Rúnar Júlíusson - Örfá minningarorð

  Hr.  Rokk er fallinn frá,  mesti eðaltöffari íslensku rokksögunnar en jafnframt mesta ljúfmennið.  Ferill hans var einkar farsæll.  Ungur maður sló hann í gegn sem söngvari og bassaleikari vinsælustu hljómsveitar landsins,  Hljóma,  á fyrri hluta sjöunda áratugarins.  Í lok áratugarins tók hann þátt í stofnun fyrstu íslensku "súpergrúppunnar",  Trúbrots.  Að nokkrum árum liðnum voru Hljómar endurreistir.  Þá gafst Guðmundi Rúnari Júlíussyni loks næði til að semja lög.  Fyrsta lagið hans,  Tasko Tustada,  er besta lagið á plötunni  Hljómar ´74.  Þetta lag er sömuleiðis eitt af bestu lögum íslenskrar dægurlagamúsíkur.

  Á síðari hluta áttunda áratugarins og næstu ár þar á eftir var Rúnar mest í léttpoppi.  Hann var orðinn plötuútgefandi og vann með Hemma Gunn,  Gylfa Ægissyni og gerði út hljómsveitina Geimstein,  samnefnda plötufyrirtækinu.  Áður gerði hann nokkrar plötur með poppsveitinni Ðe Lonlí Blú Bojs og sendi frá sér sólóplötu.

  Á níunda áratugnum gerðu ungir pönkarar og nýrokkarar rækilega uppstokkun á íslenska poppmarkaðnum.  Með Bubba Morthens í fararbroddi gengu nýir tímar í garð.  Eldri popparar áttu erfitt uppdráttar árum saman og það andaði köldu í þeirra garð.  Þetta snerti Hr.  Rokk lítið og hann stofnaði með Bubba rokksveitina GCD.  Sú hljómsveit naut mikilla vinsælda.  Einnig söng Rúnar inn á plötu með nýrokksveitinni Unun. 

  Rúnar starfaði mikið með yngri tónlistarmönnum,  sonum sínum,  hljómsveitinni Fálkum og í fyrra söng hann inn á lag með ungum rappara.

  Rúnar gerði engan mannamun.  Hann umgekkst alla á sama hátt.  Alþýðlegur,  jákvæður,  elskulegur og pínulítið eins og kærulaus.  Hann er einn örfárra í rokkbransanum sem ég hef aldrei heyrt neinn viðhafa um eitt einasta neikvætt orð.  Þvert á móti eru samferðamenn ákafir í að hlaða á hann lofi.  Það voru forréttindi og mannbætandi að kynnast þessum úrvalsdreng.  Við deildum sameiginlegum áhuga á reggae-músík áður en reggae varð "in".  Við vorum báðir miklir aðdáendur Jimmy Cliff.  Og reyndar líka rokkara á borð við Hendrix og Led Zeppelin.

  Þegar tekin eru lengri blaðaviðtöl við tónlistarmenn er venjan sú að þeir fái að lesa viðtalið yfir fyrir birtingu.  Rúnar sá enga ástæðu til að yfirfara viðtöl við sig fyrir birtingu.  "Ef ég hef sagt eitthvað klaufalegt þá verður það bara að standa.  Maður fer ekkert að falsa það eftir á,"  var viðkvæðið hjá honum.

  Ég votta aðstandendum Rúnars samúð mína.

Jólabækurnar í ár

  Jólabækurnar eru farnar að streyma í hús sem aldrei fyrr.  Einhverra hluta vegna eru allar nýju bækurnar sem ég les þessa dagana frásagnir af daglegu lífi fólks eða ævisögur af einhverju tagi.  Það er hið besta mál.  Þetta eru eftirfarandi bækur:

Ég hef nú sjaldan verið algild - Ævisaga Önnu á Hesteyri.  Skráð af Rannveigu Þórhallsdóttur.  http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/712385/

Sá einhverfi og við hin.  Skráð af Jónu Á.  Gísladóttur,  www.jonaa.blog.is.

