Ný útvarpsstöð, ný fréttasíða

  Það er allt í gangi.  Nú er heldur betur uppsveifla hjá Útvarpi Sögu.  Hleypt hefur verið af stokkum spennandi netsíðu:  Fréttasíðunni sem þú ferð inn á með því að smella á þennan hlekk:  http://www.utvarpsaga.is/index.php  Það dugir líka að slá inn slóðina utvarpsaga.is

  Hægt er að fara inn á þessa síðu til að hlusta á beina útsendingu Útvarps Sögu og nýrrar útvarpsstöðvar,  Vinyls.  Útvarps- og tónlistarstjóri Vinyls er Kiddi Rokk (einnig kenndur við Smekkleysu).  Lagavalið samanstendur af klassískum rokk og -dægurlögum tímabilsins 1955 - 1985.  Þetta tímabil var gullöld vinylplötunnar.  Spannar upphaf rokksins og nær yfir til nýbylgjunnar (new wave). 

  Ég hef haft Vinyl mallandi í dag.  Lagaflæðið er gott og notalegt.  Allskonar klassískt rokk í bland við hátt hlutfall af eldri íslenskum dægurlögum.  Kiddi Rokk kann þetta.  Enda einn af hæst skrifuðu plötusnúðum landsins.  Kíkið á fésbókarsíðu Vinyls og "lækið":  https://www.facebook.com/vinylnetutvarp

Skemmtilegur bókardómur

  Á tónlistarsíðunni Tónskrattanum skrifar Bubbi skemmtilega gagnrýni um bókina  Gata, Austurey, Færeyjar, Eivör og færeysk tónlist.  Hann gefur henni hálfa fjórðu stjörnu í einkunn.  Meðal þess sem segir í dómnum er:   

  "Þetta er ekki ævisaga í þeim skilningi þó tiplað sé á ýmsu úr ævi Eivarar, enda fáránlegt að að skrifa ævisögu svo ungrar manneskju og algjör óþarfi, nema hún heiti Janis Joplin eða Jimi Hendrix. Þessi bók fjallar um færeyskt tónlistarlíf og þar er tónlistarferill Eivarar sennilega hryggjarstykkið og því er hún að sjálfsögðu aðalnúmerið hér. Inn á milli er síðan fléttaður skemmtilegur fróðleikur um Færeyjar og færeyskt þjóðlíf. 

  Annars finnst mér bókin lipurlega skrifuð og læsileg og flæði gott. Það er vitnað í samstarfsfólk Eivarar og fjölskyldu sem öll bera henni vel söguna... Sagt frá öllum hennar helstu afrekum hérlendis sem erlendis. Stíllinn er síðan brotinn upp af og til með fróðleiksmolum um Færeyjar og aðra færeyska tónlistarmenn, íslenska tónlistarmenn af færeyskum ættum osfrv. Jafnvel fá mataruppskriftir að fljóta með og sýnishorn af málverkum stúlkunnar. Jens nær að feta þröngt einstígið á milli þess að skrifa nördabók og skemmtirit.

.

  Í lok bókarinnar eru síðan ítarlegar upplýsingar um allar plötur hennar og allt það efni sem hún hefur komið út með henni. Mikill fengur af því fyrir aðdáendur. Hún hefur víða komið við og sett mark sitt á margan viðburðinn og er ekkert að fara að hætta því."'

.

  Dóminn í heild má lesa með því að smella á þessa slóð:  http://bubbij.123.is/blog/record/692732/ 

  Annar dómur um bókina:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1337565/

 

Pönkið í sókn!

  Ég verð seint talinn áhugsamur um Söngvakeppni evrópskra sjónvarpsstöðva og Ísraels,  Júrovision.  Keppnin fer nánast alltaf algjörlega framhjá mér.  Þó að ég þyrfti að vinna mér það til lífs þá ætti ég í vandræðum með að nefna yfir tíu lög úr Júrovision,  útlend og íslensk í bland.  Ólíklegt er að á það reyni.

