Eggjahræra

  Uppskriftin er fyrir fjóra.  Hún miðast við að eggjahræran sé ein í boði.  Það er að segja ekki hluti af hefðbundnum enskum eða skoskum morgunverði ásamt pylsum, beikonstrimlum, bökuðum baunum, grilluðum tómatsneiðum, steiktum sveppum,  ristuðu brauði og einhverju svoleiðis.

  Heppilegast er að vera með fjórar pönnur.

12 brúnegg

160 gr beikonkurl

160 ml rjómi

Rammíslenskt smjör

salt og pipar 

4 flöskur af kældu hvítvíni

  Beikonkurlið er léttsteikt á einni pönnu.  Á meðan eru eggin skrúbbuð hátt og lágt (til að ná af þeim músaeitrinu).  Að því loknu er skurnin brotin og innihaldið látið gusast ofan í djúpa glerskál.  Rjómanum er hellt út í.  Beikonkurlinu er sturtað með.  

  Áður en þessu er hrært vandlega saman skal vænni smjörklípu skellt með látum á hverja pönnu.  Nægilega stórri til að hún komi til með að fljóta yfir allan pönnubotninn.  Pönnurnar eru látnar volgna.  Þegar smjörið hefur bráðnað er hrærunni hellt yfir pönnurnar.  Örlítið er skerpt á hitanum.  Samt ekki mikið.  Salti og pipar er stráð yfir.  Bara smá.  Fylgist spennt með hrærunni steikjast.  Áður en hún nær að steikjast í gegn er slökkt undir pönnunum.  Síðan er tekið til við að þamba hvítvínið á meðan hræran fullsteikist.  Að því loknu er hún tilbúin.  Þá verður kátt í kotinu.

          

„Hanga á Facebook-síðum almennings“

Hugmyndafræði pönksins

  Pönkbyltingin á seinni hluta áttunda áratugarins var uppreisn gegn ráðandi öflum í dægurlagaiðnaðinum:  Plöturisunum,  umboðsmönnum sem stýrðu dæminu,  stóru prog-hljómsveitunum,  þreytta hippaliðinu með löngu gítarsólóin, taktskiptingar og svo framvegis.  Pönkið var afturhvarf til einfalda rokksins.  Líka áskorun til þess að rokkarar "kýldu á það",  gerðu hlutina sjálfir (Do-It-Yourself).  Allir máttu vera með:  Að gera þó að eitthvað vantaði upp á að geta.  Það útilokaði samt ekki flinka tónlistarmenn frá því að vera með.  Allir máttu vera með.  

  Ég set spurningamerki við það að njörva pönkið niður í bás hugmyndafræðinnar.  Pönkið táknar frelsi.  Frelsi til að gera það sem þér dettur í hug.  Vera þátttakandi í pönki án þess að þurfa að uppfylla alla reiti uppskriftar pönksins.

  Það er ekkert nema gaman að sonur þeirra sem hönnuðu pönkið,  Malcolms McLarens og Viviennar,  skuli gera róttæka uppreisn gegn fortíðarhyggju gagnvart pönki.  Allt svona mætir mótsögn.  Þetta beinir athygli að pönki og rifjar upp pönkbyltinguna.  Gróflega.  

  Eftir stendur að fátt er skemmtilegra en pönk.  Það er góð skemmtun.    

 

  

Alvöru pönk hér á ferð

Leyndarmál Bowies

 

  Breski fjöllistamaðurinn Davíð Bowie var um margt sérkennilegur náungi.  Það er að segja fór ekki alltaf fyrirsjáanlega slóða.  Opinskár um sumt en dularfullur um annað.  Hann féll frá fyrr á þessu ári.  Varð krabbameini að bráð.  Þrátt fyrir vitneskju um um dauðadóm sinn sagði hann engum frá.  Þess í stað hljóðritaði hann í kyrrþey plötu,  Blackstar,  með djasstónlistarmönnum.  Platan kom út í kjölfar dauða hans. Flott plata.  Um margt ólík fyrri plötum hans.

  Aðdáendur kappans fóru þegar að lesa út úr textum plötunnar ýmis skilaboð.  Hann var ekki vanur að kveða þannig.  Það skiptir ekki máli.  Vitandi um dauðdaga sinn hugsar manneskjan öðruvísi en áður.  

