Kvikmyndarumsögn

  -  Titill:  Little Fockers

  -  Flokkur:  Gamanmynd

  -  Leikarar:  Ben Stiller,  Robert De Niro,  Barbra Streisand,  Dustin Hoffman,  Owen Wilson...

  -  Einkunn:  ** (af 5)

  Þetta er þriðja myndin í myndaflokknum um hinn seinheppna Greg Focker (Ben Stiller) og brösuleg samskipti hans við tengdaföðurinn (Robert De Niro).  Fyrsta myndin,  Meet the Parents,  var og er alveg ágæt sem léttvæg skemmtun.  Aðra myndina,  Meet the Fockers,  hef ég ekki séð svo ég muni.  

  Söguþráðurinn í  Little Fockers  gengur út á að börn Gregs og konu hans (Teri Polo),  tvíburar,  eiga 5 ára afmæli.  Amman og afinn í báðar ættir mæta í afmælið.  Grínið gengur að mestu út á að Greg leggur sig í líma við að standa sig í augum tengdaföðurins.  Sá er hinsvegar fullur efasemda um Greg.  Grunar hann meðal annars um framhjáhald.

  Eins og algengt er með farsa úir og grúir framvindan af pukri og misskilningi á misskilning ofan.  Vandamálið er að brandararnir eru lúnir,  margþvældir og fyrirsjáanlegir.  Ég hló ekki að einum einasta brandara.  En brosti að tvisvar eða þrisvar.  Samt sat ég í kvikmyndasal í New York þar sem ekkert lát varð á smitandi hláturgusunum.  Kaninn kunni vel að meta aulahúmorinn.

  Stórleikarastóðið í myndinni tekur niður fyrir sig með þátttöku í þessari mynd.  Það er reyndar í erfiðri stöðu.  Eftir góðar viðtökur fyrstu myndarinnar var hópurinn eiginlega nauðabeygður til að halda áfram í framhaldsmyndunum.  Annað hvort allir eða enginn.  

  Robert De Niro er ósannfærandi.  Ben Stiller stendur sig betur.  Eini leikarinn sem "geislar" er Owen Wilson. 

  Því miður get ég ekki mælt með  Little Fockers.  Ég mæli frekar með því að fólk leigi sér  Meet the Parents.  Að minnsta kosti til að byrja með.

  Gaman væri að heyra frá einhverjum sem hefur séð miðmyndina.

Athugasemdir

[Markús Þórhallsson (IP-tala skráð) 17.1.2011 kl. 19:57]

Svona framhaldsgamanmyndir minna mig svolítið á það sem gerðist í Multiplicity, ágætri gamanmynd um klónun sem Michael Keaton lék í um árið. Eftir því sem eintökunum fjölgaði urðu þau þunnildislegri og heimskulegri.

[Jens Guð, 17.1.2011 kl. 22:09]

Markús,  mig rámar í nafnið Multiplicity.  Í rokkmúsík er þumalputtaregla (með mörgum undantekningum að vísu) að erfitt sé að fylgja eftir frumburði sem tekst virkilega vel.  Ég er ekki eins vel að mér í kvikmyndum og músík.  Það hafa verið skrifaðar ótal fræðilegar greinar um vandmál plötu númer 2.  Þar hafa verið nefnd atriði á borð við að hljómsveitir og sólóistar séu vandlátari á frumburð.  Hafi safnað í sarpinn árum saman áður en farið er í hljóðver og séu vandlátari á hvað fær að vera á fyrstu plötunni.  Svo slær sú plata í gegn og gífurlegur þrýstingur komu úr öllum áttum (frá plötufyrirtækinu,  umboðsskrifstofunni o.s.frv.) að koma með næstu plötu og hamra járnið á meðan það sé heitt.  Meðal annars sé kýlt á þéttbókað hljómleikahald innan um þéttbókuð viðtöl við fjölmiðla á meðan beðið er eftir næstu plötu.  Næsta plata sé þess vegna redding til að vera áfram á markaðnum á meðan hann sé meðtækilegur.  Þá detta uppfyrir - vegna tímaskorts - síur sem velja úr það bitastæðasta.  Þess í stað er fyllt upp í plötustærð með því sem hendi er næst.

  Ég ætla ekki að nefna til sögunnar önnur nöfn en Sykurmolana í þessu samhengi.