn hans.  Frábær þáttur.  Hægt er að hlusta með því að smella á http://www.ruv.is/frett/plotuskapurinn/ahrif-dylans-og-ahrifavalda

  Hér fyrir ofan flytur Bob Dylan lag sitt  Like A Rolling Stone.  Ég ætla að mér yngra fólk átti sig ekki á því hvað þetta var nýstárlegur og framandi hljóðheimur á sínum tíma.  Þetta var sleggjuhögg.  Algjört dúndur.

Bestu jólalögin?

  Vinsælasta tónlistarblað heims,  hið bandaríska Rolling Stone,  leitaði á dögunum til lesenda sinna.  Erindið var að fá þá til að velja bestu jólalög allra tíma.  Viðbrögðin létu ekki á sér standa.  Lesendur brettu upp ermar í hasti og einhentu sér í verkefnið.  Niðurstaðan er áhugaverð þó ekki sé hægt að segja að hún komi verulega á óvart.  Nema kannski vegna þess að öll lögin eru ensk eða bandarísk.  Það er eins og lagahöfundar annarra landi séu algjörlega óhæfir þegar kemur að því að semja og flytja jólalög.

 

.

1. John Lennon - 'Happy Xmas (War Is Over)

  Þetta lag er ekki til á þútúpunni í flutningi Johns sjálfs.  Eða, jú, það er til en merkt þannig að vegna höfundarréttar plötufyrirtækisins Emi sé spilun á því óheimil á Íslandi.

.

2. The Pogues & Kirsty McColl - 'Fairytale Of New York'

3. Queen - 'Thank God It's Christmas'

4. Mariah Carey - 'All I Want For Christmas Is You'

5. Bruce Springsteen - 'Santa Claus Is Coming to Town'

Hvor lýgur?

  Maður er nefndur Eyvindur Pétur Eiríksson.  Hann er viðurkenndur og verðlaunaður afburðar rithöfundur,  Cand. mag. í íslenskri málfræði og hefur gengt lektorsstöðu við Háskólann í Helsingfors í Finnlandi og Kaupmannahafnarháskóla í Danmörku.  Bara svo fátt eitt sé upp talið. 

  Víkur þá sögunni að Hannes Hólmsteini Gissurarsyni.  Hann sendi frá sér frekar nýja bók á dögunum,  Íslenskir kommúnistar.  Nemandi hans,  Frosti Logason,  mætti með eintak af bókinni í sinn frábæra útvarpsþátt,  Harmageddon,  á X-inu.  Erpur megasnillingur (Blaz Roca),  sonur Eyvindar,  mætti í þáttinn.  Hann fletti upp í bókinni og sá að þar var föður síns getið að góðu einu.  Hann hefði stundað langt og strangt nám í leikstjórn í Moskvu. 

  Erpur fullyrti að þarna væri rangt með farið.  Faðir sinn hefði aldrei lært leikstjórn.  Þar fyrir utan hefði hann aldrei stundað nám í Moskvu. 

  Frosti varði kennara sinn fimlega og treysti vönduðum vinnubrögðum fræðimannsins.  Úr þessu varð hið fjörlegasta spjall, eins og svo oft í útvarpsþættinum bráðskemmtilega Harmageddon.

.

  Í dag fengu þeir Frosti og Máni Pétursson sjálfan Eyvind Eiríksson í Harmageddon.  Eyvindur hafði lúmskt gaman af.  Hann er húmoristi og sá enga ástæðu til að fara fram á að Hannes leiðrétti meinta rangfærsluna.  Hið rétta væri að hann,  Eyvindur,  hefði aldrei lært leikstjórn né sest á skólabekk í Moskvu.  Hans námsferill hefði að uppistöðu til farið fram í Menntaskólanum á Akureyri og Háskóla Íslands, þar sem hann tók m.a. B.A. próf í dönsku og ensku.

.

  Eyvindur kannaðist við að hafa farið til Sovétríkjanna sem blaðamaður 1965 og - að mig minnir - varið tveimur dögum í Moskvu.  

