Lulla frænka forðaði sér

  Eins og áður hefur komið fram í upprifjun minni af Lullu frænku þá var hún dugleg að heimsækja systkini sín.  Þau bjuggu öll á Norðurlandi en Lulla í Reykjavík.  Í heimsóknum sínum norður til systkinanna dvaldi Lulla vikum saman á hverjum bæ.  Öllum til mikillar gleði og ánægju.  Lulla var svo skemmtileg.  

  Norðurreisa Lullu fékk óvæntan endi eitt sumarið.  Hún mætti til bróðir síns að kvöldi dags.  Er leið að háttatíma gekk heimilisfólkið og Lulla til hvílu.  Morguninn eftir var Lullu og bíl hennar hvergi að finna.  Á þessum árum var símasamband með öðru sniði en í dag.  Aðeins var möguleiki á að hringja út fyrir sína sveit í einn eða tvo klukkutíma snemma morguns og eða að kvöldi til.  Um kvöldið var gerð tilraun til að hringja í síma Lullu í Reykjavík.  Hún svaraði.  Sagðist hafa vaknað óvænt snemma nætur.  Þá mundi hún skyndilega eftir því að hestalest átti að fara úr Reykjavík norður í land einhverja næstu daga.  Lullu hugnaðist ekki að lenda inni í hestaþvögu.  Hún spratt þegar í stað á fætur,  rauk út í bíl og brunaði suður til Reykjavíkur - án þess að kveðja kóng né prest eða skilja eftir sig orðsendingu.  Mikilvægara var að komast hjá hestaþvögunni.    

  Nú leita ég til þín,  kæri lesandi,  eftir hjálp við að staðsetja hestalestina - upp á seinni tíma sagnfræði (Bókaforlag hefur óskað eftir því að fá að gefa út sögurnar af Lullu frænku í bókarformi).  Þetta var einhvern veginn þannig að hestalest flutti póst á milli landshluta af einhverju sérstöku tilefni.  Frímerkjasafnarar sættu lagi,  sendu póst og náðu þar póststimpli sem aðeins var notaður í þessari einu póstlest.   

------------

Fleiri sögur af Lullu frænku: http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1360372/

        

Ökuníðingur á göngugötu

  Það varð uppi fótur og fit þegar bláum fólksbíl var ekið glannalega eftir göngugötunni Strikinu í Kaupmannahöfn.  Göngugatan er jafnan troðfull af gangandi vegfarendum kvölds og morgna og um miðjan dag.  Það var kraftaverki næst að enginn lenti alvarlega fyrir bílnum.  Bíllinn rakst þó utan í einhverja án eiginlegra slysa.  Til bjargar varð að vegfarendur flúðu á harðaspretti æpandi í allar áttir og vöruðu þannig aðra vegfarendur við.  Þeir forðuðu sér með því að skutla sér eins og til sunds úr vegi frá bílnum sem var á töluverðri ferð. 

  Einhverjir hringdu á lögregluna.  Hún var fljót að finna ökuníðinginn.  Bíllinn var nefnilega kyrfilega merktur skemmtistaðnum Skarv í Kaupmannahöfn.  Sá skemmtistaður er einskonar færeyskt félagsheimili,  rekið af Færeyingum, sótt af Færeyingum og býður iðulega upp á "lifandi" færeyska tónlist.  Grænlendingar sækja einnig staðinn í nokkrum mæli.  Lögreglan gómaði ökuníðinginn þegar hann var um það bil að renna í hlað við Skarv.  Það fylgir sögunni að frá bílnum hafi tónlist U2 hljómað "á fullu blasti".

