Vandræðalegar reglur sem eru bara kjánalegar

  "Það verður að vera agi í hernum," sagði Góði dátinn Svejk þegar kjánalegar reglur hjá hernum bar á góma.  Reglur eru til að fara eftir þeim.  Því fastar og ákveðið sem farið er eftir reglunum þeim mun betri agi er á skrílnum.  Fyrir mörgum árum skrapp maður nokkur á Akureyri að kvöldlagi út og færði bílinn sinn til úti á bílastæðisplani fyrir utan heimili sitt.  Áður hafði gestkomandi lagt í bílastæði mannsins.  Hann lagði þess vegna í annað stæði.  Þegar hans bílastæði losnaði þá færði hann bílinn í það stæði.  Í þann mund kom löggan að.  Kallinn var ekki með öryggisbeltið spennt.  Löggan sektaði kauða umsvifalaust.

  Kallinn var vissulega að brjóta lög.  En öryggisbeltið þjónaði engum tilgangi undir þessum kringumstæðum.  

  Við megum ekki tala í farsíma undir stýri án þess að nota handfrjálsan búnað.  Samt hefur fjöldi rannsókna sýnt að enginn munur er á árvekni ökumanna hvort heldur sem þeir nota handfrjálsan búnað eða blaðra í síma með því að halda honum við eyra.  Það er refsilaust að blaðra undir stýri allskonar vitleysu í talstöð.  Það notfæra lögreglumenn og fleiri sér ótæpilega.  

  Ég kom við í Vínbúð.  Var að kanna stöðuna á færeyskum bjór og færeyskum cider.  Staðan var ekki góð í þessari Vínbúð.  Þá keypti ég mér Saku bjór.  Til að gera eitthvað.  Á undan mér í röð við afgreiðslukassann var ungt par.  Það keypti glannalega mikið af allskonar áfengum drykkjum.  Ég get mér til að rauðvín hafi átt að fara út í sósuna,  hvítvín yfir ofnbakaðan fiskrétt og eitthvað svoleiðis.  Kannski átti að gefa blómum í blómapotti cider.

  Nema það að ekki reyndist vera nægileg inneign á korti drengsins fyrir veisluföngunum.  Hann bað dömuna að hlaupa undir bagga með það sem upp á vantaði.  Afgreiðsludaman - sem virtist kannast við parið - sagði ábúðafull:  "Það má ekki.  Hún er ekki orðin tvítug.  Hún má ekki borga."

  Parið dró upp snjallsíma sína.  Fyrir framan afgreiðslukonuna millifærði stelpan úr sínum heimabanka upphæðina sem upp á vantaði yfir á kort drengsins.  Þetta tók aðeins nokkrar sekúndur.  Afgreiðslukonan var alsæl.  Hún fór eftir reglum sem henni eru settar.  Þeim var framfylgt út í ystu æsar.  Allir voru glaðir með málalok.  En þetta var vandræðalega kjánalegt.  

 

Í fangelsi fyrir að safna regnvatni

 

  Í alríki Husseins í Vesturheimi eru margar vistaverur og margt bannað.  Þess vegna er það kallað Bannríki Norður-Ameríku.  Ríkin 50 sem mynda alríkið eru mörg hver afar ólík hvert öðru.  Þau eru með sín eigin lög og eigin reglur um margt.   Til að mynda eru áfengislög ólík,  svo og lög um giftinga- og ökuprófsaldur.  Bara svo örfá dæmi séu nefnd.  Að því leyti og fleiru svipar þetta til Evrópusambandsins.  

  Í Oregan-ríki á vesturströnd BNA var stórtækur glæpamaður dæmdur í fangelsi og fjársekt fyrir að safna regnvatni.  Hann safnaði því í tank inni á sinni landareign.  Með því braut hann gróflega gegn lögum um einkarétt Vatnsveitunnar til að höndla með viðskipti á vatni.  Með því að nota regnvatnið hafði glæpamaðurinn fé af Vatnsveitunni vegna þess að þá keypti hann ekki af henni það magn af vatni er hann þurfti.  