  Sé þetta rétt hjá Eyvindi má segja að skekkjumörkin séu ekki veruleg hjá Hannesi,  svona miðað við sagnfræðilegar bækur af þessu tagi.  Engu að síður stendur þarna orð gegn orði.  Hannes heldur einu fram í sinni bók og Eyvindur heldur öðru fram.  Annar hvor þeirra fer með rangt mál.

.

  Ég þekki Eyvind sem afskaplega vandaðan, heiðarlegan og sannsöglan mann.  Já,  og skemmtilegan.  Hann er Vestfjarðagoði.  Það telur.

  Hannes þekki ég ekki.  En lýsing Frosta á honum er svipuð lýsingu minni á Eyvindi.  Nema að Hannes er ekki Vestfjarðagoði.

  Eftir stendur spurningin:  Hvor hallar réttu máli? 

Merkileg saga eins smells undur - klassískur rokkslagari

  Núna er verið að sýna bandarísku kvikmyndina  Lokasprett  (The Longest Yard) í sjónvarpinu með Adam Sandler.  Þar hljómar lagið  Spirit in the Sky  með Norman Greenbaum.  Þetta lag er merkilegt um margt.  Það kom fyrst út á plötu 1969.  Það sló rækilega í gegn.  Náði toppsæti vinsældalista víða um heim og 3ja sæti bandaríska vinsældalistans.

  Hljótt hefur verið um Norman Greenbaum frá því að lagið sló í gegn.  Hinsvegar hefur lagið lifað.  Það hefur verið krákað (cover song) með góðum árangri af mörgum og skýtur reglulega upp kolli í kvikmyndum,  sjónvarpsþáttum og sjónvarpsauglýsingum.

  Texti lagsins hefur kristilega skírskotun.  Fyrir bragðið fór af stað kjaftasaga um að Norman hafi dregið sig í hlé frá skarkala poppstjörnulífs og ánetjast Jesú-söfnuði.  Kjaftasagan er kjaftæði.  Norman er gyðingur og var að hæðast að Jesú-börnum hippahreyfingarinnar.

  Ástæðan fyrir því að Norman hvarf úr sviðsljósinu er þessi:  Hann áttaði sig fljótlega á að hann gæti ekki endurtekið leikinn með öðrum eins ofursmelli.  Lagið smellpassaði inn í tíðaranda hippastemmningar og á þeim tíma ferskum gítarleik.  Gítarleik sem Norman segir að hafi aðeins verið einföld eftiröpun á einhverju sem hann hafði heyrt Jimi Hendrix gera.

  Norman ákvað að gera að fullu starfi að gera út á  Spirit in the Sky  það sem eftir væri.  Í stað þess að túra endalaust,  gefa út ótal "Best of" plötur með laginu og spila það á pöbbum og öðrum minni stöðum þá hefur hann einbeitt sér að því að koma laginu inn í kvikmyndir,  sjónvarpsþætti og sjónvarpsauglýsingar. 

  Klukkan 9 á hverjum morgni mætir Norman á skrifstofuna sína og fer yfir fréttir af undirbúningi nýrra kvikmynda,  sjónvarpsþátta og herjar á væntanlegar auglýsingaherferðir í sjónvarpi.  Norman vinnur fullan vinnudag við að koma laginu að á öllu vígstöðvum.

  Árangurinn er góður.  Norman hefur komið laginu inn í fjölda kvikmynda,  sjónvarpsþátta og auglýsinga.  Þar á meðal hljómar það í kvikmyndum á borð við  Apollo 13,  Wayne´s World II,  Forrest Gump,  Superstar og svo framvegis.  Einnig í sjónvarpsþættinum   Supernaturals og allskonar.

  Síðustu tölur sem ég las um lagið hljóðuðu upp á að lagið hafi verið selt í yfir 70 kvikmyndir,  sjónvarpsþætti og auglýsingar.  Það eru sennilega um 3 ár síðan ég las um þessa tölu.  Ætla má að eitthvað hafi bæst við eftir það.  Fyrir bragðið er  Spirit in the Sky  að öllum líkindum það eins smells undur sem bestum árangri hefur náð.

  Norman hefur góðar og sívaxandi tekjur af laginu.  Hann er hálaunamaður út á þetta lag.  Það er gefið út á safnplötum með hljóðrás kvikmyndanna og hinum ýmsu safnplötum sem kallast "Classic Rock" eða hipparokk,  blómabarnarokk og svo framvegis. 