Tabú - Ævisaga Harðar Torfa.  Skráð af Ævari Erni Jósepssyni.  http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/729597/

Gullstokkur gamlingjans.  Æskuminningar Vilhjálms Hjálmarssonar á Brekku.  http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/713864/

Töfrum líkast - Saga Baldurs Brjánssonar töframanns.  Skráð af Gunnari Kr.  Sigurjónssyni.

Eric Clapton - Sjálfsævisaga. 

  Þessum bókum mun ég öllum gera ítarleg skil á næstu dögum.  Ég er aðeins kominn með eina splunkunýja plötu í hús.  Það er  Spegill sálarinnar  með  Herberti Guðmundssyni.  Ég er að hlusta á hana á fullu og skrifa fljótlega umsögn.

Bókarumsögn

Titill:  Tabú - ævisaga Harðar Torfa

Skrásetjari:  Ævar Örn Jósepsson

Útgefandi:  Tindur bókaútgáfa

Einkunn:  **** (af 5)

  1975 var Hörður Torfa einn virtasti og vinsælasti skemmtikraftur landsins.  Lög hans hljómuðu daglangt í útvarpi,  hann var eftirsóttur leikari og fyrirsæta,  lék á sviði og í sjónvarpinu og leikstýrði leikhúsum þvers og kruss um landið.  Þá fór allt skyndilega á hvolf.  Hörður lýsti því yfir í blaðaviðtali að hann væri hommi.  Þetta var sprengja.  Fólk varð agndofa.  Samkynhneigð var eitthvað er ekki var talað um opinberlega.  Það voru óskrifuð lög að samkynhneigð ætti að vera í felum.

  Karlmenn sem voru óöruggir um kynhneigð sína tóku upp á því að ofsækja Hörð.  Ofsóknirnar gengu það langt að Hörður flýði land.

  Í útlegð kynnti hann sér réttindabaráttu samkynhneigðra erlendis,  snéri aftur til Íslands og stofnaði Samtökin 78.  Hörður sættir sig ekki við ranglæti.  Víða í bókinni bregður fyrir orðinu óréttlæti og lýsingu á því að Herði hafi sárnað og hann reiðst.  Eftir lestur bókarinnar er rökrétt og eðlilegt að sjá Hörð standa fyrir vikulegum mótmælafundi á Austurvelli eða berjast fyrir endurupptöku á brottvísunarmáli Pauls Ramses.  Á þessi mál er ekki minnst í bókinni.  En þar sem rétti er hallað má reikna með að Hörður láti til sín taka.

  Í bókinni leiðir Hörður lesandann inn í skrautlegan heim homma á Íslandi fyrir daga Samtakanna 78.  Við þann lestur rekur maður upp stór og útstæð augu að hætti Ástþórs Magnússonar.  Þetta hefur verið hið litríkasta samfélag.  Af bókinni má skiljast að þetta sé veröld sem var.  Enda fáir að velta fyrir sér kynhneigð fólks í dag.   

  Það er dapurlegt að lesa um það mótlæti sem Hörður hefur þurft að takast á við og náði hámarki eftir blaðaviðtalið.  Án þess að draga neitt undan er Hörður þó ekki að velta sér um of upp úr erfiðleikunum.  Hann horfir líka á broslegu hliðarnar.  Við lesturinn hefur lesandinn ekki fyrr dæst yfir óréttlæti heimsins en hann skellir upp úr við atvik eins og þegar Herði var sýnt morðtilræði.  Blóðið fossaði úr skurði niður eftir bringunni en Hörður hugsaði bara um ósvífni mannsins að skemma skyrtuna.  Nýja og dýra skyrtu.  Eða þegar Hörður fór í margra daga eins manns verkfall á fjölmennum vinnustað.  Eða er Hörður flýði á harðahlaupum frá stúlku sem vildi trúlofast honum.  Eða þegar Reynir Oddsson kvikmyndagerðamaður fékk alltaf í bakið ef verklegar framkvæmdir stóðu fyrir dyrum.  Eða er Hörður var vaktaður af lögreglunni og færði lögreglumönnunum liti og litablokk til að létta þeim tilveruna.  Þannig mætti áfram telja.

