Hver eru bestu söngvaskáldin?

  Hver eru bestu söngvaskáld dægurlagasögunnar?  Þessari spurningu hafa margir velt fyrir sér svo árum og áratugum skiptir.  Flestir hafa einhverja hugmynd um svarið.  Kannski ekki alveg hver er númer 1 eða 2 eða 3.  En nokkurn veginn hverjir eiga heima á listanum yfir 10 bestu.

  Söluhæsta popptónlistarblað heims,  bandaríska Rolling Stone,  hefur kannað málið og komist að niðurstöðu.  Niðurstaðan er sannfærandi.  Það er erfitt að vera ósammála henni. Nema kannski um sætaröðina til eða frá.  

  Þó að það hafi verið fyrirliggjandi að Paul McCartney og John Lennon skipi 2. og 3ja sæti listans þá er merkilegt til þess að vita að þeir hafi verið í sömu hljómsveit.  Skemmtileg tilviljun örlaganna.  Annars er listinn þannig.

1  Bob Dylan

2  Paul McCartney

3  John Lennon

4  Chuck Berry

5  Smokey Robinson

6  Mick Jagger & Keith Richards

7  Carols King & Gerry Goffin

8  Paul Simon

9  Joni Mitchell

10 Stevie Wonder

81 Björk

 

Athugasemdir

[Már Elíson, 29.8.2016 kl. 22:21]

Mér sýnist þetta vera nálægt sanni, en Cat Stevens ætti nú líka að vera ofarlega finnst mér. - Kemur mér ekki á óvart með Paul McCartney. Það liggur ógrynni af efni eftir hann.

[Jens Guð, 30.8.2016 kl. 06:23]

Már,  maður saknar alltaf einhverra nafna á svona lista.  Þá má spyrja hverjum ætti að henda út af honum í staðinn.  Vissulega á Cat Stevens alveg heima á lista yfir bestu söngvaskáldin.  Listinn ber þess hinsvegar glöggt vitni að vera settur saman af bandarískum blaðamönnum bandarísks tímarits ætluðum bandarískum áskrifendum og lausasölukaupendum.  Þrátt fyrir Bítla og Stóns þá er listinn með afgerandi ameríska slagsíðu.   

[Grrr (IP-tala skráð) 30.8.2016 kl. 08:12]

Paul á ekki skilið að vera ofar en John.

Hann gerði svo mikið af viðbjóðslegum lögum og bestu John lögin slátra bestu Paul lögunum.

[Mofi, 30.8.2016 kl. 09:38]

Held að kynslóðin í dag væri ekki alveg sammála þessum lista. Ætli Beiber og Timberlake væru ekki á lista sem yngri kynslóðin myndi taka saman. Ég get ekki neita að þeir sem eru á þessum lista eiga fáránlega mikið af lögum sem slóu í gegn og hafa lifað í marga áratugi sem er auðvitað aðal merki þess að lagið sé raunverulega gott.  Sammála Grr, John á að vera fyrir ofan Paul.

[Jens Guð, 30.8.2016 kl. 16:36]

Grrr,  ég var svo lánsamur að fylgjast með Bítlunum í rauntíma.  Flestir áttu sinn uppáhalds Bítil - og halda tryggð við þann enn í dag.  Ég var (og er) svo sérvitur að meta styrk hljómsveitarinnar liggja í heildinni.  Hún var miklu betri en hver einstaklingur út af fyrir sig.  Mér hefur aldrei tekist að gera upp á milli Johns og Pauls - þegar kostir og gallar eru vegnir og metnir.

  Sanngjarnast hefði verið að afgreiða þá sem Lennon-McCartney,  á sama hátt og Jagger-Richards.  Á sólóplötum Stónsara eru fáir söngvar sem standast samanburð við það sem eftir þá liggur á plötum hljómsveitarinnar.  

