Bráðskemmtilegar myndir úr umferðinni

  Umferð í Japan getur verið afar ruglingsleg.  Fyrir ókunnuga líkist hún helst flókinni gestaþraut.  Fyrir ferðamenn er heppilegra að taka leigubíl en fara sjálfir undir stýri á leigðum bíl. Þessi mynd sýnir gatnamót.  Allir bílarnir eru á góðri ferð. 

 

 

 

 

 

 

 

  Í Bandaríkjum Norður-Ameríku njóta vinsælda "aktu taktu" matsölustaðir sem kallast Drive-thru.  Bein þýðing getur verið "ekið í gegn".  Ótrúlega margir taka þetta bókstaflega og reyna að aka í gegnum matsölustaðinn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Þessi mynd er úr bílastæðahúsi verslunarmiðstöðvar.  Öll bílastæði voru upptekin.  Einhvernvegin tókst ökumanni að leysa vandamálið með því að troða bíl sínum ofan á annan bíl. 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Þetta er jafn undarlegt og þau ótal dæmi af ökumönnum sem tekst að leggja bíl sínum þversum í rými þar sem slíkt á ekki að vera mögulegt.  Þau dæmi eiga það sameiginlegt að ökumaðurinn skilur allra manna síst hvernig þetta gerðist.  Hann var að reyna að snúa bílnum þegar hann var allt í einu fastur.  Komst hvorki aftur á bak né áfram. 

 

 

 

 

 

 

  Hvorki lögregla né ökumaður skilja upp né niður í því hvernig þessi bíll komst á bak við gulu steyptu staurana. Húdd bílsins dældaðist þegar ökumaðurinn reyndi að koma sér og bílnum úr þessari klemmu.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Eiginmaðurinn gaf konunni nýja eldavél í jólagjöf.  Hann er dáldið gamaldags í hugsun.  Telur stöðu konunnar vera á bak við eldavélina.  Myndin sýnir viðbrögð konunnar. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Atburðarrásinni lauk ekki þarna heldur þurfti með mikilli lagni og fyrirhöfn að losa kallinn úr leiktæki í bakgarði heimilisins.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sonur hjónanna fékk bíl í jólagjöf.  Hann er ekki með bílpróf.  En tók samt rúnt á bílnum.  Svo varð bíllinn bensínlaus.  Þá fauk í stráksa og hann henti bílnum í ruslið. Hann hélt að bensínlaus bíll væri ónýtur. 

Einföld og ódýr leið til að leysa malbikunarvandamálið

  Í símatímum útvarpsstöðva er kvartað sáran undan holóttu malbiki.  Einkum í Reykjavík.  Ökumenn annarra sveitafélaga hafa meira umburðarlyndi gagnvart holunum.  Skiptir þá engu þó að holur í malbiki þar séu alveg jafn skemmtilegar.

  Kínverjar hugsa í öldum.  Íslendingar hugsa í ársfjórðungum.  Það var ekki þannig.  Á síðustu öld hugsuðu Íslendingar í árum.  Þá notuðu menn endingardrjúg efni við malbikun.  Efni sem dugðu í 16 - 20 ár.  

  Nú er öldin önnur.  Aðeins notuð bráðabirgðaefni.  Endingin er eftir því. Allt í hættulegum holum snemma vetrar.  

  Þetta vandamál er auðvelt að leysa snöfurlega.  Það eina sem þarf að gera er að fella niður alla tolla,  gjöld og virðisaukaskatt á flugbílum.  Einnig að gera kaupverð þeirra frádráttarbært frá skatti.

  Á skammri stundu leiðir þetta til þess að hvorki þarf að malbika götur né halda þeim við.  Við erum að tala um risakostnað sem hverfur eins og dögg fyrir sólu.