  Samkvæmt Föroyjaportalinum undrast bílstjórinn lætin í dönsku lögreglunni út af þessu.  Honum þykir "skide danskurinn" hafa farið offari án tilefnis.  GPS staðsetningatæki bílsins vísaði honum inn á göngugötuna.  Þaulvanur því að aka vandræðalaust eftir göngugötunni í Þórshöfn í Færeyjum til að komast í Café Natur þótti honum ekkert athugavert við að bruna eftir göngugötu í Kaupmannahöfn.  "Ég get ekki gert að því hvaða leið GPS tækið valdi þegar ég keyrði eftir Strikinu til að komast í Skarv,"  segir ökumaðurinn.   

 

 

 

 

 

 

 

 

 Ljósmyndin er samsett.

  -------------------------

  Tvö færeysk lög krauma nú undir vinsældalista Rásar 2.  Það eru Far Away með Eivöru og Freaks með Lailu av Reini.  Flott lög og full ástæða til að styðja þau til frama á vinsældalista Rásar 2:  http://www.ruv.is/topp30

 l

Hvað er í gangi?

  Ég átti leið um Garðabæ áðan.  Mér datt í hug að koma við í Ikea og kaupa sænska gosdrykki.  Þegar á reyndi missti ég alla lyst á drykkjarföngum.  Hvert sem litið var blasti við undarleg sjón.  Það var eins og æði hafi runnið á mannskapinn.

Saltkjötið ekki lengur á túkall

Sparnaðarráð: Ódýr heimsreisa

  Fátt er skemmtilegra en að leggja land undir fót.  Skreppa til útlanda og viðra sig yfir framandi morgunverði.  Það er það skemmtilegasta þegar ferðast er frá einu landi til annars.  Hefðbundinn þjóðlegur morgunverður lýsir svo vel persónusérkennum hverrar þjóðar og sögu.  Eini gallinn við utanlandsferðir,  sérstaklega heimsreisur,  er að þær eru dýrar.  Ég veit um ráð gegn þeim útgjaldalið.  Mér er ljúft að deila því með ykkur.  

  Byrjum á því að fara til Skotlands.  Það þarf ekkert að kaupa flugmiða eða neitt.  Ekkert fara út á flugvöll.  Aðeins bara að skjótast út í matvöruverslun.  Kaupa þar egg, gróft brauð, smjör, bakaðar baunir, beikon,  litlar grófar pylsur (sausage), ósúrt slátur, tómat og English Breakfast te.  Komin heim í eldhús eru brauðsneiðar ristaðar.  Allt hitt er steikt á pönnu nema bökuðu baunirnar.  Te er lagað.  Áður en morgunverðurinn er snæddur er upplagt að skella sekkjapíputónlist undir nálina.  Svo er bara að anda vel að sér lyktinni af skoska morgunverðinum.  Þá ertu komin til Skotlands.   

   Frá Skotlandi er haldið til Portúgals.  Sami háttur er hafður á.  Nema að einungis þarf að kaupa croissant brauð,  flúrsykur,  venjulegt kaffi og mjólk.  Heima í eldhúsi er hellt upp á kaffi og flúrsykri stráð yfir brauðið.  Kaffið er drukkið með mjólk.  Dansmúsík frá Madeira smellpassar í bakgrunni. 

  Frá Portúgal er haldið til Ítalíu.  Þar er einnig croissant brauð með flúrsykri málið.  Nema að nú þarf að sprauta smávegis af súkkulaði yfir.  Bara smá.  Kaffið verður að vera cappuccino.  Pavarotti skal hljóma undir.

  Sérðu hvað það er einfalt og auðvelt að fara í heimsreisu með þessari aðferð?  Í Frakklandi er einnig croissant brauð.  Það er í fjölbreyttri útfærslu.  Eitt brauðið er með rúsínum.  Annað með súkkulaðibitum.  Það þriðja með möndlukurli.  Mestu munar um að músíkin er frábrugðin.

   Þegar til Þýskalands er komið er gróft brauð komið á diskinn í stað croissant.  Með því eru borðaðar þykkar sneiðar af osti og fjölbreyttum pylsum.  Þessu er skolað niður með sterku kaffi.  