 

Verstu krákur rokksögunnar

  Ritstjórn breska popptónlistarblaðsins New Musical Express hefur tekið saman lista yfir verstu krákur (cover songs) dægurlagasögunnar.  Hér fyrir neðan eru þær sem tróna efst á lista;  eru sem sagt þær verstu.  Til samanburðar höfum við upprunalega flutning á laginu  Smells Like Teen Spirit.  Hann er í höndum höfundarins,  Seattle grugg-kóngsins Kurts Cobains,  og hljómsveitar hans,  Nirvana:

  Svo er það vonda krákan með Miley Cyrus.  Hún reynir að halda sig við útsetningu Nirvana en skortir gredduna og "karakterinn" sem gerir flutninginn hjá Nirvana svo flottan:

  Næst er það lag úr smiðju skosku hljómsveitarinnar Biffy Clyro,  Many Of Horror (When We Collide).  Ég þekki lítið til þessarar hljómsveitar annað en hafa heyrt rokkaðri og sprækari lög með þeim:

 

  Og þannig hljómar misþyrmingin með Matt Cardle.  Djöfulsins viðbjóður:

  Miley Cyrus er ekki ein um að klúðra flutningi á  Smells Like Teen Spirit.  Dópista-stelpustrákarnir í Take That ata auri alllt sem þeir syngja.  Þetta er verra en hjá Miley.  Svei mér þá.  Þetta er hryllingur á borð við það þegar Í svörtum fötum kráka Ham: 

  The Smiths var flott bresk hljómsveit.  How Soon Is Now  er eitt af þeirra ágætu lögum.  Mig minnir að Morrisey hafi byrjað sína frábæru hljómleika í Laugardalshöll á þessu lagi.  Hvort sem ég man það rétt eða ekki þá man ég að flutningur hans á laginu var rokkaðri, harðari og eiginlega flottari en á plötunni með The Smiðs.

  Svo komu rússnesku Tatu stelpurnar og níddust á því:

  Það er alltaf gaman að rifja upp  Itchycoo Park  með bresku mod-sveitinni Small Faces.

   Öllu dapurlegra er að heyra M People djöflast á þessu lagi.  Ef maður vissi ekki betur mætti halda að um Spaugstofu-grín væri að ræða.

Útvarp Saga - lifandi þjóðarútvarp

 

  Útvarp Saga er umdeild útvarpsstöð.  Rétt eins og rás 2 og Bylgjan.  Þetta eru þrjár vinsælustu útvarpsrásir landsins.  Margir hlusta og hafa þess vegna margvíslegar skoðanir á þeim.  X-ið er frábær útvarpsstöð en ekki mjög umdeild.  Við sem kunnum vel við tónlistarvalið á X-inu erum sátt/ir.  Aðrir hlusta á aðrar útvarpsstöðvar.  Þátturinn  Harmageddon  á X-inu er snilld.  Þar fara "strigakjaftarnir" Máni,  Frosti og Erpur á kostum og spila fjölbreytt áheyrilegt nýrokk. 

  Effemm 957 er viðbjóður og Kaninn er útvarp heimska fólksins með vondan músíksmekk.

  Flestir sem hafa horn í síðu Útvarps Sögu leggja út af símatímunum.  Opinni línu þar sem þjóðin fær að tjá sig.  Símatímarnir,  Línan er laus,  er í loftinu frá klukkan 9 á morgnana til hádegis.   Gagnrýni á þennan dagskrárlið beinist að innhringendum og skoðunum þáttastjórnenda,  Arnþrúðar Karlsdóttur og Péturs Gunnlaugssonar.

  Ein gagnrýnin snýst um það að sama fólkið hringi endalaust inn í þáttinn og endurtaki sömu skoðanir daglega.  Þegar betur er að gáð eru fastir (daglegir) innhringendur hlutfallslega fáir. En vissulega verða hlustendur varir við menn eins og Guðjón fyrrum leigubílstjóra (anti-landsbyggðarmann,  anti-Breiðhylting og anti-hitt og þetta),  Karl "talnatrúð" (uppnefnið er ekki beinlínis neikvætt heldur er hann talsmaður verðtryggingar og þylur upp endalausar tölur upp á krónur og aura.  Það er dálítið þreytandi.  Það væri til bóta ef hann "rúnnaði" af tölur í þúsundum),  Alvar (iðulega skemmtilegur),  Árna Björn (ESB sinna) og fleiri. 