  Bókin er lipurlega skrifuð.  Það er vel til fundið að enda hvern kafla á kvæði við hæfi.  Það undirstrikar að bókin fjallar um ljóðskáld.  

  Bókin á erindi til allra og ætti að vera notuð við kennslu í skólum.  Þessa bók á líka að þýða og gefa út erlendis.  Til að mynda í Færeyjum. 

  Saga Harðar segir mikið um íslenskt samfélag.  Sem músíkdellukarl hef ég sérstaklega gaman af að lesa um tónlistarmanninn Hörð Torfa.  Þar koma fram ýmsir fróðleiksmolar á borð við þann að fyrsta plata Harðar var fyrsta platan sem var hljóðrituð í steríó á Íslandi.  Áhugasamir um leiklist finna sömuleiðis margan forvitnilegan fróðleikinn fyrir sig í bókinni.    

  Þegar ég fór á kynningu á bókinni í Iðnó fékk ég símtal frá útlöndum sem ég varð að afgreiða.  Til að trufla samkomuna ekki færði ég mig út í bíl.  Að símtalinu loknu hélt ég áfram að glugga í bókina.  Og gleymdi mér við lesturinn.  Las bókina til enda.  Hrökk þá upp við að mér var orðið hrollkalt í bílnum.  Kynningardagskráin í Iðnó var áreiðanlega löngu um garð gengin.  Þannig að ég keyrði bara heim og hóf að lesa bókina í annað sinn.  Þetta segir sitthvað um hversu áhugaverð lesning bókin er.

  Þegar ég hef verið að glugga frekar í bókina sakna ég nafnskrár aftast í henni.  Það er svo þægilegt að finna aftur með aðstoð nafnskrár eitthvað sem gaman er að lesa betur.  Einnig sakna ég þess að í bókinni sé ekki heildarlisti yfir plötur Harðar með tilheyrandi upplýsingum (upptalningu á lögum,  útgáfuár og þess háttar).  Á tölvuöld er svo sem hægt að finna eitthvað af þessum upplýsingum á www.hordurtorfa.com.   

Afmælisveisla Fræbbblanna í kvöld - öllum boðið!

  Hljómsveitin síspræka Fræbbblarnir fagnar þrítugsafmæli sínu með stæl á Grand Rokk í kvöld,  fimmtudaginn 27.  nóvember.  Fræbbblarnir eru lífseigasta pönkhljómsveit landsins og var ein allra fyrsta íslenska pönkhljómsveitin.  Á þrjátíu ára ferli hefur hljómsveitin sent frá sér 87 lög á plötu og efni á næstu plötu er að mestu tilbúið.  Hún hefur vinnutitilinn "Puttinn". 

  Lög af "Puttanum" verða á dagskrá Fræbbblanna í kvöld í bland við gömlu góðu "standardana" af fyrstu plötum Fræbbblanna.  Hljómleikarnir hefjast klukkan 22:00.  Það er frítt inn og bjórinn verður á eldgamla genginu.  Sem er vel við hæfi því Fræbbblarnir lögðu sitt af mörkum í baráttunni fyrir því að bjór væri leyfður á Íslandi.

www.fraebbblarnir.com

Svölustu rokkstjörnurnar

  Að undanförnu hefur breska poppblaðið New Musical Express staðið fyrir könnun meðal lesenda sinna um það hver sé svalasta poppstjarna rokksögunnar.  Könnunni er ekki endanlega lokið en niðurstaðan liggur fyrir í grófum dráttum.  Hugsanlega eiga eftir að verða einhver sætaskipti á neðstu sætunum án þess að riðla listanum sem neinu nemur.  

