Kvikmyndarumsögn

 

  - Titill:  Bad neighbours

  - Leikarar:  Seth Rogen,  Zag Efron...

  -  Leikstjóri:  Nicholas Stoller 

  -  Einkunn: **

  Söguþráðurinn býður upp á gott grín:  Vitgrönn hjón í Bandaríkjum Norður-Ameríku,  nýorðin foreldrar,  flytja í fjölskylduhverfi.  Svokallað bræðralagsfélag framhaldsskóla flytur inn í næsta hús.  Svona bræðralagsfélög eru afskaplega kjánalegt.  Kvikmyndin deilir í aðra röndina á þann aulahátt.  það skerst í odda á milli hjónanna og bræðralagsins.  Um hríð gengur á með skæruhernaði;  hefndum og gagnhefndum á víxl.  Þarna hefði mátt leggja meiri vinnu í handritið.  Það er ekkert fyndið við að rusli sé hent á lóð eða vatnslögn höggvin í sundur.  Loftpúðahrekkur er hinsvegar skemmtilega útfærður. 

  Allir sem við sögu koma eru verulega heimskir.  Ekkert ótrúverðugt við það út af fyrir sig.    

  Í upphafi er grínið í stíl aulahúmors og fíflaláta.  Niðurlagskafli er dauflegur og þunnur þrettándi.  EN þar á milli slæðast með nokkrir ágætir brandarar.  Í millikaflanum vottar sömuleiðis fyrir spennu í einstaka atriði.  Allt er þetta þó fyrirsjáanlegt og myndin nær aldrei flugi.

  Engu að síður:  Ef fólk hefur ekkert annað að gera þá er upplagt að skella sér í bíó.  Það má brosa nokkrum sinnum undir þessari mynd.  Hún er ekkert leiðinleg.        

  

Kvikmyndarumsögn

 - Titill:  Vonarstræti

 - Handrit:  Baldvin Z og Birgir Örn Steinarsson

 

 - Leikstjóri:  Baldvin Z

 - Leikarar:  Þorvaldur Davíð Kristjánsson,  Hera Hilmarsdóttir,  Þorsteinn Bachman,  Sveinn Ólafur Gunnarsson,  Lilja Guðrún Þorvaldsdóttir,  Theódór Júlíusson...

 - Einkunn: ****1/2   

  Myndin segir frá lífi þriggja persóna.  Til að byrja með er hún hæg og sumt óljóst.  Þegar fram vindur skýrast hlutir.  Þá áttar maður sig á því hversu vel heppnaður fyrsti hlutinn er.  Þar eru persónurnar kynntar,  ein á eftir annarri.  Síðan fléttast líf þeirra saman.  Þá verður jafnt og þétt ris í framvindunni.   Spennan magnast.  Myndin nær sterkari og sterkari tökum á áhorfandanum.  Heldur honum að lokum í heljargreipum.

  Þrátt fyrir óljósan grun um það hvernig hin og þessi sena muni þróast þá næst að hlaða upp stemmningu þar sem maður vonast til að hafa rangt fyrir sér.  Að bíói loknu sitja persónur og aðstæður þeirra eftir í höfði manns eins og gamlir kunningjar.  Að því leyti virkar myndin pínulítið eins og heimildarmynd.  Líka vegna þess að hún vísar í marga raunverulega atburði sem við könnumst við í aðdraganda bankahrunsins.  Það er gengið svo langt að lúxussnekkja í Florida,  í eigu íslenskra bankstera,  er látin heita Víking í myndinni.  Þar er boðið upp á "geðveikt partý", áfengi, kókaín og vændiskonur.    

  Ýmsar þekktar og raunverulegar íslenskar persónur smellpassa við persónur í myndinni.    

  Persónurnar þrjár sem sagan snýst um eru Sölvi,  Eik og Móri.  Sölvi er fyrrverandi knattspyrnustjarna sem gerist bankster.  Eik er leikskólakennari á daginn og vændiskona þess fyrir utan.  Móri er frægur rithöfundur og alki.   Hann fær að segja fyndnustu setningarnar.  Er orðheppinn og djúpur.  Megas kom oft upp í huga undir meitluðum tilsvörum Móra.   