  Uppistaðan í símatímunum er samt innhringendur sem hringja sjaldan og er með hinar ýmsu skoðanir.  Að einhverju leyti þverskurður af því sem fólk er að spjalla um í heitum pottum sundlauganna.

  Það er ekkert neikvætt við að sjórnendur  Línan er laus  hafi skoðanir á því sem hæst ber í umræðunni.  Það er bara gott.  Stundum er maður sammála þeirra skoðunum.  Stundum ekki.  Hlustendur vita hvar þau Arnþrúður og Pétur standa.  Það er kostur.

  Símatímarnir eru ekki stór hluti af fjölbreyttri dagskrá Útvarps Sögu.  Á undan símatímunum er 2ja klukkutíma morgunþáttur Markúsar frá Djúpalæk og Erlings.  Þeir fá einatt í heimsókn til sín áhugavert fólk úr ýmsum áttum með alls konar skoðanir.  Sjálfur hef ég komið þarna í viðtal og haft frá mörgu að segja.

  Í hádeginu er dagskrárliður sem heitir  Skoðun dagsins.  Þar flytja pistla Guðmundur Óli Scheving,  Eiríkur Stefánsson,  Jón Valur Jensson og Baldur Ágústsson,  fyrrum forsetaframbjóðandi.  Kannski einhverjir fleiri sem ég man ekki eftir í fljótu bragði.  Þeir hafa ólíkar skoðanir um margt.  Það er kostur.  

  Síðdegis í dagskrá Útvarps Sögu eru meðal annars dagskrárliðir á borð við  Bixið  með Höskuldi Höskuldssyni;  heilsuþáttur Torfa Geirmundssonar og Guðnýjar í Heilsubúðinni í Hafnarfirði;  þáttur Jóns Magnússonar um verðtryggingu;  sjávarútvegsþáttur Grétars Mars;  þáttur sem kallast ESB já eða nei;  þáttur Tryggva Agnarssonar - og annars til sem ég man ekki ekki hvað heitir - um lagarök og stöðu skuldara;  og bara ýmsir þættir sem ég man í augnablikinu ekki eftir.  Jú,  Magnús Magnússon (Diskótekið Dísa) spilar gömul íslensk dægurlög og spjallar við Geirmund Valtýsson,  Garðar Guðmundsson,  Lúdó og fleiri slíka. 

  Þáttur Höskuldar er oft verulega áhugaverður.  Fyrir minn smekk náði hann hæsta flugi í þáttaseríu um The Rolling Stones.  Þar var saga The Rolling Stones rakin með aðstoð Ólafs Helga,  sýslumanns. Þeir Höskuldur og Ólafur Helgi voru á góðu flugi og spiluðu m.a. sjaldgæfar upptökur með The Rolling Stones.  

  Ég er ekki búinn að telja upp nema hluta af áhugaverðri dagskrá Útvarps Sögu.  Útvarp Saga er þjóðarútvarp.  Þjóðin fær að tjá sig og þjóðin hlustar.

  Tekið skal fram að ég tengist Útvarpi Sögu ekki á neinn hátt.  Þetta er útvarpsstöð sem ég hlusta mikið á mér til fróðleiks og gamans.  Hún er ekki yfir gagnrýni hafin.  Hún speglar það sem þjóðinni liggur á hjarta og ólíkar skoðanir.  Það er kostur.  Það er gott fyrir lýðræði í víðtækustu merkingu.  

  Án Útvarps Sögu væri umræðan fátæklegri.

  Í myndbandinu fyrir ofan getur að heyra "súpergrúppuna" Dirty Mac með John Lennon (Bítlarnir) og á bassa Keith Richards  (The Rolling Stones). Hljóðrásin er örlítið "út úr zinki".  En blúsinn er flottur.