  Vatnsberinn ósvífni var umsvifalaust dæmdur í mánaðarlanga fangelsisafplánun.  Honum var jafnframt gert að greiða hátt í 200 þúsund króna sekt.  Sem er ekki upp í kött á Nesi til samanburðar við lögfræði- og dómskostnað.  

  Við dómsuppkvaðningu mætti fjöldi manns.  Hópurinn bar mótmælaspjöld vatnsberanum til stuðnings.  Hussein Obama er vitaskuld kennt um lögin sem dæmt var eftir.  Þau hafa verið í gildi í 89 ár og eru bundin við Oregan en ekki alríkið.  Í sumum öðrum ríkjum,  svo sem Maryland og Florida,  eru íbúar skattaðir fyrir regnvatn.  Í staðinn mega þeir safna því og jafnvel nota það.   

    

Obama þykir sá lélegasti

Skrítnar og spaugilegar merkingar

  Texti á sumum aðvörunarskiltum og öðrum merkingum virðast stundum vera saminn af bjánum.  Það þarf þó ekki að vera raunin.  Til að mynda í Bandaríkjum Norður-Ameríku þurfa ýmsir að tryggja sig í bak og fyrir gegn málaferlum og himinháum skaðabótakröfum.  Þar í landi er heill herskari lögfræðiteyma sérhæfður í að sækja stjarnfræðilega háar skaðabætur til allt frá McDonalds - sem seldi heitt kaffi án viðvörunartexta - til borgaryfirvalda sem sýna kæruleysi við að hafa allar gangstéttarhellur jafnar og sléttar.  Fólk getur dottið um ójafnar gangstéttarhellur og uppskorið í kjölfarið kvíðaköst og þunglyndi. 

  Fataframleiðendur vara við því að ekki skuli strauja flíkur þegar fólk klæðist þeim. 

  Jafn áríðandi er að fólk gleypi ekki herðatré.  Það getur fests í hálsinum.  Var þetta útbreitt vandamál áður en viðvörun var sett á miðann?

 

  Sömuleiðis er áríðandi að fólk andi ekki þegar það er undir yfirborði vatns.  Mörgum gæti svelgst á af minna tilefn. 

 

  Snerting við rafmagnsvír veldur bráðadauða.  Ekki nóg með það.  Slíkt uppátæki kostar jafnframt sekt upp á 200 bandaríska dali.  Það er óskemmtileg staða að vera bæði steindauður og fá á sig 200 dala sekt í ofanálag.  Við erum að tala um 23 þúsund ísl. kr.

    

   Á Tælandi er ósyndum víða bannað að synda.  Geta ósyndir synt?

  Til gamans má geta að Færeyingum þykir broslegt að heyra Íslendinga tala um að synda;  ætla að fara að synda eða hafi verið að synda.  Á færeysku þýðir það að drýgja synd.  Og er í hugrenningum tengt við að drýgja hór. 

  Einhverra hluta vegna hefur hér verið talin þörf á að taka fram að hárþurrkuna á hótelinu megi einungis nota á höfuðhár.  Hér hlaðast upp spurningarmerki. 

  Sterkur grunur leikur á að skilti hafi ruglast.  Þetta hafi átt að vera fyrir ofan vaskinn.  Hér er boðað að áður en vatnið sé drukkið skuli það fá að renna í hálfa mínútu.  Spurning hvað stendur á miðanum fyrir ofan vaskinn.    

  Annað mál er hvort að einhver tekur mark á fyrirmælum. Á þessu skilti segir að ekki megi klifra á skólplögninni,  leika sér á henni né í námunda við hana. 

Sítt hár bannað

  Í upphafi áttunda áratugarins lá leið mín í svokallaðan Héraðsskóla á Laugarvatni (3ja og 4ða bekk gaggó).  Áður en haldið var af stað áleiðis barst bréf frá skólastjóranum.  Þar upplýsti hann að drengjum væri stranglega bannað að vera með sítt hár.  Slíkum peyjum yrði umsvifalaust snúið við á hlaði skólans og sendir til baka með næstu rútu.  Þetta væri af illri nauðsyn til að forða skólanum frá bráðum lúsafaraldri.

  Það var auðvelt að hafa fullan skilning á þessari varúðarráðstöfun.  Það er enginn leikur fyrir skólastjóra að sitja uppi með hálft annað hundrað af nemendum og starfsfólki löðrandi í lús.  Og vont til afspurnar fyrir skólann.

