Sex dauðsföll í einni hljómsveit

 

  Frá lokum blóðugrar seinni heimsstyrjaldar á fjórða og fimmta áratug síðustu aldar varð bandarísk tónlist allsráðandi í Evrópu og langt utan Evrópu.  Bandarískir raularar á borð við Frank Sinatra og Bing Crosby fóru mikinn í útvarpsviðtækjum heims.  1955-56 skall yfir heimsbyggðina bylgja bandarískra rokkara:  Bill Haley,  Chuck Berry,  Elvis Presley,  Little Richard,  Fats Domino...  Rokkbylgjan hvarf snögglega um og upp úr 1958.  Við tók bandarískt dú-vúbb og síðan twist,  limbó og eitthvað svoleiðis.  

  1964 gerðust þau undur og stórmerki að ensk unglingahljómsveit,  Bítlarnir,  lagði óvænt undir sig heimsmarkaðinn.  Svo rækilega að í júní 1964 áttu Bítlarnir öll lög í efstu sex sætum bandaríska vinsældalistans.  Í árslok 1964 kom í ljós að 60% af öllum seldum plötum í Bandaríkjunum það árið var með Bítlunum.  Samt voru Bítlarnir óþekkt fyrirbæri í Bandaríkjunum fram að vordögum. 

  Bandaríski markaðurinn brást klaufalega og seint við þessari óvæntu bresku innrás.  Hver markaðsfræðingurinn á fætur öðrum í bandaríska skemmtiiðnaðinum reiknaði dæmið vitlaust.  Til eru ótal bókanir hjá bandarískum plötufyrirtækjum og umboðsskrifstofum frá þessum tíma sem sýna hve illa bandaríski skemmtiiðnaðurinn var tekinn í bóli.  Afneitun var algjör.  Því var haldið fram að Bítlaæðið næði í hæsta lagi fram að hausti 1964.  Í vetrarbyrjun væru Louis Armstrong og Barbra Streisand búin að valta yfir Bítlana.  Það myndi ekki heyrast meira í Bítlunum í Bandaríkjunum. 

  Þessi markaðsgreining gekk ekki eftir.  Ensku Bítlarnir festu sig í sessi í Bandaríkjunum til frambúðar.  Ekki nóg með það.  Bítlarnir opnuðu upp á gátt bylgju breskra rokk- og blúshljómsveita sem toppuðu bandaríska vinsældalistann næstu árin:  The Rolling Stones,  The Who,  The Kinks,  The Animals,  Manfred Man... Listinn er endalaus.

  Það var ekki fyrr en 1965 sem bandaríski tónlistariðnaðurinn játaði sig sigraðan.  Þá var gefið út fyrsta bandaríska lag sem svar við ensku Bítlunum.  Á þessum tímapunkti var vísnatónlist í þjóðlagastíl mjög vinsæl í Bandaríkjunum:  Bob Dylan,  Kingston Trio,  Joan Baez,  Peter, Paul & Mary...

  Skrefið sem var stigið fólst í því að blanda saman vísnasöng eftir Bob Dylan og Bítlarokki.  Blandan var góð og lag Dylans,  Mr. Tambourine Man, í rokkútsetningu fyrstu bandarísku bítlahljómsveitarinna,  The Byrds,  sló rækilega í gegn.  Það kom út vorið 1965.  Til varð nýr tónlistarstíll,  þjóðlagarokk (folk-rock).  Lagið náði 1. sæti vinsældalista víða um heim. 

  Vinsældunum var fylgt eftir með öðru Dylan-lagi,  All I really Want to do.  Það náði ekki flugi.  Þá var leitað í smiðju Petes Seegers,  eins ástsælast vísnasöngvara Bandaríkjanna.  The Byrds náðu aftur að toppa vinsældalista með lagi hans,  Turn, Turn, Turn. 

  Næstu ár á eftir var The Byrds þungavigtarhljómsveit í þróun og sögu rokksins.  Hafði meðal annars mikil áhrif á Bítlana og The Rolling Stones.  Var brautryðjandi í tónlistarstílum á borð við raga (indversk-blönduð músík),  geimrokk (space rock), kántrý-rokk,  sýrurokk,  spunadjassrokk og svo framvegis. 

  Liðsmenn The Byrds sukkuðu.  Dópuðu all svakalega og drukku sterkt áfengi af stút.  Leikar fóru þannig að sex liðsmenn The Byrds féllu frá fyrir aldur fram.  Hljómborðsleikarinn Gram Parson var aðeins 26 ára er hann lauk jarðvist í kjölfar rosalegrar eiturlyfjaneyslu.

