Allt er þá þrennt er

  Útlendir ferðamenn á Íslandi hafa stundum á orði að Ísland sé mjög ameríkanserað.  Hvert sem litið er blasi við bandarískar keðjur á borð við KFC,  Subway,  Dominos og svo framvegis.  Í matvöruverslunum svigni hillur undir stæðum af bandarísku morgunkorni, bandarísku sælgæti og ropvatni á borð við Coca-Cola, Pepsi og Sprite.  Ekkert nema gott um það að segja.

  Á skjön við þetta gerðust um árið þau undur að flaggskip bandarísks ruslfæðis,  McDonalds,  kafsigldi á Íslandi.  Var það í fyrsta skipti í sögunni sem McDonalds hrökklaðist úr landi vegna dræmra viðskipta.  

  Nokkru síðar hvarf keppinauturinn Burger King á braut af sömu ástæðu.  Nú er röðin komin að Dunkin Donuts á kveðja.  Krummi í Mínus og frú voru forspá er þau köstuðu kveðju á kleinuhringjastaðinn við opnun.  Svo skemmtilega vill til að þau eru að opna spennandi veitingastað í Tryggvagötu,  Veganæs.  Bæ, bæ Dunkin Donuts.  Helló Veganæs!

Loka Dunkin' Donuts á Laugavegi

Grófasta lygin

  Ég laug ekki beinlínis heldur sagði ekki allan sannleikann.  Eitthvað á þessa leið orðaði þingmaður það er hann reyndi að ljúga sig út úr áburði um að hafa stolið þakdúki, kantsteinum, fánum, kúlupenna og ýmsu öðru smálegu.  Í aðdraganda kosninga sækir margur í þetta farið.  Kannski ekki að stela kantsteinum heldur að segja ekki allan sannleikann.  Við erum vitni að því ítrekað þessa dagana.

  Grófasta lygin kemur úr annarri átt.  Nefnilega Kópavogi.  Í Hjallabrekku hefur löngum verið rekin matvöruverslun.  Í glugga verslunarinnar blasir við merkingin "10-11 alltaf opin".  Hið rétta er að búðin hefur verið harðlæst undanfarna daga.  Þegar rýnt er inn um glugga - framhjá merkingunni "10-11 alltaf opin" - blasa við galtómar hillur.

 

   

Dularfullt mannshvarf

  Fyrir mánuði gagnrýndi ég - á þessum vettvangi - veitingastað Ikea í Garðabæ fyrir að bjóða ekki upp á lambakjöt.  Viðbrögð voru snöfurleg.  Lambakótelettur voru þegar í stað settar á matseðilinn.  Síðan hef ég ítrekað kvittað fyrir mig með heimsókn í Ikea.

  Í gær snæddi ég þar kótelettur utan matmálstíma.  Klukkan var að ganga þrjú.  Fámennt í salnum.  Á næsta borði sat aldraður maður.  Skömmu síðar bar að annan aldraðan mann.  Án þess að heilsa spurði hann hinn:

  - Hefur þú nokkuð séð hópinn minn?

  - Hvaða hóp? spurði hinn á móti.

  - Ég er með tuttugu manna hóp.  Við vorum að koma af Úlfarsfelli.  Ég leit af honum í smástund áðan hérna niðri.  Svo var hann bara horfinn.  Ég er búinn að leita að honum.  Finn hann ekki.

  Hinn kom ekki með neitt ráð.  Eftir að hafa tvístigið um hríð settist komumaður við borðið hjá honum og sagði:

  - Ég hinkra hérna.  Ég hélt að hópurinn ætlaði að fá sér bita.  Hann hlýtur þá að dúkka upp hér.

  Mennirnir þekktust greinilega.  Þeir spurðu frétta af sameiginlegum kunningjum.  Nokkru síðar var ég mettur.  Stóð upp og gekk á brott.  Hópurinn var ekki búinn að skila sér.  Á útleið skimaði ég eftir honum.  Án árangurs.  Ég hefði viljað benda honum á að hann væri týndur. 

  

  

Óhugnanlegt dýraníð

  Umræða hefur kviknað um hryllilegt dýraníð á Íslandi.  Upphaf þess má rekja til Fésbókarfærslu Tinnu Bjargar Hilmarsdóttur.  Hún lýsir hræðilegri meðferð á fé.  Hún fór í réttir.  Varð hálf lömuð og full af sorg og reiði yfir því sem fyrir augu bar.  

  Tinna Björg er félagi í Aktivegan - samtökum um réttindi dýra til lífs og frelsis.  Full ástæða er til að lofa og fagna öllum sem láta sig velferð dýra varða.  Dýraníðingar þurfa sjaldnast að axla ábyrgð á gjörðum sínum.

