Orðaleikir Jóns Þorleifs

  Jón Þorleifsson,  rithöfundur og verkamaður,  var orðhagur.  Þegar best lét var hann talandi skáld.  Stökur hrukku upp úr honum af minnsta tilefni.  Verra var að undir hæl var lagt hvort að hann hélt þeim til haga.  Margar gleymdust jafn óðum.

  Einn daginn birtist Jón með sjúkraumbúðir og plástra yfir ennið.  Mér brá við og spurði tíðinda.  Jón svaraði því til að maður með hárbeittan hníf að vopni hafi lagt til sín.  Góðu fréttirnar væru þær að atlagan hafi ekki beinst að öðrum líkamshlutum.  "Ég held fullri heilsu og það skiptir mestu máli," útskýrði hann.

  Við nánara spjall kom í ljós að Jón hafði leitað til lýtalæknis.  Hann hafði látið fjarlægja hnúð af enninu.  Honum var stríðni af þessum hnýfli.  Vegna hans var hann uppnefndur Jón kindarhaus.  Uppnefnið var ósmekklegt og Jón tók það nærri sér.  Margir áttuðu sig ekki á því.  Jón var algengasta karlmannsnafn á Íslandi.  Menn sem umgengust marga Jóna aðgreindu þá með uppnefnum.

  Það sem fyllti mælinn hjá Jóni var pistill í Lesbók Morgunblaðsins eftir Ólaf Ormsson,  rithöfund.  Í pistlinum rifjaði hann upp samskipti við samtíðamenn.  Jón var þar nefndur ásamt öðrum í upptalningu án þess að hans væri frekar getið.  Þarna var hann nefndur Jón kindarhaus.  Ég er þess fullviss að Ólafi gekk ekkert illt til.  En vissulega var þetta ónærgætið og ruddalegt.  Jón sýndi mér þessa blaðagrein og var mikið niðri fyrir.  Honum var það mikið brugðið við að hann lét þegar í stað fjarlægja hnúðinn.  Svo vildi til að á sama tíma spurði barnung systurdóttir mín Jón í sakleysi að því af hverju hann væri með "kúlu á enninu". 

 

  Framhald á morgun.

  Fleiri sögur af Jóni má lesa með því að smella HÉR 

Bestu plötur tíunda áratugarins

  Breska tónlistarblaðið Q hefur tekið saman lista yfir bestu plötur tíunda áratugar síðustu aldar.  Listinn byggir á niðurstöðu margra helstu engilsaxneskra poppara.  Hann ber þess merki.  Sem er ekki nema ágætt í aðra röndina  Engilsaxneskir popparar eru ráðandi á heimsmarkaði. 

  Þessar plötur raða sér í efstu sætin.  Fátt kemur á óvart.  Og ekki ástæða til háværra mótmæla.

1.   OK Computer með Radiohead

2    Maxinquaye með Tricky 

3    In Utero með Nirvana (Nevermind er "aðeins" í 29 sæti) 

4    Grace með Jeff Buckley

5    Ill Communication með Beastie Boys

6    Deput með Björk (Homogenic er í 97. sæti)

7    Endtroducing með DJ Shadow

8    Definitely Maybe með Oasis

9    Diffrent Class með Pulp

10   Dig Your Owen Hole með The Chemical Brothers 

Verður að sjá

  Wayn.com er bresk netsíða.  Nafnið stendur fyrir Where Are You Now?  Hún er vettvangur og málgagn ferðamanna og ferðalaga.  Notendur eru um 20 milljónir og dreifast út um allan heim.  Birtur er á síðunni listi undir fyrirsögninni "Top Things to do in Scandinavia".  Í undirfyrirsögn segir að Svíþjóð,  Noregur og Danmörk séu æsispennandi áfangastaður að sækja heim.

  Fyrst er flaggað norðurljósum yfir Noregi.  Farið er mörgum fögrum orðum um þau.  Wayn-verjum yfirsést að norðurljósin yfir Íslandi eru miklu flottari.

 

 

 

 

 

 

 

 

  Næst er vísað á Legoland í Danmörku.  Ungum sem öldnum er lofað að þar muni þeir upplifa skemmtun ævi sinnar.  Ekkert nema gott um það að segja.

