Kona stal í búð

  Sá fáheyrði atburður átti sér stað í Þórshöfn,  höfuðborg Færeyja,  í fyrradag að kona stal í búð.  Þetta gerðist í sjoppu í miðbænum.  Afgreiðslumaður í búðinni sá út undan sér hvar konan tróð einhverju ofan í buxur sínar.  Síðan hvarf hún á braut eins og ekkert hefði í skorist.  Kvaddi ekki einu sinni.

  Afgreiðslumanninum var eðlilega illa brugðið.  Hann hringdi umsvifalaust í lögregluna og sagði tíðindin.  Í þessu 19 þúsund manna sveitarfélagi þekkja allflestir alla.  Kannski ekki endilega persónulega alla.  En vita deili á nánast öllum.  Líka lögregluþjónar.  Þeir eru meira að segja með símanúmer fingralöngu konunnar.

  Næsta skref er að öðru hvoru megin við helgina ætla þeir að hringja í konuna.  Ætla að freista þess að semja við hana um að skila þýfinu.  Ef hún fellst á það fæst góð lending í málið.  Þangað til harðneitar lögreglan að upplýsa fjölmiðla um það hverju konan stal.

  Elstu Færeyingar muna ekki til þess að þarlend kona hafi áður stolið úr búð.  Hinsvegar eru dæmi þess að Íslendingar hafi stolið úr búðum og bílum í Færeyjum.

  Meðfylgjandi myndband er ekki frá Færeyjum.

 

  

Af hverju allur þessi saltaustur?

  Í gær var sprengjudagur.  Þá var sprengt sem aldrei fyrr í Vaðlaheiðargöngum.  Landsmenn fögnuðu með því að sötra hnausþykka baunasúpu ásamt því að japla á saltkjöti, kartöflum og rófum eða gulrótum.  Í útvarpsauglýsingum hljómaði:  "Saltskert saltkjöt, sama bragð!" og "Helmingi minna salt, óbreytt bragð!"

  Getur þetta staðist?  Eru aðrir kjötsalar - aðrir en þeir sem auglýstu - að bruðla með salt algjörlega að óþörfu?  Þarf aðeins helming af því saltmagni sem áður var notað til að ná fram nákvæmlega sama bragði?  Er það af því að margir eru hættir að nota götusalt (iðnaðarsalt) í matinn?

  Hver sem skýringin er þá grunar mig að margir geti tekið undir óvæntan fróðleiksmola næringarfræðings Landlæknisembættisins:  "Saltkjöt er í eðli sínu mjög saltrík vara."

 

  

Einkennileg þjónustulund hjá N1

 

 

 

 

 

 

 

  Kunningjahjón mín áttu erindi í bensínsjoppuna Neinn í Lækjargötu 46 í Hafnarfirði.  Það var í gær.  Þau ætluðu að steikja sér egg, beikon og bandarískar pönnukökur með sýrópi, smjöri og bláberjum.  Þá kom í ljós að gaskútur eldavélarinnar var ekki á vetur setjandi.

  Hjónin renndu í Neinn.  Konan skottaðist inn. Kom út að vörmu spori og sagði afgreiðslumanninn neita að selja sér gas.  Það væri snjór úti.  Líka þar sem gasið er geymt.

  Húsbóndinn tók tíðindunum illa.  Hann snaraðist inn í bensínsjoppuna og endurtók erindið.  Hann fékk sama svar.  Þá spurði hann hvort að málið væri ekki að moka snjóinn frá gaskútageymslunni.  "Nei, þetta er töluverður snjór," var svarið. Hann spurði:  "Er ekki nein skófla á bænum?"  "Jú, í næstu dyrum," viðurkenndi starfsmaður á plani fúslega.

  Viðskiptavinurinn gerði sér lítið fyrir:  Sótti skóflu og mokaði frá geymslunni.  Það tók 3 mínútur.  Snjórinn var mjúkur og léttur eins og fiður.  Það hefði verið auðveldara að sópa honum í burt.

  Undir lok snjómokstursins kom starfsmaðurinn út.  Hann sagði:  "Það þarf ekki að moka meira.  Ég næ gaskútnum."  Sem reyndist rétt.  

  Útnefnir Neinn ekki fyrirmyndarstafsmann mánaðarins?

  Hvernig er það:  Var Neinn ekki að fá einhverja milljarða afskrifaða vegna tapreksturs eða eitthvað svoleiðis?  Kannski vegna vafnings með aflandskrónur í Dubai.  Eða hvort að það var bótasjóður Sjóvá.  Eða hvort að þetta blandaðist saman í vafning.