  Gítarleikarinn Clarance White dó sama ár, 1973.  Hann var ekinn niður af ölvuðum ökumanni.  Söngvarinn,  lagahöfundurinn og gítarleikarinn Gene Clark dó fyrir aldarfjórðungi eftir langvarandi gríðarlega drykkju.  Hann fékk hjartaslag og var með ónýtan maga.  Trommarinn Michael Clarke dó tveimur árum síðar.  Næsti trommari,  Kevin Kelley,  dó nokkrum árum síðar.  Bassaleikarinn Skip Batten dó því næst.

  Einn mesti dópisti The Byrds,  gítarleikarinn,  lagahöfundurinn og söngvarinn David Crosby,  er mörgum til furðu ennþá á lífi.  Hann hefur fengið ígrædda splunkunýja lifur.  Og gott ef ekki nýru líka.  Hann hafði gott af því að sitja í fangelsi í Texas í heilt ár vegna gríðarlega mikils magns sem hann lumaði á af dópi á borð við heróíni,  kókaíni og einhverju þannig.  Hann hresstist við það. 

  Ég held - og vona - að engin önnur hljómsveit rokksögunnar hafi tapað sex liðsmönnum yfir móðuna miklu.  Hljómsveitin starfar ekki lengur.  Nema kannski í Valhöll.

 

Hryðjuverkasamtök aðhlátursefni

 

  Bandarísku hryðjuverkasamtökin Sea Shepherd standa þessa dagana í átaki gegn veiðum Færeyinga á marsvíni (grind).  Blásið var í herlúðra í júní.  Boðuð var koma og mótmælastaða þúsunda manna hvaðanæva af úr heiminum.  Aðallega jörðinni, að því er virðist.  Skip Sea Shepherd sigldi inn í færeyska höfn.  Nokkrir mótmælendur komu með Norrænu til Færeyja.  Þeir stálu mat í Norrænu.  Fylltu heilu ferðatöskurnar af stolnum mat.  Komnir til Færeyja héldu þeir uppteknum hætti:  Stunduðu búðarþjófnað.

  Ekki verður hjá því komist að velta fyrir sér tvískinnungi þegar einstaklingar ferðast heimshorna á milli til að fordæma fólk sem nær sér á heiðarlegan og löglegan hátt í hvalkjöt í matinn; en stelur sjálft sér til matar.  Ekki einum sykurmola heldur fyllir fjölda ferðataska af stolnum mat.  Og stelur úr búðum.  Um það má lesa hér:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1399541/

  Fáfræði hryðjuverkahópsins um eitt og annað er aðhlátursefni.  Liðsmenn hans halda því fram að marsvínin séu myrt á kvalarfullan hátt. Það er rangt.  Marsvín eru drepin með stungu sem tekur sekúndubrot.  Meðferð á öðrum dýrum í Bandaríkjunum og víðar er langvarandi dýraníð;  kjúklingar,  svín og fleiri dýr í verksmiðjubúskap búa við óhugnanlegar aðstæður.  Hænur eru aldar í þröngum búrum.  Þær afmyndast,  fætur skemmast af saurbruna,  í þær er dælt fúkkalyfjum,  fjaðrir hrynja af þeim og skilja eftir sig skallabletti og svo framvegis.  Flestar hænur í þessum aðstæðum verða fljótlega geðbilaðar.  Þær eru ekki hamingjusamar hænur.  

  Einn félagi í Sea Shepherd bloggaði um komu sína til Færeyja.  Þetta var kona sem sagðist hafa byrgt sig upp af dósamat áður en haldið var til Færeyja.  Hún hélt að erfitt yrði að finna eitthvað ætilegt í Færeyjum.  Henni til mikillar undrunar uppgötvaði hún að í Færeyjum var hægt að kaupa ávexti í búð.  Meira að segja banana.  

  Átak Sea Shepherd gegn marsvínaveiði Færeyinga i sumar hefur algjörlega mistekist.   Fyrir það fyrsta hafa tiltölulega fáir liðsmenn svarað kallinu.  Í annan stað hefur ekkert borið til tíðinda.  Marsvínaveiðar Færeyinga eru tilfallandi.  Þegar vart verður við marsvínatorfu í einhverjum firði er útkall.  Tugir mótorbáta mæta á svæðið og smala torfunni upp í fjöru.  Sérhæfðir slátrarar deyða dýrin af öryggi.  Þetta gengur hratt fyrir sig.  Jú,  vissulega litar blóðið sjóinn.  Það lítur ekki vel út fyrir borgarbörn sem aldrei hafa séð dýri slátrað.

