Töfrar ljósmyndarinnar

  Ljósmyndir eru merkilegt fyrirbæri.  Það er hægt að ljúga með þeim.  Það er ennþá auðveldara eftir að "fótósjopp" kom til sögunnar.  Ljósmyndir geta líka lýst raunveruleikanum betur en margt annað.  Þær geta varðveitt augnablikið;  komið tíðarandanum og stemmningunni rækilega til skila.  Meðfylgjandi eru nokkrar skemmtilegar para- og fjölskyldumyndir sem staðfesta þetta.

  Efsta myndin er auðsjáanlega samsett úr tveimur myndum af sama parinu.  

  Næst efsta myndin er af gæfum vatnafiski sem heitir Som.  Það er ónákvæmt að kalla hann og dömuna eiginlegt par.  Meira svona vini.  

  Neðsta myndin segir stærstu eða skrítnustu söguna.   

 

Sannleikurinn á bak við „fyrir og eftir“ myndir

Hvað er að gerast með unga fólkið í dag?

  Nýverið hlustaði ég á Útvarp Sögu.  Reyndar hlusta ég á Útvarp Sögu á hverjum degi.  Í þessu tiltekna dæmi sagði maður nokkur (að mig minnir Kristinn Snæland.  Kannski einhver annar)  áhugaverða sögu.  Hún var af vini sögumanns.  Vinurinn fékk það skemmtilega verkefni að sækja afadóttur sína,  12 ára stelpu,  reglulega úr einhverju námskeiði og skutla henni heim.  Afinn hlakkaði til að fá þetta tækifæri til þátttöku í lífi stelpunnar.  Hann sá fram á mörg skemmtileg samtöl.

  Þegar á reyndi varð lítið um spjall.  Stelpan var aldrei fyrr sest inn í bílinn hjá afa en hún dró upp síma og hamaðist stöðugt á lyklaborði hans.  Hún mátti ekkert vera að því að spjalla við afa.  Síminn átti allan hennar hug.  

  Þessi frásögn rifjaðist upp fyrir mér í dag.  Þá átti ég erindi í matvöruverslun.  Mig langaði í kalt Malt.  Á stéttinni fyrir utan urðu á vegi mínum þrjár unglingsstúlkur.  Þær voru á leið inn í verslunina.  En hömuðust allar steinþegjandi á síma sína.  Það vakti undrun mína hvað þær gengu hratt og örugglega þrátt fyrir að vera með augu límd á símaskjái.  

  Eins og oft vill verða þegar farið er inn í matvöruverslun ílengdist ég örlítið.  Mér varð á að kaupa fleira en Malt þegar upp var staðið.  Þegar ég hélt að afgreiðslukassa lenti ég í röð á eftir stelpunum.  Þær voru ennþá að hamast á símunum.  Rétt á meðan þær borguðu fyrir sælgæti og gosdrykki fékk síminn smá frí.  Við það tækifæri skiptust þær á örfáum orðum.  Það sannaði að þær voru ekki mállausar.  Samt þögðu þær á leið út,  allar að hamast á símanum.

  Er þetta það sem koma skal?  Hættir fólk að tjá sig munnlega?  Færist spjall og önnur samskipti fólks inn í síma og tölvur?

 

 

 

 

 

 

 

 

   Ég held að það hafi verið 1998 eða 1987 sem ég var staddur í Kaupmannahöfn.  Þar rölti ég eftir gangstétt.  Við hlið mér gekk  ókunnugur danskur maður.  Það voru ekki fleiri staddir þarna nálægt.  Við röltum nánast hlið við hlið.  Skyndilega heilsar Daninn á dönsku.  Ég tók undir kveðjuna.  Hann spurði hvað væri títt.  Ég svaraði að ég segði allt gott.  Áfram hélt spjallið í smá stund.  Mér þótti einkennilegt að Daninn horfði aldrei til mín.  En spjallið hélt áfram.  Ég horfði á Danann þegar ég svaraði honum.  Svo tók ég allt í einu eftir því að hann var með tól á eyranu og þráð sem hékk þaðan niður í brjóstvasa.  Það var í fyrsta skipti sem ég sá það sem kallast handfrjálsan búnað.  Daninn var að tala í síma - við einhvern annan en mig.  

