Hvað er þetta með Bítlana?

  Breska hljómsveitin Bítlarnir er áberandi um þessar mundir.  Svo mjög að kalla má Bítlaæði.  Ég var að glugga í útlend músíkblöð í dag.  Þau skarta forsíðumyndum af Bítlunum og innsíður eru undirlagðar umfjöllun um Bítlana.  Í kvöld voru hérlendis haldnir hljómleikar þar sem íslenskir popparar fluttu Bítlalög og lög af sólóplötum forsprakka Bítlanna,  Johns Lennons.  Þegar ég tala um John sem forsprakka Bítlanna er ég að vísa til þess að hljómsveitin var afsprengi hljómsveitarinnar Quarrymen sem hann fór fyrir.  Hægt og bítandi bættust þeir við sem síðar urðu þekktasta útgáfan af Bítlunum:  Bassaleikarinn Paul McCartney, gítarleikarinn George Harrison og trommarinn Ringo Starr. 

  Framan af var John fyrirliði hljómsveitarinnar.  Áður en yfir lauk og eftir því sem eiturlyfjaneysla Johns jókst færðist hljómsveitarstjórn að verulegu leyti yfir á hendur Pauls.  George sagði eftir að Bítlarnir hættu að þeir Ringo hafi alltaf litið á John sem leiðtoga hljómsveitarinnar þótt þeir hafi sætt sig að mestu - og með ólund - við stjórnsemi Pauls.  Báðir hættu á sitthvorum tíma um hríð í Bítlunum vegna stjórnsemi Pauls.  Þeir tilkynntu John um brotthvarf sitt en ekki Paul.  En látum það liggja milli hluta.  John og Paul voru turnarnir tveir í Bítlunum.  Í mínum huga voru þeir tvíeykið Lennon-McCartney og ég geri ekki upp á milli þeirra.  Þannig lagað.

  Ég keypti áðan nýjasta hefti breska poppblaðsins Mojo.  Því fylgir diskur sem inniheldur öll lögin af síðustu plötu Bítlanna,  Abbey Road,  krákuð (cover) af Cornershop,  Robyn Hitchcock,  Gomez og fleiri.  Blaðið hefur áður gefið út fylgidiska með krákum af öðrum Bítlaplötum.  Það er ekki erfitt fyrir Mojo að smala saman lögum á þessa diska.  Hvert einasta Bítlalag hefur verið krákað af þekktum poppurum.  Sum lögin af allt að 2000 flytjendum sem tilheyra ólíkum músíkdeildum:  Djassi,  kammersveitum,  pönki,  kórum,  progi,  kántrýi,  þungarokki,  tölvupoppi og svo framvegis.

  Oft heyri ég Bítlunum hallmælt og þeir taldir ofmetin hljómsveit.  Oftast vegna þess að þeir sem halda þessu fram telja Bítlana hafa verið léttvægt poppfroðuband.  Vissulega er yfirdrifið nóg af léttpoppi á plötum Bítlanna.  Bunki af lögum sem mér þykja leiðinleg.  Á móti vegur að á plötum Bítlanna er einnig að finna spræk rokklög,  sýru,  furðulega framúrstefnu,  þungan blús,  djass,  heimspopp (world music) og allskonar öðruvísi lög.  Ég hef mörgum sinnum sett saman (brennt) diska með Bítlalögum sem komið hafa formælendum Bítlanna í opna skjöldu.  Í öllum tilfellum með þeim árangri að viðkomandi hefur orðið aðdáandi Bítlanna.

  Það merkilega við vinsældir Bítlanna er að hljómsveitin starfaði stutt.  Fyrsta platan, Please Please Me,  kom út 1963.  Síðasta alvöru hljóðversplatan,  Abbey Road,  kom út 1969.  Hljómsveitin starfaði síðast saman það ár en opinberlega hætti hún 1970.  Síðan eru liðnir 4 áratugir og margar hljómsveitir náð háum hæðum.  En það eru Bítlarnir sem eru fyrirferðarmestir í dag. 

  Fá lög er að finna með Bítlunum á youtube.  Ég fann þó tvo létta Bítlablúsa.  Gaman væri að heyra viðhorf ykkar til Bítlanna.  Mér þykir gaman að þrefa um Bítlana.

     

Athugasemdir

[Ari (IP-tala skráð) 9.9.2009 kl. 22:26]

Bítlarnir eru góðir, margt frábært á þeim bæ. Samt er fyrra tímabil þeirra oft meðalmennska, dæmigert hvolpaástargaul

Mér finnast svona kovertónleikaframtök hundleiðinleg eiginlega. Hef engan áhuga að sjá eeinhverja Íslendinga góla lög sem sóma sér best í heyrnartólunum mínum.

ég kann ekki við þetta nýyrði hjá þér, að "kráka" , hættu þessu eða ég kráka þig (þ.e. lem þig létt með plötunni Krákan með Eivöru)

[Jens Guð, 9.9.2009 kl. 23:09]

  Ari,  fyrstu plötur Bítlanna voru barn síns tíma.  Það er að segja hljómuðu eins og sprengja í tíðaranda 1963/64.  Louis Armstrong og Barbara Streisand voru á toppi vinsældalista.  Rokkið var dautt.  Það var ekkert spennandi að gerast.

  Ég man ennþá stað og stund þegar ég heyrði fyrst  Twist and Shout  með Bítlunum.  Þá var ég að gefa kúnum á Hrafnhóli í Hjaltadal í Skagafirði.  Annan eins geðveikislegan söng hafði ég ekki heyrt.  Þetta sló mig alveg stjarfan. 

  Ég er ekki alveg viss en held þó að ég hafi áður heyrt  She Loves You  og þótt það spennandi.  Svo keypti ég plötuna  Please Please Me  og varð fyrir vonbrigðum hvað hún var mikið popp og lítið rokk.

  Það er fátt á fyrstu plötum Bítlanna sem heillar mig.  Ég hlusta mér til ánægju kannski á 2 - 3 lög á hverri af fyrstu Bítlaplötunum.  En á seinni plötum Bítlanna eru lögin sem ég hlusta á mér til ánægju. 

