Einfalt ráð til að komast hjá fótameini

  Ég þekki konu sem hefur tvívegis þurft að fara í aðgerð á spítala vegna þrálátrar fíknar í að ganga á skóm á háum hælum.  Hún lætur sér ekki segjast.  Hún kann ekki við sig utan heimilis öðru vísi en í skóm á háum hælum.  Getur ekki hugsað sér tilveruna öðru vísi hvað það varðar.

  Þessi kona er ekki ein um þetta vandamál.  Fjöldi kvenna gengur daglega á háhæla skóm.  Konur halda að körlum þyki það flott.  Málið er að karlar taka ekkert eftir skófatnaði neinna.  Hvorki kvenna né annarra.  Einn kunningi minni þurfti að skreppa til Asíu.  Strax í upphafi ferðar fann hann fyrir svo mikilli og sársaukafullri fótaóeirð að hann varð að vera á sokkunum það sem eftir var flugferðar.  Á meðan á nokkurra daga vinnuferð í Asíu stóð varð hann að nota hvert tækifæri til að fara úr skónum.  Fætur voru bólgnir og aumir.

  Kominn aftur heim til Íslands var hann nánast ógöngufær.  Fæturnir voru svo aumir að hann varð að styðja sig við alla nálæga hluti og skrönglast áfram með miklum erfiðismunum eins og farlama gamalmenni.

  Er hann loks náði að svo gott sem skríða inn um dyrnar á heimili sínu var konan hans fljót að benda honum á vandamálið.  Þau höfðu verið með næturgest utan af landi er maðurinn hélt af landi brott.  Maðurinn fór í ógáti í skó gestsins.  Þeir skór voru 2 númerum of litlir fyrir manninn.  Að auki voru skórnir brúnir.  Maðurinn átti enga brúna skó.  Hann hafði aftur á móti aldrei velt fyrir sér lit á skónum sínum fremur en á skóm annarra.  Þetta var fyrir daga farsímans svo konan gat ekki komið skilaboðum til mannsins um þetta á meðan hann var í Asíu.

  Næstum allir karlar lenda í því fyrr eða síðar að ruglast á sínum skóm og skóm annarra.

  Bítlarnir innleiddu háhæla skótísku fyrir karla á sjöunda áratugnum.  Háhæla karlaskór náðu hæstum hæðum á glamrokk tímabili áttunda áratugarins.  Þetta myndband með Slade varðveitir minninguna:

  Munurinn á háhælaskóm karla og kvenna var sá að fyrra tilfellið var nær stultum í hönnum.  Sólinn var jafn hár hælum.  Vandamálið með háhæla kvenskó er að konan stendur á tám.  Allur líkamsþunginn hvílir á tánum.  Það veldur skemmdum á fótunum.  Við þessu er til einföld lausn.  Hún er sú að konur kaupi sér sléttbotna en uppháa hvíta strigaskó og máli snyrtilega á þá teikningu af háhæla skó.  Ef vel er að verki staðið tekur enginn eftir öðru en að konan sé á flottum háhæla skóm.

 

 

Nauðsynlegur fróðleikur um landafræði

  Fyrir nokkrum árum keypti ég í Bandaríkjum Norður-Ameríku lítinn hnött.  Eða réttara sagt líkingu af jarðkúlunni.  Hún var ekki í raunstærð heldur frekar nett.  Ástæðan fyrir því að ég fjárfesti í þessu hnattlíki var sú að þar er hvergi Ísland né Færeyjar að sjá.  Þar sem Ísland og Færeyjar eru vanalega á landakorti er aðeins blár flötur sem sýnir óslitið hafsvæði.

  Eftir að Sykurmolarnir,  Björk og Sigur Rós urðu stór nöfn í Bandaríkjunum óx landafræðiþekking þarlendra aðdáenda.  Einkum að því er snýr að Íslandi.  Í dag gæta bandarískir landakortagerðarmenn þess að hafa Ísland með.  Við endurprentun á eldri Íslandslausum landakortum er Íslandi nú bætt við.  Allur gangur er á því hvernig Ísland snýr á kortunum. 

