Tæmdi úr kampavínsglösum í flösku

  Rússneskur maður sat grandalaus í flugvél á leið til Dubai.  Farþegar keyptu sér kampavín í glösum.  Eins og gengur.  Það er hressandi að súpa á kældu freyðandi kampavíni í hitamollu á langri flugleið.  Þegar flugþjónar síðar söfnuðu saman rusli var eitthvað um að kampavínsglösin hefðu ekki verið tæmd í botn.  

  Rússanum til nokkurrar undrunar sá hann flugþjón aftast í vélinni hella leifunum úr glösunum í kampavínsflöskur.  Það er til fyrirmyndar.  Sóun á mat og drykk er böl.

  

 

Eric Clapton sigurvegari á Íslandi

 

 

 

 

 

 

 

  Breska poppstjarnan Eric Clapton hefur sótt Ísland heim á hverju ári út þessa öld.  Hér fær hann að vera í friði.  Lítið er um að fólk sé að áreita hann með ósk um eiginhandaráritun, ljósmyndun eða gítarnögl.  Það er til fyrirmyndar.  Verra er að hann áreitir lax á Íslandi.  Skemmtir sér við að meiða þá.  

  Einhverra hluta vegna hefur farið hljótt að Clapton lagði leið sína til Íslands nokkru áður en hann hóf að djöflast í íslenskum laxi.  Um miðjan níunda áratug birtist hann í hljómplötuversluninni Grammi á Laugarvegi.  Þar spurði hann eftir íslenskum blúsplötum.  Á þeim tíma voru engar slíkar til.  Honum var þess í stað bent á að blúshljómsveitin Tregabandið væri með hljómleika um helgina.  Hann mætti.  Tók síðan gítarleikarann Guðmund Pétursson tali.  Eða einfaldlega bað um símanúmer hans.  Engum sögum fer af því að hann hafi síðar haft samband við Guðmund.  

  Clapton er duglegur við að mæra Ísland og Íslendinga í viðtölum og í ævisögu sinni.  

  Ég rakst á grein um kappann í tímaritinu Mens Journal.  Þar segir í fyrirsögn að hann hafi veitt stærsta laxinn á Íslandi.  28 punda kvikindi,  42,5 tommu langt.  Það hafi tekið hálfan þriðja klukkutíma að landa því og hálfs kílómetra rölt.  Eftir að hafa mælt, vigtað og ljósmyndað var særðu dýrinu hent eins og ómerkilegu rusli út í Vatnsdalsá.  

   

Nýr flötur á okri í ferðaþjónustu

  Íslensk ferðaþjónusta er á miklu flugi um þessar mundir.  Enda háannatími ársins.  Hver sem betur getur reynir að toppa sig í okri á öllum sviðum.  Einn ómerkilegur Lipton tepoki er seldur á 400 kall á hóteli á Egilsstöðum.  Bara pokinn einn og sér.  Ekki með vatni eða í bolla.  Samskonar poki kostar um 20 kall út úr búð.  

  Á Húsavík er rúnstykki með skinku og osti selt á 1200 kall.  Erlendir ferðamenn eru í öngum sínum yfir íslenska okrinu.  Viðbrögðin eru fálmkennd.  Þeir reyna að sniðganga veitingahús sem frekast er unnt.  Kaupa þess í stað brauð og álegg í matvöruverslunum.  Út um holt og hæðir má sjá erlenda ferðamenn smyrja sér samlokur á milli þess sem þeir ganga örna sinna úti í grænni náttúrunni.  Það er gott fyrir gróðurinn.

  Sjálfsbjargarviðleitnin fór á nýtt stig í gær þegar níu bandarískir ferðamenn eltu uppi lamb,  stálu því og skáru á háls.  Brotaviljinn var einbeittur, eins og sést á því að þeir voru vopnaðir stórum hnífi,  sveðju,  til verksins.  Næsta víst er þetta hafi ekki verið fyrsta né síðasta lambið sem þeir stálu.  Mánaðargamalt lamb er ekki kjötbiti sem mettar níu Bandaríkjamenn.  Frekar að það æsi upp í þeim sultinn.  