  Ég er áhugalaus um hljómleika íslenskra flytjenda á útlendum lögum,  hvort sem er eftir Bítlana eða aðra. 

  Hinsvegar er ég skotinn í nýyrðinu kráku sem Steini Briem kom með.  Áður höfðu menn verið að vandræðast með orð á borð við tökulög,  mottur,  ábreiður,  coverlög og svo framvegis.  Krákan hefur þann kost að hljóma líkt og "cover",  vísar örlítið til hermikráku án þess að ganga svo langt sem það orð segir.  Það getur verið sagnorð sem hin orðin ná ekki.  Þetta er gott orð sem Margrét Eir og Óli Palli hafa tekið upp á rás 2.  Og verður ráðandi áður en langt um líður.  Þá verður þér jafn eðlislægt að nota það og orðið skallapopp yfir annað fyrirbæri.

  Krákan  með Evör er flott plata og hentar til flest annars brúks en barsmíða. 

[Óskar P. Einarsson (IP-tala skráð) 9.9.2009 kl. 23:10]

Ég elskaði bítlana þegar ég var á aldrinum 7-15 ára. Skrifaði heimildaritgerð um bítlana í 9. bekk.

Svo uppgötvaði ég á þriðja hundrað hljómsveita, á árunum 1990 til dagsins í dag. Flestar þykja mér þær betri en bítlarnir.

Í dag finnast mér bítlarnir bara ekkert spes.

Og, já, ég hef heyrt öll þessi helv$%&% lög...

[doddý, 9.9.2009 kl. 23:12]

ég á ekki mikið eftir bítlana og spila lítið sem ekkert af því sem ég á. en þeim skal ekki hallmælt. þeir voru brautryðjendur síns tíma og brutu upp samfélagshefðir - paunk síns tíma.  kv d

[Hrúturinn (IP-tala skráð) 9.9.2009 kl. 23:21]

Það var Lennon, sem gerði Bítlana. Ef hann var út á beis, var ekkert. Elvis, Jackson o.fl . fíluðu guttann.  Hann fattaði sig loks sjálfur (sbr. God)

Enda sló hann óvart aftur í gegn eftir Bítlana, á alveg öðru plani. Þarf vitnanna við? Mehehe

[Dagný (IP-tala skráð) 9.9.2009 kl. 23:25]

Í mínum huga voru og eru The Beatles,besta hljómsveit

sem uppi hefur verið. Á mínum yngri árum snérist líf mitt um

þá og þeirra frábæru og ógleymanlegu tónlist.

Þeir eru bestir.

Kveðjur til allra aðdáenda þeirra.

Dagný.

[Jens Guð, 9.9.2009 kl. 23:33]

  Óskar P,  mikið væri gaman ef þú myndir henda hér inn ritgerðinni um Bítlanna.  Líka væri gaman að hlera hvað þú ert að hlusta á í dag.

  Allt annað:  Nú er verið að sýna í sjónvarpinu þátt um U2. Djöfull sem sú hljómsveit er orðin leiðinleg.  Eins og hún var flott framan af.

[Jens Guð, 9.9.2009 kl. 23:37]

  Doddý,  það skipti öllu varðandi Bítlana að þeir náðu að rífa sig frá þeirri músíklínu (Bítlapoppinu) sem varð allsráðandi undir þeirra forystu og verða leiðandi afl í framþróun þess sem kallað var samheitinu  hipparokk.

[Jens Guð, 9.9.2009 kl. 23:47]

  Hrúturinn,  Lennon kom sterkur inn á markaðinn sem sólópoppari.  Reyndar slátruðu gagnrýnendur helstu poppblaða fyrstu sólóplötu hans,  Plastic Ono Band.    Hún var skilgreind af þeim sem hrátt illa unnið "demo" (kynningareintak fyrir plötuútgefendur).  Í dag er þessi plata ætíð ofarlega á Topp 10 yfir bestu plötur rokksögunnar.  Næsta plata er einnig ofarlega á þessum lista og titillagið,  Imagine,  er af mörgum talið til helstu perla rokksögunnar.  Síðast í gær heyrði ég Magnús Kjartansson segja í Kastljóssviðtali að það væri hans uppáhalds Bítlalag.

[Jens Guð, 9.9.2009 kl. 23:52]

  Dagný,  ég get að mörgu leyti kvittað undir þitt viðhorf.  Að öllu jöfnu er ég hallari undir hljómsveitir á borð við Pantera,  Slayer,  Entomed og Rage Against the Machine.  En Bítlarnir sprikla alltaf með.

[Steingrímur Helgason, 10.9.2009 kl. 00:31]

'láttu mig ekki liggja' er ein dægjileg zmíð...

[Hildur Helga Sigurðardóttir, 10.9.2009 kl. 01:01]

Ég var bara krakki þegar Bítlarnir hættu. Sem þýðir auðvitað að ég ólst upp með þeim frá fyrstu ferð.

Mest var þetta sykursæt krúttmúsík í eyrum lítillar stelpu.

Svo kom Hvíta albúmið. Þvílík og önnur eins hugarsprengja !

Ekki verið söm síðan. Sem betur fer...

[Helga Kristjánsdóttir, 10.9.2009 kl. 02:54]

Sæll Jens, ég missti af viðtalinu við Magga Kjartans,sem þú vitnar í hann er að upplýsa að ,Imagine, sé hans uppáhalds Bítlalag. Í því sambandi langar mig að segja frá því,að lag Magnúsar,,To be Grateful,, hélt ég að væri Bitlalag.   Bítlarnir lifi,húrra.

[Skorrdal (IP-tala skráð) 10.9.2009 kl. 04:53]

Jens; eru ekki 4 áratugir frá 1969? Ég vildi að þeir væru bara 3, en óttast að þeir séu einum fleiri. ;)

[Óskar P. Einarsson (IP-tala skráð) 10.9.2009 kl. 09:07]

Uss, þessi ritgerð var skrifuð á Apple Macintosh árið 1988 (frekar en handskrifuð) og er löngu týnd. Byggði nær eingöngu á BBC þætti sem var tekinn upp á vídeó 1985.