  Þannig er staðið að könnuninni að þátttakendur gefa poppstjörnunum einkunn frá 0 - 10 eftir því hvað þær eru svalar (cool).  Þátttakendum er frjálst að gefa einni eða fjöldamörgum poppstjörnum einkunn.  Meðaleinkunnin er fyrir aftan nafn viðkomandi.  Gaman væri að heyra viðhorf ykkar til niðurstöðunnar:

1.   John Lennon 7,47

2.   Jimi Hendrix  7,32

3.  David Bowie  6,94

4.   Bob Dylan  6,91

5.   Kurt Cobain (Nirvana)  6,67

6.   Keith Richards (The Rolling Stones)  6,47

7.   Joe Strummer (The Clash)  6,37

8.   Robert Smith  (The Cure)  6,36

9.   Jim Morrison (The Doors)  6,31

10. Debbie Harry (Blondie)  6,30

11. Keith Moon (The Who)  6,22

12. Elvis Presley  6,08

13. Jimmy Page (Led Zeppelin)  5,99

14. James Brown  5,98

15. Johnny Marr (The Smiths)  5,95

16. Paul McCartney  5,90

17. Morrissey 5,89

18. Iggy Pop  5,88

19. Julian Casablancas (The Strokes)  5,77

20. Lou Reed  5,75

  Það er athyglisvert að Debbie Harry sé eina konan á Topp 20 listanum.  Patti Smith og Courtney Love eru þó ekki langt undan.  Þær eru "bubbling under" eins og það er kallað. 

Ævisaga Harðar Torfa komin út

 

 Mannréttindafrömuðurinn,  söngvaskáldið og leikstjórinn Hörður Torfa hefur síðustu laugardaga staðið fyrir fjölsóttum og vel heppnuðum mótmælafundum á Austurvelli.  Ævisaga hans,  Tabú,  var að koma út,  skrásett af Ævari Erni Jósepssyni.  Á morgun,  miðvikudag,  les Ævar Örn upp úr bókinni í Iðnó á milli klukkan 16:00 til 18:00. 

  Í fyrra þegar færeyska rokkstjarnan og gítarsnillingurinn Rasmus Rasmussen varð fyrir fólskulegri árás í Þórshöfn fyrir það eitt að vera samkynhneigður var mér illa brugðið.  Færeysk lög vernduðu hann ekki fyrir ofsóknum á forsendum hommafóbíu.  Rasmus er góður vinur minn og búinn að standa vaktina í áraraðir við að spila íslenska rokkmúsík í færeysku útvarpi.  Ég brást við með því að fá alla þá Íslendinga sem mér hugkvæmdist að gætu komið Rasmusi og öðrum samkynhneigðum Færeyingum til varnar,  meðal annars til að fá lögum í Færeyjum breytt þannig að bannað yrði að ofsækja samkynhneigða.  Ég er sjálfur gagnkynhneigður en það skiptir ekki máli í þessari atburðarrás sem varð mjög hatrömm.  Ég hef átt þeirri gæfu að fagna að vera vel kynntur í Færeyjum sem Færeyingavinur.  Í þessu máli gaf þó á bátinn.  Ég fékk minn ágæta skammt af gusum frá mörgum ágætum færeyskum vinum fyrir að skipta mér af því sem þeir kölluðu sataníska baráttu fyrir sódómísku.  Svo vægt sé til orða tekið var dálítið heift í færeysku vinafólki mínu. 

  Meðal þeirra sem ég leitaði til um stuðning við málstaðinn var Hörður Torfa,  sem ég þekkti ekki áður.  Þar hitti ég fyrir mann sem lætur verkin tala.  Ég má til með að nota tilefnið til að færa einnig þakkir til alþingiskvennanna Rannveigar Guðmundsdóttur og Guðrúnar Ögmundsdóttur fyrir glæsilega framgöngu sem skilaði árangri,  ásamt Geir Haarde.  Færeyskum lögum var breytt í nútímalegt horf og ofsóknir gegn samkynhneigðum eru bannaðar í Færeyjum í dag.   

Bókaútgáfan Tindur hefur sent frá sér bókina Tabú -Ævisögu Harðar Torfasonar, sem Ævar Örn Jósepsson skráði.

Fáir listamenn hafa markað dýpri spor í íslenska samtímasögu en Hörður Torfason. Þeir eru til sem hafa hærra og sperra sig meira, en rétt eins og dropinn sem holar steininn hefur Hörður náð að búa um sig í íslenskri þjóðarvitund og breyta henni nánast án þess að nokkur tæki eftir því.