  Ég vann til fjölda ára í Sláturhúsi Skagfirðinga á Sauðárkróki.  Er þar að auki fæddur og uppalinn í sveit og þaulvanur heimaslátrun.  Marsvínaslátrun Færeyinga er alveg jafn hraðvirk og dýrunum sársaukalaus og dráp á öðrum dýrum.  Fyrir utan það að marsvínakjöt er einstaklega gott snöggsteikt.     

  SS hreykir sér af því að engar hvalveiðar hafi verið í Færeyjum frá því að hryðjuverkasamtökin hófu átak sitt gegn þeim í sumar.  Það er þó ekki SS að "þakka" heldur því að engin marsvínatorfa hefur komið inn í færeyskan fjörð á þessu tímabili.  SS-liðar standa vaktina í erindisleysu niðri í fjöru dögum saman.  Það er aðhlátursefni í Færeyjum.   Þarna standa þeir og góna út á haf en ekkert gerist.  

  Engu að síður herðir SS á hvatningu til félaga að koma til Færeyja og standa vaktina við að góna út á haf.  En ekkert gerist.  Það hefur verið tíðindalaust á vígstöðvum í júní.  Dag eftir dag,  viku eftir viku,  má sjá 3 - 4 félaga SS standa samviskusamlega vaktina niðri í fjöru allan daginn og reyna að koma auga á marsvín.  Þetta var verulega fyndið fyrstu dagana. Svo varð það ennþá meira fyndið.  Í dag er það meiriháttar fyndið.  Og heldur áfram að vera meira og meira fyndið.  

  

Skrítnar og spaugilegar merkingar

  Texti á sumum aðvörunarskiltum og öðrum merkingum virðast stundum vera saminn af bjánum.  Það þarf þó ekki að vera raunin.  Til að mynda í Bandaríkjum Norður-Ameríku þurfa ýmsir að tryggja sig í bak og fyrir gegn málaferlum og himinháum skaðabótakröfum.  Þar í landi er heill herskari lögfræðiteyma sérhæfður í að sækja stjarnfræðilega háar skaðabætur til allt frá McDonalds - sem seldi heitt kaffi án viðvörunartexta - til borgaryfirvalda sem sýna kæruleysi við að hafa allar gangstéttarhellur jafnar og sléttar.  Fólk getur dottið um ójafnar gangstéttarhellur og uppskorið í kjölfarið kvíðaköst og þunglyndi. 

  Fataframleiðendur vara við því að ekki skuli strauja flíkur þegar fólk klæðist þeim. 

  Jafn áríðandi er að fólk gleypi ekki herðatré.  Það getur fests í hálsinum.  Var þetta útbreitt vandamál áður en viðvörun var sett á miðann?

 

  Sömuleiðis er áríðandi að fólk andi ekki þegar það er undir yfirborði vatns.  Mörgum gæti svelgst á af minna tilefn. 

 

  Snerting við rafmagnsvír veldur bráðadauða.  Ekki nóg með það.  Slíkt uppátæki kostar jafnframt sekt upp á 200 bandaríska dali.  Það er óskemmtileg staða að vera bæði steindauður og fá á sig 200 dala sekt í ofanálag.  Við erum að tala um 23 þúsund ísl. kr.

    

   Á Tælandi er ósyndum víða bannað að synda.  Geta ósyndir synt?

  Til gamans má geta að Færeyingum þykir broslegt að heyra Íslendinga tala um að synda;  ætla að fara að synda eða hafi verið að synda.  Á færeysku þýðir það að drýgja synd.  Og er í hugrenningum tengt við að drýgja hór. 

  Einhverra hluta vegna hefur hér verið talin þörf á að taka fram að hárþurrkuna á hótelinu megi einungis nota á höfuðhár.  Hér hlaðast upp spurningarmerki. 

  Sterkur grunur leikur á að skilti hafi ruglast.  Þetta hafi átt að vera fyrir ofan vaskinn.  Hér er boðað að áður en vatnið sé drukkið skuli það fá að renna í hálfa mínútu.  Spurning hvað stendur á miðanum fyrir ofan vaskinn.    