  Lengst af ferli Bítlanna sömdu John og Paul lögin í sameiningu.  Reyndar entist það allan ferilinn þó að á seinni hlutanum hafi þeir sífellt meira mætt með fullkláruð lög í pokahorninu.  En líka þó að þeir ættu sín lög út af fyrir sig þá gat annar komið með smávægilega ábendingu sem bætti um betur.  Dæmi um það er þegar Paul samdi lag sem hann kallaði "Eggjahræru".  John benti honum á að texti um ómerkilegan morgunverð væri til skaða fyrir lagið.  Lagið kalli á fortíðarljóma (nostalgíju).  Paul orti þegar í stað nýjan texta sem lyfti laginu upp á hærra plan.        

[Jens Guð, 30.8.2016 kl. 16:53]

Mofi,  þetta er áreiðanlega rétt hjá þér með unga fólkið.  Vandamálið er hinsvegar það að þessir guttar eru ekki söngvahöfundar,  að því er mér skilst án þess að leggjast í rannsóknarblaðamennsku.  Þessir tveir eru svo langt fyrir utan minn músíksmekk að ég fæ flogakast við að heyra í þeim í útvarpi.  

  Ég hef séð nöfn þeirra í blaðagreinum sem fjalla um færibandadeild músíkIÐNAÐARINS.  Hún gengur þannig fyrir sig að viðkomandi kemur með frumstæða hugmynd,  varla meira en beinagrind, að texta eða lagi.  Henni er skellt í formúluvél sem músíkiðnaðarmenn hafa forritað.  Þetta eru víst að uppistöðu til Svíar.  

  Ég fletti að gamni upp á einni plötu með Bieber og skoðaði hvernig höfundarskráning er.  Til viðbótar hans nafni eru við hvert lag 4 - 5 nöfn (sænsku?) iðnaðarmannanna.     

[Sverrir Stormsker, 31.8.2016 kl. 23:02]

Það hefði nú verið ansi hressandi að sjá Benna og Bjössa í ABBA nálægt toppnum en þeir drengir eru náttúrulega ekki nógu hipp og kúl fyrir svona hámenningarmambó.

Einnig er skrítið að sjá ekki spaða einsog Freddy Mercury, David Bowie, Jeff Lynne, Billy Joel, Elton John á topp 10. Þeir hefðu nú líklega frekar átt heima þarna en einhver Smókur Róbertsson, Jóna Snitsel, Karóla Kóngur og Sherry Coffee eða hvað það heitir nú allt þetta ágæta gleymda fólk.

En auðvitað er þetta alltsaman smekksatriði. Er þaki annars?

"Það sem Bubba Morthens þykir gott og gilt / þykir Hauki frænda vera helst til villt."

[Mofi, 1.9.2016 kl. 09:53]

Manni líður dáldið eins og kynslóðin í dag kann ekkert að meta fólkið sem skapar tónlistina, aðeins plat fígúrurnar sem skoppa á sviðinu og eru kúl í þeirra augum. Þetta er hárrétt hjá þér með að Svíar eru í dag öflugir lagahöfundar, gaman að vita af hverju Svíar standa sig svona vel í tónlistinni.

Skondið, fyrir mig þá hefði Rolling Stones ekki einu sinni komist á top 100 :)   Sammála Stomsker, ABBA á heima á Topp tíu, þvílíkur fjöldi af góðum lögum.

[Jens Guð, 1.9.2016 kl. 18:58]

Sverrir,  þó að þessir sem þú nefnir séu ekki á Topp 10 listanum þá raðastþeir í næstu sæti þegar listinn er stækkaður í Topp 100.  Sjá:  http://www.rollingstone.com/music/lists/100-greatest-songwriters#bob-dylan

  Af rökstuðningi dómara má ráða að staða höfunda á Topp 10 listanum ráðist mikið til af þeim áhrifum sem þeir höfðu á aðra söngvahöfunda - og einmitt hver á annan.  Þannig er til að mynda vitnað til Dylans í rökum við alla í efstu 6 sætunum.  

