Gott ráð

 

  Ég fór á veitingastað.  Við næsta borð sátu tvær konur.  Af aldri þeirra og orðum mátti ráða að þær væru mæðgur.  Dóttirin fékk símtal.  Auðheyrt var að hringjandinn var að boða bíl hennar á verkstæði.  Er símtalinu lauk tjáði hún mömmu sinni frá því að bíllinn færi á verkstæði daginn eftir og verði þar að minnsta kosti í tvo daga.

  "Hvernig ferðu þá að með börnin?" spurði mamman kvíðin.  Dóttirin sagðist ekki vita það.  Hún hefði engan pening til að taka leigubíl.  Þær mæðgur vandræddust yfir þessu í góða stund og veltu fyrir sér ýmsum möguleikum,  sem gengu ekki upp þegar betur var að gáð.

  Allt í einu glaðnaði yfir dótturinni og hún segir:  "Ég fæ bara bíl lánaðan á einhverri bílasölu."

  Mamman hafði efasemdir um þessa lausn.  En dóttirin var sannfærð.  Allt væri frosið á bílasölum.  Það færi illa með bílana að láta þá standa óhreyfða mánuðum saman.  Bílasalar myndu taka því fagnandi að einhver vildi liðka gamlan bíl fyrir þá.

  Konan hringdi í 118 og bað um að sér yrði gefið samband við einhverja bílasölu í Reykjavík.  Það gekk lipurt fyrir sig.  Konan kynnti sig og bar upp erindið.  Bílasalinn spurði greinilega hvort viðgerð á bíl hennar tengdist bílasölu sinni á einhvern hátt.  Nei,  bílinn var í viðgerð á verkstæði úti í bæ og hún hafði bara hringt í einhverja bílasölu af handahófi. 

  Bílasalinn tók erindinu illa.  Konan þuldi upp fyrir hann sömu rök og hún hafði áður sagt mömmu sinni.  Allt kom fyrir ekki.  Er símtalinu var lokið án árangurs stundi konan undrandi og hneyksluð:  "Djöfull sem bílasalar eru hrikalega heimskir!"

2009

  Munið þið eftir 2007 þegar tilveran snérist um einkaþotur,  Elton John,  einkasnekkjur,  framlengda Hummer jeppa,  þyrluferð í Bauluna til að kaupa pylsu,  gullát,  Ziggy Marley og 50 Cent?  Nú er öldin önnur.  Það er 2009 og annar veruleiki,  samanber meðfylgjandi myndir.

Verðsamanburður á grillum

  Á sólríkum degi sem þessum er næstum nauðsynlegt að laumast aðeins út fyrir bæinn.  Í farteskinu er gaman að hafa kassa af ísköldum bjór og einnota grill.  Á grillið getur verið gott að setja papriku og banana.  Eða Herragarðs grísalærissneiðar.  Eða lax.  Verð á einnota grillum er mismunandi á milli verslana og frekar lítið um verðsamráð.  Þetta hef ég verið að borga fyrir einnota grill síðustu daga:

Bónus 259 kr.

Rúmfatalagerinn 269 kr.

Byko 299 kr.

Hagkaup 329 kr.

Europrice 399 kr.

Krónan 399 kr.

Nóatún 499 kr. (en 599 kr. í Nóatúni við Nóatún)

Neinn 875 kr.

Spennandi myndband

  Mér var sent þetta skemmtilega myndband.  Með fylgdu upplýsingar um að það sýni kofa í eigu forgöngumanns verðsamráðs olíufélaganna og konu hans,  sem þekktust er fyrir að hafa látið innrétta einkagullklósett undir sig í húsakynnum dómsmálaráðuneytisins.  Næsti nágranni turtildúfanna er maður sem gegnir nafninu Tiger Woods og þykir ekki síður liðtækur í golfi en 12 ára strákurinn á Selfossi.

Meira af Færeyjareisu

  Eitt af mörgu sem gerir ferð til Færeyja ánægjulega er að færeyskt ritmál er auðlesið fyrir Íslendinga.  Kunnugleg orð þýða þó ekki alltaf það sama á íslensku og færeysku.  Á efstu myndinni er verslun merkt sem gávubúð.  Slagorð hennar er "Góð gáva gleður".  Færeyska orðið gáva þýðir gjöf.  Þetta er gjafavöruverslun. 

  Á næstu mynd er aðstaða Rauða krossins í Færeyjum.  Hann kallast Reyði krossur.  Færeyingar tala um reyðan penna og reyðan jakka þegar þeir eiga við rauðan penna og rauðan jakka.

