Heimssögulegur viðburður í kvöld

  Nú er stóra stundin að renna upp.  Hljómsveitin goðsagnakennda Mosi frændi treður upp á Grand Rokk við Smiðjustíg klukkan 21.00 í kvöld - eftir 21.  árs hlé!  Gestasöngvarar verða Páll Óskar Hjálmtýsson,  Felix Bergsson,  Hjalti Stefán Kristjánsson og Þorsteinn Joð.  Þorsteinn mun kannski ekki syngja svo mikið heldur fara með texta í laginu sívinsæla um Kötlu köldu.

  Meðfylgjandi myndbandsbútar eru úr heimildarmynd um Mosa frænda.  Hér eru fleiri bútar:  http://www.youtube.com/watch?v=2vttMxLPLks&feature=related

 

Heimildarmynd um Mosa frænda

  Vinna er langt komin við heimildarmynd um hljómsveitina goðsagnakenndu Mosa frænda,  sem þekktust er fyrir lagið ódauðlega um  Kötlu köldu.  Mér skilst að myndin eigi að vera tilbúin 13.  ágúst þegar hljómsveitin blæs til endurkomu á Grand Rokk.  Eða hvort upptökur frá endurkomunni verða notaðar í myndina.  Er ekki klár á hvort er.

 Bútar úr myndinni eru farnir að leka á netið.  Hér eru nokkur sýnishorn.

 

Kvikmyndaumsögn

 - Titill:  Brüno

 - Handrit/leikstjórn/aðalhlutverk:  Sacha Baron Cohen

 - Einkunn: ***1/2 (af 5)

  Enski leikarinn Sacha Baron Cohen varð fyrst þekktur í hlutverki rapparans Ali G í samnefndum sjónvarpsþáttum.  Bráðfyndnum sjónvarpsþáttum.  Í þeim tróð Cohen einnig upp sem sjónvarpsstjarna frá Kazakstan,  Borat, og samkynhneigð tískulögga,  Brüno,  frá Austurríki.

  Cohen gerði kvikmynd um Ali G.  Ekki alveg nógu góða.  Hann gerði aðra kvikmynd um Borat.  Sú var og er virkilega fyndin.  Og nú er það kvikmynd um Brüno.  Hún gefur Borat-myndinni ekkert eftir.

  Eins og í fyrri myndum er gert út á svipaða framsetningu og í myndum og sjónvarpsþáttum sem skilgreina má afbrigði af "Falinni myndavél".  Brüno er tilbúinn "karakter".  Hann á samskiptum við fólk sem veit ekki að þar er grínari á ferð að rugla í þeim.

  Ég hef séð mörg skemmtileg myndbönd með Brüno á youtube.com.  Þau eru fæst í kvikmyndinni.  Sum eru "out takes",  það er að segja urðu útundan við endanlega vinnslu á myndinni.  Sum eru kannski úr Ali G sjónvarpsþáttunum.

  Það myndi skemma fyrir þeim er eiga eftir að sjá myndina að segja frá fyndnu senunum sem þar koma fyrir.  Brandararnir byggja á því að koma á óvart.  Vegna kynningarmyndbandsins sem fylgir þessari bloggfærslu er þó óhætt að nefna þegar Brüno kemur fram í bandarískum sjónvarpsþætti með áhorfendum af afrískum uppruna.  Þar er komið inn á að Brüno hefur ættleitt blökkubarn.  Hann virðist leggja sig fram um að vera með "pólitíska rétthugsun" en gengur fram af áhorfendum með því að hafa aðra hugmynd um "pólitíska rétthugsun" en þeir. 

  Brüno er ekkert heilagt.  Hann reynir að stilla til friðar í Mið-Austurlöndum en þekkir ekki mun á "hummus" (kjúklingabaunamauk) og Hamash-samtökum Palestínumanna.  Sjálfur er Cohen gyðingur en hlífir gyðingum ekki í gríninu.

  Fræga fólkið er dregið sundur og saman í háði.  Líka tískubransinn,  bandaríski herinn og svo framvegis.  

  Kvikmyndin  Hangover  hefur verið auglýst sem fyndnasta mynd sumarsins.  Ég mæli með henni sem góðri skemmtun.  Kvikmyndin um Brüno er ennþá fyndnari.  Kíkið á báðar myndirnar.     