  Tvívegis hef ég horft á Júrovison í sjónvarpinu.  Í fyrra skiptið var ég gestkomandi á heimili í Færeyjum.  Þangað safnaðist smá hópur til að fylgjast saman með.  Allir stóðu með íslenska laginu.  Nema ég.  Ég stóð ekki með neinu lagi.  Þótti þau hvert öðru leiðinlegra.  Mér til bjargar varð að nóg var til af Föroya Bjór.  Mér tekst ekki að rifja upp hvaða íslensku lagi var teflt fram það árið.  Kannski var ég úti að reykja á meðan það var flutt.  

  Í seinna skiptið fylgdist ég með íslensku lokakeppninni.  Þá hafði ég orðið var við að óvenju góður hópur flottra flytjenda atti kappi saman.  Þar á meðal Botnleðja,  Heiða í Hellvar,  Eivör og Rúnar Júlíusson.   

  Í ár fylgdist ég ekki með.  Ég heyrði glæsilegt lag eftir Ólaf F. Magnússon,  fyrrverandi borgarstjóra,   sem var sent inn en hafnað af dómnefnd.  Lögin sem hlutu náð fyrir eyrum dómnefndar hljóta að vera tær snilld fyrst að flottu lagi Ólafs var hafnað.  Mér er sagt - af þeim sem fylgjast með - að flest lög sem komust í gegnum nálaraugað standi lagi Ólafs langt að baki.

  Ég held að ég hafi aðeins heyrt lag Pollapönks,  Enga fordóma,  af lögunum sem kepptu.  Kannski búta úr öðrum lögum.  Veit það ekki.  Þegar ég las á netinu að lag Pollapönks hafi sigrað leitaði ég á náðir vod.  Þar gat ég á 64-földum hraða spólað beint í lokamínútur útsendingarinnar og hlustað á  Enga fordóma.  Pollapönk er skemmtileg og grallaraleg hljómsveit.  Undir smá áhrifum frá Steppenwolf.  Flutningurinn í úrslitaþættinum er töluvert flottari en á myndbandinu á þútúpunni.  Meðal annars hleypti Heiðar á skeið í töff öskursöngstíl í seinni hluta lagsins.

  Vegna þekkingarskorts á Júrovision veit ég ekki hvort að þar hefur áður verið boðið upp á pönk.  Mér segir svo hugar að það sé ekki.  En hvort sem er:  Það er allt í hönk og það vantar alltaf meira pönk.  

   Ég veit ekkert hvernig Pollapönkið passar inn í Júrovision-klisjuna.  Það snýr hvergi að mér.  Eftir stendur fjörlegt pönk.  Það er gaman.  

   

Enga fordóma fer til Danmerkur

Dauði tónlistariðnaðarins

  Með reglulegu millibili koma fram á sjónarsvið fyrirbæri sem slátra tónlistariðnaðinum - ef mark er takandi á þeim sem hæst grætur hverju sinni yfir örlögum sínum á dánarbeði tónlistariðnaðarins.  Nýjasti morðingi tónlistariðnaðarins er niðurhalið á netinu og mp3.  Í lok síðustu aldar var það skrifanlegi geisladiskurinn.  Þar áður náði bandaríski tónlistariðnaðurinn að banna DAT-snælduna.  Japanskur snælduframleiðandi,  Sony,  gerði sér þá lítið fyrir, keypti bandaríska plöturisann CBS og aflétti banninu í krafti þess.  Um svipað leyti úreltis DAT-snældan vegna innkomu geisladisksins.

  Músíksjónvarpsstöðin MTV og tónlistarmyndbönd voru um tíma sökuð um að ganga af tónlistariðnaðinum dauðum.  "Myndbönd drápu útvarpsstjörnuna" (Video Killed the Radio Star),  sungu The Buggles og þóttu spámannslega vaxnir.  