  Ef vel er að gáð má sjá að Færeyjar eru bæði fyrir sunnan og norðan Ísland.  Syðri Færeyjarnar virðast heyra undir Ísland.  Það eru góðar fréttir. 

  Í rauða textanum kemur fram að Stokkhólmur sé höfuðborg Finnlands og nyrsta höfuðborg í heimi.  Íbúar Stokkhólms eru sagðir vera 2 milljónir og þar með 20% af heildar íbúafjölda Skandinavíu.  Vissulega slagar íbúafjöldi Stokkhólms í 2 milljónir ef allir á Stokkhólmssvæðinu eru með taldir.  Hins vegar hélt ég lengi vel að íbúafjöldi Skandinavíu væri um 25 milljónir.  En það eru ekki allir á einu máli um það hvort Skandinavía nær yfir öll Norðurlöndin eða bara hluta þeirra. 

  Hvernig sem það er þá er skemmtilegt og fróðlegt að skoða Norðurlöndin á landakorti sem þessu.  Ósló og Gautaborg eru þarna vel staðsettar í Noregi.  Stavangur, Bergen og Stokkhólmur dreifa sér um Finnland.  Helsinki blasir við í Svíþjóð.  Maður verður eiginlega ringlaður af þessum fróðleik. 

Varasöm málverk og hættuleg

  Það er betra að hafa vaðið fyrir neðan sig þegar málverk er keypt.  Það er ekki sama af hverju það er.  Ef vitlaust málverk er keypt getur það haft hræðilegar afleiðingar sem hvergi sér fyrir enda á.  Því er nauðsynlegt að vanda valið.  Annars getur farið eins og í þessu tilfelli:  Það var ekki fyrr búið að hengja þetta málverk upp á vegg en sjórinn fossaði út úr því með skipum og öllu saman.  Eftir stendur ramminn utan um örfá ský sem sluppu.  Gólfteppið fyrir neðan er ónýtt.

Ódýrustu heyrnartæki á markaðnum

  Eins og öllum er bærilega kunnugt um þá fer heyrn okkar að hraka er við nálgumst miðjan aldur.  Um og upp úr miðjum aldri hrakar heyrn hratt og mikið.  Flestir sem komast á áttræðis aldurinn eru verulega heyrnarskertir.  Svo ekki sé talað um þá sem eru komnir yfir 100 ára múrinn. 

  Heyrnartæki eru dýr.  Að auki þarf sífellt að kaupa ný batterí í þau. 

  Þetta þarf ekki að vera svona.  Ódýrustu heyrnartæki á markaðnum býrð þú til sjálf/ur.  Það eina sem þarf að gera er að taka gúmmíið af drullusokkum heimilisins.  Gúmmíið er þrætt upp á eyrun.  Þetta skerpir á heyrninni alveg um 10%.  Gúmmíið er viðhaldsfrítt.  Það þarf ekkert batterí eða neitt í það. 

  Ef vaskur eða klósett stíflast er minnsta mál í heimi að rífa gúmmíið af eyrunum og smella því á gamla tréskaftið,  rétt á meðan losað er um stífluna.  Síðan er gúmmíið aftur þrætt upp á eyrun. 

  Ég fann enga mynd af neinum með drullusokkagúmmí á eyrunum.  Þessi mynd af manni með blómapotta komst næst því.

Börn eru altalandi 6 mánaða gömul

 

  Algild kenning er sú að börn byrji fyrst að tjá sig með skiljanlegum orðum á aldursbilinu 12 - 15 mánaða gömul.  Staðreyndin er hins vegar sú að börn eru orðin altalandi 6 mánaða gömul.  Það er ótrúlegt en satt.  Vandamálið er að annað fólk og eldra, eldri börn jafnt sem fullorðið fólk,  áttar sig ekki á því hvað barnið er að segja.  Framburður 6 mánaða barns er bjagaður og orðin sem það notar eru ekki alveg þau sömu og aðrir nota.