           

Dekk sprungu á 7 bílum í sömu holu

Fegurð íslenskra kvenna er auðlind

                                                                                    Fegurð íslenskra kvenna er margrómuð og víðfræg.  Enda lifa þær á súrsuðum hrútspungum,  vel kæstum hákarli og ennþá kæstari skötu með hnoðmör,  kafloðnum af myglu. Þess á milli kroppa þær augu úr sviðakjömmum og sporðrenna þeim ásamt eyrum og tungu.  

  Útlendir ferðamenn hrökkva iðulega í kút þegar við þeim blasir almenn fegurð íslenskra kvenna.  Þeir verða svo hissa að tungan lafir út úr þeim.  Heimkomnir tala þeir við vini og vandamenn um fátt annað en fallega íslenska kvenfólkið.  Þetta á í dag drjúgan þátt í því að útlendingar eru farnir að venja komu sína til Íslands.  Nú er lag að gera þetta að féþúfu;  skatta ferðalanga með náttúrupassa.  Það er út í hött að leyfa þeim að horfa ókeypis á íslenskar konur.

  Náttúrupassinn þarf ekki að kosta mikið í byrjun.  Kannski 1500 kall eða svo til að byrja með.  Svo má hækka verðið svo lítið beri á (virðisaukaskatturinn byrjaði sem 2% söluskattur.  Það hefur enginn tekið eftir því þegar hann mjakast upp í 11 - 24%).  Náttúrupassinn getur gilt í þrjú ár og tvær vikur.  Þá kemur útlendingurinn aftur og aftur á tímabilinu.  Hann vill ekki láta passann renna út næstum ónotaðan.  Annað er óábyrg meðferð á verðmætum.  

  Samkvæmt lögum má ekki mismuna útlendingum og Íslendingum (nema í Bláa lóninu).  Það er sanngirni.  Það er líka atvinnuskapandi.  10% Íslendinga fá vinnu við að njósna um náungann,  komast að því hvort að menn séu að stelast til að njóta fegurðar íslenskra kvenna án náttúrupassa.  Þetta verður harðsnúinn náttúrunjósnahópur.  Heppileg sekt er 15 þúsund kall eða 2 dagar í fangelsi.   

  Við skulum ekki hafa hátt um það en færeyskar konur eru - ótrúlegt en satt - jafnvel fallegri en íslenskar konur.  Og er þá mikið sagt.  Þar munar um skerpukjötið.

 

Hvers vegna eru íslenskar konur svona sætar?

Íslenska frekjan og oftrú á ökuhæfileika sína

 

  Íslenskir ökumenn eru einstaklega frekir og sjálfhverfir.  Einkum þeir sem aka um á Range Rover eða álíka jeppum.  Þetta sýnir fjöldi ljósmynda af slíkum bílum sem lagt er í stæði frátekin fyrir fatlaða.  Einnig myndir af sömu bílum lagt á ská í tvenn og alveg upp í fern bílastæði.  Skýring frekjuhundanna er sú að þeir vilji ekki að fíni bíllin verði "hurðaður".

  Frekjurnar láta ekkert stoppa sig.  Þegar snó hleður niður og lokar flestum götum aka þær af stað fullar sjálfstraust.  Og verða alltaf jafn undrandi þegar bíllinn situr fastur og spólar sig niður í næsta skafli.

  Þegar heiðar verða ófærar er þeim lokað af lögreglunni. Frekjurnar taka ekkert mark á því. Þær taka krappa beygju framhjá lokunarskiltinu.  Nokkru síðar er bíllinn pikkfastur í næsta snjóskafli.  Þá er hringt í Björgunarsveitina og heimtað að hún reddi málunum.  "Komið með heitt kakó handa mér í leiðinni og pizzu með pepperoni.  Mér er hálf kalt.  Ég er á lakkskóm og þunnum leðurjakka.  Ég vil líka Andrés Önd blað til að skoða á leiðinni heim.  Ha?  Ég á víst rétt á þessu. Ég hef borgað skatta. Ha?  Er Björgunarsveitin ekki rekin fyrir skatta?  Það er ekki mitt vandamál."  