Anna á Hesteyri og bíllinn hennar

  Anna frænka á Hesteyri var orðin nokkuð fullorðin þegar hún tók bílpróf og áskotnaðist Skoda bifreið.  Mig minnir að frændi okkar,  útgerðarmaður,  hafi gefið Önnu bílinn og bílprófið.  Eða alla vega verið henni innanhandar með hvorutveggja.  Bíllinn reyndist Önnu mikið ævintýri.  Hún skrifaði mömmu bréf og lýsti bílnum eins og um undur væri að ræða sem fáir hefðu séð með eigin augum.

  Bílinn skoðaði Anna í bak og fyrir.  Meðal annars vegna þess að hún þurfti að vita hvar einhver takki var í bílnum.  Ég man ekki hvort að það var takki til að opna bensínlok,  húdd eða skottlok.  Anna og vinnukarl hennar skiptu liði og leituðu skipulega að takkanum.  Karlinn leitaði inni í bílnum.  Anna leitaði utan á bílnum.  Þar á meðal skreið Anna undir bílinn.  Það var afrek út af fyrir sig.  Anna var það mikil um sig.  Hún sagði þannig frá:  "Það var aldeilis heppni að ég skyldi leita undir bílnum.  Þar fann ég nefnilega varadekk.  Ef ég hefði ekki leitað undir bílnum hefði mér aldrei dottið í hug að þar væri varadekk."

  Bíllinn entist Önnu í mörg ár.  Þó þjösnaðist hún á honum eins og um sterkbyggða dráttarvél væri að ræða.  Á móti kom að bíllinn var aldrei mikið ekinn í kílómetrum talið.  Að því kom að bíllinn gafst upp.  Þá var Anna að keyra á honum yfir á með stórgrýttum botni.  Anna hringdi miður sín í mömmu mína og sagði ótíðindin.  Mamma spurði hvort bíllinn hafi lent á stórum steini sem hefði skemmt eitthvað undir bílnum.  Anna andvarpaði, dæsti og svaraði döpur:  "Nei,  það er afar ólíklegt.  Ég hef oft keyrt yfir stærri steina sem hafa bankað miklu fastar undir bílinn án þess að hann hafi drepið á sér.  Það er einhver önnur ástæða fyrir því að bíllinn stoppaði." 

Fleiri frásagnir af Önnu frænku:  http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1290123/

Hræsnari

 

  Rámi breski söngvarinn Rod Stewart sendi nýverið frá sér plötuna Time.  Áður hafði hann ekki nennt að semja neina söngva til fjölda ára.  Raulaði bara einhverjar krákur (cover songs).  Á Time er að finna lagið Brighton Beach.  Þar syngur Rámur um fyrstu kærustu sína,  Suzönnu.  Þau voru 16 ára.  Hún er jafnframt barnsmóðir elsta barns hans,  Söru.  Í Brighton Beach syngur Rámur um það hvað hann elskaði Suzönnu heitt og hversu þungbært var fyrir hann er hún yfirgaf hann.  

  Suzanna er jafnaldri Rods,  68 ára.  Hún ber honum illa söguna.  Sakar hann um að hafa gufað upp um leið og hún tjáði honum að barn væri komið undir belti.  Hann lét hana ekki ná á sér eftir það áratugum saman.  Suzanna lýsir Rod sem ómerkilegum hræsnara.  Hann hafi aldrei skipt sér af dóttir þeirra og það hafi farið mjög illa með þær mæðgur.  Núna sjái hann aftur á móti eitthvað söluvænlegt við það að syngja væminn fortíðarhyggjusöng um ástarsambandið.  Verra er að hann snúi þar sögunni sjálfum sér í vil.  Það sé vænlegt til vinsælda að gera út á samúð fólks með fórnarlambi.