 

 

 

 

 

 

 

 

 Í 3ja sæti er Rósenborgar-kastali í Danmörku.  Nefnt er að fleiri áhugaverða kastala megi finna í Danmörku.

 

 

 

 

 

 

 

 

  Í 4ða sæti er Bláa lónið.  Það er sagt vera besta stað til slökunar sem völ er á.  Lónið hafi unnið til verðlauna og sé Íslands dýrasta djásn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 Í 5. sæti er Tívolí-garðurinn í Danmörku.

 

 

 

 

 

 

 

 

  Í 6. sæti er Stokkhólmur,  höfuðborg Svíþjóðar.  Hún er snilld.

 

 

 

 

 

 

 

 

  Að lokum er tiltekið að ferðalangur um Skandinavíu verði að komast i hvalaskoðun við Noreg eða Ísland. 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Í upptalninguna Wayn vantar sárlega Færeyjar.  Ég læt hér fylgja með tvær myndir þaðan því til sönnunar:

 

Lætur rannsaka hvort að hann sé blökkumaður

  Frá því að Tom Jones skreið upp úr kolanámu í Wales á sjöunda áratugnum og tók lagið hefur hann legið undir grun um að vera blökkumaður.  Hann hefur eðlilega ekkert verið ósáttur við það. Samt án þess að finna því stað í ættarskrá sinni.  

  Sterk söngrödd hans hefur ætíð þótt vera mjög svört.  Hann hefur jafnframt sótt í blökkumannatónlist allt frá sálarpoppi til blús.  Hann upplifir sig eins og heimagang í söngvum blökkumanna á borð við Prince og Leadbelly.  Hörundslitur hans er dökkur á breskan mælikvarða.  Hárið krullað.  Andlitsfallið líkt Doddssyni.

  Eftir að hafa náð miklum vinsældum í Bretlandi og Evrópu náði Tom inn á bandaríska markaðinn. Í þarlendum fjölmiðlum var iðulega gengið út frá því sem vísu að hann væri blökkumaður.  

  Nú hefur hann sjálfur afráðið að komast að sannleikanum um uppruna sinn.  Hann hefur farið fram á DNA rannsókn til að fá þetta á hreint.  Blökkumenn hafa verið fágætir gestir í Wales. Vitað er að þeir fáu sem áttu leið um nutu kvenhylli.  Það var engu að siður í leynum.  

  Tom býður spenntur eftir niðurstöðu DNA rannsóknar.  Vonast - frekar en hitt - eftir því að hún staðfesti að hann sé blökkumaður.  

   

5 ára trommusnillingur

  Hún var varla byrjuð að skríða,  brasilíska stelpan Eduarda Henklein,  þegar hún trommaði á allt sem hægt var að tromma á.  Foreldrarnir keyptu handa henni leikfangatrommusett þegar hún byrjaði að ganga.  það var eins og við manninn mælt;  hún trommaði daginn út og inn.  

  Fjögurra ára er hún komin með stórt alvöru trommusett og trommar af krafti.  Hún nennir ekki að hlusta á létt popp.  Hún vill bara hart og krefjandi rokk. Hér afgreiðir hún System of a Down.  Og ekki gleymir hún bassatrommunni með hægri fætinum.  Bleika barnarúmið hennar í bakgrunni stingur í stúf við harða rokkið:

  Skemmtilegast er þegar hún,  fimm ára,  trommar Led Zeppelin.  Því miður eru þau dæmi án hljóðs á þútúpunni vegna höfundarréttar.  Ég hef séð þau með hljóði en tekst ekki að deila þeim hér inn.  Trommumyndbönd án hljóðs eru ekki skemmtileg.  En það er líka gaman að sjá og heyra hana tromma Deep Purple.  

Ísland mun hagnast gríðarlega á viðskiptabanninu

 

  Undir lok áttunda áratugarins sendi bandaríski tónlistarmaðurinn Frank Zappa frá sér tvöfalda plötu,  "Sheik Yerbouti".  Nafnið var orðaleikur; snúið út úr heiti vinsæls dægurlags,  "Shake Your Body" með hljómsveitinni KC and the Sunshine Band.  Framburður á nafni lagsins og plötu Zappa var eins.  