  Tinna Björg segir féð hafa verið skelfingu lostið og verulega stressað.  Hún fullyrðir að kindur og lömb deyi iðulega vegna streitunnar sem smölun fylgir.  Sum slasist.  Fjölskyldur tvístrist.  Lamb tróðst undir.  Kindum var fleygt eins og tuskudúkkum.  Nokkrar kindur höltruðu.  Aðrar voru með blæðandi sár.  Ein með skaddað auga.  Sláturtrukkar biðu eftir þeim.  Þær sáu ekki fram á neitt annað en dauða eða þurfa að hírast í skítugu fjárhúsi í allan vetur.  

  Ég dreg ekki í efa neitt af þessu.  Ég hef ekki farið í göngur og réttir síðan á fyrri hluta áttunda áratugarins.  Þá var þetta allt öðru vísi.  Kindurnar fögnuðu okkur smölunum.  Þær hlakkaði til að komast í réttina.  Lögðu þegar í stað í átt að henni.  Þær komu óþreyttar á áfangastað.  Þær röltu léttar í spori niður fjallið á gönguhraða smalanna.  Það vorum við sem þurftum að klífa brattar fjallshlíðar.

  Í réttunum urðu fagnaðarfundir.  Kindurnar hittu æskufélaga sína og jörmuðu ákaft af fögnuði.  Lömbin hittu fjölda nýrra lamba.  Það var algjört ævintýri að kynnast nýju lömbunum.  Allir skemmtu sér hið besta.  Líka smalarnir sem sumir voru fullir og vildu slást.  Kindurnar hlógu að þeim.

  Að hausti eru kindurnar að mestu hættar að skipta sér af lömbum.  Lömbin hinsvegar sækja í návist móður.  Fyrst og fremst af vana.  Þau eru fyrir löngu síðan hætt á spena og þurfa ekkert á mömmu að halda.  Þetta skiptir þau engu máli.

 Ég hef aldrei séð blóðgað fé í réttum.  Hinsvegar hefur í réttum uppgötvast að horn er að vaxa inn í höfuð á kind eða lambi.  Líka að kind er í vandræðum vegna ullarreyfis.  Ein var með brunna snoppu eftir að hafa asnast upp á jökul og ekki fattað að hann endurvarpaði sólarljósi.  Henni þurfti að sinna og græða brunasár með Aloe Vera geli.  Aldrei dó fé vegna streitu.  Enda féð sultuslakt - þrátt fyrir hvað því þótti rosalega gaman.

  Ég vissi ekki dæmi þess að ekið væri með lömb beint úr rétt í sláturhús.  Venja var að fita lömbin í nokkra daga á káli og öðru góðgæti síðustu daga fyrir slátrun.  Það var þeim góð skemmtun að ferðast á vörubílspalli.  Flestum skepnum þykir það gaman; að vera kyrr á sama stað en samt á ferð.  Þau upplifa heillandi töfra.

  Sjaldan eða aldrei voru lömb leidd beint af vörubílspalli til slátrarans.  Algengara var að þau fengju að slaka á.  Jafnvel yfir nótt.  Þau voru ekkert óróleg eða kvíðin.  Frekar að þau væru spennt að vita hvaða næsta ævintýri biði þeirra.

  Er kólna tók í veðri urðu ærnar afskaplega þakklátar fyrir að komast í húsaskjól.  Þar var dekstrað við þær.  Heyi hlaðið á garða.  Stundum gómsætu mjöli blandað saman við.  Einkum síðvetrar.  Þá fengu þær líka síld.  Þvílíkt sælgæti.  Þvílík hamingja.

     

Yoko Ono bannar svaladrykk

 

  John Lennon var myrtur á götu úti í New York 1980.  Síðan hefur ekkja hans,  Yoko Ono,  unnið ötult starf við að vernda minningu hans.  Reyndar gott betur.  Hún hefur náð að fegra ímynd hans svo mjög að líkist heilagri helgimynd.  Gott og blessað.

  Nú hefur henni tekist að stöðva sölu á pólskum svaladrykk.  Sá heitir John Lemon.  Fyrstu viðbrögð framleiðanda drykkjarins voru að þræta fyrir að gert væri út á nafn Johns Lennons.  Lemon sé annað nafn en Lennon.

  Yoko blés á það.  Vísaði til þess að í auglýsingum um drykkinn sé gert út á fleira en nafn Johns.  Til að mynda séu þær skreyttar með ömmugleraugum samskonar þeim sem eru stór hluti af ímynd hans.  Þar hjá stendur setningin "let it be".  Sem kunnugt er heitir síðasta plata Bítlanna "Let it Be".  

