Anna á Hesteyri

4.2.2013 | 20:38

Þegar ég byrjaði að blogga fyrir nokkrum árum var það fyrst og fremst til að eiga orðastað við ættingja og vini. Liður í því spjalli var að rifja upp sögur af Önnu frænku á Hesteyri. Hún og móðir mín voru bræðradætur. Svo skemmtilega vildi til að fleiri en ættingjarnir höfðu gaman af sögunum. Þær urðu kveikja að bók um Önnu sem varðveitir sögurnar betur. Og var ekki seinna vænna. Anna lést nokkrum mánuðum eftir útkomu bókarinnar.

Ég gerði hlé á upprifjun á sögum af Önnu þegar bókin kom út. Ég vildi ekki trufla sölu á henni. Þegar Anna féll frá var ég ekki í stuði til að skrá fleiri sögur fyrst á eftir. Nú er hlé á enda. Á næstunni birti ég hér fleiri sögur af Önnu.

Anna var afskaplega greiðvikin. Hún vildi öllum vel. Hún var stöðugt að hugsa um það hvernig hún gæti glatt aðra. Hún var dugleg að skrifa ættingjum og vinum bréf. Sömuleiðis notaði hún símann óspart. Símreikningar hennar voru töluvert hærri en á öðrum heimilum.

Í desemberbyrjun eitt árið hringdi Anna í frænku okkar í Reykjavík. Sú var með slæma flensupest. Það olli Önnu áhyggjum. Hvernig fer þá með jólahreingerninguna? Hvað með jólainnkaupin, jólaskreytingar og jólabakstur? Frænkan í Reykjavík viðurkenndi að þetta væri óheppilegur árstími fyrir flensu. Hinsvegar væri maður hennar og unglingssynir við góða heilsu og gætu sinnt því brýnasta. "Þeir kunna ekki að baka," fullyrti Anna áhyggjufull. Frænkan í Reykjavík taldi góðar líkur vera á að flensan yrði að baki fyrir jól.

Nokkrum dögum síðar fékk frænkan í Reykjavík stóran kassa frá Önnu. Í honum voru tertur með glassúr, jólakaka og fleira bakkelsi. Þó að Anna væri lítið fyrir bakstur þá hafði hún undið sér í að bjarga jólabakstrinum fyrir frænkuna í Reykjavík. Verra var að bakkelsið hafði orðið fyrir töluverðu hnjaski í póstflutningum frá Hesteyri í Mjóafirði til Reykjavíkur. Það var ekki eins lystugt á að líta og þegar Anna tók það úr ofninum á Hesteyri. Ennþá verra var að ofan á tertunum skoppuðu bæði efri tanngómur og neðri.

Frænkan í Reykjavík hringdi þegar í stað í Önnu. Þakkaði vel fyrir bakkelsið og spurði hvort að rétt væri tilgetið að Anna saknaði fölsku tannanna sinna. "Hvernig getur þú vitað það?" spurði Anna gapandi hissa. Frænkan í Reykjavík sagðist hafa fundið þær í kassanum. Anna varð heldur betur glöð við þessi tíðindi. Hún var búin að gera allsherjar leit að tönnunum dögum saman. Svo vel vildi til að hún vissi af manni í Reykjavík sem ætlaði að vera í Mjóafirði yfir jólin. Ef hratt væri brugðist við mætti koma tönnunum á hann. "Það kæmi sér vel fyrir mig að vera með tennurnar um jólin," útskýrði Anna. Það tókst.