Veitingahússumsögn

 

.

- Veitingastaður:  Shalimar,  Austurstræti 4

- Réttur:  Saagwala Gosht

- Verð:  3190,-

- Einkunn: **** (af 5)

.

  Shalimar er pakistanskur veitingastaður.  Innréttingar,  músík í hátölurum,  starfsmenn og maturinn bera því glöggt vitni.  Það mætti einnig kalla þetta indverskan stað.  Munurinn er enginn.  Enda var Pakistan hluti af Indlandi þangað til um miðja síðustu öld.

  Aðlaðandi lykt af karrý og öðru austurlensku kryddi tekur á móti gestum um leið og gengið er inn um dyrnar.  Karrý og tandoori eru einmitt orðin sem koma upp í hugann þegar pakistanskur eða indverskur matur ber á góma.  Orðið tandoori var upphaflega notað yfir sérstakan leirofn sem er hitaður í 500°.  Á öldum áður var ofninn notaður til að baka brauð og hita upp húsakynni.  Síðar var farið að elda kjöt og fleira í honum.  Í dag nær orðið tandoori yfir sósur,  jógúrt-mareneringu,  krydd,  matreiðsluaðferðir,  indverska veitingastaði og allskonar.  Flestir setja tandoori sennilega í samhengi við rauða kjúklingarétti.     

  Þegar ég byrjaði að ferðast til útland fyrir nokkrum áratugum var hluti af skemmtuninni að heimsækja indverska og pakistanska matsölustaði.  Nú er hægt að upplifa það ævintýri í hlaðvarpanum í Reykjavík.

  Shalimar er millifínn staður.   Borð eru smá og það er þröngt um manninn.  Staðurinn er lítill en á tveimur hæðum.  Samt eru þrengsli ekki óþægileg á neinn hátt þó að salirnir á báðum séu þétt setnir.  

  Rétturinn Saagwala Gosht samanstendur af lambakjötsbitum elduðum í spínatsósu með lauk, hvítlauk og engifer og einhverju fleiru sem ég kann ekki að nefna..  Þetta er bragðgóður millisterkur réttur.  Meðlætið er ferskt hrásalat og hrísgrjón.  Ofan á salatið eru settar þrjár aðskildar sósur.  Ein sterk, önnur sæt, sú þriðja er mild jógúrtsósa.  Hrísgrjónin eru hvít,  gul og appelsínugul.  Þetta tekur sig vel út á disknum, er allt ljúffengt og hlutföll góð.  Fyrir minn smekk mætti hlutfall kjötbitanna þó vera örlítð hærra.  Örlítið.

  Margir fá sér naan-brauð með réttunum.  Það er upplagt fyrir þá sem eru fyrir brauð.  Betri gerast ofnbökuð hveitibrauð ekki.  Hinsvegar er máltíðin þá orðin heldur rífleg.  En það er svo sem enginn sektaður fyrir að klára ekki af disknum.

.

Athugasemdir

[Anna Sigríður Guðmundsdóttir, 18.2.2012 kl. 20:34]

Jens. Takk fyrir þennan fróðleik. Ég hef komið þarna inn, en ekki keypt mér mat. Andrúmsloftið er hlýlegt og þægilegt. Það segir mjög mikið um veitingastaði, að mínu mati. Ef andrúmsloftið er hlýlegt, þá er maturinn eftir því.

Vönduð og velviljuð vinnubrögð skila líkama og sál verðmætum gæðum, sem eru ómetanlega mikils virði.

M.b.kv.

[Jens Guð, 18.2.2012 kl. 21:08]

  Anna Sigríður,  mér er ljúft og skylt að deila með lesendum upplýsingum um þau vieitngahús sem ég sæki.  Ég elda ekki sjálfur.  Borða þess í stað oftast á BSÍ,  Múlakaffi og öðrum slíkum matsölustöðum sem selja heimilismat.  En svo geri ég mér dagamun með því að heimsækja önnur (og dýrari) veitingahús.

  Sjálfur hef ég ósjaldan haft gagn af því að lesa veitingahússumsagnir í blöðum og tímaritum.   

[Ómar Ingi, 19.2.2012 kl. 13:07]

Vel gert að venju Jens

[Jens Guð, 19.2.2012 kl. 13:45]

  Ómar Ingi,  takk fyrir það.

[Högni Snær Hauksson, 20.2.2012 kl. 21:18]

Ég borðaði þarna fyrir nokkrum árum og var ánægður eftir þá heimsókn.

[Hjóla-Hrönn, 21.2.2012 kl. 00:33]

Vinnustaðurinn minn var uppi í Mjódd. Langt frá allri menningu og matargerð. Svo fluttum við niður í miðbæ, og ég er búin að strauja veitingastaðina í miðbænum. Fer oft út að borða í hádeginu. Salimar, Hornið og Caruso. Mínir uppáhalds. Verst að Kínahúsið í Lækjargötu skyldi hætta. Hvurslags, nú sit ég hér við tölvuna og er farin að slefa...

[Jens Guð, 21.2.2012 kl. 22:07]

Högni Snær, það er góð tilbreyting að kíkja þarna inn af og til. Dáldið dýrt en allt í lagi þegar þetta er bara einstaka sinnum.

[Jens Guð, 21.2.2012 kl. 22:08]

  Hjóla-Hrönn,  ég þarf að tékk á hinum veitingastöðunum sem þú nefnir.