  Suzanna álasar Rod ekki fyrir að stinga af á sínum tíma.  Hann hafi verið ungur og vitlaus með stóra framtíðardrauma.  Hinsvegar er hún grútspæld yfir framkomu hans eftir að hann komst til vits og ára.  En á sínum tíma særði brotthlaup og svik Rods hana djúpu sári.  Það var ekki auðvelt að vera 17 ára einstæð móðir á Englandi 1964.  Það var svo erfitt að fyrir tilstilli barnaverndarnefndar var dótturinni,  Söru,  komið í fóstur hjá vandalausum.  Það tókst ekki betur en svo að barnið flæktist næstu árin eins og jó-jó á milli fósturheimila.

  Sarah fékk ekki að vita hver faðir hennar var fyrr en hún var orðin 19 ára.  Eftir það talaði hún um fátt annað en Rod föður sinn.  Hún hengdi upp plaköt af honum á svefnherbergisveggi hjá sér,  keypti allar bækur um hann og keypti öll blöð sem fjölluðu um hann.  En stelpan var einnig svekkt út í kallinn fyrir afskiptaleysið.  Það toguðust á í henni einhverskonar ástar-hatur tilfinningar í garð föður síns.  Móðir hennar vill meina að þessi staða hafi eyðilagt margt í lífi Söru.  Þráhyggja á háu stigi fyrir því að vita sem mest um föður sinn hafi meira að segja eyðilagt ástarsambönd hennar.  Hún fór í ruglið (sennilega vímuefnaneyslu) og gekk illa að fóta sig í lífinu. 

  Suzanna er búsett í Frakklandi.  Hún skrifaði Rod nokkur bréf með áskorun um að hann hefði samband við dóttir sína.  Án árangurs.  Að lokum leitaði Suzanna Rod uppi þegar hann hélt hljómleika í París.  Þá loks lét Rod undan þrýstingnum og hafði samband við dóttir sína.  Hún þá komin á sextugsaldur.  Það var eins og við manninn mælt að Sara fann loks frið í sinni sál.  Rámur virðist einnig hafa fengið eitthvað út úr því að kynnast dóttir sinni.  Hann er duglegur að hringja í hana og spjalla.  Kynni hans af dótturinni virðast hafa orðið vítamínssprauta í sköpunargleði.  Hann fékk innblástur til að semja söngva á ný,  samanber  Brighton Beach.  

 

Stewart var háður sterum

Fátækleg minningarorð um Ingólf Júlíusson

  Marg verðlaunaði ljósmyndarinn og gítarleikari hljómsveitarinnar Q4U,  Ingó (Ingólfur Júlíusson), kvaddi þennan heim núna.  Kannski ekki óvænt.  En samt fyrr en svartsýnustu lýsingar á veikindum hans gáfu til kynna.  

  Á síðasta ári greindist Ingó með bráðahvítblæði.  Hann var þegar í stað settur í meðferð til að ráða bug á því.  Hann svaraði ekki meðferð.  Alls gekk hann í gegnum þrjár meðferðir.  Þær voru sársaukafullar og erfiðar í alla staði.  Eftir að þriðja meðferð reyndist árangurslaus fyrr á þessu ári var áætlað að Ingó ætti eftir eitt ár ólifað.

  Ingó tók niðurstöðunni af ótrúlegu æðruleysi.  Hann hafði húmor fyrir henni og gerði gott úr öllu.  Sagði það vera forréttindi að fá að vita kveðjustund og fá svigrúm til að ganga frá lausum endum.  Eftir að meðferðum lauk á Landspítalanum og Ingó dvaldi heima sagðist hann hafa uppgötvað hvað vinna hans sem "free-lance" ljósmyndara hafi haldið honum löngum að heiman.  Það var honum kærkomið að fá að dvelja heima með ungum dætrum sínum og eiginkonu í stað þess að þeytast út um allt land og erlendis fjarri þeim í ljósmyndaverkefnum.  "Þetta er yndislegur tími," sagði Ingó um dvölina heima.  Hann sagðist vera þakklátur fyrir að fá þetta tækifæri til að verja tímanum með fjölskyldunni.  Fyrir veikindin áttaði hann sig ekki á því hvað hann var mikið fjarverandi.

