Veitingahússumsögn

  - Réttur:  Blandaður "smakkseðill"

  - Veitingastaður:  Grillmarkaðurinn, Lækjargötu 2

  - Verð:  8900 kr.

  - Einkunn:  ***** (af 5)

  Þegar inn í Grillmarkaðinn er stigið blasa glæsilegar innréttingar við.  Þær eru risa töff.  Hráar,  berar,  grófgerðar en jafnframt háklassa.  Gott dæmi um það eru sjálf borðin.  Þau eru ekki þessi dæmigerðu ferköntuðu dúkuðu borð sem einkenna fína veitingastaði.  Þess í stað er borðplatan þykk þverskorin tréplata.  Ójafnar og bylgjulaga útlínur trjábolsins fá að njóta sín.  Engin tvö borð eru nákvæmlega eins.  Platan er lökkuð og hver æð og önnur náttúruleg sérkenni tréplötunnar fá að njóta sín.  Enginn dúkur. 

  Eldhúsið er opið og að hluta frammi í borðsal.  Það er ævintýraleg stemmning að sjá eldtungur teygja sig hátt upp frá grillinu og kokka ganga frá sósum og öðru með réttunum.

  Eftir að hafa verið vísað til sætis er vatnsflaska borin á borð ásamt vínlista.  Svo kemur á tréplötu fjölkornabrauð (bakað á staðnum) og smjör (lagað á staðnum).  Smjörið er ókryddað en við hlið þess er smáhrúga af öskusalti.  Viðskiptavinir geta sjálfir saltað smjörið ef löngun er til þess. 

  Grillmarkaðurinn er háklassa veitingastaður og verðið eftir því.  Þegar rennt er yfir matseðilinn blasir við að besta val er svokallað smakk:  Samsettur pakki með af mörgu af því besta á spennandi matseðlinum.  Forréttir,  aðalréttir og eftirréttir. 

  Í forrétt var djúpsteiktur harðfiskur í grænum hjúpi (kannski eitthvað úr þara?),  djúpsteiktur smokkfiskur,  grilluð svínarif með dressingu og hunangi.  Yfir þau var stráð bragðgóðri kökumylsnu,  nautaþynnur (eiginlega þykkt skorið smá-roastbeaf) með remúlaði, steiktum lauk og grænmeti);  hrefnusteik með afskaplega góðri þunnri glærri sósu.  Hrefnusteikin var svo mjúk að hún bráðnaði á tungunni.   Besta hrefnusteik sem ég hef smakkað.  Svo var borin fram hægelduð önd með spínati og fleiru. 

  Í aðalrétt var grillaður lax,  lamba T-bein með stökkum sætum kartöflum,  gulrótum og bearnaise-sósu;  nautavöðvi úr framhrygg með frönskum kartöflum.  Frönsku kartöflurnar eru þær bestu sem ég hef bragðað.  Þær eru ekki þessar hefðbundnu (beinir renningar) heldur krullaðir hringir með snörpu kryddbragði. 

Laxinn er stökkur og kryddaður að utan en dúnmjúkur að innan.  Mér þótti hann vera besti rétturinn.  Og þó.  Það var svo margt annað sem var besti rétturinn á meðan hann kitlaði bragðlaukana.

 

  Í eftirrétt voru súkkulaðimús,  ísréttir,  kaka með skyri og allskonar sem ég kann ekki að nefna.  Eflaust hef ég gleymt að telja upp einhvern forrétt eða aðalrétt.  Allur þessi fjöldi rétta ruglar mann fljótlega í ríminu.  En gerir máltíðina þeim mun ævintýralegri upplifun.     

 

  Hver einn og einasti réttur var einstaklega ljúffengur.  Betri en sambærilegir réttir annars staðar.  Og margir "öðru vísi" og komu ánægjulega á óvart.  Allir eldaðir á fullkominn hátt með aðdáunarlega vel völdu kryddi, sósum, grænmeti og öðru meðlæti.  Það er meiriháttar upplifun og algjört ævintýri að kynnast "smakkinu" á Grillmarkaðnum.  Ég hef ekki áður gefið veitingastað 5 stjörnur í einkunn (fullt hús).  Grillmarkaðurinn er vel að þeirri einkunn kominn.  Orðið frábært á við um allt sem snýr að þessum stað.