[Jens Guð, 1.9.2016 kl. 19:51]

  Mofi,  í vetur heyrði ég Hebba Guðmunds spurðan í útvarpinu út í þennan árangur Svíanna.  Hebbi bjó í Svíþjóð til fjölda ára og ól þar upp börn sín.  Hann sagði að gríðarleg áhersla sé lögð á tónlistarnám í skólum.  Gott ef hann sagði ekki að það væri upptökustúdíó í öllum skólum.  

  Ég bæti því við að áreiðanlega sé um ruðningsáhrif að ræða einnig.  Þegar Abba sló í gegn á heimsmarkaði þá hafi það orðið sænsku tónlistarsenunni kröftug vítamínssprauta.  Ég veit ekki hvernig staðan er í dag en á níunda og tíunda áratugnum var ég áskrifandi að plötusölutímaritum á borð við Billboard og Music Week.  Í áramótasamantektum voru Svíar alltaf í 3ja eða 4ða sæti í plötusölu á heimsmarkaði.  Það var ótrúlegur árangur hjá 8 milljón manna smáþjóð að vera á sillu næst 60 milljón Breta og 320 milljón Kana.  Standa langt framar nágrannaþjóðum á borð við 60 milljón Frökkum og 80 milljónum Þjóðverja.

  Annað áhugavert við velgengni sænskra tónlistarmanna er að hún er ekki bundin við einn músíkstíl heldur þverskurð tónlistarrófsins.  Þeir eru risar í þungarokkinu. Allt frá léttum "glam" metal til þess þyngsta.  Einnig rapp,  pönk,  reggí,  kántrý,  þjóðlagatónlist svo og þetta main stream píkupopp sem er kannski stærst.

[Jens Guð, 1.9.2016 kl. 20:25]

  Varðandi Rolling Stones þá hefur þú þegar bent á að tímaritið ber sama nafn.  Þar með er þegar komin sterk vísbending um hlutdrægni. Tímaritið var stofnað af áköfum Stóns-aðdáendum sem hafa aldrei farið leynt með það.  Þvert á móti.  Nafnið er yfirlýsing um það.  

  Burt séð frá því þá eru áhrif söngvar The Rolling Stones heilmikil í sögu rokksins.  Þau hafa verið krákuð af öðrum upp og niður allskonar vinsældalista. Allt frá Marianne Faithful (As Tears Go By) til The Verve (Bitter Sweet Symphony). 

  Reyndar hafa söngvahöfundar Stóns brugðið fæti fyrir sjálfa sig með því að binda höfundarrétt við útsetningu.  Enginn má kráka Stónslag nema í orginal útsetningu eða fá formlegt leyfi höfunda fyrir breyttru útsetningu.  Til að mynda fengu Björk og PJ Harvey ekki að gefa út túlkun sína á Stóns-laginu "Sastisfaction".  Hún var of langt frá frumútsetningunni.  

  Þessi ströngu skilyrði Stónsara hafa þó engu breytt um að út um allan heim semja hljómsveitir söngva í Stóns anda. Hérlendis kannski frægastar SSSól og Kátir piltar.  Erlendis kannski þekktastar Primal Scream og Aerosmith.

  Um skeið bjó ég í Ármúla 5.  Þar er á neðstu hæð skemmtistaðurinn Classic Rock.  Ótal hljómsveitir,  misþekktar og víðsvegar af landinu,  spiluðu þar fyrir dansi.  Ég held að svo gott sem allar hafi verið með einhver Stóns-lög á dagskrá.  Gott dæmi er að í eitt skipti kom Hebbi Guðmunds þarna við sem gestur á hlaupum.  Einhver í hljómsveit hljóp til og hnippti í hann hvort að hann væri til í að taka eitt lag með hljómsveitinni.  Það tók engan tíma að finna út að hljómsveitin var með á dagskrá Stóns-lag sem Hebbi kunni: "Dead Flowers".