  Til viðbótar notaði írska útibúið,  John Lemon Ireland,  mynd af John Lennon í pósti á Fésbók.

  Lögmannastofa Yokoar stillti framleiðandanum upp við vegg:  Hótaði 5000 evra (655.000 ísl kr.) dagsektum og krafðist 500 evra fyrir hverja selda flösku.  Fyrirtækið hefur lúffað.  Nafninu verður breytt í On Lemon.  Breski dreifingaraðilinn segir að lítið fyrirtæki sem sé ennþá að fóta sig á markaðnum hafi ekki bolmagn til að takast á við milljarðamæring.  

 

Allir verða að hjálpast að

  Lambakjötið hrannast upp óselt.  Þökk sé meðal annars vopnasölubanni sem Gunnar Bragi Sveinsson,  þáverandi utanríkisráðherra,  setti á Rússa.  Út af fyrir sig var gott að draga úr vopnasölu.  Brögð eru að því að vopn séu notuð til illra verka.  Rússar eru seinþreyttir til reiði.  Gunnar Bragi þurfti að ögra þeim ítrekað með digurbarkalegum yfirlýsingum á alþjóðavettvangi til að knýja fram viðbrögð.  Seint og síðarmeira tókst það.  Rússar hættu að kaupa íslenskt lambakjöt og makríl.  

  Íslendingar verða sjálfir að hlaupa í skarðið sem Rússar skilja eftir.  Hrun blasir við sauðfjárbændum.  Þetta eru hamfarir.  Allir verða að hjálpast að.  Öflugt átak þarf til að auka tímabandið lambakjötsneyslu á meðan markaðurinn leitar jafnvægis. 

  Góðu fréttirnar koma úr Garðahreppi.  Í sumarbyrjun var opnað þar Kaupfélag.  Það selur lambahakk.  Slíkt hafði ekki sést í íslenskum matvöruverslunum til áratuga - þrátt fyrir mikla eftirspurn.  Kaupfélag Garðahrepps hefur jafnframt sannað að hægt er að verka lambaskrokk þannig að kótelettur séu beinlausar.  

  Nýverið hóf Bónus að selja í lítersfötu fulleldaða kjötsúpu.  Það er til fyrirmyndar.  Almenningur veit ekki af þessu.  Ef hann fær vitneskju um þetta er líklegt að kjötsúpan verði einnig seld í 3ja lítra fötu.

  Einhver er byrjaður að kynna til sögunnar lambabeikon.  Man ekki hver. 

  Þetta dugir ekki til að vinda afgerandi ofan af kjötfjallinu.  Almenningur verður að leggjast á árar;  leggja hausinn í bleyti og koma með hugmyndir og ábendingar um hvað megi betur fara til að efla lambakjötsneyslu.  

  Hér eru punktar í púkkið:

  -  Frosið lambakjöt í kæliklefum matvöruverslana er óaðlaðandi; grátt og guggið.  Lystugra væri að umbúðirnar sýndu ljósmynd af fulleldaðri máltíð:  Steiktu eða grilluðu kjöti ásamt girnilegu meðlæti.

  - Hafa einfaldar og spennandi uppskriftir á öllum pakkningum á frosnu lambakjöti.  Skipta þeim út fyrir nýjar með reglulegu millibili.  

  -  Margir búa einir.  Heilt læri eða heill lambahryggur er of stór skammtur fyrir þá.  Minni einingar þurfa einnig að vera í boði.  Kannski eins og þriðjungur af hrygg eða kvart læri.

  -  Það þarf stöðugt að glenna lambakjöt framan í neytendur.  Til að mynda með því að vera með smakk í öllum helstu stórmörkuðum daginn út og inn.  Smakk er einhver virkasta söluaðferð sem til er.  Mun betri leið til að minnka kjötfjallið en urða kjötið.  

  -  Margir kvarta undan og undrast að kubbasteik hafi hvergi sést til áratuga - þrátt fyrir mikla eftirspurn.

  -  Lambagúllas hefur ekki fengist í áraraðir - þrátt fyrir mikla eftirspurn.

  -  Það þarf að fá lambakjötið vottað sem þjóðarrétt Íslendinga.  Hampa því framan í milljónir erlendra ferðamanna.  Bjóða hvarvetna upp á lamborgara (lambaborgara).  Engin vegasjoppa má vera svo aum að hún bjóði ekki upp á lamborgara.

  -  Vöntun er á úrvali lambakjötsáleggs.  Hangikjöt og rúllupylsa eru ekki nóg.  Það þarf kjötsneiðar sem keppa við roastbeaf og skinku.  