 

   Áður en rokið er til annarra heimsálfa lýk ég fyrsta hluta heimsreisunnar í Tyrklandi.  Morgunverðurinn samanstendur af ólívum,  ýmsum gerðum af ostum (bæði hörðum og smurosti),  þurrkuðum tómötum eða tómat-paste,  grófu brauði og smjöri,  ferskum tómötum,  gúrkum,  bananabitum,  ferskjubitum,  berjasultu og hunangi með rjómaslettu.  Með þessu er sötrað te.  

   

 

 

  Meira á morgun. 

-------------------

Þjóðaratkvæðagreiðsla

Lulla frænka og Sophia Loren

  Lulla frænka var ekki alltaf fyrirsjáanleg.  Hvorki í orðum né gjörðum.  Hún átti þrjú systkini á Norðurlandi.  Sjálf bjó hún í Reykjavík.  Hún var dugleg að heimsækja systkini sín og frændfólk.  Dvaldi þá dögum saman hjá hverjum og einum.  Það var alltaf mjög gaman þegar Lulla var í heimsókn.  Hún skipti sér meira af okkur börnunum en flest annað fullorðið fólk.  Spjallaði mikið við okkur alveg frá því að við lærðum að tala.  Hún söng fyrir okkur í ítölskum óperustíl og jóðlaði heilu ósköpin.  Hún kenndi okkur að húlla.  Það var einhverskonar dans með stórri gjörð um mittið.  

 

  Lulla sagðist vera ein örfárra Íslendinga sem kynni að jóðla og kynni tökin á húlla.  Gat sér til um að hún væri flinkasti húlla-dansari Íslands.  Kannski var það rétt hjá henni.  Við höfðum engan samanburð.  Nema,  jú,  við krakkarnir gáfum henni lítið eftir þegar á reyndi.  Kannski er húlla-hæfileikinn ættgengur.

  Lulla taldi sig vera tvífara þekktrar ítalskrar leikkonu,  Sophiu Loren.  Henni dauðbrá, að sögn,  stundum þegar hún leit í spegil.  Í speglinum blasti við andlit Sophiu Loren.  Hana grunaði sterklega að þegar hún væri á gangi niðri í bæ þá héldi fólk að þar færi Sophia Loren.  

  Lulla vissi ekki til að þær Sophia Loren væru skyldar.  Engu að síður taldi hún augljóst að um æðar sér rynni suðrænt blóð.  Hún gat ekki staðsett hvort hún væri af ítölskum,  frönskum eða spænskum ættum.  Það kom til greina að eiga ættir að rekja til allra þessara landa.  Með orðum Lullu:  "Sennilega er ég komin af einhverju fínu fólki í þessum löndum."  Vísbendingarnar sem hún hafði fyrir sér voru meðal annars þær að þegar hún hélt á bolla þá lyftist litli putti ósjálfrátt út í loftið.  Einnig skar hún skorpuna af smurbrauðsneiðum og leifði skorpunni.  Hvorutveggja einkennandi fyrir kónga og annað fyrirfólk í suðrænum löndum, að sögn Lullu.

  Lulla var svarthærð með svartar augabrúnir og stór augu.  Með einbeittum vilja mátti merkja að eitthvað væri svipað með andlitsdráttum þeirra Sophiu Loren.  En þær voru ekki tvífarar.  Það var lítil hætta á að fólk ruglaði þeim saman. 

  Á æskuheimili mínu,  sveitabæ í útjaðri Hóla í Hjaltadal,  var oft fjölmennt á sumrin.  Einkum í sumarfrísmánuðinum júní.  Þá komu ættingjar og vinir foreldra minna í heimsókn.  Flestir stoppuðu í marga daga eða vikur.  Foreldrum mínum og okkur krökkunum þótti þetta rosalega gaman.  Þegar best lét voru hátt í 30 næturgestir til viðbótar við 9 heimilisfasta.  Þá var slegið upp tjaldi úti á hlaðvarpanum.  Jafnframt man ég eftir tilfellum þar sem við nokkrir krakkar sváfum úti í hlöðu.  Það var mikið ævintýri og góð skemmtun.  