Nákvæmlega núna hlusta ég án afláts á endursamankomna sveitina Polvo (og fagna mjög).

Hitt stöffið er aðallega Deerhoof, US Maple, Fugazi, Animal Collective (eitt besta nýja bandið, Deerhunter, Danielson Famile, Sufjan Stevens, The Fall, Fucked Up (annað stórkostlegt nýtt hreðjarokk og -ról), Guided By Voices, The Knife, Les Savy Fav, Minutemen, Mission of Burma, Neutral Milk Hotel (hverra seinni platan er líklega mín uppáhalds), PIL (frábært að þeir séu að koma aftur saman, 1000x betri en Pistols-draslið), Sebadoh, Sonic Youth (aumingja Lee!), Skátar (besta íslenskt), Stereolab, Television, Trumans Water, Wire (besta pönkbandið), Wrens, Yo La Tengo, Zappa og Beefheart (sem er betri en Zappa).

Fullt, fullt annað, auðvitað...

[Yngvi Högnason, 10.9.2009 kl. 11:06]

Það verður seint sátt um gæði tónlistar Bítlanna en ég held að enn verði vitnað í þá og þeirra tónlist leikin löngu eftir að minni spámenn hverra nöfn eru hér dregin fram verða gleymd. Ferill og þróun Bítlanna á sér ekki hliðstæðu og mun ekki eiga. Og um þetta orð"kráka" þá er ég að vissu leyti sammála um það, því flest Bítlalög sem aðrir apa eftir er nokkurs konar krunk.

[Ómar Bjarki Kristjánsson, 10.9.2009 kl. 12:10]

Bítlarnir - eru einfaldlega besta hljómsveit í heimi ever.  Punktur og basta.   Og allt sem á eftir kom aðeins dauft bergmál frá því sem þeir voru búnir að gera.  Er bara svoleiðis.

Sumir tala um að fyrri hluti ferils þeirra hafi verið svona og svona.  Jú það verða vissulega dáldlar breytingar er líður á - í takt við tímann.  En það má ekki gleyma því að, eins og bennt hefur verið á, að fyrstu plöturnar eru viss tímamót - þ.e. miðað við og skilið útfrá staðháttum rétt eftir 1960.

Þar að auki ef hlustað er á öll súdíóalbúmin í heild og samhengi - þá má eiginlega strax greina snillna í fyrsta takti fyrstu plötu ef svo má segja.  Neistann sko.  Töfraneistann.

En ennfremur gerist þetta allt svo hratt hjá þeim að með ólíkindum er.  Td. kemur Please Pleae Me út þarna 63.  Aðeins tveimur árum síðar kemur Rubber Soul þar sem snillingatónninn er slegin óþyrmilega fast og árið efti aðeins 3 árum eftir upphafið kemur gulldjásnið Revolver.

Tóm snilld.  Aveg sama hvar borið er niður.

[Ómar Ingi, 10.9.2009 kl. 19:01]

Fyrsta Pönk bandið ekki satt ekkert nema öskur og slím

[Gjagg (IP-tala skráð) 10.9.2009 kl. 19:52]

The Beatles....

Ég get laeknad Bítlaaedi:  Veldu thitt uppáhalds Bítlalag.  Veldu sídan thinn uppáhalds bút úr thínu uppáhaldslagi.

Birtu svo nidurstödu thína hér J.Gudblogginu.

[Gjagg (IP-tala skráð) 10.9.2009 kl. 20:04]

MEET THE RESIDENTS:

 

Gaman ad hlusta á.

[Haukur Nikulásson, 10.9.2009 kl. 22:02]

Bítlarnir voru/eru merkilegasta tónlistarsveit sem uppi hefur verið. Allt hjal um annað er ótengt raunveruleikanum! Stónsarar, sem reyndar hafa haldið hópinn geysilega vel, litu alltaf upp til þeirra sem stóra bróður í tónlistinni. Enda fengu þeir mola af borði Bítlanna á sínum upphafsárum.

Sköpunarmáttur þeirra á árunum 1963-1970 verður seint jafnaður. Lögin þeirra eru fjölbreytt og mis vel heppnuð eins og gengur en hreint út sagt ótrúlegt safn engu að síður. Maður undrast afköst þeirra við tónsmíðar samhliða öllum þeim tónleikum sem þeir spiluðu á.

Ég var á svipuðum aldri og Jens þegar þeir urðu frægir (ca 8 ára) og auðvitað fylgdist maður með öllu sem þeir gerðu miðað við þeirra tíma fjölmiðlun. Þeir eru ábyrgir fyrir því að ég ánetjaðist tónlist og t.a.m. því líka að ég hætti í klassísku píanónámi og tók upp gítarglamur.

Mér finnst lagavalið þitt Jens endurspegla vel pönkarann í þér. Þú velur nákvæmlega þau lögin þeirra sem falla næst því, og eru eiginlega ekki minn smekkur. Helter skelter hefur aldrei verið annað en garg í mínum eyrum og Don't let me down var bara B-hliðin á smáskífunni Get back. Kannski getum við verið sammála um að Come together hafi verið áhugavert lag?

Skemmtilegt hvað það tjóir lítið að deila um smekksatriði!

[Björgvin (IP-tala skráð) 10.9.2009 kl. 23:07]

"Ég hef mörgum sinnum sett saman (brennt) diska með Bítlalögum sem komið hafa formælendum Bítlanna í opna skjöldu.  Í öllum tilfellum með þeim árangri að viðkomandi hefur orðið aðdáandi Bítlanna."

Ertu með listann í tölvunni? Myndirðu kannski vilja copy/peista hann hér?

[Jens Guð, 10.9.2009 kl. 23:24]

  Steingrímur,  þetta er snilldar þýðing á  Don´t let me down.  Minnir á það þegar ónefndur útvarpsmaður talaði um  Brothers in arms  sem  Bræður í handleggjum.

[Jens Guð, 10.9.2009 kl. 23:32]

  Hildur Helga,  það er margt sykursætt á plötum Bítlanna.  En líka margt sem er allt allt annað en sykursætt.  Einkum á  Hvíta albúminu.