  Ég kynntist Ingó fyrst þegar við vorum samtímis í Færeyjum 2002.  Ingó var að gera myndbönd fyrir færeysku hljómsveitina Tý.  Áður þekkti ég vel eldri bróðir hans,  Árna Daníel,  hljómborðsleikara Q4U.  Þrátt fyrir að Ingó væri töluvert yngri en ég þá hitti ég fyrir í honum einskonar sálufélaga.  Við hlustuðum á sömu músík,  vorum báðir í Ásatrúarfélaginu,  elskuðum Færeyjar og þannig mætti áfram telja.  Við urðum góðir vinir og brölluðum margt saman.  Fórum m.a. nokkrum sinnum saman til Færeyja og tókum ítrekað þátt í færeyskum fjölskyldudögum á Stokkseyri. 

  Ósjaldan sátum við á vinnustofu Ingós í JL-húsinu við Hringbraut,  sötruðum bjór og hlustuðum á músík.   Inn á milli spilaði Ingó lög með systurbörnum sínum í Nóru og lög með Q4U.  

  Ingó var einstaklega skemmtilegur ferðafélagi.  Ingó sá alltaf broslegar hliðar á öllu.  Hann sá aldrei neitt neikvætt við neitt.  Jafnvel þó að hitt og þetta sem við áætluðum klúðraðist þá gerði Ingó gott úr öllu og sá aðeins spaugilega hlið á hlutunum.  

  Eins og sorgin er mikil að kveðja Ingó þá ylja minningarnar um hann.  Góðmennska hans,  húmor,  æðruleysi gagnvart veikindunum og hvað hann var yndisleg manneskja í alla staði skilja eftir þakklæti fyrir að hafa kynnst þessum frábæra manni.  Eiginlega frábærustu manneskju sem ég hef kynnst.  Þessa lýsingu á Ingó hef ég sagt frá því löngu áður en hann veiktist.  Ég veit að allir sem kynntust Ingó hafa sömu sögu að segja. 

  Frá fyrsta degi sem ég kynntist Ingó hef ég skilgreint hann sem einn minn albesta vin.  Ofur skemmtilegur náungi sem mátti aldrei neitt aumt sjá öðru vísi en hlaupa undir bagga.  Mjög upptekinn við að hjálpa öllum og öllu.  Alltaf að redda hlutum fyrir aðra fyrir horn.  Hann vann á Fréttatímanum,  Fréttablaðinu og DV.  Þetta var eins með umbrot á bókum.  Hann tók að sér verkefni og það sem á öðrum bæjum var 2ja mánaða vinna afgreiddi Ingó á hálfum mánuði.  Að vísu með því að vinna 16 tíma á sólarhring. 

     Ég votta fjölskyldu Ingós dýpstu samúð.  

  

  Myndband frá Ingó:   

  Hér er myndband sem Victor Orri Valgarðsson tók á hljómleikum er haldnir voru nýverið til fjáröflunar fyrir Ingó og fjölskyldu.  Fyrir ókunnuga kann það að virka sem ósmekklegt að birta þetta myndband í kjölfar fráfalls hans.  En fyrir okkur sem þótti ofur vænt um Ingó þá er það nákvæmlega svona sem við viljum minnast hans:  Rifja upp jákvæðni hans, glaðværð og húmor.  Alltaf að gera gott úr öllu.  Sjá aðeins broslegar hliðar á þessari sorglegu niðurstöðu. 