  Þau sem leika Sölva (Þorvaldur Davíð Kristjánsson),  Eik (Hera Hilmarsdóttir) og Móra (Þorsteinn Bachman) vinna hvert um sig stórkostlegan leiksigur.  Þau eru frábærlega trúverðug.  Myndin er trúverðug.  Samtöl eru eðlileg,  ólíkt því sem hrjáir margar íslenskar kvikmyndir.

  Myndin öll,  hvort sem er leikur, handrit, taka eða annað,  er afskaplega vel heppnuð í alla staði.  Ég hvet fólk til að drífa sig í bíó og ná góðri kvöldskemmtun.

  Auglýsingin sem sýnir hliðarmynd af Eik er veikur hlekkur.  Hún segir ekkert.  Gerir ekkert fyrir myndina.   

    

Kvikmyndarumsögn

 - Titill:  Gamlinginn sem skreið út um glugga og hvarf

 - Leikstjóri:  Felix Herngren

 - Leikarar:  Robert Gustafsson,  Alan Ford, Mia Skaringer

 - Einkunn: ***1/2

   Þessi ljúfa gamanmynd byggir á samnefndri metsölubók eftir sænska rithöfundinn Jonas Jonasson.  Hún hefur verið gefin út á íslensku og fengið frábæra dóma (5 stjörnur,  fullt hús).  Leikstjórinn Felix Herngren er þekktur fyrir sjónvarpsþættina ágætu  Solsiden. 

  Í grófum dráttum fjallar myndin um mann sem yfirgefur elliheimilið sitt á hundrað ára afmælisdegi sínum.  Stingur af eins og í rælni.  Þetta er einfeldningur.  Flóttasagan býður upp á marga góða brandara.  Inn í hana fléttast önnur saga sem fyllir upp í og skýrir persónuleika gamla mannsins.  Í þeirri sögu er farið yfir lífshlaup hans.  Hann er með sprengjublæti.  Það býður sömuleiðis upp á marga góða brandara.    

  Þetta er gamanmynd;  fyndin,  hlý og notaleg.  Í framvindunni jaðrar við spennu á köflum.  Takturinn er jafn og þéttur.  Flestir leikararnir eru trúverðugir.   Þar fer fremstur í flokki Robert Gustafsson í hlutverki Gamlingjans (á ýmsum aldursskeiðum).  Hann á stjörnuleik.  Það er gaman að sjá Miu Skaringer á öðrum vettvangi en í  Solsiden.  Hún túlkar reyndar svipaða týpu og þar.  Það styrkir trúverðugleikann.  Flott leikkona.         

  Einn af framleiðendum myndarinnar er Íslendingurinn Sigurjón Sighvatsson.  Það er gæðavottorð. 

  Án þess að hafa lesið bókina geng ég út frá því sem vísu að heppilegast sé að sjá myndina áður en bókin er lesin.  Kvikmyndin hlýtur að vera aðeins útdráttur úr bókinni.  Ég mæli með myndinni sem góðri kvöldskemmtun. 

Kvikmyndarumsögn

 - Titill:  12 Years a Slave

 - Leikstjóri:  Steve McQueen

 - Leikarar:  Brad Pitt,  Michael Fassbinder og fleiri

 - Einkunn:  **** (af 5)

  Bandaríska kvikmyndin 12 Years a Slave er byggð á raunverulegum atburðum.  Handritið er ævisaga blökkumanns,  Solomons Northups.  Hann var fiðluleikari í New York um miðja nítjándu öld.  Honum vegnaði vel og var hamingjusamur tveggja barna faðir.  Svo dundi ógæfan yfir.  Honum var rænt af tveimur mönnum og seldur í þrældóm til Suðurríkjanna.  Það var algengt á þeim tíma.  Og refsilaust.  Líka þó að þannig mál væru rekin fyrir dómsstólum í Norðurríkjunum þar sem þrælahald var bannað.    