   

Kvikmyndaumsögn

 - Titill:  The Hangover ("Hundasýkin" á færeysku,  "Þynnkan" á íslensku)

 - Sýningarstaður:  Sambíón

 - Einkunn: **1/2 (af 5)

  The Hangover er bandarísk gamanmynd sem gerist í borg syndanna,  Las Vegas.  Leikstjórinn,  Todd Phillips,  á að baki myndir á borð við  Road Trip,  Old School  og Starsky & Hutch.

  Að uppistöðu til gengur myndin út á að þrír kunningjar vakna upp eftir næturslark í borginni og reyna að átta sig á atburðum næturinnar.  Þeir muna ekki eftir neinu.  Hægt og bítandi tekst þeim að fylla upp í eyðurnar. 

  Söguþráðurinn er byggður á raunverulegum atburði.  Jafnvel má ætla að eitthvað þessu líkt hafi gerst mörgum sinnum víða um heim.  Þar fyrir utan er söguþráðurinn ekki upp á marga fiska og skiptir litlu máli.  Það eru samskipti félaganna innbyrðis og við annað fólk sem afgreiða brandarana.  Brandararnir eru þokkalega margir og margir þokkalega fyndnir.  Sumir nokkuð ferskir.  Þar ber einn félaganna hita og þunga.  Sá er Zach Galifianakis í hlutverki Alans.  Hann er í miðið á ljósmyndinni hér fyrir ofan.  Án hans hlutverks væri myndin ansi þunn. 

  Einstaka brandari er mjólkaður um of.  Dæmi um það er hversu mikið og ítrekað er gert út á að einn félaganna missir framtönn á næturslarkinu.  Til gamans má geta að viðkomandi leikari hefur frá barnsaldri verið án þessarar tannar í raunveruleikanum.

  Myndin er auglýst sem "ein albesta grínmynd sumarsins".  Hún stendur undir þeirri fullyrðingu.  Í og með vegna þess að framboð á góðum grínmyndum er takmarkað.   Töluvert er um ofleik í myndinni.  Einnig er hún dálítið klisjukennd og þess vegna oft fyrirsjáanleg.  Sem er allt í lagi.  Þetta er fyrst og fremst létt grínmynd og reynir ekki að vera neitt meira.  Hún heldur jöfnu flugi til enda.  Ágæt skemmtun fyrir fólk á öllum aldri.  Það eru mörg fín rokklög í myndinni í bland við nokkur leiðinleg popplög.

Dúndur flott kvikmynd

  Ég hef verið með horn í síðu Skjábíós síðan vesalingar þar á bæ hófu auglýsingaherferð sem afhjúpaði ótrúlega aulaleg viðhorf til sjónvarpsefnis.  Þið kannist við þessar auglýsingar.  Þær hefjast á því að þulur kynnir sjónvarpsdagskrá kvöldsins.  Áður en hann hefur lokið máli sínu er skrúfað fyrir hann og annar þulur boðar að enginn þurfi að horfa á leiðinlegt sjónvarpsefni því hægt sé að finna eitthvað skemmtilegt í skjábíó.

  Það hafa verið nokkrar útgáfur af þessari auglýsingu.  Allar eiga það sameiginlegt að sjónvarpsdagskráin sem þulurinn byrjar að lesa hljómar verulega áhugaverð.  Í fljótu bragði man ég eftir að kynnt er leikin grænlensk kvikmynd,  ísraelsk gamanmynd og norskur heimildarþáttur um dreng í Afríku sem þarf að fara um langan veg til að sækja vatn. 

  Eftir að hafa heyrt flestar auglýsingarnar í þessari syrpu frá Skjábíói er ljóst að höfundur auglýsingaherferðarinnar hefur heimóttalega fordóma gagnvart sjónvarpsefni frá löndum sem við erum ekki vön að sjá kvikmyndir eða sjónvarpsefni frá.  Hann er með öðrum orðum heimskur í upprunalegri merkingu þess orðs.

  Nú hef ég ekki heyrt aulaauglýsinguna í langan tíma.  Þess vegna kíkti ég á Skjábíó.  Þar er fátt um fína drætti,  að venju.  En þeim mun meira af drasli.  Samt fann ég áhugaverða heimildarmynd um tónlistarmanninn Joe Strummer.  Leikstjóri hennar er Julien Temple sem áður hefur gert vel heppnaða heimildarmynd um bresku pönksveitina The Sex Pistols.

