Lulla frænka og bíllinn hennar í vonsku veðri

  Lulla frænka, föðursystir mín, átti það til að vera óþarflega neikvæð út í hlutina.  Þegar sá gállinn var á henni miklaði hún það neikvæða fyrir sér.

  Einu sinni sem oftar var verið að útskrifa Lullu af geðdeild.  Í þetta skipti dvaldi hún stutt á deildinni í kjölfar þess að hafa tekið inn of stóran skammt af pillum.

  Fullorðin frænka okkar bauð Lullu að búa heima hjá sér á meðan hún væri að ná áttum.  Frænkan bjó í stóru húsi.  Börnin flutt að heiman og nóg pláss.  Hún bauð Lullu að hafa risið út af fyrir sig.  Þar voru tvö kvistherbergi og sér baðherbergi. 

  Komin inn til frænku okkar hringdi Lulla í mig.  Erindið var að hana vantaði bílinn sinn.  Hann stóð á Skólavörðuholti.  Lulla vildi hafa hann nær sér þó að hún væri of slöpp til að aka á næstunni.

  Ég spurði Lullu hvort að ekki færi vel um hana hjá frænkunni.  Nei,  Lulla sagðist vera nánast í spennitreyju þarna í risinu.  Það væri svo þröngt að hún gæti varla snúið sér við öðruvísi en að rekast í allt.

  Þetta kom mér á óvart.  Þarna höfðu börnin á heimilinu alist upp og að því er manni skildist við góðan kost.  Ég leyndi ekki undrun minni:  "Nú?  Eru þetta ekki alveg tvö herbergi sem þú hefur til umráða og baðherbergi?"

  Það hnussaði í Lullu:  "Ég get ekki kallað þetta herbergi.  Þetta eru skápar.  Þú sérð það þegar þú sækir bíllyklana til mín."

  Ég sótti bíllyklana og við blöstu rúmgóð herbergi.  Hvort um sig 10 - 12 fm. "Þetta eru engir skápar,"  sagði ég.  "Þetta eru virkilega fín herbergi."

  Lulla gaf sig ekki:  "Ég þakka guði fyrir að vera ekki hærri í loftinu en þetta.  Stærri manneskja yrði að skríða eftir gólfinu til að athafna sig í þessum skápum."  Lulla benti á hallandi kvistloftið þar sem lægst var til lofts, ranghvolfdi augunum og hristi hneyksluð höfuðið.  Stærsti hluti herbergjanna var með fullri lofthæð.  Lulla var rösklega meðalmanneskja á hæð.  Það var vel rúmt um hana þarna og miklu stærri manneskja hefði ekki þurft að kvarta undan þrengslum. 

  Þegar ég sótti bílinn hennar kom ég að honum með báðar framdyr opnar.  Næstum því upp á gátt eða rúmlega að hálfu.  Þannig hafði bíllinn staðið í marga daga.  Kannski hálfan mánuð eða eitthvað.  Það var furða að hvorki börn né útigangsmenn hefðu lagt bílinn undir sig.  Sennilega bjargaði langvarandi frostharka og kuldatíð því að fáir áttu gönguleið um holtið.  Aðeins hafði fennt framan á bílinn.  Það var dálítill snjór innan í honum.  Ekki samt meiri en svo að lítið mál var að moka honum út með höndunum. 

  Er ég skilaði bílnum og lyklunum til Lullu spurði ég hana út í opnu dyrnar.  Lulla horfði stórum augum á mig undrandi yfir skilningsleysi mínu:  "Ég vil ekki að hurðirnar frjósi fastar.  Ef það gerist þá kemst ég ekki inn í bílinn."   

---------------------------------

Hér er hægt að rekja sig áfram í gegnum fleiri sögur af Lullu frænku:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1351524/

---------------------------------

Yoko Ono þykir - eins og öðrum - söngkonuna Adele skorta flest til að koma söngvum sómasamlega til skila.  Yoko tók sig til á dögunum og hélt sýnikennslu fyrir Adele um það hvernig á að gera þetta.  Spennandi verður að vita hvort að kennslan komst nógu vel til skila þannig að Adele sendi frá sér frambærilega sungið lag í framtíðinni. 

 

   

Fundu mannlausan bíl í gangi