  Sagnfræðingar sem taldir eru þeir fróðustu um þrælahald í Suðurríkjunum votta að engin kvikmynd hafi áður dregið upp jafn raunsanna mynd af þrælahaldinu.  Það er ekki ástæða til að efast um það.  Þetta er, jú, frásögn manns sem upplifði hryllinginn á eigin skinni - í bókstaflegri merkingu.

  Bent hefur verið á að kvikmyndin sé framleidd fyrir hvíta áhorfendur.  Það er ekki ókostur út af fyrir sig.  Myndin er áhrifarík og situr eftir í huga áhorfandans.  Ég tel mig hafa haft þokkalega þekkingu á þrælahaldinu í Suðurríkjunum.  Fyrir bragðið kemur ekkert á óvart.  Samt er sláandi að sitja undir því hversu óhugnanlegt og ofbeldisfullt þrælahaldið var.  Líka hversu ógeðfelld viðhorf þrælahaldara voru.  Jafnvel þeirra sem teljast voru - innan gæsalappa vel að merkja - "góðir" í samanburði við illgjörnu hrottana og sadistana.  

  Ég hvet til þess að þið farið í bíó og sjáið 12 Years a Slave.  Það er ekki langt síðan þrælahald í Suðurríkjunum var upprætt.  Innan við hálf önnur öld.  Svona var þetta á tímum afa okkar og ömmu (eða foreldra þeirra).  Enn í dag er fjöldi manns í Suðurríkjunum sem saknar þrælahalds.  Enn er fjöldi manns sem heldur því fram í "kommentakerfum" bandarískra netmiðla að þrælar hafi haft það betra en hörundsdökkir útigangsmenn í Bandaríkjunum í dag.  Þrælarnir hafi þó haft húsaskjól og verið í fæði.  Þeir sem hampa þessari kenningu þurfa að sjá 12 Years a Slave.

  Myndin er ekki gallalaus.  Hún er of löng (næstum 2 og hálfur tími með hlé).  Sumar senur eru langdregnar og hægar.  Kannski með vilja gert til að laða fram tilfinningu fyrir því að 12 ár í þrældómi er langur tími.  Einnig koma fyrir senur sem gera ekkert fyrir myndina.  Hugsanlega skipta þær máli í bók mannsins sem segir söguna.  Dæmi:  Þrælar ganga fram á hóp Indíána.  Í næstu senu eru Indíánarnir að spila á hljóðfæri og syngja.  Svo eru þeir úr sögunni.  

  Fleira slíkt mætti tína til.  Eftir stendur:  Farðu í bíó.  Kíktu á þessa mynd.  Kynningarmyndbönd gera ekkert fyrir hana.  

  Önnur nýleg kvikmyndarumsögn:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1346507/

  Allt annað:  Þessi dama segist vera svo dugleg í líkamsræktinni að hún sé ekki með appelsínuhúð: 

Kvikmyndarumsögn

  - Titill:  The Secret Life of Walter Mitty

  - Leikstjóri:  Ben Stiller

  - Leikarar:  Ben Stiller,  Ólafur Darri,  Ari Matthíasson,  Gunnar Helgason og Þórhallur Sigurðsson

  - Einkunn: *** (af 5)

  Þessi bandaríska - allt að því stórmynd - ku vera endurgerð á eldri bandarískri mynd.  Um þá mynd veit ég fátt.  Engu að síður er ég sannfærður um að Ísland og Íslendingar leiki ekki jafn stórt hlutverk í frumgerðinni.  Jafnvel ekkert hlutverk.  Það væri búið að fréttast.

  Myndin segir frá uppburðarlitlum lúða sem vinnur í framköllunardeild ljósmynda hjá tímaritinu Life.  Hann er skotinn í samstarfskonu sinni.  Kjarkleysi kemur í veg fyrir að hann gangi lengra en láta sig dreyma dagdrauma um þau tvö.  Hann dettur óspart í dagdrauma um margt fleira.  Í dagdraumum er hann kjarkmikil ofurhetja,  andstæðan við það sem hann er í raunveruleikanum.  Andstæðurnar eru það skarpar að áhorfandinn á auðvelt með að greina dagdraumana frá raunveruleikanum.

