Ég man ekki neitt

  Þegar bankar eru einkavinavæddir er brýnt að setja gjafþegann í minnispróf.  Án þess að fyrir liggi læknisvottorð sem staðfestir að hann hafi þokkalegt minni er næsta víst að illa geti farið.  Menn sem eru að þvælast með tugi þúsunda milljóna út um allt - aðallega í aflandsfélögum - muna ekki degi lengur hvað af peningunum verður - nema minni sé þokkalegt.  Peningarnir hverfa í "money heaven".  

  Annað mál er og þessu óskylt:  Sá sem segir satt þarf ekki að leggja sérstaklega á minni hvað hann hefur sagt og gert.  Hann man sjálfvirkt hvað gerðist.  Lygarinn hinsvegar hefur ekki við að muna hverju hann laug í það og það skiptið.  Þá er haldreipi að bera við minnisleysi.  Stinga jafnvel upp á því að um einhvern allt annan Ólaf sé að ræða.

    

„Ég kom honum á óvart“

Bílalúgunnar á BSÍ er sárt saknað

  Allir - eða næstum því allir - sem hafa verið á næturdjamminu á höfuðborgarsvæðinu kannast við bílalúguna á BSÍ.  Þar mynduðust langar raðir af leigubílum með blindfulla en svanga farþega.  Þeir urðu allra manna hamingjusamastir í kjölfar kaupa á köldum sviðakjamma.  Á hátíðisdögum var splæst í kalda kótelettu.  Þá var stæll á liðinu.  Það var ævintýraljómi yfir bílalúgunni.  

  Eitt sinn að kvöldi var ég staddur inni í veitingasal BSÍ.  Þá bar að ungt par.  Sennilega um 17 - 18 ára.  Það var auðsjáanlega ekki daglegir kúnnar.  Gekk hægt um og skoðaði alla hluti hátt og lágt.  Að lokum kom stelpan auga á stóran matseðil upp við loft.  Hún kallaði til stráksins:  "Eigum við að fá okkur hamborgara?"

  Strákurinn svaraði:  "Við skulum frekar fá okkur hamborgara í bílalúgunni hérna rétt hjá."

  "Viltu frekar borða úti í bíl?" spurði stelpan undrandi.  

  "Já, borgararnir í lúgunni eru miklu betri," útskýrði stráksi.

  Stelpan benti honum á að þetta væru sömu hamborgararnir.  Hann hélt nú ekki.  Sagði að lúgan væri allt önnur sjoppa og á allt öðrum stað í húsinu.  Hvorugt gaf sig uns drengurinn gengur út.  Sennilega til að sjá betur staðsetningu lúgunnar.  Eftir skamma stund kemur hann aftur inn og kallar til afgreiðsludömu:  "Eru nokkuð seldir sömu hamborgarar hér og í bílalúgunni?"

  Hún upplýsti:  "Þetta er sama eldhúsið og sömu hamborgararnir."

  Strákurinn varð afar undrandi en skömmustulegur og tautaði:  "Skrýtið,  mér hefur alltaf þótt borgararnir í lúgunni vera miklu meira djúsí." 

    

Bílalúgunni á BSÍ lokað

Milljón króna brauðbiti í boði skattgreiðenda

  Misjafnt hafast menn að og misjafn tilgangur sem að fyrir þeim vakir.  Sumir ræna banka og eru fínustu kallar þotuliðsins.  Það fellur ekki rykkorn á glansmynd þeirra.  Aðrir endurnýja bensínþyrstan glæsijeppaflota ráðherranna.  Enn aðrir koma sér þægilega fyrir í bílastæði fatlaðra.

  Víkur þá sögu að láglaunakonu sem smurði samlokur ofan í fátæklinga í subbusjoppu.  Tæki og tól staðarins meira og minna biluð.  Karlinn hennar var fenginn til að bregða sér í hlutverk viðgerðarmanns.  Hann skipti nokkrum sinnum út 100 kílóa grillofni og beintengdi. Í stað þess að senda eiganda reikning fyrir vinnu þá varð að samkomulagi að hann fengi að bíta í brauðsamloku.