      

Ráð frá Ráðgjafahorni heimilanna: Gestasæti

  Allir kannast við það að fá stundum í heimsókn leiðinlegan gest.  Gest sem skemmir góða og afslappaða kvöldstund í faðmi fjölskyldunnar.   Það er til ráð við þessu.  það er að koma sér upp góðu og hlýlegu sæti á afskektum stað í húsinu. Til að mynda við hliðina á stiga.  Þar er leiðinlega gestinum boðið sæti.  Honum er fært mjólkurglas og kannski kexkaka.  Svo er hann bara skilinn eftir þar.  Á meðan kemur heimilisfólkið sér fyrir í stofunni og horfir á eitthvað skemmtilegt í sjónvarpinu án þess að skipta sér af gestinum sem situr aleinn við hliðina á stiganum allt kvöldið.

 

Anna á Hesteyri og Sævar Ciesielski

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

   Ég var og er jafnaldri - eða því sem næst - þeirra sem saklaus voru dæmd fyrir morð á Geirfinni og Guðmundi.   Ég vissi deili á þessum jafnöldrum.  Varð var við þá á skemmtistöðum.  Einhverju sinni keypti ég bjórkassa af Sævari (smygluðum - að ég held - ofan frá bandarísku herstöðinni í Keflavík).  Þarna á fyrri hluta áttunda áratugarins var sala á bjór bönnuð á Íslandi.  Bjórinn var talinn vera stórhættulegur fyrir land og þjóð.  Gæti jafnvel framkallað ölvunarástand.  

  Ég fylgdist vel með fréttum af því þegar þetta fólk var handtekið (reyndar fyrir annað) og síðar sakað um morðin.  Síðdegisblöðin Vísir og Dagblaðið fóru mikinn.  Ruglið og bullið óx dag frá degi.  Nánast frá fyrsta degi áttaði maður sig á því að ekki stóð steinn yfir steini.  Þetta var fár sem í dag má líkja við Lúkasarmálið á Akureyri.  Fjöður varð að hænu og dellan fór í hæstu hæðir.  Allt sem snéri að rannsókn málsins var í skötulíki.  Öll framvindan var skrípaleikur út í eitt.

  Það sem verra var er að í ljós kom að ungmennin sættu grófum mannréttindabrotum.  Meðal annars pyntingum og kynferðisofbeldi.  Eftir óralanga einangrunarvist og gæsluvarðhald sem aðeins á sér hliðstæðu í 3ja heims ríkjum harðstjóra og í Guantanamó var unga fólkið dæmt til margra ára fangelsisvistar með rökum sem héldu hvergi vatni.  

  Þeir einir réttlæta dómana sem komu að málum við að fremja réttarmorðin og aðstandendur þeirra.  Já, og vitaskuld Brynjar Nielsson væntanlegur dómsmálaráðherra (nema hann skræli fylgið þeim mun meir af Sjálfstæðisflokknum).

  Víkur þá sögu að Önnu frænku minni á Hesteyri.  Hún skemmti sér við að horfa á Spaugstofuna í sjónvarpi á laugardögum.  Anna hreifst mjög af skemmtilegu rónunum Boga og Örvari.  Hún tók ástfóstri við þá.  

  Anna hringdi í frænku okkar í Reykjavík og sagðist vita fátt skemmtilegra en róna.  Vegna þess að Anna bjó ein og var baráttumanneskja gegn áfengi þá datt henni í hug að gaman væri að fá róna í einskonar afvötnun á Hesteyri.  Hún myndi leiða þeim fyrir sjónir að áfengi sé óhollt og þeir gætu hjálpað henni við bústörf í staðinn.

  Svo einkennilega vildi til að frænka okkar Önnu bjó í fjölbýlishúsi og þar var ekkjumaður.  Hann var langdrukkinn.  Skemmtilegur náungi.  Spaugsamur og kattþrifinn.  Frænka okkar sendi hann til Önnu.  Þar uppfyllti kallinn hugmyndir Önnu um skemmtilega róna.  Kallinn hófst handa við tiltekt á Hesteyri (og veitti ekki af eins og kom síðar fram í sjónvarpsþættinum "Allt í drasli").  Hann var jafnframt ágætur kokkur.  Anna var alsæl með þennan róna.  Í kjölfar hafði hún samband við lögregluna og bauðst til að taka að sér fleiri róna.