  Joe Strummer var söngvari og gítarleikari bresku pönksveitarinnar The Clash.  Þessar tvær hljómsveitir,  The Sex Pistols og The Clash leiddu bresku pönkbyltinguna á síðari hluta áttunda áratugarins.  Mikið gekk á hjá báðum hljómsveitunum og þær störfuðu náið saman.  The Sex Pistols starfaði stutt og sendi aðeins frá sér eina alvöru plötu en The Clash varð ofurgrúppa á heimsmælikvarða.  Þar munaði mestu að hún sló rækilega í gegn í Bandaríkjunum.

  Myndin nær að fanga togstreituna sem það olli Joe Strummer að verða súperstjarna og hljómsveit hans að mörgu leyti það sem pönkhugsjón hans var uppreisn gegn.  Blessað dópið setti einnig sitt mark á hljómsveitina.

  Þetta er löng mynd.  Sléttar tvær klukkustundir (og vel það með pissuhléi og kaupum á poppkorni).  Hún dregur upp sanna mynd af breiskleika Joes og ótal mótsögnum í hans persónu.  En samt rímar þetta allt einhvern veginn saman þegar upp er staðið.  Maður öðlast skilning á þessari að mörgu leyti ringluðu persónu,  sem sagði eitt í dag og annað á morgun.  En var engu að síður trúverðug í einlægni og opinskáum yfirlýsingum.  Mér datt stundum Bubbi Morthens í hug þegar ég horfði á myndina.  Einnig vegna þess að músíksmekkur þeirra lá saman:  Bandarísk þjóðlagamúsík (Woody Guthrie),  bandarískur blús,  jamaískt reggí,  heimspopp (World Music) og pönk.

  Myndin heitir einfaldlega  Joe Strummer.  Ég ætla að fleiri en aðdáendur pönks og The Clash hafi góða skemmtun af að kíkja á myndina.

  Joe Strummer féll frá,  rétt um fimmtugt.  Myndbandið hér að ofan er gert eftir fráfall hans.  Þarna flytur hann Bob Marley slagarann  Redemption Song.

Dýragrín

  Þessar skrýtlur fékk ég sendar í tilefni páskanna.  Og skemmti mér bærilega yfir þeim.  Vonandi gerir þú það líka.

  Hryllingsmynd

  Þú ert hér

  Elskan mín,  láttu ekki svona.  Slakaðu á.  Leyfðu mér að útskýra...

  Kannski ættir þú að bera á þig Banana Boat sólvörn næst...

Kvikmyndaumsögn

- Titill:  Draumalandið

.

 - Höfundar:  Þorfinnur Guðnason og Andri Snær Magnason

.

 - Framleiðandi:  Sigurður Gísli Pálmason

.

 - Einkunn: ****1/2 (af 5)

.

  Draumalandið er byggt á samnefndri metsölubók Andra Snæs Magnasonar.  Ansi merkilegri bók.  Ég sá líka vel heppnaða sviðsfærslu Hafnarfjarðarleikhússins á Draumalandinu fyrir 2 árum.

.

  Kvikmyndin flaggar öllum bestu kostum heimildarmyndar:  Hún er virkilega skemmtileg,  fræðandi og vekur áhorfandann til umhugsunar.   Hún býður upp á helling af flottum senum af fallegu landslagi í bland við skondin innskot. 

.

  Þetta er áróðursmynd umhverfisverndarsinna.  Sjónarmið virkjunar- og álverssinna fá að koma fram.  Með framsetningunni verður málflutningur þeirra dáldið kjánalegur.  Ég vorkenni sumum sem uppskáru hláturrokur frá áhorfendum í kvikmyndasalnum.  Ég stóð mig að því að hugsa stundum:  "Ó,  þvílíkt fífl!"

.

  Ég hef samúð með fögnuði Austfirðinga og Húsvíkinga yfir að fá álver í túngarðinn.  Sjálfur vann ég sem unglingur í álverinu í Straumsvík í næstum 3 ár á fyrri hluta áttunda áratugarins.  Á þaðan margar ljúfar minningar og hef verið kvefaður og hás síðan.  Það var lærdómsrík reynsla að kynnast þar skarpari stéttaskiptingu en ég hef kynnst á öðrum vettvangi.  Flestir allra hæst settu hjá fyrirtækinu voru þýskir,  ausurískir eða svissneskir.

.