  Á framhlið plötutvennunnar var Zappa með höfuðbúnað sem sómir vel hvaða arabískum olíusjeik sem er. Það var hluti af orðaleiknum. Eitt af lykilnúmerum plötusamlokunnar var "Jewish Princess".  Klæminn texti.  Margir töldu Zappa skjóta sig í báða fætur með því að reita gyðinga til reiði með uppátækinu.  Hann hafði komist upp með margt sprellið fram til þessa.  Meðal annars vegið gróflega að Bítlunum.  Þegar þeir sendu frá sér tímamótaverkið "Sgt. Peppers..." gaf Zappa út plötu með samskonar plötuumslagi,  "We are only in it for the Money".  

  "Sheik Yerbouti" var fyrsta plata sem Zappa gaf sjálfur út eftir að hafa verið skjólstæðingur ráðandi plöturisa.  Á þessum tíma áttu ný plötufyrirtæki á bratta að sækja.  Markaðnum var stýrt af örfáum plöturisum.

  Eins og spáð hafði verið brugðust samtök gyðinga ókvæða við.  Zappa var bannfærður þvers og kruss.  Hann var settur á svartan lista.  Fjöldi útvarpsstöðva þorði ekki að snerta með litla fingri á plötum hans.  Síst af öllu "Sheik Yerbouti".

  Þetta vakti athygli í heimspressunni.  Almenningur varð forvitinn.  Hvað var svona hættulegt við þessa plötu?  Hvað var það í laginu "Jewish Princess" sem kallaði á bannfæringu gyðinga?

  Leikar fóru þannig að platan fékk athygli í pressunni.  Ekki síst lagið um gyðingaprinsessuna.  Litla plötufyrirtækið hans Zappa stimplaði sig rækilega inn á markaðinn til frambúðar.  Platan seldist í á þriðju milljón eintaka.  Hvorki fyrr né síðar hefur plata með Zappa náð viðlíka árangri.  

   Zappa sem áður var bara dálæti sérvitringa varð súperstjarna og auðmaður.  Hann keypti auglýsingu í New York Times eða álíka blaði.  Þar þakkaði hann gyðingum kærlega fyrir fyrir viðbrögðin og athyglina.  Hann sagðist ætla að fá kaþólikka til auglýsa næstu plötu.  Þeir féllu ekki fyrir bragðinu.  

 

   

Sannspá rokkhljómsveit

   Á síðustu öld -  nánar tiltekið fyrir 16 árum - sendi bandarísk rapp-hipphopp-fönk-pönk-metal hljómsveit,  Rage Against the Machine,  frá sér tónlistarmyndband.  Í því - og texta lagsins - er ýjað að vaxandi auðræði.  Eða eitthvað svoleiðis.  Ef að vel er að gáð má sjá í myndbandinu myndbrot þar sem boðað er framboð hálfskoska auðmannsins litríka og skemmtilega,  Donalds Trumps,  til embættis forseta Bandaríkja Norður-Ameríku.  

  Þarna,  á síðustu öld,  þótti þetta vera barnalegt sprell;  tákn um stöðuna fremur en eitthvað sem yrði raunin.  Sumum þótti hljómsveitin seilast heldur langt með fráleitu uppátækinu.  Donald hafði að vísu á þessum tíma tekið upp á því að fjárfesta í forsetaframboðum tiltekinna kandídata.  En gjörsamlega út í hött var talið að hann myndi taka upp á því að nota auðævi sín til að sækjast sjálfur eftir forsetaembætti. Gert var grín að Rage Against the Machine fyrir fara svona yfir strikið í óraunhæfu sprelli.  

  Í myndbandinu sést þetta "uppdiktaða" auglýsingaspjald (sem í dag er raunveruleiki og áberandi í heimsfréttum): 

  Alveg burt séð frá þessu og öðru sem snýr að meintu vaxandi auðræði í Bandaríkjum Norður-Ameríku (og víðar) og framboði Trumps þá er lagið dúndur flott.

  Til gamans má geta að síðustu ár hefur trommari Rage Against the Machine,  Brad Wilk,  verið einnig trommari Black Sabbath.  Gítarleikarinn,  Tom Morello,  er að auki gítarleikari Ozzy(s) Osbourne(s) (Black Sabbath) og Brúsa Springsteens.  