  Lulla var eitt sinn í heimsókn þegar gestum fjölgaði.  Einhverra hluta vegna var hún ósátt við það.  Hugsanlega fannst henni þrengt að svefnstað sínum.  Mér dettur það í hug vegna þess að hún tók upp á því að vaka fram á nótt eftir að aðrir voru lagstir til hvílu.  Hún sat þá alein í eldhúsinu,  drakk svart kaffi og keðjureykti.  

  Snemma nætur renndi nýr bíll í hlað.  Lulla spratt til dyra.  Úti fyrir stóð vinafólk okkar,  langt að komið.  Daginn eftir tilkynnti Lulla okkur að hún hafi verið snögg að snúa þessu fólki við.  Hún hafi sagt þeim að það væri ekki smuga á næturgistingu fyrir þau.  Það væri þvílíkt stappað að fjöldi manns svæfi á eldhúsgólfinu og sjálf þyrfti hún að sofa í baðkarinu.  

  Hvorutveggja var ósatt.  Það svaf enginn í eldhúsinu og því síður í baðkarinu.  Næturgestir voru ekkert það margir í þetta skiptið þó að þeir væru margir.  Það var alveg pláss fyrir fleiri.  Foreldrum mínum þótti miður að Lulla hefði vísað vinafólkinu á brott.  Fannst samt fyndið að Lulla skyldi skrökva þessu með baðkarið.  Lullu þótti ekkert fyndið við það.  Hún sagði alvörugefin:  "Þetta var það eina sem mér datt í hug.  Og það hreif.  Fólkið snéri við í dyrunum og fór.  Ég fór að sofa og hef sjaldan sofið betur."   

--------------------------------

Meira af Lullu frænku:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1358050/

Lulla frænka og stöðumælar

  Lulla frænka tók lítið mark á umferðarreglum.  Fyrir bragðið var hún stundum án ökuréttinda.  Það breytti engu hjá henni.  Hún keyrði eftir sem áður.  Frændi minn var lögregluþjónn til skamms tíma.  Á Lögreglustöðinni við Hverfisgötu fann hann heila möppu smekkfulla af umferðarsektum af öllu tagi á Lullu.  Allar ógreiddar.

  Þetta var löngu fyrir daga tölvunnar.  Sektir voru handskrifaðar og innheimta í molum.  Umferðalagabrot voru ekki neitt meiriháttar mál.  Áreiðanlega var eitthvað umburðarlyndi gagnvart því að Lulla var andlega vanheil og eignalaus að frátalinni bíldruslunni,  dældaðri á öllum hliðum.  

  Þegar Lullu var bent á að varasamt væri að keyra án ökuréttinda svaraði hún:  "Það getur enginn ætlast til þess að ég labbi út í búð,  eins slæm og ég er til fótanna.  Ég þarf auðvitað að kaupa sígarettur eins og allir aðrir."

  Og:  "Það skilja nú allir að ég þurfi að keyra niður í SÍBS til að endurnýja happdrættismiðann minn.  Ekki endurnýjar miðinn sig sjálfur." 

  Lulla bjó í Reykjavík alveg frá unglingsárum.  Hún þekkti Reykjavík eins og lófann á sér.  Samt fór hún iðulega einkennilegar leiðir án nokkurra vandræða að komast á réttan stað.  Um tíma bjó ég á Kleppsvegi við hliðina á Laugárásbíói.  Lulla kom í heimsókn síðdegis á sunnudegi.  Um kvöldmatarleytið hugði hún að heimferð.  Okkur hjónakornum datt í hug að skreppa í Gamla bíó og fá að sitja í hjá Lullu þangað (hún var með ökuréttindi þann daginn).  Lulla bjó á Skúlagötu,  skammt frá bíóinu.  Leiðin frá Kleppsvegi meðfram sjónum og niður á Skúlagötu var einföld, þægileg og fljótfarin.  