  Þegar mætt var í skólann blasti við að helmingur nemenda var með mjög sítt hár.  Það voru stelpurnar.  Skólastjórinn mat stöðuna þannig að engin hætta væri á lús í stelpnahári.   Sem reyndist rétt.  Enginn varð var við lús á Laugarvatni.

   Um vorið bar svo við að skólastjórinn greip einhverjar stelpur glóðvolgar með sígarettu í munnviki.  Það kostaði brottrekstur úr skólanum.  Við það snöggreiddist móðir einnar stúlkunnar.  Hún hellti sér yfir skólastjórann.  Sakaði hann um að vera úr tengslum við nútímann.  Hann stjórnaði skólanum eins og fasisti.  Væri með sama viðhorf og Hitler til reykinga og hársíddar á drengjum.  

  Skólastjóranum var verulega brugðið undir reiðilestrinum.  Hann boðaði þegar í stað alla nemendur á fund.  Þar lýsti hann því yfir að hann ætlaði ekki að sitja undir ásökunum um að stjórna skólanum með fornaldarhugmyndum.  Þess vegna hefði hann tekið skyndiákvörðun um að endurskoða rækilega skólareglur og nútímavæða skólann.  Daginn eftir myndi hann hringja í Menntamálaráðuneytið og óska eftir því að fá að hausti nýjan og ungan kennara sem væri síðhærður hippi og helst að hann spilaði bítlagarg í hljómsveit.

  Okkur nemendum til furðu þá stóð skólastjórinn við þetta.  Hann afnam í hasti reglur um hársídd og "leyfði" nemendum að reykja í laumi.  Einni kennslustofunni var breytt í æfingarpláss fyrir rokkhljómsveit, Frostmark, og hún fyllt af græjum.  Þá var gaman.  Þangað til ég var rekinn fyrir fjörlegt fyllerí.  Það var ekkert umburðarlyndi gagnvart því.  Það var ekki eins gaman.  En gaman samt.

Tekist á um hárið í hæstarétti

Ótvíræðir ofurkostir pínulitlu sjúkrabílanna

  Umræðan um litlu nýju sjúkrabílana er á villigötum.  Hún snýst öll um það að læknar geti ekki athafnað sig með sjúklingi inni í bílnum.  Þetta vandamál má auðveldlega leysa með því að hafa einungis smávaxna og horaða lækna í bílnum.  Ásamt því að velja netta sjúklinga í þessa bíla.  Heppilegast er að læknarnir séu hoknir í baki.  Þá eiga þeir svo auðvelt með að fara í keng.

  Í umræðunni gleymist það sem skiptir mestu máli:  Litlu sjúkrabílarnir eru ódýrari í innkaupum en stærri bílar.  Allur rekstrarkostnaður við þá er minni.  Þeir eru sparneytnir.  Það er auðvelt að leggja þeim við þröngar aðstæður.  Það er auðvelt að ýta þeim úr snjóskafli eða forarvilpu.  Pínulitlu sjúkrabílarnir eru auðþekktir í umferðinni sem einkennist af stórum jeppum.  Foreldrar og aðrir forráðamenn benda börnum sínum á sjúkrabílana og allur hópurinn hlær að smábílunum.   Þannig læra börnin að þekkja þá og gæta sín á því að stíga ekki á þá.  

  Gagnrýnendur smáu sjúkrabílanna geta sleppt ótímabærum kvörtunum.   Ending þessara bíla er ekki nema í mesta lagi 8 - 10 ár.  Eftir þann tíma má endurskoða stærð sjúkrabíla.  Læra af reynslunni.

  Kostir smábílanna séu ótvíræðir.  Þó verður að viðurkennast að þegar bílarnir voru pantaðir þá virtust þeir vera stærri á myndinni í auglýsingabæklingnum.   