[Jens Guð, 10.9.2009 kl. 23:42]

  Helga Kristjánsdóttir,  þegar þú nefnir það þá er  To be grateful  dáldið Lennon-legt.  Einkum eins og hann var um það leyti sem  To be grateful  kom út,  1971.

[Jens Guð, 10.9.2009 kl. 23:44]

  Skorrdal,  bestu þakkir fyrir að leiðrétta mig.  Ég verð að laga þetta í hvelli í færslunni.

[Jens Guð, 10.9.2009 kl. 23:52]

  Óskar P.,  þetta er frábær pakki af eðalmúsík.  Það er að segja miðað við þann helmin af nöfnunum sem ég þekki.  Miðað við þau nöfn þarf ég klárlega að tékka á hinum.

[Jens Guð, 10.9.2009 kl. 23:54]

  Yngvi,  þetta er skemmtilega tekið til orða hjá þér um krákuna

[Jens Guð, 11.9.2009 kl. 00:05]

  Ómar Bjarki,  þetta er góð yfirferð hjá þér.  Þú hittir naglann á höfuðið með orðinu töfraneisti.  Bítlarnir höfðu frá fyrsta lagi þennan einhvern neista sem erfitt er að skilgreina.  Hann samanstóð af spilagleði,  greddu,  þéttu samspili,  sjálfsöryggi,  stráksskap og mörgu mörgu öðru. 

[Jens Guð, 11.9.2009 kl. 00:16]

  Ómar Ingi,  lagið  Helter Skelter  er stundum skilgreint sem fyrsta pönklagið.  Ég er ekki inn á því að flokka lög sem pönklög ef þau komu út áður en pönkið varð til sem hugmyndafræði (tiltekin afstaða til músíkur,  músíkbransans,  þjóðfélagsins...) og lífsstíll 1976.  Hitt er annað mál að pönksveitir krákuðu (cover)  Helter Skelter  bæði á hljómleikum og inn á plötur.

  Á fyrsta smáskífunni sem kom út undir formerkjum pönksins krákaði hljómsveitin The Damned Bítlalagið  Help.

[Jens Guð, 11.9.2009 kl. 00:23]

  Gjagg,  mitt uppáhalds Bítlalag er  Helter Skelter.  Uppáhalds búturinn hefst á 17. - 18.  sek.  Svo er bara spurning hvað búturinn má vera langur.  Ég vil hafa hann sem lengstan.  Aftur á móti sé ég enga ástæðu til að neinn sé læknaður af Bítlaæði.  Bítlaæði er bæði hollt og gott.  Já,  og hressilegt á köflum.

[Jens Guð, 11.9.2009 kl. 00:25]

  Gjagg,  ég kann vel við The Residents.  Ég þekki líka tvo náunga sem hafa spilað inn á plötur með The Residents.

[Jens Guð, 11.9.2009 kl. 00:47]

  Haukur,  það er rétt hjá þér að þetta eru þau tvö lög af takmörkuðu úrvali af Bítlalögum á youtube sem mér þykja skemmtilegust.   Come together  er líka á youtube.  Ég velti í smástund fyrir mér hvort ég ætti að setja það hér inn eða  Don´t let me down.  Það sem réði síðan valinu er að  Come together  er oftar spilað í útvarpinu.  Ég veit ekki hvort það er líka ástæðan fyrir því að ég spila  Don´t let me down  oftar heima hjá mér. 

  Lang oftast spila ég  Helter Skelter  heima við.  Það er mitt uppáhalds Bítlalag.

  Fyrir nokkrum árum var ungur maður á ferð úti á landi.  Hann fyrirleit Bítlana og hlustaði bara á þungarokk.  Svo bilaði bíllinn og maðurinn fékk far með ókunnugum.  Þá glumdi  Don´t let me down  við í útvarpinu.  Stráksi kolféll fyrir laginu og hefur síðan verið harðlínu Bítlaaðdáandi.

[Jens Guð, 11.9.2009 kl. 01:10]

  Björgvin,  þetta er enginn tiltekinn listi.  Þetta gengur þannig fyrir sig:  Einn náungi hlustar aðallega á blús og blúsað rokk.  Hann var og er mikill Rolling Stones aðdáandi en hafði óbeit á Bítlunum.  Taldi þá ekki hafa boðið upp á annað en barnagælur og væmni.

  Ég setti saman Bítladisk handa náunganum.  Sá diskur samanstóð af öllum blúsuðustu lögunum og nokkrum öðrum sem ég vissi að myndu falla að smekk kauða. 

  Náunginn varð mjög undrandi þegar hann hlustaði á diskinn.  Hann heillaðist af þessum lögum og síðast þegar ég vissi var hann búinn að kaupa 2 plötur með Bítlunum.

  Annar náungi hlustar mikið á sýru og tilraunakennda músík.  Hann fussaði af hneykslun þegar ég spurði hvort hann hafi hlustað á sýru með Bítlunum.  Hann sagði sýruna sem menn spiluðu á Bítlaárunum ekki vera sýru í dag heldur popp. 

  Þá smalaði ég ópoppuðustu sýrulögum Bítlanna á disk í bland við önnur lög sem ég vissi að pössuðu við smekk pilstsins.  Diskurinn fór ekki úr spilara gaursins næstu vikur.  

  Sama leik hef ég leikið við mann sem hlustaði mest á grugg (grunge) og annan sem er allur í vísnasöng og þjóðlagamúsík (folk).  Útkoman verður alltaf sú sama.        

[Sverrir Stormsker, 11.9.2009 kl. 02:15]

Þegar maður les viðtöl við hljómsveitir, hvort sem það er Abba, Genesis, Bee Gees, Hljómsveit Geirmundar Valtýssonar, Pink Floyd, þungarokksbönd o.s.fr., semsé hljómsveitir sem komu fram eftir 1963, og þær spurðar um helstu áhrifavaldana þá er svarið nær alltaf það sama: "Bítlarnir." Ég, sem er fæddur 1963, get einnig sagt það sama . 