  Annað mál er hvort að einhver tekur mark á fyrirmælum. Á þessu skilti segir að ekki megi klifra á skólplögninni,  leika sér á henni né í námunda við hana. 

Sítt hár bannað

  Í upphafi áttunda áratugarins lá leið mín í svokallaðan Héraðsskóla á Laugarvatni (3ja og 4ða bekk gaggó).  Áður en haldið var af stað áleiðis barst bréf frá skólastjóranum.  Þar upplýsti hann að drengjum væri stranglega bannað að vera með sítt hár.  Slíkum peyjum yrði umsvifalaust snúið við á hlaði skólans og sendir til baka með næstu rútu.  Þetta væri af illri nauðsyn til að forða skólanum frá bráðum lúsafaraldri.

  Það var auðvelt að hafa fullan skilning á þessari varúðarráðstöfun.  Það er enginn leikur fyrir skólastjóra að sitja uppi með hálft annað hundrað af nemendum og starfsfólki löðrandi í lús.  Og vont til afspurnar fyrir skólann.

  Þegar mætt var í skólann blasti við að helmingur nemenda var með mjög sítt hár.  Það voru stelpurnar.  Skólastjórinn mat stöðuna þannig að engin hætta væri á lús í stelpnahári.   Sem reyndist rétt.  Enginn varð var við lús á Laugarvatni.

   Um vorið bar svo við að skólastjórinn greip einhverjar stelpur glóðvolgar með sígarettu í munnviki.  Það kostaði brottrekstur úr skólanum.  Við það snöggreiddist móðir einnar stúlkunnar.  Hún hellti sér yfir skólastjórann.  Sakaði hann um að vera úr tengslum við nútímann.  Hann stjórnaði skólanum eins og fasisti.  Væri með sama viðhorf og Hitler til reykinga og hársíddar á drengjum.  

  Skólastjóranum var verulega brugðið undir reiðilestrinum.  Hann boðaði þegar í stað alla nemendur á fund.  Þar lýsti hann því yfir að hann ætlaði ekki að sitja undir ásökunum um að stjórna skólanum með fornaldarhugmyndum.  Þess vegna hefði hann tekið skyndiákvörðun um að endurskoða rækilega skólareglur og nútímavæða skólann.  Daginn eftir myndi hann hringja í Menntamálaráðuneytið og óska eftir því að fá að hausti nýjan og ungan kennara sem væri síðhærður hippi og helst að hann spilaði bítlagarg í hljómsveit.

  Okkur nemendum til furðu þá stóð skólastjórinn við þetta.  Hann afnam í hasti reglur um hársídd og "leyfði" nemendum að reykja í laumi.  Einni kennslustofunni var breytt í æfingarpláss fyrir rokkhljómsveit, Frostmark, og hún fyllt af græjum.  Þá var gaman.  Þangað til ég var rekinn fyrir fjörlegt fyllerí.  Það var ekkert umburðarlyndi gagnvart því.  Það var ekki eins gaman.  En gaman samt.

Tekist á um hárið í hæstarétti

Þess vegna lifa karlar skemur en konur

  Um daginn hélt einhver erindi um bága stöðu karla.  Það er að segja í samanburði við stöðu kvenna.  Karlar klúðra öllu sem hægt er að klúðra - nema DOddsson.  Þeir fara halloka á öllum sviðum sem máli skiptir.  Karlapar getur ekki gengið með og fætt börn.  Ekki einu sinni í Brazilíu.  Það getur kvenpar.  Næstum hvar sem er.  Fer létt með það.  

  Á ensku heitir erindið Men Are The Niggers Of The World. 

  Ein besta sönnun þess hvað karlar eiga bágt er að þeir ná ekki sömu ævilengd og konur.  Þessar myndir sýna hvers vegna.

  Þegar skipt er um peru í ljósastaur þarf hvorki körfubíl né háan stiga.  Nóg er að finna fjögur eldhúsborð.  Þó að yfirborð þeirra sé svellhált þá er ekki víst að "skransi" undan litlu töppunum.  Ef þau "skransa" þá er ekkert víst að maður slasist verulega mikið við 6 metra hátt fall.  Það fer eftir því á hverju maður lendir.  Það er ólíklegt að fá borðfót í gegnum maga eða lungu eða höku. 

  Þegar mála þarf glugga að utan í skoti er minnsta mál að skella tveimur spýtum á gluggasyllur.  Að vísu brakar í þeim.  Þær þola ekki meiri þunga en svo að nauðsynlegt er að hafa annan fótinn á gluggasyllu.  Þannig má dreifa þunganum.  Ef spýturnar gefa sig eða renna til má alltaf halda sér í málningarpensilinn þangað til hjálp berst.    