  Dæmi um orð/hljóð sem 6 mánaða barn notar: 

"Ah" - mamma

"Ger" - pabbi

"Eh" - ég er svöng/svangur

"Bú" - ég þarf nýja bleyju

  Þessar upplýsingar hef ég eftir enskum sálfræðingi,  Dr. Klöru Halsey. 

  Allir kannast við það að ungabörn mynda allskonar hljóð sem við köllum babbl.  Við höldum að þau séu að bulla eitthvað út í loftið.  Því fer fjarri að svo sé.  Börnin eru að tjá sig,  segja okkur eitthvað.  Þau ganga út frá því sem vísu að við skiljum hvað þau eru að segja.  Réttu viðbrögðin eru að þykjast skilja barnið.  Svara:  "Já, er það?".  Eða:  "Þetta er gaman að heyra."  Næsta víst er að barnið færist allt í aukana af gleði yfir að hlustað sé á hvað það hefur að segja.

  Rangt er að tala "barnamál" við börn.  Það er að segja bullmál með skældum og skrækum rómi.  Með því er gert lítið úr barninu.  Heppilegast er að tala lágum og þýðum rómi við börn.  Og um að gera að útskýra fyrir þeim hluti.

  Dæmi:  Þú hnerrar óvænt,  barninu bregður og það brestur í grát.  Þá skaltu útskýra fyrir barninu hvað gerðist.  Barnið skilur ekki allt sem þú segir.  En áttar sig á því að þú varst ekki að hnerra til þess eins að hrekkja það.  Næst þegar þú hnerrar sýnir barnið því skilning og bregður ekki neitt.

  Þegar tvö ungabörn hittast þá ræða þau saman á sínu tungumáli.  Þau skilja hvert annað alveg eins og þegar eldra fólk spjallar saman.

  Kímnigáfa barna er óþroskuð og barnaleg.  Ef barni þykir eitthvað vera fyndið þá fær það seint leið á brandaranum.  Það er kostur.  Það þarf ekki að finna upp nýjan brandara fyrir það á hverju kvöldi.

Ekkert mál að eiga börn

Furðulegt og vandræðalegt mál

  Snúið mál - í bókstaflegri merkingu - er fyrir dómstólum í Norður-Ameríku.  Svo snúið er málið að veruleg hætta er á að það leiði til alvarlegrar milliríkjadeilu.  Það er að segja víðtækari deilu en þeirri sem snýr aðeins að bandarískum húskaupanda og kanadískum húsaframleiðanda. 

  Forsaga málsins er sú að bandarískur maður,  John Brown,  var tilbúinn að flytja úr foreldrahúsum.  Hann keypti landskika í sveitinni og pantaði einingarhús í póstkröfu frá Kanada.  Síðan hófst hann handa við að setja húsið saman.  Eins og aðrir rauðhálsar (rednecks) í Suðurríkjunum er John "reddari".  Menn bjarga sér sjálfir,  redda hlutunum og eru ekkert að eltast við þjónustu fagmanna.  John gekk sjálfur frá pípulögnum,  rafmagni og öðru sem þarf til að hús sé íbúðarhæft.  Hann sparslaði og málaði húsið að utan og innan,  sló upp girðingu umhverfis það og gróðursetti nokkrar trjáhríslur.

  Þegar allt var orðið fínt bauð John æskuvinkonu sinni í heimsókn.  Hún benti honum á að húsið væri eins og á hvolfi.  Fleiri í sveitinni tóku undir með henni þegar John bar þetta undir þá.  Sjálfur komst hann loks að sömu niðurstöðu eftir að hafa skoðað málið vandlega.  Honum hafði frá fyrsta degi þótt húsið einkennilegt.  En hann fór nákvæmlega eftir teikningunni sem fylgdi.

  Nú hefur John kært kanadíska húsframleiðandann fyrir að selja sér hús á hvolfi.  Framleiðandinn heldur því fram að John hafi snúið teikningunni á haus. 

Óvænt bylting í N-Kóreu

  Norður-Kórea er eitt lokaðasta og undarlegasta þjóðfélag heims.  Það er jafnframt eitt hervæddasta land heims.  Kommúnistaflokkur fer þar með völd.  Frá 1948 var Kim Il-Sung aðal spaðinn og er enn.  Hann lést 1994 en hefur samt ekki látið af embætti.  Þvert á móti þá heldur hann fast um stjórnartauma.