  Nú hefur komið í ljós að umbúðir plötunnar eru margræðari en halda má í fljótu bragði.  Ef umslagið er skoðað frá hlið í tiltekinni birtu sést móta fyrir mynd af vetrarbrautinni.  Ef ljós fellur á sérstakan hátt á sjálfa vínylplötuna þá varpar hún stjörnu á nálægan vegg.

  Með því að telja og leggja saman stjörnur í plötubæklingi, blaðsíðutal og eitthvað svoleiðis má fá út fæðingarár Bowies, ´47 (blaðsíðutal blaðsíða með mynd af stjörnu), og aldur á dánardægri, 69.  

  Sumir teygja sig nokkuð langt í að lesa út úr plötuumbúðunum.  Einhverjir telja sig sjá augu Bowies þegar stjörnurnar eru speglaðar til hálfs.  

 

Stoltir aðdáendur forsetaframbjóðanda

  Á www.visir.is er frétt af íslenskum aðdáendum Dóna Trumps.  Þeir eru sagðir læðast með veggjum.  Humma, afsaka sig og draga í land þegar á þá er gengið.  Um þetta má lesa með því að smella HÉR.  Ég held að þetta sé misskilnungur hjá annars ágætum netmiðli. Það er engin ástæða fyrir hógværð í hrifningu af manninum.  Eins og staðan er í dag þá er hann annar tveggja frambærilegustu þegna Bandaríkja Norður-Ameríku. Það er til fyrirmyndar að dást að þeim sem skara fram úr af mannskostum þar á bæ.        

  Misserum saman hefur bandaríska þjóðin leitað logandi ljósi að þeim sem er hæfastur til að gegna æðsta embætti heims.  Ábyrgð þjóðarinnar er mikil.  Hún gerir sér grein fyrir því.  Þess vegna hefur verið vandað til verks.  Mátað fjöldann allan við hlutverkið.  Hver er traustastur?  Klárastur?  Líklegastur til að sameina landsmenn að baki sér?  Hver lýgur minnst?  Líklegastur til að verða landi og þjóð til sóma?  Hver í Bandaríkjunum er flestum dyggðum prýddur? 

  Hvort heldur sem Dóni eða Hildiríður verði í dag kosinn forseti þá segja úrslitin þetta:  Manneskjan er framúrskarandi afbragð samlanda í 320 milljón manna þjóð vestur í Ameríku.  Það er ástæða til að vera stoltur aðdáandi.  Það er heldur ekkert að því að lenda í 2. sæti:  Vera næst mesti mannkostaþegn Bandaríkja Norður-Ameríku.

  Hildiríður liggur undir grun um að hafa kosið sjálfa sig í dag.  Óvíst er með Dóna.  Hann er gamalgróinn Demókrati.  Öfugt við Clinton.  Hún er gamalgróin Reppi.           

Teikn um sigur Trumps í N-Karólínu

Ofsóttur eyðibýlisbóndi

  Hvergi sér fyrir enda á ofsóknum vondra manna gegn Sigmundi Davíð Gunnlaugssyni.  Í skúmaskotum í New York,  Brussel,  Svíþjóð og eiginlega út um allan heim hafa óþokkar tekið höndum saman um að gera strákinn óvígan.  Einskis er látið ófreistað.  Svo langt er gengið að algengum vírus,  svokölluðum Trójuhesti, var plantað í tölvu hans.  Sá hestur njósnar um auglýsingar sem stráksi skoðar.  Hann er ógn við heimsyfirráð vondra karla.  Þeir skjálfa af ótta við það eitt að heyra nafn hans nefnt.  

  Verra er að samflokksmenn hans taka þátt í ofsóknunum.  Ekki af léttúð heldur af fullum þunga. Í nýafstöðnum kosningum voru brögð að því að krotað væri yfir nafn Sigmundar á kjörseðlum.  Vel á níunda hundrað Framsóknarmanna tók þátt í þessum ljóta leik.  18% í NA-kjördæmi.  Jafnframt er staðfest að í öllum öðrum kjördæmum reyndu kjósendur Framsóknarflokksins með öllum ráðum að strika yfir nafn eyðibýlisbóndans.  Það reyndist hægara sagt en gert af því að nafn hans var ekki á kjörseðlinum.  Í einhverjum tilfellum brugðu kjósendur á það ráð að skrifa nafn hans á kjörseðilinn til þess eins að strika yfir það. Enn aðrir skrifuðu nafnið á servíettur og dagblöð til að strika yfir það.  Þetta er galið.  Snargalið.  