  Engar áhyggjur.  Kláraðu að mála efst.  Ég gríp stigann ef hann dettur.

  Vatn og rafmagn eiga sjaldan góða samleið.  Síst af öllu þegar ungir menn eru á fylleríi í sundlaug.  En slys má forðast með því að láta framlengingarsnúruna fljóta á inniskóm.  Ef illa fer og rafmagnið fer í vatnið eru góðar líkur á að rafmagnstaflan slái út.  Jafnvel áður en drengirnir stikna í lauginni.     

  Ef vel er að gáð má sjá að eldglæringarnar þeytast á gaskútana.  Einn lítill neisti + gas og verkstæðið er horfið.  Það er til nóg af verkstæðum hvort sem er..  

 

 

Ronaldo tekur mikla áhættu ef hann spilar

Farsímar eru fitandi

  Nýjustu rannsóknir sýna að mikil notkun farsíma leiðir til gríðarmikillar þyngdaraukningar.  Þetta er alveg skelfilegt.  Ég kann ekki efnafræðina að baki þessu.  Og nenni ekki að setja mig inn í hana.  Þetta er bara svona.  Leikfimiæfingar og sprikl út í allar áttir breyta engu um niðurstöðuna.  Enda er það bara leiðindi út í eitt.  

  Þegar einhver finnur fyrir löngun til að hreyfa sig er best að fá sér kókómalt og leggjast fyrir þangað til löngun til að hreyfa sig líður hjá.  Og hlusta í leiðinni á sígildan færeyskan sumarsmell með Dortheu Dam:

 

Léttist þú ekki þrátt fyrir að æfa mikið?

Sea Shepherd er ósvífið þjófahyski

 

 

  Sea Shepherd eru bandarísk samtök herskárra aðgerðarsinna sem berjast gegn veiðum á hákörlum, hvölum, sel og hinu og þessu.  Víða um heim eru samtökin skilgreind sem hryðjuverkahópur.  Meðal "afreka" hópsins er að 1986 sökkti hann tveimur rammíslenskum hvalveiðibátum.    

 

  Paul Watson stofnaði Sea Shepherd 1977 í kjölfar þess að hann var rekinn úr Greenpeace.  Þar á bæ þótti hann of herskár og koma óorði á Grænfriðunga.  Fjöldi bandarískra auðmanna,  kvikmyndastjarna,  rokkstjarna og fleiri ausa peningum í Sea Shepherd.  Þeirra á meðal eru söngvari Red Hot Chili Peppers,  upptökustjórinn Rick Rubin og leikararnir Martin Sheen,  William Shatner og Daryl Hannah.  Samtökin njóta skattaívilnana í Bandaríkjunum.  Þau eiga vísan stuðning margra helstu fjölmiðla Bandaríkjanna.  Þar er hampað fegraðri mynd af Sea Shepherd; hópi hugsjónafólks í sjálfboðavinnu gegn gráðugum útlendingum sem myrða með köldu blóði af illmennsku krúttleg og gáfuð sjávardýr.  Dýr sem vilja synda frjáls um heimsins höf og eru stórtækari í áti á fiski en fiskveiðimenn.  Fiskurinn er hvort sem er heimskur.  Og hvalurinn étur selinn.   

 

  Nú eru Sea Shepherd með átak í gangi í Færeyjum.  Markmiðið er - að sögn - að stöðva hvalveiðar Færeyinga.  Í morgun kynntu samtökin átakið á blaðamannafundi.  Færeyskir fjölmiðlar sýndu fundinum lítinn áhuga.  Það voru aðallega bandarískir fjölmiðlar sem mættu á svæðið.  

 

  Að morgni sunnudags safnaðist hópur Færeyinga á bryggjuna þar sem bátur Sea Shepherd liggur bundinn.  Einhverjir köstuðu kveðju á bátsverja.  Við það greip um sig gríðarleg hræðsla um borð.  Bátsverjar forðuðu sér niður í lúkar,  læstu kyrfilega á eftir sér og hringdu í mikilli geðhræringu í lögregluna.   Lögreglumenn mættu óðara og báðu menn um að hræða ekki líftóruna úr vesalingunum um borð.  Hópurinn tók vel í það.  Enda kirkjur farnar að hringja til messu.  