Lennon sagði einusinni: "Before Elvis there was nothing," sem þýðir eiginlega í mínum huga: "Before The Beatles there was Elvis and that´s it." Ég held að áhrif þeirra á popp - og rokksöguna séu ómælanleg. 

[Jens Guð, 11.9.2009 kl. 03:23]

  Sverrir,  það er alveg klárt að engin hljómsveit hefur haft jafn gífurlega mikil áhrif á aðra tónlistarmenn og Bítlarnir.  Síðast í fyrra tók fjölmennur hópur íslenskra tónlistarmanna á ýmsum aldri sig til og fór í pílagrímsför á æskuslóðir Bítlanna í Liverpool .

[Sverrir Stormsker, 11.9.2009 kl. 03:58]

Jú ég kannast við það. Það var ekki mjög leiðinlegt að glamra á Imagine-flygilinn hans Lennons þangað til maður lognaðist út af og fara svo að sjá McCartney spila daginn eftir. Hef lifað verri daga .

[Jens Guð, 11.9.2009 kl. 14:27]

  Sverrir,  ég vissi allt um þetta.  Þess vegna nefndi ég það.  Þú spilaðir á Imagine-flygilinn alla nóttina áður en röðin kom að McCartney.  Þetta hefur verið ótrúleg upplifun og ævintýri. 

[Ómar Bjarki Kristjánsson, 11.9.2009 kl. 15:31]

En talandi um Bítlana - þá áskotnaðist mér fyrir nokkrum árum svona demó upptökur eða forupptökur af bítlalögum sem voru gefnar út á geisladiskum.  Þetta var bara algjör gullnáma !

Meina, málið er að leiðin að endanlegu útgáfunni - bara fræðigrein !

Í mörgum tilfellum eru þessar demo eða forupptökur einfaldlega algjör snilld og, allavega í mínu tilelli, stundum eins og að nálgast Bítlana frá alveg nýrri hlið.

Hér er sem dæmi Something á youtube

http://www.youtube.com/watch?v=L0tLb0IXGT8

[Jens Guð, 11.9.2009 kl. 15:46]

  Ómar Bjarki,  þú ert að tala um  Anthology-plöturnar.  Ég er ekki ennþá búinn að fá mér þær.  Sonur minn á þær og skrifaði á disk fyrir mig nokkur lög.  Verulega áhugavert.  Ég er alltaf á leiðinni að fá mér Anthology-pakkann. 

[Jóhannes (IP-tala skráð) 12.9.2009 kl. 01:05]

Hvorki fyrr né síðar mun nein hljómsveit komast nálægt Bítlunum í vinsældum eða áhrifum einnar hljómsveitar.  Tíðarandinn sér til þess að það sé útilokað.  Þetta var hljómsveitin sem breytti öllu.  Færði ekki aðeins poppmúsík upp á aðrar hæðir heldur breytti viðhorfi heillar kynslóðar til hárgreiðslu,  klæðnaðar,  stéttskiptingar í Bretlandi og víðar.  Skóp hippamenningu og þannig mætti áfram telja.  Ekkert fyrirbæri eftir seinni heimsstyrjöld umbylti jafn rækilega hugsunarhætti samtímans.  Afstaða til tónlistar vóg þar þungt og enn er rokkheimurinn að vinna úr öllum þeim nýjungum sem Bítlarnir innleiddu.

  Lagasafn Bítlanna er spilað í tætlur á útvapsstöðvum í dag.  Einnig jafnt af íslenskum danshljómsveitum sem og af þungarokkshljómsveitum og jazzhljómsveitum,  bandarískum country-flytjendum og kórum.

  Þeir sem halda utan um vinsældalista spá því að Bítlarnir verði í árslok í hópi söluhæstu poppara 2009. 

[Jens Guð, 12.9.2009 kl. 01:15]

  Jóhannes,  Bítlarnir hafa selt á annan milljarð platna.  Er söluhæsta hljómsveit sögunnar.  Númer 2 er Abba með tæpan hálfan milljarð seldra platna.  Presley hefur selt um milljarð.  Þegar sólóplötur Bítlanna eru meðtaldar slagar sala Bítlaplatna í hálfan annan milljarð.  Við skulum hafa í huga að Bítlarnir sem hljómsveit starfaði í aðeins 6 ár.   

[Brynjar Jóhannsson, 12.9.2009 kl. 07:42]

ýmsir vilja meina að Bítlarnir hafi verið ofmetnir. Því er ég einfaldlega ekki sammála. Þessi hljómsveit var með eindæmum melodísk og hélt út heilu plöturnar án þess að það kæmi dauður púngtur á hana. Mér einfaldlega finnst þetta langbesta hljómsveit sem komið hefur fram fyrr eða síðar. Þeir hafa það í tónlist sem ég sækist fyrst og fremst eftir en það eru grípandi melodíur <--- Vissulega voru ýmsar laga smíðar Pouls ottalegar lummar- svo sem Obla di og you say hello ... en það sem kemur á móti er að hann á mest af klassískustu slögurum bandsins eins og Hey Jude-Let it be- yesterday. Mér þykir einnig þvættingur að halda því fram að hann hafi aðens froðu þvi hann samdi til að mynda Eleanour rugby og long and winding road- sem poul vill meina að phill spektor og lennon hafi eiðilagt viljandi fyrir honum.

Einnig má ekki gleyma öðru elementi sem þetta band hafði en það var hve miklir humoristar þeir voru og kom það einnig fram í steiktum lagasmíðum eins og Honey pie.

Ég hef aldrei séð neitt band sem er fullt af jafn sterkum karekterum ..

[Gjagg (IP-tala skráð) 12.9.2009 kl. 12:49]

Gud, hvers vegna heitir hljómsveitin Nýdönsk, Nýdönsk?

[Ómar Ingi, 12.9.2009 kl. 13:35]

Ofmetnasta band fyrr og síðar.