  Á áttunda áratugnum urðu svokölluð kassettutæki þokkalega góð, ódýr og almenningseign.  Tónlistariðnaðurinn fylltist örvæntingu.  Hann sameinaðist í rosalega öflugri herferð gegn kassettunni.  Höfðað var til samvisku kassettutækjaeigenda.  Á plötuumslög og í plötuauglýsingum var birt teikning af kassettu yfir x-laga nöglum.  Uppstillingin var stæling á einkennistákni sjóræningja.  Með fylgdi texti þar sem fullyrt var að tónlist afrituð yfir á kassettu í heimahúsi væri að slátra tónlistariðnaðinum.   

  Orðheppnu pönkararnir í Dead Kennedys tóku skemmtilegan snúning á þessu.  Þegar þeir sendu frá sér plötuna "In God We Trust, Inc." var hún einnig gefin út á kassettu.  Kassettan var merkt þessum boðskap um að upptaka á kassettu í heimahúsi væri að slátra tónlistariðnaðinum.  Fyrir neðan þann texta bættu Dead Kennedys-liðar við:  "Við höfum þessa hlið kassettunnar óátekna svo þú getir lagt hönd á plóg" (við að slátra tónlistariðnaðinum).

  Á annarri plötu sungu Dead Kennedys gegn MTV í laginu "MTV Get Off the Air".  Til samræmis við það að MTV skiptir litlu máli í dag hafa núverandi liðsmenn Dead Kennedys breytt textanum í "Mp3 Get Off the Air".  

    

  Heildarsaga Dead Kenndys er jafn geggjuð og grátköst tónlistariðnaðarins og skallapoppara yfir stöðugri slátrun á sér.  Framan af var hljómsveitin mjög kjaftfor í bland við hárbeittan húmor.  Söngvarinn,  Jello Biafra,  var og er mjög fyndinn og beitir kaldhæðni af list.  Lagaheitin segja sitt:  "Too Drunk to Fuck",  "Stealing People´s Mail",  "Kill the Poor",  "Anarchy for Sale",  "California Uber Alles"...    

  Þegar fréttatímar voru uppfullir af sögum af Pol Pot og félögum í Kambódíu að þrælka og strádrepa íbúa landsins söng Jello um "Holiday in Cambodia".  Nafnið Dead Kennedys er baneitrað.  Íslenskur frændi minn skrapp til New York (eða hvort það var Boston?) á upphafsárum Dead Kennedys.  Þá var hljómsveitin þekkt í Evrópu en tilheyrði neðanjarðarpönksenu í Bandaríkjunum.  Í plötubúð spurði frændi eftir plötum með Dead Kennedys.  Það snöggfauk í afgreiðslumanninn.  Hann reiddi hnefa til höggs og spurði hvað þetta grín um dauða Kennedya ætti að þýða.  Það tók afgreiðslumanninn góðan tíma að ná andlegu jafnvægi á ný á meðan frændi upplýsti hann um þessa hljómsveit.

  Eins og algengt er áttuðu þöngulhausar sig ekki á kaldhæðni Jellos.  Nasistar og aðrir rasistar hylltu Dead Kennedys og fjölmenntu á alla þeirra hljómleika.  Á síðustu plötunni heitir eitt lagið "Nazi Punks Fuck Off".  Það breytti engu.  Ku Klux Klanarnir tóku því sem virðingarvotti í sinn garð.  Jello var nóg boðið og leysti hljómsveitina upp.  Hann snéri sér að uppistandi og nýtur mikilla vinsælda sem slíkur.  Hann hefur sent frá sér fjölda uppistandsplatna.  Hann var með vel heppnað uppistand á Íslandi fyrir nokkrum árum.

  Jafnframt hefur Jello sungið inn á plötur með ýmsum hljómsveitum (þar á meðal Lard og No Means No) og gert kántrý-plötu með Mojo Nixon.  Eftir að Jello leysti DK upp óx viðskiptavild hljómsveitarinnar bratt.  Allskonar hljómsveitir fóru að kráka (cover song) lög DK.  Auglýsendur,  kvikmyndaframleiðendur,  sjónvarpsþáttaframleiðendur og ýmsir aðrir vildu fá að nota lög DK.  Jello stóð fastur gegn því.  Hann vildi varðveita ímynd DK sem hljómsveitar í uppreisn,  með málstað pönksins að leiðarljósi. Jello stóð einnig gegn því að lög DK væru gefin út á safnplötum.  

