Upphaf bresku pönkbyltingarinnar III

  1.  desember 1976 komst breska pönkið óvænt rækilega upp á yfirborðið.  Það var þegar hljómsveitin Queen forfallaðist á síðustu stundu er hún átti að spila í beinni útsendingu á sjónvarpsþættinum  Today.  Í tímahraki var pönksveitin Sex Pistols fengin í viðtal í staðinn. 

  Viðtalið fór fljótlega úr böndum og innan skamms var klippt á útsendinguna.  Orðbragð liðsmanna Sex Pistols og söngkonunnar Siouxie (& The Banshees) þótti fara yfir strikið.  Ég er ekkert að setja hér inn klippu af viðtalinu.  Það er ekkert merkilegt.  Nema fyrir þær sakir að grandvör breska þjóðarsálin fékk hland fyrir hjartað.  Það greip um sig allsherjar móðursýki.  Daginn eftir loguðu símalínur fjölmiðla vegna innhringinga hneykslaðra sem voru í áfalli.  Forsíður dagblaðanna voru undirlagðar hneykslunarorðum.

  Nú vissi breskur almenningur af Sex Pistols og pönkinu.  Næstu daga kepptust fjölmiðlar við að uppfræða almenning ennþá betur um pönkið.  Allir töluðu um pönkið allsstaðar.  Nýjar pönksveitir spruttu upp eins og gorkúlur.  Velsóttum pönkhljómleikum fjölgaði hratt.

  Síðustu helgina í janúar 1977 komu út smáskífan (Get a) Grip (on Yourself)  með The Stranglers og 4ra laga plata með The Buzzcocks.  Lagið með The Stranglers er hér að ofan en lagið  Breakdown  með The Buzzcocks er hér fyrir neðan. 

  Liðsmenn helstu pönksveitanna voru ein stór fjölskylda.  Eða þannig.  Einn stór kunningjahópur.  Margir höfðu áður spilað saman í öðrum hljómsveitum eða áttu eftir að spila saman í öðrum hljómsveitum.  Þetta lið hélt hópinn bæði á sameiginlegum hljómleikum og í frítíma. 

  The Stranglers stóðu fyrir utan þennan hóp og voru ekki eiginlegir pönkarar.  Og þó.  The Stranglers voru hluti af pönkbyltingunni og settu sterkan svip á hana.

  Hljómsveitin The Buzzcocks gaf sjálf út plötuna sína.  Á þann hátt varð hún fyrirmynd ótal annarra pönksveita sem töldu Gerðu-það-sjálf/ur (Do It Yourself) hugmyndafræði pönksins ná yfir plötuútgáfu.

   

Fyrsta breska pönklagið:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/743999

Upphaf bresku pönkbyltingarinnar II:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/744949

Þessi mynd er af The Buzzcocks.  Undir myndbandinu með The Stranglers er mynd af The Stranglers.

Upphaf bresku pönkbyltingarinnar II

  Breska pönkbylgjan mótaðist vorið 1976.  Hún varð ekki til þegar hljómsveitin Sex Pistols var full mönnuð haustið áður.  Né heldur þegar Sex Pistols fóru að spila opinberlega.  Sú hljómsveit var ekki sú sama og varð leiðandi afl í pönkbyltingunni.  Til að byrja með var Sex Pistols krákuband (cover) sem spilaði lög eftir Small Faces,  The Who,  Chuck Berry og fleiri.  Er leið að vori fór hljómsveitin að finna sinn stíl.  Hann birtist mótaður um vorið ´76.  Joe Strummer,  síðar söngvari The Clash,  fékk Sex Pistols til að hita upp fyrir þáverandi pöbbarokkband sitt, 101´Ers nokkrum sinnum.  Þegar hann síðan fór á sjálfstæða hljómleika Sex Pistols í maí ´76 varð honum að orði:  "Þarna er þetta komið.  Þetta er framtíðin."