 

Að vísu tóku nánast allir eftir því þegar hann lýsti því yfir opinberlega, fyrstur Íslendinga, að hann væri „hómósexúalisti“ í viðtali í tímaritinu Samúel árið 1975. Þá fór allt á hvolf, enda glæpsamlegur öfuguggaháttur að vera hinsegin í flestra augum. Hörður, sem hafði verið einn dáðasti og vinsælasti tónlistarmaður landsins, eftirsóttur leikari og fyrirsæta, hraktist af landi brott, ofsóttur og forsmáður jafnt af almenningi og þeim sem ferðinni réðu í listalífinu. Það sem hann gerði í framhaldinu (og gerir enn) hefur ekki farið jafnhátt.

 

Með seigluna, réttlætið og umfram allt þrákelknina að vopni vann hann hörðum höndum að stofnun baráttusamtaka fyrir réttindum samkynhneigðra. Það tókst er Samtökin ’78 voru stofnuð á heimili hans þann níunda maí 1978.  En hann lét ekki staðar numið heldur hélt áfram að vinna að réttindamálum samkynhneigðra á sinn hógværa en markvissa hátt. Ekki með hnefann á lofti eða slagorð á vörum, heldur með gítarinn, söngvana sína og sögurnar að vopni – og umfram allt sjálfan sig.

 

Margt hefur breyst frá 1975. Fólk þarf ekki lengur að fara í felur með kynhneigð sína. Þjóðfélagið hótar ekki lengur að drepa þá sem eru hinsegin, líkt og fjölmargir hótuðu Herði í kjölfar játninga hans.

Tabú er áhrifarík saga einstaklings sem breytti sögu þjóðar með því að vera hann sjálfur.

6 fundir með seðlabankastjórn

Plötuumsögn

 - Titill:  Jarðsaga

 - Flytjandi:  Hörður Torfa

 - Einkunn: **** (af 5)

  Þetta er þriðja platan af fimm í ævintýrasögu mannréttindafrömuðarins Harðar Torfa um Vitann.  Þær fyrri eru  Loftssaga  og  Eldssaga.  Hver plata er sjálfstætt verk á þann hátt að þær njóta sín hið besta án samhengis við hinar.  Um Vitann er hægt að lesa á http://www.hordurtorfa.com/?view=010127.

  Hörður er afbragðsfínn lagahöfundur.  Lög hans mörg hver hefjast á þægilegri söngrænni laglínu sem opnast eða stækkar eftir því sem vindur fram.  Þetta eru yfirleitt falleg lög og áheyrileg strax við fyrstu hlustun en venjast líka vel og þola mikla spilun.  Textarnir eru ljóðrænir og vel ortir með stuðlum, höfuðstöfum og rími. 

  Útsetningar eru í höndum Vilhjálms Guðjónssonar galdrakarls.  Flest hljóðfæri leika í höndum Vilhjálms.  Þar af er hann sérlega flinkur gítarleikari.  Hér spilar Vilhjálmur á 10 hljóðfæri.  Í útsetningum hans er þetta frekar poppuð vísnasöngvaplata.  Ég kann best við fábrotnustu útsetningarnar.  Það er vegna þess að ég er lítið fyrir poppmúsík að öllu jöfnu.  Poppaðri lögin eru þó áreiðanlega útvarpsvænni,  eins og það kallast.  

  Útsetningarnar eru þokkalega fjölbreyttar.  Það bregður fyrir djamaískum reggítakti í  Draumurinn.  Gamaldags sveifla (djass swing) dúkkar upp í  Fiðrildi.  Spænsk stemmning setur svip á  Skúffur og skápar.  Það er gospel-keimur af  Vasaljós  og kántrý-fjör í  Mas í mó.  Þannig mætti áfram telja. 