  Örlögin haga því þannig að óvænt er mannræfillinn hrifinn úr sínu örugga umhverfi í framköllunardeildinni og þeytist í viðburðarríkar ferðir til Grænlands, Íslands og Himalayafjalla.  Allar senur þessara ferðalaga eru víst teknar á Íslandi.  Það er trúlegt hvað varðar Ísland.  Líka Himalayafjöll.  En assgoti tekst vel til með senurnar sem eiga að gerast á Grænlandi.  Ég hef þrívegis komið til Grænlands og flakkað dálítið um.  Þetta er alveg eins og Grænland.

  Senurnar á Íslandi og þær sem eiga að gerast á Grænlandi eru skemmtilegastar.  Ekki aðeins vegna þess hversu fallegt og mikilfenglegt landslagið er og hversu gaman er að sjá íslenska leikara fara á kostum.  Jú, jú,  það vegur þungt.  Það er virkilega gaman að sjá Ísland skarta sínu fegursta,  íslenska náttúru minna hraustlega á sig og það er góð skemmtun að sjá íslenska leikara "brillera" í útlendri mynd sem hundruð milljóna manna um allan heim ýmist hafa séð,  eru að sjá þessa dagana eða eiga eftir að sjá. Í þessum senum nær myndin hæstu hæðum í gríni.  Hvert vel heppnaða spaugilega atvikið rekur annað.  Ólafur Darri á stjörnuleik.  Ari Matthíasson,  Gunnar Helgason og Þórhallur Sigurðsson standa sig sömuleiðis með prýði.  

  Myndin skiptir mjúklega um gír þegar Íslandi sleppir.  Síðasti fjórðungur myndarinnar er fyrst og fremst drama.  Samt ekki leiðinlegt.  Það er verið að hnýta saman lausa enda til að ljúka sögunni með fyrirsjáanlegum "happy end".  Harmrænar myndir eða bara harmrænar senur hafa ekki verið hátt skrifaðar hjá mér.  Svo rakst ég á niðurstöður viðamikillar vísindalegrar rannsóknar Notre Dame háskólans á Indlandi.  Rannsóknin leiddi í ljós að fólk verði betri manneskjur við að horfa á dramatískar kvikmyndir.  Umburðarlyndi og samkennd með öðrum vex.  Fólk á auðveldara með að setja sig í spor þeirra sem eiga um sárt að binda.           

  Ben Stiller er góður leikari.  Það staðfestir hann ítrekað í trúverðugum senum,  hvort sem er í hlutverki lúðans eða hetjunnar í dagdraumunum.  Og líka þegar lúðinn hefur öðlast sjálfstraust eftir ævintýrin á Íslandi.  Sean Penn kemur einnig sterkur til leiks í stuttri senu.  Töffaraáran er nánast áþreifanleg.  

  Ég mæli með því að fólk upplifi myndina í kvikmyndahúsi fremur en bíði eftir henni í sjónvarpi eða á DVD.  Einkum vegna landslagssenanna.  Það er áhrifaríkt þegar tónlist Of Monster and Men kemur til sögunnar er leikur berst til Íslands.  Þegar upp er staðið er myndin öflug auglýsing fyrir Ísland.  Kannski ein sú mesta fram til þessa ef frá eru taldar heimsvinsældir Bjarkar,  Sigur Rósar og Of Monster and Men.  