[Jens Guð, 12.9.2009 kl. 15:36]

  Brynjar,  ég tek undir öll þín orð.  Þú dregur einnig fram punkt sem átti töluverðan þátt í vinsældum Bítlanna:  Það er hvað þeir voru fyndnir.  Blaðamannafundir Bítlanna voru eins og farsi.  Allir Bítlarnir voru einstaklega orðheppnir,  höfðu leiftrandi húmor og voru eldsnöggir til svars.  John og Ringo fóru á kostum og Paul gaf þeim lítið eftir. 

  Á hljómleikum duttu sömuleiðis gullkorn út úr þeim á milli laga,  svo og í útvarpsþáttum hjá BBC og fl.  

  Ég man ekki eftir að nein síðari tíma hljómsveit hafi náð að halda uppi eins öflugri grínstemmningu á blaðamannafundum. 

[Skorrdal (IP-tala skráð) 12.9.2009 kl. 15:40]

Þeir höfðu greinilega gaman af lífinu, Jens. Það má vel finna það í gegnum mörg þeirra lög. Ef við aðeins hefðum hluta þeirrar gleði í dag...

[Jens Guð, 12.9.2009 kl. 15:42]

  Gjagg,  í Lækjargötu var bókabúð.  Á þeim tíma sem hljómsveitin Nýdönsk varð til komu erlend tímarit seint og illa til landsins.  Dönsk kvennablöð nutu mikilla vinsælda hjá íslenskum húsmæðrum.  Þegar þau komu í búðina var ætíð skellt út í glugga spjaldi sem á stóð "Ný dönsk".

  Ég held að þetta hafi verið mánaðarblöð.  Liðsmenn Nýdanskrar sáu þarna leik á borði.  Með því að kalla hljómsveitina Nýdönsk myndi þessi áberandi bókabúð með best staðsetta útstillinglugga landsins auglýsa nafn hljómsveitarinnar rækilega í hverjum mánuði.

[Jens Guð, 12.9.2009 kl. 15:49]

  Ómar Ingi,  Bítlarnir eru ekki ofmetnir.  Ekki heldur vanmetnir.  Þeir eru metnir að verðleikum.

  Reyndar er það svo að vinsældir Bítlanna eru mun meiri víða erlendis en á Íslandi.  Til að mynda í Bandaríkjunum.  Þar verður maður miklu meira var við umfjöllun um Bítlana í blöðum og sjónvarpi og lög þeirra eru oftar spiluð í útvarpi.  Meira að segja útvarpsstöðvar sem eru í öðrum bás en Bítlarnir leyfa sér að spila Bítlalög.  Það má heyra Bítlana spilaða í kántrý-stöðvum,  gruggstöðvum (grunge) o.s.frv. 

[Jens Guð, 12.9.2009 kl. 16:00]

  Skorrdal,  það var geislandi lífsgleði í músík Bítlanna.  Að öllu jöfnu.

  Reyndar var John Lennon gífurlegur skapofsamaður.  Hann tók reglulega heiftarleg skapofsaköst þar sem hann froðufelldi af æsing og hafði allt á hornum sér. 

  Á fyrstu árum Bítlanna fékk hann einnig útrás fyrir þessa rosalegu innri reiði með því að slást á börum og lemja konuna sína.  Paul og fleiri vilja meina að orsök þessarar bræði megi rekja til sárinda yfir að hafa verið yfirgefinn sem ungt barn af foreldrum sínum og komið fyrir í fóstur hjá frænku út í bæ.  Hann hafi aldrei náð að vinna úr sársaukanum við að kynnast ekki föður sínum og kynnast ekki mömmu sinni fyrr en á unglingsárum.  Og þegar hann var nýbyrjaður að kynnast henni ók fullur lögreglumaður yfir hana með þeim afleiðingum að hún lést.

  Það má heyra John takast á við þetta í laginu  Mother  á fyrstu sólóplötunni. 

[Jens Guð, 12.9.2009 kl. 16:08]

  Paul átti líka við depurð að stríða og vill meina að það hafi verið vegna þess að hann missti ungur móðir sína.  Paul vill sömuleiðis meina að mæðramissir þeirra Johns hafi átt stóran þátt í því hvað þeir náðu vel saman,  urðu nánir og gátu stundað heilbrigða samkeppni án öfundar þegar öðrum tókst vel upp.  Þvert á móti glöddust þeir einungis fyrir hvors annars hönd.  Vegna þessa átti Paul auðvelt með að hafa skilning á skapofsaköstum Johns.

  Paul vann hinsvegar úr sinni depurð með því að hella sér í vinnu.  Hann er vinnualki og átti um tíma til að halda til í hljóðveri nánast allan sólarhringinn upp úr miðjum sjöunda áratugnum.  

[Gjagg (IP-tala skráð) 12.9.2009 kl. 16:11]

Alveg hárrétt Mr. Gud!!  Ég vissi nefninlega thetta....hélt ad thú gaetir ómögulega vitad thetta....EN hefdi audvitad átt ad gera rád fyrir thví ad thú vissir thetta....SÉRSTAKLEGA thar sem thú thekkir einhverja sem hafa spilad med THE RESIDENTS!!

[Skorrdal (IP-tala skráð) 12.9.2009 kl. 16:44]

Stundum er óhamingja falin í gleði, Jens... En hún er samt ekki endilega ósönn...

[Brynjar Jóhannsson, 12.9.2009 kl. 17:32]

Enda kom fram í texta Pouls Let it be.. t... Mother Mary comes to me sing song and whispers ... let it be.  Eða var það ekki rétt að mamma Pouls sem hét María ? og þarna sé ekki um guðsmóðir Maríu að ræða heldur um orðaleik... ef þetta er rétt þá finnst mér engu líkara en að hann Poul sé þar að nota tónlistina til að vinna með sínar tilfinningar sem er hið besta. Einnig er líka athyglisvert að þeir spiluðu einnig sorgar útgáfu til Brian epsteins ... "Your mother shout now" og segir það mér að móðurhlutverkið hefur verið þeim félögum dálítið heilagt.  En ef ég man rétt þá var það lag raunar um að Umbinn þeirra ætti fyrir löngu að vera komin úr skápnum og játa kynhneigð sína.. 