  Þarna fékk Joe Strummer vitrun.  Hann ákvað að söðla um.  Leggja 101´Ers niður og stofna hljómsveit í anda Sex Pistols.  Tom Robinson var á sömu hljómleikum.  Honum þótti Sex Pistols ömurleg hljómsveit en áttaði samt á því að þetta væri málið.  Hann var í hljómsveit sem hann ákvað að hætta með og stofna rokksveit í anda Sex Pistols. 

  Fram eftir sumri ´76 hlóð utan á sig það sem var að myndast sem pönkreyfing í Bretlandi.  The Damned varð fylgihnöttur Sex Pistols.  Joe Strummer stofnaði The Clash.  The Clash og Sex Pistols fóru að of mod-tríóið The Jam bættist í hópinn.  

  Í september ´76 var haldið 2ja daga pönk-festival í klúbbnum 100 í London.  Þá var blaðakona á breska poppblaðinu NME búin að skilgreina mánuði áður nýju hreyfinguna sem pönk.  Festivalið bar yfirskriftina "Anarchy in the UK" og undirskriftin var "Punk Special".  

  Nöfn Sex Pistols og The Clash voru skrifuð jafn stór á auglýsingaplakatið.  Með minni stöfum voru skrifuð nöfn Siouxie & The Banshees,  The Damned,  The Buzzcocks og fleiri.

  Hafa þarf í huga að nýhætt pöbbahljómsveit Joes Strummers,  101´Ers,  var nýhætt en búin að stimpla sig inn hjá pressunni.  Nýbúin að senda frá sér smáskífu og fá umfjöllun í poppblöðunum.  Þess vegna var The Clash strax stórt nafn í þessari nýju pönksenu. 

  Í október ´76 sendi hljómsveitin The Damned frá sér fyrsta breska pönklagið,  New Rose.  Sjá:  http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/743999/

  Fyrsta smáskífa Sex Pistols,  Anarchy in UK,  kom út mánuði síðar.  Það lag slefaði inn í 38.  sæti breska vinsældalistans.  Þar með var pönkið komið nálægt því að nálgast yfirborðið.  Útgefandi Sex Pistols fékk þá bakþanka yfir að vera að dreifa boðskap Sex Pistols um stjórnleysi og uppreisn (anarkisma) og stöðvaði dreifingu á smáskífunni.  Með tilheyrandi málaferlum og umfjöllun í fjölmiðlum.

  En Bretar voru komnir á bragðið.  Þeir voru að falla fyrir pönkinu.  Þeir biðu eftir framhaldinu.  Fleiri hljómsveitir sendu frá sér lög um þetta leyti undir formerkjum pönks.  Þau lög skiptu aldrei máli og eru tröllum geymd.  Eftir stendur þetta upphaf sem almenningur þekkti og þekkir í dag:   New Rose með The Damned og  Anarchy in UK  með Sex Pistols.

  Framhald á morgun.

Fyrsta breska pönklagið

  Heimildum ber ekki alveg saman hvernig pönkið byrjaði.  Í Bandaríkjunum var sena sem kallaðist pönk áður en breska pönkbyltingin braust út og afmarkaðist við tiltekinn músíkstíl og hugmyndafræði.  Í Bandaríkjunum var pönksenan ekki bundin við músíkstíl heldur viðhorf til ríkjandi gilda í músík.  Þetta var hrá og einföld músík sem gaf skít í framsækna tæknilega rokkið (prog).  Þær bandarískar hljómsveitir sem féllu undir hatt pönks voru helstar Talking Heads,  Blondie,  Ramones,  Patti Smith Group og Television.

  Í Bretlandi varð til pönksena sem einskorðaðist við hrátt einfalt rokk og hugmyndafræðina "gerðu það sjálfur" (Do It Yourself).  Merkisberar breska pönksins framan af voru Sex Pistols,  The Clash,  The Damned og Buzzcocks.  Bandaríska pönkið rann fljótlega ljúflega saman við það.  Ekki síst The Ramones.