  Það á líka við um þjóna staðarins.  Maður var ekki fyrr búinn að leggja frá sér gaffal en þjónn var mættur með nýjan disk, hnífapör og næsta rétt.  Samt án þess að reka á eftir.  Andrúmsloftið var afskaplega afslappað og þægilegt.  Þjónarnir spurðu bara hvort að þeir mættu taka af borðinu tiltekna bakka eða hvort að þeir ættu að leyfa þessum bakka að vera áfram þó að annar réttur væri að koma á borðið.  Það var "brjálað" að gera (öll borð þéttsetin) en þjónar sýndu engin merki álags eða streitu.  Gáfu sér tíma til að gefa ráð, útskýra þetta og hitt og spjalla.  Maður upplifði að borðinu væri sinnt af alúð og natni,  eins og þetta borð væri að fá bestu þjónustu.  

  Niðurstaða:  Grillmarkaðurinn er frábær veitingastaður.  Frábær matur.  Frábær þjónusta.   

.  

Fleiri nýlegar veitingaumsagnir:

http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1296771/

http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1296313/

http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1288948/

http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1287104

http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1284984/

http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1282151/

http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1280116/

http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1279446/

http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1270414/

Gætið ykkar á lottóvinningaþjófunum

  Allir kaupa lottómiða einstaka sinnum.  Sumir jafnvel oftar.  Enginn fylgist með sjálfum útdrættinum.  Enda óþarfi.  Miklu þægilegra er að koma síðar við á næsta lottósölustað og láta renna miðanum í gegnum lottóvélina.  Þar liggur hinsvegar hundur grafinn.  Vandamálið er það að víða er vélin staðsett langt frá afgreiðsluborðinu.  Einungis afgreiðslumaðurinn sér hvort að um vinningsmiða sé að ræða eða ekki.  Til þess er leikurinn gerður:  Að stela lottóvinningum af grandalausum viðskiptavinum.

  Á dögunum var 26 ára afgreiðslumaður í Kent á Englandi dæmdur fyrir svona þjófnað.  Dómurinn hljóðar upp á eins árs fangelsi og 200 klukkutíma samfélagsþjónustu.  Að vísu fellur fangelsunin niður ef þjófurinn heldur almennt skilorð í 24 mánuði.  Þetta er vægur dómur fyrir næstum 15 milljón króna þjófnað frá manni út í bæ (79.887 sterlingspund x 184). 

  Aðferð þjófsins var hefðbundin:  Viðskiptavinurinn rétti honum nokkra gamla lottómiða og bað hann um að renna þeim í gegnum lottóvélina.  Afgreiðslumaðurinn brást vel við erindinu.  Eftir að hafa rennt miðunum í gegn lagði hann miðana til hliðar og tilkynnti kúnnanum að einn miðinn gæfi 2000 krónur (10 sterlingspund).  Kúnninn snéri glaður til vinnu sinnar.  Þar fletti hann í rælni upp á lottóútdrættinum.  Honum sýndist þá sem vinningsmiðinn ætti að skila sér næstum 200 þúsund kalli (1000 sterlingspundum).   

  Þegar hér var komið sögu fór að síga í kallinn.  Það sótti að honum ólund.  Hann hélt þegar í stað með nokkrum vinum sínum til lottósölustaðarins.  Þar krafðist hann þess að fá miðann sinn.  Afgreiðslumaðurinn sagði að það tæki nokkra klukkutíma að fara í gegnum 3 poka fulla af lottómiðum og bauð honum að koma síðar.  Vinirnir kusu heldur að fara í gegnum pokana sjálfir.  Þar fannst ekki rétti miðinn.  Eftir ítarlega leit í sjoppunni fannst vinningsmiðinn upprúllaður á bak við trésúlu.  Þegar á reyndi kom í ljós að vinningurinn var miklu hærri en eigandinn hélt.

  Fyrir dómi sagði þjófurinn að þetta væri allt saman hlálegur misskilningur.  Það hafi aldrei hvarflað að sér að stela vinningnum.  Því til sönnunar fullyrti hann að fjármál sín væru í góðu lagi og hann hefði enga þörf fyrir aukakrónur.  Að vísu væri hann ekki ríkur.  En heldur ekki alveg blankur. 