  Þannig kom það til að Sævar Cielsielski varð húskarl hjá Önnu frænku á Hesteyri.  Mínum heimildum ber ekki saman um hvernig það atvikaðist.  Ein útgáfan snýr að því að Sævar hafi verið í einhverjum vandræðum er hann kom með Norrænu erlendis frá.  Önnur útgáfa er sú að hann hafi verið á leið frá Íslandi með millilandaflugi á Egilsstaðaflugvelli.  Hvor útgáfan sem er rétt þá kom Sævar í lögreglufylgd í Hesteyri og varð skjólstæðingur Önnu frænku.

  Sævar þurfti reglulega að sækja lyf í Neskaupsstað.  Hann keypti sér áfengi í leiðinni.  Hann var þess vegna meira og minna "mjúkur" á Hesteyri.  Anna þekkti ekki áfengislykt og tók ekkert eftir því að Sævar var að staupa sig.  Sævar hafði stjórn á því að verða ekki verulega fullur.  Önnu grunaði ekkert.  Hún stóð í þeirri trú að hún væri að halda honum edrú á Hesteyri.

  Bæði fyrir og eftir dvöl Sævars á Hesteyri hýsti Anna sennilega um tug annarra manna sem hún taldi sig vera með í afvötnun.  Sævar var hennar uppáhald.  Hann spilaði á gítar og þau sungu saman íslenska slagara á hverju kvöldi.  Oft fram á nótt.   Anna var dálítið laglaus (án þess að vita það).  Sævar var lagvissari en söngstíll hans var ekki fágaður.  

  Anna átti það til að hringja í ættingja og leyfa þeim að heyra músík þessa sérkennilega dúetts.  Anna hringdi líka í ættingja til að spjalla og er leið á samtal gaf hún það til Sævars.  Vildi að hann kynntist ættingjunum.  Í einu símtali við mig viðraði hann hugmyndir um að fara í auglýsingabransann.   Ég vann þá á auglýsingastofu.  Hann sagðist vera búinn að vinna við dúk- eða parketlagningar (að mig minnir) en langi til að láta reyna á teiknihæfileika.  Hann langaði til að kaupa auglýsingastofu.  Af því varð þó ekki.

  Mér finnst eins og Sævar hafi oftar en einu sinni dvalið á Hesteyri.    

  Sævar Ciesielski var sá maður sem Önnu á Hesteyri þótti vænst um af öllum sem þar dvöldu.  Henni þótti hann mjög skemmtilegur;  "hlýr maður og góður," sagði hún.  Anna lenti í miklum vandræðum með suma aðra.  Til að mynda óþverrann Steingrím Njálsson.      

  

Fleiri sögur af Önnu frænku:  http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1288207/

   

„Ekkert hjarta“ í Sævari

Anna á Hesteyri sendi póst

  Þegar aldurinn færðist yfir Önnu frænku á Hesteyri dró úr póstsendingum frá henni.  Kannski vegna þess að rithöndin varð óstyrkari.  Kannski vegna þess að sjón dapraðist.  Kannski þó helst vegna þess að hún fór að nota síma í auknum mæli eftir að landið allt varð eitt og sama gjaldsvæðið hjá Símanum.  Áður var mjög dýrt að hringja út fyrir sitt gjaldsvæði.  Þannig símtöl kölluðust langlínusímtöl.  Lengst af var að auki aðeins hægt að hringja langlínusamtöl á afmörkuðum tímum dags:  Klukkutíma að morgni og tvo klukkutíma síðdegis.  Eða eitthvað svoleiðis.

  Þó að landið yrði eitt gjaldsvæði þá voru símreikningar Önnu mjög háir.  Jafnan upp á tugi þúsunda.  Hún var stundum í vandræðum með að standa skil á þeim. 