  Það var gaman að sjá glæsilegar loftmyndir af mínum gamla vinnustað.

.

  Ég mæli eindregið með kvikmyndinni Draumalandinu.  Hún á erindi til allra Íslendinga,  hver sem afstaða er til virkjana og álvera.  Þetta er áhrifarík mynd,  falleg,  fræðandi og skemmtileg.  Hún nýtur sín vel á breiðtjaldi.  En ég er ákveðinn í að kaupa hana á DVD.  Þetta er mynd sem ástæða er til að horfa á oftar en einu sinni.

      

Gleymið Björk, gleymið Sigur Rós, hér kemur Sigríður Níelsdóttir!

  Sigríður Níelsdóttir er einskonar huldupoppstjarna.  Fjöldinn veit ekki af henni.  Hefur aldrei heyrt plötur hennar né orðið var við hana.  Lög hennar eru ekki spiluð í útvarpi.  Samt hefur Sigríður sent frá sér tugi platna sem innihalda hátt á þriðja hundrað frumsaminna laga.  En Sigríður er ekki að trana sér fram né sinni músík.  Hún gefur plöturnar út í kyrrþey.

  Sigríður Níelsdóttir er um áttrætt.  Poppstjörnuferill hennar hófst fyrir nokkrum árum.  Þá hafði hún komist yfir einfaldan skemmtara með allskonar hljómblæbrigðum (sound effektum).  Lög Sigríðar eru án texta og söngs (instrúmental).  Samt segja þau mikla sögu.  Túlka heilar bíómyndir,  bækur,  sjónvarpsframhaldsþætti og sitthvað fleira.  Þar koma "effektarnir" sér vel,  jafnframt því sem Sigríður á létt með að herma eftir húsdýrum jafnt sem fólki. 

  Sigríður einskorðar ekki sköpunargleðina við músík.  Hún er einnig á kafi í myndlist.  Hún klippir myndir út úr tímaritum,  raðar myndunum saman og límir á spjöld.  Mér er minnisstætt myndverk þar sem Sigríður hafði klippt út myndir af kransatertum og límt ofan á höfuð fólks úr annarri mynd.  Kransaterturnar komu í stað hatta og gáfu til kynna að um væri að ræða prúðbúið fólk á leið til veislu.  Farið að hlakka til að komast í kökurnar.

Kvikmyndarumsögn

Titill:  Reykjavík - Rotterdam

Handrit:  Óskar Jónasson og Arnaldur Indriðason

Leikstjórn:  Óskar Jónasson

Helstu leikendur:  Baltasar Kormákur,  Ingvar E.  Sigurðsson,  Þröstur Leó Gunnarsson,  Ólafur Darri Ólafsson,  Lilja Nótt og Jörundur Ragnarsson

Einkunn: **** (af 5)

  Myndin segir frá blönkum fjölskyldumanni (Baltasar) sem smyglar spíra til landsins að undirlagi fláráðs "vinar" (Ingvar E.).  Framvindan er að mestu fyrirsjáanleg en blönduð óvæntum atburðum.  Einhversstaðar sá ég myndinni lýst sem spennu-grínmynd.  Grínið fór framhjá mér.  Ég veit ekki hvar það átti að vera.  En spennan var í fínu lagi.

  Samtöl eru óvenju eðlileg miðað við aðrar íslenskar kvikmyndir.  Leikur,  persónur og senur eru trúverðugar.  Samt var ég ekki alveg að kaupa vonda kallinn,  hrottann (Jóhann,  ég man ekki hvers son).  Hann er aðeins of vinalegur á svipinn.  Ég var heldur ekki að kaupa upprisu konu smyglarans (Lilja Nótt) eftir að hún átti að hafa verið myrt.

  Smygl á spíra hljómar eins og eitthvað sem er komið framyfir síðasta söludag.  Er einhver að smygla spíra í dag?  Er spíri ekki of fyrirferðarmikill til að slíkt borgi sig á tímum landabruggs og nettra dóppakkninga?

  Þessar aðfinnslur mega ekki hljóma eins og mínus er skiptir einhverju máli.  Alls ekki.  Þetta eru léttvæg atriði.  Myndin er góð skemmtun;  hröð,  æsileg,  viðburðarík og vel heppnuð í flesta staði.  Ég mæli eindregið með henni sem góðri haustupplyftingu í efnahagsþrengingum Jóns Ásgeirs og Björgólfs.