 

   Sama morgun komu nokkrir félagar í Sea Shepherd til Færeyja með Norrænu.  Færeyingur um borð tók eftir því að við morgunverðarhlaðborð stálu SS-liðarnir öllu steini léttara.  Þetta voru greinilega þaulvanir þjófar.  Þeir báru sig svo fagmannlega að.  Þeir fylltu heilu töskurnar af brauði,  smjöri,  áleggi o.s.frv.  án þess að nærstaddir yrðu nokkurs varir.  Aðferðin sem þjófarnir notuðu var að leggja kæruleysislega munnþurrkur yfir matvælin,  hinkra svo í smástund áður en þýfinu var laumað ásamt munnþurrkunni ofan í tösku.

 

 

 

  Færeyingurinn hnippti í borðfélaga sína og benti þeim á hvað var í gangi.  Þeir urðu svo dolfallnir af undrun yfir ósvífninni að þeir frusu;  höfðu ekki rænu á að gera neitt í málinu.  Einn tók þó að lokum ljósmynd af þjófunum.  Einn var þá farinn burt með troðfulla ferðatösku af þýfi.  

 

  Við hlið svarthærðu konunnar sést glitta í rauðan makka konu sem kom með stóra húfu á höfðinu en enga tösku.  Kella fyllti húfuna af mat.  Ef myndin er stækkuð (með því að smella á hana) þá má greina að svarthærða konan heldur í sína tösku undir borðinu.

 

  Maðurinn sem horfir á ljósmyndarann var nokkrum mínútum síðar kominn á barinn.  Þar reyndi hann að æsa fulla Færeyinga upp í slagsmál.  Færeyingarnir virtu hann ekki viðlits.   

 

  Í gær sigldu þjófarnir til Nolsoy.  Þar stálu þeir bjórflöskum úr verslun.     

Lulla frænka og Jón Þorleifs

 

  Jón Þorleifs,  rithöfundur,  og Lulla frænka áttu ekki skap saman.  Þau voru bæði það sem kalla má heimagangar hjá mér.  Og einnig hjá Júlíu systur minni.  Oft bar þau að á svipuðum tíma.  Enda komu þau helst að kvöldi til.  Stundum fyrr um helgar.  

  Einhverra hluta vegna virtu þau hvort annað vart viðlits.  Lulla hafði engan áhuga á frásögnum Jóns af óréttlæti heimsins og þeirri baráttu sem hann stóð í við verkalýðsforingja.  Hún tók aldrei undir neitt sem hann sagði né sýndi önnur viðbrögð.  Það var frekar að hún snéri tali að einhverju allt öðru.  Greip þá stundum orðið af Jóni og fór að tala um drauga eða eitthvað annað.  Jón lét eins og hann heyrði ekki í henni.  Þagði á meðan hún talaði.  Þegar hún þagnaði hélt hann áfram að tala um Gvend Jaka og Eðvarð Sigurðsson.

  Lulla og Jón bjuggu á sama blettinum.  Hann við Hlemm og hún á Skúlagötu fyrir neðan Hlemm.  Jón var bíllaus.  Ótal oft,  einkum þegar kalt var í veðri,  var stungið upp á því að Jón fengi far með Lullu heim á leið.  Nei,  það kom aldrei til greina af hálfu Jóns.  Hann kaus heldur að ganga - þó að leiðin væri margir kílómetrar;  alveg frá Skipasundi eða Ásgarði.  

  Ég tel víst að Lulla hafi lítið skilið í því sem Jón talaði mest um.  

  Eitt sinn var afmælisveisla heima hjá systur minni.  Ég og mitt fólk mætti.  Líka Lulla og Jón.  Þegar sest var við veisluborð kveikti Lulla sér í sígarettu.  Eftir smá stund spratt Jón óvenju snöggur í hreyfingum fram í eldhús.  Að vörmu spori kom hann með öskubakka,  lagði hann á borðið fyrir framan Lullu og tilkynnti:  "Hér er öskubakki fyrir þig."   Öskubakkinn kom sér vel því að Lulla keðjureykti að venju.  

  Síðar,  þegar Lulla og fleiri gestir,  höfðu kvatt sagði systir mín við Jón:  "Takk fyrir að sýna Lullu frænku þessi almennalegheit;  að sækja fyrir hana öskubakka."

  Það hnussaði í Jóni og hann svaraði:  "Ég var ekkert að sýna henni nein almennalegheit.  Ég sá að konubjálfinn hafði enga rænu á að slá ösku af sígarettunni.  Ég var að bjarga gólfteppinu." 