  Lulla fór ekki þá leið.  Hún brunaði austur að Elliðaám.  Í undrun minni sagði ég að Gamla bíó væri á Hverfisgötu.  Lulla svaraði:  "Heldurðu að ég viti ekki hvar Gamla bíó er?  Ég veit hvar allir staðir eru í Reykjavík.  Þess vegna get ég alltaf ekið stystu leið hvert sem er.  Ég keyri aldrei krókaleiðir."    

  Síðan brunaði hún vestur að Tjörninni,  ók Lækjargötuna og skilaði okkur af sér við hornið á Gamla bíói.  Þessi leið var að minnsta kosti tvöfalt lengri en hefði hún ekið vestur Kleppsveginn.  

  Bróðir minn var unglingur og farþegi í bíl hjá Lullu niður Skólavörðustíg.  Eins og ekkert væri sjálfsagðra þá ók hún eftir gangstéttinni.  Komst reyndar ekki langt því að stöðumælar voru fyrir.  Lulla ók tvo niður.  Það var ekki þrautalaust.  Þeir voru vel skorðaðir í gangstéttina og bíll Lullu í hægagangi.  Lögregluþjónn kom aðvífandi og skrifaði skýrslu á staðnum.  Lulla hellti sér yfir hann með skömmum og formælingum.  "Hvað á það eiginlega að þýða að planta stöðumælum niður þvert fyrir umferðina?  Þetta eru stórhættulegir stöðumælar?  Þú skalt ekki láta hvarfla að þér að ég fari ekki lengra með þetta!"   

  Til að byrja með reyndi lögreglumaðurinn að benda Lullu á að gangstéttin væri fyrir gangandi vegfarendur en ekki bíla.  Það var eins og að skvetta vatni á gæs.  Lulla herti á reiðilestrinum.  Lögreglumaðurinn lenti í vörn,  muldraði eitthvað, flýtti sér að ljúka skýrslugerð og forðaði sér.  Lulla kallaði á eftir honum að hann ætti að skammast sín og allt hans hyski. 

  Lullu tókst að bakka bílnum af stöðumælinum, komast út á götuna og halda áfram för niður Skólavörðustíginn.  En hún var hvergi hætt að hneykslast á þessum fíflagangi að setja stöðumæla þar sem fólk þurfi að keyra.

-----------------------------------------

Fleiri sögur af Lullu frænku:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1353811/

 

Vegir ástarinnar eru (ó)rekjanlegir

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Stundum er því haldið fram að engir sölumenn komist með tærnar þar sem bílasölumenn á góðu flugi eru með hælana.  Enda nauðsynlegt.  Svo oft þarf að selja bílhræ sem engin heilvita manneskja svo mikið sem lítur á.  En snjöllu sölumönnunum tekst að selja hverja einustu bíldruslu.

  Víkur þá sögu að breskum hjónum á fimmtugsaldri,  herra og frú Bayford,  2ja barna foreldrum.  Þau unnu 148 milljónir sterlingspunda (x 188 ísl. kr.) í Lottó.  Í fjölmiðlum sögðust hjónin vera staðráðin í því að láta aurinn ekki breyta sér og fjölskyldulífi þeirra á neinn hátt.  Þau leyfðu sér samt að kaupa eitt og annað smálegt án þess að fara á eyðslufyllerí.  Þar á meðal fór frúin á bílasölu.  Bílasalinn gaf sér góðan tíma í að kynna fyrir kellu þá kosti sem voru í boði.  Það var engin ástæða til að rasa um ráð fram þegar velja á heppilegasta bíla sem eiga að endast í marga mánuði.  Áður en yfir lauk hafði salinn selt frúnni 5 Audi bíla:  Sitthvorn bílinn handa foreldrum hennar,  einn handa bróðir hennar,  annan handa mágkonu hennar og einn handa frúnni sjálfri.

