Lulla frænka um fallega hárið á sér

  Lullu föðursystur minni datt margt í hug.  Hana rangminnti um suma atburði.  Aðra atburði túlkaði hún á sinn hátt.  Oft töluvert fjarri raunveruleika.  Fáir urðu til að leiðrétta hana.  Lulla átti það til að vera sjálfhælin.  Samt án rembings eða hroka.  Það var einhvernvegin frekar eins og hreinskilni og einlægni.

  Þegar ég hóf nám í Myndlista- og handíðaskóla Íslands kom Lulla því að við hvern sem heyra vildi að ég hefði erft teiknihæfileika frá henni.  Hún sýndi fólki teikningar eftir sig því til sönnunar.  Teikningar Lullu voru líkastar teikningum fjögurra ára barna af Óla priki (punktur, punktur, komma, strik).  Teikningarnar áttu að vera af tilteknu frægu fólki.  Það var ekki séns að geta sér til um hver var hvaða Óli prik.

  Systir Lullu var eiginlega eina manneskjan sem leiðrétti hana og benti á villur.  Þær systur voru gestkomandi ásamt mér og fleirum heima hjá systurdóttur mömmu.   Systurnar fóru að rifja upp atburði frá æskuárum sínum.  Lulla sagði:  "Ég var með óvenju fallegt hár sem barn og unglingur.  Ég var með fallegasta hár af öllum í sveitinni.  Ég var með þykkasta hárið og lengsta hárið.  Það var tinnusvart og liðað.  Það stirndi á það.  Allir dáðust að hárinu á mér."

  Lóa systir hennar gerði athugasemd:  "Dæmalaus della.  Það voru allar stelpur í sveitinni með þykkt og sítt hár.  Þitt hár var ekkert öðruvísi en þeirra hár."

  Lulla bakkaði ekki.  Hún kom með óverjandi gullmola:  "Þú getur nú barasta spurt pabba heitinn að þessu.  Sumarið áður en hann dó viðurkenndi hann að ég hafi verið með einstaklega fallegt hár sem barn og unglingur." 

--------------------------------------------------

Fleiri sögur af Lullu frænku:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1366492/

--------------------------------------------------

   

  Það er skelfilegt að heyra þennan 5 ára gutta segja frá sinni stuttu ævi.  Hann segist vera fastur í fangelsi eftir að hafa skotið mann,  til þess eins að sjá hann deyja.  Það er svo langt síðan guttinn sá til sólar að hann man ekki eftir því.  

Athugasemdir

[Sigurður I B Guðmundsson, 29.3.2014 kl. 10:29]

Þegar sonur minn var unglingur fyrir mörgum árum síðan tók hann upp á því að láta hár sitt síkka, enda var það í tísku þá. Svo var það eitt sinn sem oftar að fjölskyldan var að borða saman að hann horfir á móður sína og systur og segir svo: Ég sé það núna að ég er með síðasta hárið í fjölskyldunni!!!

[Jens Guð, 29.3.2014 kl. 23:27]

Sigurður I.B., ég er með síðasta hárið í fjölskyldunni núna! Þannig er að fyrir 3 árum fékk ég það verkefni að skrifa bók um Eivöru. Ég var að stússa í mörgu öðru að gleymdi bókinni vikum og mánuðum saman. Þegar kom að skiladegi á handriti var ég varla byrjaður á bókinni. Það þurfti því að fresta útgáfu bókarinnar um heilt ár. Til að veita mér aðhald ákvað ég að fara ekki í klippingu. Stöðugt síkkandi hár myndi minna mig á að sinna bókinni. Þetta virkaði alveg dálítið. Ég náði að skila af mér handriti í nóvember í fyrra og bókin kom út 9. des. Hárið er orðið þokkalega sítt. Einhverra hluta vegna tími ég ekki að klippa það alveg strax. Læt það bíða þangað til alltof heitt verður í veðri í sumar.