  Um hríð bjó ég í Ásgarði.  Þá þurfti ég á hverjum morgni að aka inn á Bústaðaveg. Það tók sinn tíma.  Frekjurnar á jeppunum gáfu engan sjéns.  Það var ekki fyrr en kom að gömlum ryðguðum Skóda eða Lödu að líkur jukust verulega á því að mér væri hleypt inn í bílaröðina.  

 

Fastur í lakkskóm og leðurjakka

Borgum þjórfé

  Í löndum þar sem tíðkast að borga þjórfé er þjórféð laun starfsmannsins. Vinnuveitandinn borgar honum afar lág grunnlaun.  Uppistaðan af launum starfsmannsins er þjórfé.  Sá sem borgar ekki þjórfé er í raun að stela af launum starfsmannsins.

  Alltof oft hef ég heyrt Íslendinga hæla sér af því að hafa á ferðalagi erlendis þóst ekki fatta að borga þjórfé.  Sumir Íslendingar þykjast vera Þjóðverjar.  Þjóðverjar eru þekktir fyrir að borga ekki þjórfé.  Á útlendum ferðamannastöðum er umburðarlyndi gagnvart því að þessi fjölmennasta þjóð Evrópu kunni ekki og viti ekki og skilji ekki þjórfé.  

  Í löndum þar sem þjórfé tíðkast er fólk í þjónustustörfum láglaunafólk.  Þrátt fyrir þjórfé eru mánaðartekjur lágar.  Þetta er fólkið sem rétt svo skrimtir og munar um hverja krónu.  Þjónar á veitingstöðum,  pizzusendlar,  töskuberar,  klósettverðir og skúringafólk á hótelum og leigubílstjórar.

  Í bandarísku dagblaði var viðtal við nokkra þarlendra starfsmenn skyndibitastaða.  Viðtalinu fylgdu "komment" frá lesendum.  Ótrúlega margir upplýstu að föstum viðskiptavinum sem eru nískir á þjórfé sé refsað.  Það er hrækt í matinn þeirra. Af viðtölunum og "kommentum" má ráða að þetta sé allt að því regla.     

  Þrátt fyrir bankahrunið 2008 og það allt þá eru Íslendingar í hópi ríkustu jarðarbúa.  Við eigum með bros á vör,  stolt og af reisn að borga lágmark 10 - 15% þjórfé.  Það er að segja þegar við erum á ferðalagi í landi þar sem tíðkast að borga þjórfé.  

 

Snuðuðu pítsasendil um þjórfé og fengu það óþvegið

Vandræðalegt bílnúmer

  Fyrir vestan haf standa yfir málaferli.  Og það fleiri en ein og fleiri en tvenn.  Ein málaferli snúast um bílnúmer.  Kona nokkur keypti sér nýjan bíl.  Hún keypti einkanúmer á hann með orðinu 8THEIST (þýðir TRÚLAUS).  Þegar konan fékk bílinn í hendur blasti við á honum bílnúmerið BAPTIST (stendur fyrir þann sem hefur tekið niðurdýfingarskírn).

  Konan brást hin versta við.  Vandamálið er hinsvegar það að samkvæmt lögum má ekki skipta um bílnúmer.  Nýr bíll er skráður á tiltekið bílnúmer og skal bera það óbreytt uns honum er fargað (eða seldur til annars ríkis).

  Á skráningarstofunni er konan sökuð um að hafa handskrifað einkanúmerið illa.  Það hafi valdið mislestri.    

 

 

  

Bókstafstrúarmenn stálu styttu af keltneskum guði

Girnilegasti áfangastaðurinn 2015

 

 

 

 

 

 

  Ég var að kanna með hótelgistingu í Þórshöfn í Færeyjum.  Ætlaði að kíkja þangað seinni partinn í apríl.  Í ljós kom að allt gistirými í Þórshöfn er uppbókað.  Við nánari athugun reyndist allt gistirými í Færeyjum vera uppbókað.  6000 gistirými!  