  Fyrsta breska lagið sem kom út undir formerkjum pönks var  New Rose  með The Damned í október 1976.  Hér er það lag og ég ætla að bæta á næstunni við því sem fylgdi þar á eftir.   

  New Roses  seldist í 4000 eintökum fyrsta kastið.  Það verður að teljast bærilegur árangur.  Pönkið var ekki komið upp á yfirborðið.  Lagið var ekki selt í plötuverslunum heldur í póstkröfu og á hljómleikum The Damned.  Sölutalan gefur nokkra mynd af því hvað breska pönksenan var stór í árslok 1976. 

  Síðar hefur  New Rose  komið út á nánast öllum safnplötum sem innihalda einhverskonar sögulegt yfirlit yfir bresku pönkbyltinguna.  The Damned var líka fyrsta breska pönksveitin til að senda frá sér stóra plötu.

  Upptakan á  New Rose  kostaði 50 pund (tæpar 9000 íslenskar krónur).  Upptökustjóri var Nick Lowe.     

Til hamingju, Andrea snillingur!

  Samtónn,  FTT,  TÍ,  FÍH og FHF hafa nú í annað sinn veitt svokallað Bjarkarlauf þeim sem ötulast hafa stuðlað að vexti og viðgangi íslenskrar tónlistar.  Í fyrra fékk Árni Matthíasson,  blaðamaður Morgunblaðsins,  Bjarkarlaufið.  Hann var virkilega vel að þeim kominn.  Í ár fellur Bjarkarlaufið í skaut Andreu Jónsdóttur.  Hún er ekki síður vel að viðurkenningunni komin.

  Andrea hefur starfað við útvarp næstum svo lengur sem ég man.  Lengst af á rás 2 og þar áður á rás 1 þegar sú rás var eina íslenska útvarpsstöðin.  Ég held að poppþátturinn  Á nótum æskunnar  hafi verið fyrsti fasti útvarpsþátturinn hennar.  Þar kynnti hún það nýjasta í rokkmúsík þess tíma.

  Þó ég ávarpi Andreu í fyrirsögn þá veit ég að hún les ekki blogg.  Það er allt í lagi.  Hún er jafn frábær fyrir því.

  Andrea hefur löngum verið plötusnúður á skemmtistöðum.  Þekktust er hún kannski fyrir að halda uppi fjöri á Dillon.  Hún hefur sömuleiðis skrifað um músík í áraraðir.  Síðast fyrir poppblaðið Sánd. 

  Íslensk músík hefur alltaf staðið henni nærri og hún lagt drjúgt að mörkum við að kynna íslenska músík.  Ég hef sterkan grun um að hún hafi verið hvatamaður að tilurð kvennahljómsveitarinnar Grýlurnar.  Hún tók líka saman merkilega plötu um íslenskt stelpnarokk. 

  Ég man ekki hvernig Andrea orðaði það svo skemmtilega að fordómar séu í lagi en miklir fordómar séu hið versta mál.  Sjálf hefur Andrea merkilegt fordómaleysi gagnvart músík.  Hún hefur góðan músíksmekk en jafnframt umburðarlyndi gagnvart, ja,  því sem ég kalla vondri músík.  Hún gefur allri músík "sjéns".  Þannig er hún.  Jákvæð og umburðarlynd.  Og yndisleg manneskja.   

Frábært jólalag

 

  Einhverra hluta vegna halda margir að jólalög þurfi að vera hrikalega leiðinleg.  Annað hvort væmin og slepjuleg eða uppspennt og ofhlaðin af tilgerð.  Þetta á ekki síst við um íslensku popparana sem gera út á jólamarkaðinn.  Öldin var önnur þegar Haukur Morthens og Ómar Ragnarsson sungu inn á frábærar jólaplötur á sjöunda áratugnum.  Haukur hátíðlegur en eðlilegur og Ómar fyndinn og eðlilegur. Þá var gaman að vera barn.