-----------------------

Fleiri sögur af Jóni:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1396811/

Of af Lullu frænku:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1390234/

 

Eru Íslendingar of bláeygir?

  Fyrir nokkrum áratugum hafði aldrei verið framið bankarán á Íslandi.  Sú staðreynd var svo eðlileg að enginn hugsaði út í þann möguleika að eitthvað slíkt gæti gerst á Íslandi.  Svo gerðist það að maður með lambhúshettu bankaði á bakdyr í banka í Breiðholti.  Þetta var eftir lokun bankans.  Starfsmaður bankans opnaði dyrnar og hleypti lambhúshettumanninum inn.  Hvorugur sagði orð.  Starfsmaðurinn gekk út frá því sem vísu að þetta væri einhver að sækja konuna sína úr vinnu í bankanum.

  Lambhúshettumaðurinn gekk að gjaldkerastúku og hrifsaði til sín alla seðlana þar.  Starfsfólk bankans horfði á og hugsaði með sér:  "Þetta er nú meiri grínistinn!"  Svo hélt það áfram að vinna.  Lambhúshettumaðurinn yfirgaf bankann.  Starfsfólkið reiknaði með að hann kæmi aftur og segðist hafa verið að grínast.  En það gerðist ekki.  Síðan hefur ekkert til mannsins né peninganna spurst.  

  Löngu síðar komst starfsfólk bankans að þeirri niðurstöðu - í samráði við lögregluna - að um bankarán hafi verið að ræða.  Vandamálið var það að starfsfólkið hafði eiginlega ekki veitt manninum neina athygli.  Það átti í erfiðleikum með að muna klæðaburð hans eða annað.  Nema að allir mundu eftir því að hann var með lambhúshettu.  Einhver taldi sig hafa séð út undan sér er maðurinn hvarf út í myrkrið að göngulag hans hefði verið fjaðrandi er hann steig yfir þröskuldinn.  Sá sami taldi sig hafa tekið eftir herðablöðum mannsins.   Þau hafi vísað út.  

  Þegar ljóst var að bankaþjófurinn myndi ekki gefa sig fram af sjálfsdáðum auglýsti lögreglan eftir manni með lambhúshettu,  útstæð herðablöð og fjaðrandi göngulag.   

  Það eina sem kom út úr því var niðurstaða aldraðrar konu sem fór - sjálfviljug - á ballettsýningu.  Hún tók eftir því að göngulag sumra dansaranna var fjaðrandi.  Hinsvegar var enginn þeirra með útstæð herðablöð.   

  Um svipað leyti tókst ungu pari að svíkja fé út úr pósthúsi.  Það hringdi í pósthús og sagðist vera að hringja frá banka.  Peningur hafi verið lagður inn í bankann og yrði sóttur í pósthúsið.  Svo var mætt í pósthúsið og sagt:  "Það á að vera kominn peningur til mín sem var lagður inn á banka."  Afreiðslukonan kannaðist við það og afhenti peninga án spurningar.   Það hafði aldrei hvarflað að neinum að neinn myndi misnota þetta einfalda og þægilega fyrirkomulag.

  Í mars var eldri maður dæmdur í tveggja og hálfs árs fangelsi fyrir að svíkja á annað hundrað milljónir út úr 16 manneskjum.  Í lok síðustu aldar var hann dæmdur í 20 mánaða fangelsi fyrir samskonar brot.  Þá brá svo við að hann var náðaður á þeirri forsendu að honum myndi líða illa í fangelsi.  Hann væri vanur að reka hótel,  tívolí,  billjardstofu og sjoppu og búa við lífsstíl sem er ólíkur þeim sem stela samloku og snærisspotta.  Líklegt væri að depurð myndi sækja að honum í fátæklega búnum fangaklefa.   

  Af dómnum í mars verður ekki ráðið annað en að maðurinn hafi síðustu áratugi verið í fullri vinnu við að svíkja fé út úr fólki.  Hann vann ekkert annað.  Hann þóttist vera auðmaður - og var það í raun vegna þess hve vel honum gekk að komast yfir fé annarra.   Hann bauðst til að gera fólk ríkt.  Það eina sem það þyrfti að gera væri að láta hann hafa allan sinn pening.  Svo myndi hann sjá um rest.  Ekkert gerðist annað en fólkinu var sagt að það þyrfti að láta manninn fá meiri pening svo að það yrði ennþá ríkara.       