  Góðu fréttirnar eru að Sigmundur Davíð safnar notuðum flugeldaprikum.  Söfnunin gengur vel.

       

Skoðanakúgun í flokknum

Ég nenni ekki að tala um Sigmund Davíð

  Einn kunningi minn er afar áhugasamur um að láta banna hitt og þetta.  Eiginlega flest.  Næstum því daglega nefnir hann eitthvað sem hann telur brýnt að verði bannað.  Hann telur sig vera frjálslyndan og hefur óbeit á forræðishyggju.  Enda byrjar hann setningar jafnan á orðunum:  "Eins og mér er illa við öll boð og bönn þá finnst mér að það eigi að banna..."

  Þetta næstum því sama á við um þá sem mest og oftast tala um Sigmund Davíð Gunnlaugsson.  Þegar þeir hafa masað og þvaðrað um hann þá endar umfjöllunin á orðunum:  "Annars nenni ég bara ekki að tala um Sigmund Davíð."  

   

Nennir ekki að tala um Sigmund Davíð

Smásaga um stolinn bíl

   Útidyrahurð á sjoppunni er hrundið upp með látum.  Inn um dyrnar stekkur eldri maður.  Hann er náfölur.  Hárlubbinn stendur í allar áttir.  Augun uppglennt.  Hann veifar höndum og hrópar:  "Sími, sími!  Fljótt, fljótt!"

  Afgreiðsludömunni er brugðið.  Hún hörfar frá afgreiðsluborðinu og spyr skelkuð:  "Hvað er að?  Hvað er í gangi?"

  Maðurinn bendir út og hrópar óðamála:  "Það er miði á ljósastaurnum;  auglýst eftir stolnum bíl.  Lánaðu mér síma!  Fljótt, fljótt!"

  Konan fálmar taugaveikluð eftir farsímanum sínum og réttir manninum.  Hann brettir eldsnöggt upp vinstri ermina.  Á handlegginn hefur hann skrifað símanúmer stórum stöfum.  Það auðveldar honum að slá inn númerið á símann.  Hann er varla fyrr búinn að hringja en það er svarað.  Við það er eins og þungu fargi sé af manninum létt.  Hann róast allur og segir hægt, skýrt og fumlaust.

  "Góðan daginn.  Ég hringi úr sjoppunni við Grensásveg.  Á ljósastaur hér fyrir utan er auglýst eftir stolnum bíl.  Það er mynd af BMW og upplýsingar um bílnúmer, ásamt því að spurt er:  Hefur þú séð þennan bíl?  Ég get upplýst undanbragðalaust að þennan bíl hef ég aldrei séð.  Ég fullvissa þig um það.  Vertu svo blessaður, góði minn."

 

 

 

 

 

 

 

------------------------------------

Fleiri smásögur má finna með því að smella HÉR

Sjö tónlistarmenn á sjúkrahús eftir að hafa neitað að fara úr jökkunum

 

  Það er vandlifað í heimi tískunnar.  Konur stórskaða á sér fæturna þegar þær ganga í skóm með alltof háum hælum.  Fjöldi þarf að fara reglulega í aðgerð á sjúkrahúsi vegna þessa.  Samt lætur engin sér segjast.  Tískan kallar.  

  Í tónlistarheimi ríkja tískustraumar.  Leðurfatnaður hefur löngum fylgt rokkinu.  Strax á upphafsárum rokksins um miðjan sjötta áratuginn klæddist Elvis Presley leðurgalla á sviði.  Fyrirmyndina sótti hann í kvikmyndaleikarann Marlon Brando.

  Bítlarnir klæddust leðurgalla á fyrri hluta sjöunda áratugarins.  Á seinni hluta áratugarins klæddust hippar leðurfatnaði.  Til að mynda Jim Morrison forsprakki The Doors.  Á áttunda áratugnum fóru þungarokkarar í leðurgalla.  Þegar pönkið mætti til leiks á síðari hluta áratugarins varð leðurjakkinn einkennistákn.  Á hann var smellt fjölda járngadda ásamt því sem barmnælum var hlaðið á.