  Sonur hans,  Kim Jong-Il,  fékk það hlutverk að hafa milligöngu um að sinna störfum eilífðarforsetans.  Kim Jong-Il kaus sér jafnframt það hlutverk að þamba allsnakinn koníak á kvöldin og hlusta á plötur enska blúsgítarleikarans Erics Claptons.  Sérstakt dálæti hafði hann á flutningi Eiríks á gamla blússlagara Leadbellys Goodnight Irene.

  Í fyrra féll Kim Jong-Il frá.  Að sögn kóreskra fjölmiðla vegna vinnuálags.

  Einhver vandræði voru á elstu sonum Kims Jong-Ils.  Ég man ekki alveg hver þau voru.  Gott ef einn þeirra lenti ekki í klúðri í Japan með fölsuð skilríki.  Ég man ekki hvort það var sá eða einhver annar sem var og er talinn vera bjáni.

  Það kom í hlut yngsta sonar Kims Jong-Ils,  Kims Jong-Un, að taka við sæti föður síns.  Sá hefur verið talinn af þeim sem til þekkja óreyndur og strengjabrúða embættismanna.  Á tímabili voru sögusagnir um að hætta væri á að honum yrði steypt af stóli.  Jafnvel að undirlagi Kínverja sem hafa haft miklar áhyggjur af ófyrirsjáanlegum uppátækjum ráðamanna í N-Kóreu.

  Framan af var Kim Jong-Un aðallega í því að skoða hluti,  eins og var aðal starf föður hans.  Kim Jong-Un virðst leiðast að skoða hluti.  Hann er jafnan með fýlusvip.  Nema þegar hann fær að skoða matvæli.  Þá brosti hann út að eyrum og er áhugasamur.  Hann þykir gráðugur mathákur.

  Reiknað var með að Kim Jong-Un myndi ekki rugga bátnum heldur reyna að festa sig í sessi í því hlutverki að skoða hluti.  Hann hefur svo sem hvergi slegið af sér við það.  Hins vegar kom hann verulega á óvart á dögunum með því að boða byltingarkenndar breytingar í N-Kóreu.

  Þær felast meðal annars í því að aflétta banni við því að konur gangi í buxum að eigin vali.  Sömuleiðis er reglum aflétt um það hvernig skóm konur skuli ganga í.  Jafnframt er konum heimilt að nota eyrnalokka. 

  Ekki nóg með það.  Kim Jong-Un hefur aflétt banni við því að þegnar landsins megi eiga og brúka farsíma. 

  Stærsta skrefið í umbótum Kims Jong-Uns er að hann hefur heimilað einstaklingum að opna matsölustaði með öðrum mat en hundakjöti og öðrum kóreskum þjóðlegum réttum.  Héðan í frá má hver sem er í N-Kóreu opna veitingastað með pizzum,  pylsum og hverju sem er.  Sjálfur hefur Kim Jong-Un vísað til þess að faðir hans fann að sögn upp skyndibita sem kallast hamborgari. 

  Þetta hljómar allt eins og eitthvað sem ætti að vera sjálfsagt.  En í N-Kóreu er þetta bylting.

  Til gamans má geta að þrátt fyrir að íbúar N-Kóreu búi við mjög svo skert ferðafrelsi (eiginlega ekkert) þá hefur verið og er auðvelt fyrir útlendinga að heimsækja landið.  Þeim er úthlutað fararstjórum sem fylgja þeim hvert fótmál.

  Þegar ég skrapp til Noregs í fyrra hitti ég hermann frá S-Kóreu.  Sá sagði mér frá því að það væru engin vandkvæði fyrir sig að ferðast um N-Kóreu.  Hann vann á landamærum Kóreu-ríkjanna og átti vinsamleg samskipti við landamæraverði N-Kóreu.  Fór meðal annars í fjallaferðir með þeim í frístundum.  Engu að síður eru af og til skærur á milli ríkjanna.  En ekki á hans slóðum.  Þar ríkti vinsemd á milli landamæravarða.  Þeir léku sér saman í fótbolta og skiptust á geisladiskum með músík og svo framvegis. 

