Smásaga um vinnustaðaglens

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Þetta er fyrsti dagur Tóta í pylsuvagninum.  Hann er búinn að hlakka til í marga daga.  Þar áður átti hann sér langþráðan draum um að afgreiða pylsur - eins og algengt er með ungt fólk.  Vinnufélagi hans er Ása,  boldangshnáta á sjötugsaldri með sólgleraugu og fjölda húðflúra.  Tóti hefur oft fylgst með henni úr fjarlægð afgreiða pylsur.  Hann hefur stundum undrast hvað vinnufélagar hennar stoppa stutt við í vagninum.    

  Tóti heilsar og kynnir sig með handabandi.  Ása kynnir sig ekki heldur svarar glettnislega:  "Tóti, já.  Ég ætla að kalla þig Tóta ljóta til aðgreiningar frá öðrum Tótum."

  "Þekkir þú aðra Tóta?" spyr Tóti undrandi.

  "Ekki ennþá," svarar Ása.  "Kannski síðar."

  Lengra er samtalið ekki í bili.  Ása bendir Tóta þegjandi á að taka af sér jakkann.  Um leið bendir hún á kaffikönnu með nýlöguðu kaffi.  Hún bendir honum líka á að fá sér sæti.  Hann lætur ekki benda sér á það tvisvar.  Sjálf hellir hún sér kaffi í plastmál.  Með vönum handbrögðum gusar hún eldsnöggt úr því ofan í hálsmálið á Tóta.  Hann öskrar af sársauka undan brennandi heitu kaffinu,  sprettur á fætur og rífur sig úr bolnum.  Hann horfir undrandi og ásakandi á Ásu.  Hún heldur um magann í hláturskrampa.

  "Vinnustaðagrín,"  útskýrir hún skellihlæjandi og sækir handklæði.  Hún vætir það í köldu vatni og leggur samanbrotið yfir brunasárið á öxlinni.  

  "Farðu í bolinn yfir,"  skipar hún og hjálpar honum að troðast í kaffiblautan bolinn.

  Tóti reynir að taka gríninu vel.  Hann brosir vandræðalega.  Brosið verður einlægt þegar Ása bætir við:  "Ég ætla að skjótast í ísbúðina við hliðina og kaupa handa okkur ís í brauðformi.  Þá fyrirgefur þú mér grínið.  Er það ekki?"

  Hún býður ekki eftir svari heldur snarast út.  Að vörmu spori kemur hún til baka með tvo barnaísa.  Annar er súkkulaðiís.  Hinn jarðarberja.  Hún réttir súkkulaðiísinn að munni Tóta og segir:  "Vittu hvorn þér þykir betri."

  Tóti er við það að narta í ístoppinn þegar Ása þrykkir ísnum þéttingsfast framan í hann.  Ísinn klessist upp á nef og út á kinnar.  Hún fylgir því eftir nógu fast til að brauðformið maskast.

  Tóti tekur andköf.  Hann skefur með höndunum ísinn framan úr sér.  Hann sullast niður bringuna og litar bolinn.  

  "Vinnustaðagrín!"  hrópar Ása sigri hrósandi.  Um leið og orðinu sleppir þrykkir hún jarðarberjaísnum á sama hátt í andlitið á Tóta.  

  "Æ,  þetta fór úr böndunum,"  játar hún og horfir á Tóta þrífa á sér andlitið.  "Fyrirgefðu. Ég sá þetta fyrir mér miklu fyndnara.  Ég hélt að þú myndir líta út eins og Gosi spýtukall:  Að brauðformið myndi standa út í loftið á nefinu á þér.  Það hefði verið fyndið." 

  Tóta fyrirgefur Ásu í huganum.  Hann vorkennir henni fyrir aulalegan húmor.  Það geta ekki allir verið gordjöss.  Hún vill vera skemmtileg.  

  "Ég skal vera almennileg,"  lofar Ása.  "Ég er búin að biðjast fyrirgefningar.  Ég skal hringja í konuna sem á pylsuvagninn og óska eftir því að þú verðir fastráðinn."

  Orðum sínum til áréttingar hringir hún og segir í tólið: "Þú ættir að fastráða Tóta.  Hann þarf bara að taka með sér hreinan aukafatnað.  Núna er hann útataður í kaffisulli og ís.  Bæði súkkulaðiís og jarðarberja.  Þetta er ógeðslegt fyrir kúnna að horfa upp á.  Ég er viss um að hann er ömurlegur faðir.  Það kemur vinnunni ekkert við.  Ég þarf bara að tala við Barnaverndarnefnd.  Láta dæma af honum börnin.  Viltu að ég komi eftir vinnu og nuddi á þér bakið?  Ég get einnig gefið þér fótanudd.  Ég hlakka til,  yðar hátign."

  Ása leggur símann frá sér og segir:  "Þú heyrðir það sjálfur,  Tóti ljóti,  að ég mæli með þér.  Ég ræð töluverðu um fastráðningar.  Ég sef nefnilega stundum hjá hennar hátign."  

 

 

 

 

 

 

 

  Fleiri smásögur og leikrit HÉR.

Athugasemdir

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 9.2.2016 kl. 10:16]

Mér finns sagan ógeðslega ljót Jens minn.  

[Jens Guð, 9.2.2016 kl. 18:27]

Ásthildur Cesil,  það er svo sannarlega rétt hjá þér.  Sagan er ljót. Það sem verra er:  Hún segir frá atvikum sem gerðust í raunveruleikanum.  Ekki öll með sömu persónum. Ég þjappaði nokkrum dæmum saman í eitt.  Meint einelti Bubba í garð Þórunnar Antoníu varð mér kveikja að þessari samantekt í smásöguformi.   

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 9.2.2016 kl. 19:31]

´Ég skil. Þetta er sterkt dæmi.