  Annað tengt snjómokstri:  Bíllinn minn var í morgun innilokaður í 4ra metra snjóskafli sem náði upp að gluggum.  Ég mokaði og mokaði í hálftíma.  Lengst af létt verk vegna þess hvað snjórinn var mjúkur og léttur.  Síðasta spölinn syrti í álinn.  Þar var hár ruðningur frá snjóbíl.  Samanfrosinn pakki.  Bar þá að ungan mann á snjóbíl.  Hann gerði sér lítið fyrir;  tók krók inn á innkeyrsluna hjá mér og ruddi öllum snjó burt.  Sparaði mér að minnsta kosti hálftíma snjómoksturspuð.  Hafi hann bestu þökk fyrir.

             

„Hún ætlar að moka alla götuna“

Ekki er allt sem sýnist

  Fyrirtækið Mmr (Market and media research) stóð fyrir skemmtilegri skoðanakönnun.  Þátttakendum var stillt upp við vegg og spurðir:  "Hversu hlynnt/ur eða andvíg/ur ertu að leyft verði að selja eftirfarandi flokka áfengis í matvöruverslunum á Íslandi?"  Flokkarnir sem spurt var um voru: a) sterkt áfengi b) létt vín og bjór.

  Niðurstaðan er sú að þriðjungur landsmanna er áhugasamur um að fá létt vín og bjór í matvöruverslanir.  15,4% þyrstir í sterkt áfengi í matvöruverslanir.  

  Ýmsir túlka útkomuna á þann veg að hún sýni stuðning um og yfir helmings landsmanna við óbreytt ástand í áfengissölu.  Það er óvarleg túlkun.  Ég kannaði málið.  Þá kom vissulega í ljós að meirihlutinn vill ekki áfengi í matvöruverslanir heldur í fataverslanir, skóbúðir og bensínsjoppur.  Einn nefndi ísbúð.  

 

Óvenjulegur fata- og fataleysissmekkur forsetahjóna

 

 Forseti Bandaríkja Norður-Ameríku,  Dóni Trump, er vel giftur.  Ekki í fyrsta sinn.  Ekki í annað sinn.  Hann er þaulvanur - þrátt fyrir að Biblían fordæmi skilnað hjóna.  Nýjasta eiginkona Trumps,  Melanía, er slóvenskur innflytjandi,  nýbúi í Bandaríkjunum.  Fyrsta útlenda "the First Escort Lady" í Hvíta húsinu.

  Trump-hjónin hafa íhaldssaman og einfaldan fatasmekk - þrátt fyrir að fjárráð leyfi "flipp".  Herrann er fastheldinn á dökk jakkaföt, hvíta skyrtu og rautt bindi.  Gott val.  Konan er ekki fyrir föt.  Til að gæta fyllsta siðgæðis sleppi ég öllum þekktustu ljósmyndum af henni.  Hér eru tvær af annars hlutfallslega fáum siðsömum.  Ótal aðrar fatalausar myndir af henni eiga ekki heima hér "dannaðri" bloggsíðu.  

 

     

Ætlar að lækka kostnaðinn við múrinn

Svoooo einfalt og ódýrt að komast hjá áfengisböli

  Gríðarmikil hræðsla er við breytingar á smásölu áfengra drykkja - sem og að aflétt verði bláu banni við auglýsingum um þessa sömu vöru.  Hræddastir allra eru þeir sem neyta ekki áfengra drykkja.  Þeir eru á móti því að aðrir drekki þessa drykki.  Mjög svo.  Rök þeirra gegn frjálsræði í sölu áfengis eru þau helst að þá muni verð á bjór og léttvíni snarhækka.  Jafnframt muni úrval minnka.  Svo svakalega að drykkjuboltar geti einungis valið um bragðvonda Bónus-bjóra og Krónu-bjóra.  

  Til eru þeir sem óttast að vegna þessa - hærra verðs og minna úrvals - muni vesalingar missa stjórn á sér í matvöruverslunum.  Þeir flækist ringlaðir inn í búð til að kaupa sígarettur, neftóbak og sykur.  Skyndilega komi þeir auga á bjór og geggjast.  Gleyma stund og stað og eyða öllum sínum aurum í fulla innkaupakerru af bjór.  Hann þambi þeir af áfergju uns heimilið er í rúst.  Þá snúi þeir sér að heróíni og metamfetamíni.  Þaðan liggi leið rakleiðis í rándýra afvötnun á Vogi.  Eða á geðdeild.

  Raunveruleikinn er sá að allt afvötnunardæmið er aðeins pólitík og bisness.  Með einfaldri og ódýrri aðferð má eyða allri löngun í vímuefni á örfáum mínútum - hafi einhver - einhverra hluta vegna - áhuga á því.  Þetta er gert með dáleiðslu.  Minnsta mál í heimi.  Ég hef heyrt viðtöl við fólk sem kann dáleiðslu. 