Ævintýraleg ákæra yfir „Sigga hakkara“

Útlendingahræðsla

 

  Jón heitinn Þorleifsson,  verkamaður og rithöfundur,  var ekki rasisti í þeim skilningi að honum væri illa við útlendinga.  Hann var oftast réttsýnn og mannréttindasinnaður.  Það var fjarri honum að sýna fólki af öðrum kynþáttum andúð og ókurteisi.  Að vísu voru djasstónlist og blús eitur í hans beinum.  Ekki vegna þess að það væri blökkumannatónlist heldur vegna þess að þetta var bandarísk músík.  Hann hafði horn í síðu bandaríska hersins á Miðnesheiði.  Einhverra hluta vegna setti hann rokkið ekki undir sama hatt.  Sennilega vegna þess að fjölmargir breskir og íslenskir tónlistarmenn spiluðu rokk.

  Jón hafði ekkert gaman af rokki en dáðist að vinsældum bresku Bítlanna,  Stóns og fleiri á heimsmarkaði.  Það hlakkaði í honum yfir því að breskir rokkarar væru vinsælli á alþjóðavettvangi en bandarískir.  Jón fylgdist með framvindunni og var nokkuð vel að sér um bresku rokkarana.  Einkum Bítlana.  Hann var óvenju vel að sér um Bítlana miðað við að músík þeirra höfðaði ekki til hans.  

  Reyndar var Jón fjölfróður um ótal margt.  Hann kunni ekkert erlent tungumál.  En  fylgdist vel með íslenskum fjölmiðlum.  Oftar en einu sinni og oftar en tvisvar var Jón í heimsókn heima hjá mér þegar spurningaþættir á borð við Útsvar og Gettu betur voru í sjónvarpinu.  Jón gaf keppendum þar ekkert eftir.  Var iðulega snöggur til rétts svars.  

  Á seinni hluta síðustu aldar bjó Jón háaldraður í íbúð við Hlemm.  Á þeim tíma var dálítill straumur af fólki frá Asíu til Íslands.  Aðallega víetnömskum flóttamönnum og kvenfólki frá Tælandi og Filippseyjum.   Jón beit það í sig að kínverska eiturlyfjamafían væri búin að leggja undir sig Hlemm-svæðið.  Þar voru á stuttum tíma komin fjögur asísk veitingahús.  Jón taldi að stutt væri í að kínverska eiturlyfjamafían myndi leggja Ísland undir sig.  

  Rök hans voru:  "Af hverju þrífast íslensk veitingahús ekki við Hlemm?  Af hverju gengur kínverskum veitingahúsum betur?  Getur verið að þar sé selt eitthvað fleira en matur?  Hvar segir löggan að eiturlyfjasala fari helst fram?  Er það ekki við Hlemm?  Hvers vegna hreiðra Kínverjar um sig við Hlemm af öllum stöðum?  Hvað dregur þá að Hlemmi?  Fyrir hvað er kínverska mafían þekkt út um allan heim?  Er það ekki fyrir eiturlyfjasölu?  Ég er ekki fæddur í gær.  Ég legg saman 2 og 2.  Ég er búinn að átta mig á því hvað er í gangi."

  Þegar ég maldaði í móinn og gerði lítið úr hræðslu Jóns við kínversku eiturlyfjamafíuna sagði hann:  "Þú áttar þig á alvöru málsins þegar leigumorðingjar kínversku eiturlyfjamafíunnar fara að taka til sinna ráða.  Þetta eru engin lömb að leika sér við." 

  Þarna - fyrir aldarfjórðungi eða svo - átti Jón sér mörg skoðanasystkini sem deildu með honum hræðslu við að kínverska eiturlyfjamafían væri að leggja íslenska dópmarkaðinn undir sig.  Nokkrum árum síðar færðist hræðslan yfir á rússnesku mafíuna.  Það tímabil stóð stutt yfir.  Það færðist eldsnöggt yfir á litháísku mafíuna.  Í undirheimum Reykjavíkur - þar sem handrukkun komst í tísku - þótti árangursríkt um tíma að hóta því að menn myndu fá heimsókn frá litháísku mafíunni.  

  Í dag gráta framsóknarkellingar - þar á meðal Savíð - sárt undan eigin hræðsluáróðri gegn múslímum.  

 

-------------------- 

Fleiri sögur af Jóni Þorleifs: 

http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1225402/

   

Segir umræðuna viðbjóðslega