  Þriðju myndina hef ég stóra til að í baksýn sjáist klettabeltin sem út um allt setja skemmtilegan svip á Þórshöfn.  Ef vel er að gáð sést einnig færeyskur hrútur,  eða "veðrur" eins og hrútur er kallaður á færeysku og framborið "vegrur".

  Það var sama hvort kíkt var á skemmtistað,  matsölustað eða í búð:  Allstaðar voru Íslendingar.  Þeir áttu það sameiginlegt að hafa flúið frá atvinnuleysi á Íslandi til Færeyja í kjölfar efnahagshrunsins á Íslandi síðasta haust.  Undanfarna áratugi hefur færeysk króna kostað 10 íslenskar krónur.  Í dag kostar færeysk króna 24,5 íslenskar.  Laun í Færeyjum hafa verið heldur hærri en á Íslandi og þegar þau eru reiknuð á núverandi gengi í dag geta vinnandi Íslendingar í Færeyjum sent dágóða upphæð til framfærslu sinna fjölskyldna á Íslandi.  Íslendingar í Færeyjum eru í sömu stöðu hvað það varðar og Pólverjar sem hafa verið í vinnu á Íslandi undanfarin ár.

  Hinsvegar er nokkuð dýrt fyrir Íslending að ferðast til Færeyja um Þessar mundir.  Bjór sem áður kostaði á bar 500 íslenskar krónur kostar núna 1225 kall (50 færeyskar krónur).  Það er reisn yfir því.

Góður banki

 

  Ég er ekki vanur að lofsyngja banka.  Nema kannski gríska sæðisbankann fyrir að hafa verið með lógó (firmamerki) gamla Íslandsbankans löngu á undan Íslandsbanka.  Í dag fór ég í útibú Íslandsbanka við Kirkjusand til að borga vel hrærða reikningasúpu.  Að því loknu tók ég eftir að einn reikningurinn virtist vera ógreiddur þó af honum hafi verið tekið eintak bankans. 

  Ég snéri mér aftur til gjaldkera.  Lenti reyndar á öðrum en þeim sem hafði afgreitt mig.  Gjaldkerinn,  ljúf kona,  kannaði málið.  Hún komst fljótlega að sömu niðurstöðu og ég.  Og varð alveg miður sin.  Svo niðurbrotin að ef gler hefði ekki skilið okkur að hefði ég faðmað hana, klappað og hughreyst.  Ég benti henni á að enginn hefði slasast.  Allir væru við góða heilsu nema fólk í útlöndum með svínaflensu.

  Konan var óhuggandi þangað til hún sagðist hafa tekið eftir að ég væri aldrei með seðlaveski.  Hún bauð mér að þiggja af bankanum glæsilegt seðlaveski sem afsökun fyrir mistökunum.  Mér var ljúft að samþykkja það.

Merkileg saga

  Þessa skemmtilegu sögu fékk ég senda.  Ég veit ekki hvort hún er sönn eða lygasaga.  Hvort heldur sem er þá er eitthvað kunnuglegt við hana.  Ekki fylgir sögunni hver er höfundur.

  Ester er bareigandi í Berlín. Til þess að auka veltuna ákvað hún að leyfa dyggum viðskiptavinum — sem flestir eru atvinnulausir alkar — að drekka út á krít.

  Hún skráir allt sem drukkið er í þykkan kladda. Þegar þetta þægilega fyrirkomulag spyrst út þá flykkjast nýir viðskiptavinir á barinn. Frelsi fólks til þess að njóta augnabliksins og borga seinna gefur Ester valið tækifæri til þess að hækka verðið á vinsælustu veigunum, bjór og víni

  Salan eykst gífurlega. Ungur og efnilegur lánafulltrúi í hverfisbankanum gerir sér grein fyrir að þessar skuldir viðskiptavinanna eru framtíðarverðmæti. Hann hækkar því yfirdráttarheimild Esterar í bankanum. Lánafulltrúinn telur þetta vandræðalaust vegna þess að skuldir alkanna eru haldgóð veð.

  Í höfuðstöðvum bankans breyta sérfræðingar í æðri peningalist þessum viðskiptaskuldum í Drykkjuskuldabréf, Alkabréfavafninga og Gubbuafleiður. Þessi verðbréf — sem virt áhættumatsfyrirtæki hafa (gegn þóknun) stimplað AAA gæðastimpli — ganga síðan kaupum og sölum út um allan heim. Raunverulega skilur enginn hvað nöfn bréfanna þýða eða hvernig þau eru tryggð. Samt sem áður halda þau áfram að hækka. Þau eru metsöluvara.