 

Bestu tónlistarmyndbönd sögunnar

  Breska popptónlistarblaðið New Music Express leitar að besta tónlistarmyndbandi sögunnar.  New Musical Express er söluhæsta tónlistarblaðið í Evrópu.  Það selst líka með ágætum í Ameríku og víðar.  Til að finna bestu tónlistarmyndböndin hefur NME leitað til lesenda sinna.  Þeir hafa komist að eftirfarandi niðurstöðu:

1  Thriller með Michael Jackson

2  Sabotage með Bestie Boys

3  Just með Radiohead

4  Coffie and TV með Blur

5  Learn to Fly með Foo Fighters

6  Fell in Love with a Girl með White Stripes

7  All is full of Love með Björk

8  Weapon of Choice með Fatboy Slim

9  Buddy Holly með Weezer

10  Sledgehammer með Peter Gabriel

11  Common People með Pulp

12  Go With the Flow með Queens of the Stone Age

13  Around the World með Daft Punk

14  Born Free með MIA

15  Wicked Game með Chris Isaak

16  Bad Girls með MIA

17  Walk This Way með Run DMC

18  Get Ur Freak On með Missy Elliot

19  Like a Prayer með Madonnu

20  Sleep Now in the Fire með Rage Against the Machine 

Kvikmyndarumsögn

 

 

 

 

 

 

 - Titill:  Málmhaus

 - Höfundur og leikstjóri:  Ragnar Bragason

 - Leikarar:  Þorbjörg Helga Dýrfjörð,  Ingvar E. Sigurðsson,  Halldóra Geirharðsdóttir,  Sveinn Ólafur Gunnarsson

 - Einkunn: **** (af 5)

  Myndin er ólík því sem ég hélt.  Ljósmyndir af aðalpersónunni,  Heru Karlsdóttur (Þorbjörg Helga Dýrfjörð),  með andlitsfarða að hætti norskra svartmálmshausa og nafn myndarinnar gáfu vonir um að svartmálmi væri gert hátt undir höfði.  Sú er ekki raunin.  Rokkmúsík er sparlega notuð.  Uppistaðan af henni er laufléttur popp-metall.  Það er ekki fyrr en undir lok myndarinnar sem Hera syngur og spilar svartmálmsslagara.  Sá er frábær!  Ég hlakka til að kaupa hann á plötu og hlusta oftar á hann.  Þó ekki sé nema fyrir þetta eina lag er góð ástæða til að skreppa í kvikmyndahús.  En það kemur fleira til.  Hera syngur og spilar annað lag,  ljúfa ballöðu,  í lok myndar.

  Myndin gerist í sveit.  Bóndasonurinn á bænum,  Baldur,   er þungarokkari og spilar á gítar í hljómsveit.  Við fáum ekki að heyra í hljómsveitinni;  sjáum aðeins ljósmynd af henni.  Einn sólléttan sumardag ekur hann á dráttarvél um tún.  Aftan á vélinni er heyþyrla.  Drifskaftið er bert og óvarið.  Það er bannað.  Á sjöunda áratugnum þegar síða hippahárið var málið ollu hlífðarlaus drifsköft dauðsföllum.  Þegar drifskaft nær hárlokki er það fljótt að rífa höfuðleðrið af viðkomandi.  Þetta er einmitt það sem hendir Baldur.  Hann ekur yfir ójöfnu á túninu og hárið flækist í drifskaftinu.

  Hera systir hans verður vitni að slysinu.  Hún er 12 ára.  Hún og foreldrar þeirra ná ekki að vinna úr sorginni.  Þau festast í sorginni,  döpur,  þögul og sinnulaus.  Þetta er drama.  Árin líða.  Hera leitar huggunnar í að hlusta á plötusafn Baldurs og spila á gítarinn hans.  Sorgin fléttast saman við "gelgjuna":  Mótþróa,  uppreisn og stjórnleysi.  

  Hera fær áhuga á norskum svartmálmshausum þegar Bogi Ágústsson les frétt um þá í Sjónvarpinu.  Fréttin sagði frá dómum sem þeir fengu fyrir kirkjubrennur og morð.   