  Refsing var ótrúlega mild.  Þeir voru látnir borga markaðsverð fyrir lambið og væga sekt fyrir eignarspjöll og þjófnað.  Þeir voru ekki kærðir fyrir dýraníð.  Né heldur fyrir að brjóta gróflega lög um sláturleyfi, þar sem gerðar eru strangar kröfur um eitt og annað.  Til að mynda hvernig lóga skuli dýrum og standa að hreinlæti.  Þess í stað voru þeir kvaddir með óskum um góða ferð.  Ekki fylgir sögunni hvort að þeir fengu að halda drápstólinu.

  Þessi viðbrögð verður að endurskoða í snatri áður en allt fer úr böndum.  Ferðamennirnir eru áreiðanlega búnir að hlæja sig máttlausa á samfélagsmiðlum yfir aulagangi íslensku lögreglunnar.  Jafnframt því sem þeir gæta sín á því að ræna lömbum úr augsýn annarra.  Þeir hafa verið orðnir kærulausir vegna þess hve auðvelt var að stela sér í matinn.

  Hugsanlega ætti að senda erlenda sauðaþjófa rakleiðis úr landi og gera ökutæki þeirra upptæk. Að minnsta kosti sekta þá svo rækilega að þeir láti sér það að kenningu verða og skammist sín.    

 

Á að vera refsað fyrir dýraníð

Undarlegt hænuegg

  Meðalþyngd á hænueggi er 63 grömm.  Sum eru örlítið þyngri.  Önnur örlítið léttari.   Norskum tómstundaeggjabónda brá heldur betur í brún þegar hann fann risaegg í hreiðri innan um nokkur venjuleg.  Vigtun á því sýndi 168 grömm.  Hátt í þreföld þyngd venjulegs eggs.

  Bóndinn veit ekki hver af hans 16 hænum var svona stórtæk.  Grunur lék á að í það minnsta tvær rauður væru í egginu.  Við skoðun kom í ljós að svo var.  Ekki nóg með það.  Heilt egg var innan í risaegginu.  

 Þó að ótrúlegt sé þá er þetta ekki þyngsta norska hænueggið.  1993 vóg eitt 210 grömm!

 

Göngugarpar gefa heldur betur í

  Íslendingar eru ofdekraðir og latir.  Ekki allir.  Samt flestir.  Menn rölta ekki lengur út í sjoppu heldur aka í bíl - hvort heldur sem leiðin er 50 eða 100 metrar.  Menn leggja ólöglega við inngang líkamsræktarstöðva fremur en þurfa að ganga frá löglegu bílastæði - þó að munurinn sé aðeins örfáir metrar.

  Við Ikea í Garðabæ er alltaf þéttpakkað í öll bílastæði næst versluninni.  Ekkert óeðlilegt við það.  Nema í morgun.  Þá var þessu öfugt farið.  Bílastæðin fjærst versluninni voru þéttpökkuð.  Einungis einn og einn bíll var á stangli næst búðinni.

  Greinilega er eitthvað gönguátak í gangi - án þess að ég hafi orðið var við það fyrr en nú.  Ekki nóg með það.  Ég horfði á eftir fjöldanum - heilu fjölskyldunum - lengja göngutúrinn með því að stökkva út úr bílnum og ganga fyrsta spölinn í áttina frá Ikea.  Allir stikuðu stórum.  Nánast hlupu við fót.  Ég bar kennsl á forsætisráðherrann Bjarna Ben í hópnum.  

  Ég rölti í rólegheitum að Ikea.  Fram úr mér - með stuttu millibili - skokkuðu tveir menn.  Þeir tóku sitthvora Ikea-innkaupakerruna og brunuðu með þær frá Ikea.  Mér dettur í hug að þeir noti þær fyrir göngugrind.  Eða hvort að þeir vilji sýna þeim verslunarlengjuna sem er gegnt Ikea.  Þar má sjá Fiskó gæludýraverslun, Art2b gallerí, Bónus, Max raftækjaverslun, Costco, Hyundai-umboðið og eitthvað fleira.

  Ég tók ekki þátt í gönguátakinu.  Fór þess í stað upp í veitingasölu Ikea og fékk mér ýsu í raspi.  Þar var óvenju fámennt.  Nánast eins og í dauðs manns gröf.  Enda áttu göngugarparnir eftir að skila sér.  