     

Geta illa sinnt neyðarútköllum

Þess vegna lifa karlar skemur en konur

  Um daginn hélt einhver erindi um bága stöðu karla.  Það er að segja í samanburði við stöðu kvenna.  Karlar klúðra öllu sem hægt er að klúðra - nema DOddsson.  Þeir fara halloka á öllum sviðum sem máli skiptir.  Karlapar getur ekki gengið með og fætt börn.  Ekki einu sinni í Brazilíu.  Það getur kvenpar.  Næstum hvar sem er.  Fer létt með það.  

  Á ensku heitir erindið Men Are The Niggers Of The World. 

  Ein besta sönnun þess hvað karlar eiga bágt er að þeir ná ekki sömu ævilengd og konur.  Þessar myndir sýna hvers vegna.

  Þegar skipt er um peru í ljósastaur þarf hvorki körfubíl né háan stiga.  Nóg er að finna fjögur eldhúsborð.  Þó að yfirborð þeirra sé svellhált þá er ekki víst að "skransi" undan litlu töppunum.  Ef þau "skransa" þá er ekkert víst að maður slasist verulega mikið við 6 metra hátt fall.  Það fer eftir því á hverju maður lendir.  Það er ólíklegt að fá borðfót í gegnum maga eða lungu eða höku. 

  Þegar mála þarf glugga að utan í skoti er minnsta mál að skella tveimur spýtum á gluggasyllur.  Að vísu brakar í þeim.  Þær þola ekki meiri þunga en svo að nauðsynlegt er að hafa annan fótinn á gluggasyllu.  Þannig má dreifa þunganum.  Ef spýturnar gefa sig eða renna til má alltaf halda sér í málningarpensilinn þangað til hjálp berst.    

  Engar áhyggjur.  Kláraðu að mála efst.  Ég gríp stigann ef hann dettur.

  Vatn og rafmagn eiga sjaldan góða samleið.  Síst af öllu þegar ungir menn eru á fylleríi í sundlaug.  En slys má forðast með því að láta framlengingarsnúruna fljóta á inniskóm.  Ef illa fer og rafmagnið fer í vatnið eru góðar líkur á að rafmagnstaflan slái út.  Jafnvel áður en drengirnir stikna í lauginni.     

  Ef vel er að gáð má sjá að eldglæringarnar þeytast á gaskútana.  Einn lítill neisti + gas og verkstæðið er horfið.  Það er til nóg af verkstæðum hvort sem er..  

 

 

Ronaldo tekur mikla áhættu ef hann spilar

Spaugileg prófsvör barna

  Drengur þreytti próf í svokölluðum gagnfræðiskóla í Varmahlíð í Skagafirði fyrir hálfri öld.  Eða því sem næst.  Ein spurningin hófst á þessum orðum:  "Getur þú lýst því..."  Strákur svaraði:  "Nei."  Prófdómarinn skráði svarið rangt.  Sá úrskurður skipti máli,  réði því hvort að drengurinn féll á prófinu eða rétt náði.  Strákur kærði niðurstöðuna.   Vísaði til þess að það hefði verið spurt hvort að hann gæti lýst tilteknu fyrirbæri.  Hann gæti það ekki og hefði svarað spurningunni rétt.  Skólastjórinn féllst á rök stráksa og hann slapp með skrekkinn.

  Í sama skóla um svipað leyti voru nemendur beðnir um að skrifa niður fyrstu hendingar kvæðisins Skúlaskeið.  Það hefst á þesum orðum:

  Þeir eltu hann á átta hófahreinum

og aðra tvenna höfðu þeir til reiðar.

  En Skúli gamli sat á Sörla einum

svo að heldur þótti gott til veiðar.

 

   Prófdómari fylgdist með því að einn nemandi skrifaði niður ranga byrjun:

  Þeir eltu hann á átta hófahreinum

og aðra tvenna höfðu þeir til vara.

  En Skúli gamli sat á Sörla einum

 

  Þarna lenti nemandinn í vandræðum með framhaldið.  Hann sat og klóraði sér í kollinum.  Vissi ekki sitt rjúkandi ráð.  Þegar próftímanum lauk hripaði hann í skyndi niður á blaðið.  Prófdómarinn var spenntur að komast að því hvort að nemandinn hefði náð áttum í kvæðinu.  Honum varð á að skella upp úr er hann las hvernig nemandinn leysti þrautina:  

 Þeir eltu hann á átta hófahreinum

og aðra tvenna höfðu þeir til vara.