  Hljóðfæraleikararnir í DK fóru í mál við Jello.  Þeir sökuðu hann um að hafa af þeim háar fjárupphæðir með því að taka ekki fagnandi allri notkun á DK-lögum á öllum vígstöðvum.  Þeir unnu málið.  Síðan hafa þeir selt lög DK út og suður.  Sömuleiðis endurreistur þeir hljómsveitina með öðrum söngvara og túra þvers og kruss.  

    

Hýrnar yfir Hafnarfirði

  Það er allt að snúast á sveif með Hafnarfirði þessa dagana.  Margt telur og hjálpast að.  Kærleikur, friður og tónlist eru að taka við af andstæðu sinni.  Mestu munar um að stofnað hefur verið Menningar- og listafélag Hafnarfjarðar (MLH).  Þar fara fremst í flokki einstaklingar sem eru þekktir af því að láta verkin tala og hugsa stórt.  Til að mynda sjálfur Kiddi kanína,  einnig kenndur við Hljómalind;  Óli Palli Rokklandskóngur,  Erla söngkona Dúkkulísa og ég er ekki alveg nógu vel að mér um aðra í stjórn félagsins.  Enda er ég ekki Hafnfirðingur.

  Næsta sunnudag stendur MLH fyrir hljómleikum í Bæjarbíói í Hafnarfirði.  Það er ekki ráðist á garðinn þar sem hann er lægstur.  Öðru nær.  Það er sjálf færeyska álfadísin,  Eivör,  sem heldur tvenna hljómleika ásamt hljómsveit sinni.  Fyrri hljómleikarnir eru klukkan 16.00.  Þeir seinni klukkan 20.00.  Hafnfirska hljómsveitin Ylfa hitar upp.

  Eins ágætar og plötur Eivarar eru þá eru hljómleikar hennar margfalt sterkari upplifun.  Hún hefur rosalega sterkan sviðsþokka.  Margir hafa lýst því þannig að það sé eins og hún dáleiði salinn og leiði hann inn í töfraheima.  Fegurð tónlistarinnar umvefur dolfallinn áheyrandann sem situr í sæluvímu.  

  Miðasala er á www.mlh.is  

Vítisenglar yfirgefa Hafnarfjörð

Plötusala og tónlistarmenn blómstra

  Plötusala hefur vaxið og vex ennþá frá einum áratug til annars.  Þannig hefur það verið alveg frá upphafi plötuframleiðslu og plötusölu.  Þetta á við um plötusölu hérlendis,  jafnt sem erlendis.  Á þessum tíma hefur sala á plötum tekið allskonar hliðarspor.  Á tímabili kom kassettan sterk inn og náði nokkurri markaðshlutdeild í plötusölu.  Svokölluð 8 rása teip urðu líka vinsæl.  Einkum í Bandaríkjunum.  Svo leysti geisladiskurinn vinylplötuna af hólmi.  Um 15 ára skeið eða svo var geisladiskurinn allsráðandi.  Að undanförnu hefur sala á vinylplötum aukist aftur jafnt og þétt.

  Á sama tíma hefur sala á tónlist í stafrænu formi tekið stóran og ört vaxandi bita af kökunni.  Sá markaður er ennþá í mótun.  Hann á eftir að taka miklum breytingum eins og hingað til.  Músíkveitur á borð við tonlist.is og spotify.com selja stök lög og heilar plötur í gegnum niðurhal.  Sömuleiðis selja tónlistarmenn lög (og plötur) beint til neytandans af sínum eigin netsíðum.  Líka í gegnum erlendar netsíður á borð við amazon.com og play.com.  Sala á þessum síðum telur ekki í opinberum gögnum um sölu á íslenskum plötum.    