  Herra Bayford skipti sér ekkert af þessu og kom hvergi nærri.  Hann hefur engan huga á bílum.  Er ekki einu sinni með bílpróf.   

  Um það leyti sem frú Bayford staðgreiddi bílana var hún komin upp í rúm til bílasalans.  Það var ekki aftur snúið.  Hún skildi í snatri við herra Bayford.  Bílasalinn flutti inn til hennar.  Hann sagði þegar í stað upp í vinnunni og hvílir sig.  

„Fólk gleymir að rækta ástina“

Kjúklingur er grænmeti

  Sú var tíð að börn og unglingar ólust við það að sjá grunnhráefnið í mat verða til fyrir framan sig.  Lamb fæddist að vori,  óx úr grasi og var slátrað að hausti.  Skrokkurinn var sagaður í lærissneiðar,  sviðakjamma,  síðubita o.s.frv.  Blóð og lifur urðu sláturkeppir.  Kálfur fæddist og breyttist skömmu síðar í kálfasteik og kálfabjúgu.  Þannig mætti áfram telja.  Svona er hringrás lífsins og matarkeðjunnar.

  Í dag kemst margt fólk á fullorðinsár án þess að hafa hugmynd um það hvernig maturinn verður til.  Dýravinir hvetja fólk til að hætta að drepa dýr og kaupa frekar kjöt í kjötborði stórverslana. 

  Aðrir gera sér ekki grein fyrir því hvað er dýraafurð og hvað er kjöt.  Það færist í vöxt að fólk haldi að ekkert sé kjöt nema rautt kjöt.  Öfgafullar grænmetisætur lifa á kjúklingasalati um leið og þær sniðganga egg á þeirri forsendu að egg sé dýraafurð. 

  Í dag var áróðursriti kvótakónganna dreift í öll hús í boði hamborgarasjoppu.  Þar gat - í bland - að líta matseðil sjoppunnar.  Í innrömmuðum texta voru taldir upp nokkrir valmöguleikar,  vik frá uppskriftinni.  Meðal annars að hægt væri að fá kjúklingabringu í staðinn fyrir kjöt.  

  Þennan útbreidda misskilning; að kjúklingur sé grænmeti, má rekja til lýsinga á illri meðferð á verksmiðjukjúklingum.  Aðbúnaður er svo vondur og meðferðin á þeim svo vond að þeir eru viti sínu fjær,  skelfingu lostnir,  sljóir og ein taugahrúga.  Skilja hvorki upp né niður.  Uppfullir af fúkkalyfjum og með dritbrunna fætur,  reittir og tættir.  Þeir ná ekki heilli hugsun.  Að því leyti eru þeir grænmeti í merkingunni að hausinn sé ónýtur.         

Sýslumaður flytur lík á herðum sér

  Á vegi mínum í dag varð eintak af Morgunblaðinu frá því fyrr í vikunni.  Frétt vakti athygli mína.  Ég mátti ekki vera að því að lesa fréttina.  En sá að hún snérist um leyfi sýslumannsins á Siglufirði til að flytja lík á herðum sér.  Af því að ég gaf mér ekki tíma til að lesa fréttina þá veit ég ekki hvort að hann fékk leyfi til að flytja lík á herðunum.  Fyrirsögnin var:  "Leyfi til líkflutnings á herðum sýslumanns á Siglufirði". 

  Ég vona að hann hafi fengið þetta leyfi fyrst að það er honum kappsmál.  

-----------------------------------

  Svo gott sem allt fólk talar í nútíð er það mælir.  Nema nánast bara ein manneskja.  Hún segist tala í fortíð.  Það er aðdáunarverð kúnst sem fæstir leika eftir (nema örfáir eftir að hafa snætt görótta sveppi).  Orðrétt hélt hún þessu fram sem skrifað er við myndina.   

  Þar fyrir utan:  Flestum nægir að líta til baka án þess að vera að líta til baka.  

