Plötuumsögn

Titill:  Time Passing Time

 

Flytjandi:  Hljómsveitin Monterey

.

Einkunn:  ****

.

  Það er nettur Pink Floyd keimur af tveimur fyrstu lögunum,  Moving On  og  Time Passing Time.  Að minnsta kosti við fyrstu hlustun.  Eftir ítrekaða spilun er hann ekki áberandi.  Gítar og orgel mynda þó hljóðheim álíkan þeim sem einkennir tónlist Pink Floyd frá fyrri hluta áttunda áratugarins. 

  Steindór Ingi Snorrason er höfundur laga og texta.  Hann syngur og spilar á orgel, gítar og bassa.  Hann er aðal númerið í Monterey.  Ég þekki ekki vel til en Monterey virðist vera hliðardæmi út frá hljómsveitinni Ég. 

  Andri Geir Árnason trommar.  Baldur Sívertsen Bjarnason leikur á gítar.  Arnar Ingi Hreiðarsson plokkar bassa. 

  Fyrstu tvö lögin eru mjög róleg og tregafull.  Það er mun léttara yfir þriðja laginu, ballöðunni Song from the Minor.  Og ekkert sem minnir á Pink Floyd en kannski eitthvað sem kallar nafn hljómsveitarinnar Wilco fram í hugann.  Þetta er fjörlegasta lag plötunnar.  Í allra víðasta skilningi má greina eitthvað í humátt að kántrý.   

  Óskar Guðjónsson lyftir vel undir fjórða lagið,  Jesus (like me),  með saxófónblæstri.  Þar örlar á fönk-stemmningu í niðurlagskafla.  Óskar fer á kostum. Aldeils frábært innlegg.

  Pink Floyd keimurinn skýtur aftur varfærnislega upp kolli í laginu  Don´t Shoot.  Þar ber þó meira á snyrtilegum básúnublæstri Þrastar Sigurðssonar.

  Í  With Your Open Eyes  syngur Ástrós Elíasdóttir með Steindóri.  Þetta er poppaðasta lag plötunnar.  Tvísöngur þeirra á þátt í því. 

  When I Go Away  leynir á sér.  Lætur ekki mikið yfir sér en sækir á við frekari spilun.  Rólegt og lágstemmt. 

  Mr. Smith  framkallar enn og aftur fram óm frá Pink Floyd.  Engan veginn má þó skilgreina plötuna sem einhverskonar Pink Floyd eftirhermu.  Alls ekki.  Ekkert fremur en að plötur Hljóma og The Rolling Stones voru ekki eftirhermur af Bítlaplötum.  Bara lík stemmning á köflum.  Tónlist Monterey hefur verið líkt við Bítlapopp seinni hluta sjöunda áratugarins.  Ég kvitta ekki alveg undir það.  Með einbeittum vilja má greina hippalega stemmningu.  En platan er ekki gamaldags. Hún hljómar vel og er notaleg og hógvær.  Samt engin lyftumúsík.  Hún getur þó notið sín sem hlutlaus bakgrunnsmúsík.  En það er meira gaman að hlusta á hana af athygli.  Lagasmíðar eru fínar og flutningur allur án rembings.  Platan rennur ljúflega í gegn. 

  Lokalagið,  Feeling Sorry,  sver sig í ætt við plötuna að öllu leyti.  Hæggengt, látlaust og þægilegt.

.

Athugasemdir

[Stefán (IP-tala skráð) 14.1.2013 kl. 08:17]

Því og miður kemst þessi hljómsveit tæplega í spilun á Bylgjunni, þar sem að mér skilst að þriðja hvert lag eigi að vera með Bubba JÁJ Morthens.

[Jens Guð, 14.1.2013 kl. 21:03]

  Stefán,  ég fylgist ekki nógu vel með Bylgjunni.  Eins og sést á skoðanakönnun minni efst til vinstri á síðunni þá er Bylgjan ekki heldur hátt skrifuð hjá lesendum þessarar bloggsíðu.