  Þegar orðrómur um athæfið barst til yfirmanns subbusjoppunnar var aðeins um eitt að ræða:  Kæra málið til lögreglu.  Í verkefnaleysi hennar var kæran velkomin.  Glæpurinn rannsakaður í bak og fyrir.  Á löngu tímabili vann fjölmenni fullar vinnuvikur við rannsóknina.  Allt var lagt undir.  Málið eitt það alvarlegasta á þessari öld.  Ef láglauna samlokukona kæmist upp með að launa með brauðbita manni fyrir viðgerð á tækjabúnaði sjoppu þá var hætta á upplausn í samfélaginu.  Hvað næst?  Fengi næsti viðgerðarmaður borgað með fullu vatnsglasi?  

  Ákæruvaldið spýtti í lófana og fór á flug.  Þetta þoldi enga bið.  Á forgangshraða var farið með málið fyrir héraðsdóm.  Þar var það reifað í bak og fyrir af sprenglærðum lögmönnum og dómurum.  Allir á tímakaupi er nemur vikulaunum kvenna sem smyrja samlokur.  

  Eftir heilmikið og tímafrekt stapp í dómsölum tókst ekki að finna neitt saknæmt við að viðgerðarmanni væri borgað fyrir vel unnin störf með brauðbita.  Má jafnvel leiða rök að því að um hagsýni hafi verið að ræða og sparnað fyrir subbusjoppuna.  

  Skattgreiðendur fagna niðurstöðunni.  Þarna var um brýnt forgangsverkefni að ræða.  Glæpinn þurfti að vega og meta af lögreglu og löglærðum.  Óvissuþáttur í málinu hefði ært óstöðuga.

  Upphlaupið kostar skattgreiðendur aðeins um milljón kall (968.610 kr.).  Þeim pening er vel varið.  Milljón kall er metnaðarfull upphæð fyrir brauðbita,  dýrasta samlokubita í sögu Íslands.  Kannski í heiminum. Það vantar fleiri svona mál.

  Á Fésbók er ólund í mörgum út af málinu.  Hver um annan þveran lýsir því yfir að hann sé hættur viðskiptum við subbusjoppuna.  Yeah, right!  Ætla Íslendingar allt í einu að standa við þess háttar yfirlýsingu?  Ó, nei. Það gerist aldrei.

    

Subway: Komum gögnum til lögreglu

Ástæðulaust að veikjast eða deyja af völdum svitalyktareyðis

  Fólk veikist af völdum svitalyktareyðis.  Fólk deyr af völdum svitalyktareyðis.  Það er óþarfi.  Hefðbundinn svitalyktareyðir er óþverri.  Hann inniheldur álklóríð.  Það fer inn í svitaholurnar og gerir þær óvirkar í skamma stund.  Svitalyktareyðir inniheldur líka lyktarefni og spíra.  Lyktarefnið getur verið ertandi fyrir viðkvæma handkrikahúð.  Sérstaklega ef hár eru rökuð burt.  Spírinn þurrkar húðina.  

  Handakrikinn er einn af helstu hreinsunarleiðum líkamans.  Út um svitaholur hans losar líkaminn sig við ýmis óæskileg eiturefni.  Þegar þessi hreinsunarleið er gerð óvirk brýtur líkaminn sér nýja hreinsunarleið.  Það veldur bólum á baki og áreiti á viðkvæma eitla í brjóstum.  Afleiðingin getur leitt til brjóstakrabbameins.    

  Heppilegasta verkfærið til varnar svitalykt er alnáttúrulegur saltkristall.  Honum er strokið um blautan handakrika.  Bleytan leysir upp steinefnablöndu sem kemur í veg fyrir að lyktarbakteríur kvikni.  Fólk svitnar eftir sem áður en það er lyktarlaus sviti.     

  Áríðandi er að saltkristallinn sé merktur aluminium frír.  Fjöldi deo-kristala á markaðnum er álmengaður.

  Deo-kristalar fást út um allt.  Álfríir fást í Austurbæjarapóteki, Reykjavíkurapóteki og Urðarapóteki og eflaust víðar.

Lést af völdum svitalyktareyðis

Samviskusamur þjófur

  Fyrir fjórum áratugum rataði í fjölmiðla krúttleg frétt af þjófnaði í skemmtistaðnum Klúbbnum í Borgartúni í Reykjavík.  Svo framarlega sem þjófnaður getur verið krúttlegur.  Þannig var að í lok dansleiks uppgötvaði karlkynsgestur á skemmtistaðnum að seðlaveski hans var horfið.  Sem betur fer voru ekki mikil verðmæti í því.  Aðeins eitthvað sem á núvirði gæti verið 15 eða 20 þúsund kall.