  Hugsanlega sendi Anna oftar póst en við ættingjar og vinir hennar urðum varir við.  Anna varð nefnilega sífellt kærulausari með að merkja nákvæmt póstfang á umslögin.

  Um tíma bjó ég á Grettisgötu 64 í Reykjavík.  Flest hús við Grettisgötu eru fjölbýlishús (blokkir).  Þetta eru gamlar byggingar og gamaldags.  Á útidyrahurð hvers stigagangs er ein bréfalúga.  Inn um hana setur póstburðarmaðurinn allan póst í einni hrúgu.  Íbúarnir sjálfir fiska síðan úr bunkanum sinn póst. 

  Eitt sinn sá ég í pósthrúgunni umslag með áletruninni  "Heimilisfólkið á Grettisgötu í Reykjavík".  Umslagið hafði verið opnað.  Ég kíkti í umslagið.  Það innihélt fjölda ljósmynda af Önnu,  foreldrum hennar,  mömmu minni og hennar systkinum og afa mínum.  Þegar ég kannaðist svona vel við fólkið á myndunum þekkti ég einnig rithönd Önnu utan á umslaginu.  Póstsendingin var frá Önnu til mín.  Ég rak jafnframt augu í að póststimpillinn á umslaginu var margra vikna gamall.

  Á þessum árum lagði póstburðarfólk sig í líma við að koma öllum pósti til rétts viðtakanda hversu fátæklegar,  rangar eða villandi sem upplýsingar utan á umslagi voru.  Í þessu tilfelli hafði póstburðarmaðurinn brugðið á það ráð að bera sendinguna frá Önnu fyrst á Grettisgötu 1.  Þegar enginn veitti umslaginu viðtöku þar var það næst borið út á Grettisgötu 2.  Þannig koll af kolli uns það barst loks í réttar hendur á Grettisgötu 64.    

  Anna frænka féll frá 2009.  Fyrir jólin 2008 hringdi í mig kona.  Hún kynnti sig með nafni og sagðist hafa fengið jólakort frá Önnu á Hesteyri.  Konan þekkti Önnu ekki neitt en hafði lesið um hana á blogginu mínu.  Konan var þess fullviss að jólakortið væri ætlað einhverri alnöfnu sinni.  Þær væru nokkuð margar svo konan brá á þetta ráð;  að hringja í mig.  Utan á umslagið hafði Anna aðeins skrifað nafnið og Reykjavík.  En ekkert heimilisfang. 

  Nafnið hringdi einhverjum bjöllum hjá mér.  Ég hafði heyrt það áður.  Ég bað konuna um að lesa fyrir mig textann í jólakortinu.  Þar kallaði Anna viðkomandi systir.  Þá áttaði ég mig á því að Anna hefði nefnt þetta nafn einhvern tíma við mig í samhengi við aðventísta (Anna var aðventísti).  Mér dugði að hringja í Kirkju sjöunda dags aðventísta og spyrja um heimilisfang konunnar.  Hún reyndist vera búsett í Kópavogi (en ekki Reykjavík). 

  Fleiri sögur af Önnu á Hesteyri:  http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1286915/

Anna Marta og fjölskyldugrafreiturinn á Hesteyri

  Anna Marta á Hesteyri var ekki aðeins náttúrubarn.  Mikið náttúrubarn.  Hún var einnig barn að sumu öðru leyti.  Ekki samt nævisti.  Alls ekki.  Móðir hennar var sérlunduð og eiginlega ekki alveg heil heilsu.  Hún talaði iðulega barnamál við Önnu fram eftir öllu.  Það leiddi til þess að Anna var með einkennilegan framburð.  Til að mynda sagði hún r þar sem á að vera ð í orðum.  Fyrir bragðið var hún af sumum þekkt undir nafninu Anna "góri minn". 

  Þó að Anna yrði dálítið stór og mikil um sig er hún fullorðnaðist hélt móðir hennar þeim sið að láta hana setjast á hné sér og greiddi henni eins og lítilli stelpu.  Hár Önnu var krullað og úfið og þolinmæðisverk að greiða það.