  Hörður er fjölhæfur söngvari með breitt raddsvið.  Oft bregður hann fyrir sig leikrænni tjáningu.  Hann er einnig ljómandi fær kassagítarleikari.  Þó platan sé góð þá er Hörður ennþá flottari á hljómleikum.  Það standast fáir samanburð við trúbardorinn Hörð Torfa á sviði.      

Svikahrappur snýtti borgarbúum í heilt ár

 

  Þeir sem töpuðu ævisparnaði í bankahruninu,  eru að missa vinnuna og bráðum húsið sitt,  upplifa það að hafa verið hafðir að fíflum og plataðir.  Þannig líður einnig 30 þúsund íbúum enska sjávarbæjarins Dover í Kent.  Í heilt ár stóðu þeir í þeirri trú að söngvari einnar frægustu rokksveitar heims,  Status Quo,  væri sestur að í borginni.

  Fyrirmenn bæjarins,  jafnt sem almenningur,  kepptust við að vingast við "söngvarann fræga".  Hann fékk að rúnta um í limmósínu bæjarstjórans að vild.  Veitingastaðir toguðust á um að hafa hann í ókeypis fæði.  Hann var fastur boðsgestur á allar skemmtanir og veislur í bænum.  Hann lifði eins og kóngur og þurfti aldrei að borga fyrir eitt né neitt.  Kvenfólk stóð nánast í biðröð við svefnherbergisdyr hans.  Það var ný kona á hverri nóttu sem átti þá ósk heitasta að giftast "söngvaranum fræga" eða verða barnsmóðir hans að minnsta kosti. 

  Á einni stórri skemmtun tróð hann upp og söng vinsælasta lag Status Quo,  "In the Army Now".   Það ætlaði allt um koll að keyra.  Klappi,  flauti og öðrum fagnaðarlátum borgarbúa ætlaði aldrei að linna.  Þvílík upplifun.

  Áður en "söngvarinn frægi" hóf upp söng sinn var honum réttur gítar til að hann gæti spilað undir.  Hann afþakkaði gítarinn með þeim orðum að vegna gigtarkasts gæti hann ekki spilað á gítarinn í þetta sinn.

  Sumum þótti "söngvarinn frægi" vera í eigin persónu ótrúlega ólíkur söngvaranum á frægustu ljósmyndum af hljómsveitinni.  Mun lágvaxnari,  grennri og stöðugt rauðþrútinn af drykkju.  Jafnframt söknuðu sumir síða hársins bundnu í tagl,  einkennistákni söngvarans í áratugi.  "Söngvarinn frægi" útskýrði þennan mun með því að hann fari aldrei á svið með Status Quo öðru vísi en förðunarfræðingur sé búinn að sparsla upp í andlitið og líma síðu gervitagli ofan á sköllóttan hvirfil hans. 

  Sumum þótti einkennilegt að "söngvarinn frægi" sýndi aldrei viðbrögð ef einhver nefndi nafnið Francis Rossi (nafn hins raunverulega söngvara Status Quo) heldur gegndi hann nafninu Graham. 

  "Söngvarinn frægi" boðaði bæjarbúum að á stærstu tónlistarhátíð Dover myndu bestu vinir hans í rokkbransanum troða upp með sér:  Bítillinn Paul McCartney,  Brian May úr Queen og Charlotte Church.  Þessir vinir sínir myndu ekkert rukka fyrir.  Þeir hefðu bara gaman af að heilsa upp á vin sinn og spila með honum.

  Bæjarbúar hlökkuðu gífurlega til.  Vonbrigðin urðu mikil þegar vinahópur "söngvarans fræga" lét ekki sjá sig á hátíðinni og sjálfur var "söngvarinn frægi" horfinn með öllu og hefur ekkert til hans síðar spurst.  Við eftirgrennslan var haft samband við hinn raunverulega söngvara Status Quo,  Francis Rossi.  Hann sprakk úr hlátri við tíðindin og spurði:  "Hvernig ætli gaurinn hafi fattað leyndarmálið með taglið?"

  Flestir bæjarbúar eiga ljósmyndir af sér með "söngvaranum fræga".  Þeir eru hinsvegar ófáanlegir til að sýna fjölmiðlum myndirnar.  Stór ljósmynd af fegurðardrottningu Dover 2007 og "söngvaranum fræga" skreytti veggi margra fyrirtækja og stofnana í Dover.  Þessi mynd sést hvergi lengur.