  

   

Costco veldur vonbrigðum

  Ég átti erindi í Hafnarfjörðinn.  Um leið var bíllinn að suða um að fá bensín.  Af því að ég er töluvert á rúntinum um allt höfuðborgarsvæðið þá var upplagt að virkja gömlu kaupfélagshugsjónina og gerast félagsmaður í breska útibúi Costco í Garðabæ (sem er útibú frá bandarísku demókratamóðurfélagi).  Ég sé í hendi mér að til lengri tíma er sparnaður að kaupa bensínlítrann þar á 170 (fremur en 186 í Orkunni).   

  Allt gekk þetta hratt og vel fyrir sig. Allir sem ég átti samskipti við voru Bretar (allt í góðu.  Það er ekkert atvinnuleysi á Íslandi.  En eitthvað atvinnuleysi í Bretlandi). Frekar fáir á ferli - miðað við að það er 2. í Costco.  Ég rölti hring inni í búðinni.  Einsetumaður sem eldar ekki mat þarf ekki að fínkemba matvörubretti.  Þó sá ég út undan mér að flest allt er selt í miklu stærri pakkningum en íslenskir neytendur eiga að venjast.  Einnig að ekki er hægt að kaupa staka flösku af hinu eða þessu.  Aðeins 20 - 40 flöskur í einingu.  Enda heitir Costco fullu nafni Costco heildverslun.  Fjölmennir vinnustaðir og stærri mötuneyti geta gert hagstæð kaup.  Einnig stórar fjölskyldur.  Ýmislegt er á hærra verði en fyrst var slegið upp.  Til að mynda kranavatn.  Það er á 11 krónur en ekki 6.  Aðeins í 30 flaskna pakkningu.  Sem svo sem eru ekki vond kaup - nema í samanburði við ókeypis kranavatn. 

  Ég skimaði vel um fatadeildina.  Rúmfatalagerinn er töluvert ódýrari.  Hvort sem um er að ræða gallabuxur, skyrtur, nærföt eða sokka.

  Bónus, Krónan, Kostur, Nettó, Iceland og Elkó þurfa ekki að óttast flótta á sínum viðskiptavinum yfir til Costco.  Að því leyti olli Costco mér vonbrigðum.  Verðlagningin þar er ekki sú róttæka bylting sem lá í loftinu - og var boðuð.

  Ég keypti ekkert í Costco nema bensín.  Ég skráði ekki hjá mér  verð sem ég sá.  Ég man að kílóverð á Prince Póló er um 1100 kall.  Svipað og í Bónus.  Heitur kjúklingur er á 1300 kall.  Er það ekki svipað og í Krónunni?  Kókómjólkin er á 230 kall.  Er það ekki svipað og í Bónus?  Kellog´s kornflögur á 475 kall.  Sama verð og í Bónus.  Pylsa og gosglas kostar 400 kall í Costco en 195 kall í Ikea (hinumegin við götuna). 

  Ég fagna innkomu Costco alla leið.  Undanfarnar vikur hafa íslenskar verslanir lagt sig fram um að lækka verð til að mæta samkeppninni.  Ekki aðeins íslenskar verslanir.  Líka erlendir framleiðendur og heildsalar.  Margir þeirra hafa skilgreint Ísland sem hálaunasvæði; dýrt land og verðlagt sínar vörur hátt til samræmis við það.  Nú þurfa þeir að endurskoða dæmið til að mæta samkeppninni.

  Annað gott:  Costco selur ekki innkaupapoka.  Viðskiptavinir verða að taka poka með sér að heiman.  Eða fá hjá Costco pappakassa - ef þeir eru til staðar í það skiptið.  Ég sá fólk draga upp úr pússi sínu platspoka frá Bónus og Hagkaupum.  