  Nú hafa þau undur gerst að fram er komið splunkunýtt,  nýstárlegt og frábært jólalag.  Það heitir  Dimmrauð jól  og er samið og flutt af Jakobi Smára Magnússyni.  Lagið getur þú fundið á http://www.ruv.is/heim/vefir/ras2/poppland/jolalagakeppni/.  Það er númer 3 í röðinni.  Í leiðinni skaltu kjósa það á listanum þar fyrir neðan.  Þetta lag verður að sigra í Jólalagakeppni rásar 2.   

  Ég hlóð laginu niður í tölvuna mína og hef haft það í síspilun frá því í gær.  Og er strax farinn að hlakka til að spila það aftur um jólin 2009 og 2010.  Lengra fram í tímann hugsa ég ekki í bili.

Bestu hljómsveitir sögunnar

 

  Þetta fékk ég sent.  Ég veit ekki hvaðan þetta er tekið en hér er listi yfir bestu hljómsveitir sögunnar að mati lagahöfundarins og gítarleikarans Noels Gallaghers í bresku hljómsveitinni Oasis.  Hugsanlega er Noel hlutdrægur þegar nálgast 7.  sætið.  Engu að síður er listinn ekki út í hött.  Alls ekki.  Þar fyrir utan þýðir nafnið Noel jól og núna eru jólin að koma eftir 15 - 16 daga (eftir því hvar maður er staddur).

1. Beatles

2. Rolling Stones

3. Who

4. Sex Pistols

5. Kinks

6. Jam

7. Oasis

8. Smiths

9. Stone Roses

Plötuumsögn

 - Titill:  Spegill sálarinnar - Open Your Eyes

 - Flytjandi:  Herbert Guðmundsson

 - Útgefandi:  HG hljómplötur

 - Einkunn:  **** (af 5)

  Yngra fólk þekkir Hebba fyrst og fremst af laginu sívinsæla  Can´t Walk Away  frá 1985.  Farsæll tónlistarferill hans nær þó aftur til upphafs áttunda áratugarins.  Þá söng hann í vinsælum rokkhljómsveitum.  Hæst báru Eik og Pelican. 

  Spegill sálarinnar er áttunda sólóplata Hebba.  Upphafslagið,  Colours of Dreaming,  byrjar líkt og píanóballaðan  Mother  með John Lennon.  Áður en fyrsta erindi lýkur er skipt yfir í hraðari og léttari takt.  Þannig heldur lagið áfram að skiptast í mishraða kafla.  Sem minnir á fortíð Hebba í framsækna rokkinu (progressive).  Taktskiptingarnar túlka líka þær breytingar sem orðið hafa í lífi hans á árinu.  Hann hefur sagt skilið við vímuefni og tóbak og tekið kristna trú.

  Í eðlilegu framhaldi af þessu eru tvö næstu lög,  Day of Freedom  og  Magic Feeling,  fagnaðarsöngvar (gospel) með tilheyrandi kór félaga úr Gospelkór Fíladelfíu og björtum bakröddum Magnúsar og Jóhanns ásamt Hebba sjálfs.  Falleg lög með mögnuðum "sing-a-long" viðlögum.

  Hebbi býður áfram upp á öflugar ballöður með grípandi viðlagi og snyrtilega útfærðum bakröddum en hvílir Gospelkórinn í lögum númer 4 og 5.  Kórinn dúkkar aftur upp í lagi númer 6 og tveimur lögum til viðbótar. 

  Það er góð ákvörðun að nota Gospelkórinn aðeins til spari á þennan hátt.  Kórinn "stækkar" lögin sem hann er í og gefur plötunni flottan heildarsvip.  Meiri notkun á kórnum hefði hinsvegar orðið þrúgandi.