  The Rolling Stones smávegis falskir í upphafi lagsins.  En ná sér á strik þegar á líður.

  

Spennandi plata

  Núna í lok septembermánaðar kemur út í Bandaríkjum Norður-Ameríku platan  Note of Hope.  Þar flytja margir af þekktustu popptónlistarmönnum Bandaríkjanna söngva Woodys Guthtries.  Þeirra á meðal eru Lou Reed,  Jackson Browne,  Tom Morello (Rage Against the Machine),  Michael Franti (Beatnigs,  Spearheads) og Ani Di Franco.   

  Það er bassasnillingurinn og Grammy-verðlaunahafinn Rob Wasserman sem heldur utan um dæmið.  Hann hefur m.a. spilað með Neil Young,  Brian Wilson,  Elvis Costello,  Stephane Grappelli,  Jerry Carcia (Grateful Dead) og Ricky Lee Jones. 

  Woody Guthrie er eitt af stærstu nöfnum bandarískarar vísnatónlistar (folk).  Hann er stundum kallaður faðir bandarískrar þjóðlagatónlistar.  Hann fæddist snemma á síðustu öld og dó 1967 eftir að hafa legið rúmfastur og lamaður í meira en áratug.  Hann var og er mikill áhrifavaldur og fyrirmynd Bobs Dylans,  U2,  Bruce Springsteens, Joes Strummers (The Clash),  Billys Braggs,  Bubba Morthens,  Megasar og margra fleiri.

  Söngvar hans hafa verið krákaðir af allt frá Johnny Cash til þungarokkara á borð við Nazareth.

  Þekktasta lag Woodys er sennilega  This Land Is Your Land  sem var flutt af Bruce Springsteen og fleirum við innsetningu Husseins Obama í embætti forseta Bandaríkjanna.  Frjálshyggjugrallarinn Mojo Nixon flytur það hér í myndbandinu efst. 

  Woody Guthrie var Jesú-kall,  verkalýðssinni,  anti-rasisti,  anti-fasisti og alvöru farandssöngvari.  Flakkaði stöðugt um Bandaríkin,  rótlaus og í stöðugri uppreisn.  Honum buðust ótal tækifæri:  Að stjórna útvarpsþáttum,  syngja inn á plötur hjá plöturisum og annað í þeim dúr.  En hann lét hvergi að stjórn.  Stakk óvænt af og fór á flakk.

  Hann stakk líka ítrekað af frá konum sínum 3 og eignaðist 8 börn.  Sonur hans,  Arlo Guthrie,  varð eitt af stóru nöfnum Woodstock kynslóðarinnar.

  Skemmtilegt að rifja upp:  Fyrir nokkrum árum bankaði Arlo óvænt upp hjá Rúnari Júlíussyni í Keflavík.  Þeir höfðu hist í hljóðveri í Bandaríkjunum mörgum árum áður og varð vel til vina.  Rætur þeirra lágu í tónlist Woodys, Bobs Dylans og fleiri.  Það varð þó ekki framhald á samskiptum þeirra.  Þangað til Arlo flaug hingað í einkaþotu til þess eins að heilsa upp á Rúnar.  Andlitið datt af Rúnari.  Honum þótti með ólíkindum að Arlo kynni nafn hans og myndi eftir að hann byggi í Kerflavík.  Þeir snæddu saman á veitingastað og Arlo stakk upp á því að þeir myndu gera saman plötu.  Svo féll Rúnar frá áður en lengra var haldið.

  Þó að fjöldi söngva Woodys séu vel þekktir þá var aðeins eitt sem náði toppsæti bandaríska vinsældalistans.  Það var  Oklahoma Hills  í flutningi frænda hans,  Jackie Guthrie.  Sá skráði sig fyrir laginu.  Woody þurfti að ná höfundarréttinum fyrir atbeina dómsstóla.  Annars var Woody ekki upptekinn af höfundarrétti.  En í þessu tilfelli var honum misboðið.  Woody vann málið og var ósáttur við frænda sinn.  Í dag er þetta lag sennilega þekktast í flutningi Jimi Reeves:

  Flottasta bandaíska hljómsveit Bandaríjanna,  Wilco,  sendi fyrir nokkrum árum frá sér 2 plötur með söngvum Woodys og var tilnefnd til Grammy-verðlauna fyrir þær báðar.  Með í dæminu var breski vísnapönkarinn Billy Bragg.  Þetta er dáldið Utangarðsmannalegur blús. 