  Takið eftir því hvað afgreiðslufólk á lottósölustöðum er oft allt í einu loðið um lófana;  Kaupir sér óvænt 10 milljón króna bíl (þó að árslaun séu 2,5 milljónir fyrir skatt) og fer í heimsreisu á lúxusfarrými.  Tilviljun?  Alltaf tilviljun?  Ó nei.  Þumalputtareglan er sú að sniðganga aðrar lottóvélar en þær sem eru á afgreiðsluborðinu.  Þá getur þú séð hver viðbrögð vélarinnar eru við lottómiðanum.  Hitt eru ósvífin þjófabæli.  Skamm, skamm.  

  Lottóvinningsþjófur.

  Vettvangur lottóvinningsþjófnaðar. 

Risa verðhækkanir á súkkulaði framundan

 

 Það er ekki langt síðan súkkulaði náði almennum vinsældum í Evrópu.  Það er mjög stutt síðan.  Áður var kakódrykkur sötraður í Mið-Ameríku.  Hann þótti góður.  Á 16. öld barst kakóbaun til Spánar.  Spánverjar héldu því leyndu.  Þetta var þeirra leyndarmál í meira en öld.  Svo talaði einhver af sér undir álagi.  Ítalir og Frakkar komust upp á lag með að laga sér kakódrykk.

  Um miðja 19. öld hóf enskt fyrirtæki framleiðslu á hörðu súkkulaði.  Það var snilld.  Þetta var það sem í dag er kallað suðusúkkulaði.  29 árum síðar datt svissneskur sælgætisframleiðandi niður á þá byltingarkenndu uppskrift að blanda mjólkurdufti saman við hræruna.  Þannig varð mjólkursúkkulaði til.  Síðan hæla Svisslendingar sér af því í tíma og ótíma að þeir hafi fundið upp súkkulaðið.  Guma sig af því hvert sem þeir fara.

  Fram til þessa hefur súkkulaði verið ódýr matvara,  til dæmis í samanburði við kæstan hákarl og hvítlauksristaðan humar.  Nú eru hinsvegar blikur á lofti.  Ástæðan er sú að nýverið var kínverskum og indverskum embættismönnum boðið upp á súkkulaði í veislu í Englandi.  Asíumennirnir kolféllu fyrir súkkulaði.  Þeir hömstruðu það í kjölfarið.  Jafnframt gáfu þeir vinum og vandamönnum heima í Kína og Indlandi smakk.  

  Spurn eftir súkkulaði vex afar hratt í Kína og á Indlandi.  Þessi tvö lönd hýsa 34% af jarðarbúum.  Það segir ekki alla söguna hvað súkkulaði varðar.  Víða um heim veit fólk lítið sem ekkert um súkkulaði.  Ljóst er að spurn eftir súkkulaði tvöfaldast á næstu örfáum árum.  Þar af jórtra Kínverjar og Indverjar helminginn af framleiðslunni.

  Kakóframleiðendur geta ekki annað eftirspurn nægilega vel.  Það þýðir aðeins eitt:  Verð á kakói rýkur upp eins og rjúpa við staur.  Þar með snarhækkar verð á súkkulaði.  

  Hvernig er hægt að bregðast við því?  Svar:  Með því að hamstra súkkulaði á meðan verðið er lágt og eiga byrgðir til lífstíðar.  Svona einfalt er að sjá við verðhækkunum á súkkulaði.  

 

Útsjónarsemi íslenskra þjófa

  Fyrir mörgum árum skrifaði kona að nafni Anna Björnsson í DV.  Hún er fallin frá fyrir nokkru.  Hún var búsett í Bandaríkjum Norður-Ameríku og sendi hingað til lands fréttir og frásagnir af neytendamálum.  Hún var Íslendingum innan handan þarna fyrir vestan.  Leigði meðal annars íslenskum námsmönnum þar húsnæði.  Anna sagði frá því hvernig íslensku námsmennirnir tvöfölduðu námslánin sín í Bandaríkjunum:  Þeir keyptu fín húsgögn á útsölu,  innpökkuð í plast og vel frá gengið. 