  Nokkrum dögum síðar fékk maðurinn seðlaverskið í pósti.  Án penings.  Þess í stað var handskrifað bréf.  Þar stóð eitthvað á þessa leið:  

  Ég biðst fyrirgefningar á því að hafa stolið af þér veskinu.  Ég var í vandræðum:  Peningalaus og þurfti að taka leigubíl til Keflavíkur.  Ég vona að þú virðir mér til vorkunnar að ég skili þér hér með veskinu - reyndar án peningsins.  En með því að skila veskinu spara ég þér fyrirhöfn og kostnað við að endurnýja ökuskírteini, vegabréf, nafnskírteini og annað í veskinu.  Strætómiðar og sundkort eru þarna. 

  Því má bæta við að eigandi veskisins var hinn ánægðasti með þessi endalok.  

Þjófur skildi eftir skilaboð og peninga

Kona stal í búð

  Sá fáheyrði atburður átti sér stað í Þórshöfn,  höfuðborg Færeyja,  í fyrradag að kona stal í búð.  Þetta gerðist í sjoppu í miðbænum.  Afgreiðslumaður í búðinni sá út undan sér hvar konan tróð einhverju ofan í buxur sínar.  Síðan hvarf hún á braut eins og ekkert hefði í skorist.  Kvaddi ekki einu sinni.

  Afgreiðslumanninum var eðlilega illa brugðið.  Hann hringdi umsvifalaust í lögregluna og sagði tíðindin.  Í þessu 19 þúsund manna sveitarfélagi þekkja allflestir alla.  Kannski ekki endilega persónulega alla.  En vita deili á nánast öllum.  Líka lögregluþjónar.  Þeir eru meira að segja með símanúmer fingralöngu konunnar.

  Næsta skref er að öðru hvoru megin við helgina ætla þeir að hringja í konuna.  Ætla að freista þess að semja við hana um að skila þýfinu.  Ef hún fellst á það fæst góð lending í málið.  Þangað til harðneitar lögreglan að upplýsa fjölmiðla um það hverju konan stal.

  Elstu Færeyingar muna ekki til þess að þarlend kona hafi áður stolið úr búð.  Hinsvegar eru dæmi þess að Íslendingar hafi stolið úr búðum og bílum í Færeyjum.

  Meðfylgjandi myndband er ekki frá Færeyjum.

 

  

Af hverju allur þessi saltaustur?

  Í gær var sprengjudagur.  Þá var sprengt sem aldrei fyrr í Vaðlaheiðargöngum.  Landsmenn fögnuðu með því að sötra hnausþykka baunasúpu ásamt því að japla á saltkjöti, kartöflum og rófum eða gulrótum.  Í útvarpsauglýsingum hljómaði:  "Saltskert saltkjöt, sama bragð!" og "Helmingi minna salt, óbreytt bragð!"

  Getur þetta staðist?  Eru aðrir kjötsalar - aðrir en þeir sem auglýstu - að bruðla með salt algjörlega að óþörfu?  Þarf aðeins helming af því saltmagni sem áður var notað til að ná fram nákvæmlega sama bragði?  Er það af því að margir eru hættir að nota götusalt (iðnaðarsalt) í matinn?

  Hver sem skýringin er þá grunar mig að margir geti tekið undir óvæntan fróðleiksmola næringarfræðings Landlæknisembættisins:  "Saltkjöt er í eðli sínu mjög saltrík vara."

 

  

Einkennileg þjónustulund hjá N1

 

 

 

 

 

 

 

  Kunningjahjón mín áttu erindi í bensínsjoppuna Neinn í Lækjargötu 46 í Hafnarfirði.  Það var í gær.  Þau ætluðu að steikja sér egg, beikon og bandarískar pönnukökur með sýrópi, smjöri og bláberjum.  Þá kom í ljós að gaskútur eldavélarinnar var ekki á vetur setjandi.

  Hjónin renndu í Neinn.  Konan skottaðist inn. Kom út að vörmu spori og sagði afgreiðslumanninn neita að selja sér gas.  Það væri snjór úti.  Líka þar sem gasið er geymt.