  Besta lag plötunnar,  Open Your Eyes,  er plássfrekt.  Það er flutt í tveimur hlutum sem samtals telja 12 mínútur.  Lagið er mergjað og þolir hið besta þennan mínútufjölda.  Er líður á lagið fara teygðir gítartónar að setja seyðandi blæ á og minnir þá örlítið á  Heroes  með David Bowie.

  Í kjölfar fyrri hluta  Open Your Eyes  stekkur Hebbi í hressilegan rokkgír í næstu tveimur lögum,  Garden Above  og  God is Real.  Í síðarnefnda laginu kemur gítarsnillingurinn Þorsteinn Magnússon (Steini í Eik) við sögu og rífur kröftuglega í.  Hann spilar einnig í tveimur öðrum lögum.  Jón Elvar Hafsteinsson afgreiðir að uppistöðu til annað gítarspil.  Það gerir hann með stæl.  Þetta er töluverð gítarplata.  Annar hljóðfæraleikur er allur hinn fínasti. 

  Eitt lag er án söngs (instrumental),  His Grace.  Ljúf en ágeng ballaða. 

  Upphaflega ætlaði Hebbi að syngja stóran hluta plötunnar á íslensku.  Eftir að hafa mátað texta á íslensku við nokkur lög hvarf hann frá því.  Aðeins lokalag plötunnar,  merkt sem aukalag,  er með texta á íslensku. 

  Öfugt við flesta aðra Íslendinga sem semja söngtexta á ensku þá hljóma textar Hebba vel og eðlilega. 

  Hljómur plötunnar er hreinn og bjartur og heildarsvipurinn sterkur.  Þetta er besta plata Hebba til þessa. 

Rúnar Júlíusson - Örfá minningarorð

  Hr.  Rokk er fallinn frá,  mesti eðaltöffari íslensku rokksögunnar en jafnframt mesta ljúfmennið.  Ferill hans var einkar farsæll.  Ungur maður sló hann í gegn sem söngvari og bassaleikari vinsælustu hljómsveitar landsins,  Hljóma,  á fyrri hluta sjöunda áratugarins.  Í lok áratugarins tók hann þátt í stofnun fyrstu íslensku "súpergrúppunnar",  Trúbrots.  Að nokkrum árum liðnum voru Hljómar endurreistir.  Þá gafst Guðmundi Rúnari Júlíussyni loks næði til að semja lög.  Fyrsta lagið hans,  Tasko Tustada,  er besta lagið á plötunni  Hljómar ´74.  Þetta lag er sömuleiðis eitt af bestu lögum íslenskrar dægurlagamúsíkur.

  Á síðari hluta áttunda áratugarins og næstu ár þar á eftir var Rúnar mest í léttpoppi.  Hann var orðinn plötuútgefandi og vann með Hemma Gunn,  Gylfa Ægissyni og gerði út hljómsveitina Geimstein,  samnefnda plötufyrirtækinu.  Áður gerði hann nokkrar plötur með poppsveitinni Ðe Lonlí Blú Bojs og sendi frá sér sólóplötu.

  Á níunda áratugnum gerðu ungir pönkarar og nýrokkarar rækilega uppstokkun á íslenska poppmarkaðnum.  Með Bubba Morthens í fararbroddi gengu nýir tímar í garð.  Eldri popparar áttu erfitt uppdráttar árum saman og það andaði köldu í þeirra garð.  Þetta snerti Hr.  Rokk lítið og hann stofnaði með Bubba rokksveitina GCD.  Sú hljómsveit naut mikilla vinsælda.  Einnig söng Rúnar inn á plötu með nýrokksveitinni Unun. 

  Rúnar starfaði mikið með yngri tónlistarmönnum,  sonum sínum,  hljómsveitinni Fálkum og í fyrra söng hann inn á lag með ungum rappara.