  Jafnframt hefur færst í vöxt að músík íslenskra tónlistarmanna sé gefin út af erlendum plötufyrirtækjum.  Sala á þeirra músík telur ekki í opinberum tölum um sölu á íslenskri tónlist.

  Þrátt fyrir þetta var í fyrra sala á tónlist gefinni út af íslenskum plötufyrirtækjum svipuð og árin 2009 og 2010.  Salan 2011 og 2012 var meiri.  

  Á síðustu fimm árum eru tónlistarmenn að selja plötur á Íslandi í stærra upplagi en áður þekktist.  Mugison og Ásgeir Trausti eru að selja 30 og 40 þúsund eintök af stakri plötu.  Of Monsters and Men kemur fast á hæla þeirra.

  Jaðarmúsík er að seljast vel.  Skálmöld selur sinn víkingametal í þúsunda upplagi.  Mammút,  Lay Low,  Valdimar,  Kaleo,  Blússveit Þollýjar og fleiri eru á góðu róli.  Hebbi selur um og yfir 6000 eintök af hverri plötu sinni. 

  Bestu fréttirnar eru þær að söluhæstu plötur síðustu ára eru góðar plötur.  Þetta eru plötur sannra listamanna sem leggja sálina í tónlist sína.  Sköpunargleði, metnaður og einlægni ráða för.  Þessir tónlistarmenn njóta virðingar fyrir að standa með sjálfum sér sem listamenn.  Það skilar sér í vinsældum og góðri plötusölu.  Ólöglegt niðurhal styrkir sölu á bitastæðri tónlist.  Rannsóknir í Bretlandi og Frakklandi hafa staðfest það.  Niðurhalarar eru stórtækustu plötukaupendurnir.  Vegna áhuga og ástríðu fyrir tónlist nota þeir allar leiðir til að kynnast sem mestu magni af tónlist.  Svo kaupa þeir rjómann af því sem best lætur í eyrum.     

  Íslendingar sem hafa fulla atvinnu af sinni tónlist eru mun fjölmennari en áður.  Góð og heiðarleg íslensk tónlist og íslenskir tónlistarmenn blómstra sem aldrei fyrr.  Líka í kynþokka.  

 

Kynþokkafyllstu íslensku söngvararnir

Músíksmekkur

  Smekkur á músík ræðst af mörgum þáttum.  Einn af þeim er andlegur þroski einstaklingsins.  Annar er hormónaframleiðsla líkamans.  Kornabörnum þykir fátt skemmtilegra en klingjandi spiladósir sem endurtaka í sífellu sama stutta stefið.  Á þetta geta blessuð börnin hlustað á sér til ómældarar skemmtunar mánuðum saman.  Það er vanþróaður tónlistarsmekkur.

  Stálpaðri börn sækja í ofurlétt popplög með grípandi laglínu.  Þegar strákar nálgast kynþroskaaldur fara þeir sumir hverjir að hlusta á poppað þungarokk samfléttað teiknimyndafígúrum.  Hljómsveitin Kiss verður oft fyrir valinu.  Flestir strákar með eðlilegan þroska vaxa upp úr Kiss um fermingaraldur.  Testóstera-framleiðsla líkamans er á flugi um og upp úr fermingaraldrinum og strákar sækja í harðari og árásagjarnari rokkmúsík.  Eða kjaftfora rappmúsík.  

  Stelpur aftur á móti sitja uppi með flæðandi framleiðslu á östrógen-hormóni.  Þess vegna sækja þær í mjúka og tilfinningaríka (verndandi og móðurlega) músík og píkupopp.  Ekkert að því.  

  Þegar dregur úr framleiðslu testóstera hjá körlum með aldrinum mýkist músíksmekkur þeirra.  All svakalega svo um munar.  Sú er ástæðan fyrir því að elliheimilin munu aldrei einkennast af Pantera og Slayer á fullu blasti.  Svo hart og hávært rokk passar einfaldlega ekki við líkamsstarfsemi gamals fólks.