Kvikmyndaumsögn

Titill:  Sveitabrúðkaup

Helstu leikarar:  Sigurður Sigurjónsson,  Þröstur Leó Gunnarsson,  Ingvar E.  Sigurðsson,  Kristbjörg Kjeld,  Árni Pétur Guðjónsson,  Ólafur Darri,  Ágústa Eva,  Herdís Þorvaldsdóttir og margir fleiri

Leikstjóri og handritshöfundur:  Valdís Óskarsdóttir

Einkunn:  **** (af 5)

.

  Fyrst eru það neikvæðu punktarnir.  Nafnið Sveitabrúðkaup er fráhrindandi.  Það laðar fram tilfinningu fyrir leiðindum en ekki skemmtun.  Auglýsingin (sjá mynd) er álíka fráhrindandi.  Teikningarnar eru góðar en uppsetningin á auglýsingunni gefur ekkert skemmtilegt til kynna.  Auglýsingin þolir heldur ekki að vera smækkuð.  Hún samanstendur af smáum atriðum sem breyta myndunum í þokukenndar klessur þegar auglýsingin er minnkuð í eins dálks dagblaðaauglýsingu.  Það er grundvallarregla í grafískri hönnun að bíóauglýsing verði að þola eins dálks stærð.   

  Kynningarmyndbandið (trailer) gefur engan veginn til kynna hvað myndin er í raun skondin og skemmtileg.

  Söguþráðurinn er lítilfjörlegur.  Við fylgjumst með hópi fólks í tveimur rútum ferðast úr Reykjavík upp í Borgarfjörð.  Burðarbiti myndarinnar eru samskipti og samtöl þessa fólks. 

  Framan af er myndin bragðdauf.  Það er bara rétt á meðan helstu persónur eru kynntar til leiks.  Eftir það taka við hnyttin samtöl og atvik.  Myndin kemst á gott flug sem helst til enda.  Brosið fer ekki af manni á milli hláturgusa sem brjótast reglulega fram.

  Landsmenn eiga eftir að taka upp mörg spaugileg tilsvör úr myndinni og gera ódauðleg.  Íslenska hópsálin er þannig.  Þegar bíógestir nestuðu sig upp fyrir sýninguna og í hléi mátti heyra suma biðja um "stórasta popp í heimi" eða "stórasta kókglasið".  Það brást ekki að viðstaddir veltust um af hlátri yfir brandaranum.     

  Myndin er farsi með dramtískum undirtóni.  Sumar persónurnar eru ýktar án þess að tapa trúverðugleika.  Það er engin ástæða til að velta fyrir sér örfáum gloppum í sögunni.  Farsar þurfa ekki að standast rökhugsun.  Það sem öllu máli skiptir er að þetta er smellin mynd.  Ég mæli með henni sem hinni bestu kvöldskemmtun fyrir alla aldurshópa.

.

  Leikararnir eru einvalalið þrautreyndra.  Þeir standa sig hver öðrum betur.  Herdís Þorvaldsdóttir sem amma brúðurinnar og Kristbjörg Kjeld sem mamman eru fremstar meðal jafningja. 

  Leikstjórinn,  Valdís Óskarsdóttir,  er klippari á heimsmælikvarða.  Klippingin er markviss og ákveðin.  Þó að sumsstaðar sé klippt bratt á milli samtala ólíks fólks þá rennur myndin svo lipurlega áfram að maður tekur ekki eftir klippingum nema veita þeim sérstaklega athygli. 

.

  Um tónlistina sér enska "pönk"-kabarett tríóið The Tiger Lillies.  Fyrst var ég ósáttur við að heyra að músíkin er sungin á ensku.  Ég hefði kosið rammíslenska músík.  En The Tiger Lillies er svo flott hljómsveit að það er auðvelt að taka músíkina í sátt.  The Tiger Lillies er undir sterkum áhrifum frá þýska tvíeykinu Kurt Weill & Brecht.  Ein plata The Tiger Lillies heitir meira að segja  2 Penny Opera  og vísar þar í vinsælustu óperettu Kurts Weills og Brechts,  3 Penny Opera. 

.

  Ég er vanur að sofna nokkrum sekúndum eftir að ég loka augunum.  Í gærkvöldi hélt myndin fyrir mér vöku.  Hvert broslega atriðið á fætur öðru úr henni rifjaðist upp og ég hló mig í svefn seint og síðarmeir.