Varðandi gleði Johns .. þá var hann alltaf svartastur af þeim.... og kom það fram í eitruðum pillum eins og þegar hann æpti í restina á laginu ... Baby you are a ritch man...Þá sagði hann- >baby you ara an ritch fag Jew - En þar var hann einmitt að skjóta á epstein.. ... Nokkuð eitruð settning verð ég að segja og raun talandi dæmi um hvað hann hann var einnig líka rosalegur performer. Enda minnti hann mig oft á atvinnu skemmtikraft er hann svaraði fyrir sig og ég fullyrði að hann hefði getað orðið frábær standöp gaur ef hann hefði lagt það fyrir sig.

[Jens Guð, 12.9.2009 kl. 19:36]

  Gjagg,  ég hef kynnst mörgum á hátt í sex áratugum.  Meðal annars í Nýdanskri.

[Skorrdal (IP-tala skráð) 12.9.2009 kl. 19:46]

Nýdönsk var (er?) fín hljómsveit (band/tríó/dúó). Átti amk. nokkur góð lög - en þeir voru engir Bítlar...

[Jens Guð, 12.9.2009 kl. 19:52]

  Skorrdal,  þetta er góð og sönn speki.  Það hefur líka verið sagt að mótlæti efli hæfileikann til að gleðjast.  Fólk sem hefur lent í lífsháska,  verið dauðvona vegna sjúkdóms o.s.frv.  nefnir iðulega að sú lífsreynsla hafi kennt þeim að meta lífið,  taka eftir hverju smáatriði sem hægt er að gleðjast yfir...

  Af því að ég er að fara að svara Brynjari hér á eftir um  Let it be  þá má rifja upp í þessu samhengi hvernig það lag varð til.  Hann dreymdi mömmu sína.  Það hafði hann ekki gert í mörg ár.  Honum þótti svo vænt um drauminn að hann fylltist orku og innblæstri til að semja þetta lag. 

[Skorrdal (IP-tala skráð) 12.9.2009 kl. 20:03]

Let it be er rosalega fallegt lag, Jens. Og eitt af fáum sem ég gæti spilað blindandi á píanóið (ásamt Yesterday). Það er vart til fallegri lag. (Ef við sleppum öllu kvabbi um klassíkina fyrir 1920 og eldri meistara eins og Mozart, Beethoven og allt það lið...) ;)

Og ég VERÐ að viðurkenna, að í þessari umræðu hef ég lært meira um Bítlana og þeirra lagasmíð, en ég hef lært síðustu 20 árin. Og er ég MJÖG þakklátur fyrir það.

[Jens Guð, 12.9.2009 kl. 20:31]

  Brynjar,  það er rétt hjá þér.  Paul samdi þetta lag um móðir sína í kjölfar þess að hann dreymdi hana þegar hann var í depurðarkasti og búinn að vera í þrefi við George og Ringo (við hljóðritun á  Hvíta albúminu).   Við drauminn hressist Paul og tók gleði sína á ný.

  Ég man ekki hvort kella hét Mary en þykir það líklegt (fremur en hann hafi notað þetta nafn vegna þess hvað það fellur vel að laglínunni).  Hvort sem er þá er  Let it be  um mömmu Pauls. 

  Margir kaþólski söngvarar hafa sungið  Let it be  inn á sínar guðspjallaplötur (gospel) í þeirri trú að lagið fjalli um Maríu frá Mið-Austurlöndum.  Ég er viss um að Paul sé sáttur við það þó hann liggi ekki á því að lagið sé um mömmu hans.  Það er líka sálmablær yfir laginu. 

  You´ve got to hide your love away  er líka samið um Brian Epstein.

  John gat verið ansi eitraður og andstyggilegur,  eins og í níðsöngnum um Paul  How do you sleep?  og í  Serve yourself  þar sem hann svarar Bob Dylan laginu  You have to serve somebody.  Í síðastnefnda laginu leggur Dylan út frá því að annað hvort þjóni menn guði eða djöflinum. 

  Kjaftfori John lét alla fá það óþvegið - og ekki síður sína kærustu vini - þegar sá gállinn var á honum.  Þú hittir naglann á höfuðið með því að nefna að hann hefði orðið góður uppistandari.  Blaðamannafundir Bítlanna voru einmitt allsherjar uppistand. 

  John sendi frá sér tvær smásögubækur um það leyti sem Bítlarnir slógu í gegn.  Sögurnar hans eru frumlegar og ferlega fyndnar.  Mínar smásögur eru undir sterkum áhrifum frá sögum Johns - þó ég komist hvergi með tær þar sem John hafði hæla,  vel að merkja. 

[Jens Guð, 12.9.2009 kl. 20:36]

  Skorrdal,  Nýdönsk er hljómsveit,  oftast 5 manna að ég held.  Hún hefur gert margt flott á sínum,  ja,  ætli slagi ekki í kvartaldarlanga ferli.

[Jens Guð, 12.9.2009 kl. 20:42]

  Skorrdal,  ég get tekið undir að  Let it be  sé mjög flott lag.  Að vísu sæki ég frekar í rokkaðri lög að öllu jöfnu og sniðgeng frekar róleg lög.  En í tilfelli Bítlaplatna hlusta ég mér til ánægju líka á rólegu lögin.

  Þetta er einn skemmtilegasti flötur bloggsins:  Maður skrifar litla færslu og uppsker fróðlega umræðu.

[Ómar Bjarki Kristjánsson, 12.9.2009 kl. 22:53]

Jens, já einmitt.  Anthology plöturnar.

En í samb. við að hér löngu fyrr stakk einhver uppá að valið yrði besta bítlalagið og uppáhaldskaflinn úr því lagi o.s.frv.

Jú ágætishugmynd svosem en annað val sem sýnir miklu betur hve sérstöðu Bítlana var mikil,  er að ef einhver er beðinn um að velja bestu/uppáhalds bítlaplötuna.

Þá nefnilega vefst mörgum tunga um tönn (mín reynsla) og skipta gjarnan um skoðun reglulega.

Staðreyndin er að afskaplega erfitt er að gera upp milli.  Sérstaklega seinni hluta tímabilsins.  Það er eigilega ekki hægt.