  -  Sumir vinsælustu veitingastaðir landsins selja enga lambakjötsrétti.  Munar þar mestu um Ikea.  Þessu þarf að kippa í lið. 

  -  Liður í aðlögunarferli innflytjenda ætti að vera námskeið í fjölbreyttri matreiðslu á lambakjöti.  Námskeiðið getur staðið öllum opið fyrir vægt hráefnisgjald.

  -  Fjölga þarf fullelduðum lambakjötsréttum án meðlætis.  Helst einhverjum sem þarf ekki að hita.  Til að mynda gætu lambanaggar verið ágætt snakk (með pítusósu).    

   

Taka allt kjötið heim og selja

Áríðandi upplýsingar fyrir sólarlandafara!

 

 

  Margur sólarlandafarinn er varla fyrr mættur á svæðið en magakveisa herjar á hann.  Ástæðan er matareitrun.  Löngum hefur ferðalöngum verið kennt að forðast hrátt salat, grænmeti og annað æti sem er skolað upp úr kranavatni.  Vatnið er löðrandi í bakteríum sem íslenska magaflóran ræður ekki við.  

  Ástæða er til að hefja dvölina á því að slafra í sig jógúrt.  Hún inniheldur varnir gegn vondum bakteríum.

  Nú hefur spænska blaðið El Pais bætt inn í umræðuna fróðleik.  Það greinir frá rannsókn á mat og drykk hjá svokölluðum götusölum.  Bæði á götum úti og á strönd er krökkt af söluborðum og söluvögnum.  Í Barcelóna eru 7000 veitingagötusalar.  Rannsóknin leiðir í ljós að þarna er pottur mélbrotinn.  Sóðaskapurinn er yfirgengilegur.  Matur og drykkur fljóta í E-coli bakteríum.  Magnið er svo svakalegt að það er bein ávísun á matareitrun.  Meira að segja frambornir áfengir kokteilar eru 7200% yfir skaðlausum mörkum.  

  Götusalarnir starfa á svörtum markaði.  Þeir lúta ekki heilbrigðiseftirliti né öðrum kröfum sem gerðar eru til fastra veitingastaða innanhúss.  Þeir halda ekki bókhald og borga lítil sem engin gjöld.  Það er önnur saga.  Hitt skiptir öllu:  Til að lágmarka hættu á matareitrun á ströndinni og göngugötunni:  Ekki kaupa neitt matarkyns af götusölunum.

 

      

Örstutt smásaga um vísitölufjölskylduna

  Það er sunnudagskvöld.  Fjölskyldan situr inni í stofu.  Hver með sinn snjallsíma:  Mamma, pabbi, 12 ára sonur og 14 ára dóttir.  Enginn hefur sagt orð allan daginn.  Skyndilega rýfur mamman þögnina og segir:  "Mér finnst eins og ég sé að gleyma einhverju.  Ég veit ekki hverju."   Hún fær engin viðbrögð. Tveimur klukkutímum síðar endurtekur hún þetta.  Dóttirin svarar:  "Við höfum ekkert borðað í dag."  

  Mamman:  "Er það?"  Sonurinn bætir við:  "Við borðuðum ekkert í gær heldur."

  Mamman:  "Er það rétt?  Borðuðum við kannski ekki á föstudaginn?  Þið fenguð þó áreiðanlega að borða í skólanum á föstudaginn."  

  Sonurinn:  "Já, ég fékk mat í skólanum á föstudaginn.  Síðan hef ég ekkert borðað."

  Mamman:  "Við höfum gleymt að borða þessa helgi.  Við verðum að gera eitthvað í því."

  Pabbinn:  "Þetta er ekkert mál.  Þið krakkarnir fáið mat í skólanum á morgun.  Við mamma ykkar fáum okkur heita pylsu með öllu í Costco á morgun.  Hún kostar bara 299 krónur þar."

  Mamman:  "Þetta er í fjórða sinn í þessum mánuði sem við gleymum að borða yfir heila helgi.  Við gleymum okkur alltof mikið í snjallsímanum.  Við verðum að endurskoða þetta.  Þetta gengur ekki svona."

  Pabbinn:  "Ertu eitthvað verri kona?  Við spörum hellings matarkostnað þessar helgar.  Nær væri að nota peninginn sem sparast til að kaupa ennþá betri snjallsíma.  Við erum hvort sem er ömurlegir kokkar og uppvaskið fer alltaf í eitthvað rugl. Manstu þegar ég skrúbbaði í ógáti með uppþvottasápu óniðursneitt hálft heilkornabrauð?  Eða þegar mér skrikaði fótur og ég datt ofan í vaskinn og braut allt leirtauið?  Svo var ég allt í einu farinn að þerra diskana með skyrtuhorninu mínu."