  Því næst var beðið.  Það var beðið og beðið og beðið þangað til útsalan var langt að baki og allir búnir að gleyma útsölunni.  Þá var farið með húsgögnin aftur í búðirnar,  þeim skilað og búðirnar endurgreiddu vörurnar fullu verði.  

  Frásögn Önnu af uppátækinu endaði eitthvað á þá leið að bandarísk neytendalög gerðu greinilega ekki ráð fyrir útsjónarsemi íslenskra námsmanna.  

  Þetta vakti mikla kátínu og Íslendingar urðu stoltir af snilli landa sinna í útlöndum.  Sigurjón Þ. Árnason kallaði þetta "tæra snilld" (held ég).  Það má brosa að útlenskum amatörum í faginu.  Þá skortir yfirvegaða og fágaða íslenska fagmennsku við rán. 

  

Stolið þrisvar sinnum á dag

Hvar er húfan mín? II

  Fyrir nokkrum dögum birti ég á þessum vettvangi skemmtilegar myndir af höfuðfötum aldraðra Finna.  Sjá:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1296630/ .  Svo skemmtilega vildi til að sama dag fékk kunningi minn sendan í pósti frá Bandaríkjum Norður-Ameríku glæsilegan hatt.  Svo einkennilega vildi til að í fljótfærni yfirsást kunningjanum verðið.  Mislas eitthvað um það.  Eins og gengur.  Hatturinn kostaði næstum hálfa milljón ísl. króna þegar á reyndi.  Reyndar aðeins meira þegar hann var leystur út úr tolli. En hatturinn er flottur og hverrar krónu virði.   

#STET- 1M48 DIAMANTE - Silver Belly 
1000X Premier Felt with carrying case.
4''  or 3 1/2" Brim. 4 5/8" Crown Height. Profile 48
Sizes: 6 3/4 - 7 3/4
Available Colors: 61-Silver Belly, 07-Black, 34-Mist Grey, or 72-White
CC Price: $4,124.99

 

 

Veitingahússumsögn

 

-  Réttur:  Mínútulambasteik með bakaðri kartöflu

-  Veitingastaður:  Grill 66,  Olís við Álfheima

-  Verð: 2150 kr.

-  Einkunn:  ***1/2 (af 5)

.

  Fyrst:  Áður en lestur hefst er áríðandi að setja myndbandið hér fyrir ofan í gang.  það er dæmigerður Amarillo slagari.  Hann þarf að hljóma undir lestrinum. 

  Hefst þá frásögn:  Frumleiki í nafngiftum einkennir veitingastaðinn í Olís bensínstöðinni við Álfheima.  Veitingastaðurinn ber nafn þjóðvegar 66 á Vestfjörðum.  Mínútulambasteikin á matseðlinum er kölluð Amarillo.  Eins og flestir vita þá er liturinn gulur kallaður amarillo í spænsku.

  Vestur í Bandaríkjum Norður-Ameríku er lítið 200 þúsund manna þorp sem heitir Amarillo.  Nafnið er dregið af gulum rósum sem þar vaxa og einkenna tún og engi.  Eitthvað segir mér að nafnið á réttinum sé dregið af þorpinu fremur en gulum lit.

  Eitt sinn dvaldi ég í hálfan annan mánuð í Amarillo.  Þar er fátt sem minnir á mínútulambasteikina á Grilli 66.  Lambakjöt varð hvergi á vegi mínum í Amarillo.  Ég held að það þekkist ekki þar um slóðir.  Nautakjöt er mest áberandi.  Fjórðungur alls nautakjöts í bandarískum matvöruverslunum kemur frá Amarillo.  Til hátíðisbrigða snæða íbúar Amarillo hænur, svín, humar og steinbít.  Einnig skjóta þeir smáfugla sem ég man ekki nafn á og borða brjóstið á þeim eins og snakk.   

  Eitt sinn fékk ég inn fyrir mínar varir svo sterkt krydd að til því að ná anda skellti ég í mig fullu glasi af whiskýi.  Sá drykkur bragðaðist eins og bragðlaust vatn í því tilfelli.  

  Um þriðjungur íbúa Amarillo er af mexíkóskum uppruna.  Maturinn dregur algjörlega dám af því.  Chili-krydd er áberandi ásamt hvítlauk,  allskonar korni, tortilla vefjum,  hörðum tortilla skeljum,  tortilla-flögum og salsa,  bökuðum baunum, maísstönglum og jalapenó.  Þekktasti rétturinn er Chili corn carne.