  Ástæða er til að taka með í reikninginn að viðskiptavinir Bónus, Krónunnar, Kosts, Iceland, Nettó og Elkó þurfa ekki að borga 5000 kall með sér til að spara aurinn og henda krónunni.  Eða þannig.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Túpupressan fæst nú í Skagafirði

  Túpupressan vinsæla fæst ekki í Costco.  Hinsvegar fæst hún núna á Sauðárkróki.  Nánar tiltekið hjá Nudd & trimform,  Skagfirðingabraut 6.  Listi yfir aðra sölustaði má finna með því að smella HÉR      

        

Ódýrara í Costco en hann bjóst við

Saltið er saklaust

  Löngum hefur fólk staðið í þeirri barnslegu trú að salt sé bölvaður óþverri.  Saltur matur framkalli yfirgengilegan þorsta.  Margir kannast við þetta af eigin raun:  Hafa snætt heldur betur saltan mat og uppskorið óstöðvandi þorsta - með tilheyrandi þambi á allskonar vökva.

  Á börum liggur iðulega frammi ókeypis snakk í skál.  Fyrst og fremst brimsaltar hnetur.  Þetta er gildra.  Viðskiptavinurinn maular hneturnar.  Þær framkalla þorsta sem skilar sér í bráðaþorsta.  Lausnin er að þamba nokkra kalda með hraði.

  Í framhjáhlaupi:  Hneturnar í skálinni eru löðrandi í bakteríum eftir að ótal óhreinar lúkur hafa káfað áfergjulega á þeim.

  Nú hefur fengist niðurstaða í merkilegri rannsókn á salti.  Sú var framkvæmd af evrópskum og amerískum vísindastofnunum á áhrifum salts á geimfara.  Þátttakendum í rannsókninni var skipt í tvo hópa.  Annar lifði um langan tíma á saltskertu fæði.  Hinn á venjulegu fæði þar sem salt var ekki skorið við nögl.

  Í ljós kom að síðarnefndi hópurinn sótti mun síður í vökva en hinn.  Þetta hefur eitthvað að gera með starfsemi nýrnanna.  Segiði svo að nýrun séu óþörf.  

 

Lóðrétt reglugerð

  Æðsta ósk margra er að verða embættismaður.  Fá vald til að ráðskast með annað fólk.  Gefa fyrirmæli um að fólk megi haga sér svona en ekki hinsegin.  Tukta fólk til.  Fátt er skemmtilegra en að þreifa á valdinu.  

  Margir fá ósk sína uppfyllta.  Þeir verða embættismenn.  Fá vald.  Þá eru jól.  Þá er hægt að gera eitthvað sem eftir verður tekið.  Reisa sér minnisvarða um röggsamt tiltæki.

  Nú hefur umhverfis- og auðlindaráðuneytið sent frá sér stórkostlegt dæmi um svona.  Það er í formi reglugerðar um strikamerki á drykkjarumbúðum.  Hún tekur gildi eftir örfáa daga.  Þaðan í frá verður óheimilt að selja umbúðir með láréttu strikamerki.  Þau skulu vera lóðrétt.  Þau mega halla pínulítið.  En mega ekki vera lárétt.

  Hvers vegna?  Jú,  það er ruglingslegt að hafa sum strikamerki lárétt en önnur lóðrétt.  Það er fallegra að hafa þetta samræmt.  Sömuleiðis er þægilegra að láta drykkjarvörur renna lárétt framhjá skanna á afgreiðsluborði.  Margar drykkjarvörur eru í háum flöskum sem geta ruggað á færibandi og dottið.  Það er ekkert gaman að drekka gosdrykki sem eru flatir eftir að hafa dottið og rúllað á færibandi.  

  Vandamálið við þessa þörfu reglugerð er að engir aðrir í öllum heiminum hafa áttað sig á þessu.  Þess vegna eru strikamerki á drykkjarvörum ýmist lárétt eða lóðrétt.  Það verður heilmikið mál fyrir erlenda framleiðendur að breyta staðsetningu strikamerkja.  Líka fyrir innlenda framleiðendur.  Heilmikill aukakostnaður.  Neytendur borga brúsann þegar upp er staðið.  Þökk sé umhverfis- og auðlindaráðuneytinu.

  Annað vandamál er að á sumum drykkjarubúðum er strikamerkingin á botninum.  Nefnd háttlaunaðra flokksgæðinga verður skipuð til að finna lausn.  Þeir fá 2 - 9 milljónir á ári fyrir að kíkja á kaffifund með smurbrauði allt upp í þrisvar á ári.          