  Aðrir sem kráka söngva Woodys Guthries á plötunni sem um ræðir og hafa ekki verið nefndir eru:  Van Dyke Parks (meðhöfundur margra Beach Boys laga,  vann með The Byrds,  U2 og ótal öðrum stórum nöfnum);   Madeleine Peyroux (þekkt fyrir flutning á söngvum eftir Leonard Cohen,  Bob Dylan og Hank Williams.  Hún hefur verið kölluð Billie Holyday 21. aldarinnar);  djassboltinn Kurt Elling (nífaldur Grammy-verðlaunahafi.  Kannski þekktastur fyrir að spila með blúsaranum Buddy Guy og Smashing Pumpkins forsprakkanum Billy Corgan);  Studs Terkel (hann er dáinn en er kannski þekktastur fyrir bókina Giants of Jazz);  Nellie McKay (sló í gegn í uppfærslu á  Túskildingsóperu  Kurts Weills og Bertholds Brechts í Bandaríkjunum 2006);  Chris Whitley (blúsgítarleikari sem féll frá 2005);  Pete Seeger (150 ára gamall vísnasöngvari);  og banjóleikarinn Tony Trischla (hefur m.a. spilað með Paul McCartney og Steve Martin). 

  Vegna þess að Studs og Chris eru fallnir frá má ætla að um gamlar hljóðritanir með þeim á söngvum Woodys Guthries sé að ræða.  Annað kæmi á óvart.

Skúbb! Íslensk hljómsveit með spennandi útgáfusamning í Bandaríkjunum

  Það er skammt stórra högga á milli hjá hljómsveitinni Q4U.  Stigvaxandi vinsældir hljómsveitarinnar hérlendis og enn fremur erlendis eru heldur betur að hlaða utan á sig þessa dagana.  Ef svo heldur áfram sem horfir verður þess ekki langt að bíða að Q4U verði ein allra söluhæsta íslenska hljómsveit sögunnar. 

  Í síðasta mánuði gaf eitt stærsta brasilíska plötufyrirtækið,  Wave Records,  út safnplötu þar í landi með Q4U,  Q4U: Best Of  (sjá www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1183818/ ).  Plötunni hefur verið gífurlega vel tekið og útgefandinn þrýstir mjög hart á hljómsveitina að koma í hljómleikaferð til Brasilíu. 

  Svo skemmtilega vill til að á sama tíma eru hljómleikahaldarar í Þýskalandi og Bandaríkjunum að suða í Q4U um hljómleikahald á þeirra slóðum.  Q4U á harðsnúinn aðdáendahóp í Þýskalandi og hefur selt margfalt fleiri eintök af íslensku safnplötunni sinni þar en hérlendis. 

  Spurn eftir hljómleikum með Q4U í New York má sennilega að einhverju leyti rekja til útgáfu plötunnar í Brasilíu.

  Nú var Q4U að berast girnilegt tilboð frá bandarísku plötufyrirtæki,  Dark Entries, um útgáfu í Bandaríkjunum.  Það er hugur í fyrirtækinu og margt spennandi í pokanum.  Meðal annars vill það byrja á því að gefa út vinylplötu með hljómsveitinni. 

  Bandaríski plötusamningurinn kom jafn óvænt og brasilíski plötusamningurinn.  Útgefandinn er á engan hátt tengdur þeim sem vilja fá Q4U til hljómleikahalds í Bandaríkjunum.  Útgefandinn rakst á eitthvað með Q4U á netinu og hefur um nokkurt skeið reynt að ná sambandi við liðsmenn hljómsveitarinnar.  Það gekk ekki fyrr en núna í vikunni.