  Hugsanlega má rekja þetta til þess að fjöldi stærstu fjölmiðla heims valdi um áramótin Færeyjar girnilegasta eða einn girnilegasta áfangastaðinn 2015.  Þ.á.m. New York Times,  The Gardian,  CNN,  CBS og National Geographic.  

  Einnig má ætla að inn í þetta spili glæsilegur sólmyrkvi í Færeyjum 20. mars.  Það skiptir samt ekki öllu máli.  Ég athugaði einnig með hótelgistingu í Þórshöfn í lok júlí.  Allt gistirými er uppbókað líka þá.  Þvílíkur ferðamannastraumur til Færeyja í ár!

   

   

  

Völdu Ísland áfangastað ársins

Bar á Laugaveginum kemur til móts við erlenda ferðamenn

  Enskumælandi túrhestar á Íslandi láta jafnan verða sitt fyrsta verk að leita uppi eintak af Fréttablaðinu.  Þeir lesa það í bak og fyrir en skilja ekki neitt.  Vitaskuld vekur það þeim undrun.  Þeir trúa vart sínum eigin augum.  Þess vegna endurtaka þeir leikinn á hverjum degi á meðan á Íslandsdvölinni stendur.  

  Nú hefur pöbb á Laugaveginum komið til móts við vesalingana.  Hann kallast Lebowski Bar (sennilega í höfuðið á ágætri bíómynd,  The big Lebowski).  Í Fréttablaðinu í dag er auglýsing frá staðnum.  Yfirskriftin er menu (sem þýðir matseðill). Þar eru taldar upp 9 gerðir af heitum samlokum kenndum við þýsku hafnarborgina Hamborg;  svo og kjúklingavængir.  Réttunum og meðlæti er lýst á íslensku.  Það sem skiptir öllu máli fyrir enskumælandi túrhesta er að efst í hægra horninu stendur skýrum stöfum:  OPEN FROM 11 AM EVERY DAY.

  Úlendingarnar eru engu nær um matseðilinn.  Þeir vita ekkert hvað er verið að auglýsa.  En það kemur sér vel fyrir þá að vita að staðurinn opni fyrir hádegi.  

 

 

 

 

 

 

 

 

  Samlokan á myndinni er ekki frá Lebowski heldur McDonalds.  Það er dapulegt hrun samdrátturinn þar á bæ á síðasta ári.  Út um allan heim og ekki síst í Bandaríkjum Norður-Ameríku.  

Heimspressan heldur áfram að mæla með Færeyjum

 

  Í nóvember upplýsti ég undanbragðalaust á þessum vettvangi að lesendur stórblaðsins National Geographic hafi valið Færeyjar sem mest spennandi áfangastað ársins 2015.  Um það má lesa hér .

  Mánuði síðar sagði ég frá því bandaríska sjónvarpsstöðin CNN valdi Færeyjar sem einn af 10 girnilegustu áfangastöðum ársins 2015.  Um það má lesa hér .

  Í millitíðinni greindi ég frá nýútkominni bók,  The White Guide Nordic.  Hún inniheldur vel rökstuddan lista yfir bestu veitingastaði á Norðurlöndunum.  Þar ofarlega trónir færeyski veitingastaðurinn Koks.  Nokkru neðar er annar færeyskur veitingastaður,  Barbara.  Um þetta má lesa hér .

  Nú var bandaríska stórblaðið New York Times að bætast í hóp þeirra sem mæra Færeyjar.  Þar eru Færeyjar númer 9 yfir helstu áfangastaði ársins 2015.  Einmitt vegna framúrskarandi veitingastaða.  Fyrir utan Koks og Barböru tiltekur New York Times Áarstovuna (franska línan úr færeysku hráefni) og Etika (sushi),  ásamt færeyskum bjór.  