  

   

Vissu ekki um milljarðana

Tónlistarmenn sem misstu af heimsfrægð á ögurstundu

  Það geta ekki allir orðið ofurríkar poppstjörnur.  Af 1000 sem reyna er kannski einn sem nær árangri.  Sumir streða alla ævi án árangurs.  Heimildarmynd um kanadísku hljómsveitina Anvil kemur því vel til skila að eitt er að vera á þröskuldi heimsfrægðar.  Annað að komast á þröskuldinn en ná ekki yfir hann.  

  Heimsfrægð og auðævi skila ekki alltaf hamingju og langlífi.  27 ára klúbburinn er svartur skuggi yfir rokksögunni.  Allt þetta hæfileikamikla fólk sem framtíðin blasti við en yfirgaf jarðvist 27 ára:  Jimi Hendrix,  Janis Joplin,  Jim Morrison,  Brian Jones,  Robert Johnson,  Amy Winehouse,  Kurt Cobain og svo margir aðrir.  Gram Parson var aðeins 26 ára.  

  Svo eru það hinir sem voru á barmi þess að verða súperstjörnur en misstu af á lokaspretti.

 

  Einn heitir Tony Chapman.  Hann var trommari The Rolling Stones.  Hann kom með bassaleikarann Bill Wyman inn í hljómsveitina.  Honum þótti hljómsveitin ekki halda nægilegri tryggð við blúsinn.  Rollingarnir voru of mikið rokk og ról fyrir hans smekk.  Charlie Watts tók við trommukjuðunum og hefur síðan verið einn af frægustu og tekjuhæstu trommurum rokksögunnar.

  Fyrsti trommari Bítlanna var Pete Best.  Hann var í Bítlunum 1960 til 1962.  Hann þótti snoppufríður og naut mestrar kvenhylli Bítla.  Illar tungur segja að það hafi átt einhvern þátt í því að aðrir Bítlar vildu sparka honum úr hljómsveitinni.  Minna illar tungur segja að hann hafi ekki þótt nógu góður trommari.  Einnig að hann hafi ekki blandað geði við hina Bítlana  Þeir hinir dópuðu og voru hálf geggjaðir.  Hann var þögull og hélt sig til hliðar.  Svo eignuðust Bítlarnir bráðskemmtilegan drykkjufélaga,  Ringó Starr. Hann var að auki dúndur góður trommari.  Hann var í töluvert frægari hljómsveit,  Rory & The Hurricanes.  En lét sig hafa það að ganga til liðs við drykkjufélaga sína í Bítlunum.

  Pete Best sat eftir með sárt enni.  Lagðist í langvarandi þunglyndi.  Reyndi sjálfsvíg ítrekað og allskonar vesen.  En tók gleði sína þegar breska útvarpsfélagið BBC gaf út plötur með upptökum með Bítlunum í árdaga hljómsveitarinnar.  þá fékk Pete 600 milljónir ísl kr. í eingreiðslu.  Hefur verið nokkuð sprækur síðan. Hann hefur alla tíð gert út hljómsveit.  En  töluvert vantar upp á að hún sé samkeppnisfær við Bítlana.

Forsetaframbjóðandi misstígur sig

  Ég hef aldrei nennt að fylgjast með vali republikana á frambjóðanda til embættis forseta Bandaríkja Norður-Ameríku.  Enda kemur mér það ekkert við.  Nú er öldin önnur er Sveinbjörn stökk á stöng.  Einn af frambjóðendunum er litríkur.  Það er góð skemmtun að fylgjast með Trump.  Það gustar af honum.  Sjálfur lýsir hann keppinautum sínum sem dusilmennum.  Gufum og görmum.  Sennilega er eitthvað til í því.  Án þess að ég hafi kynnt mér neitt um þá virðist mér sem þetta sé hópur snyrtilega klipptra og greiddra eldri hvítra karlmanna í grálitum jakkafötum.

  Trump er hálfskoskur.  Fyrir nokkrum árum var ég staddur í Skotlandi.  Þá vildi Trump kaupa Skotland og breyta því í golfvöll.  En nú vill hann verða forseti.

  Í upphafi kosningabaráttu sinnar gerði Trump út á baráttulag eftir Njál Unga,  "Rockin in The Free World".  Njáll brást hinn versti við.  Harðbannaði Trump að nota lagið.  Umboðsmaður Njáls var þó búinn að leyfa notkun lagsins og fá pening frá Trump fyrir.  Þetta varð Trump til töluverðrar háðungar.  Það styrkti mjög stöðu hans meðal reppanna. 