  Undantekningar sanna regluna.  Á sjöunda áratugnum fóru bresku Bítlarnir mikinn.  Lögðu undir sig heimsmarkaðinn í dægurlagamúsík.  Oft háværir og rokkaðir.  Svo leystist hljómsveitin upp í lok sjöundar áratugarins.  Þá héldu liðsmenn Bítlanna út í sólóferil.  Eins og venja er mýktist músík þeirra með tímanum og poppaðist óþægilega hratt.    

  Bassaleikari Bítlanna og söngvari,  Paul McCartney,  er kominn á áttræðisaldur.  Hann er ekki alveg samstíga jafnöldrum sínum.  Hann er af og til að leika sér með framsækna Killing Joke-liðanum Youth í dúettinum The Fireman.  Þeir hafa sent frá sér þrjár spennandi plötur.  Þar á meðal fór Paul á mikið blúsflug á síðustu plötunni:  

  Þetta hljómar ekki eins og maður á áttræðisaldri.  Né heldur þegar Paul er að blúsa með Nirvana.  Kallinn heldur röddinni.  Hann gefur ekki tommu eftir.  Hann blúsar eins og ofvirkur unglingur.   

  Þessi maður er sá sami og samdi og flutti með hljómsveit sinni,  Bítlunum,  blúsinn Helter Skelter fyrir næstum hálfri öld (1968).  Það var nýlunda á þeim tíma að lag hætti tvívegis.  Það var reyndar margt fleira sem Bítlarnir gerðu á skjön við hefð þess tíma.  Mjög margt.  Einnig þessi ákafi öskursöngstíll Pauls.

   

Pete Seeger

  Bandaríska söngvaskáldið Pete Seeger kvaddi í gær.  Hann var alveg við það að ná 95 ára aldri.  Hann hefur verið kallaður faðir bandarísku þjóðlagatónlistarinnar.  Það er ónákvæmt.  En nálægt því.  Woody Guthrie er nær lagi.  Woody var 7 árum eldri og fyrri til að stimpla sig inn á markaðinn og leggja línurnar.  Þar fyrir utan spilaði Woody á kassagítar og blés í munnhörpu á meðan Pete spilaði á banjó.  Kassagítar og munnharpa hafa alla tíð síðan verið einkennishljóðfæri bandarískrar þjóðlagatónlistar.  Fáir spila á banjó.    

  7 ára aldursmunur er mikill þegar menn eru ungir.  Pete og Woody spiluðu saman í hljómsveitinni The Almanac Singers um og upp úr 1940.  Woody var fyrirmynd og lærifaðir Petes,  eins og margra annarra.  Woody kunni þann galdur að semja auðlærða einfalda létta söngva sem allir gátu spilað og sungið með án þess að hafa heyrt lagið áður.  Söngvar Petes voru ljóðrænni og "dýpri".  Lærisveinn þeirra beggja,  Bob Dylan,  skilgreindi sig síðar sem Woody Guthrie djúk-box.  Engu að síður leituðu söngvar hans meira í sama stíl og söngvar Petes.

  The Almanac Singers breyttist í hljómsveitina The Weavers.  1950 sló sú hljómsveit rækilega í gegn með lagi Leadbellys,  Goodnight Irene.  

  Þetta lag sat í 1. sæti bandaríska vinsældalistans í 13 vikur,  seldist í 2 milljónum eintaka.  Það sölumet stóð árum saman.  The Weavers átti annað topplag,  Tzena, Tzena, Tzena.  

  Bakslag kom þegar leið á sjötta áratuginn.  Pete Seeger hafði undarlegar skoðanir sem töldust vera hættulegar.  Hann var friðarsinni,  studdi mannréttindabaráttu blökkumanna og verkafólks, var andvígur fátækt og umhverfisverndarsinni.  Hann var - ásamt Chaplin og fleirum - settur á svartan lista vænisjúka fasíska drykkjuboltans McCarthys.  Það þýddi að flestar dyr lokuðust á Pete.  Hann var útilokaður frá útvarpi,  sjónvarpi,  tónleikastöðum og svo framvegis.  Bannfærður.  Það var til margra ára skrúfað fyrir tjáningafrelsi,  skoðanafrelsi,  atvinnufrelsi... 