En samt - ansi oft hef eg endað á þeirri niðurstöðu að Abbey Road sé liklega besta platan.  Þ.e. sem heildarlistaverk.    Ætla ekkert að rökstyðja það neitt nema að hún einhvernveginn vann sífellt á í gegnum árin há mér.  Varð alltaf smá saman betri og betri.  Mjög skrítið fyrirbrigði.  að sumu leiti svipað með Let it be, vann alltaf á en náði ekki alveg þessari heildarsnilld eins og Abbey Road.

En þetta var þá síðasta platan sem þeir tóku upp (þó Let it be hafi komið út seinna)

Samkv. þessu hafa þeir þá hætt á toppnum.  Og einnig samkv. þessu hefðu þeir líklega getað gefið út nokkrar frábærar plötur til viðbótar - ef þeir hefðu ekki hætt.

[Már Wolfgang Mixa, 13.9.2009 kl. 00:00]

Sæll Jens,

 fær maður frá þér 090909 plötudóma á næstunni? Áhugavert væri að fá samanburð og steríó og móno boxinu, er móno-ið þess virði að fjárfesta í því?  Sá að hægt sé að kaupa steríó, brenna og umbreyta í móno sem gerir það að verkum að maður fær ekki tónlist í einum hátalara og söng í öðrum.  Eitthvað eru útgáfurnar þó öðruvísi, man að Help! var aðeins á "öðrum" nótum.  Dómur um hvernig "You Never Give Me Your Money" er auðvitað nauðsynlegur!

[Jens Guð, 13.9.2009 kl. 00:02]

  Ómar Bjarki,  mín uppáhalds Bítlaplata er  Abbey Road.  Það var gæfa Bítlanna að hætta á toppnum.  Ef við miðum við sólóplötur Bítlanna hefði hljómsveitin dalað ef hún hefði starfað áfram næstu 3 - 4 árin.  Þá voru líka komnar fram hljómsveitir á borð við Led Zeppelin og Deep Purple sem hefðu gert samanburð erfiðari þegar meira reyndi á tæknilega færni í hljóðfæraleik.

  Fyrstu sólóplötur Johns Lennons og Georges Harrisonar voru/eru frábærar.  Þó má rifja upp að gagnrýnendur slátruðu fyrstu sólóplötu Johns,  Plastic Ono Band.  Hún var skilgreind sem hrátt og óunnið "demó"  (kynningareintak fyrir plötuútgefanda).  Í dag er þessi plata jafnan á lista yfir 10 bestu plötur rokksögunnar.  Tíðarandinn vann með plötunni.  Ekki síst sú endurskoðun sem pönkbyltingin 76/77 neyddi upp á heimsbyggðina (hugmyndafræðin Do-it-yourself og afturhvarf til einfaldleikans).

  Síðustu áratugi hafa Bítlaplöturnar  Revolver  og Sgt. Peppers... skipst á að tróna í efsta sæti yfir merkustu plötur rokksögunnar.  Þá er klárlega litið til þess hvernig tíðarandi var er þær komu út 66 og 67.

  Til gamans má geta að John og Paul tókust á um hvernig  Abbey Road  ætti að vera.  John vildi að önnur hlið plötunnar innihéldi sín lög en hin hliðin lög Pauls.  John var alveg sama hvor hliðin væri A og hvor B.  Paul vildi hinsvegar hafa plötuhliðarnar blandaðar með lögum þeirra beggja og B-hliðina einskonar syrpu af ókláruðum lögum þeirra beggja:  Sterk A-hlið og B-hliðin þessi syrpa.

  Paul var snillingur diplómatsins og kitlaði egó Johns með því að vilja láta A-hliðina hefjast á lagi Johns,  Come together,  og enda á lagi Johns,  She´s so heavy.  Jafnframt með uppástungu um að  Come together yrði fyrsta smáskífulag plötunnar ásamt  Something  eftir George Harrison.  Þar með var Paul kominn með stuðning allra Bítlanna sem töldu tímabært að gera lagasmíðum Georges hátt undir höfði.

  Jafnframt hermdi Paul upp á John að sá fyrrnefndi hafði látið eftir þeim síðarnefnda að hafa furðulagið  Revolution Nr. 9  á Hvíta albúminu.  Paul setti sig mjög upp á móti því en féllst að lokum á þá ráðstöfun gegn því að hann fengi síðar að nota samskonar neitunarvald/ákvörðunarvald þegar kæmi að næstu plötu.  John sagði síðar að sér hafi svo sem verið sama um að leyfa Paul að ráða þessu.  John var nokkuð sáttur við útkomuna og "nennti ekki" að þrefa um þetta.  Hann var farinn að huga að sólóferli og sagðist hafa verið meira upptekinn af Yoko á þessum tíma en Bítlunum.

  John tilkynnti hinum Bítlunum í september 1969 að hann væri hættur í Bítlunum.  Abbey Road kom út þann sama mánuð.  Bítlarnir spiluðu síðast saman í ágúst þetta ár.  Að vísu hljóðrituðu þeir eitt lag,  I Me Mind  í janúar 1970 án Lennons.  Það er á plötunni  Let it be.

  George sagði síðar að honum hafi aldrei þótt það vera eiginlegt Bítlalag vegna þess að John var ekki með.  Þegar lagið var æft áður en Bítlarnir hættu vildi John bara dansa vals við Yoko og búinn að missa áhuga á Bítlunum.

[Jens Guð, 13.9.2009 kl. 00:10]

  Már,  þó annað megi lesa út úr þessari færslu er ég ekki svo upptekinn eða áhugasamur um Bítlana að ég hlaupi upp á milli handa og fóta að ég kaupi heildarsafn Bítlaplatna í bættum hljómgæðum á næstum 40 þúsund kall.  Ég á ekki einu sinni allar Bítlaplöturnar á gamla CD forminu. 

  Ég hef aðeins 30% heyrn og geri litlar kröfur til hljómgæða.  Er vanastur að hlusta á pönkrokk og eltist lítt við bestu hljómgæði.