  Þegar nafn þorpsins Amarillo ber á góma brjótast fram minningar um vel kryddaðan og bragðsterkan mat.  Meðal annars þess vegna voru vonbrigði hvað mínútulambasteikin á Grilli 66 er bragðlaus.  Blessunarlega var hún vel steikt í gegn - þrátt fyrir að vera kynnt sem mínútusteik.  Ekkert rautt blóð.  Bara mjúkt brúnt kjöt,  alveg eins að utan og í gegn.     

  Uppistöðu meðlætið er óvenju vegleg hrúga af jöklasalati.  Það er líka bragðlítið.  Ofan á jöklasalatshrúguna er lögð ein tómatsneið, skorin í tvennt, og gusa af hvítri dressingu.  Tómatsneiðin gerir máltíðina litríkari.  En lítið meira.  Ein þunn tómatsneið breytir litlu um bragðgæði máltíðar.  Það væri meiri reisn yfir tveimur tómatsneiðum.  Eða þá að agúrkusneiðar fylgdu einnig með.  Annað við réttinn er gott:  Pönnusteiktur laukur og sveppir gefa hátíðarbragð.  Einnig bakaða kartaflan.  Saltstaukur liggur frammi á borðum.  Piparstauk vantar þegar um bragðlítinn málsverð er að ræða..   

   

  Aðrar nýlegar veitingaumsagnir: 

http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1288948/

http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1287104

http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1284984/

http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1282151/

http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1280116/

http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1279446/

http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1270414/

 

Það sem skiptir mestu máli

  Einu sinni voru tveir menn að eltast við sömu dömuna.  Þetta var fyrir meira en hálfri öld eða eitthvað álíka.  Kröfur sem konur gerðu til karlmanna á þeim tíma voru ekki nákvæmlega þær sömu og á þessari öld.  Mennirnir tveir stóðu jafnt að vígi til að byrja.  Skyndilega átti annar þeirra ekki möguleika.  Ástæðan var sú að hinn komst yfir símtæki.  Daman þurfti ekki að hugsa sig um tvisvar við þau tímamót.  Maður sem átti síma var ómótstæðilegur.  Nokkrum dögum síðar leiddi símaeigandinn dömuna upp að altari.

  Sagan endaði reyndar ekki þarna.  Símtækið reyndist vera bilað og komst aldrei í lag þegar á reyndi.   Hjónabandið stóð af sér það áfall.  Enda var konan orðin ólétt þegar fullreynt var með símtækið.

 

Bóndi óskast

Veitingaumsögn

 

 - Réttur:  Núðlusúpa með nautakjöti

 - Veitingahús:  Noddle Station,  Skólavörðustíg 21 

 - Verð:  1140 kr.

 - Einkunn: **** (af 5)

.

  Súpa þarf að vera rosalega bragðgóð til að vera 1140 kr. virði.  Núðlusúpa Noodle Station slagar í að vera þess virði.  En ekki alveg fyrir minn gamaldags,  íhaldssama smekk á súpum.  Samt næstum því og það er gaman að smakka hana.  Hún er ólík íslensku kjötsúpunni,  baunasúpunni og humarsúpunni. 

  Núðlusúpumatseðillinn er alltof flókinn (djók!):  Það þarf að velja á milli núðlusúpa með nautakjöti,  núðlusúpa með kjúklingi eða grænmetisnúðlusúpa.  Eftir miklar vangaveltur í valkvíðakasti fékk ég mér núðlusúpu með nautakjöti. 

   Það er gaman að fylgjast með afgreiðslunni.  Núðlur eru teknar úr einum potti,  nautakjöt úr öðrum,  krydd úr hinum ýmsu kirnum og svo framvegis.  Þegar krydd eru sett út í er viðskiptavinurinn spurður:  "Viltu chili-pipar?".  Viðbrögð við jákvæðu svari:  "Mikið eða lítið?  Svona eða minna?"  Viðskiptavinurinn fær að ráða töluverðu um bragðið.  Það er áreiðanlega ennþá hentugra fyrir fastakúnna sem læra að þekkja kryddið en fyrir óvana.  