  Söngvar Petes Seegers voru það öflugir að þeir fundu sér farveg í flutningi annarra (sem voru ekki á svarta listanum).  1962 náði Kingston Tríó 1. sæti bandaríska vinsældalistans með lagi Petes Seegers,  Where Have All The Flowers Gone?

  

  Þetta er einn af þeim skaðlegu söngvum sem setja spurningarmerki við tilgangsleysi hernaðar - þegar upp er staðið.  Lagið naut vinsælda hérlendis með íslenskum textum í flutningi Ragnars Bjarnasonar,  Ellýjar Vilhjálms og Savanna Tríós.  Á íslensku heitir það ýmist  Hvert er farið blómið blátt?  eða  Veistu um blóm sem voru hér?  

  Marlene Dietrich söng sama lag inn á plötu sama ár.  Það varð vinsælt í hennar flutningi bæði í Evrópu og Bandaríkjunum.  

  1962 negldi tríóið Peter, Paul & Mary sönglag Petes Seegers,  If I Had a Hammer,  í 1. sæti víða um heim.  

  Ári síðar endurtók Trini Lopez leikinn með sama lag:

  1965 sendi fyrsta bandaríska bítlahljómsveitin,  The Byrds,  frá sér smáskífulag eftir Pete Seeger,  Turn, Turn,  Turn. Það flaug í 1. sætið.  Og var fylgt eftir með öðru sönglagi eftir Pete Seeger,  The Bells of Rhymney.    

 

  Pete Seeger spilaði stóra rullu í mannréttindabaráttu Marteins Luther Kings og annarra blökkumanna á sjöunda áratugnum.  Sönglag hans (byggt á eldra sönglagi) varð baráttusöngur í mannréttindabaráttu blökkumanna í Bandaríkjanna,  We Shall Overcome.  

  Víkur þá sögu að systur Petes,  söngkonunni Peggy.  Hennar kall var skoskur söngvahöfundur,  Ewan McCall.  Um hana samdi Ewan sönglag sem Elvis Presley,  George Michael og fleiri hafa sungið inn á plötu.  Roberta Flack fór með það í 1. sæti vinsældalista víða um heim.

  Ewan McCall kynnti Bretum og Evrópu fyrir blús (sem náði hámarki með The Rolling Stones).  Það er önnur saga.  Hans frægasta lag er Dirty Old Town.  Það hefur komið út á íslenskum plötum með Pöpunum og PKK.

  Dóttir Ewans,  Kirsty McCall,  söng þekktasta lag The Pouges:  

  Svo sigldi blindfullur auðmaður á snekkju yfir Kirsty útifyrir Mexicó og drap hana.  Það var refsilaust.  Morðinginn var fínn kall með góð sambönd.  

  Kirsty kippti í kynið.  Var góður lagahöfundur.  Hennar frægasta lag var sungið af bresku leikkonunni Tracey Ullman.

  Kirsty sjálf náði hæstum hæðum á vinsældalistum með lagi eftir breska vísnapönkarann Billy Bragg,  A New England.  

  Billy Bragg tilheyrir yngstu kynslóð lærisveina Petes Seegers.  Billy náði 1. sæti breska vinsældalistans með lagi eftir Bítlana,  She´s Leaving Home.   

  Hér syngur Billy Bragg lag Seegers,  If I Had a Hammer.  Myndbandið er skreytt ljósmyndum af Pete.