  Þannig er topp 10 listi New York Times:

1  Mílan á Ítalíu

2  Kúba

3  Fíladelfía

4  Yellowstone National Park

5  Elqui Valley í Chile

6  Singapore

7  Durban í Suður-Afríku

8  Bólivía

9  Færeyjar

10 Makedónía

  Til viðbótar þessu hefur ólyginn sagt mér að bæði breska dagblaðið The Gardian og bandaríska sjónvarpsstöðin CBS séu búin að mæla með Færeyjum sem áfangastað 2015. 

Íslensk tónlist í Dublin

 

  Á ferðum mínum í útlöndum gleðst ég ætíð gríðarlega yfir því að vera áhugalaus um búðaráp.  Ég skil ekki ferðamenn sem verja dvöl sinni í útlöndum að uppistöðu til inni í fataverslunum,  snyrtivöruverslunum,  skóbúðum og svo framvegis.  Snúa svo aftur heim til Íslands,  klyfjaðir töskum troðfullum af dóti sem er ódýrara að kaupa í íslenskum búðum.  Og borga að auki 5000 kall undir hverja tösku við innritun.  

  Mér þykir skemmtilegra að taka því rólega á veitingastöðum;  smakka ýmsa rétti,  lesa dagblöðin og ræða við heimamenn.  Þess á milli er nauðsynlegt að fara á pöbbarölt;  prófa nýjar bjórtegundir og spjalla við heimamenn.  Skemmtilegast er að hitta á pöbba með "lifandi" tónlist.

  Þegar líður á dvöl hellist yfir mig löngun í að kanna úrval íslenskrar tónlistar í þarlendum plötubúðum.  Í Dublin kíkti ég inn í þrjár plötubúðir.  Þær eru sama marki brenndar og flestar plötubúðir í miðbæ:  Úrvalið er óspennandi.  Fyrst og fremst er boðið upp á plöturnar sem tróna í efstu sætum vinsældalista ásamt plötum frægustu nafna dægurlagasögunnar (Bítlarnir,  Rolling Stóns,  Bob Dylan,  Presley,  Clash,  Bob Marley...).  Plötur lítið þekktra tónlistarmanna finnast varla í plötubúðum í dag.  Ólíkt því sem áður var (fyrir daga netsins).  Þessi þróun hefur dregið úr aðdráttarafli plötubúða.  Á móti vegur að hún gefur úrvali íslenskra platna í erlendum plötubúðum aukið vægi.

  Í öllum plötubúðum sem ég hef heimsótt í útlöndum til margra ára er gott úrval af plötum Bjarkar, Sigur Rósar og Emilíönu Torrini.  Írskar plötubúðir eru þar engin undantekning.  Ég keypti eintak af plötu Sykurmolanna  Too Good To Be True.  Ég var búinn að týna gamla eintakinu mínu. Í Dublin kostaði eintakið um 1200 kall.  

  Aðrar íslenskar plötur í Dublin:  Tveir titlar með Ásgeiri Trausta eru í boði.  Annar er þriggja platna pakki. Í búðunum voru mörg eintök af pakkanum í rekkanum.  Það bendir til þess að sala á honum sé góð.      

 Að auki er hægt að kaupa plötur með Hafdísi Huld svo og allsherjargoða Ásatrúarfélagsins og Alex-verðlaunahafanum, Hilmari Erni Hilmarssyni.  Ég vissi að Hafdís Huld er þokkalega vinsæl í Englandi.  En ég vissi ekki að hún væri einnig vinsæl á Írlandi.  

  Ég skimaði eftir plötum með Of Monster And Men og Ólöfu Arnalds.  Án árangurs.  Hinsvegar hitti ég bæði bandaríska konu og ítalskan mann sem dvöldu á sama hóteli og ég í Dublin;  þau hafa dálæti á OMAM en vissu ekki að hljómsveitin væri íslensk.

  Plötur Ólafar Arnalds njóta vinsælda í Skotlandi og Englandi.  Þær vinsældir virðast ekki hafa teygt sig til Írlands.

  Íslenskir þátttakendur í Söngvakeppni evrópskra sjónvarpsstöðva virðast ekki ná hilluplássi í evrópskum plötubúðum.