  Einn góðan veðurdag, þrátt fyrir að bréfin séu enn á uppleið, þá ákveður áhættusérfræðingur bankans að nú sé tímabært að drykkjuhrútarnir á bar Esterar borgi eitthvað upp í skuldirnar. Þeir geta það hins vegar ekki. Ester getur því ekki staðið í skilum við sína skuldunauta og lýsir yfir gjaldþroti. Drykkju- og Alkabréf falla um 95%. Gubbubréfin gera betur og ná stöðugkeika eftir 80% fall. Nýr veruleiki blasir við hjá fyrirtækjum sem seldu barnum á lánakjörum og hafa jafnvel líka fjárfest í fyrrnefndum bréfum. Heildsalan sem seldi Ester vín er gjaldþrota og fyrirtækið sem seldi bjórinn er yfirtekið af keppinauti.

  Eftir dramatísk fundahöld og andvökustundir sem standa samfleytt í marga sólarhringa þá ákveða stjórnvöld að bjarga bankanum: Nýr skattur er lagður á bindindismenn. 
 

Brosleg hlið á bisness

 

 

  Fyrir nokkrum árum flutti hingað til lands frá nágrannalandi miðaldra kona.  Indæls kona.  Hún hafði lent í gjaldþroti í heimalandinu og vildi byrja upp á nýtt hérlendis.  Ég vissi aldrei hvað olli gjaldþrotinu.  Aðspurð var eina svarið að hún væri bisnesskona.  Það svar var henni tamt við fleiri spurningum.

.

  Hér fékk hún vinnu. Hún var bisnesskona.  Þess vegna stússaði hún í ýmsu meðfram sinni föstu vinnu.

  Fljótlega eftir komuna til Íslands keypti hún tvö ný reiðhjól og auglýsti reiðhjólaleigu í smáauglýsingum dagblaða.  Var nokkuð drjúg yfir uppátækinu og upplýsti hróðug hvað reiðhjólin yrðu fljót að borga sig upp.  Hún náði magnafslætti á kaupverðinu út á að kaupa tvenn hjól á einu bretti.  Þau voru ekkert dýr.  Kannski 60 -70 þúsund kall til samans.  Frásögn hennar á dæminu endaði alltaf á setningunni:  "Ég er bisnesskona!"  Um leið rétti hún upp þumal til áherslu orða sinnar.

.

  Enginn leigði af henni reiðhjól.  Henni tókst þó að lána vinapari reiðhjólin dagstund án þess að rukka um leigu.  Uppskriftin var sú að vinaparið myndi láta berast út að þetta væru góð hjól og ákjósanleg til leigu.  Hún var ánægð með þetta "sölutrix" og frásögnin endaði á yfirlýsingu um að hún væri bisnesskona.  Þar með lauk sögu reiðhjólaleigunnar.  Ég veit ekki hvað varð um ónotuð reiðhjólin.

.

  Næst tók hún á leigu 3 herbergi á gistiheimili.  Þar voru herbergi leigð út í langtímaleigu án þjónustu.  Mánaðarleiga fyrir herbergið var 25 þúsund kall.  Hún auglýsti herbergi til leigu á 3000 kall nóttina með morgunverði.   Veglegum morgunverði sem hún lagaði.  Henni tókst að leigja tveimur Rússum sitthvort herbergið í viku.  Þá var hún heldur betur sæl og lýsti því daglega yfir að hún væri bisnesskona.  Fleiri viðskiptavini fékk hún ekki en var með herbergin á leigu í 3 eða 4 mánuði.

.

  Því næst hóf konan að mála myndir.  Hún kunni ekki anatómíu (módelteikningu).  Líkamshlutföll voru á skjön við raunveruleikann.  Hún kunni heldur ekki perspektíf (fjarvídd).  Landslagsmyndir voru því nokkuð flatar og myndir af húsum dálítið skakkar. 

  Ég reyndi að kenna henni smá í anatómíu og perspektífi.  Hún tók ekki tilsögn.  Þrætti fyrir þær athugasemdir sem ég gerði við galla í málverkum hennar.  Bar fyrir sig að hún væri náttúrutalent og bisnesskona.

  Hún setti auglýsingar í dagblöð um að hún tæki að sér að mála andlitsmyndir og landslagasmyndir eftir ljósmyndum.  Skráði sig hjá Viðskiptanetinu fyrir 25.000 kall og birgði sig upp af málningastriga,  málningu og hugði á mikil viðskipti.