  Svo neyðarlega vill til að bara einu ári áður lék annar svitahrappur svipaðan leik í Dover.  Sá þóttist vera Pete Townshend,  gítarleikari The Who.  Honum var tekið jafn opnum örmum af bæjarbúum.  Sumir telja að um einn og sama svikahrappinn sé að ræða.  Hann hafi bara skipt um sólgleraugu,  hárgreiðslu og föt.

  Með þessum svikabrögðum hefur verið afhjúpuð sú mynd af íbúum Dover að þeir séu einstaklega hrekklausir og trúgjarnir einfeldningar sem blindast auðveldlega af því sem þeir halda að sé frægð.

  Þetta eru helstu fyrirmenni Dover,  fráfarandi bæjarstjóri í miðið.  Íbúar Dover halda afskaplega fast í gamlar hefðir og þykja óvenju snobbaðir.

100 bestu söngvarar poppsögunnar

  Söluhæsta poppblað heims,  Rolling Stone,  hefur fengið fjölda helstu núlifandi popp- og rokksöngvara heims til að skera úr um það hverjir eru bestu söngvarar poppsögunnar.  Hér er listinn yfir þá 100 bestu ásamt rökstuðningi þeirra sem völdu söngvarana í efstu sætunum.  Gaman væri að heyra álit ykkar á listanum.

1 | Aretha Franklin

Um Arethu segir Mary J.  Blige:  "Þegar kemur að því að tjá sig í söng kemst engin/n nálægt henni.  Hún er ástæðan fyrir því að konur langar að syngja.  Hún er með allt:  Kraftinn,  tæknina.  Hvert orð hjá henni er einlægt og satt."

2 | Ray Charles

Um Ray Charles segir Billy Joel:  "Hann hafði frábærustu rödd poppsögunnar.  Söngur hans var ekki aðeins tilfinningaþrunginn heldur lagði hann allar sínar tilfinningar í sönginn.  Þær komu frá hans innstu hjartarótum."

3 | Elvis Presley

Um Presley segir Robert Plant:  "Röddin geislaði af sjálfsöruggi,  var hrífandi og gerði engar málamiðlanir."

4 | Sam Cooke

Um Sam Cook segir Van Morrison:  "Hann hafði óviðjafnanlega rödd.  Hann gat sungið allt þannig að það steinlá.  Þegar við tölum um styrk hans skiptir sviðið engu máli.  Það var orkan sem hann gaf frá sér,  hvernig hann mótaði tóninn og allur heili söngstíllinn."

5 | John Lennon

Um John Lennon segir Jackson Browne:  "Það var ofsafenginn innileiki í öllu sem hann gerði matreitt með yfirburðagáfum.  Það gerði hann að stórkostlegum söngvara.  Hann var heiðarlegur og opinn gagnvart tilfinningum sínum varðandi allt sem hann söng um.  Eftir því sem lagasmíðar hans þróuðust varð söngur hans blæbrigðaríkari.  Í  A Day in a Life  túlkar söngur hans hræðilega einsemd.  Í  Mother  nístir sársauki hans merg og bein."

6 | Marvin Gaye

Um Marvin Gaye segir Alicia Keys:  "Það hljómar enginn eins og hann:  Hvað söngur hans var mjúkur og mildur en samt svo kraftmikill.   Söngurinn kom beint frá hjartanu.  Allt í lífi hans - hvernig hann hugsaði og hvernig honum leið - skilaði sér í söng hans."

7 | Bob Dylan

Í fljótu bragði kom mér á óvart að sjá nafn Dylans á þessum lista.  Fagurfræðilega er hann vondur söngvari.  En ég kaupi rökin hjá Bono:  "Dylan hefur það umfram flesta aðra söngvara að hann breytti sönstíl poppara.  Hundruð söngvara eru undir hans áhrifum.  Til að átta sig á því þurfum við að ímynda okkur poppsöguna án Toms Waits,  Brúsa Springsteens,  Edda Vedders,  Kurts Cobains,  Lucindu Williams og annarra söngvara með brakandi/brostna rykaða og blúsaða göturödd." 