  Dramað í myndinni er létt upp með einstaka brandara og broslegu atviki.  Margt ber til tíðinda.  Sagan er trúverðug.  Þökk sé góðum og sannfærandi leik.  Mest mæðir á Þorbjörgu Helgu.  Hún vinnur feitan leiksigur og hlýtur að fá Edduna.  Hlutverkið er margbrotið og krefst margs umfram leikræna hlutann.  Gítarleikur hennar er fínn,  söngurinn snilld,  "slammið" flott...  Það er sama hvar borið er niður:  Hún neglir þetta allt niður.  Hún er jafn trúverðug sem illa áttuð unglingsstelpa og málmhaus sem gefur skít í allt og alla.  Áhorfandinn hefur samúð með henni og sýnir öfgafullum uppátækjunum skilning.  Þorbjörg Helga er stórkostlegur leikari.  

  Persónan sem Sveinn Ólafur leikur er sterkt útspil í framvindu sögunnar.  Sá, ja, klunnalegi og grunni karakter leggur til grínið og dregur fram ennþá fleiri hliðar á Heru.  Hliðar sem hlaða undir skilning á persónunni og trúverðugleika hennar.   

  Það er ekki gott að staðsetja sögusviðið í tíma.  Og kannski óþörf smámunasemi að reyna það.  Upphaf myndarinnar gæti gerst snemma á níunda áratugnum eða fyrr.  Þetta er á dögum vinylplötunnar og kassettutækisins.  Fréttir af norskum svartmálmshausum hafa varla ratað í íslenska fréttatíma fyrr en um miðjan tíunda áratuginn. 

  Í kynningartexta um myndina er gefið upp að sögusviðið í byrjun sé 1970.  Það passar ekki.  Þá voru hljómsveitir eins og Iron Maiden og Ac/Dc ekki til, né heldur ýmsar aðrar sem koma við sögu.  Þetta skiptir engu máli.  Þetta er áhugaverð bíómynd en ekki sagnfræði.         

  Myndataka er alveg ljómandi góð og klipping Valdísar Óskarsdóttur afbragð.  Þegar andlegt svartnætti persónanna liggur í þunglyndi er áferðin grá og drungaleg.  Reyndar lengst af.   

  Það segir eitthvað um kvikmyndina að frá því að ég sá hana þá hefur hún sest að í hausnum á mér.  Ég rifja upp senur úr myndinni og langar ákaflega mikið til að heyra aftur rokklagið með Heru/Þorbjörgu.  Það er svo meiriháttar flott.      

      

     

Hræddi börn í Húsdýragarðinum

Kvikmyndarumsögn

  - Titill:  Hross í oss

  - Höfundur handrits og leikstjóri:  Benedikt Erlingsson

  - Leikarar:  Ingvar E. Sigurðsson,  Charlotte Böving,  Steinn Ármann Magnússon,  Kjartan Ragnarsson,  Helgi Björnsson

  - Framleiðandi:  Friðrik Þór Friðriksson

  - Einkunn: ****1/2 (af 5)

   Í stuttu máli er Hross í oss sveitaróman með gamansömu ívafi.  Kynferðisleg spenna liggur í loftinu.  Annarsvegar á milli konu á einum sveitabæ og manns á öðrum bæ.  Hinsvegar á milli stóðhests í eigu konunnar og meri í eigu mannsins.  

  Fleira ber til tíðinda í litlu sveitinni.  Þar á meðal tíð óhöpp og dauðsföll manna og hrossa (tíð í því samhengi að þetta er fámenn sveit).    

  Mörg skondin atriði dúkka upp sem laða fram bros.  Inn á milli eru nokkur meinfyndin.  

  Auglýsingamyndin af stóðhesti á meri með mann á baki skemmir fyrir áhorfandanum.  Sú sena væri miklu fyndnari ef hún kæmi á óvart.  Skaðinn er samt ekki meiri en svo að þetta er engu að síður bráðfyndið atriði.  Þar fyrir utan er ljósmyndin af því svo mögnuð að fullur skilningur er á notkun hennar.

  Myndin er óður til hrossins.  Hver senan á fætur annarri sýnir hross skeiða tignarlega.  Þar af eru margar nærmyndir af fótaburðinum.  Líka af auga hests.  Við fáum að sjá glannalega sundreið.  Allt er það hið besta augnkonfekt,  svo og íslenska landslagið.  