  Mamman:  "Já, þú meinar það.  Ég er alveg til í að fá nýjan snjallsíma."  

  Börnin í kór:  "Ég líka!" 

.

  

Ábúðafullir embættismenn skemmta sér

  Það er ekkert gaman að vera embættismaður án þess að fá að þreifa á valdi sínu.  Helst sem oftast og rækilegast.  Undir þessari færslu er hlekkur yfir á frétt af enskum lögreglumönnum sem sektuðu 5 ára telpu fyrir að selja á götu úti límonaðidrykk sem hún lagaði.  Af hennar hálfu átti þetta að vera skemmtilegt innlegg í Lovebox-hátíðina í London.  Sektin var 20 þúsund kall.

  Seint á síðustu öld fór Gerður í Flónni mikinn í að lífga upp á miðbæ Reykjavíkur.  Henni dettur margt í hug og framkvæmir það.  Það var hugsjón að lífga upp á bæinn.

  Eitt af uppátækjunum var að bjóða upp á nýbakaðar pönnukökur úti á Hljómalindarreitnum.  Deigið hrærði hún á efri hæð Hljómalindarhússins.  Ekki leið á löngu uns ábúðarfullir starfsmenn Heilbrigðiseftirlitsins mættu á svæðið.  Þeir drógu upp tommustokk og mældu lofthæðina á efri hæðinni.  Þá hleyptu þeir í brýnnar.  Stöðvuðu umsvifalaust starfsemina að viðlögðum þungum sektum.  Það vantaði 6 cm upp á að lofthæðin væri næg til að löglegt teldist að hræra pönnukökudeig þarna.  

  Fyrr á þessari öld voru konur á Egilsstöðum í fjáröflun fyrir góðgerðarfélag.  Þær seldu heimabakaðar kleinur og randalínu.  Eins og þær höfðu gert í áratugi.  Í þetta sinn mætti heilbrigðisfulltrúi í fylgd lögregluþjóna og stöðvaði fjáröflunina.  Konunum var tilkynnt að til að mega selja heimasteiktar kleinur verði - lögum samkvæmt - að hafa fyrst samband við embættið.  Það þurfi að mæla hvort að lofthæð eldhússins sé lögleg. 

5 ára sektuð fyrir límonaðisölu

Ringulreið á Íslandi

  Það er óreiða í íslenska matvöru- og veitingahúsageiranum.  Koma Kaupfélags Garðahrepps inn á markaðinn í sumarbyrjun hefur sýnt og sannað að verðlagning á ýmsum vörum - þar á meðal matvöru - getur verið lægri en hún var fyrir þau tímamót.  

  Það dugir skammt að vísa til þess að Kaupfélagið starfi í mörgum löndum og geti gert magninnkaup.  Jú, vissulega er það rétt að hluta.  Á móti vegur að verulegur hluti af matvörum og drykk í búðinni er framleiddur hérlendis, einungis fyrir íslenskan markað.  Hún er með flata 14% álagningu.  Lífeyrissjóðir krefjast mun hærri álagningar hjá sínum stórmarkaðskeðjum.  Stjórnarmenn þurfa há laun og góða bónusa. 

  Á sama tíma og Íslendingar eru að kynnast áður óþekktu lágu verði í Kaupfélagi Garðahrepps berast skemmtilegar fréttir af hátt verðlögðum veitingum úti á landi.  Ómerkileg smá hveitibrauðsbolla er seld á 500 kall.  Stakur tepoki er seldur á 400 kall (án vatns og án þjónustu).  Rúnstykki með skinkusneið og osti á 1200 kall.  Ræfilsleg kleina á 980.  Hamborgari á 3000.  Plokkfiskur á 4500 kall.  Kjötsúpa á 4500 kall.

  Ferðaþjónustuokrarar undrast að útlendir túrhestar hiksti yfir verðlagningunni.  Þeir stytta ferðir og eru teknir upp á því að smyrja sér nesti.  Viðbrögðin eru að bæta við skál við hliðina á peningakassanum.  Skálin er kyrfilega merkt "TIPS".  Forsendur eru þær að uppistaðan af útlendum túrhestum í lausagöngu á Íslandi er vanur að borga þjórfé heimafyrir.  Þeir vita ekki að það er ekki vani á Íslandi.  Samt.  Það er reisn yfir því að ná þjórfé af túrhestunum ofan á 500 króna hveitibollu.