„Í guðanna bænum gerið það ekki“

Forræðishyggjan á góðu flugi

  Fjölmiðlar deila fréttum af átaki franskra yfirvalda gegn ört vaxandi yfirþyngd vesturlandabúa.  Þeir láta eins og það sé neikvætt.  Á sama tíma eru birtar í fagtímaritum lækna niðurstöður úr rannsóknum sem staðfesta grun margra:  Börn kvenna með stóran rass eru gáfaðri en önnur börn - sem stærðinni nemur.  Aukakíló karla tryggja langlífi.  Hvert aukakíló lengir ævina um ár.  

  Um meðaltal er að ræða.  Aðrir þættir spila inn í og brengla dæmið.   

  Í Frakklandi er veitingastöðum nú bannað að bjóða upp á ókeypis áfyllingu á lituðu sykurvatni með kolsýru.  Reyndar ótrúlegt en satt að bjálfar skuli drekka svoleiðis óþverra.  En hvað með það að þegar aularnir snúa heim frá veitingastaðnum og mega óheftir þamba viðbjóðinn?  

  Minna hefur farið fyrir fréttum af því að í fyrra skáru frönsk yfirvöld upp herör gegn "sælustund" (happy Hour) á veitingastöðum.  Hún gengur út á það að áfengir drykkir eru seldir á hálfvirði í tiltekinn klukkutíma eða tvo.

  Frönsku lögin eru þannig að veitingastöðum sem bjóða upp á "sælustund" er gert skylt að bjóða samtímis upp á óáfenga drykki á hálfvirði.  Það dregur væntalega úr áfengisdrykkju kunningjahópsins að ökumaður hans drekki appelsínusafa á hálfvirði.

  Þessu skylt:  Íslenskir forræðishyggjustrumpar láta sitt ekki eftir liggja.  Þeir leggja til fjölbreytta skatta á allar matvörur og allt sælgæti sem inniheldur sykur.  Með nýjum og helst mjög háum sköttum á að stýra neyslu skrílsins.  Reynslan hefur ekki verið þessari uppskrift jákvæð.  Ný hugsun:  Kannski má prófa að lækka tolla og álögur á hollustuvöru í stað þess að hækka álögur á meinta óhollustu.

        

Flækjustigið kryddar tilveruna

  Embættismönnum er ekki alltaf lagið að hanna einfalt og skilvirkt kerfi.  Þvert á móti.  Algengara er að hlutirnir stangist á við hvern annan.  Allt lendi í pattstöðu.  

  Á síðustu öld seldu vinahjón mín bílinn sinn.  Þau voru að flytja til útlanda.  Allt gekk vel.  Flutningurinn gekk eins og í sögu.  Þá kom babb í bátinn.  Kaupandanum tókst ekki að umskrá bílinn.  Ástæðan var sú að bíllinn var upphaflega skráður í gegnum Tryggingastofnun.  Konan er öryrki og fékk einhverja tolla eða gjöld felld niður við kaupin.  Til að bíllinn yrði skráður á nýja kaupandann þurfti að ganga frá málum við Tryggingastofnun.

  Haft var samband við Tryggingastofnun.  Þá vandaðist málið.  Þar fengust þær upplýsingar að fyrst þyrfti að umskrá bílinn.

  Fyrir daga internets fóru samskipti fram í gegnum sendibréf á pósthúsi.  Bréfin gengu fram og til baka.  Lengi vel gaf hvorug stofnunin sig.  Eftir ótal bréfaskipti í marga mánuði náðist lending.  Í millitíðinni olli pattstaðan fjárhagslegum erfiðleikum.  Það var þó aukaatriði.

  Eftir innkomu internets er ekkert lát á flækjustigi.  Færeyska lögregluembættið (sem heyrir undir Danmörku) auglýsti að Færeyingum væri skylt að skrá skotvopn sín fyrir tiltekinn dag.  Samviskusamur hálf áttræður byssueigandi á Austurey brá við skjótt.  Hann brunaði á lögreglustöðina í Rúnavík. En, nei. Þar var honum tjáð að skráningin væri hjá Umhverfisstofu í Þórshöfn á Straumey.  Ekkert mál.  En, nei. Þegar á reyndi þá var Umhverfisstofan ekki komin með pappíra til að fylla út.  Hinsvegar var maðurinn upplýstur um það að hann þyrfti að fara aftur á lögreglustöðina í Rúnavík.  Í þetta skipti til að fá sakavottorð.  Það er alltaf gaman að eiga erindi til Rúnavíkur.  Þar er vínbúð Austureyjar.