  En Skúli gamli sat á Sörla einum

og vissi ekkert hvert hann átti að fara. 

 

  Í bandarískum grunnskólum er spurt á prófi:  "Hvað endaði 1896?"  Eitt barnið svaraði:  "1895"

  Þar er líka spurt:  "Hvar var sjálfstæðisyfirlýsing Bandaríkja Norður-Ameríku undirrituð?"  Eitt svarið var:  "Neðst á blaðinu."  

  Spurning:  "Miranda sér ekki neitt þegar hún horfir í smásjána.  Nefndu eina ástæðu hvers vegna."

  Svar:  "Hún er blind"  Niðurstaða kennarans:  "Góð ágiskun." 

 

  Vatn er skilgreint hart eða mjúkt eftir því hvað það er steinefnaríkt.  Hart vatn inniheldur hátt hlutfall af steinefnum.  Þarna telur nemandi að hart vatn sé ís.

   

Lulla frænka og Jón Þorleifs

 

  Jón Þorleifs,  rithöfundur,  og Lulla frænka áttu ekki skap saman.  Þau voru bæði það sem kalla má heimagangar hjá mér.  Og einnig hjá Júlíu systur minni.  Oft bar þau að á svipuðum tíma.  Enda komu þau helst að kvöldi til.  Stundum fyrr um helgar.  

  Einhverra hluta vegna virtu þau hvort annað vart viðlits.  Lulla hafði engan áhuga á frásögnum Jóns af óréttlæti heimsins og þeirri baráttu sem hann stóð í við verkalýðsforingja.  Hún tók aldrei undir neitt sem hann sagði né sýndi önnur viðbrögð.  Það var frekar að hún snéri tali að einhverju allt öðru.  Greip þá stundum orðið af Jóni og fór að tala um drauga eða eitthvað annað.  Jón lét eins og hann heyrði ekki í henni.  Þagði á meðan hún talaði.  Þegar hún þagnaði hélt hann áfram að tala um Gvend Jaka og Eðvarð Sigurðsson.

  Lulla og Jón bjuggu á sama blettinum.  Hann við Hlemm og hún á Skúlagötu fyrir neðan Hlemm.  Jón var bíllaus.  Ótal oft,  einkum þegar kalt var í veðri,  var stungið upp á því að Jón fengi far með Lullu heim á leið.  Nei,  það kom aldrei til greina af hálfu Jóns.  Hann kaus heldur að ganga - þó að leiðin væri margir kílómetrar;  alveg frá Skipasundi eða Ásgarði.  

  Ég tel víst að Lulla hafi lítið skilið í því sem Jón talaði mest um.  

  Eitt sinn var afmælisveisla heima hjá systur minni.  Ég og mitt fólk mætti.  Líka Lulla og Jón.  Þegar sest var við veisluborð kveikti Lulla sér í sígarettu.  Eftir smá stund spratt Jón óvenju snöggur í hreyfingum fram í eldhús.  Að vörmu spori kom hann með öskubakka,  lagði hann á borðið fyrir framan Lullu og tilkynnti:  "Hér er öskubakki fyrir þig."   Öskubakkinn kom sér vel því að Lulla keðjureykti að venju.  

  Síðar,  þegar Lulla og fleiri gestir,  höfðu kvatt sagði systir mín við Jón:  "Takk fyrir að sýna Lullu frænku þessi almennalegheit;  að sækja fyrir hana öskubakka."

  Það hnussaði í Jóni og hann svaraði:  "Ég var ekkert að sýna henni nein almennalegheit.  Ég sá að konubjálfinn hafði enga rænu á að slá ösku af sígarettunni.  Ég var að bjarga gólfteppinu." 

-----------------------

Fleiri sögur af Jóni:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1396811/

Of af Lullu frænku:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1390234/

 

Eru Íslendingar of bláeygir?