  Myndin er hæg.  Samtöl fá.  Falleg myndataka,  góð tæknivinna,  fínn leikur.  

  Ég er sannfærður um að útlendingar munu auðveldlega hrífast mjög af Hross í oss.       

Fræga fólkið eldist ekki

  Það er gaman að bera saman ljósmyndir af unglingum annarsvegar og hinsvegar ljósmyndir af sama fólki nokkrum áratugum síðar.  Einkum er gaman að skoða þannig myndir af fræga fólkinu í útlöndum.  Það er eins og það eldist ekki á sama hátt og aðrir.  Kannski vegna þess að fræga fólkið á peninga til að kaupa þjónustu förðunarfræðinga,  stílista,  lýtalækna og þess háttar.  Eða þá að frægðinni fylgir heilsusamlegt líferni,  góður svefn og staðgóður hollur matur.

 

  Enski söngvarinn Boy George naut mikilla vinsælda á níunda áratugnum.  Hann er ennþá að sprikla í músík,  kominn á sextugsaldurinn.  Hann málar sig ennþá til spari.  Þess á milli er hann ófarðaður og strákslegur.

  Annar vinsæll enskur söngvari kallast Billy Idol.  Hann sló í gegn með pönksveitinni Generation X á áttunda áratugnum.  Síðar varð hann ennþá vinsælli sem sólósöngvari.  Hann litar ennþá á sér hárið, notar augnskugga og eyrnalokka. 

  Enski gítarleikarinn og söngvarinn Peter Frampton var ofurstjarna um miðjan áttunda áratuginn.  Hann hefur löngum verið talinn afar snoppufríður.

  Bandaríska söngkonan Barbra Streisand hefur alltaf verið stelpuleg.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Madonna er vön að gera út á kynþokkann.

  Bandaríska rokkhljómsveitin Guns N´ Roses varð heldur betur vinsæl í lok níunda áratugarins.  Söngvarinn,  Axl Rose,  á í vandræðum með skapið í sér.  Og sitthvað fleira.  En alltaf sami töffarinn.

Allir skotnir í Harry prins

Kvikmyndarumsögn

 

 - Titill:  Identity Thief

 - Leikstjóri:  Seth Gordon

 - Leikarar:  Jason Bateman,  Melissa McCarthy o.fl.

 - Kvikmyndahús:  Háskólabíó

 - Einkunn: *** (af 5)

   Upphaf myndarinnar lofar ekki góðu.  Hún hefst á barnalegum aulahúmor og fyrirsjáanlegum klisjum.  En svo braggast myndin þegar á líður,  Úr verður þokkaleg skemmtun.  Þar á meðal æsilegur bílaleikur og af og til dálítil spenna. 

  Myndin fjallar um starfsmann hjá fjárfestingafyrirtæki í Colorado.  Hann verður fyrir því að greiðslukort hans er klónað.  Gerandinn er siðblind kona í Flórída.  Hún tæmir inneign mannsins.  Við það fer tilvera hans á haus.  Hann leitar konuna uppi og reynir að semja við hana um að leysa málið í góðu.  Hún þráast við til að byrja með en verður samvinnuþýðari þegar harðsvíraðir leigumorðingjar fara að herja á þau.  

  Sagan er óttalegt bull.  Það má brosa og hlæja af ýmsum uppákomum.  Hollywood væmni kryddar framvinduna af og til. Þær senur eru leiðinlegar.  Samt.  Væmnin brýtur upp grínsenurnar.  Þegar upp er staðið er Identity Thief ágæt grínmynd með spennuívafi sem skilur lítið eftir. Kannski má með vilja lesa út úr sögunni gagnrýni á ríflega sjálftökubónusa toppanna hjá fjármálafyrirtækjum á meðan launataxta þeirra lægra settu er haldið niðri.

 

  Þetta er ekki "verður-að-sjá" mynd.  En upplögð til að kíkja á,  svona til að gera sér eitthvað til gamans eina kvöldstund. 

.

  Umsögn um kvikmyndina Jagten:  http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1288355/