  Einn viðskiptavinur stakk upp kolli.  Hann vildi fá tvö málverk eftir ljósmyndum.  Konan setti upp 35 þúsund kall fyrir eitt málverk.  Viðskiptavinurinn prúttaði.  Vildi fá magnafslátt.  2 málverk á einu bretti fyrir 60 þúsund.  Konan sagði stolt frá því að hún hafi hafnað prúttinu.  Það væri enginn afsláttur á uppsettum taxta:  35 þúsund kall fyrir málverkið.  Tvö á 70 þúsund.  Frásögn hennar á viðræðunum við viðskiptavininn endaði á setningunni:  "Ég er bisnesskona!"   Hún veifaði þumalputta til að undirstrika hvað hún væri hörð í horn að taka í bisness.  Léti engan komast upp með að prútta við sig.

  Það heyrðist aldrei meira frá þessum eina viðskiptavini.  Ekkert málverk var selt.  Af og til tilkynnti konan um væntanlega málverkasýningu hér og þar í Reykjavík.  Þær tilkynningar enduðu alltaf á setningunni:  "Ég er bisnesskona!" 

  Einhverra hluta vegna varð aldrei nein málverkasýning eftir að sýningarhaldarar höfðu skoðað málverk hennar.

.

  Konan kom á skrautskriftarnámskeið hjá mér.  Hún tók illa kennslu.  Vildi frekar frumsemja eigin skrautskrift.  Meingallaða.  Sagðist vera náttúrutalent og bisnesskona.  Hún auglýsti að hún tæki að sér skrautskriftarverkefni.  Einhverjir kíktu á sýnishorn hjá henni.  En leituðu annað eftir að hafa skoðað sýnishorn.

.

  Þetta eru bara örfá dæmi af mörgum sem konan tók sér fyrir hendur.  Loks flutti hún frá Íslandi tímabundið.  Reyndi þá fyrir sér í öðru landi með sama árangri og hérlendis.  Kom svo aftur til Íslands nokkru síðar til að selja búslóð sína:  Sjónvarp,  hljómflutningstæki,  hillusamstæður,  rúm,  bíl,  örbylgjuofn,  frystikistu,  ísskáp,  ryksugu,  brauðrist,  kaffivél og annað slíkt.  Auglýsti búslóðina til sölu.  Allt seldist upp á einu kvöldi.

  Gallinn var sá að bisnesskonan ruglaði saman danskri krónu og íslenskri.  Seldi allt á einu núlli minna en eðlilegt var.  Ég kom að þegar hún seldi síðasta pakkann:  Vegleg hljómflutningstæki.  Þá bað hún mig um að þýða fyrir sig samtal við ungt par sem sýndi hljómflutningsgræjunum áhuga.  Parið skildi ekki íslenskuna hennar.  Þó hún væri búin að hæla sér af og til fyrir að vera búin að ná fullkomnu valdi á íslensku.  Það var engin ástæða til að gagnrýna þá fullyrðingu þó raunveruleikinn væri annar.

  Hljómflutningstækin samanstóðu af vinylplötuspilara,  kassettutæki, útvarpi, magnara og stórum hátölurum.  Með í pakkanum var afruglari frá Stöð 2.  Konan hélt því fram að afruglarinn væri geislaspilari.  En átti í erfiðleikum með að finna út hvernig geisladiskur væri settur í hann.  Sagðist samt hafa notað geislaspilarann mikið.og skildi hvorki upp né niður í að afruglarinn væri ekki geislaspilari.  Það læddist að henni grunur um að hafa fyrr um kvöldið kannski selt geislaspilarann sem vídeótæki.  En ekki vissi hún hvað hafði orðið um vídeótækið.  Sem hún hafði þó notað mikið.  Ég stakk upp á að hún hafi ef til vill selt vídeótækið sem örbylgjuofn.  Nei,  hún sagðist muna eftir að hafa selt örbylgjuofninn sem örbygljuofn.

 

  Unga parið var næstum því orðið afhuga kaupum á hljómflutningsgræjunum þegar það spurði um ásett verð.  "2500 kall," svaraði bisnesskonan.  Parið hváði og konan endurtók "2500 kall".  Parið skellti sér á hljómflutningsgræjurnar og staðgreiddi.

  Þegar parið gekk út með stór og mikil,  já,  og góð hljómflutningstækin veifaði konan framan í mig afrakstri búslóðasölu dagsins.  Þetta var kannski 15 eða 20 þúsund kall.  "Ég er bisnesskona!" sagði hún hreykin og rétti upp þumalputta.  Síðan flutti hún úr landi.  Síðast þegar ég frétti af henni hafði hún ráðið sig sem enskukennara í Afríku.  Mér varð hugsað til þess að hún þyrfti frekar en flestir aðrir að læra ensku.

