Þegar Paul McCartney yfirtók frægustu hljómsveit heims

  9. október 1956 fagnaði ungur drengur í Liverpool í Englandi 16 ára afmæli.  Hann hét John Lennon.  Nokkrum dögum síðar stofnaði hann hljómsveit,  The Quarrymen.  Hún spilaði svokallaða skiffle tónlist.  John söng og spilaði á gítar.  Hljómsveitin fékk nóg að gera.

  Um sumarið gekk 15 ára piltur,  Paul McCartney, til fundar við John.  Hann langaði í hljómsveit hans.  John dáðist að tónlistarhæfileikum hans og bauð hann velkominn um borð.

  Skólabróðir Pauls,  George Harrison,  var lipur gítarleikari.  Vandamálið var að hann var aðeins 14 ára.  Á þessum aldri munar miklu um hvert ár.  John hugnaðist ekki að verða barnapía.  Paul suðaði og fékk að leyfa George að djamma með hljómsveitinni.  Hann náði að heilla John seint og síðarmeir.

  Eftir nokkrar mannabreytingar endurnefndi John hljómsveitina The Beatles,  kölluð Bítlarnir á Íslandi.  1962 tók Ringo Starr við trommukjuðunum.  Þar með var hljómsveitin komin í sitt endanlega horf.  Hún var alla tíð hljómsveit Johns.  Hann réði ferðinni,  samdi og söng flest lögin.  Hann lagði þó ríka áherslu á að Bítlarnir væru hljómsveit jafningja.  Hún lagði undir sig heimsmarkaðinn svo rækilega að aldrei verður saman jafnað.

  En Adam var ekki lengi í Paradís.  Vinsældirnar og frægðin fóru að þjaka John.  Hann var varð óhamingjusamur.  Hann varð faðir án áhuga á því hlutverki.  Hann var í ástlausu hjónabandi.  Honum þótti Bítlarnir vera sirkusatriði.  Hvorki öskrandi áheyrendur né Bítlarnir sjálfur heyrðu hvað fór fram á sviðinu.  Að auki hafði hann ekki unnið úr ótal áföllum æskuáranna.  Foreldrarnir stungu drenginn af og hann hitti þau ekki fyrr en á fullorðinsárum.  Ströng og snobbuð frænka hans ól hann upp.  Hún var ekkert fyrir að faðma eða knúsa barn.  Maður hennar var hressari.  Hann dó er John var 12 ára.  Þegar hann á unglingsárum hitti mömmu sína var hún drepin af ölvuðum bílstjóra.  Áfram mætti lengi telja.

  1966 féllst umboðsmaður Bítlanna,  Brian Epstein,  á að hljómsveitin hætti hljómleikahaldi.  Ári síðar dó hann.  Það var enn eitt áfallið.  Hann hafði leitt hljómsveitina frá fyrstu skrefum og í gegnum ofurvinsældirnar.  Viðbrögð Johns voru að hella sér út í harða eiturlyfjaneyslu.  Upp frá því var hann hálfur út úr heimi,  áhugalítill og latur.  

  Viðbrögð Pauls voru ólík.  Hann var og er mjög ofvirkur en líka stjórnsamur.  Hann tók eiginlega við af Brian Epstein.  Bókaði hljómsveitina í hin ýmsu verkefni með misjöfnum árangri.  Verra var að ofríki hans pirraði George og Ringo.  Báðir hættu í hljómsveitinni um tíma.  Hinsvegar var Paul diplómatískari í samskiptum við John,  vitandi að hann léti ekki að stjórn.  Á síðustu Bítlaplötunum semur Paul, syngur og útsetur flest lög.

  Án ofvirkni Pauls og eftirrekstrar hefðu plötur Bítlanna orðið tveimur færri eða rúmlega það.

   

 

 

Athugasemdir

[Jóhann Elíasson, 15.1.2025 kl. 11:48]

Ég hef nú alla tíð verið  Paul- megin í bítladæminu  en það er að mínum dómi alveg óumdeilanlegt að The Beatles var hljómsveit Lennons en svo er það annað mál hvort Lennon hafi bara haft þann "karakter" sem til þurfti til að leiða hljómsveitina.  Að mínum dómi staðfesta mismundi viðbrögð þeirra tveggja við dauða Epsteins þetta.  En hvað sem þessu líður  tel ég að þegar Epstein dó hefði átt að leysa The Beatles upp því líftími hljómsveitarinnar var hvort eð er búinn...

