Viðskiptavild nafnsins - sölutækni

  Það er þekkt í sálfræðinni að fólki þykir vænt um nafnið sitt.  Algengt trix sölumanna er að ávarpa hugsanlegan kaupanda með nafni hans.  Við það eitt myndast stemmning sem slagar í humátt að kunningsskap.  Viðmælandinn fer í jákvæðar stellingar við það eitt að heyra nafn sitt nefnt. 

  Takið eftir því að þegar fólk endursegir samtal við einhvern "merkilegan" þá bætir það nafni sínu við tilvitnunina ásamt orðinu "minn".  Viðkomandi lætur ummælin í endursögn hefjast á orðunum "Jóhannes minn,  þetta er alveg rétt hjá þér."  Í raun hefur sá sem vitnað er til þó ekki nefnt nafn hins.   

  Hvenær heyrum við samtal af þessu tagi:  "Jóhannes minn,  hvað er klukkan?"  Hinn svarar:  "Þórhallur minn,   hana vantar 10 mínútur í þrjú."

  Þannig spjallar fólk ekki saman.  Í endursögn bætir fólk nafni sínu og "minn" við.  Þið þurfið ekki að lesa margar blaðagreinar eða viðtöl við fólk áður en þið rekist á svona tilvitnanir.  Sá sem segir frá er ekki að skrökva vísvitandi.  Hann/hún minnir að þannig hafi samtalið verið.

   Svo er það hitt sem er samt ekki eins algengt en þó áberandi:  Þegar fólk lýsir sér í 3ju persónu.  Það nefnir sjálft sig með nafni í stað þess að segja "ég".  "Þá fer Árni í gang," segir í auglýsingu þar sem Árni Guðjónsson,  leikari,  auglýsir SS pylsur.  

  Ég hef löngum velt fyrir mér hvers vegna sumir tala um sig í 3ju persónu.  Það er engin niðurstaða í þeim vangaveltum.  Þannig lagað.  Ég hallast að því að þetta sé einhvers konar minnimáttarkennd.  Þá er ég samt alls ekkert að vísa til auglýsingarinnar með Árna.  Hann er leikari og er að leika tiltekna persónu.

  Mér virðist sem fólk tali helst um sig í 3ju persónu þegar það er að upphefja eitthvað sem að því snýr:  "Þá tók Jónsi til sinna ráða."  Eða:  "Jónsi var ekki lengi að redda þessu."

   Fyrir mörgum árum varð maður nokkur,  mér kunnugur, ráðherra.  Hann hætti að mestu að segja "ég".  Þess í stað fór hann að tala um sig sem ráðherra:  "Ráðherrann lagði til að..."  Hann fór að kenna ýmsa hluti við ráðherra.  Þannig varð hægindastóll hans í stofunni að ráðherrastólnum (áður hét hann húsbóndastóll);  jakkaföt hans urðu ráðherradressið;  fíni blekpenninn hans varð ráðherrapenninn.  Þannig mætti áfram telja.  Kunningjarnir gerðu nett grín að þessu á bak við hann.

  Í einu skiptin sem maðurinn talaði um sig í 1. persónu var í viðtölum í blöðum eða ljósvakamiðlum.  Hins vegar hélt hann áfram að kenna eigur sínar við ráðherra löngu eftir að ráðherratíð hans lauk.

Athugasemdir

[Grrr (IP-tala skráð) 22.3.2012 kl. 08:51]

"

Response No. 1, by Elsa Ronningstam, associate clinical professor of psychology at Harvard Medical School and author of Identifying and Understanding the Narcissistic Personality: Referring to yourself in the third person creates distance between "I" and "he." So if you have an exaggerated view of how great you are, you could be using this distance to make yourself even bigger. Or, if you've achieved major success suddenly, using the third person could be a way to adjust to the bigger role that's been assigned to you. It's a way to enlarge yourself to fit that role.

Read more: http://www.esquire.com/features/third-person-1108#ixzz1pplLYhZ2"

[Vilhjálmur Gunnarsson (IP-tala skráð) 22.3.2012 kl. 09:00]

Það er löngu þekkt að þeir sem gjarnan vilja upphefja sjálfan sig, miklir egóistar tala og skrifa um sjálfa sig í þriðjupersónu. Davíð Oddsson er einstaklega gott dæmi um þetta. Adolf Hitler gerði þetta líka og þetta er raunar velþekkt hjá mörgum einræðisherrum.

[Jens Guð, 22.3.2012 kl. 20:36]

  Grrr,  bestu þakkir fyrir þennan fróðleik.

[Jens Guð, 22.3.2012 kl. 20:38]

  Vilhjálmur,  þetta er áhugaverður punktur.