  Eftir miklar vangaveltur og vandræðagang kynnti Trump til leiks nýtt kosningalag. Það er "It´s The End Of The World As We Know It (And I Feel Fine)" með hljómsveitinni REM.  Nú hafa liðsmenn REM sameinast um að banna Trump að nota lagið.  Ekki nóg með það.  Þeir tala líka illa um hann og hans viðhorf.  Í yfirlýsingu hvetja þeir Trump til að hafa mök við sjálfan sig (fuck yourselves).  Þeir lýsa honum sem aumkunarverðu, athyglissjúku og valdagráðugu lítilmenni.

  Þetta mun tryggja Trump yfirburðasigur meðal reppa.  

  Trump lætur framleiða fyrir sig hálsbindi,  skyrtur og allskonar fyrir lítinn pening úti í Kína.  Eitt af baráttumálum hans er að ná allri framleiðslu á bandarískum vörum úr höndum Kínverja og láta Bandaríkjamenn sjálfa framleiða bandarískar vörur.  Þetta er honum svo mikið hjartans mál að hann á það til að hrópa orðið "China,  China,  China" upp úr svefni heilu og hálfu næturnar.

  Einnig hefur orðið vart við að þegar hann heldur sig vera í einrúmi þá tautar hann stöðugt "China,  China, China" fyrir munni sér.

  

  

Plötuumsögn

  - Titill:  Í hnotskurn

  - Flytjandi: Fræbbblarnir

  - Einkunn:  *****

    Hljómsveitin Fræbbblarnir er næstum því jafnaldri pönkisins.  Pönkið varð til í Bandaríkjunum um miðjan áttunda áratuginn  (The Ramones,  Blondie,  Patti Smith,  Television...).  Í kjölfarið varð pönkbylting í Bretlandi á síðari hluta áttunda áratugarins (Sex Pistols,  Clash, Damned,  Buzzcocks...).  Þá mættu Fræbbblarnir sprækir til leiks.  Urðu fljótlega áberandi og áttu stórleik í íslensku pönksenunni, sem um og upp úr 1980 var kennd við "Rokk í Reykjavík".  

  Fræbbblarnir eru lífseigasta íslenska pönksveitin.  Jafnframt sú sem hefur elst hvað best.  Ferskur gustur og skemmtilegt pönk hefur alltaf einkennt Fræbbblana.  Snotrar lagasmíðar og kjaftforir textar.  Þeir hafa staðist tímans tönn með glæsibrag ekki síður en tónlistin.  Lög eins og "Bjór", "Í nótt",  "Hippar" og "CBGBs" eru fyrir löngu síðan orðin klassískar rokkperlur.  Og mörg fleiri úr Fræbbbla-söngbókinni til viðbótar.

  Í dag eru liðsmenn Fræbbblanna:  Valgarður Guðjónsson (söngur, gítar),  Guðmundur Þór Gunnarsson (trommur),  Helgi Briem (bassi),  Arnór Snorrason (gítar, bakraddir),  Ríkharður H. Friðriksson (gítar),  Iðunn Magnúsdóttir (bakraddir) og Þorsteinn Hallgrímsson (bakraddir).

  Nýjasta plata Fræbbblanna,  "Í hnotskurn",  er konfektkassi.  Hvert og eitt einasta lag er gómsætur moli.

  Platan hefst á teygðu rafgítarýlfri lagsins "Stagl".  Svo er undið sér í vinalega grípandi pönklaglínu. Notalegar og nettar laglínur eru eitt af höfuðeinkennum Fræbbblanna.  Lagið er haganlega brotið upp með hraðmæltri söngþulu. Uppskriftin er ekki langt frá "Anthrax" með Gang of Four.  Samt engin stæling og gjörólík melódía.  Hljóðfæraleikur er drífandi en söngur Valgarðs afslappaður og settlegur utan þulutextans.  Í textanum er tekið þéttingsfast í hnakkadrambið á röppurum og þeir hristir til eins og óþekkir hvolpar.