  Þessi spakmælta kona er sú hin sama og snéri nafnorðinu auðlind lipurlega upp í hæsta stigs lýsingarorð.  Sagði Ísland vera auðlindasta land í heimi.

  Þar áður hélt hún því fram að Róm hafi ekki verið byggð á einni nóttu.   Sem er áreiðanlega rétt.  Það er óhagkvæmt að byggja borg í myrkri nætur.  

  Fyrir daga rafmagns hefði verið hagkvæmara að byggja Róm að degi til.    

   

Lulla frænka var skyggn

  Lulla föðursystir mín sá eitt og annað sem aðrir sáu ekki.  Í afmælisveislu heima hjá frænku minni í móðurætt,  sátu gestir og heimilisfólk í góðu yfirlæti í rúmgóðri stofu.  Skyndilega fékk Lulla hláturskast.  Hún hló og hló og kom ekki upp orði vegna hláturs.  Hún sleppti ekki augum af einum kvengestinum.  Allir horfðu í forundran á Lullu. 

  Þegar Lulla mátti loks mæla seint og síðar meir stundi hún upp:  "Sáuð þið ekki Spánverjann?"

  - Nei,  hvaða Spánverja?  

  - Spánverjann sem sat á öxlinni á Hrönn.

  - Ha?  Sat Spánverji á öxlinni á Hrönn.

  - Já,  pínulítill og sprenghlægilegur Spánverji.  Ekki nema 20 cm á hæð. 

  - Af hverju Spánverji?

  - Ég þekki alltaf Spánverja þegar ég sé þá.

 

  Í annað skipti var Lulla að keyra frá Laugarvatni.  Á þeim tíma var malarvegurinn einbreiður.  Þegar bílar mættust þurftu báðir að hægja á ferð og beygja varlega eins langt út í kant og mögulegt var.  Þegar hleypa þurfti frammúr var einnig ekið varlega út í kant og jafnvel staðnæmst til að auðvelda frammúraksturinn.

  Við þessar aðstæður ók Lulla í rólegheitum.  Hún ók reyndar alltaf mjög hægt.  Það var nótt og fáir bílar á ferli.  Rútubíll ók Lullu uppi.  Bílstjóranum virtist liggja á.  Hann blikkaði stöðugt framljósum og lagðist á flautuna.  "Lét eins og fáviti,"  sagði Lulla.  Hún lét sér hvergi bregða.  Hún ók á óbreyttum hraða á miðjum vegi.  

  Eftir langan spotta tókst rútubílstjóranum á gatnamótum að troðast fram fyrir Lullu.  Þar stöðvaði hann rútuna,  hljóp út á veg,  reif upp hurðina hjá Lullu og gargaði hamslaus af frekju:  "Hvur djöfullinn gengur að þér?  Hvað á það að þýða að blokkera veginn og hleypa mér ekki frammúr?"

  Lulla svaraði:  "Það kemur ekki til greina að ég glanni út í kant með fullan bíl af gömlu fólki."

  Þegar Lulla sagði frá þessu fylgdi með að það hefði verið eins og rútubílstjóranum væri gefið á kjaftinn.  Hann steinþagnaði og starði manndrápsaugum á Lullu í dálitla stund.  "Ég hélt að hann ætlaði að ráðast á mig.  Hann var sturlaður og hættulegur," sagði Lulla.  Síðan hljóp hann til baka upp í rútuna sína og ók á ólöglegum hraða í burtu.

  Lulla taldi upp gamla fólkið sem var í bílnum hjá henni.  Það hafði allt fallið frá áratugum áður.  Lulla sagði við mig:  "Kristján afi þinn sat fyrir miðju í aftursætinu og spilaði á takkaharmónikku.  Þetta var svo gaman.  Ég söng með og söng alveg eins og ítölsk óperusöngkona."    

 

-----------------------

   

  Fleiri sögur af Lullu frænku:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1353811/

 

Aldrei sátt við að vera skyggn