 Tungumál eru ekki hennar sterka hlið.

Hlutafé FL var fært niður og nafni breytt

Arðgreiðslur - brosleg saga

 

  Eftirfarandi frásögn fékk ég senda.  Hún á erindi í umræðuna um arðgreiðslur til eigenda HB Granda og fleiri fyrirtækja.  Það fylgdi ekki sögunni hvort hún er sönn.  En hún hljómar kunnugleg:

  Simmi, eigandi Söluturns Simma, reiknar ekki með að arðgreiðslur fyrir árið 2009 verði nema kannski helmingur af útgreiddum arði ársins 2008.

 Simma greiddi sjálfum sér arð af rekstri félagsins á síðasta ári, 10 milljarða króna, þrátt fyrir að söluturninn hafi verið og sé í vanskilum við helstu lánadrottna.

 „Þetta var tala sem ég fann út miðað við veltu án þess að reikna málið í drep. Ég hafði rosalega góða tilfinningu fyrir rekstrinum,  var með margar mjög sterkar spólur í leigu, Spædermann þrjú og svona  – þannig að ég ákvað að gefa mér smá klapp á bakið,“ segir Simmi, en  viðurkennir um leið að eftir á að hyggja hafi hann sennilega farið aðeins fram úr sér. Hann bendir samt á að hann hafi bara gert eins og allir aðrir. 

 „Ég treysti á að stjórnvöld sýni þessu skilning, afskrifi lán og komi með pening inn í reksturinn. Það hefur aldrei verið jafn mikilvægt og nú að halda þessum litlu vídeóleigum gangandi. Ef vídeóleigurnar fara á hausinn er einungis verið að fjölga atvinnulausum, draga úr þjónustu við fólkið í landinu og refsa duglegum mönnum fyrir heimskreppuna. Hrun húsnæðislánakerfisins í Bandaríkjunum er ekki okkur að kenna.“

Athyglisverður samanburður á rófustöppum - yfir 100% verðmunur!

  Núna er þorramánuður,  sem svo er kallaður í höfuðið á Þorra,  langafasyni Kára,  þess er ræður vindum.  Á þorra borðar fólk súran hval,  kæstan hákarl,  hrútspunga og annan þjóðlegan veislumat í öll mál.  Einn af mörgum kostum við þorramat er að það þarf ekki að elda hann.  Hann er keyptur tilbúinn úti í búð.

  Rófustappa er ómissandi með þorramat.  Í byrjun þorra keypti ég allar tegundir af rófustöppu sem ég fann:  Frá Íslensku grænmeti,  Kjarnafæði,  Ora og Stjörnusalati.  Það kom mér í opna skjöldu að rófustöppurnar bragðast líkar hver annarri. 

  Þegar betur var að gáð er uppistaðan í öllum rófustöppunum gulrófur (um eða yfir 90%).  Skemmtileg tilviljun.  Í öllum rófustöppunum er einnig sykur,  kartöflur (eða kartöfluduft) og salt. 

  Í rófustöppunni frá Ora er að auki mjólkurduft,  jurtaolía,  bindiefni (E471 og E450) og óskilgreint krydd.

  Í rófustöppunni frá Kjarnafæði er líka sítrónusafi, pipar og sorbat.

  Í samanburðarsmakki eru rófustöppurnar frá Kjarnafæði og Ora bestar.  Það örlar á að hinar séu of sykraðar.  Eina rófustappan sem var búin að skilja sig á öðrum degi eftir opnun umbúða var frá Stjörnusalati.  Hinar voru alveg eins og nýjar daginn eftir.

  Upplýsingar um næringargildi vantar á umbúðir frá Ora.  Upplýsingar um meðhöndlun (kælivara og hvað stappan er lengi neysluhæf eftir að innsigli er rofið) vantar á umbúðir frá Íslensku grænmeti.  

  Vegna þess hvað rófustöppurnar bragðast líkt skiptir verðið á þeim mestu máli.  Þar munar nokkru.  Stöppurnar frá Ora og Kjarnafæði keypti ég í Hagkaupum en hinar í Nóatúni.  Ég ætla að þessar verslanir séu í svipuðum verðflokki.  Hagstæðustu kaup eru í þessari röð:

1.  Kjarnafæði.  350 gr á 224 kr.  Kílóverð 640 kr.

2.  Stjörnusalat.  250 gr á 239 kr.  Kílóverð 956 kr.

3.  Íslenskt grænmeti.  220 gr á 239 kr.  Kílóverð 1086 kr.

4.  Ora.  300 gr á 399 kr.  Kílóverð 1330 kr.