  Næsta lag,  "My Perfect Seven",  er lauflétt með björtum gítarhljómi. Bassagítar er að vanda framarlega í hljóðblöndun;  söngrænn,  sterkur og leikandi. Góð laglína.  Viðlag er keyrt upp með hörðum rafgítar.  Hann er snyrtilegur og fagmannlegur út alla plötuna. Á þessari plötu er hljóðfæraleikur fágaðri en á fyrri plötum Fræbbblana.  Þó það nú væri. Þetta er næstum fertug hljómsveit.  Hún er heiðarleg.  Hvergi að þykjast neitt. Hvergi að rembast við að hljóma öðru vísi en sú næstum fertuga pönkhljómsveit sem hún er. Hokin af reynslu í jákvæðustu merkingu. 

  Í hærri tónum svipar söngstíl Valgarðs til Davids Thomas í Pere Ubu.  Auðþekkjanlegur söngur Valgarðs er sterkasta vörumerki hljómsveitarinnar.  Hann smellpassar við allt sem pönkhljómsveitin stendur fyrir og varðveitir sérkenni hennar glæsilega.  Söngurinn er einn veigamesti "karakter" Fræbbblanna.        

  Þriðja lagið,  "Brains",  hefst á kitlandi sparlegum gítarleik og sterkri sönglínu.  Skerpt er á henni er á líður með sólógítarlínu og samsöng í viðlagi.  Það vantar ekki mikið upp á að örli á kántrýstemmningu.  En munar því sem munar.

 

  Fjórða lagið,  "Nines",  er pönkað ska.  Fræbbblarnir hafa löngum gælt við ska.  Viðlagið er hlýlegur samsöngskafli með góðu risi.  Ég hef ítrekað staðið mig að því að vera farinn að raula ósjálfrátt með í viðlaginu.  Slíkt er hrífandi aðdráttarafl þess.

  Næstu lög,  "A Folk In The Future" og "Judge A Pope Just By The Cover",  eru fastheldið og snöfurlegt pönk.  Það síðarnefnda er grimmara.  Munar þar um að söngur Valla er reiðilegur og þróttmikill.  Trommuleikur Guðmundar Gunnarssonar (Tappinn,  Das Kapital) er kröftugur,  ákafur,  þéttur og lipur. Þannig er hann plötuna út í gegn að segja má.  Snilldar trommari.  Titillinn talar sínu máli um yrkisefnið.  Í texta fyrrnefnda lagsins er skotið þéttingsfast á spákonur og þessháttar. 

    

  Titillagið,  "Í hnotskurn",  er að hluta undir ljúfum ska-áhrifum í bland við hart pönk. Ég túlka textann sem hugleiðingu eða gagnrýni á þá sem taka hátíðlega safn aldagamalla ævintýraþjóðsagna frá Arabíuskaga.  

  Inngangskafli áttunda lagsins,  "Bugging Leo",  hljómar eins og keltneskur kráarslagari sé að detta í hús.  En beygir síðan í kántrý.  Eða öllu heldur kántrý-polka. Lauflettan og dansvænan.  Sólógítarleikur er eins og klipptur út úr ítölskum spahettívestra.     

  Níunda lagið,  "Young In New York",  er dansandi létt nýbylgjurokk.

  Pönkið tekur við í tíunda laginu,  "Bergmáli".  Með lagni má greina örlítið bergmál frá ska-pönki.  Í textanum hreykir Valli sér verðskuldað af því að hafa haft rétt fyrir sér er hann orti texta lagsins "Bjór" á dögum bjórbannsins fáránlega á Íslandi.  Í dag er bjórbannið aðhlátursefni og öllum til skammar sem vörðu það í áratugi og börðust fyrir því fram á síðasta dag.  

  Næst síðast lagið,  "Dante",  jaðrar við að vera kántrýballaða (alt-country) með pönkkafla.

  Lokalagið,  "Immortal",  er mitt uppáhalds.  Hart og hratt pönk.  Góð keyrsla,  fjör og geislandi spilagleði.  Frábært lokalag.  

  Ég er sennilega búinn að hlusta um 50 sinnum á þessa plötu.  Fæ ekki nóg af henni.  Hún er einstaklega vel heppnuð og umfram allt skemmtileg.  Rosalega skemmtileg út í eitt. Fjölbreytt og kraftmikil.  Spilagleðin er smitandi.  Þó að árið sé ekki liðið í aldanna skaut þá segi ég og skrifa:  "Í hnotskurn" er besta plata ársins 2015.  Plata ársins!