  Rúnar gerði engan mannamun.  Hann umgekkst alla á sama hátt.  Alþýðlegur,  jákvæður,  elskulegur og pínulítið eins og kærulaus.  Hann er einn örfárra í rokkbransanum sem ég hef aldrei heyrt neinn viðhafa um eitt einasta neikvætt orð.  Þvert á móti eru samferðamenn ákafir í að hlaða á hann lofi.  Það voru forréttindi og mannbætandi að kynnast þessum úrvalsdreng.  Við deildum sameiginlegum áhuga á reggae-músík áður en reggae varð "in".  Við vorum báðir miklir aðdáendur Jimmy Cliff.  Og reyndar líka rokkara á borð við Hendrix og Led Zeppelin.

  Þegar tekin eru lengri blaðaviðtöl við tónlistarmenn er venjan sú að þeir fái að lesa viðtalið yfir fyrir birtingu.  Rúnar sá enga ástæðu til að yfirfara viðtöl við sig fyrir birtingu.  "Ef ég hef sagt eitthvað klaufalegt þá verður það bara að standa.  Maður fer ekkert að falsa það eftir á,"  var viðkvæðið hjá honum.

  Ég votta aðstandendum Rúnars samúð mína.

Jólabækurnar í ár

  Jólabækurnar eru farnar að streyma í hús sem aldrei fyrr.  Einhverra hluta vegna eru allar nýju bækurnar sem ég les þessa dagana frásagnir af daglegu lífi fólks eða ævisögur af einhverju tagi.  Það er hið besta mál.  Þetta eru eftirfarandi bækur:

Ég hef nú sjaldan verið algild - Ævisaga Önnu á Hesteyri.  Skráð af Rannveigu Þórhallsdóttur.  http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/712385/

Sá einhverfi og við hin.  Skráð af Jónu Á.  Gísladóttur,  www.jonaa.blog.is.

Tabú - Ævisaga Harðar Torfa.  Skráð af Ævari Erni Jósepssyni.  http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/729597/

Gullstokkur gamlingjans.  Æskuminningar Vilhjálms Hjálmarssonar á Brekku.  http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/713864/

Töfrum líkast - Saga Baldurs Brjánssonar töframanns.  Skráð af Gunnari Kr.  Sigurjónssyni.

Eric Clapton - Sjálfsævisaga. 

  Þessum bókum mun ég öllum gera ítarleg skil á næstu dögum.  Ég er aðeins kominn með eina splunkunýja plötu í hús.  Það er  Spegill sálarinnar  með  Herberti Guðmundssyni.  Ég er að hlusta á hana á fullu og skrifa fljótlega umsögn.

Bókarumsögn

Titill:  Tabú - ævisaga Harðar Torfa

Skrásetjari:  Ævar Örn Jósepsson

Útgefandi:  Tindur bókaútgáfa

Einkunn:  **** (af 5)

  1975 var Hörður Torfa einn virtasti og vinsælasti skemmtikraftur landsins.  Lög hans hljómuðu daglangt í útvarpi,  hann var eftirsóttur leikari og fyrirsæta,  lék á sviði og í sjónvarpinu og leikstýrði leikhúsum þvers og kruss um landið.  Þá fór allt skyndilega á hvolf.  Hörður lýsti því yfir í blaðaviðtali að hann væri hommi.  Þetta var sprengja.  Fólk varð agndofa.  Samkynhneigð var eitthvað er ekki var talað um opinberlega.  Það voru óskrifuð lög að samkynhneigð ætti að vera í felum.

  Karlmenn sem voru óöruggir um kynhneigð sína tóku upp á því að ofsækja Hörð.  Ofsóknirnar gengu það langt að Hörður flýði land.

  Í útlegð kynnti hann sér réttindabaráttu samkynhneigðra erlendis,  snéri aftur til Íslands og stofnaði Samtökin 78.  Hörður sættir sig ekki við ranglæti.  Víða í bókinni bregður fyrir orðinu óréttlæti og lýsingu á því að Herði hafi sárnað og hann reiðst.  Eftir lestur bókarinnar er rökrétt og eðlilegt að sjá Hörð standa fyrir vikulegum mótmælafundi á Austurvelli eða berjast fyrir endurupptöku á brottvísunarmáli Pauls Ramses.  Á þessi mál er ekki minnst í bókinni.  En þar sem rétti er hallað má reikna með að Hörður láti til sín taka.

