Plötuumsögn

 

  - Plata:  Bárujárn

 - Flytjandi:  Hljómsveitin Bárujárn

 - Útgefandi:  Melur Records

 - Einkunn: ****

 .

  Á níunda áratugnum töluðu Íslendingar iðulega um þungarokk sem bárujárn.  Ég er ekki viss en mér finnst eins og andstæðingar hafi uppnefnt þungarokkið bárujárnsgarg.  Þungarokksunnendur gripu nafnið á lofti og notuðu það í jákvæðri merkingu.  

  Hvort sem ég man þetta rétt eða rangt þá er bárujárn ennþá notað í umræðu um þungarokk.  Sennilega þó einkum af okkur sem erum komnir á eða yfir miðjan aldur.

  Fyrir okkur er hljómsveitarnafnið Bárujárn villandi.  Bárujárn er ekki þungarokkshljómsveit.  Músíkstíllinn er brimbrettarokk (sörf).  Nafnið er orðaleikur;  tilbrigði við leikinn á bárum hafsins.

  Brimbrettarokk var létt og fjörugt rokk í Suður-Kaliforníu í Bandaríkjunum á fyrri hluta sjöunda áratugarins.  Gítarleikarinn Dick Dale fann upp brimbrettarokkið þegar hann kryddaði gítarrokk með arabískum tónum frá Mið-Austurlöndum.  The Beach Boys spiluðu léttpoppaða útgáfu af brimbrettarokki.  Eiginlega var meira "surf" í lagaheitum The Beach Boys en í músíkinni. 

  Brimbrettarokk Bárujárns er hart og allt að því pönkað.  Sver sig mjög í ætt við margt sem gítarleikarinn Link Wray gerði.  Hann var ekki brimbrettarokkari.  Hinsvegar hafði hann mótandi áhrif á brimbrettarokk Dicks Dale og fleiri.  Link var pönkaður og hávær (faðir þvergripsins og gítarriffsins). 

  Styrkur Bárujárns liggur í því hvað músíkin er hrjúf, rokkuð, pönkuð og "lifandi".  Spilagleði geislar af hverjum tóni og kröftugum söng.   

  Fyrir minn smekk er söngurinn hljóðblandaður aðeins of aftarlega.  Hann er öflugur og það er svo sem ekki skaði af því að hafa hann á sama styrk og hljóðfæraleikinn.  Þetta er smekksatriði.

  Þeramín-spil Heklu Magnúsdóttur setur sterkan og skemmtilegan "speis-rokk" svip á músíkáferðina.  Aðrir hljóðfæraleikarar eru trommarinn Leifur Ýmir Eyjólfsson,  bassaleikarinn Oddur S. Lárusson og gítarleikarinn Sindri Freyr Steinsson.  Sindri Freyr syngur jafnframt og á ættir að rekja til Hjaltadals í Skagafirði.  Það er kostur.  Hann er sonur tónlistarmannsins Steins Kárasonar.

  Þeramín er þetta einkennilega rafhljóðfæri þar sem stöng stendur upp úr kassa.  Hendur snerta ekki hljóðfærið heldur nálgast stöngina og spila á hana þannig.

  Daníel Sigurðsson blæs í trompet í laginu  Cha, Cha, Cha.  Blástur hans setur ljúfan blæ á þetta eitt mest grípandi lag plötunnar.  Reyndar eru öll lögin fljóttekin og aðlaðandi.  

  Það mæðir töluvert á hljóðfæraleikurum Bárujárns í þessari músík.  Sindri Freyr þarf að hræra snögghentur í gítarstrengjunum.  Leifur Ýmir (Ýmir er afskaplega flott nafn) keyrir hamaganginn áfram með hröðum og þróttmiklum trommuleik.  Oddur S. Lárusson styður við botninn af öryggi eins og klettur.    

  Upplýsingar á stórbrotnum (í bókstaflegri merkingu) umbúðum eru dálítið "lókal".  Gefið er upp að lagið Út sé kráka (cover song) eftir Pál Ísólfsson.  Það bendir til þess að aðrir söngvar á plötunni séu frumsamdir.  Engar upplýsingar eru þó um það.

  Upptökur eru sagðar hafa farið fram hjá Frikka og Jóa í Hafnarfirði.  Frikki er upptökustjórinn Friðrik Helgason.  En aðeins þeir sem til þekkja vita hver Jói er.

  Upptökur eru sagðar hafa einnig farið fram heima hjá ömmu Steinunnar.  Meira fáum við ekki að vita um það hverjar amman og Steinunn eru.  

  Vegna þess hvað söngur er hljóðblandaður aftarlega er eins og textar skipti litlu máli.  Þeir eru samt ljóðrænir og ágætir.  Orðalag er ekki ungæðislegt.  Það sver sig meira í ætt við þá sem hafa lesið Hávamál eða önnur gömul kvæði.  Dæmi úr söngnum um Vígspá:

  Hún fyllti fleira og fleira

Heimsmynd falla tók.

  Og hljóðmynd frá eyra

Og mun að lokum foldu fylla dreyra.

  Niðurstaða:  Þessi plata er vel heppnuð í flesta staði.  Hún er skemmtileg.  Það skiptir mestu máli. 

        

     

Athugasemdir

[Stefán (IP-tala skráð) 7.10.2013 kl. 15:48]

Sindri Freyr þarf nú ekki að vera merkilegur tónlistarmaður til að vera helmingi betri tónlistarmaður en faðir sinn Steinn Kárason, sé miðað við geisladisk þess síðarnefnda