Plötuumsögn

 - Titill:  Köld

 - Flytjandi:  Sólstafir

 - Útgefandi:  Spikefarm Records,  Finnlandi

 - Einkunn:  **** (af 5)

  Hljómsveitin Sólstafir hefur verið að síðan 1995.  Köld er þriðja "alvöru" plata hljómsveitarinnar.  Hún hefur einnig sent frá sér nokkrar smáskífur og kynningarplötur (promo).  

  Framan af voru Sólstafir í fararbroddi íslenskra svartmálmshljómsveita (black metal),  sem reyndar hafa aldrei verið margar.  Síðan hefur svartmálmurinn vikið fyrir fjölbreyttari og sjálfstæðari músíkstílum.  Það er ekki auðvelt að finna músík Sólstafa í dag afmarkaðan bás.  Þetta er ekki beinlínis þungarokk,  nema stakir kaflar.   Þegar rennt er yfir plötuna hvarflar hugur til kanadísku hljómsveitarinnar Godspeed You Black Empiror og dúndur góðrar plötu ensku hljómsveitarinnar Killing Joke frá 2003.

  Opnunarlag plötunnar,  78 Days in the Desert,  er án söngs og spannar hálfa níundu mínútu.  Það hefst á teygðu gítarvæli.  Við tekur þægilegur gítarhljómagangur og léttur trommutaktur.  Hægt og bítandi myndast spenna,  flutningurinn verður ágengari og örlítið hávaðasamari.  Fátt ber til tíðinda.  Þetta er hljómfagurt og virðist vera inngangur að æsilegur rokki.  Kannski voru það þó bara mín fyrstu viðbrögð við plötu hljómsveitar sem hefur fortíð í svartmálmi. 

  Og vissulega byrjar næsta lag,  titillagið,  kröftuglega en breytist í drynjandi og magnað rólegt lag með þróttmiklum öskursöng og fallegri laglínu.  Rokkhamagangur fær að njóta sín inn á milli í þessu 9 mínútna langa lagi.  Það er gaman að titillagið sé sungið á íslensku á plötu sem gefin er út í Finnlandi fyrir alþjóðamarkað.  Skyndilega tekur við ljúfur kirkjulegur orgelleikur sem brýtur lagið skemmtilega upp áður en allt fer á fullt "blast" á ný.   Besta lag plötunnar.  Frábært lag.

  Þriðja lagið,  Pale Rider,  byrjar með rólegu gítarpikki en æsist fljótlega.  Hljómagangur þess og laglína eru eins og í beinu framhaldi af titillaginu.  Það er hvergi gefið eftir í öskursöngnum og orkan í hljóðfæraleiknum er óbeisluð.  Þetta lag er 8 mínútna langt. 

  Við tekur lagið  She Destroys Again.  Söngurinn er á mjúkum nótum við gítarundirleik áður en allt er sett á fullt í öskursöng og látum.  Hér kemur breska hljómsveitin Mötorhead upp í hugann.  Allt á útopnu.  Rokk og ról.   

  Fimmta lagið er  Necrologue.  Það byrjar á rólegheitum.  Er ballaða þó bæti í rokkið er á líður.  Það er hálf níunda mínúta að lengd. 

  World Void of Souls  hefst sem "goth" legt.  Texti er lesinn ofan á "draugalegan" hljóðfæraleik.   Þetta lag er næstum 12 mínútur að lengd.  Það er eitthvað fallega Sigur Rósar-legt við lagið.  Á níundu mínútu eða svo detta rokklætin inn og setja glæsilegan punkt í lok flotts lags.

  Næst síðasta lagið,  Love is the Devil (and I´m in Love),  keyrir strax á rokki.  Hressilegt og aftur kemur Mötorhead upp í hugann.  Þetta lag er innan við 5 mínútna langt. 

  Lokalagið er  Goddess of Ages.  Það duga ekki minna en næstum 13 mínútur til að afgreiða þetta afbragðsfína rokklag.  Það er hvergi dauðan punkt að finna á plötunni.  Hún nýtur sín best þegar hlustað er á hana í heild.  Lögin kallast á hvert við annað og renna notalega saman í sterka heild.  Þessi plata hlýtur að blanda sér á lista yfir bestu plötur ársins 2009. 

Athugasemdir

[Hafsteinn (IP-tala skráð) 25.7.2009 kl. 13:29]

Langbesta íslenska plata þessa árs.

[Jens Guð, 25.7.2009 kl. 22:11]

  Ég er sammála þér að þetta sé langbesta plata ársins - enn sem komið er.  Að vísu eru ekki margar plötur komnar út á árinu.  Uppistaðan af útgáfu hvers árs kemur út í nóvember-desember.  Af þeim plötum sem ég veit að koma út á árinu kem ég ekki auga á neina sem mun veita  Köld  samkeppni.