  Fyrir nokkrum áratugum hafði aldrei verið framið bankarán á Íslandi.  Sú staðreynd var svo eðlileg að enginn hugsaði út í þann möguleika að eitthvað slíkt gæti gerst á Íslandi.  Svo gerðist það að maður með lambhúshettu bankaði á bakdyr í banka í Breiðholti.  Þetta var eftir lokun bankans.  Starfsmaður bankans opnaði dyrnar og hleypti lambhúshettumanninum inn.  Hvorugur sagði orð.  Starfsmaðurinn gekk út frá því sem vísu að þetta væri einhver að sækja konuna sína úr vinnu í bankanum.

  Lambhúshettumaðurinn gekk að gjaldkerastúku og hrifsaði til sín alla seðlana þar.  Starfsfólk bankans horfði á og hugsaði með sér:  "Þetta er nú meiri grínistinn!"  Svo hélt það áfram að vinna.  Lambhúshettumaðurinn yfirgaf bankann.  Starfsfólkið reiknaði með að hann kæmi aftur og segðist hafa verið að grínast.  En það gerðist ekki.  Síðan hefur ekkert til mannsins né peninganna spurst.  

  Löngu síðar komst starfsfólk bankans að þeirri niðurstöðu - í samráði við lögregluna - að um bankarán hafi verið að ræða.  Vandamálið var það að starfsfólkið hafði eiginlega ekki veitt manninum neina athygli.  Það átti í erfiðleikum með að muna klæðaburð hans eða annað.  Nema að allir mundu eftir því að hann var með lambhúshettu.  Einhver taldi sig hafa séð út undan sér er maðurinn hvarf út í myrkrið að göngulag hans hefði verið fjaðrandi er hann steig yfir þröskuldinn.  Sá sami taldi sig hafa tekið eftir herðablöðum mannsins.   Þau hafi vísað út.  

  Þegar ljóst var að bankaþjófurinn myndi ekki gefa sig fram af sjálfsdáðum auglýsti lögreglan eftir manni með lambhúshettu,  útstæð herðablöð og fjaðrandi göngulag.   

  Það eina sem kom út úr því var niðurstaða aldraðrar konu sem fór - sjálfviljug - á ballettsýningu.  Hún tók eftir því að göngulag sumra dansaranna var fjaðrandi.  Hinsvegar var enginn þeirra með útstæð herðablöð.   

  Um svipað leyti tókst ungu pari að svíkja fé út úr pósthúsi.  Það hringdi í pósthús og sagðist vera að hringja frá banka.  Peningur hafi verið lagður inn í bankann og yrði sóttur í pósthúsið.  Svo var mætt í pósthúsið og sagt:  "Það á að vera kominn peningur til mín sem var lagður inn á banka."  Afreiðslukonan kannaðist við það og afhenti peninga án spurningar.   Það hafði aldrei hvarflað að neinum að neinn myndi misnota þetta einfalda og þægilega fyrirkomulag.

  Í mars var eldri maður dæmdur í tveggja og hálfs árs fangelsi fyrir að svíkja á annað hundrað milljónir út úr 16 manneskjum.  Í lok síðustu aldar var hann dæmdur í 20 mánaða fangelsi fyrir samskonar brot.  Þá brá svo við að hann var náðaður á þeirri forsendu að honum myndi líða illa í fangelsi.  Hann væri vanur að reka hótel,  tívolí,  billjardstofu og sjoppu og búa við lífsstíl sem er ólíkur þeim sem stela samloku og snærisspotta.  Líklegt væri að depurð myndi sækja að honum í fátæklega búnum fangaklefa.   

  Af dómnum í mars verður ekki ráðið annað en að maðurinn hafi síðustu áratugi verið í fullri vinnu við að svíkja fé út úr fólki.  Hann vann ekkert annað.  Hann þóttist vera auðmaður - og var það í raun vegna þess hve vel honum gekk að komast yfir fé annarra.   Hann bauðst til að gera fólk ríkt.  Það eina sem það þyrfti að gera væri að láta hann hafa allan sinn pening.  Svo myndi hann sjá um rest.  Ekkert gerðist annað en fólkinu var sagt að það þyrfti að láta manninn fá meiri pening svo að það yrði ennþá ríkara.       