Einföld leið til að tvöfalda framleiðsluna

  Það er verulega undarlegt hvað mörgum gengur illa að hámarka framleiðslu í fyrirtækjum sínum.  Það er eins og framleiðendur á öllum sviðum vilji að reksturinn lulli í hægagangi á hálfum afköstum.  Dæmi:  Það er auðvelt að tvöfalda mjólkurframleiðsluna.  Líka eggjaframleiðsluna.  Það eina sem þarf að gera er að spila músík fyrir dýrin.  

  Þessar skepnur hafa einfaldan músíksmekk.  Þær kunna best við einfaldar laglínur og straumlínulagaðan flutning.  Flóknir taktar,  taktskiptingar,  ágeng sóló eða hamagangur og læti veita dýrunum ekki ánægju.  Kýr kunna vel við ljúft harmónikkuspil og léttklassík.  Hænur kunna best við létta söngleikjamúsík og léttklassík.

  Þessi músík veitir skepnunum vellíðan.  Þær slaka á,  kumra og mala inni í sér og fyllast hamingju.  Það leiðir til aukinnar mjólkurframleiðslu og örara eggjavarpi.

  Í einhverjum tilfellum er hægt að tvöfalda mjólkurframleiðsluna með þessari aðferð.  Hænurnar tvöfalda varpið með það sama. 

  Hér er sönglag sem Paul Simon orti um morgunverð.  Hann samanstóð af spældu eggi og kjúklingi.

   

  

Lág laun ástæðan fyrir litlum hagvexti

Plötuumsögn

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  - Titill:  It´s Me

  - Flytjandi:  Svenni Björgvins

  - Einkunn: ***1/2 (af 5)

  Ég veit lítið sem ekkert um Svenna Björgvins.  Einhverjir hafa á Fésbók hampað tónlist hans.  Þar hefur komið fram að hann er Keflvíkingur.  Sveinn er höfundur allra 11 laga plötunnar.  Titillagið er að auki í tveimur útfærslum,  rafmagnaðri og órafmagnaðri.  Textarnir eru á ensku og ýmist eftir Svein eða textahöfunda frá Nýja-Sjálandi,  Bretlandi og Bandaríkjunum.  

  Svenni syngur aðalrödd og bakraddir.  Ingunn Henriksen og Lynn Carey Saylor hlaupa undir bagga í þremur lögum.  Hann spilar á öll hljóðfæri en fær aðstoð á hljómborð og munnhörpu í fjórum lögum.  Hljóðfæraleikurinn er snyrtilegur og látlaus.  Svenni er einkar lipur á gítar en hófstilltur.  Blessunarlega laus við stæla og sýndarmennsku.  

  Lögin eru ljúf og notaleg.  Þau hljóma vinaleg við fyrstu hlustun og venjast vel við frekari spilun.  Þau eru flest róleg.  Ekkert fer upp fyrir millihraða.  Músíkstíllinn er milt og áreynslulaust popp.  Samt ekki poppað popp.  Frekar hippalegt (í jákvæðri merkingu) og trúbadorlegt popp.  Það eru engar ágengar krækjur (hook-línur) heldur streyma lögin fram eftir bugðulausum farvegi.  Sterkasta er Into the Wind.  Það er á millihraða,  með pínulitlum kántrýkeim - eða kannski öllu heldur pínulitlum Creedence Clearwater Rivival keim.    

  Söngur Svenna er mjúkur og án átaka.  Það er þó auðheyrt að hann hefur ágætt raddsvið.  Hann gæti klárlega gefið í og þanið sig.  En gerir það ekki.  Nettur söngstíllinn hæfir músíkinni.

  Heildarstemmning plötunnar er þægilegt popp.  Platan rennur áfram án þess að trufla hlustandann með einhverju sem brýtur upp yfirlætislaust formið.  Þannig er platan fín sem bakgrunnsmúsík í amstri dagsins.  Hún er líka alveg fín til að hlusta á með græjur stilltar á hærri styrk.  Það er bara mín sérviska að langa til að heyra eitt ágengt eða rokkað lag.  Eða þótt ekki væri nema einn rifinn og fössaðan gítartón.  Áreiðanlega kunna fleiri betur við plötuna eins og hún er.