  Í bókinni leiðir Hörður lesandann inn í skrautlegan heim homma á Íslandi fyrir daga Samtakanna 78.  Við þann lestur rekur maður upp stór og útstæð augu að hætti Ástþórs Magnússonar.  Þetta hefur verið hið litríkasta samfélag.  Af bókinni má skiljast að þetta sé veröld sem var.  Enda fáir að velta fyrir sér kynhneigð fólks í dag.   

  Það er dapurlegt að lesa um það mótlæti sem Hörður hefur þurft að takast á við og náði hámarki eftir blaðaviðtalið.  Án þess að draga neitt undan er Hörður þó ekki að velta sér um of upp úr erfiðleikunum.  Hann horfir líka á broslegu hliðarnar.  Við lesturinn hefur lesandinn ekki fyrr dæst yfir óréttlæti heimsins en hann skellir upp úr við atvik eins og þegar Herði var sýnt morðtilræði.  Blóðið fossaði úr skurði niður eftir bringunni en Hörður hugsaði bara um ósvífni mannsins að skemma skyrtuna.  Nýja og dýra skyrtu.  Eða þegar Hörður fór í margra daga eins manns verkfall á fjölmennum vinnustað.  Eða er Hörður flýði á harðahlaupum frá stúlku sem vildi trúlofast honum.  Eða þegar Reynir Oddsson kvikmyndagerðamaður fékk alltaf í bakið ef verklegar framkvæmdir stóðu fyrir dyrum.  Eða er Hörður var vaktaður af lögreglunni og færði lögreglumönnunum liti og litablokk til að létta þeim tilveruna.  Þannig mætti áfram telja.

  Bókin er lipurlega skrifuð.  Það er vel til fundið að enda hvern kafla á kvæði við hæfi.  Það undirstrikar að bókin fjallar um ljóðskáld.  

  Bókin á erindi til allra og ætti að vera notuð við kennslu í skólum.  Þessa bók á líka að þýða og gefa út erlendis.  Til að mynda í Færeyjum. 

  Saga Harðar segir mikið um íslenskt samfélag.  Sem músíkdellukarl hef ég sérstaklega gaman af að lesa um tónlistarmanninn Hörð Torfa.  Þar koma fram ýmsir fróðleiksmolar á borð við þann að fyrsta plata Harðar var fyrsta platan sem var hljóðrituð í steríó á Íslandi.  Áhugasamir um leiklist finna sömuleiðis margan forvitnilegan fróðleikinn fyrir sig í bókinni.    

  Þegar ég fór á kynningu á bókinni í Iðnó fékk ég símtal frá útlöndum sem ég varð að afgreiða.  Til að trufla samkomuna ekki færði ég mig út í bíl.  Að símtalinu loknu hélt ég áfram að glugga í bókina.  Og gleymdi mér við lesturinn.  Las bókina til enda.  Hrökk þá upp við að mér var orðið hrollkalt í bílnum.  Kynningardagskráin í Iðnó var áreiðanlega löngu um garð gengin.  Þannig að ég keyrði bara heim og hóf að lesa bókina í annað sinn.  Þetta segir sitthvað um hversu áhugaverð lesning bókin er.

  Þegar ég hef verið að glugga frekar í bókina sakna ég nafnskrár aftast í henni.  Það er svo þægilegt að finna aftur með aðstoð nafnskrár eitthvað sem gaman er að lesa betur.  Einnig sakna ég þess að í bókinni sé ekki heildarlisti yfir plötur Harðar með tilheyrandi upplýsingum (upptalningu á lögum,  útgáfuár og þess háttar).  Á tölvuöld er svo sem hægt að finna eitthvað af þessum upplýsingum á www.hordurtorfa.com.