  Húsbóndinn tók tíðindunum illa.  Hann snaraðist inn í bensínsjoppuna og endurtók erindið.  Hann fékk sama svar.  Þá spurði hann hvort að málið væri ekki að moka snjóinn frá gaskútageymslunni.  "Nei, þetta er töluverður snjór," var svarið. Hann spurði:  "Er ekki nein skófla á bænum?"  "Jú, í næstu dyrum," viðurkenndi starfsmaður á plani fúslega.

  Viðskiptavinurinn gerði sér lítið fyrir:  Sótti skóflu og mokaði frá geymslunni.  Það tók 3 mínútur.  Snjórinn var mjúkur og léttur eins og fiður.  Það hefði verið auðveldara að sópa honum í burt.

  Undir lok snjómokstursins kom starfsmaðurinn út.  Hann sagði:  "Það þarf ekki að moka meira.  Ég næ gaskútnum."  Sem reyndist rétt.  

  Útnefnir Neinn ekki fyrirmyndarstafsmann mánaðarins?

  Hvernig er það:  Var Neinn ekki að fá einhverja milljarða afskrifaða vegna tapreksturs eða eitthvað svoleiðis?  Kannski vegna vafnings með aflandskrónur í Dubai.  Eða hvort að það var bótasjóður Sjóvá.  Eða hvort að þetta blandaðist saman í vafning.

  Annað tengt snjómokstri:  Bíllinn minn var í morgun innilokaður í 4ra metra snjóskafli sem náði upp að gluggum.  Ég mokaði og mokaði í hálftíma.  Lengst af létt verk vegna þess hvað snjórinn var mjúkur og léttur.  Síðasta spölinn syrti í álinn.  Þar var hár ruðningur frá snjóbíl.  Samanfrosinn pakki.  Bar þá að ungan mann á snjóbíl.  Hann gerði sér lítið fyrir;  tók krók inn á innkeyrsluna hjá mér og ruddi öllum snjó burt.  Sparaði mér að minnsta kosti hálftíma snjómoksturspuð.  Hafi hann bestu þökk fyrir.

             

„Hún ætlar að moka alla götuna“

Ekki er allt sem sýnist

  Fyrirtækið Mmr (Market and media research) stóð fyrir skemmtilegri skoðanakönnun.  Þátttakendum var stillt upp við vegg og spurðir:  "Hversu hlynnt/ur eða andvíg/ur ertu að leyft verði að selja eftirfarandi flokka áfengis í matvöruverslunum á Íslandi?"  Flokkarnir sem spurt var um voru: a) sterkt áfengi b) létt vín og bjór.

  Niðurstaðan er sú að þriðjungur landsmanna er áhugasamur um að fá létt vín og bjór í matvöruverslanir.  15,4% þyrstir í sterkt áfengi í matvöruverslanir.  

  Ýmsir túlka útkomuna á þann veg að hún sýni stuðning um og yfir helmings landsmanna við óbreytt ástand í áfengissölu.  Það er óvarleg túlkun.  Ég kannaði málið.  Þá kom vissulega í ljós að meirihlutinn vill ekki áfengi í matvöruverslanir heldur í fataverslanir, skóbúðir og bensínsjoppur.  Einn nefndi ísbúð.  

 

Óvenjulegur fata- og fataleysissmekkur forsetahjóna

 

 Forseti Bandaríkja Norður-Ameríku,  Dóni Trump, er vel giftur.  Ekki í fyrsta sinn.  Ekki í annað sinn.  Hann er þaulvanur - þrátt fyrir að Biblían fordæmi skilnað hjóna.  Nýjasta eiginkona Trumps,  Melanía, er slóvenskur innflytjandi,  nýbúi í Bandaríkjunum.  Fyrsta útlenda "the First Escort Lady" í Hvíta húsinu.

  Trump-hjónin hafa íhaldssaman og einfaldan fatasmekk - þrátt fyrir að fjárráð leyfi "flipp".  Herrann er fastheldinn á dökk jakkaföt, hvíta skyrtu og rautt bindi.  Gott val.  Konan er ekki fyrir föt.  Til að gæta fyllsta siðgæðis sleppi ég öllum þekktustu ljósmyndum af henni.  Hér eru tvær af annars hlutfallslega fáum siðsömum.  Ótal aðrar fatalausar myndir af henni eiga ekki heima hér "dannaðri" bloggsíðu.  

 

     

Ætlar að lækka kostnaðinn við múrinn