  Stundum er sumum embættismönnum lýst sem ferköntuðum.  Nú höfum við einnig lóðrétta embættismenn.

  

Strikamerkin lóðrétt en ekki lárétt

Írsk kjötsúpa

  Á borðstofuvegg gistiheimilis sem ég dvaldi á í Belfast hékk innrömmuð uppskrift að írskri kjötsúpu.  Eða kannski er nær að kalla hana kjötkássu (stew).  Uppskriftin er fyrir sex manns.  Hún er skemmtilega einföld og auðveld:

600 ml vatn

600 ml Guinness-bjór

8 saxaðir laukar

8 saxaðar gulrætur

8 niðursneiddar kartöflur

1 kg lambakjöt

Salt, pipar, steinselja og olía

  Lambakjötið er skorið í litla bita.  Þeir eru brúnaðir í olíu á pönnu.  Þessu næst er þeim sturtað ofan í pott ásamt rótargrænmetinu og vökvanum.  Mallað undir loki á lágum hita í 8 klukkutíma.  Borið fram í djúpum diskum.  Kryddinu og steinselju er stráð yfir.  

  Með uppskriftinni fylgja ekki leiðbeiningar um meðlæti.  Mér þykir líklegt að upplagt sé að sötra nokkra Guinness-bjóra á meðan súpan mallar.  Einnig að lokinni máltíð.  Það skerpir á írsku stemmningunni.  Líka lög á borð við "Dirty Old Town".       

   

Böðlast í Belfast

  Ég viðraði mig í Belfast á Norður-Írlandi yfir frjósemishátíð vorsins,  páskana (kenndir við frjósemisgyðjuna Easter - eða Eoster samkvæmt eldri stafsetningu).  Ástæðan fyrir áfangastaðnum er sú að fyrir tveimur árum skrapp ég til Dublin í írska lýðveldinu.  Þar kunni ég afskaplega vel við mig.  Heimamenn eru mjög félagslyndir,  glaðlegir og ræðnir.  Þegar ég settist inn á pöbb leið aldrei á löngu þar til einhverjir settust hjá manni til að spjalla.  Allir kátir og hressir.  

  Guinness-bjórinn á Írlandi er sælgæti.  Hann er ekkert góður á Íslandi.  Bragðgæðin ráðast af því að hann verður að vera splunkunýr og ferskur af krana.  

  Í Dublin var mér sagt að Belfast væri afar ólík Dublin.  Það væri eins og sitthvort landið.  Fólkið ólíkt.  Sitthvor gjaldeyrinn (evra í Dublin, enskt pund í Belfast).  Sitthvor trúarbrögðin (kaþólikkar ráðandi í Dublin,  mótmælendatrúar í Belfast og níðast á kaþólska minnihlutanum).  

  Fyrir tveimur áratugum eða svo var Belfast hættusvæði.  Ferðamenn hættu sér ekki þangað.  Trúfélögin drápu um 100 manns á ári,  slösuðu ennþá fleiri og sprengdu í leiðinni upp allskonar mannvirki og bíla.  Breski herinn fór hamförum,  dómsmorð voru framin á færibandi.  Bítillinn Paul McCartney kom lítillega inn á þetta í laginu "Give Ireland back to the Irish".

  Ég skemmti mér mun betur í Dublin en í Belfast.  Inn í samanburðinn spilar að veitingastaðir og verslanir voru meira og minna í lás yfir hátíðisdagana í Belfast.  Og þó að einstakur matvörumarkaður væri opinn þá mátti hann ekki afgreiða bjór - þó að bjórinn væri að glenna sig um búðina.

  Ég skrapp á pöbba í Belfast.  Ólíkt í Dublin héldu kúnnar sig út af fyrir sig.  Blönduðu ekki geði við aðkomumenn.  Ég nefndi þetta við tvær gestkomandi Dublínar-dömur á gistiheimilinu mínu í Belfast.  Þær könnuðust vel við þennan mun.  Tiltóku að auki að Dublín-búum þyki sérlega gaman að spjalla við Íslendinga.  Ólíkt öðru fólki svari þeir ekki spurningum með jái eða nei heldur með því að segja stuttar sögur.  Sennilega eru það ýkjur. Og þó?