[Sigurður I B Guðmundsson, 15.1.2025 kl. 11:49]

Þetta minnir mig á...Ég vildi vera í hljómsveit þegar ég var 16 ára. Eina vandamálið var að ég kunni ekki á gítar og alveg laglaus. Þá fattaði ég að það voru bara fjórir strengir á bassagítar svo ég keypti bassagítar og ætlaði að vera hinn íslenski Paul. En allt kom fyrir ekki og lengra náði ekki framavonir Sigga á þessu sviði!!!

[Jens Guð, 15.1.2025 kl. 12:00]

Jóhann, takk fyir þínar áhugaverðu vangaveltur um málið.

[Jens Guð, 15.1.2025 kl. 12:00]

Sigurður I B,  það geta ekki allir verið Paul!

[Stefán (IP-tala skráð) 15.1.2025 kl. 12:27]

Það má geta þess að George hélt því fram að hugmyndin að nafninu hafi komið út frá Marlon Brando kvikmyndinni The Wild One, en þar lék Brando persónu sem var í klíku sem kallaðist The Beetles. Athyglisvert er að sjá að í fyrstu heimsókn Beatles til Bandaríkjanna, að það er Paul sem sér alfarið um kynningar á hljómleikum og fer fyrir þeim í viðtölum. John heldur sig mjög til hlés og ætla má að Brian Epstein hafi ákveðið þetta í ljósi þess Paul var diplomat, en John ekki beinlínis orðvar maður. Vegna þess að Paul yfirtók Beatles eftir fráfall Brian Epstein, má nefna að S.G.T Peppers ... platan er hans að stærstum hluta og allar hugmyndir í kring um hana. Let It Be er það líka og byggist á hugmynd Paul um live í studíói plötu. Nokkuð ljóst er að þar var Paul búinn að sjá fyrir endalok hljómsveitarinnar og þess vegna rak hann menn af stað í alvöru studíó plötu þar sem allir myndu gera sitt allra besta og það tókst svo sannarlega með Abbey Road plötunni, sem svo kom út á undan Let It Be og virkar því sem svanasöngur þeirra án þess að vera það. Fráfall Eptein hefur tekið þungt á John þar sem þeir náðu mjög vel saman. Ef maður skoðar söguna má sjá að upptökustjórinn George Martin og Paul náðu mjög vel saman og að Martin hafi þar kunnað að meta ákafann og útsetningagleðina.  

[Ingólfur Sigurðsson, 15.1.2025 kl. 13:32]

Skemmtilegur og fróðlegur pistill.

 

Getur verið að egóistinn - og snillingurinn John Lennon hafi ekki bara verið að hugsa um hversu ungur George Harrison var 1956 heldur að hann hræddist að hann skyggði á sig sem gítarleikara? 

Paul McCartney er frábær tónlistarmaður, en mistækur textasmiður. Þegar hann setti saman Magical Mystery Tour þá reyndi hann að herma eftir súrrealískum textum John, - en mistókst. Alltaf þegar Paul reynir að vera snillingur þá verður hann kjánalegur. En þegar hann er hann sjálfur, einlægur og melódískur - þá býr hann til ódauðleg verk.

Þróun John Lennons er stórmerkileg. Þú skrifaðir sjálfur í eitthvað tímarit um 1990 þegar viðbrögð Lennons við dauða Elvis Preysleys hafi verið að hann hafi verið dauður sem tónlistarmaður frá því hann fór í herinn - en bættir við að John sjálfur hafi verið dauður sem tónlistarmaður eftir 1971, en sérstaklega Ringo Starr. Það fannst mér snjallt og rétt að miklu leyti. Þó finnst mér bezta platan eftir John Lennon "Walls and Bridges" frá 1974, undantekning frá reglunni. Þá fór hann á fyllerí og var á bömmer - en leitaði líka dýpra inní sál sína en áður og árangurinn frábær.

Frekar en að segja að Paul hafi dáið 1966 þá gjörbreyttist John Lennon - dó ekki listrænt - en fór í gegnum hamskipti það ár, við að verða forfallinn vímuefnaneytandi og kynnast Yoko Ono. Fyrir þann tíma var hann karlremba og mjög melódískur, en eftir það fór hann útí sækadelíu, og gerði þar góða hluti, en staðnaði á sólóferlinum, því miður.

Því má bæta við að merkilegt er hvernig þessir risar bættu hvor annan upp.

Vafasamt að Paul McCartney hafi risið hærra á sólóplötum sínum en "Abbey Road".