  Í N-kóreskum fjölmiðlum var birt þessi mynd af Kim Jong-Un að spila á gítar.  Kim var sagður hafa tekið þvílíkt gítarsóló að Eric Clapton gæti margt af honum lært.  Illar tungur telja sig sjá að gítarinn sé vanbúinn strengjum og þeir fáu strengir sem í gítarnum séu beri þess merki að vera of laust strekktir til að hægt sé að spila á hann með góðu móti.  Að auki bendi meðhöndlun Kims Jong-Uns á gítarnum ekki til fagmennsku í gítarleik.

Einkennilegt samtal við afgreiðslukassa

  Mig langaði í Malt og skrapp í Nóatún.  Á undan mér við afgreiðslukassann voru þrjár aldraðar konur.  Ég held að þær hafi þekkst.  Þó er ég ekki viss.  Þær voru að versla hver fyrir sig.  Sú fremsta í röðinni gerði töluverð innkaup, staðgreiddi með seðlum og klinki, vatt sér fram fyrir færibandið og fór að hlaða í innkaupapoka.  Hún fékk ekkert til baka því að hún var með rétta upphæð handa afgreiðsludömunni.  Afgreiðsludaman lét aftur á móti kassastrimilinn á litla borðið á færibandinu þar sem penni liggur og form er fyrir peninga til baka og eitthvað svoleiðis. 

  Kona númer tvö tók strimilinn,  snéri sér með hann til konu númer þrjú og spurði:  "Hvað geri ég við þetta?" 

  Sú svaraði:  "Þú átt að kvitta á þetta."  

  Hún lét sér ekki segja það tvisvar heldur tók pennann og skrifaði nafn sitt snyrtilega neðst á kassastrimilinn og rétti hann afgreiðsludömunni.  Daman var byrjuð að renna í gegnum skannann vörum konu númer tvö og fylgdist ekkert með samtölum þeirra gömlu en spurði:  "Á ég að henda miðanum?" 

  Sú gamla neitaði því:  "Nei,  ég var að kvitta á hann fyrir þig."   

  Afgreiðsludaman:  "Þetta er ykkar strimill." 

  Sú gamla spurði hálf ringluð:  "Nú?  Á ég þennan miða?" 

  Afgreiðsludaman játti því.  Sú gamla braut strimilinn vandlega saman og stakk ofan í veskið sitt.  Eftir þetta gekk afgreiðslan eðlilega fyrir sig. 

  Tækninýjungar eru svo örar og síbreytilegar að eldra fólk er í vandræðum.  Sumt.  Þar á meðal ég.  Það er samt alveg til eldra fólk sem er eldsnöggt að tileinka sér nýjungar.

Áríðandi að vita um dans

  Dans er listform.  Listform á tjáningu sem lýtur lögmálum strangs aga.  Það má ekki undir neinum kringumstæðum umgangast dans af kæruleysi eða með galgopahætti.  Slíkt er gróf móðgun við listagyðjuna.  Mikilvægt er að undirstrika alvöruna á dansgólfinu með því að setja upp svip einbeitingar,  innlifunar og ákveðni,  í stíl við þann sem konan á myndinni hefur náð fullkomnum tökum á.

Glæsilegur fótboltavöllur

  Ég fylgist ekkert með fótboltaleikjum.  Hef eiginlega óþol gagnvart þannig sprikli og þessari perrastemmningu þar sem kynferðislega brenglaðir fá útrás fyrir hvatir sínar við að flengja nýliða á beran bossa.  Iðulega með þeim afleiðingum að nýliðinn á um sárt að binda dögum saman.

  En það er stöðugt verið að sýna í sjónvarpi frá fótboltaleikjum.  Völlurinn er jafnan sléttur og flottur.  Það virðast vera til nógir peningar þegar kemur að fótboltavöllum.  Nema í Póllandi.  Þetta er aðal fótboltavöllurinn þar.

Kyssir nú karlmann