  Anna var jafnan jákvæð og ljúf.  Hún átti það samt til að snöggreiðast af litlu tilefni eins og óþekkt barn.  Þá hækkaði hún róm og varð verulega æst.  Eitt sinn er hún var í heimsókn hjá mér barst tal einhverra hluta vegna að Gvendi Jaka.  Ég lét einhver neikvæð orð um hann falla.  Það fauk svo í Önnu að hún spratt á fætur og hrópaði eða eiginlega hvæsti á mig að Guðmundur Jaki væri góður maður.  Í önnur skipti átti hún það til að æsa sig í símtölum vegna - svo dæmi sé tekið - þess að einhver hafði gagnrýnt Vigdísi fyrrverandi forseta. 

  Á Hesteyri er fjölskyldugrafreitur.  Þar hvíla meðal annars afi minn og amma.  Afi minn og faðir Önnu voru bræður.

  Eitt sinn áttu frændi minn og kona hans leið um Austfirði.  Þau ákváðu að heilsa upp á Önnu dagspart og skoða leiði afa okkar og ömmu.  Leiði þeirra reyndist vera í niðurníðslu,  eins og frændi minn reyndar vissi af áður.  Þess vegna mætti hann á Hesteyri með blóm til að gróðursetja á leiðin.  Jafnframt sló hann gras á leiðunum,  snyrti þau,  rétti af legsteina,  pússaði þá, snurfusaði og gerði leiðin afskaplega fín. 

  Þetta varð margra klukkutíma vinna.  Að henni lokinni kvöddu frændi og konan hans Önnu og hugðust halda áfram för.  En þá snöggfauk í Önnu.  Henni þótti það vera ósvífni af versta tagi að snyrta tvö leiði og skilja önnur útundan í niðurníðslu.  Anna var svo reið og sár og æst að frændi og kona hans neyddust til að breyta ferðaáætlun með tilheyrandi óþægindum og framlengja dvöl á Hesteyri um annan dag til að snyrta og snurfusa allan fjölskyldugrafreitinn þangað til Anna varð sátt.       

  Fleiri sögur af Önnu á Hesteyri:  http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1283923/

Frábær mynd

  Dýr eru merkilegar skepnur og áhugaverðar um margt.  Mörg dýr gera glöggan greinarmun á fullorðinni manneskju annarsvegar og ungu barni hinsvegar.  Til að mynda sýna kettir ungum börnum ótrúlegt umburðarlyndi.  Barnið bögglast klaufalega með köttinn,  togar í skottið á honum eða gerir annað sem klárlega veldur kettinum sársauka eða veruleg óþægindi.  Kötturinn lætur sig hafa þetta.  Hann bregst ekki til varnar.  Reynir,  jú,  varlega að koma sér úr aðstæðunum án þess að valda barninu ama.  Kötturinn hefur fullan skilning á að þarna sé óviti að verki.

  Þess er líka fjöldi dæmi um að kettir vakti barnavagn þegar kornabarn sefur úti.   

  Algengt er að hestar hagi sér allt öðru vísi með ungt barn á baki en fullorðna manneskju.  Með ungt barn á baki getur ólmasti hestur orðið ljúfur sem lamb.  Hann gerir allt sem hann getur til að varna því að barnið detti af baki.  Hann gengur til hliðar ef barnið hallar á aðra hlið.  Gengur undir því, eins og það er kallað.  Það er hrífandi að fylgjast með því hvernig verstu tryppi skipta um gír með ungt barn á baki.  Umhyggja fyrir ungviðinu gengur fyrir öllu.  

  Hundar finna iðulega til sterkrar ábyrgðartilfinningar þegar ungt barn er á heimilinu.  Ef hvutta finnst barnið fara glannalega í námunda við vatn grípur hann þegar í stað til varúðarráðstafana.

 

Rottur stærri en kettir í Tehran