8 | Otis Redding

9 | Stevie Wonder

10 | James Brown

11 | Paul McCartney

12 | Little Richard

13 | Roy Orbison

14 | Al Green

15 | Robert Plant

16 | Mick Jagger

17 | Tina Turner

18 | Freddie Mercury

19 | Bob Marley

20 | Smokey Robinson

21 | Johnny Cash

22 | Etta James

23 | David Bowie

24 | Van Morrison

25 | Michael Jackson

26 | Jackie Wilson

27 | Hank Williams

28 | Janis Joplin

29 | Nina Simone

30 | Prince

31 | Howlin' Wolf

32 | Bono

33 | Steve Winwood

34 | Whitney Houston

35 | Dusty Springfield

36 | Bruce Springsteen

37 | Neil Young

38 | Elton John

39 | Jeff Buckley

40 | Curtis Mayfield

41 | Chuck Berry

42 | Joni Mitchell

43 | George Jones

44 | Bobby "Blue" Bland

45 | Kurt Cobain

46 | Patsy Cline

47 | Jim Morrison

48 | Buddy Holly

49 | Donny Hathaway

50 | Bonnie Raitt

51 | Gladys Knight

52 | Brian Wilson

53 | Muddy Waters

54 | Luther Vandross

55 | Paul Rodgers

56 | Mavis Staples

57 | Eric Burdon

58 | Christina Aguilera

59 | Rod Stewart

60 | Björk

61 | Roger Daltrey

62 | Lou Reed

63 | Dion

64 | Axl Rose

65 | David Ruffin

66 | Thom Yorke

67 | Jerry Lee Lewis

68 | Wilson Pickett

69 | Ronnie Spector

70 | Gregg Allman

71 | Toots HIbbert

72 | John Fogerty

73 | Dolly Parton

74 | James Taylor

75 | Iggy Pop

76 | Steve Perry

77 | Merle Haggard

78 | Sly Stone

79 | Mariah Carey

80 | Frankie Valli

81 | John Lee Hooker

82 | Tom Waits

83 | Patti Smith

84 | Darlene Love

85 | Sam Moore

86 | Art Garfunkel

87 | Don Henley

88 | Willie Nelson

89 | Solomon Burke

90 | The Everly Brothers

91 | Levon Helm

92 | Morrissey

93 | Annie Lennox

94 | Karen Carpenter

95 | Patti LaBelle

96 | B.B. King

97 | Joe Cocker

98 | Stevie Nicks

99 | Steven Tyler

100 | Mary J. Blige

Frábærlega fyndnar hljómsveitamyndir frá áttunda áratugnum

  Á einhver ljósmynd af íslensku hljómsveitinni The Change (eða The Girls from Iceland eins og hún var kölluð í bresku poppblöðunum) eða Þú og ég?  Heidi Strand vísaði mér á þessar bráðfyndnu ljósmyndir af hljómsveitum frá miðjum áttunda áratugnum.  Svokallað glysrokk (glam rock) hafði rutt sér til rúms á vinsældalistum sem kvenlegt afbrigði af þungarokki.  Hommar fjölmenntu út úr skápnum í rokkgeiranum með David Bowie,  Marc Bolan og Freddie Mercury í fararbroddi.  Aðrir hommar héldu sig inni í skápnum - svo sem Cliff Richard og Richard Clyderman-  en kunnu vel að meta búningahönnun var komin í hendur homma.  Útvíðar hippabuxur voru ennþá vinsælar en hafðar mjög þröngar fyrir ofan hné.  Skærir litir og glansandi,  iðulega dálítið opið niður hálsmálið.  Það er ofmælt að þessi hljómsveitaklæðnaður veki nostalgígju (fortíðarþrá).  Frekar nostalklígju (fortíðarandúð).

  Svo kom blessað pönkið ´76/´77 eins og frelsandi engill.