  Þegar pappírar voru komnir í Umhverfisstofu brá kauði undir sig betri fætinum og brunaði til höfuðborgarinnar.  Töluverðan tíma tók að fylla út í alla reiti.  Að því loknu kvaddi hann starfsfólkið með handabandi.  Við það tækifæri fékk hann að heyra að skýrslugerðin kostaði 4000 kall (ísl).

  Svo heppilega vildi til að hann var með upphæðina í vasanum.  En, nei.  Umhverfisstofa tekur ekki við reiðufé.  Allt í góðu.  Hann dró upp kort.  En, nei.  Það má bara borga í Eik-banka.  Hann skottaðist niður í miðbæ.  Eftir töluverða leit fann hann Eik.  Bar upp erindið og veifaði 4000 kallinum.  En,  nei.  Hann mátti einungis millifæra af bók.  Þá kom upp ný staða.  Hann á ekki í viðskiptum við Eik og á enga bók þar.  Þá var minnsta mál að opna bók og leggja peninginn inn til að hægt væri að millifæra.  En, nei.  Það væri svindl.  Eik tekur ekki þátt í svoleiðis.  Eina rétta leiðin fyrir hann væri að millifæra úr sínum rótgróna viðskiptabanka yfir til Eikar.  

  Ekki var um annað að ræða en fara langa leið upp í nýja Nordik-bankann í Þórshöfn.  Þar var millifært yfir í Eik.  Að því loknu snéri hann aftur í Eik.  Þar sótti hann kvittun.  Með hana fór hann glaður og reifur í Umhverfisstofu.  Gegn henni fékk hann vottorð um að hann væri búinn að skrá byssuna sína.  Allir urðu glaðir því að allir fóru eftir settum reglum.  Þetta tók ekki nema tvo vinnudaga.      

    

Hræðileg mistök

  Vegir guðanna eru órannsakanlegir.  Ætlun er ekki alltaf ljós í fljótu bragði.  Stundum eru farnar krókaleiðir til að koma skilaboðum á framfæri.  Það henti í kaþólskri kirkju í Kolombo á Sri Lanka í aðdraganda jóla í fyrra.  Til fjáröflunar - og til að mæta bænaþörf safnaðarins - var ákveðið að láta prenta innblásna Maríubæn,  móður Jesú til heiðurs.  Fundinn var fínasti pappír og frágangurinn hafður sem glæsilegastur.

  Salan hlaut fljúgandi start.  Mörg hundruð eintök seldust á einum degi.  Daginn eftir uppgötvaðist að textinn var ekki Maríubæn heldur kjaftfor dægurlagatexti eftir bandarískan rappara,  2bac Shakur.  Sá var myrtur fyrir tveimur áratugum.  Eins og gengur.  Textinn fjallar um ofbeldi, klám og eiturlyf.      

  Talsmaður kaþólikka á Sri Lanka segir að um mannleg mistök sé að ræða.  Klúður í prentsmiðjunni.  

  Ekki tókst að prenta réttan texta áður en jólin gengu í garð.  Kaupendum var hinsvegar boðin endurgreiðsla.  Fáir þáðu hana.  Flestir höfðu tekið ástfóstri við rapptextann.  Kröftugri bæn höfðu þeir ekki kynnst og þuldu hana daglega yfir alla jólahátíðina.  Stundum tvisvar á dag.  

  

Hvað eyddir þú miklu í jólagjafir? Komstu út í plús?

  Samkvæmt skoðanakönnun í Bretlandi eru íbúar Sheffield eyðslusamastir allra þegar kemur að jólagjöfum.  Þeir eyða hver um sig að meðaltali 69 þúsund og 700 krónum í jólagjafakaup (498 pund).  Ef við miðum við gengið eins og það var áður en það hrundi í haust erum við að tala um 100 þúsund kall.

  Skotar eru ekki eins nískir og enskir brandarar herma.  Glasgow-búar koma fast á hæla Sheffield-búa.  Þeir kaupa jólagjafir fyrir 69 þúsund og 300 kr.

  Bítlabærinn Liverpool er í 3ja sæti.  Púllarar spandera 64 þúsund og 100 kr. í jólagjafir.  

  Bristol-búar halda að sér höndum.  Þeirra jólagjafainnkaup kosta 51 þúsund og 800 kr.  

  Að meðaltali fær húsbóndi gjafir að andvirði 5880 kr.  Húsfrúin fær gjafir að andvirði 7420 kr.  Börnin fá dýru gjafirnar.  80% Breta segja að sælla sé að gefa en þiggja.