  Skýringuna á vinsældum Q4U erlendis má að einhverju leyti rekja til fyrirbæris sem kallast naum-bylgjan (minimal wave).  Hún nær yfir nákvæmlega músíkstíl Q4U,  söngrænt (melódískt) synth-goth-pönk af gamla skólanum (að hætti nýbylgjuhljómsveita pönkbyltingarinnar á seinni hluta áttunda áratugarins og upphafi níunda áratugarins).  Þessi músíkstíll var aðeins skilgreindur sem nýbylgja þangað til 2005.  Þá hóf göngu plötufyrirtækið Minimal Wave sem sérhæfir sig í útgáfu platna í naum-bylgjustíl.

  Aðdáendur naum-bylgjunnar eru ekki mjög fjölmennir í samanburði við aðdáendahóp þungarokks eða blúss.  En halda þeim mun betur hópinn á netsíðum og víðar,  skiptast á upplýsingum og benda hver öðrum á spennandi hljómsveitir.

  Til gamans má geta þess að það er fyrir löngu síðan uppselt á hljómleika Q4U á Airwaves.  Þangað hafa fjölmargir erlendir blaðamenn boðað komu sína.  Þá er brasilíska platan komin í sölu í 12 tónum. 

 

Jack White, Depeche Mode og Patti Smith kráka U2

  Írska hljómsveitin U2 er sennilega stærsta rokkdæmið í heiminum nú til fjölda ára.  Ég kunni vel við músík U2 framan af ferli hljómsveitarinnar.  Það var gaman að vera í Bandaríkjunum vorið 1997 þegar hljómsveitin sló þar í gegn svo um munaði.  Lögin  With Or Without You  og  I Still Havn´t Found What I´m Looking For  náðu 1. sæti bandaríska vinsældalistans.  Og einnig platan  The Joshua Tree.  Áður höfðu hvorki lög né plötur U2 náð inn á Topp 10 í Bandaríkjunum.  Í Evrópu var hljómsveitin þaulvön toppsætinu á vinsældalistum.

  Ofurvinsældir Íranna í Bandaríkjunum vöktu mikla athygli.  Þarlendir fjölmiðlar voru undirlagðir umfjöllun um hljómsveitina.  Þar fór músíksjónvarpað MTV fremst í flokki og það var varla hægt að stilla á þá stöð án þess að verið væri að spila U2. 

  Svo skemmtilega vildi til að þegar ég flaug til Bandaríkjanna var í flugvélinni bandaríska fréttablaðið Time.  Þar var góð og mikil grein um U2.  Ég keypti eintak af blaðinu þegar lent var í Bandaríkjunum.  Þá uppgötvaði ég að bandarísk útgáfa af Time er frábrugðin þeirri sem seld er í Evrópu.  Greinin í bandaríska Time var allt öðru vísi en greinin sem ég las í flugvélinni.

  Ég var í hálfan annan mánuð að þessu sinni í Bandaríkjunum og allan tímann tröllreið U2 þarlendum útvarpsstöðvum,  sjónvarpsstöðvum og prentmiðlum.  Það þótti saga til næsta bæjar að írsk hljómsveit væri það heitasta á markaðnum. 

  Einhversstaðar á þessum tímapunkti - eða skömmu síðar - fjarlægðust U2 minn pönkaða anti-popp músíksmekk.  Við höfum ekki átt nána samleið síðan. 

  Núna hafa nokkrar frægar poppstjörnur tekið sig til og eru að senda frá sér plötu þar sem þeir kráka lögin af plötu U2  Acthung Baby.  Þeirra á meðal eru bandaríski gítarleikarinn og söngvarinn Jack White (The White Stripes),  bandaríska "pönk" drottningin Patti Smith,  enska tölvupoppssveitin Depeche Mode og írski popparinn Damien Rice. 

  Bono lýsti Patti Smith eitt sinn í ræðu við afhendingu tónlistarverðlauna sem móðir sinni,  elskhuga og ég man ekki hvað.  Patti brást hin versta við og frábað sér þátttöku í hans "dirty works".  Þau eru engu að síðir góðir vinir.  U2 skoraði í 6. sæti breska vinsældalistans með lagi Pattíar,  Dancing Barefood.  Bono sagði viðbrögð Pattíar við ummælum sínum vera "ekta Patti Smith".  Hann hefði orðið fyrir vonbrigðum með hana ef hún hefði brugðist öðru vísi við.