Lulla frænka og afi

  Lulla frænka var með skemmtilegt jafnaðargeð.  Hún kippti sér sjaldnast upp við hlutina.  Það var eiginlega sama hvað bar til tíðinda.  Hún sýndi yfirleitt engin skapbrigði.  Var jafnan róleg til orðs og æðis.  Hló sjaldan,  brosti sjaldan og reiddist sjaldan.  Samt kom það fyrir að henni mislíkaði eitthvað.  Líka að hún skellti upp úr.  En það var afar sjaldgæft.  Heyrði til undantekninga og vakti þá undrun viðstaddra.

  Faðir hennar,  afi minn,  féll frá 1976.  Ég hringdi í Lullu og bar henni fréttina.  Lulla sagði,  róleg að vanda:  "Æ,  já.  Það var svo sem komið að þessu." (Afi var á sjúkrahúsi í margar vikur áður en hann lést).  Svo bætti Lulla við sallaróleg:  "Mér þykir hálf leiðinlegt að það síðasta sem ég sagði við hann var:  Haltu kjafti!"

  Ég hrökk við undir þessari lýsingu.  Lullu var tamar að vera orðvör en kjaftfor.  Ég spurði hana hvers vegna hún hefði sagt afa að halda kjafti.   Það var þannig að hún hafði sumarið áður verið í heimsókn á heimili mínu norður í Skagafirði.  Daginn sem hún hélt suður brá hún sér í heimsókn á næsta bæ.  Afi fór með.  Að sögn Lullu deildi afi stöðugt á aksturslag dóttur sinnar.  Honum þótti hún keyra óþægilega hægt á meðan hún keðjureykti og púaði þykkum reyk á framrúðuna.  Ekið var eftir einbreiðum malarvegi og Lulla var ekkert að fylgja miðju vegarins af nákvæmni.  Afi óttaðist að hún myndi keyra út af.  Hann var með stöðugar aðfinnslur.  Þau komust þó vandræðalaust á leiðarenda og aftur til baka.  Komin aftur í Hrafnhól,  æskuheimili mitt,  kastaði Lulla kveðju á heimilisfólk og hélt suður til Reykjavíkur.  Bærinn á Hrafnhóli stóð á háum hól.  Hann var snarbrattur til tveggja hliða en hægt að aka heim á hlað frá þriðju hlið.  Lullu gekk brösulega að snúa bíl sínum við á hlaðinu.  Hún var með hausinn hálfan út um glugga til að sjá betur stöðuna.  Afi kallaði til hennar að gæta sín á að missa bílinn ekki fram af hólnum.  Þá var það sem Lulla kallaði til baka:  "Haltu kjafti!" um leið og hún ók úr hlaði. 

 

  Fleiri sögur af Lullu frænku:  http://jensgud.blog.is/blog/jensgud/entry/1362238/  

Athugasemdir

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 22.3.2014 kl. 12:47]

Hahah mér er farið að þykja vænt um þessa kerlingu.

[Sigfús Sigurþórsson., 22.3.2014 kl. 19:55]

:) ,, en þetta myndband á engan veginn við hana frænku þína :)

[Jens Guð, 22.3.2014 kl. 22:12]

Áshildur Cesil, takk fyrir það. Mér þótti líka afskaplega vænt um Lullu frænku.

[Jens Guð, 22.3.2014 kl. 22:18]

Sigfús, það er rétt. Eða þannig. Myndbandið á ekki við beinlínis með þessari færslu. Lulla frænka var samt dugleg við að reka bílinn sinn utan í aðra bíla og margt annað sem á vegi hennar varð. Bíll hennar var jafnan auðþekktur af dældum á öllum hliðum. Það var sama hversu oft hún fór með hann á réttingarverkstæði. Fáir dagar liðu þangað til nýjar dældir bættust við.