Ævintýraleg ákæra yfir „Sigga hakkara“

Útlendingahræðsla

 

  Jón heitinn Þorleifsson,  verkamaður og rithöfundur,  var ekki rasisti í þeim skilningi að honum væri illa við útlendinga.  Hann var oftast réttsýnn og mannréttindasinnaður.  Það var fjarri honum að sýna fólki af öðrum kynþáttum andúð og ókurteisi.  Að vísu voru djasstónlist og blús eitur í hans beinum.  Ekki vegna þess að það væri blökkumannatónlist heldur vegna þess að þetta var bandarísk músík.  Hann hafði horn í síðu bandaríska hersins á Miðnesheiði.  Einhverra hluta vegna setti hann rokkið ekki undir sama hatt.  Sennilega vegna þess að fjölmargir breskir og íslenskir tónlistarmenn spiluðu rokk.

  Jón hafði ekkert gaman af rokki en dáðist að vinsældum bresku Bítlanna,  Stóns og fleiri á heimsmarkaði.  Það hlakkaði í honum yfir því að breskir rokkarar væru vinsælli á alþjóðavettvangi en bandarískir.  Jón fylgdist með framvindunni og var nokkuð vel að sér um bresku rokkarana.  Einkum Bítlana.  Hann var óvenju vel að sér um Bítlana miðað við að músík þeirra höfðaði ekki til hans.  

  Reyndar var Jón fjölfróður um ótal margt.  Hann kunni ekkert erlent tungumál.  En  fylgdist vel með íslenskum fjölmiðlum.  Oftar en einu sinni og oftar en tvisvar var Jón í heimsókn heima hjá mér þegar spurningaþættir á borð við Útsvar og Gettu betur voru í sjónvarpinu.  Jón gaf keppendum þar ekkert eftir.  Var iðulega snöggur til rétts svars.  

  Á seinni hluta síðustu aldar bjó Jón háaldraður í íbúð við Hlemm.  Á þeim tíma var dálítill straumur af fólki frá Asíu til Íslands.  Aðallega víetnömskum flóttamönnum og kvenfólki frá Tælandi og Filippseyjum.   Jón beit það í sig að kínverska eiturlyfjamafían væri búin að leggja undir sig Hlemm-svæðið.  Þar voru á stuttum tíma komin fjögur asísk veitingahús.  Jón taldi að stutt væri í að kínverska eiturlyfjamafían myndi leggja Ísland undir sig.  

  Rök hans voru:  "Af hverju þrífast íslensk veitingahús ekki við Hlemm?  Af hverju gengur kínverskum veitingahúsum betur?  Getur verið að þar sé selt eitthvað fleira en matur?  Hvar segir löggan að eiturlyfjasala fari helst fram?  Er það ekki við Hlemm?  Hvers vegna hreiðra Kínverjar um sig við Hlemm af öllum stöðum?  Hvað dregur þá að Hlemmi?  Fyrir hvað er kínverska mafían þekkt út um allan heim?  Er það ekki fyrir eiturlyfjasölu?  Ég er ekki fæddur í gær.  Ég legg saman 2 og 2.  Ég er búinn að átta mig á því hvað er í gangi."

  Þegar ég maldaði í móinn og gerði lítið úr hræðslu Jóns við kínversku eiturlyfjamafíuna sagði hann:  "Þú áttar þig á alvöru málsins þegar leigumorðingjar kínversku eiturlyfjamafíunnar fara að taka til sinna ráða.  Þetta eru engin lömb að leika sér við." 

  Þarna - fyrir aldarfjórðungi eða svo - átti Jón sér mörg skoðanasystkini sem deildu með honum hræðslu við að kínverska eiturlyfjamafían væri að leggja íslenska dópmarkaðinn undir sig.  Nokkrum árum síðar færðist hræðslan yfir á rússnesku mafíuna.  Það tímabil stóð stutt yfir.  Það færðist eldsnöggt yfir á litháísku mafíuna.  Í undirheimum Reykjavíkur - þar sem handrukkun komst í tísku - þótti árangursríkt um tíma að hóta því að menn myndu fá heimsókn frá litháísku mafíunni.  

  Í dag gráta framsóknarkellingar - þar á meðal Savíð - sárt undan eigin hræðsluáróðri gegn múslímum.  

 

-------------------- 

Fleiri sögur af Jóni Þorleifs: 

http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1225402/

   

Segir umræðuna viðbjóðslega