  Í heitari löndum er leðurgalli vandamál.  Hann hitnar og getur breyst í hraðsuðuketil.  Leðrið er svo þétt efni að það hleypir hvorki hita né svita út.  Þetta fengu liðsmenn bandarísku pönksveitarinnar AIDs Monkey að reyna á hljómleikum í Arizona.  

  Hljómleikarnir hófust síðdegis.  Hitastigið 47° á selsíus.  Hljómleikahaldaranum leist ekki á blikuna.  Hann vildi fresta hljómleikunum til klukkan hálf 10.  Þá væri farið að kólna.  Hljómsveitin tók það ekki í mál.  Né heldur að fara úr leðurjökkunum á sviði.

  Sem betur fer var aðsókn afar dræm.  Fólk hélt sig heima fyrir framan kæliviftur. Aðeins 15 borguðu sig inn.  

  Þegar tímasetningunni varð ekki haggað hvatti hljómleikahaldarinn viðstadda til að fara úr jökkunum.  Því var harðneitað.  Hljómsveitinni tókst að spila í 17 mínútur áður en hún leið útaf.  Fjórir liðsmenn voru í snarhasti fluttir rænulitlir á sjúkrahús ásamt 3 áhorfendum úr annarri hljómsveit.   

    

Þessi jakki er að gera allt vitlaust

Alltaf reikna með því að farangur skemmist og verði viðskila

  Allir sem ferðast með flugvél verða að gera ráð fyrir því að farangur fylgi ekki með í för.  Hann getur átt það til að ferðast til annarra áfangastaða.  Jafnvel rúntað út um allan heim.  Farangur hegðar sér svo undarlega.  Þetta er ekki eitthvað sem gerist örsjaldan.  Þetta gerist oft.  Ég hef tvívegis lent í þessu.  Í bæði skiptin innanlands.  Í annað skiptið varð farangurinn eftir í Reykjavík þegar ég fór til Seyðisfjarðar að kenna skrautskrift.  Hann kom með flugi til Egilsstaða daginn eftir.  Í millitíðinni varð ég að kaupa námskeiðsvörur í bókabúð í Fellabæ og taka bíl á leigu til að sækja farangurinn þegar hann skilaði sér.  

  Ég sat uppi með útgjöld vegna þessa óbætt.  Ekkert að því.  Það kryddar tilveruna.  

  Í hitt skiptið fór ég til Akureyrar. Farangurinn kom með næstu flugvél á eftir einhverjum klukkutímum síðar.  Það var bara gaman að bíða í kaffiteríunni á Akureyrarflugvelli á meðan.  Þar voru nýbakaðar pönnukökur á boðstólum.

  Eitt sinn heimsóttu mig hjón frá Svíþjóð.  Farangurinn týndist.  Ég man ekki hvort að hann skilaði sér einhvertíma.  Að minnsta kosti ekki næstu daga.  Hjónin neyddust til að fata sig upp á Íslandi.  Þeim ofbauð fataverð á Íslandi.  Kannski fóru þau í vitlausar búðir í Kringlunni.    

  Vegna þess hversu svona óhöpp eru algeng er nauðsynlegt að taka með í handfarangri helstu nauðsynjavörur.  

  Ennþá algengara er að farangur verði fyrir hnjaski.  Það er góð skemmtun að fylgjast með hleðsluguttum ferma og afferma.  

        

Töskunum mokað út fyrir flugtak

Hvað er í gangi? Spaugilegar furðumyndir

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Sumar ljósmyndir eru þannig að erfitt er að átta sig á því hvað þar er í gangi.  Þarna er stúlka að snæða pylsu.  En af hverju gerir hún það svona?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Í mörgum tilfellum er fólk í undarlegum stellingum í tilteknum danssporum.  Hér er einkennilegasta útfærslan. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

   

  Það er gamall og góður siður að bursta tennurnar kvölds og morgna.  En er þetta heppilegasta stellingin:  Annar fóturinn ofan á hurð og sími við tærnar?

 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Stolist í bjórinn.  En af hverju er dósin þarna?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Ég hef ekki hugmyndaflug til að átta mig á því hvað þarna er í gangi.  Konur að skríða hver yfir aðra. 

  Myndirnar má stækka með því að smella á þær.  Þá verða þær skýrari og auðveldara að átta sig á aðstæðum.