  Það er austurlenskur (tælenskur) keimur af núðlusúpunni.  Ég veit ekki hvað skammturinn,  afgreiddur í frauðplastsmáli (til að taka með sér),  er stór.  Giska á 750 ml.  Skammturinn er matmikill og saðsamur.  Hann er ekki kláraður í einni atrennu.  Ég borðaði helminginn til að byrja með og átti seinni hlutann til góða síðar um daginn.  Það þýðir að frekar hátt verðið,  1140 kr.,  er svo gott sem réttlætanlegt.  Það er hægt að borða súpuna á staðnum.  Ég nýtti mér ekki þann möguleika. 

  Á síðunni www.tripadvisor gefa viðskiptavinir núðlusúpum Noddle Station meðaleinkunn 4,5 af 5.    

Veitingahússumsögn

 

.

  - Réttur:  Steikarsamloka,  franskar og gos

  - Veitingastaður:  Benzin Café,  Grensásvegi 3

  - Verð: 2050 kr.

 - Einkunn: *** (af 5)

.

  Nafnið Benzin hljómar ekki aðlaðandi fyrir veitingastað.  Ég hef grun um að staðurinn hafi áður verið kenndur við kebab.  Þetta er sportbar með fjölda pool-borða og sjónvarpsskjáa. 

  Steikarsamloka staðarins er veglegur baguette bátur fremur en samloka.  Í hann er troðið 150 gr af þverskornu nautakjöti ásamt smjörsteiktum lauk,  ostsneiðum,  sýrðum gúrkum og dijon sinnepi.  Kjötið er gott.  Laukurinn passar vel við og var í hæfilegu magni.  Sýrðu gúrkusneiðarnar voru aðeins þrjár og allar smáar.  Þær hefðu mátt vera fleiri.  Sömuleiðis hefði mátt vera aðeins meira af sinnepinu.  Báturinn var frekar þurr.  Það kom þó ekki að sök.  Gosdrykkur er innifalinn í máltíðinni,  svo og franskar kartöflur. 

  Í auglýsingu eru sveppir taldir með.  Ég varð ekki var við þá. 

.

.

Fleiri nýlegar veitingahússumsagnir: 

http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1282151/

http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1280116/

http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1279446/

http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1270414/

 

Veitingahússumsögn

 

- Réttur:  Þorrabakki

- Veitingastaður: Ikea

- Verð:  1295 kr.

- Einkunn: *** (af 5)

  Bestu kaup í þorramat er að finna í sænsku húsgagnaversluninni Ikea í Garðabæ.  Um er að ræða staðlaðan skammt.  Hægt er að velja á milli disks með súrmeti og disks með nýmeti.  Á báðum diskunum er hangikjöt,  sviðasulta,  hákarl,  harðfiskur,  tvær rúgbrauðssneiðar,  tvenn smjörstykki,  maríneruð síld og rófustappa.  

  Á súrmetisdisknum eru að auki hrútspungar,  lundabaggi,  lifrarpylsa og blóðmör.

  Á nýmetisdisknum er að auki saltkjöt,  síld í sinnepssósu og ítalskt salat (Ora grænar baunir og gulrótarteningar í majonesi).  

  Eins og af upptalningu sést þá er súrmetisdiskurinn heldur veglegri.  Það er dálítið einkennilegt.  

  Ókosturinn við staðlaðan skammt er sá sami og við tilbúna þorrabakka sem seldir eru í matvöruverslunum:  Svigrúm er takmarkað til að velja uppáhaldsrétti og hafna því sem á síður upp á pallborð.  Þann vankant hafa þorrahlaðborð ekki.  Þess vegna eru þau svona vinsæl.  Ikea leysir þetta að hluta með því að bjóða upp á áðurnefnt val á milli diska með súrmat og nýmeti.

  Skammtarnir hjá Ikea eru ekki skornir niður við trog.   Þeir eru það veglegir að illmögulegt er að klára allt af súrmetisdisknum.  Nýmetisdiskinn má tæma með herkjum ef maður er  svangur. 

  Það eina sem ég sakna á þorradiskum Ikea er hvalur og magáll.  Já, og svo er enginn heitur réttur. 

  Hér er umsögn um þorrahlaðborð á Umferðarmiðstöðinni:  http://www.jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1279446/